ნი­კოლ ჟორ­და­ნია მენ­შე­ვი­კუ­რი სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბის თავ­მჯდო­მა­რის, ნოე ჟორ­და­ნი­ას შვი­ლიშ­ვი­ლი და რე­ჯებ ჟორ­და­ნი­ას ქა­ლიშ­ვი­ლია. ამ ჭკვი­ან­მა, ლა­მაზ­მა და აქ­ტი­ურ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა, თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მი­უ­ძღვნა. იგი აქ სა­კუ­თარ ფეს­ვებ­თან დაბ­რუ­ნე­ბის სურ­ვილ­მა ჩა­მო­იყ­ვა­ნა და მას შემ­დეგ სხვა­დას­ხვა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლის რან­გშია. ამ­ჟა­მად ნი­კო­ლი „ნოე გრუპს” ხელ­მძღვა­ნე­ლობს.

„პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, როცა ნი­უ­ი­ორ­კელ ბავ­შვებს ვე­უბ­ნე­ბო­დი: ბა­ბუ­ა­ჩე­მი იმ ქვეყ­ნის მეფე იყო, რო­მე­ლიც უკვე აღარ არ­სე­ბობს-მეთ­ქი”... – აი, ამ სი­ტყვე­ბით და­ი­წყო ნი­კოლ­მა ჩვენ­თან სა­უ­ბა­რი. „ქვე­ყა­ნა, რო­მე­ლიც უკვე აღარ არ­სე­ბობს”... ამ „არარ­სე­ბულ” ქვე­ყა­ნა­ში ბევ­რმა ისიც კი არ ვი­ცო­დით, რომ, პა­რიზ­თან ახ­ლოს, ლე­ვილ­ში, ჩვენ­ნა­ი­რი ქარ­თვე­ლე­ბი ცხოვ­რობ­დნენ; რომ იქ იყო და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე ნოე ჟორ­და­ნია ოჯახ­თან ერ­თად... სა­ბედ­ნი­ე­როდ, და­ინ­გრა ის იმ­პე­რია, რო­მელ­მაც ათწლე­უ­ლე­ბი სიც­რუ­ე­ში გვა­ცხოვ­რა და „ამ” და „იმ” სა­ქარ­თვე­ლოს შო­რის „რკი­ნის ფარ­დად” ჩა­მოგ­ვე­ფა­რა. გო­გო­ნა კი, რომ­ლის ბა­ბუ­აც „არარ­სე­ბუ­ლი“ ქვეყ­ნის „მეფე“ იყო, ჩვენ­თან ჩა­მო­ვი­და და მე­გობ­რო­ბი­სა და დახ­მა­რე­ბის ხელი გა­მოგ­ვი­წო­და.

– ნი­კოლ, რა მოხ­და მა­შინ, რო­დე­საც გა­აც­ნო­ბი­ე­რეთ, რომ ბა­ბუა მეფე არა, მაგ­რამ მთავ­რო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე ნამ­დვი­ლად იყო?

