ალ­ბათ, ბევ­რმა არ იცის, რომ თბი­ლის­ში არ­სე­ბობს კომ­პა­ნია, რო­მე­ლიც სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ფარ­თით უზ­რუნ­ველ­ყოფს იმ და­ზა­რა­ლე­ბულ მო­ბი­ნად­რე­ებს, რომ­ლე­ბიც მშე­ნე­ბელ­თა და­უ­დევ­რო­ბი­სა თუ მა­ვან­თა თაღ­ლი­თო­ბის მსხვერ­პლნი გახ­დნენ.

მაგ­რამ ბევ­რის­თვის ცნო­ბი­ლია ის ფაქ­ტი, რომ და­ზა­რა­ლე­ბულ­თა უმე­ტე­სო­ბა სა­მარ­თალს ათე­ულ წელ­ზე მე­ტია, ეძებს... არი­ან ისე­თე­ბიც, რომ­ლებ­საც სა­კუ­თარ ბი­ნა­ში შეს­ვლის იმე­დი სა­ბო­ლო­ოდ გა­და­ე­წუ­რათ.

თუმ­ცა, სას­წა­უ­ლე­ბი არ­სე­ბობს და ამ­ჯე­რად ამ სას­წა­ულს, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც ქვე­მოთ მო­გი­თხრობთ, მად­ლი ჰქვია. სწო­რედ ამ მად­ლის წყა­ლო­ბით, დღემ­დე 1000-მდე ადა­მი­ანს აუხ­და დიდი ხნის ოც­ნე­ბა და გა­და­ე­ცა კუთ­ვნი­ლი ფარ­თი.

ბი­ნა­და­კარ­გულ ადა­მი­ა­ნებ­ზე კომ­პა­ნია „მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტი“ ზრუ­ნავს. ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ჩვე­ნი კომ­პა­ნი­ის კე­თი­ლი ნე­ბაა, ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბა ჩვე­ნი გუნ­დის მთა­ვა­რი ფა­სე­უ­ლო­ბაა - ამ­ბობს მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტის ერთ-ერთი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი პა­პუ­ნა ხა­ზა­ლია.

პრობ­ლე­მურ სა­კი­თხებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტის გუნ­დის თი­თო­ე­უ­ლი წევ­რი­სათ­ვის ნაც­ნო­ბია, ამი­ტო­მაც იქცა ბიზ­ნე­სის ერთ-ერთ შე­მად­გე­ნელ ნა­წი­ლად სფე­რო, რო­მე­ლიც ბი­ნა­და­კარ­გულ ადა­მი­ა­ნებს უკავ­შირ­დე­ბა.

და ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბით სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნია „მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტის“ კლი­ენ­ტე­ბი უნე­ბუ­რად ხდე­ბი­ან კე­თი­ლი საქ­მის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ნი. ბინა, რო­მელ­საც ისი­ნი ყი­დუ­ლო­ბენ, ერთ დროს უსახ­ლკა­როდ დარ­ჩე­ნი­ლი და ახლა უკვე უამ­რა­ვი ოც­ნე­ბა­ახ­დე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნის მად­ლი­ე­რე­ბით არის სავ­სე.

სა­უ­ბარ­ში ისიც გა­ირ­კვა, რომ 13 ივ­ნი­სის სტი­ქი­ის შე­დე­გად და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლებ­საც გა­და­ე­ცათ სა­ჩუქ­რად 5 ბინა - „სა­დაც ჩვენს ქა­ლაქს უჭირს, ჩვენც იქ ვდგა­ვართ“ ამ ფაქ­ტზე ხმა­მაღ­ლა სა­უ­ბა­რი არ უყ­ვარს, სი­კე­თე ჩუ­მად უნდა აკე­თოო, ამ­ბობს.

პა­პუ­ნა ხა­ზა­ლია:

– სა­ხა­რე­ბა­ში წე­რია ასე­თი რამ: ვაი იმ კაცს, რომ­ლის სა­ხე­ლიც წინ უს­წრებს მის საქ­მე­სო და ვცდი­ლობ, ჩემი სა­ხე­ლი წინ არ უს­წრებ­დეს საქ­მეს, პი­რი­ქით იყოს.

– თუმ­ცა, თქვენ­თან ერთ-ერთი მად­ლი­ე­რი მო­ბი­ნად­რის ის­ტო­რი­ამ მოგ­ვიყ­ვა­ნა, რო­მელ­საც თქვე­ნი კომ­პა­ნი­ის ჩა­რე­ვის შე­დე­გად ყვე­ლა­ზე გა­და­უჭ­რე­ლი პრობ­ლე­მა მო­უგ­ვარ­და და მი­ი­ღო მის­თვის და მისი ოჯა­ხის­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი – ბინა, რო­მელ­საც 12 წელი ელოდ­ნენ. ვიცი, რომ ასე­თი მად­ლი­ე­რი ოჯა­ხი უამ­რა­ვი გყავთ...

