ბევ­რნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვედ­რია, მათ­თან მი­სა­უბ­რია, ინ­ტერ­ვიუ ჩა­მი­წე­რია, მათ პორ­ტრე­ტებ­ზე მი­მუ­შა­ვია, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ კაც­ზე უნდა გი­ამ­ბოთ. ის ფეხ­ბურ­თის გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია, სა­ფეხ­ბურ­თო კლუბ "იუ­ვენ­ტუ­სის" ერ­თგუ­ლი და თავ­და­დე­ბუ­ლი ფანი და ამ ყვე­ლა­ფერ­მა იქამ­დე მი­იყ­ვა­ნა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გუნ­დის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ფანკლუ­ბის პრე­ზი­დენ­ტიც გახ­და.

ჩვე­ნი დღე­ვან­დე­ლი რეს­პო­დენ­ტი ლე­ვან ბეგ­ლა­რიშ­ვი­ლია, იგი­ვე ლე­ვან­ტუ­სი.

"თა­ვი­დან ნიკი მქონ­და ლე­ვან-იუ­ვენ­ტუ­სი, მერე მზია შა­რა­ში­ძემ (თბი­ლი­სის ზო­ო­პარ­კის PR მე­ნე­ჯე­რი) მი­თხრა - რა­ტომ წვა­ლობ, გა­ა­ერ­თი­ა­ნე და ლე­ვან­ტუ­სი გა­მო­ვაო. მო­მე­წო­ნა და იმის მერე "ლე­ვან­ტუ­სი" ვარ. უმე­ტე­სო­ბა ასეც მე­ძა­ხის" - გვე­უბ­ნე­ბა ლე­ვა­ნი.

"იუ­ვენ­ტუ­სის" გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბა 1993 წელს და­ი­წყო. მო­ე­წო­ნა ძლი­ე­რი გუნ­დი და მერე მათ თა­მა­შებს ნელ-ნელა გაჰ­ყვა. სა­უბ­რი­სას 90-იან წლებს იხ­სე­ნებს, როცა თა­მა­შე­ბის ყუ­რე­ბა კი არა, იმ პე­რი­ოდ­ში უშუ­ქო­ბის გამო ტე­ლე­ვი­ზორ­საც იშ­ვი­ა­თად რთავ­დნენ.

ასევე დაგაინტერესებთ

11:11 / 16-01-2020

"სექსი დიდ ქალაქში": ფეხბურთელებმა 22 იტალიელი მოდელი სპეციალური რეისით ინგლისში ჩაიყვანეს  - სკანდალური ღამის დეტალები

"შუქი მუდ­მი­ვად ქრე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემს მე­გო­ბარს რამ­დე­ნი­მე ხაზი ჰქონ­და "პლე­ხა­ნოვ­ზე" და იქ ვუ­ყუ­რებ­დით. სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი და მაგ პე­რი­ოდ­ში "იუ­ვენ­ტუ­სის" მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე ფანს ვიც­ნობ­დი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი რომ გაჩ­ნდა, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ეს გუნ­დი ჩემ­ნა­ი­რად ბევ­რს ჰყვა­რე­ბია. სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის ნა­წი­ლი მე ვი­პო­ვე, ნა­წილ­მა თვი­თონ მომ­ძებ­ნა. ვსა­უბ­რობ­დით, ერ­თმა­ნეთს აზ­რებს ვუ­ზი­ა­რებ­დით. იმ დროს "იუ­ვენ­ტუსს" ცუდი პე­რი­ო­დი ედგა - სე­რია B-ში იყო გა­ვარ­დნი­ლი, მაგ­რამ სუსტ გუნ­დად არ ით­ვლე­ბო­და" - გვიყ­ვე­ბა ლე­ვა­ნი.

გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი პა­ტარ-პა­ტა­რა ჯგუ­ფე­ბად იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ, უყუ­რებ­დნენ თა­მა­შებს, "მალე მიშა ჭკუ­ა­სე­ლი გა­ვი­ცა­ნი. ის და­დი­ო­და "იუ­ვენ­ტუ­სის" თა­მა­შებ­ზე იტა­ლი­ა­ში და მის­გან შე­ვი­ტყვე, რომ იქ ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ფანკლუ­ბი არ­სე­ბობ­და, თუ ბევ­რნი ვიქ­ნე­ბო­დით, აქაც შეგ­ვეძ­ლო მსგავ­სის და­არ­სე­ბა, და­რე­გის­ტრი­რე­ბა. იდეა მოგ­ვე­წო­ნა... გარ­კვე­უ­ლი ეტა­პე­ბის გავ­ლის შემ­დეგ, და­ვა­ფუძ­ნეთ და და­ვა­რე­გის­ტრი­რეთ კი­დეც - ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ფანკლუ­ბის სტა­ტუ­სი მოგ­ვე­ნი­ჭა. მერე ისე და­ემ­თხვა, რომ ჩვენს ზო­ო­პარკში ახა­ლი ზებ­რა გაჩ­ნდა და ფანკლუბ­მა მას­ზე პატ­რო­ნა­ჟი ავი­ღეთ. ზებ­რას "იუ­ვენ­ტი­ნა“ ერ­ქვა" - აღ­ნიშ­ნავს რეს­პონ­დენ­ტი.