– ამან მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლა. სკო­ლა­ში ყოფ­ნი­სას ძა­ლი­ან ცოტა რამ ვი­ცო­დი სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ, ინ­ტე­რე­სი კი დიდი მქონ­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ფრან­გუ­ლის გან­ხრით ჩა­ვა­ბა­რე და ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ისევ ჩემი ოჯა­ხის გამო მი­ვი­ღე. ბა­ბუ­ა­ჩე­მის საფ­ლა­ვი საფ­რან­გეთ­შია. მთელ­მა ჩემ­მა სა­ნა­თე­სა­ომ ამ ქვე­ყა­ნას და­უ­კავ­ში­რა სა­კუ­თა­რი ბედი სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­დეგ და ამ­დე­ნად, თავს მო­ვა­ლედ ვთვლი­დი, ამ ქვეყ­ნის წი­ნა­შე; თან, ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ, ამ ყვე­ლა­ფერს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მხო­ლოდ პირ­ვე­ლი კურ­სი მი­ვუ­ძღვე­ნი, მე­ო­რე კურ­სი­დან კი საბ­ჭო­თა იმ­პე­რი­ის ის­ტო­რი­ის შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე. ის საგ­ნე­ბი ავირ­ჩიე, რომ­ლე­ბიც კავ­კა­სი­ის ის­ტო­რი­ას ეხე­ბო­და. ვსწავ­ლობ­დი რუ­სე­თის ის­ტო­რი­ას, რად­გან მხო­ლოდ იქ თუ ვი­პო­ვი­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ზე ინ­ფორ­მა­ცი­ას. მოკ­ლედ, შე­მოვ­ლი­თი გზე­ბით და­ვი­წყე სა­ქარ­თვე­ლოს­თან მი­ახ­ლო­ე­ბა. დე­ტა­ლუ­რად შე­ვუ­დე­ქი კავ­კა­სი­ი­სა და შუა აზი­ის ქვეყ­ნე­ბის შეს­წავ­ლას და ამ ყვე­ლა­ფერ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ­დე მო­მიყ­ვა­ნა. და­ახ­ლო­ე­ბით სამი წელი ვსწავ­ლობ­დი რუ­სულს, რად­გან ეს ენა წიგ­ნებ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას მჭირ­დე­ბო­და. თუმ­ცა, რუ­სუ­ლი სა­ლა­პა­რა­კო ენად არც მა­შინ და არც ახლა არ გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია. ჩემი შრო­მის შე­დე­გი კი ის იყო, რომ სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის დარ­გში პრო­ფე­სი­უ­ლი კა­რი­ე­რა შე­მექ­მნა. ვმუ­შა­ობ­დი ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტო­ში, ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში „და­ი­ცა­ვი ბავ­შვი;” ასე­ვე, დევ­ნი­ლე­ბის სა­კი­თხებ­ზე სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სომ­ხეთ­სა და აზერ­ბა­ი­ჯან­ში.

– რო­დის ჩა­მოხ­ვე­დით პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

– პირ­ვე­ლად აქ ჩა­მო­ვე­დი 1989 წელს, რო­გორც კო­ლუმ­ბი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მა­გის­ტრან­ტი, ქარ­თუ­ლი ენი­სა და კულ­ტუ­რის ის­ტო­რი­ის შეს­წავ­ლის მიზ­ნით. ეს იყო 9 აპ­რი­ლით გა­მოწ­ვე­უ­ლი კრი­ტი­კუ­ლი პე­რი­ო­დი და აქ მა­შინ, 9 აპ­რი­ლის გარ­და, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი ზღაპ­რუ­ლი იყო. ჩა­მოს­ვლამ­დე ვფიქ­რობ­დი, რომ დამ­ხვდე­ბო­და რა­ღაც რუ­სუ­ლი ყა­ი­დის ქვე­ყა­ნა, მაგ­რამ, დამ­ხვდა სა­ოც­რად თბი­ლი, კარ­გი მხა­რე, რო­მე­ლიც, მი­უ­ხე­და­ვად დატ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი უბე­დუ­რე­ბი­სა, მედგრად იდგა და თა­ვის სა­ხეს არ კარ­გავ­და. ბევ­რი მქონ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ზე წა­კი­თხუ­ლი, ბევრ ქარ­თველს ვიც­ნობ­დი ნიუ-იორკში, საფ­რან­გეთ­ში ჩემს ქარ­თველ ნა­თე­სა­ო­ბას­თან სულ მქონ­და კავ­ში­რი და, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მე­გო­ნა, სა­ქარ­თვე­ლოს ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ არ მცნო­ბია. ეს 22 წლის წინ მოხ­და და ამ ჩა­მოს­ვლის შე­დე­გი სა­ხე­ზეა – დღეს ვარ აქ, მყავს ქარ­თვე­ლი მე­უღ­ლე და შვი­ლი.

– არ გა­გი­ჭირ­დათ ქარ­თვე­ლის ცო­ლო­ბა?

– ჩემი მე­უღ­ლე, ალექ­სან­დრე კვი­ტაშ­ვი­ლი (თბი­ლი­სის ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის რექ­ტო­რი, – ავ­ტო­რი) იშ­ვი­ა­თი ადა­მი­ა­ნი და კარ­გი ქარ­თვე­ლია. ძა­ლი­ან კარ­გად იცის ამე­რი­კუ­ლი კულ­ტუ­რაც, უყ­ვარს ნიუ-იორ­კი – ნიუ-იორ­კის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ას­პი­რან­ტუ­რა. ისე კი, რა თქმა უნდა, ქარ­თუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი აქვს და ეს ასეც უნდა იყოს.

