"ზოგ სასულიერო პირთან ღმერთიც კი არ მყავს საერთო..." - პეტრე კოლხი შურის ცოდვასა და დაბოღმილ ადამიანებზე

შური ამა თუ იმ ადამიანში სხვისი წარმატებით, კეთილდღეობით, სიხარულით, ბედნიერებით გამოწვეული უარყოფითი ემოციაა. მეტოქეობის სურვილმა შეიძლება ეს გრძნობა და ემოცია წარმოქმნას. ამასთან, შური მძიმე ცოდვაცაა, რაზეც არაერთ წმინდა მამას, გინდაც, კლასიკოსს დაუწერია. რა არის შური, როგორ ჩნდება ის, როდის შურიანობენ ადამიანები, არის თუ არა ის მართლაც უმძიმესი ცოდვა და როგორ უნდა აიცილონ თავიდან ეს უარყოფითი ემოცია, ამაზე სვეტიცხოვლის საპატრიარქო ტაძრის დეკანოზს პეტრე კოლხს (კვარაცხელია) ვესაუბრებით, რადგანაც ის სოციალურ ქსელში ხშირად ეხმაურება ამ საკითხებს.

პეტრე კოლხი:

- წმინდა იოანე ოქროპირის განმარტებით - "რა ბოროტებაც არ უნდა შეგხვდეს, უწყოდე, რომ იგი შურისგანაა. იგი ეკლესიაშიცაა შემოჭრილი. შური ძველთაგანვე იყო მიზეზი მრავალი ბოროტებისა. სწორედ მან წარმოშვა ვერცხლისმოყვარეობა. ამ სენმა ყოველივე წაახდინა და ჭეშმარიტებაც დაამახინჯა". შურისთვის მიზეზი არ არსებობს. ის ადამიანის მდგომარეობაა. შურიანი ან ხარ, ან - არა... ამახინჯებს ფსიქიკას, ანგრევს პიროვნულ ღირებულებებს და ფიზიკურადაც უარესობისკენ ცვლის ადამიანს. შურიანი მხოლოდ საკუთარ თავს აზარალებს. ის, ვინც მუდამ ცდილობს სხვას დაუშავოს, ბუმერანგივით უკან უბრუნდება, საკუთარ უსუსურ ხრიკებს და წარმოდგენებს თავადვე ეწირება... შური თანამედროვე ადამიანის უკურნებელი სენი გახდა. არც არავინ ცდილობს შეებრძოლოს, წინააღმდეგობა გაუწიოს მას. ყველაზე თვალში საცემია, შურიანი, დაბოღმილი სასულიერო პირები... შურიანი ადამიანი ბოროტიც არის... სასულიერო ცხოვრება და ბოროტება ერთმანეთთან წინააღმდეგობაში მოდის. ძნელია, ისეთ გარემოში ყოფნა, სადაც შურსაც და ბოღმასაც ქრისტიანობის სამოსში ხვევენ და ამ ფორმით ადამიანებს გამოსწორებისკენ მოუწოდებენ... შურია სათავე ბიბლიური ცოდვის. რატომ მოკლა კაენმა აბელი?! იმიტომ, რომ საკუთარი ძმის მიმართ შური ამოძრავებდა... შურიანი ვერასდროს იქნება წარმატებული, ბედნიერი, გახარებული... წმინდა გრიგოლ პალამა ამბობს - "შური მკვლელობის ტოლფასია, შური იყო მიზეზი პირველი კაცისმკვლელისა, მერე კი - ღმერთის მოკვლისაც". შურიანი ადამიანის სულში მარადიულად ბნელა... შურიანის გამოხედვაც შემზარავია. შურით შეპყრობილი სულ დაძაბულია, მუდამ უკმაყოფილო, უმადური... მხოლოდ ნეგატივს დაატარებს. ყველაში უარყოფითს ხედავს. არ უხარია, თუ ვინმეს აქებენ... სხვისი წარმატების გამო შეიძლება ლოგინად ჩავარდეს... შური ერთგვარი კომპლექსი, პატარა ადამიანის სინდრომია... შეიძლება ძალიან წარმატებული იყო, მაგრამ სხვისი მაინც გშურდეს...

- "თეთრი შურს" რა ახსნა აქვს? თუ ეს უბრალოდ გამხელილი შურია.

- შური შურია... შესაკრებთა ადგილების შეცვლით ჯამი არ იცვლება...

- შენიღბული მოშურნეები თუ შეგხვედრიათ?

