"ყველა ქალისთვის სასიამოვნო მოლოდინში ვარ" - მარინა კახიანი "რომაულ არდადეგებსა" და ახდენილ ოცნებაზე

"სკოლაში სწავლისას მსახიობობაზე არ ვფიქრობდი. დედაჩემის დამსახურებაა, რომ ლექსებს მიკითხავდა და მასწავლიდა, მერე მე მაკითხებდა. აღმოჩნდა, რომ შემიძლია ლექსის წაკითხვა და სკოლის საღამოებზე გამოსვლას მავალებდნენ. მეზარებოდა, მაგრამ დედა მაძალებდა, შემდეგ კი, ყოველი გამოსვლის მერე ხუმრობდა, - ხომ გსიამოვნებს, ტაშს რომ გიკრავენო? გავისუსებოდი ხოლმე, ნამდვილად მსიამოვნებდა", - ამბობს მსახიობი მარინა კახიანი, რომელსაც სტუდენტობის დროს ყმაწვილები ლექსებს უძღვნიდნენ. მოგვიანებით უკვე როგორც არტისტს, თაყვანისმცემლები ანებივრებდნენ ლექსებით და მათ შორის, ქალბატონებიც იყვნენ. ერთი ლექსი გიზო ნიშნიანიძემ მიუძღვნა და თავის წიგნში შეიტანა.

მოგზაურობა თეატრალური მინიშნებებით

- ერთ-ერთი რამ, რაც უზომოდ მიყვარს, ეს არის მოგზაურობა. შემიძლია ვთქვა, რომ ავადმყოფი ვარ მოგზაურობის. ზაფხულში თურქეთში, ეგეოსის ზღვაზე ვისვენებ. შარშან მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დატვირთული წელი მქონდა, მაისის ბოლოს რუსთაველის თეატრიდან 2 კვირით თავისუფალი ვიყავი, რადგან მოსკოვის თეატრი ჩამოდიოდა გასტროლებზე, გადაღებებიდანაც ვითხოვე ორი კვირით გათავისუფლება და მეგობრების მიწვევით, ოსლოში აღმოვჩნდით მე და ჩემი მეგობარი. იქ პირველად მოვხვდი. ყველანაირი გაგებით ცივ ქვეყანაში თბილი ადამიანები ცხოვრობენ. ოსლოს გარდა, მანქანით მოვიარეთ შვედეთის ნაწილი, ვიყავით გეტებორგში, 2 დღე კოპენჰაგენში... ასე რომ, მეგობრების დახმარებით მშვენიერი ტური გამოგვივიდა. ოსლოში თუ შემთხვევით აღმოვჩნდი, მერე უკვე დაგეგმილად, დიდი ხნის ოცნება ავისრულე და რომში ჩავედით. იტალიაში გასტროლებზე ვყოფილვარ, მაგრამ რომში - არა. ნანახმა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. როცა მსახიობი თეატრში ინტენსიურად მოღვაწეობს, წინასწარ ვერაფერს გეგმავს. წელს მოულოდნელად, ერთი კვირით ათენში აღმოვჩნდით. მერე დავგეგმეთ და წავედით კუნძულზე ეგინა, სადაც არის პატარა ქალაქი აგია მარინა (წმინდა მარინა) და იქ ვისვენებდით. ჩვენი პაწია სასტუმროს გვერდით, რომლის კიბეც პირდაპირ ზღვაში ჩადიოდა, სასტუმრო "არგო" იყო (იცინის). "არგოს" წინ გადაღებული ფოტო გავუგზავნე მეგობრებს და ამაზე ბევრი იხალისეს... "მედეას" გასტროლებით ათენში დაახლოებით ათი წლის წინ ვიყავი. განსაკუთრებით ამაღელვებელი იყო იქ მცხოვრები ქართველების ემოციები.

მათთვის სპექტაკლს სიმბოლური დატვირთვა ჰქონდა. ისინი მხვდებოდნენ სიყვარულით, პატივისცემით, საჩუქრებით, ბევრი მათგანი ტიროდა. საბერძნეთში ოთხჯერ ვარ ნამყოფი. ჯერ კიდევ 1988 წელს, რუსთაველის თეატრმა გასტროლზე "რიჩარდ III" და "მეფე ლირი" იმ საოცარ თეატრში წარმოადგინა, რომელიც აკროპოლისის ფერხთით არის. და აი, წლების შემდეგ საბერძნეთში გავიხსენე ის დრო, როცა იქ "მეფე ლირს" ვთამაშობდით. ძალიან მინდოდა თეატრში შევსულიყავი და მაშინდელი შეგრძნებები განმეახლებინა, როცა ამ ლეგენდარულ სცენაზე, ვარსკვლავებიანი ცის ქვეშ, პატარა გოგონა კორდელიას როლს ვასრულებდი, მაგრამ იმ დღეებში ათენში არც სპექტაკლი და არც სხვა რაიმე ღონისძიება არ ტარდებოდა, ამიტომ თეატრში ვერ მოვხვდი.