– რას გვე­ტყო­დით ორ­გა­ნი­ზა­ცია „ნოე გრუპ­ზე”, რო­მელ­საც ხელ­მძღვა­ნე­ლობთ? რაზე მიგ­ვა­ნიშ­ნებს მისი ემბლე­მა – და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს გერ­ბი ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის დრო­შის ფონ­ზე?

– „ნოე გრუ­პი” ბა­ბუ­ა­ჩე­მის – ნოე ჟორ­და­ნი­ას პა­ტივ­სა­ცე­მად და­ვარ­ქვი. ორი წე­ლია, და­ვა­ფუძ­ნე და ინ­ვეს­ტო­რე­ბი ჩა­მომ­ყავს სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მე მათ სა­წყის ეტაპ­ზე ვეხ­მა­რე­ბი: ვახ­ვედ­რებ ქარ­თულ მხა­რეს­თან, დამ­ყავს სა­ქარ­თვე­ლოს კუ­თხე­ებ­ში – იქ, სა­დაც არის ინ­ვეს­ტი­ცი­ე­ბის ჩა­დე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა; ვეხ­მა­რე­ბი ბან­კებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, ად­ვო­კა­ტე­ბის აყ­ვა­ნა­ში. კმა­ყო­ფი­ლე­ბი არი­ან, ბევ­რმა და­ი­წყო აქ ბიზ­ნე­სი. ბოლო ორი წე­ლია, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ჩა­მო­ვი­და, ძი­რი­თა­დად კი ის ხალ­ხი ჩა­მო­დის, რომ­ლებ­თა­ნაც პი­რა­დი ნაც­ნო­ბო­ბა მა­კავ­ში­რებს.

– ახლა მა­მა­ზე მო­მი­ყე­ვით. ვიცი, რომ დიდი მე­გობ­რე­ბიც ხართ და ძა­ლი­ან დიდი წვლი­ლი მი­გი­ძღვით იმა­ში, რომ რე­ჯე­ბი, რო­გორც ქარ­თვე­ლი, რო­გორც მწე­რა­ლი და რო­გორც პი­როვ­ნე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს დაბ­რუ­ნე­ბო­და. იგი, თა­ვის წიგნ­ში „გა­ვი­ზარ­დე ლე­ვილ­ში” წერს, 40 წლამ­დე საფ­რან­გეთ­ში ვი­ყა­ვი, მერე კი ჩა­მო­ვი­და ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ნი­უ­ი­ორ­კე­ლი ქალი და სა­მუ­და­მოდ ამე­რი­კა­ში წა­მიყ­ვა­ნაო.

– დიახ, დე­და­ჩე­მიც და მისი მშობ­ლე­ბიც ნი­უ­ი­ორ­კე­ლე­ბი იყ­ვნენ, მამა კი საფ­რან­გე­თი­დან ჩა­მო­ვი­და. ბავ­შვო­ბა­ში ის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იყო. მე და ჩემი და, თერი, გუ­ლის ფან­ცქა­ლით ვე­ლო­დით შა­ბათ-კვი­რას, რად­გან მა­მას დავ­ყავ­დით მუ­ზე­უ­მებ­ში, ლაშ­ქრო­ბებ­ზე, ყველ­გან, სა­დაც ბავ­შვი ფი­ზი­კუ­რად თუ ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რად ვი­თარ­დე­ბა. მი­სით ვი­ყა­ვი და ვარ აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი. ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ. რაც თავი მახ­სოვს, მამა ყო­ველ­თვის აქ­ტი­უ­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო. თბი­ლის­ში ხში­რად ჩა­მო­დის. ამ ზა­ფხულ­საც ჩა­მო­ვი­და, წიგ­ნის პრე­ზენ­ტა­ცია ჰქონ­და – „პროს­პე­როს ბუკ­ში.”

– რას გვე­ტყვით თქვენს დაზე?