ფანკლუბს ახლა უკვე სპონ­სო­რე­ბიც ჰყავს, თით­ქმის ყო­ველ კვი­რა იტა­ლი­ა­ში მატ­ჩებ­ზე და­დი­ან. დღეს­დღე­ო­ბით 2000 წევ­რამ­დე არი­ან. თი­თო­ე­უ­ლი კლუ­ბის ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბის­თვის უან­გა­როდ საქ­მი­ა­ნობს და ფანკლუ­ბით ამა­ყობს. ლე­ვა­ნის თქმით, 500 კაცი ერ­თად იკ­რი­ბე­ბა, მატჩს უყუ­რებს, გუნდს გულ­შე­მატ­კივ­რობს და იმ დროს ერთი ზედ­მე­ტი გა­და­ძა­ხი­ლიც არ ის­მის, მით უფრო, უცენ­ზუ­რო სი­ტყვა. თუ გუნ­დმა მო­ი­გო, ეს და­დე­ბი­თი გან­წყო­ბა ყვე­ლას მუხ­ტავს.

"რა­ღაც ბინდგა­დაკ­რუ­ლი ერ­თგუ­ლე­ბა გვა­ხა­სი­ა­თებს. გუნ­დის წევ­რე­ბი შეკ­რე­ბის მიღ­მაც ერ­თმა­ნეთს გვერ­დში ვუდ­გა­ვართ და ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გვაქვს" - დას­ძენს ლე­ვან­ტუ­სი.

- იტა­ლი­ა­ში თუ იცი­ან, რომ ასე­თი ფანკლუ­ბი არ­სე­ბობს სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

- ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ფანკლუ­ბი ყველ­გან არ არის, ძი­რი­თა­დად, იტა­ლი­ა­ში, პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბი­დან კი მხო­ლოდ რუ­სეთ­სა და ჩვენ­თან. ყო­ველ წელს, იტა­ლი­ა­ში ერთ დღეს ფანკლუ­ბის პრე­ზი­დენ­ტებს გვიწ­ვე­ვენ, სა­დაც ერ­თგვარ ან­გა­რიშს გვა­ბა­რე­ბენ. შარ­შან ჩვე­ნი ეტი­კე­ტით ჩვე­ნი ღვი­ნო ჩა­ვი­ტა­ნეთ, გე­ნე­რა­ლურ დი­რექ­ტორს მი­ვარ­თვით. მათ ჩვე­ნი ფანკლუ­ბი პი­რო­ბი­თად ევ­რო­კავ­ში­რის „წევ­რად“ აღი­ა­რეს.

- მარ­თლა სა­ო­ცა­რი თავ­და­დე­ბა და ჟინი გაქვთ...

- ან­დრეა პირ­ლო რომ ჩა­მო­ვი­და, შევ­ხვდით და ზვი­ად ცი­კო­ლი­ას სა­ა­თი ვა­ჩუ­ქეთ. იქაც რომ ჩავ­დი­ვართ, ვცდი­ლობთ, რა­ღაც ჩა­ვი­ტა­ნოთ, ამ ყვე­ლაფ­რის სარ­გე­ბე­ლი ისაა, რომ სამ ფეხ­ბურ­თელს გახ­ვედ­რე­ბენ - ლე­გენ­დას, ძი­რი­თად მო­თა­მა­შეს და სა­თა­და­რი­გოს. ამას „მე­სა­მე ტა­იმს“ ეძა­ხი­ან... ასე გა­ვი­ცა­ნით ბუ­ფო­ნი. ბევ­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი ქუ­ჩა­ში მი­ნა­ხავს, მა­გა­ლი­თად, ალ­ვა­რო მო­რა­ტა, ასე­ვე კი­ე­ლი­ნის ძმა გა­ვი­ცა­ნით... ისეთ უბან­ში, სა­დაც შეძ­ლე­ბუ­ლი ტუ­რი­ნე­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, არის რეს­ტო­რა­ნი, სა­დაც ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი და­დი­ან და ერთხე­ლაც იქ მათ გა­საც­ნო­ბად მი­ვე­დით.

