"შეჯიბრზე ბებიას დავყავდი... მაფრთხილებდა, თუ წააგებ, არ ვთქვათო" - ავთანდილ ჭრიკიშვილი კარიერაზე, პირად ცხოვრებასა და სირთულეებზე

ავთანდილ ჭრიკიშვილის ტიტულების ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს, რამდენიმეს კი მაინც დავასახელებ: ის 81 კგ წონით კატეგორიაში ევროპის სამგზის და მსოფლიოს ჩემპიონია. 2013 წელს, საქართველოს ეროვნული ოლიმპიური კომიტეტის გადაწყვეტილებით, ჭრიკიშვილი საქართველოს საუკეთესო სპორტსმენად აღიარეს, ხოლო ძიუდოს საერთაშორისო ფედერაციამ 2014 წლის მსოფლიოს საუკეთესო ძიუდოისტად დაასახელა. ძიუდოისტისთვის 2017 წელი რთული აღმოჩნდა: რიოს ოლიმპიურ თამაშებზე განცდილი წარუმატებლობის შემდეგ, მძიმე ტრავმა მიიღო და დაახლოებით წელიწად-ნახევარი აქტიურ სპორტს გამოეთიშა. ტატამზე დაბრუნების შემდეგ ჭიდაობა 90 კგ კატეგორიაში განაგრძო და წარმატებამაც არ დააყოვნა - 2018 წლის 29 ივლისს ის ზაგრების "დიდი პრიზის" გამარჯვებული გახდა. 27 წლის სპორტსმენს ხორვატიაში ტრიბუნიდან მეუღლე თამუნა გვენეტაძე და 6 თვის შვილი, ლევანი გულშემატკივრობდნენ, რაც ბუნებრივია, დამატებითი მოტივაცია იყო სპორტსმენისთვის.

- ავთო, როგორ დაიწყო თქვენი სპორტული კარიერა?

- პატარა ვიყავი, როცა ოჯახის წევრებმა ქართულ ჭიდაობაზე შემიყვანეს. ბიძაჩემი ძიუდოისტი იყო და მამას და პაპას კახეთში მის საყურებლად ყოველ შაბათ-კვირას გამართულ შეჯიბრებებზე დავყავდი. მაშინ 4-5 წლის თუ ვიქნებოდი. იმ პერიოდიდან მოყოლებული, ვამბობდი, მოჭიდავე უნდა გამოვიდე-მეთქი. ქართული ჭიდაობა ძალიან კარგია, მაგრამ ოლიმპიური სახეობა არ არის. აქედან გამომდინარე, მაქსიმალურად ვეცადე, რომ ქართულს რაც ჰგავდა, იმის შესწავლა დამეწყო და 11 წლისა ძიუდოზე შევედი. მანამდე, 9-დან 11 წლამდე მხატვრულ ტანვარჯიშზე დავდიოდი, ვიცოდი გამომადგებოდა და ასეც მოხდა - დღესაც ძალიან მეხმარება მაშინ მიღებული ცოდნა.

- რა იყო თქვენი პირველი დიდი წარმატება?

- როგორ გითხრათ?! ბავშვს ყველაფერი გიხარია. 17 წლიდან დაიწყო გამარჯვებები: ახალგაზრდებში ევროპის პრიზიორობა, შემდეგ ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონი გავხდი ახალგაზრდებში, 19 წლისამ მოვიგე ევროპა და მსოფლიო. თუმცა, რა თქმა უნდა, 15-16 წლის რომ ვიყავი, საქართველოს ჩემპიონობა და პირველი მედალი ძალიან დიდ წარმატებად მიმაჩნდა.

- ოჯახში ვინ იყო თქვენი ყველაზე დიდი გულშემატკივარი?

- მშობლები, განსაკუთრებით კი ბებია, რადგან ვარჯიშებზე მას დავყავდი. რომ წავაგებდი, შინ დაბრუნებულებს ბაბუა ეუბნებოდა, ბავშვს ტყუილად ნუ აწვალებ, ვარჯიშზე ნუ დაგყავსო. პაპა მძიმედ განიცდიდა წაგებას. მერე უკვე მე და ბებია შეჯიბრებაზე რომ მივდიოდით, მაფრთხილებდა, არ ვთქვათ, რომ შეჯიბრებაზე მივდივართ და თუ მოიგებ, მხოლოდ მაშინ გავამხილოთო (იღიმის). რამდენიმე წლის შემდეგ, როცა პაპაც დარწმუნდა, გასართობად კი არ დავდიოდი, სერიოზულად ვიყავი ამ სპორტით გატაცებული, ყოველ დილას თვითონ დავყავდი სავარჯიშოდ.

- ტრავმის გამო პაუზა გქონდათ, მოდი იმ პერიოდზე ვისაუბროთ...

- ოლიმპიადის შემდეგ გულგატეხილი ვიყავი. ისე ვიყავი განწყობილი, რომ ოქრო მინდოდა ამეღო. მოსაგებად ჭიდაობ და ალბათ ისევე, როგორც ყველა სპორტსმენი, მეც გამარჯვებაზე ვფიქრობდი, მეხუთე ადგილზე გასვლა ჩემთვის დიდი სტრესი იყო. შემდეგ მივიღე ტრავმა, ხელი ამომივარდა და რამდენიმე ადგილას მომტყდა. 6 თვეზე მეტი ტრავმირებული ხელით ვვარჯიშობდი, მაწუხებდა, მაგრამ მაინც არ ვეპუებოდი...განაგრძეთ კითხვა