– მად­ლი­ე­რი არა­ერ­თი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ კონ­კრე­ტუ­ლად ვე­რა­ვის გა­მო­ვარ­ჩევ, ყვე­ლას ერ­თნა­ი­რად ვუდ­გე­ბი. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, რამ­დე­ნი ოჯა­ხი­ცაა და­საკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი, იმ­დე­ნი­ვეს შე­ვუქ­მნა ერ­თნა­ი­რი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი და კარ­გი გა­რე­მო.

მად­ლი­ე­რე­ბი არი­ან და ეს გვაძ­ლი­ე­რებს, სტი­მულს გვაძ­ლევს, რომ კი­დევ და კი­დევ გა­დავ­დგათ ნა­ბი­ჯე­ბი იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, რა­საც სი­კე­თის კე­თე­ბა ჰქვია. ეს ყო­ვე­ლი­ვე დიდი ძა­ლის მომ­ცე­მია და ბედ­ნი­ე­რე­ბის შეგ­რძნე­ბა ახ­ლავს.

ჩვე­ნი მი­ზა­ნი იყო, ამ ობი­ექ­ტებ­ზე ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი დაგ­ვე­ლა­გე­ბი­ნა და გა­მო­სა­ვა­ლი გვე­პო­ვა. ძი­რი­თა­დად ერ­თმა­ნეთს იყ­ვნენ გა­და­კი­დე­ბულ­ნი მო­ბი­ნად­რე­ე­ბი და ძვე­ლი მშე­ნებ­ლე­ბი... ათწლე­უ­ლო­ბით გრძელ­დე­ბო­და მათ შო­რის ეს და­პი­რის­პი­რე­ბა. ჩვენ ვპო­უ­ლობთ გა­მო­სა­ვალს... და­ზა­რა­ლე­ბულ­თა რი­ცხვი სხვა­დას­ხვა ობი­ექ­ტზე სხვა­დას­ხვაა. 30 და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი ოჯა­ხით და­ვი­წყეთ და ათა­სამ­დე ავე­დით... ახ­ლა­ხანს და­ვას­რუ­ლეთ მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი შან-ხაის უბან­ში არ­სე­ბულ გა­ჩე­რე­ბულ პრო­ექტთან და­კავ­ში­რე­ბით, სა­დაც 150 და­ზა­რა­ლე­ბულ ოჯახს ბი­ნით და­ვაკ­მა­ყო­ფი­ლებთ. ჩვენ მშე­ნებ­ლო­ბის და­სა­წყე­ბად მზად ვართ და ამ­ჯე­რად მე­რი­ის ნე­ბარ­თვას ვე­ლო­დე­ბით.

– ეს მი­ზა­ნი სა­ი­დან გაჩ­ნდა, რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, რომ ამ კუ­თხით წა­სუ­ლი­ყა­ვით?

– პი­რა­დად მე ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მიყ­ვარს სიძ­ნე­ლე­ებ­თან შერ­კი­ნე­ბა და პრობ­ლე­მუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბის და­ლა­გე­ბა. ყო­ველ­თვის ასე იყო, თუ ვინ­მეს უჭირ­და, მეც იქ ვი­ყა­ვი. სკო­ლა­შიც, მთე­ლი ბავ­შვო­ბა პრობ­ლე­მე­ბი იმის გამო მქონ­და, რომ და­ჩაგ­რუ­ლებს ვი­ცავ­დი. ერთხელ ჩემ­ზე ბევ­რად უფ­რო­სი კომ­კავ­ში­რის მდი­ვა­ნიც შე­მო­მე­ლა­ხა, რად­გან თა­ვის­ზე ბევ­რად პა­ტა­რა და­ჩაგ­რა, სცე­მა, ეს ვერ ავი­ტა­ნე... მა­შინ ამის გამო სკო­ლი­დან გამ­რი­ცხეს... უსა­მარ­თლო­ბას ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი. დღემ­დე ასე გრძელ­დე­ბა. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩემი გუნ­დის წევ­რე­ბი - ჩემი თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბი არი­ან..

