"სულ რომ გავიხადო, ტანზე იმდენი ტატუ მაქვს, "იუვენტუსს" ვერ ავცდები" - გაიცანით იტალიური კლუბის ქართველი ფანი, რომელმაც ფეხბურთი ცხოვრებად აქცია

ბევრნაირი ადამიანი შემხვედრია, მათთან მისაუბრია, ინტერვიუ ჩამიწერია, მათ პორტრეტებზე მიმუშავია, მაგრამ ამჯერად აბსოლუტურად განსხვავებულ კაცზე უნდა გიამბოთ. ის ფეხბურთის გულშემატკივარია, საფეხბურთო კლუბ "იუვენტუსის" ერთგული და თავდადებული ფანი და ამ ყველაფერმა იქამდე მიიყვანა, რომ საქართველოში გუნდის ოფიციალური ფანკლუბის პრეზიდენტიც გახდა.

ჩვენი დღევანდელი რესპოდენტი ლევან ბეგლარიშვილია, იგივე ლევანტუსი.

"თავიდან ნიკი მქონდა ლევან-იუვენტუსი, მერე მზია შარაშიძემ (თბილისის ზოოპარკის PR მენეჯერი) მითხრა - რატომ წვალობ, გააერთიანე და ლევანტუსი გამოვაო. მომეწონა და იმის მერე "ლევანტუსი" ვარ. უმეტესობა ასეც მეძახის" - გვეუბნება ლევანი.

"იუვენტუსის" გულშემატკივრობა 1993 წელს დაიწყო. მოეწონა ძლიერი გუნდი და მერე მათ თამაშებს ნელ-ნელა გაჰყვა. საუბრისას 90-იან წლებს იხსენებს, როცა თამაშების ყურება კი არა, იმ პერიოდში უშუქობის გამო ტელევიზორსაც იშვიათად რთავდნენ.

"შუქი მუდმივად ქრებოდა, მაგრამ ჩემს მეგობარს რამდენიმე ხაზი ჰქონდა "პლეხანოვზე" და იქ ვუყურებდით. სკოლის მოსწავლე ვიყავი და მაგ პერიოდში "იუვენტუსის" მხოლოდ რამდენიმე ფანს ვიცნობდი. მოგვიანებით, სოციალური ქსელები რომ გაჩნდა, აღმოვაჩინე, რომ ეს გუნდი ჩემნაირად ბევრს ჰყვარებია. სოციალური ქსელის დამსახურებაა, რომ გულშემატკივრების ნაწილი მე ვიპოვე, ნაწილმა თვითონ მომძებნა. ვსაუბრობდით, ერთმანეთს აზრებს ვუზიარებდით. იმ დროს "იუვენტუსს" ცუდი პერიოდი ედგა - სერია B-ში იყო გავარდნილი, მაგრამ სუსტ გუნდად არ ითვლებოდა" - გვიყვება ლევანი.

გულშემატკივრები პატარ-პატარა ჯგუფებად იკრიბებოდნენ, უყურებდნენ თამაშებს, "მალე მიშა ჭკუასელი გავიცანი. ის დადიოდა "იუვენტუსის" თამაშებზე იტალიაში და მისგან შევიტყვე, რომ იქ ოფიციალური ფანკლუბი არსებობდა, თუ ბევრნი ვიქნებოდით, აქაც შეგვეძლო მსგავსის დაარსება, დარეგისტრირება. იდეა მოგვეწონა... გარკვეული ეტაპების გავლის შემდეგ, დავაფუძნეთ და დავარეგისტრირეთ კიდეც - ოფიციალური ფანკლუბის სტატუსი მოგვენიჭა. მერე ისე დაემთხვა, რომ ჩვენს ზოოპარკში ახალი ზებრა გაჩნდა და ფანკლუბმა მასზე პატრონაჟი ავიღეთ. ზებრას "იუვენტინა“ ერქვა" - აღნიშნავს რესპონდენტი.

ფანკლუბს ახლა უკვე სპონსორებიც ჰყავს, თითქმის ყოველ კვირა იტალიაში მატჩებზე დადიან. დღესდღეობით 2000 წევრამდე არიან. თითოეული კლუბის ფუნქციონირებისთვის უანგაროდ საქმიანობს და ფანკლუბით ამაყობს. ლევანის თქმით, 500 კაცი ერთად იკრიბება, მატჩს უყურებს, გუნდს გულშემატკივრობს და იმ დროს ერთი ზედმეტი გადაძახილიც არ ისმის, მით უფრო, უცენზურო სიტყვა. თუ გუნდმა მოიგო, ეს დადებითი განწყობა ყველას მუხტავს.