– მას თერი ჰქვია და ვა­შინგტონ­ში ცხოვ­რობს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სამ­ჯერ იყო ჩა­მო­სუ­ლი. მოს­წონს ქარ­თუ­ლი და იცის ბევ­რი სი­ტყვა. სახ­ლში ხში­რად ჰყავს ქარ­თვე­ლი სტუმ­რე­ბი – სტუ­დენ­ტე­ბი, ას­პი­რან­ტე­ბი. ძა­ლი­ან უყ­ვარს ჩემი შვი­ლი. წე­ლი­წად­ში ერთხელ აუ­ცი­ლებ­ლად ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს, მა­ნამ­დე კი ინ­ტერ­ნე­ტით ვურ­თი­ერ­თობთ.

– ისიც ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხის შექ­მნას ხომ არ აპი­რებს?

– არ ვიცი, ეს მას უნდა ჰკი­თხოთ.

– თქვენ ნი­უ­ი­ორ­კე­ლი ბრძან­დე­ბით. რას ნიშ­ნავს, იყო ნი­უ­ი­ორ­კე­ლი?

– და­ვი­ბა­დე, ნიუ-იორკში და მის გა­რე­უ­ბან­ში გა­ვი­ზარ­დე. ძი­რი­თა­დად, გა­ნათ­ლე­ბაც იქ მი­ვი­ღე. თუმ­ცა, ვსწავ­ლობ­დი რუტ­ჯერ­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც (ნიუ-ჯერ­სის შტატ­ში), ქო­ვენ­ტრშიც (ინ­გლი­სი) ას­პი­რან­ტუ­რა­ში, ვა­შინგტონ­შიც და სხვა­გა­ნაც ბევ­რგან ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ, ყო­ველ­თვის მა­ინც ნიუ-იორკში ვბრუნ­დე­ბი. მე და ჩემი ქმა­რიც ერთი წელი ვცხოვ­რობ­დით იმ ქა­ლაქ­ში, შვი­ლიც იქ შეგ­ვე­ძი­ნა. ნი­უ­ი­ორ­კე­ლო­ბა ნიშ­ნავს სა­ერ­თა­შო­რი­სო­ო­ბას, აქ­ტი­უ­რო­ბას, სი­ცო­ცხლეს, ჟღე­რა­დო­ბას, სხვა­დას­ხვა ხალ­ხთა და კულ­ტუ­რა­თა ყოფ­ნას შენ გვერ­დით, იმის გან­ცდას, რომ ყვე­ლა­ფერს შეძ­ლებ... გაძ­ლევს ფარ­თო გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას, მოკ­ლედ, იქ მსოფ­ლიო იგ­რძნო­ბა. თუ ხარ ნი­უ­ი­ორ­კე­ლი, სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა არ გჭირ­დე­ბა – ყვე­ლა­ფე­რი ად­გილ­ზე გაქვს. აი, ამი­ტომ მიყ­ვარს ის. ჩემ­თვის ნიუ-იორ­კი ბევ­რი ხალ­ხი­ცაა, ხმა­უ­რიც და ამ ყვე­ლა­ფერს ისე ვარ შეჩ­ვე­უ­ლი, რომ თბი­ლის­შიც, შუა ქა­ლაქ­ში ვარ­ჩიე ცხოვ­რე­ბა და ვა­კე­ში ვცხოვ­რობ.

– ახ­ლა­ხან, სა­ქარ­თვე­ლო­ზე გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ერ­თმა ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლე­ბელ­მა (გვა­რად ფლეთ­შერ­მა) „იუ­თუ­ბი­ზე“ კლი­პი დადო, სა­დაც ქარ­თვე­ლი ქა­ლე­ბის ჩაც­მუ­ლო­ბას დას­ცი­ნის, ხოლო ავ­სტრი­ელ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა ერთ ქარ­თულ გა­მო­ცე­მას გა­ნუ­ცხა­და, ქარ­თველ ქა­ლებს ევ­რო­პა­ში ჩა­მო­სუ­ლი რუსი „პროს­ტი­ტუტ­კე­ბი­ვით” აც­ვი­ა­თო. რით გვა­ნუ­გე­შებთ, მარ­თლა ასე გვაქვს საქ­მე?