ამ სფე­რო­ში კონ­კუ­რენ­ცია ნუ­ლის ტო­ლია. 10 000 ვოლტს რომ შიშ­ვე­ლი ხე­ლით შე­ე­ხო, ამის ტოლ­ფა­სია. თან უნდა იცო­დე, სწო­რად რო­გორ გა­ა­კე­თო, უნდა შე­გეძ­ლოს წარ­მარ­თვა, გან­ვი­თა­რე­ბა და რაც ყვე­ლას­თვის და ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, დას­რუ­ლე­ბა...

როცა საქ­მე კეთ­დე­ბა, მა­შინ ყვე­ლა მხა­რე კმა­ყო­ფი­ლი რჩე­ბა, მთა­ვა­რია, პრობ­ლე­მურ გა­რე­მოს და­ა­ნა­ხო, რომ საქ­მე უნდა გა­კეთ­დეს, რომ უნდა შე­წყვი­ტონ ერ­თმა­ნეთ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა... თუ ამა თუ იმ პრო­ექ­ტში ჩვენს შეს­ვლამ­დე ორი ან ორზე მეტი მხა­რე იყო, ჩვე­ნი ჩარ­თვის შე­დე­გად ეს რამ­დე­ნი­მე მხა­რე ერთ მხა­რედ იქ­ცე­ო­და, ყვე­ლა­ნი ერთ ნავ­ში ვსხდე­ბო­დით და ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით მივ­დი­ო­დით.

მეც მქო­ნია ცხოვ­რე­ბა­ში ოდეს­ღაც სიძ­ნე­ლე­ე­ბი, ვიცი რას ნიშ­ნავს სა­კუ­თა­რი სახ­ლის დათ­მო­ბა და რო­გო­რია, როცა სხვი­სი უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გამო შენ და შენი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ზა­რალ­დე­ბი­ან. მაგ­რამ რწმე­ნა არა­სო­დეს და­მი­კარ­გავს და მინ­და რომ ყვე­ლას ჯე­რო­დეს - „გა­მო­უ­ვა­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი არ არ­სე­ბობს“ - გარ­და სამ­შე­ნებ­ლო ბიზ­ნე­სი­სა და ამ­ბი­ცი­ი­სა ვა­შე­ნოთ ხა­რის­ხი­ა­ნი მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის და ეკო­ლო­გი­უ­რად სუფ­თა სახ­ლე­ბი, ეს მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტის კი­დევ ერთი მო­ტი­ვა­ცი­აა - ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა იმედ­გა­და­წუ­რულ ადა­მი­ანს ჯერ რწმე­ნას რომ აძ­ლევ და შემ­დეგ ბი­ნას...

თუმ­ცა, გვაქვს შემ­თხვე­ვა, როცა ჩვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბის­თვის უჩე­უ­ლოდ გა­ი­წე­ლა ერთ-ერთი მშე­ნებ­ლო­ბის ვა­დე­ბი. ჩვე­ნი ერთ-ერთი ფა­სე­უ­ლო­ბა სწო­რედ გამჭვირ­ვა­ლო­ბა და მი­ცე­მუ­ლი პი­რო­ბე­ბის ზედ­მი­წევ­ნით შეს­რუ­ლე­ბაა. კრწა­ნის­ში 250 და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი ოჯა­ხი იყო და­საკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი, მაგ­რამ, ფორ­მა­ლუ­რი მხა­რის მოგ­ვა­რე­ბის პრო­ცეს­ში და ჩვენ­გან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ფაქ­ტო­რე­ბის გამო, მშე­ნებ­ლო­ბის ხან­გრძლი­ვო­ბის ვადა გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დით გა­დაგ­ვიც­და.

ჩვენ ზუს­ტად ისე ვსწავ­ლობთ გა­მოწ­ვე­ვევბზე, რო­გორც ყვე­ლა...ეს ჩვენ­თვის კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო. ამ ეტა­პი­სათ­ვის ორი ახა­ლი სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნია ავიყ­ვა­ნეთ ქვე­კონ­ტრაქ­ტო­რე­ბად და რაც მთა­ვა­რია, ახლა უკვე ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­და. სა­იტ­ზე ყო­ველ­თვი­უ­რად გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნებთ ან­გა­რიშს ამის შე­სა­ხებ, რათა კვლავ გავ­ყვეთ ფეხ­და­ფეხ ჩვენს ფა­სე­უ­ლო­ბებს და სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვა­მარ­თლოთ ჩვენ­ზე მონ­დო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის იმე­დე­ბი.

– რო­გორც ვნა­ხე, თქვე­ნი კომ­პა­ნი­ის დე­ვი­ზია „მეტი კომ­ფორ­ტი თქვენ­თვის“. რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა ეს?