მე ახ­ლა­ხანს იუ­ვენ­ტუ­სი-რო­მას თა­მაშ­ზე ვი­ყა­ვი და უფ­ლე­ბა მომ­ცეს, სტა­დი­ო­ნის­კენ მი­მა­ვალ დე­რე­ფან­ში ყვე­ლა ფეხ­ბურ­თე­ლის­თვის ხელი ჩა­მო­მერ­თმია და კრიშ­ტი­ა­ნუ რო­ნალ­დოს­თან ლა­ი­ვიც კი მქონ­და. იქ რა თა­მა­შებ­ზეც ვყო­ფილ­ვართ, არც ერთი წა­უ­გი­ათ. იქი­დან რომ ჩა­მოვ­დი­ვართ, სრუ­ლი რე­ლაქ­სა­ცია გვაქვს. პირ­ვე­ლად პრე­ზი­დენ­ტის ხელ­მო­წე­რით ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მე­ი­ლი რომ მი­ვი­ღეთ, გა­და­ვი­რი­ეთ, შობა მოგ­ვი­ლო­ცეს.

- სა­მო­სიც "იუ­ვენ­ტუ­სის" ლო­გო­თი გაც­ვი­ათ. ამ ყვე­ლა­ფერს იტა­ლი­ა­ში იძენთ?

- დიახ, ეს ტან­საც­მე­ლი მათ ოფი­ცი­ა­ლურ მა­ღა­ზი­ა­შია შე­ძე­ნი­ლი. ეს ის ტან­საც­მე­ლია, რო­მე­ლი­თაც გუნ­დი იმო­სე­ბა, ხოლო მა­ღა­ზია კი მათი მარ­კე­ტინ­გუ­ლი გათ­ვლაა. ვი­ცით, რომ ამით ვი­ღა­ცე­ბი მდიდ­რდე­ბი­ან, მაგ­რამ მა­გა­ზე „წა­მო­გე­ბუ­ლე­ბი“ ვართ და ამ ყვე­ლა­ფერს ხელ­საც ვა­წერთ. იქ რომ შევ­დი­ვართ, ბევრ ფულს ვხარ­ჯავთ, მაგ­რამ ეგ შო­პინ­გი ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს. „იუ­ვენ­ტუ­სის“ სა­მოს­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ და ტან­საც­მე­ლი სულ რომ გა­ვი­ხა­დო, ტან­ზე იმ­დე­ნი ტატუ მაქვს, „იუ­ვენ­ტუსს“ მა­ინც ვერ ავ­ცდე­ბი.

მარ­ცხე­ნა ფეხ­ზე ალექ­სნდრო დელ პი­ე­როს, ლე­გენ­და­რუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლის ტატუ მაქვს, მე­ო­რე ფეხ­ზე - ზი­ნე­დინ ზი­და­ნის, ზი­და­ნი ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლია, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვიც­ნობ, ამის­თვის ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ! მარ­ცხე­ნა მხარ­ზე და ხელ­ზე „იუ­ვენ­ტუ­სის“ დიდი ლოგო და „იუ­ვენ­ტუ­სის“ ცნობ­ლი სლო­გა­ნი მა­წე­რია - "Fino alla fine, Forza Juventus!".

ალექ­სან­დრე ფანკლუბ­ში ბევ­რის შვილს ჰქვია და ეს სა­ხე­ლი შვილს მეც დელ პი­ე­როს პა­ტივ­სა­ცე­მად და­ვარ­ქვი. სან­დრო უკვე 9 წლის ხდე­ბა, „იუ­ვენ­ტუ­სის“ გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია და ტუ­რინ­შიც არის ნამ­ყო­ფი. რომ ჩა­ვიყ­ვა­ნე, ვუ­თხა­რი - შენ 9 წლი­სამ მი­აღ­წიე იმას, რა­ზეც მე 15 წელი ვოც­ნე­ბობ­დი-მეთ­ქი.

- რო­გორც ვიცი, თქვე­ნი სახ­ლის ჭიშ­კარ­ზე „იუ­ვენ­ტუ­სის“ ფეხ­ბურ­თელ­თა გვა­რე­ბი აწე­რია.