– მე პი­რა­დად, ქუ­ჩა­ში რომ გავ­დი­ვარ, წარ­მო­უდ­გენ­ლად გე­მოვ­ნე­ბი­თა და ლა­მა­ზად ჩაც­მუ­ლი ქა­ლე­ბი მხვდე­ბი­ან. გა­ნურ­ჩევ­ლად ასა­კი­სა, ვხე­დავ ლა­მაზ ქა­ლებს. ჩემი მე­გო­ბა­რი ამე­რი­კე­ლი ქა­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც აქ მუ­შა­ო­ბენ, ხში­რად აღ­ნიშ­ნა­ვენ იმას, რომ მათ ისე კარ­გად არ აც­ვი­ათ, რო­გორც ქარ­თველ ქა­ლებს. შე­იძ­ლე­ბა, დი­დად ვერ ვერ­კვე­ვი მო­და­ში, მაგ­რამ, ქუ­ჩა­ში გა­სუ­ლი მა­შინ­ვე ვხვდე­ბი, რომ ახლა 70-იანი წლე­ბის სტი­ლია შე­მო­სუ­ლი. ეს ის ქვე­ყა­ნაა, რო­მე­ლიც მო­დას უმალ­ვე ირ­გებს ტან­ზე. კარ­გად ვიცი, რო­გორ აც­ვი­ათ ნიუ-იორკში, რო­გორ აც­ვი­ათ ევ­რო­პა­ში. მა­ის­ში პა­რიზ­ში ვი­ყა­ვი და, შე­მიძ­ლია, გი­თხრათ, რომ თბი­ლი­სი და, სა­ერ­თოდ, სა­ქარ­თვე­ლო იმ ქა­ლა­ქე­ბის რიგ­ში დგას, რომ­ლე­ბიც ახლა ჩა­მოვ­თვა­ლე.

– თქვენს შვილს, ნი­კო­ლოზ კვი­ტაშ­ვილს, ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი მშობ­ლე­ბი ჰყავს. რო­დის ახერ­ხებს ბავ­შვი თქვენს ნახ­ვას?

– ყო­ველ­დღე. როცა სან­დრო მი­ნის­ტრი იყო, უფრო ნაკ­ლე­ბი დრო ჰქონ­და და მა­შინ იყო ეგ პრობ­ლე­მა, ახლა დრო­ზე ახერ­ხებს სახ­ლში მოს­ვლას. მე კი ნი­კო­ლოზს დი­ლით, შუ­ა­დღეს და სა­ღა­მოს ვხე­დავ.

– რო­გო­რი ბი­ჭია ნი­კო­ლო­ზი?

– კე­თი­ლი, ჭკვი­ა­ნი, ლა­მა­ზი... მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან კარ­გი ბიჭი გვყავს. 6 წლის არის და ქარ­თულს მას­წავ­ლის. სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გვაქვს დაფა, რო­მელ­ზეც ჩა­მო­მი­წერს ასო­ებს და მე­კი­თხე­ბა: „ეს რო­მე­ლი ასოა“?

– „ტ“, – ვე­უბ­ნე­ბი მე. „ტ“ კი არა „თ“, – მას­წავ­ლის ის. როცა არას­წო­რად ვამ­ბობ სი­ტყვას „ქაცი,” ის უმალ­ვე მის­წო­რებს: „კაცი“! აი, ასე­თი კა­ცია ჩვე­ნი ნი­კო­ლო­ზი. ძა­ლი­ან მონ­დო­მე­ბუ­ლია, რომ გა­მარ­თუ­ლი ქარ­თუ­ლით ვი­მე­ტყვე­ლო.

– მე­უღ­ლის მშობ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

– ძა­ლი­ან კარ­გი. მიყ­ვარს ჩემი დე­დამ­თილ-მა­მამ­თი­ლი, ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ჩემი ტკი­ვი­ლი და სი­ხა­რუ­ლი გულ­თან ახ­ლოს მი­აქვთ. ცალ­კე კი ვცხოვ­რობთ, მაგ­რამ, ვართ ერთი ოჯა­ხი, სულ მის­ვლა-მოს­ვლა­სა და ერ­თმა­ნე­თის მო­კი­თხვა­ში.

– ეტყო­ბა, კარ­გი მზა­რე­უ­ლი ხართ, თო­რემ, მარ­ტო ჟორ­და­ნი­ო­ბით ვერ და­იმ­სა­ხუ­რებ­დით კარგ რძლო­ბას...