"რაღაც ბინდგადაკრული ერთგულება გვახასიათებს. გუნდის წევრები შეკრების მიღმაც ერთმანეთს გვერდში ვუდგავართ და ერთმანეთის მიმართ პასუხისმგებლობა გვაქვს" - დასძენს ლევანტუსი.

- იტალიაში თუ იციან, რომ ასეთი ფანკლუბი არსებობს საქართველოში?

- ოფიციალური ფანკლუბი ყველგან არ არის, ძირითადად, იტალიაში, პოსტსაბჭოთა ქვეყნებიდან კი მხოლოდ რუსეთსა და ჩვენთან. ყოველ წელს, იტალიაში ერთ დღეს ფანკლუბის პრეზიდენტებს გვიწვევენ, სადაც ერთგვარ ანგარიშს გვაბარებენ. შარშან ჩვენი ეტიკეტით ჩვენი ღვინო ჩავიტანეთ, გენერალურ დირექტორს მივართვით. მათ ჩვენი ფანკლუბი პირობითად ევროკავშირის „წევრად“ აღიარეს.

- მართლა საოცარი თავდადება და ჟინი გაქვთ...

- ანდრეა პირლო რომ ჩამოვიდა, შევხვდით და ზვიად ციკოლიას საათი ვაჩუქეთ. იქაც რომ ჩავდივართ, ვცდილობთ, რაღაც ჩავიტანოთ, ამ ყველაფრის სარგებელი ისაა, რომ სამ ფეხბურთელს გახვედრებენ - ლეგენდას, ძირითად მოთამაშეს და სათადარიგოს. ამას „მესამე ტაიმს“ ეძახიან... ასე გავიცანით ბუფონი. ბევრი ფეხბურთელი ქუჩაში მინახავს, მაგალითად, ალვარო მორატა, ასევე კიელინის ძმა გავიცანით... ისეთ უბანში, სადაც შეძლებული ტურინელები ცხოვრობენ, არის რესტორანი, სადაც ფეხბურთელები დადიან და ერთხელაც იქ მათ გასაცნობად მივედით.

მე ახლახანს იუვენტუსი-რომას თამაშზე ვიყავი და უფლება მომცეს, სტადიონისკენ მიმავალ დერეფანში ყველა ფეხბურთელისთვის ხელი ჩამომერთმია და კრიშტიანუ რონალდოსთან ლაივიც კი მქონდა. იქ რა თამაშებზეც ვყოფილვართ, არც ერთი წაუგიათ. იქიდან რომ ჩამოვდივართ, სრული რელაქსაცია გვაქვს. პირველად პრეზიდენტის ხელმოწერით ოფიციალური მეილი რომ მივიღეთ, გადავირიეთ, შობა მოგვილოცეს.

- სამოსიც "იუვენტუსის" ლოგოთი გაცვიათ. ამ ყველაფერს იტალიაში იძენთ?

- დიახ, ეს ტანსაცმელი მათ ოფიციალურ მაღაზიაშია შეძენილი. ეს ის ტანსაცმელია, რომელითაც გუნდი იმოსება, ხოლო მაღაზია კი მათი მარკეტინგული გათვლაა. ვიცით, რომ ამით ვიღაცები მდიდრდებიან, მაგრამ მაგაზე „წამოგებულები“ ვართ და ამ ყველაფერს ხელსაც ვაწერთ. იქ რომ შევდივართ, ბევრ ფულს ვხარჯავთ, მაგრამ ეგ შოპინგი ძალიან გვიყვარს. „იუვენტუსის“ სამოსში თავს კომფორტულად ვგრძნობ და ტანსაცმელი სულ რომ გავიხადო, ტანზე იმდენი ტატუ მაქვს, „იუვენტუსს“ მაინც ვერ ავცდები.

მარცხენა ფეხზე ალექსნდრო დელ პიეროს, ლეგენდარული ფეხბურთელის ტატუ მაქვს, მეორე ფეხზე - ზინედინ ზიდანის, ზიდანი ჩემი საყვარელი ფეხბურთელია, აუცილებლად გავიცნობ, ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ! მარცხენა მხარზე და ხელზე „იუვენტუსის“ დიდი ლოგო და „იუვენტუსის“ ცნობლი სლოგანი მაწერია - "Fino alla fine, Forza Juventus!".