- რამდენიც გინდათ... ხშირად მქონია სურვილი, ჩემი სიხარული სხვისთვის გამეზიარებინა, მაგრამ ის სხვა მძიმდებოდა მერე. ვერც მალავდა, სახეზე ეტყობოდა... ჩვენს რეალობაში ხომ წარმატებული, რეალიზებული, მომღიმარი ადამიანი არავის უყვარს. მეტიც, სძულთ და სულ მის განკითხვაში არიან... თუ წაიქეცი, წამოდგომაში აუცილებლად დაგეხმარებიან, ოღონდ, ერთი მიზეზით-საკუთარი უპირატესობა რომ დაგიმტკიცონ... შურიანებზე არ უნდა გაბრაზდე, არც უნდა დასაჯო... ისინი საკუთარ თავს უმკაცრესად ისჯიან, საკუთარი არჩევანით...

- თქვენი შურთ?

- უარს ვიტყვი მოჩვენებით თავმდაბლობაზე და ხაზგასმით აღვნიშნავ, დიახ, შურთ!.. ოღონდ, ამ შურმა მე სარგებელი მომიტანა, გამაძლიერა და იმაზე მეტი შემაძლებინა, ვიდრე წარმოვიდგენდი... განსაკუთრებით სასულიერო პირებისგან ვგრძნობდი... მეღიმებოდა, რადგან მიუხედავად თავიანთი დამამცირებელი საუბრებისა, მუდამ მიმტკიცებდნენ, რომ მათზე წინ ვიდექი... ჩემთვის ადამიანი არ ფასდება კარიერით, ჩინ-მედლებით, გამშვენებული ჯვრებით... შეფასების ერთადერთი კრიტერიუმი გამაჩნია - ადამიანობა... სხვას ისედაც არ ვაღიარებ...

- ვატყობ, გასახსენებლად ამბებიც გაქვთ...

- გასახსენებელი იმდენია, მაგრამ თავს შევიკავებ... მხოლოდ ერთს ვიტყვი, ის სასულიერო პირები, რომლებიც ქუჩაში მხვდებოდნენ და მიღიმოდნენ, საპატრიარქოდან იყვნენ გამოსული. იქ კი, ჩემი დასჯის მოთხოვნით შევიდნენ... ჯერ თავს შევიკავებ, შეიძლება დადგეს დრო და აუცილებლად ვთქვა, ვინ არის დასასჯელი და რის გამო... თუმცა, არავის დასჯა გამიხარდება, რადგან ყველაზე მკაცრად ისევ საკუთარი ქმედებები გვსჯის... ყველაფერი რომ წამართვან, ამით ვერ დამსჯიან... მთავარს - ადამიანების სიყვარულს, ღმერთს, წიგნს, პოეზიას და საკუთარ თავს ვერ წამართმევენ... დანარჩენს, ისედაც დავთმობ... თუ უნდათ, ორი ანაფორა ერთად ჩაიცვან... ზოგ სასულიერო პირთან ღმერთიც კი არ მყავს საერთო...

- ლექსით თუ გამოხმაურებიხართ ამ თემას?

- სულ არ მადარდებს, რას იტყვიან ჩემზე ისინი, ვისაც სათქმელი არასოდეს ჰქონია რამე... არ მიკვირს, რადგან შხამიანი ენის სისინით, იქედნესავით ერთმანეთის სიცოცხლეს ჭამენ...

ინაწილებენ ქურდებივით სხვების ცხოვრებას, გადაუვლიან, თუ გულწრფელად ვინმე იცინის... და გადაიქცნენ საკუთარი ბოღმის მონებად, სულ არ მადარდებს, რას იტყვიან, ჩემზე ისინი...

- შური თავისი "წონით" ცოდვებში რას უსწორდება?

- საოცარი განმარტება აქვს საბას - "შური არის წუხილი სხვისა სიკეთესა ზედა"... შური და თვითმკვლელობის ცოდვა ჩემთვის ერთ სიბრტყეზეა...

- როგორ უნდა დაეხსნან მას ადამიანები? როგორ უნდა დაიცვან თავი მისგან?

- სინანულით... ადამიანების შეყვარებით... უბრალოებით... თავმდაბლობით... ამ ცოდვის აღიარებით... საკუთარი მდგომარეობის სწორი ანალიზით... ლოცვით, მარხვით, სიკეთის კეთებით... საერო თუ სასულიერო წოდება ვერ გვიხსნის ამ ვნებისაგან... მხოლოდ თავისუფალი ნება, რომ უარვყოთ ეს სისუსტე ჩვენში და დავდგეთ საკუთარ თავზე მაღლა!