"ყოველდღე ავტომატურად ვაღებ დათუნას ოთახის კარს, ჩემს შვილს რომ დავხედო" - ზაზა სარალიძე ვაჟის ცხოვრების უცნობ დეტალებზე

ხანგრძლივი გამოძიების მიუხედავად, ზაზა სარალიძეს დღემდე არა აქვს პასუხი კითხვაზე, ვინ მოკლა მისი შვილი. გასული წლის 1-ლ დეკემბერს ხორავას ქუჩაზე მოზარდებს შორის გარჩევას ორი არასრულწლოვნის - დათუნა სარალიძისა და ლევან დადუნაშვილის სიცოცხლე შეეწირა, მაგრამ დათუნას მკვლელობისთვის ჯერჯერობით პასუხი არავის უგია. როგორც შვილმოკლული მამა ამბობს, მან იცის მკვლელების ვინაობა, სჯერა, სამართალდამცველებსაც აქვთ უტყუარი მტკიცებულებები, თუმცა მკვლელების გამოსააშკარავებლად დადასასჯელად ხელისუფლების ნებაა საჭირო. ამბობს, რომ მას ბრძოლის ძალას მისი შვილი აძლევს და საქმეს ბოლომდე მიიყვანს.

ზაზა სარალიძე, დათუნას მამა:

- ზესტაფონში დავიბადე, ქუთაისში გავიზარდე, იქვე დავოჯახდი და ორი შვილი შემეძინა. წითელ დიპლომზე დავამთავრე ქუთაისის ყოფილი პოლიტექნიკური ინსტიტუტი. ერთხანს ლექციებს ვკითხულობდი, მერე დაცვის პოლიციაში გადავედი. მამაც პოლიტექნიკურში კითხულობდა ლექციებს, დედა დაწყებით კლასებს ასწავლიდა სკოლაში. მშვიდი და წესიერი ოჯახი გვქონდა. ერთი ძმა მყავს, დაოჯახებულია და ორი ვაჟის მამაა. პატიოსანი შრომით მივყვებოდით ცხოვრებას. დათუჩას გამო ქუთაისიდან თბილისში გადმოვედით საცხოვრებლად - ბრონქების პრობლემა, ასთმური შეტევები ჰქონდა. ვინაიდან დასავლეთში ნესტიანი ჰავაა, ექიმებმა თბილისში გადმოსვლა გვირჩიეს... ბევრჯერ მიფიქრია, ეს თუ ელოდა ჩემს შვილს, ნეტავ საერთოდ არ გადმოვსულიყავით თბილისში-მეთქი. მაგრამ ბავშვს ისეთი კრუნჩხვა ემართებოდა, ძლივს გამოგვყავდა მდგომარეობიდან...

დაცვის პოლიციაში 70 ლარი მქონდა ხელფასი, რითაც შეუძლებელი იყო ოჯახის რჩენა, ამიტომ წამოვედი და სხვადასხვა ადგილას ვმუშაობდი. ბოლოს მე და ჩემმა მეუღლემ საბითუმო საწყობი ავიღეთ. ვცდილობდი, კანონისთვის არ გადამეხვია, ვინმე რომ არ მომდავებოდა, მაგრამ ამ გზით გამორიცხულია ფულის შოვნა, ამიტომაც გავკოტრდით, ბანკის ვალი დაგვედო და ნათია საზღვარგარეთ წავიდა სამუშაოდ. რასაც ის მიგზავნიდა, იმით ვალებს ვფარავდი, მე აქ ვტაქსაობდი და ჩემი ნაშოვნი ფულით შვილებს ვაჭმევდი.

ჩვენ მარტო მამა-შვილები კი არა, მეგობრებიც ვიყავით... ვგრძნობდი მშობლის დიდ პასუხისმგებლობას და მინდოდა, ბავშვები ჩემთან გულწრფელები ყოფილიყვნენ, მათ ყველა ნაბიჯს ვაკონტროლებდი.

დათუჩა ისეთი ბიჭი იყო, პრობლემებს არ მიქმნიდა, ხელს მიწყობდა, მხიარული ბავშვი იყო, გულღია, სულ მღეროდა და იცინოდა. გული სიამაყით მევსებოდა, ამხელა ვაჟკაცი რომ წამომეზარდა. ხშირად მეუბნებოდა, მამი, მე კაცი-პოზიტივი ვარ და ვინ რა უნდა დამიშავოსო.

დათუჩა ერთხანს ცეკვავდა, მერე სპორტით დაინტერესდა, "ლელოში" თამაშობდა რაგბის და ლიგაშიც გადავიდა. ბოლო დროს წონით 100 კილოგრამს გადააჭარბა.… უყვარდა ჭამა, განსაკუთრებით ხაჭაპური და ცეკვის მასწავლებელმა "ხაჭაპურა" შეარქვა. დათუჩა თვითონ იმზადებდა სადილს, არ უყვარდა "კორპორატიული" ჭამა (ასე ეძახდა უფროსებთან, ხალხთან ერთად ქეიფს), მეგობრებთან ერჩივნა მოლხენა, მაგრამ სწორად ვერ შეურჩევია მეგობრები, მათ გაყიდეს - სიმართლეს არავინ ამბობს.

"როდესაც ეს უბედურება მოხდა და ჩემი შვილის მკვლელების დასჯა მოვითხოვე, რა არ გვაკადრეს, რას არ გვაბრალებდნენ. ეს საგანგებოდ კეთდებოდა, ხალხს რომ შევზიზღებოდით. მაგრამ ეს არც მაინტერესებს, ჩემი უმთავრესი მიზანი ჩემი შვილის მკვლელების დასჯაა და აუცილებლად დაისჯებიან, სხვა გზა არ ექნებათ. რა უნდა თქვან, რომ არავის მოუკლავს დათუჩა? ისე გამოდის, რომ მოკლული არის, მკვლელები კი არ არსებობენ"

არც "ნაციონალი" ვყოფილვარ და არც პარტიული ინტერესები მქონია. ერთხანს, როცა სტუდენტი ვიყავი, ბონდო შალიკიანის ავტოგასამართი სადგურის დაცვაში ვმუშაობდი, უფრო სწორად, ყარაული ვიყავი. შევარდნაძის პერიოდი იყო, ჩვენს ოჯახს მწირი შემოსავალი ჰქონდა და ამიტომ სწავლის პარალელურად მუშაობა გადავწყვიტე. ბონდო იმხანად კენჭს იყრიდა "აღორძინებიდან" და ერთ-ერთ საარჩევნო უბანზე მომიწია დამკვირვებლად წასვლამ, ეს იყო და ეს. სხვა დროს არანაირი შეხება არ მქონია პარტიებთან, არც "ნაციონალების" კოორდინატორი ვყოფილვარ და არც პოლიტიკური სიმპათიები მქონია. წაიკითხეთ სრულად