პოლიტიკა

10

ივნისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

სამშაბათი, მთვარის მეთხუთმეტე დღე დაიწყება 22:19-ზე, მთვარე მშვილდოსანშია – ენერგიული დღეა. ჯობია ემოციების მოთვინიერება, ვნებების აღკვეთა და თვითდისციპლინის გაძლიერება დაიწყება. მოიქეცით მშვიდად. მნიშვნელოვანი არაფერი გააკეთო. დაიწყეთ მარტივი ამოცანები, რომლებიც არ საჭიროებს ზედმეტ ძალისხმევას. ყურადღება მიაქციეთ საინტერესო იდეებს, შესაძლოა სამომავლოდ გამოგადგეთ. არ არის რეკომენდებული გამოიჩინოთ ამბიცია. გადაიტანოთ პასუხისმგებლობა სხვა ადამიანებზე. ჩაერთოთ ფინანსურ ოპერაციებში. მნიშვნელოვანი მოლაპარაკებების წარმოება. დღეს მოხმარებული პროდუქტები უნდა იყოს მაღალი ხარისხის და ახალი. უმჯობესია უარი თქვათ ძლიერ ჩაის, ყავასა და ალკოჰოლურ სასმელებზე.
სამხედრო
Faceამბები
მოზაიკა
კულტურა/შოუბიზნესი
კონფლიქტები
მეცნიერება
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"მახსოვს, ინდაურები რომ გავყიდე და სახლისთვის საწოლები ვიყიდე" - გაიცანით სოფელზე შეყვარებული ბიჭი, რომელიც ფერმერობაზე ოცნებობს
"მახსოვს, ინდაურები რომ გავყიდე და სახლისთვის საწოლები ვიყიდე" - გაიცანით სოფელზე შეყვარებული ბიჭი, რომელიც ფერმერობაზე ოცნებობს

ნიკა ბა­გა­ლიშ­ვილს თუ ჰკი­თხავთ, ვი­ნაა, მოკ­ლედ გე­ტყვის, რომ 25 წლი­საა და სოფ­ლად ცხოვ­რე­ბა უყ­ვარს. შრო­მის­მოყ­ვა­რე ახალ­გაზ­რდას ჰყავს და, დედ-მამა, აქვს ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბა­კა­ლავ­რის დიპ­ლო­მი, აგ­რა­რუ­ლი უნ­ვერ­სი­ტე­ტის ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტის ერ­თწ­ლი­ა­ნი კურ­სი გავ­ლი­ლი, თუმ­ცა, მისი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ეტა­პი მა­ინც სო­ფე­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბას უკავ­შირ­დე­ბა.

25 წლის წინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო, მაგ­რამ ნი­კამ ყვე­ლა­ფერს გა­უძ­ლო და ნაღ­ველ­შე­რე­უ­ლი სი­ხა­რუ­ლით იხ­სე­ნებს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის დე­ტა­ლებს:

"მძაფ­რად მახ­სოვს ჩემი ოჯა­ხის გა­ჭირ­ვე­ბა. ბავ­შვო­ბი­დან ვცი­ლობ­დი, ფუ­ლის შოვ­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი და გზა მე­პო­ვა. ვაგ­რო­ვებ­დი ჯართს, სპი­ლენ­ძი­სა და ალუ­მი­ნის მავ­თუ­ლებს, ბოთ­ლებს - ერთი სი­ტყვით, ყვე­ლა­ფერს, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და, ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. ნა­შოვნ ფულს ყო­ველ­თვის ჰქონ­და ოც­ნე­ბა და ეს ოც­ნე­ბა ის იყო, რომ ისევ ფული უნდა მე­შო­ვა. მახ­სოვს, ინ­და­უ­რე­ბი რო­გორ ვი­ყი­დე, გავ­ზარ­დე, შემ­დგომ გავ­ყი­დე და სახ­ლის­თვის სა­წო­ლე­ბი და "კარ­ნი­ზე­ბი" ვი­ყი­დე. ჩემი პა­ტა­რა­ო­ბი­სას ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სი იყო წვი­მის მოს­ვლა, რად­გა­ნაც წვი­მას მოჰ­ყვე­ბო­და ოც­ნე­ბე­ბი. დას­თან ერ­თად გავ­დი­ო­დით ქუ­ჩა­ში და წვი­მის მო­ტა­ნი­ლი ალუ­მი­ნის, სპი­ლენ­ძის ნა­კუ­წებს ვაგ­რო­ვებ­დით. მა­ნამ­დე წვი­მი­ა­ნი ამინ­დი არ მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ მერე შე­ხე­დუ­ლე­ბა შე­მეც­ვა­ლა.