- სახ­ლის მშე­ნებ­ლო­ბა რომ და­ვი­წყე, მინ­დო­და, „იუ­ვენ­ტუ­სის“ ატ­რი­ბუ­ტი­კა გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა, ეს ოჯა­ხის წევ­რებ­მა იცო­დენ და დათ­მო­ბა­ზე უნდა წა­სუ­ლიყ­ვნენ. მთე­ლი სახ­ლის ამ კონ­ცეფ­ცი­ით გა­კე­თე­ბა არ გა­მო­ვი­და, მაგ­რამ ყვე­ლა კარი „იუ­ვენ­ტუ­სის“ ლო­გო­ე­ბით არის დამ­ზა­დე­ბუ­ლი. ჭიშ­კარ­ზე 50 ლე­გენ­და, კლუ­ბის აღი­ა­რე­ბუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლის გვა­რი წე­რია, ამა­შიც მე­გობ­რე­ბი და­მეხ­მარ­ნენ. ჩემი სი­ა­მა­ყე ჭიშ­კა­რი გა­მო­ვი­და! მო­საგ­ნე­ბა­დაც ად­ვი­ლია. ასე­ვე მაქვს ექ­ვსმეტ­რი­ა­ნი ბოძი, სა­დაც „იუ­ვენ­ტუ­სის“ დრო­შა უნდა აღვმარ­თო. პა­ტა­რა სტა­დი­ო­ნიც (100 კვ/მ) გავ­მარ­თე, ნამ­დვი­ლი ბა­ლა­ხით. რომ დათ­ბე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბიც მო­ვა­წყოთ.

რო­გორც ლე­ვა­ნი ამ­ბობს, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მის ასეთ გა­ტა­ცე­ბას შე­გუ­ე­ბუ­ლე­ბი არი­ან ჯერ კი­დევ იმ პე­რი­ო­დი­დან, როცა სკო­ლის მოს­წავ­ლე იყო, „იუ­ვენ­ტუ­სის“ მიერ გა­ტა­ნილ ყვე­ლა გოლ­ზე ბოლო ხმა­ზე ყვი­რო­და, როცა პირ­ვე­ლი ტატუ გა­ი­კე­თა. მაგ­რამ ახლა მშობ­ლე­ბი სი­ა­მა­ყით ივ­სე­ბი­ან, რომ ასე­თი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია მათი შვი­ლი. მე­უღ­ლე სამ­სა­ხურ­ში გა­იც­ნო, თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი იყ­ვნენ და ასე­თი ლე­ვა­ნი შე­იყ­ვა­რა. ფეხ­ბურ­თი არ უყ­ვარს, მაგ­რამ მოს­წონს ქმრის ატ­მოს­ფე­რო. თან ხე­დავს, რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რია ლე­ვა­ნი, როცა მისი საყ­ვა­რე­ლი კლუ­ბი იმარ­ჯვებს.

"ახლა კლუბ­ში სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო კუ­თხით წა­ვე­დით და ჩვე­ნი სახ­სრე­ბით და ერთ-ერთი გა­მომ­ცემ­ლო­ბის მხარ­და­ჭე­რით, დელ პი­ე­როს ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი წიგ­ნი უნდა გა­მოვ­ცეთ. კი­დევ რამ­დე­ნი­მე იდეა მაქვს - კონ­სულ­ტა­ცია ფანკლუ­ბის წევ­რებ­თან გა­ვი­ა­რე, მა­გა­ლი­თად, თა­მა­შე­ბის წინ ერ­თგვა­რი მას­ტერკლა­სე­ბი რომ ჩა­ა­ტა­რონ ცნო­ბილ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა, ფეხ­ბურ­თის გულ­შე­მატ­კივ­რებ­მა - აკა მორ­ჩი­ლა­ძემ, დათო ტრაშ­ვილ­მა, ბი­ძი­ნა ბა­რა­თაშ­ვილ­მა...

ქარ­თუ­ლი კლუ­ბე­ბის ქო­მა­გე­ბის­გან ცოტა ნე­გა­ტი­უ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა კი იყო - ჩვენ გუნ­დებს რა­ტომ არ გულ­შე­მატ­კივ­რობ­თო... პირ­ველ რიგ­ში ქარ­თუ­ლი ფეხ­ბურ­თის გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი ვართ. შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ფეხ­ბურ­თი გიყ­ვარ­დეს და ქარ­თულ გუნდს არ უგულ­შე­მატ­კივ­რო.

მე მარ­ტი­ვად ვი­პო­ვე ის, რაც ძა­ლი­ან მა­ბედ­ნი­ე­რებს! კლუბ­ში ჩემ­ნა­ი­რად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნე. ეს რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­პო­ვი­დი სხვა ბედ­ნი­ე­რე­ბას. ბედ­ნი­ე­რე­ბა და კე­თილ­დღე­ო­ბა რთუ­ლი მი­საღ­წე­ვია, თუმ­ცა შე­საძ­ლებ­ლი..."