"დამლაგებლად ვმუშაობდი, მერე მუშის თანაშემწედ" - რას ამბობდა ივანიშვილი პირველ ინტერვიუში გატაცებულ ძმაზე, ოჯახსა და ბიზნესზე
საქართველოს ყოფილი პრემიერ-მინისტრი ბიძინა ივანიშვილი, სანამ ბიზნესიდან პოლიტიკაში მოვიდოდა, დიდხანს იყო ჩრდილში. ის Forbes-ის სიაში წლების განმავლობაში ისე ხვდებოდა, რომ მის გრაფაში მხოლოდ სახელი და გვარი ეწერა. ჩრდილიდან გამოსვლა ბიძინა ივანიშვილმა 2005 წელს გადაწყვიტა და პირველი ინტერვიუ გამოცემა Forbes-ს მისცა.
პირველ ინტერვიუში ბიძინა ივანიშვილმა საკუთარ ცხოვრებაზე და იმ წლებზე ისაუბრა, როცა სოფელ ჭორვილადან თბილისში ჩამოვიდა. გთავაზობთ ივანიშვილის თითქმის 15 წლის წინანდელ ინტერვიუს, რომელიც მაშინ ჟურნალმა "რეიტინგმა" თარგმნა და ახლა მის არქივში ინახება:
- აქამდე საერთოდ არ თანხმდებოდით ინტერვიუებს და ჩრდილში ყოფნას ამჯობინებდით. რას უკავშირდებოდა ეს გასაიდუმლოება?
- მე მართლაც არ ვარ საჯარო ადამიანი, ეს ჩემს ხასიათს უკავშირდება. არ მიყვარს ჟურნალისტებთან შეხვედრა, საზოგადოებრივ ღონისძიებებში მონაწილეობა, წვეულებებზე დასწრება. იქ ნიღაბი უნდა მოირგო, მე კი ვერ ვიტან ფორმალობებს.
ბუნებით მატერიალისტი ვარ, არ მწამს სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის, თვით ცხოვრება კი მეტისმეტად ხანმოკლეა. არ მიყვარს ზეიმები, ჩემს დაბადების დღეებსაც კი არ აღვნიშნავ. არასდროს დამირღვევია კანონი, არც დასამალი მაქვს რამე. უბრალოდ მშვიდად და უხმაუროდ მიყვარს საქმის კეთება. გაცილებით იოლია ბიზნესის წარმოება, როცა ნაკლებად იპყრობ ყურადღებას.
- გასული საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისში, რუსეთში მართლაც დაძაბული სიტუაცია იყო, მაგრამ ყველა ბიზნესმენი თქვენსავით საზღვარგარეთ არ წასულა. როდის წახვედით უცხოეთში და რატომ?
- პირველად 1993 წელს წავედი რუსეთიდან, მას შემდეგ, რაც საქართველოში ჩემი ძმა გაიტაცეს. მისი გათავისუფლების სანაცვლოდ, თანხას ითხოვდნენ. ერთი თვე ჰყავდათ დატყვევებული, მაგრამ თანხა არ გადამიხდია, რადგან ამ შემთხვევაში ანალოგიური რისკის ქვეშ მოვაქცევდი ჩემს მშობლებს, დებს. მერე საქართველოდან ბევრი ჩინოსანი ჩამოდიოდა, რომლებიც ცდილობდნენ ძმის პოვნაში დამხმარებოდნენ, თანამშრომლობას მთავაზობდნენ.
ჩემს ბიზნესში მათი შეშვება არ მსურდა, ამიტომ მათთან ურთიერთობას რომ მოვრიდებოდი, ფორმალურად ბანკ "როსკრედიტს" ჩამოვშორდი. გამოვაცხადე, რომ პრეზიდენტის პოსტს ვტოვებდი და 1994 წელს ოჯახთან ერთად, ნახევარი წლით ამერიკაში გადავედი საცხოვრებლად.
იმ დროს საქართველოში სიტუაცია ძალიან დაძაბული იყო, უცხოეთში ცხოვრება უფრო მშვიდი ჩანდა. მე და ჩემი ცოლი ვფიქრობდით, შვილების გამო ღირდა უცხოეთში დარჩენა. ავირჩიეთ ქვეყანა, რომელიც ყველაზე მეტად მოგვწონდა - საფრანგეთი. პარიზთან ახლოს სახლი ვიყიდეთ, თუმცა, მუდმივად იქ არ ვცხოვრობდით, ბიზნესის გამო, მოსკოვში ხშირად მიწევდა ყოფნა.
- რითი იყავით დაკავებული, სანამ ბანკ "როსკრედიტს" დააარსებდით?
- საქართველოში საჩხერის რაიონის სოფელ ჭორლივაში დავიბადე. მამა ჭიათურმარგანეცში მუშაობდა მეშახტედ. სკოლის შემდეგ თბილისში წავედი, საინჟინრო-ეკონომიურ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. პარალელურად ვმუშაობდი კამოს სახელობის მექანიკურ ქარხანაში დამლაგებლად, მერე მუშის თანაშემწედ, მერე კი მუშად.
უნივერსიტეტი წითელ დიპლომზე დავამთავრე და ქარხანაში დავრჩი სამუშაოდ, შემდეგ სამედიცინო ორგანიზაციის ლაბორატორიის ხელმძღვანელად დამნიშნეს. 1982 წელს მოსკოვში წავედი, ასპირანტურის გასავლელად, რამდენიმე წელიწადში კი შრომის სამეცნიერო ორგანიზაციის და ეკონომიკის სპეციალობით დავიცავი დისერტაცია და თბილისში დავბრუნდი. იქვე დავიწყე პირველი ბიზნესი.
- როგორ გაგიჩნდათ ბიზნესის წამოწყების იდეა?
- რას წარმოადგენდა უფროსი მეცნიერ თანამშრომელი გასული საუკუნის 80-იან წლებში? არც საინტერესო სამუშაო, არც პერსპექტივა. მაშინ არც ბინა მქონდა, არც ოჯახი მყავდა, ქარხნის საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობდი და ვერც ვიფიქრებდი, რომ ბანკს შევქმნიდი და მილიარდერად ვიქცეოდი, უბრალოდ ფულის შოვნა მინდოდა.
გადავწყვიტე, არმირებული შლანგები გამომეშვა, რაც მაშინ დეფიციტი იყო, დავარეგისტრირე კოოპერატივი, კამოს სახელობის ქარხანაში ვიქირავე ფართი და წარმოებისთვის ვემზადებოდი. საღამოობით თვითონ ვაკეთებდი დანადგარებს, ანგარებს, თუმცა, შლანგების გამოშვებამდე საქმე არ მივიდა - კომპიუტერების გაყიდვა დავიწყე... წაიკითეთ ვრცლად
ზღვაზე, უსაყვარლეს ბებიასთან ერთად - ლიკა ქავჟარაძის უცნობი ფოტო
"წასვლა გადავწყვიტე, მე არ შემიძლია..." - "ზეგ"-ის პროგრამების მენეჯერი თამარ ბაჩალიაშვილთან ბოლო მიმოწერას ასაჯაროებს