ეს იყო დრო, როცა მე და ჩემი და "ოც­ნე­ბებს" ვპო­უ­ლობ­დით და ვა­ბა­რებ­დით ჯარ­თის მიმ­ღებ პუნ­ქტში, რათა გვე­ყი­და რა­ი­მე, ან თუნ­დაც მშობ­ლებს დავ­ხმა­რე­ბო­დით. ეს იყო გა­ჭირ­ვე­ბის ბედ­ნი­ე­რე­ბა... მახ­სოვს, მუ­დამ გვყავ­და სა­ქო­ნე­ლი. ჩემს გო­ნე­ბა­ში იყო ჩა­ბეჭ­დი­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის აზრი, რომ მე­ნა­ხი­რე არ უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ასე და­მა­შო­რეს სო­ფელს, სა­დაც ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან მინ­დო­და. მე არ ვი­ყა­ვი ისე­თი ძლი­ე­რი მა­შინ და სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ წნეხს ვერ გა­ვუ­ძე­ლი, ყვე­ლა ჩემს წი­ნა­აღ­მდეგ იყო მო­მარ­თუ­ლი: მშობ­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი და მე­ზობ­ლე­ბი. თურ­მე გო­ნი­ე­რი ბიჭი ვი­ყა­ვი და აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მი­მე­ღო უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბა!..

რო­დე­საც ჩემ­მა დამ ჩა­ა­ბა­რა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და შემ­დგომ მეც, ჩემი ოჯა­ხი დად­გა დიდი დი­ლე­მის წი­ნა­შე, თუ რო­გორ გაგ­ვეგ­რძე­ლე­ბი­ნა სწავ­ლა. დე­და­ჩემ­მა გა­და­წყვი­ტა, სა­ზღვარ­გა­რეთ წა­სუ­ლი­ყო ჩვე­ნი სწავ­ლის ხელ­შე­სა­წყო­ბად. მა­მა­ჩე­მი ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და დე­დას ემიგ­რან­ტო­ბას, ისევ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის გამო, მაგ­რამ სხვა გზაც არ იყო... არას­დროს გამ­ჭირ­ვე­ბია სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა, ვამ­ზა­დებ­დი საჭ­მელს, ვა­ლა­გებ­დი სახ­ლს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე ძნე­ლი ის იყო, რომ დედა არ გახ­ლდათ ჩემ გვერ­დით, მთე­ლი რვა წელი!.. ის გმი­რია, ამას ვი­ტყვი, მეტს არა­ფერს! სტუ­დენ­ტი რომ გავ­ხდი, დე­და­ჩე­მის დიდი დამ­სა­ხუ­რე­ბა. მეც მინ­დო­და იმ დროს სტუ­დენ­ტო­ბა, მომ­წონ­და ის ფა­კულ­ტე­ტი, სა­დაც ჩა­ვა­ბა­რე და სა­დაც ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ორი წლის შემ­დეგ გული ამიც­რუვ­და და ამის შემ­დეგ და­ვი­წყე აგ­რა­რუ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­ძი­ე­ბა ინ­ტერ­ნე­ტით, სა­სოფ­ლო-სა­მე­ურ­ნეო ხა­სი­ა­თის შეხ­ვედ­რებ­ზე სი­ა­რუ­ლით და გა­დავ­წყვი­ტე აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბა...წა­ი­კი­თხეთ სრუ­ლად

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
უკონტროლო ვითარება ლოს-ანჯელესის ქუჩებში - პოლიციასა და მომიტინგეებს შორის შეტაკებები გრძელდება
ავტორი:

"მახსოვს, ინდაურები რომ გავყიდე და სახლისთვის საწოლები ვიყიდე" - გაიცანით სოფელზე შეყვარებული ბიჭი, რომელიც ფერმერობაზე ოცნებობს

"მახსოვს, ინდაურები რომ გავყიდე და სახლისთვის საწოლები ვიყიდე" - გაიცანით სოფელზე შეყვარებული ბიჭი, რომელიც ფერმერობაზე ოცნებობს

ნიკა ბაგალიშვილს თუ ჰკითხავთ, ვინაა, მოკლედ გეტყვის, რომ 25 წლისაა და სოფლად ცხოვრება უყვარს. შრომისმოყვარე ახალგაზრდას ჰყავს და, დედ-მამა, აქვს ტექნიკური უნივერსიტეტის ბაკალავრის დიპლომი, აგრარული უნვერსიტეტის ბაკალავრიატის ერთწლიანი კურსი გავლილი, თუმცა, მისი ცხოვრების ყველაზე საინტერესო ეტაპი მაინც სოფელის მეურნეობას უკავშირდება.