– ლო­ბი­ოს გა­კე­თე­ბა ვიცი.

– მა­შინ, მჭა­დიც გე­ცო­დი­ნე­ბათ.

– დიახ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში პურ­ზე რი­გე­ბი რომ იყო, მა­შინ ვის­წავ­ლე მჭა­დის გა­მო­ცხო­ბა, მაგ­რამ, დრო არ მაქვს და, ამი­ტომ, ვყი­დუ­ლობ. სა­ცი­ვი იმი­ტომ არ ვის­წავ­ლე, რომ ძნე­ლია. სიყ­ვა­რუ­ლით, მეგ­რუ­ლი გებ­ჟა­ლია მიყ­ვარს, ასე­ვე, ყვე­ლა­ნა­ი­რი ფხა­ლი, ხა­ჭა­პუ­რი.

– ნიუ-იორკში როცა ხართ, რას ყი­დუ­ლობთ?

– ოოო, იქ ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ მიყ­ვარს, რო­მე­ლი ერთი ჩა­მოვ­თვა­ლო: მიყ­ვარს ნიუ-იორ­კის პიცა, ბე­იგ­ლე­ბი (გა­მომ­ცხვა­რი ხვე­უ­ლა), ყვე­ლის კრე­მი, ნი­უ­ი­ორ­კუ­ლი ყვე­ლის ნამ­ცხვრე­ბი...

– და ეს ყვე­ლა­ფე­რი თბი­ლის­ში არ არის?

– მე­ნი­უ­ებ­ში კი არის, მაგ­რამ, ისე­თი არაა, რო­გორც ნიუ-იორკშია.

– ჟორ­და­ნი­ებს თუ ჰყავთ თბი­ლის­ში ნა­თე­სა­ვე­ბი და თუ გაქვთ მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა?

– კი, ბევრთან მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ, ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს და მას შემ­დე­გაც ჩვენ­თან ამ­ყა­რებ­და კავ­შირს, იყო ცირა გუ­გუშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ერთი კვი­რის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა და გული სა­ოც­რად დაგ­ვწყვი­ტა არა მარ­ტო ჩვენ, ჟორ­და­ნი­ებს, არა­მედ, სან­დროც (მე­უღ­ლე) და მისი მშობ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­ან ამ ამ­ბავს. ცი­რას დედა, თინა ჟორ­და­ნია და მა­მი­და­ჩე­მი – ას­მა­თი (ატია), ერ­თად იზ­რდე­ბოდ­ნენ ლან­ჩხუთ­ში. შემ­დეგ თბი­ლის­შიც ერ­თად იყ­ვნენ მა­ნამ, სა­ნამ ბა­ბუ­ა­ჩე­მი ნოე ჟორ­და­ნია სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვებ­და. ისი­ნი ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბიც იყ­ვნენ და მე­გობ­რე­ბიც. საბ­ჭო­თა დროს კი, რო­დე­საც ძა­ლი­ან სა­ში­ში იყო უცხო­ეთ­თან კავ­ში­რის დამ­ყა­რე­ბა, თინა ჟორ­და­ნია, შემ­დეგ კი მისი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი – ცირა და მა­რი­ნა გუ­გუშ­ვი­ლე­ბი, მა­ინც ახერ­ხებ­დნენ ჩვენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას. როცა 1989 წელს თბი­ლის­ში პირ­ვე­ლად ჩა­მო­ვე­დი, გა­მაც­ნეს დები გუ­გუშ­ვი­ლე­ბი და იმ დღი­დან ისი­ნი გახ­დნენ ჩემი უახ­ლო­ე­სი ნა­თე­სა­ვე­ბიც, მე­გობ­რე­ბიც. ძა­ლი­ან მი­ჭირს იმის და­ჯე­რე­ბა, რომ ცირა აღარ არის. მე ის სა­ქარ­თვე­ლოს­თან მყავ­და გა­ი­გი­ვე­ბუ­ლი...

– ძნე­ლია, როცა კარ­გავ მე­გო­ბარს... აფხა­ზეთ­სა და სა­მა­ჩაბ­ლო­ში ხომ არ ყო­ფილ­ხართ?