– მე­ტის უკან დგას მეტი ხა­რის­ხი, მეტი ეკო­ლო­გია, მეტი დახ­მა­რე­ბა, მეტი გა­დახ­დის კარ­გი პი­რო­ბა, მეტი გამ­წვა­ნე­ბა, მეტი სუფ­თა ჰა­ე­რი...

ჩვე­ნი გუნ­დი მუდ­მი­ვად ვი­თარ­დე­ბა,ნერ­გავს ახალ ტექ­ნო­ლო­გი­ებს, იკ­ვლევს ბაზ­რის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბებს და სა­ერ­თოდ, გუნდში ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა...გარ­და იმი­სა, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბაა თა­ვი­სი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­თან ყო­ველ­დღი­უ­რად ურ­თი­ერ­თო­ბა, ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბიც სა­ერ­თო გვაქვს: 1.საქ­მე მადლზე უნდა გა­დი­ო­დეს; 2. სირ­თლე­ებ­თან შერ­კი­ნე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოა; 3.ოჯა­ხი - ჩვე­ნი სიწ­მინ­დეა და ა.შ. ასე მოხ­და, რომ რამ­დე­ნი­მე ახალ­გაზ­რდა გუნ­დის წევ­რის გარ­და, ყვე­ლა და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლია, ჰყავთ შვი­ლე­ბი. სულ ვი­ღა­ცის ბავ­შვის და­ბა­დე­ბას ვე­ლო­დე­ბით და ეს სიმ­ბო­ლუ­რი­ცაა - ჩვე­ნი ბიზ­ნე­სიც ხომ იმის­თვი­საა შექ­მნი­ლი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა ჩენი აშე­ნე­ბუ­ლი ჭე­რის ქვეშ, თა­ვი­ან­თი ბედ­ნი­ე­რე­ბა შექ­მნან?

ხა­რისხს დიდ ყუ­რა­დღე­ბას ვაქ­ცევთ, თი­თო­ე­უ­ლი კორ­პუ­სი შენ­დე­ბა ევ­რო­პუ­ლი ხა­რის­ხის, ენერ­გო­ე­ფექ­ტუ­რი მა­სა­ლე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბით, რაც სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო ხარ­ჯის 60%-ით შემ­ცი­რე­ბას უზ­რუნ­ველ­ყოფს!

მე­ექ­ვსე წე­ლია ამ სტან­დარ­ტე­ბით ვა­შე­ნებთ. კედ­ლებს ვათ­ბუ­ნებთ, ბოლო ორი წე­ლია, ვათ­ბუ­ნებთ ია­ტაკ­საც და ჭერ­საც. ჩვე­ნი მიმ­დი­ნა­რე კორ­პუ­სე­ბის სა­დარ­ბა­ზო­ე­ბი და ფა­სა­დე­ბი არის მო­პირ­კე­თე­ბუ­ლი ბუ­ნებ­რი­ვი ქვით და ფუნ­დერ­მაქ­სის პა­ნე­ლით. სახ­ლე­ბის ფა­სა­დის ქვით მო­პირ­კე­თე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, სახ­ლმა დიდ­ხანს შე­ი­ნარ­ჩუ­ნოს თა­ვი­სი გა­რეგ­ნუ­ლი იერ­სა­ხე.

დიდ ყუ­რა­დღე­ბას ვაქ­ცევთ ლო­კა­ცი­ას. ჩვენს პრო­ექ­ტებს ჰქვია: „ეკო­სი­ტი კრწა­ნი­სი“, „ეკო­სი­ტი სამ­გო­რი“, ანუ გვაქვს სურ­ვი­ლი, რომ ჩვენ­მა მო­ბი­ნად­რე­ებ­მა ეკო­ლო­გი­უ­რად სუფ­თა გა­რე­მო­ში იცხოვ­რონ.

– გა­დახ­დის პი­რო­ბე­ბიც გაგ­ვა­ცა­ნით, რო­გორც ვი­ცით თქვე­ნი გა­დახ­დის პი­რო­ბე­ბი ყვე­ლა­ზე ხელ­საყ­რე­ლად ით­ვლე­ბა სა­ქარ­თე­ლოს ბა­ზარ­ზე...