25 წლის წინ საქართველოში მძიმე პერიოდი იყო, მაგრამ ნიკამ ყველაფერს გაუძლო და ნაღველშერეული სიხარულით იხსენებს თავისი ცხოვრების დეტალებს:

"მძაფრად მახსოვს ჩემი ოჯახის გაჭირვება. ბავშვობიდან ვცილობდი, ფულის შოვნის საშუალებები და გზა მეპოვა. ვაგროვებდი ჯართს, სპილენძისა და ალუმინის მავთულებს, ბოთლებს - ერთი სიტყვით, ყველაფერს, რაც შეიძლებოდა, ჩამებარებინა. ნაშოვნ ფულს ყოველთვის ჰქონდა ოცნება და ეს ოცნება ის იყო, რომ ისევ ფული უნდა მეშოვა. მახსოვს, ინდაურები როგორ ვიყიდე, გავზარდე, შემდგომ გავყიდე და სახლისთვის საწოლები და "კარნიზები" ვიყიდე. ჩემი პატარაობისას ყველაზე სასიამოვნო პროცესი იყო წვიმის მოსვლა, რადგანაც წვიმას მოჰყვებოდა ოცნებები. დასთან ერთად გავდიოდით ქუჩაში და წვიმის მოტანილი ალუმინის, სპილენძის ნაკუწებს ვაგროვებდით. მანამდე წვიმიანი ამინდი არ მიყვარდა, მაგრამ მერე შეხედულება შემეცვალა.

ეს იყო დრო, როცა მე და ჩემი და "ოცნებებს" ვპოულობდით და ვაბარებდით ჯართის მიმღებ პუნქტში, რათა გვეყიდა რაიმე, ან თუნდაც მშობლებს დავხმარებოდით. ეს იყო გაჭირვების ბედნიერება... მახსოვს, მუდამ გვყავდა საქონელი. ჩემს გონებაში იყო ჩაბეჭდილი საზოგადოების აზრი, რომ მენახირე არ უნდა გამოვსულიყავი. ასე დამაშორეს სოფელს, სადაც ცხოვრება ძალიან მინდოდა. მე არ ვიყავი ისეთი ძლიერი მაშინ და საზოგადოებრივ წნეხს ვერ გავუძელი, ყველა ჩემს წინააღმდეგ იყო მომართული: მშობლები, ნათესავები და მეზობლები. თურმე გონიერი ბიჭი ვიყავი და აუცილებლად უნდა მიმეღო უმაღლესი განათლება!..

როდესაც ჩემმა დამ ჩააბარა უნივერსიტეტში და შემდგომ მეც, ჩემი ოჯახი დადგა დიდი დილემის წინაშე, თუ როგორ გაგვეგრძელებინა სწავლა. დედაჩემმა გადაწყვიტა, საზღვარგარეთ წასულიყო ჩვენი სწავლის ხელშესაწყობად. მამაჩემი ეწინააღმდეგებოდა დედას ემიგრანტობას, ისევ საზოგადოების სტერეოტიპების გამო, მაგრამ სხვა გზაც არ იყო... არასდროს გამჭირვებია საოჯახო საქმეებთან გამკლავება, ვამზადებდი საჭმელს, ვალაგებდი სახლს, მაგრამ ყველაზე ძნელი ის იყო, რომ დედა არ გახლდათ ჩემ გვერდით, მთელი რვა წელი!.. ის გმირია, ამას ვიტყვი, მეტს არაფერს! სტუდენტი რომ გავხდი, დედაჩემის დიდი დამსახურება. მეც მინდოდა იმ დროს სტუდენტობა, მომწონდა ის ფაკულტეტი, სადაც ჩავაბარე და სადაც ვსწავლობდი, მაგრამ ორი წლის შემდეგ გული ამიცრუვდა და ამის შემდეგ დავიწყე აგრარული მიმართულებით ინფორმაციის მოძიება ინტერნეტით, სასოფლო-სამეურნეო ხასიათის შეხვედრებზე სიარულით და გადავწყვიტე აგრარულ უნივერსიტეტში ჩაბარება...წაიკითხეთ სრულად

აუზები, რესტორანი, ბარი, სპა... - როგორი იქნება ქვევრის ფორმის სასტუმრო თელავში და როდის მიიღებს პირველ სტუმრებს

ფოთის "ცხელების კლინიკაში" მოთავსებულ 1 წლის ბავშვს კორონავირუსი არ დაუდასტურდა

"კარგი შეგრძნებაა, როცა საკუთარ მოყვანილს სინჯავ" - სტუდენტი ბიომეურნის რჩევები, რომელსაც ბებიასთან ერთად ნატურალური პროდუქტები მოჰყავს