– ომამ­დე 3-ჯერ ვი­ყა­ვი აფხა­ზეთ­ში. ომის შემ­დეგ კი ვი­ყა­ვი ცხინ­ვალ­ში. მა­შინ ვმუ­შა­ობ­დი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში „და­ი­ცა­ვი ბავ­შვი” და იქ მო­სახ­ლე­ო­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად ჩა­ვე­დით. მიყ­ვარს მხო­ლოდ ერ­თი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო, არ მიყ­ვარს ეგ­რეთ წო­დე­ბუ­ლი სამ­ხრეთ ოსე­თი და აფხა­ზე­თი, რად­გან იქ ქარ­თვე­ლე­ბი აღარ არი­ან.

– რას აკე­თებთ თა­ვი­სუ­ფალ დროს?

– ქუ­ჩის ბავ­შვე­ბით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი.

– ეს რო­გორ გა­ვი­გოთ?

– ვარ ორ­გა­ნი­ზა­ცია „ბავ­შვი და გა­რე­მოს” საბ­ჭოს წევ­რი. ეს ის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­აა, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხმობს ქუ­ჩის ბავ­შვე­ბის მრა­ვალ­მხრივ დახ­მა­რე­ბა­სა და მათ ფსი­ქო­სო­ცი­ა­ლურ რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას. რო­გორც საბ­ჭოს წევ­რი, ბევრ რა­მე­ში ვეხ­მა­რე­ბი მათ, კერ­ძოდ კი, პრო­ექ­ტე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ში, პრო­ექ­ტე­ბის­თვის ფი­ნან­სე­ბის მო­პო­ვე­ბა­ში.

– და, ბევ­რი ასე­თი ბავ­შვია სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

– ბევ­რია. ზოგს კი ჰყავს მშო­ბე­ლი, მაგ­რამ, უუ­ნა­როა და ვერ უვ­ლის. ასე­თი ბავ­შვე­ბი ყველ­გან არი­ან და, შე­სა­ბა­მი­სად, ცენ­ტრე­ბიც სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­შია გახ­სნი­ლი: ჭი­ა­თუ­რის ცენ­ტრს „ჯე­ჯი­ლი” ჰქვია, რუს­თა­ვი­სას – „სა­პოვ­ნე­ლა”, თბი­ლის­ში გვაქვს „ბე­ღუ­რე­ბი,” „ცი­სარ­ტყე­ლა,” ლან­ჩხუთ­შიც არის ერთი ცენ­ტრი. მათი ცხოვ­რე­ბის შეც­ვლა­ზე ზრუ­ნა­ვენ ისე­თი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი, რო­გო­რე­ბი­ცაა: „და­ი­ცა­ვი ბავ­შვი” და ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტო. როცა დრო მაქვს, ყო­ველ­თვის მივ­დი­ვარ ცენ­ტრში „ბავ­შვი და გა­რე­მო” და ვეხ­მა­რე­ბი. ახ­ლაც იმათ­გან მოვ­დი­ვარ.

და, ბო­ლოს...

ნი­კოლ ჟორ­და­ნი­ამ იპო­ვა ის ზღაპ­რუ­ლი ქვე­ყა­ნა, რომ­ლი­თაც ნი­უ­ი­ორ­კელ გოგო-ბი­ჭებ­თან თავს იწო­ნებ­და. შემ­დეგ ამ ქვეყ­ნის სა­სი­კე­თოდ და­საქმდა. სიყ­ვა­რუ­ლიც აქ იპო­ვა, და­ო­ჯახ­და და ლა­მა­ზი და ჭკვი­ა­ნი ქარ­თვე­ლი ბი­ჭის დედა გახ­და. ამ­ჟა­მად ჩა­მოჰ­ყავს ინ­ვეს­ტო­რე­ბი და ამით აძ­ლი­ე­რებს თა­ვის ქვე­ყა­ნას. უყ­ვარს მხო­ლოდ ერ­თი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო. თა­ვი­სუ­ფალ დროს კი, ცივ რე­ა­ლო­ბას შე­ჯა­ხე­ბულ გოგო-ბი­ჭებს ზღაპ­რუ­ლი სამ­ყა­როს შექ­მნა­ში ეხ­მა­რე­ბა.

ნანა ჯა­ნა­შია

ჟურ­ნა­ლი "თბი­ლი­სე­ლე­ბი"