კინოამბები

- პირველად ფილმში "ვერის უბნის მელოდიები" ეპიზოდში ვითამაშე, მაშინ 12 წლის ვიყავი. ქორეოგრაფიული სასწავლებლის მოსწავლეები ამოგვარჩიეს გიმნაზიელების სცენისთვის. ამას როლს არ ვეძახი, მაგრამ ვამაყობდი და მონაწილეობა ძალიან მსიამოვნებდა. ალბათ, ყველა ბავშვს უყვარს ფილმში გადაღება. თუ არ ჩავთვლით გიმნაზისტს, კინოში პირველი როლი ზაალ კაკაბაძის ფილმში "უმცროსი და" მქონდა. იმ წელს პირველი კურსი დავამთავრე და ხევსურეთში ვმოგზაურობდით სტუდენტები, სადაც ჩემი მეგობრის - ნათიას მამამ, პროფესორმა დავით გოგოჭურმა წაგვიყვანა. როცა ჩამოვედი ხევსურეთიდან, ფილმ "უმცროსი დის" ჯგუფის ნაწილი გემზე "გრუზია", გადაღებებზე იყო წასული. სჭირდებოდათ ახალგაზრდა მსახიობი გოგონა და ბატონმა რეზო ჩხეიძემ, ასე ვთქვათ, თავად დამამტკიცა ამ როლზე და პირდაპირ გადაღებაზე გამიშვა. გია მატარაძის ფილმებში მონაწილეობაზე გეტყვით, რომ როცა რეჟისორს მსახიობი ცოლი ჰყავს, ის თვლის, რომ მისი მეუღლე რაღაცით სხვა ქალ მსახიობებს აღემატება და ამაში არაფერია გასაკვირი. თუმცა, "მოკვეთილს" რომ იღებდა, ძალიან მინდოდა მზევინარის თამაში, მაგრამ გია ფიქრობდა, რომ იმ ეტაპზე უფრო ქისტი გოგო გულსუნდა ვიყავი. ჩემი აზრი და სურვილი გავაცანი, თუმცა მზევინარის როლში არაფრით გადამიღო. ძალიან მიყვარდა გიასთან ერთად ფილმის მონტაჟის პროცესის ყურება, ჩემთვის საინტერესო იყო. თავისუფალ დროს მივდიოდი მასთან და იდეებსაც ვაწვდიდი ხოლმე.

ჩემი იდეა ხან ამართლებდა და ხან - არა (იღიმის). "მოკვეთილს" ხევსურეთში ვიღებდით. რთული პირობების მიუხედავად, ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი საუკეთესო მოგონებები ამ გადაღებებს უკავშირდება. შატილამდე, მთებს შუა მოქცეულ ულამაზეს ადგილზე, პატარა დასახლება ნინოწმინდაში ვცხოვრობდით, იქვე მდინარე არღუნი ჩამოდიოდა. ძალიან დიდ კინოჯგუფში ცხენოსნების უზარმაზარი ჯგუფიც შედიოდა. სინათლე არ იყო, ხანდახან საკვები იგვიანებდა მეწყრის გამო, მაგრამ გიას დიდ პატივს სცემდნენ და ყველაფერი თითქოს, ადვილად გვარდებოდა. დადგა 27 ივლისი, გიას დაბადების დღე. დილის 6 საათზე სროლის ხმა გაისმა, 1-2 თოფისა კი არა, მთელი ჯერი ისმოდა. გია ადგა და მეც გამოვყევი. საოცარი სილამაზის მომსწრენი გავხდით - რიჟრაჟია, მთები, უმშვენიერესი ბუნება, იქვე კი ცხენოსნები და მსახიობები იარაღიდან ისროდნენ. როგორც ჯარი დგას გენერლის წინაშე, ისე ჩამწკრივებულიყვნენ. საოცრად ამაღელვებელი მომენტი იყო, ყველანი მოგროვდნენ, ზოგიერთი ქალბატონი ემოციებისგან ტიროდა კიდეც...

სასიამოვნო მოლოდინი

- ყველა ქალისთვის სასიამოვნო მოლოდინში ვარ - მეორე შვილიშვილს ველოდები, რომელიც იანვარში მოევლინება ქვეყანას. გოგონაა. ჩემმა ვაჟმა და რძალმა მაცნობეს, რომ დედაჩემის სახელს - ალექსანდრას დაარქმევენ. საოცრება მოხდა. სანამ ბავშვის სქესს გაიგებდნენ, ცოლ-ქმარი საუბრობდა და თურმე, სახელებს არჩევდნენ. გოგოს სახელებს შორის, რძალს უთქვამს, ალექსანდრა ძალიან მომწონსო. მახარებს ეს ამბავი...წაიკითხეთ სრულად