ალექსანდრე ფანკლუბში ბევრის შვილს ჰქვია და ეს სახელი შვილს მეც დელ პიეროს პატივსაცემად დავარქვი. სანდრო უკვე 9 წლის ხდება, „იუვენტუსის“ გულშემატკივარია და ტურინშიც არის ნამყოფი. რომ ჩავიყვანე, ვუთხარი - შენ 9 წლისამ მიაღწიე იმას, რაზეც მე 15 წელი ვოცნებობდი-მეთქი.

- როგორც ვიცი, თქვენი სახლის ჭიშკარზე „იუვენტუსის“ ფეხბურთელთა გვარები აწერია.

- სახლის მშენებლობა რომ დავიწყე, მინდოდა, „იუვენტუსის“ ატრიბუტიკა გამომეყენებინა, ეს ოჯახის წევრებმა იცოდენ და დათმობაზე უნდა წასულიყვნენ. მთელი სახლის ამ კონცეფციით გაკეთება არ გამოვიდა, მაგრამ ყველა კარი „იუვენტუსის“ ლოგოებით არის დამზადებული. ჭიშკარზე 50 ლეგენდა, კლუბის აღიარებული ფეხბურთელის გვარი წერია, ამაშიც მეგობრები დამეხმარნენ. ჩემი სიამაყე ჭიშკარი გამოვიდა! მოსაგნებადაც ადვილია. ასევე მაქვს ექვსმეტრიანი ბოძი, სადაც „იუვენტუსის“ დროშა უნდა აღვმართო. პატარა სტადიონიც (100 კვ/მ) გავმართე, ნამდვილი ბალახით. რომ დათბება, შეიძლება ჩემპიონატებიც მოვაწყოთ.

როგორც ლევანი ამბობს, ოჯახის წევრები მის ასეთ გატაცებას შეგუებულები არიან ჯერ კიდევ იმ პერიოდიდან, როცა სკოლის მოსწავლე იყო, „იუვენტუსის“ მიერ გატანილ ყველა გოლზე ბოლო ხმაზე ყვიროდა, როცა პირველი ტატუ გაიკეთა. მაგრამ ახლა მშობლები სიამაყით ივსებიან, რომ ასეთი გულშემატკივარია მათი შვილი. მეუღლე სამსახურში გაიცნო, თანამშრომლები იყვნენ და ასეთი ლევანი შეიყვარა. ფეხბურთი არ უყვარს, მაგრამ მოსწონს ქმრის ატმოსფერო. თან ხედავს, როგორი ბედნიერია ლევანი, როცა მისი საყვარელი კლუბი იმარჯვებს.

"ახლა კლუბში საგანმანათლებლო კუთხით წავედით და ჩვენი სახსრებით და ერთ-ერთი გამომცემლობის მხარდაჭერით, დელ პიეროს ბიოგრაფიული წიგნი უნდა გამოვცეთ. კიდევ რამდენიმე იდეა მაქვს - კონსულტაცია ფანკლუბის წევრებთან გავიარე, მაგალითად, თამაშების წინ ერთგვარი მასტერკლასები რომ ჩაატარონ ცნობილმა ადამიანებმა, ფეხბურთის გულშემატკივრებმა - აკა მორჩილაძემ, დათო ტრაშვილმა, ბიძინა ბარათაშვილმა...

ქართული კლუბების ქომაგებისგან ცოტა ნეგატიური დამოკიდებულება კი იყო - ჩვენ გუნდებს რატომ არ გულშემატკივრობთო... პირველ რიგში ქართული ფეხბურთის გულშემატკივრები ვართ. შეუძლებელია, ფეხბურთი გიყვარდეს და ქართულ გუნდს არ უგულშემატკივრო.

მე მარტივად ვიპოვე ის, რაც ძალიან მაბედნიერებს! კლუბში ჩემნაირად მოაზროვნე ადამიანები გავიცანი, უამრავი მეგობარი შევიძინე. ეს რომ არ ყოფილიყო, აუცილებლად ვიპოვიდი სხვა ბედნიერებას. ბედნიერება და კეთილდღეობა რთული მისაღწევია, თუმცა შესაძლებლი..."