– გა­დახ­დის პი­რო­ბე­ბი გვაქვს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან კარ­გი. რა­მო­დე­ნი­მე ემიგ­რან­ტის­გან გულ­წრფე­ლი მად­ლო­ბაც კი მიგ­ვი­ღია ამ პი­რო­ე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბით. მე ვარ მარ­კე­ტო­ლო­გი, ყო­ფი­ლი ბან­კი­რი და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბა იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მაძ­ლევს, რომ ჩემს მყიდ­ველს გა­დახ­დის მხრივ ზუს­ტად შე­ვურ­ჩიო ის პი­რო­ბე­ბი, რაც მის­თვის მოქ­ნი­ლი და ხელ­საყ­რე­ლი იქ­ნე­ბა. ვცდი­ლობ, ჩემ­სა და ჩემს კლი­ენტს შო­რის ბან­კი არ ჩად­გეს და ამი­ტომ ისი­ნი გრძელ­ვა­დი­ა­ნი შიდა გან­ვა­დე­ბით სარ­გებ­ლო­ბენ.

ვიცი, რომ დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში მსყიდ­ვე­ლუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა და­ბა­ლია, აქე­დან გა­მოვ­დი­ვარ. ამი­ტომ თუ ვინ­მეს აქვს ძვე­ლი სახ­ლი, აგა­რა­კი, ან მი­წის ნაკ­ვე­თი და უნდა ახა­ლი სახ­ლის შე­ძე­ნა, შე­უძ­ლია, პირ­ვე­ლი ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­ზე­რუ­ლი თან­ხა გა­და­ი­ხა­დოს, რომ ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­ძი­ნე­ბუ­ლი აქ­ტი­ვის გა­ყიდ­ვა შეძ­ლოს. ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იხ­დის მხო­ლოდ 30 პრო­ცენტს, ხოლო დარ­ჩე­ნილ თან­ხას – ორი წლის შემ­დეგ.

ამ ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ ფორ­მით მას აქ­ტივს ვუქ­მნით, ანუ სახ­ლს ვაძ­ლევთ, მას აქვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, ამ სახ­ლში იცხოვ­როს და თან გა­დახ­და გა­აგ­რძე­ლოს. თუ ესეც ვერ შეძ­ლო, შე­უძ­ლია, ბან­კში ჩა­დოს და იქი­დან გრძელ­ვა­დი­ა­ნი სეს­ხი აი­ღოს.

რო­გორც ზე­ვით ვახ­სე­ნე, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ემიგ­რან­ტე­ბის თე­მაც, სიმ­წრით ნა­შოვ­ნი ფული რომ პრო­ცენ­ტებ­ში არ გა­და­ი­ხა­დონ, მათ­თვის მი­სა­ღე­ბი პი­რო­ბე­ბია ჩვენ­თან. შე­უძ­ლი­ათ, ჩა­მოს­ვლის გა­რე­შე გა­ა­ფორ­მონ გარ­კვე­უ­ლი კონ­ტრაქ­ტი და სა­ნამ უცხო­ეთ­ში იმ­ყო­ფე­ბი­ან, აქ მათ­თვის სა­სურ­ვე­ლი სახ­ლი აუ­შენ­დე­ბათ.

– და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბას აგ­რძე­ლებთ?

– რა თქმა უნდა, ეს ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია და კარ­გია, თუ ამ მთა­ვარ საქ­მე­ში ბევ­რი ჩა­ერ­თვე­ბა. თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ასარ­ჩე­ვად აქვს, სად იყი­დოს სახ­ლი, არ­ჩე­ვანს იმის მი­ხედ­ვით აკე­თებს, რომ უნდა კარ­გი ხა­რის­ხი, კარ­გი გა­დახ­დის პი­რო­ბე­ბი, მაგ­რამ, როცა ეს ყვე­ლა­ფე­რი დგას მადლზე და როცა იცის, რომ ამ სახ­ლის ყიდ­ვით თან უდი­დეს კე­თილ საქ­მე­საც აკე­თებს, რად­გან უსახ­ლკა­როდ დარ­ჩე­ნილ ადა­მი­ან­საც ეხ­მა­რე­ბა და უნე­ბუ­რად თბილ გა­რე­მოს უქ­მნის, ეს არის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი. „მეტი დე­ვე­ლოპ­მენ­ტის“ თი­თო­ე­ულ­მა კლი­ენ­ტმა, რო­მელ­საც უკვე ნა­ყი­დი აქვს ბინა, შე­უძ­ლია თა­ვი­სუფ­ლად თქვას, რომ თა­ნა­მო­ნა­წი­ლეა იმ სი­კე­თის, რომ ქუ­ჩა­ში დარ­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი დღეს სა­კუ­თარ სახ­ლებ­ში ცხოვ­რო­ბენ.

„უდი­დე­სი მეც­ნი­ე­რე­ბაა იყო ბრძე­ნი, ხოლო უდი­დე­სი სიბ­რძნეა იყო კე­თი­ლი“.

R