ჯგუ­ფი "ნი­უ­ტო­ნი" ხა­რის­ხი­ა­ნი მუ­სი­კო­სე­ბით არის და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი, რომ­ლე­ბიც მუ­სი­კის ყვე­ლა ჟანრ­ში თა­ნა­ბა­რი წარ­მა­ტე­ბით მოღ­ვა­წე­ო­ბენ. 1995 წლი­დან დღემ­დე დრო, შრო­მა და წვა­ლე­ბა დას­ჭირ­დათ, რომ ბევ­რი ეს­წავ­ლათ. "ვინც კარ­გად გვიც­ნობს, იცის, რომ არ მი­ვე­კუთ­ნე­ბით იმ კას­ტას, რომ­ლე­ბიც სხვა რა­ღა­ცე­ბის ხარ­ჯზე ახერ­ხე­ბენ შო­უ­ბიზ­ნეს­ში დამ­კვიდ­რე­ბას. დღეს მუ­სი­კა­ლურ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში რა სა­ხე­ლიც გვაქვს, რაც ჩვენ გარ­შე­მო ხდე­ბა, ამას ჩვე­ნი ეტა­პობ­რი­ვი სვლით მი­ვაღ­წი­ეთ", - ამ­ბობს ლე­ვან აბ­ში­ლა­ვა, იგი­ვე ჯოჯო ნი­უ­ტო­ნი.

ისი­ნი, მარ­თა­ლია, მუ­სი­კა­ში მოღ­ვა­წე­ო­ბენ, მაგ­რამ თა­ვის დრო­ზე, თი­თო­ე­ულს სხვა­დას­ხვა გა­ნათ­ლე­ბა აქვს მი­ღე­ბუ­ლი. ლე­ვა­ნი, რო­მე­ლიც ჯგუფ­ში დრამ­ზე უკ­რავს და მღე­რის, სტო­მა­ტო­ლო­გია, შაკო ღე­ლეყ­ვა, იგი­ვე სალ­ვა­დორ გრუ­ვერ­კი­პერ ნი­უ­ტო­ნი ბას­გი­ტა­რის­ტი, პრო­ფე­სი­ით ეკო­ნო­მის­ტია. თა­ვი­ან­თი პრო­ფე­სი­ით სულ ცოტა ხანს იმუ­შა­ვეს, თუმ­ცა მათი სა­ბო­ლოო არ­ჩე­ვა­ნი მუ­სი­კა­ზე შე­ჩერ­და. "ნი­უ­ტონს" მა­ყუ­რე­ბე­ლი არა­ერ­თი პრო­ექ­ტი­დან იც­ნობს, ბოლო დროს კი ისი­ნი მუ­სი­კოს ზვი­ად ბოლ­ქვა­ძეს­თან ერ­თად, აქ­ტი­უ­რად "მხო­ლოდ ქარ­თულ­ში" ჩა­ერ­თნენ.

ლე­ვან აბ­ში­ლა­ვა:

- მუ­სი­კა არ არის მხო­ლოდ ვო­კა­ლის­ტი, ამას ღიად ვა­ცხა­დებ, ვი­საც უნდა, ეწყი­ნოს... ხან­და­ხან ადა­მი­ა­ნებს ეშ­ლე­ბათ და ავი­წყდე­ბათ, რომ არი­ან მუ­სი­კო­სე­ბიც, რო­მელ­თა დამ­სა­ხუ­რე­ბაც ამ მუ­სი­კის შექ­მნაა. ეს იქ­ნე­ბა კომ­პო­ზი­ცია, თუ სა­ავ­ტო­რო ნა­მუ­შე­ვა­რი. არ უნდა და­ავ­წიყდეთ, რომ სცე­ნა­ზე მუ­სი­კო­სე­ბი დგა­ნან და მუ­სი­კას ქმნი­ან. როცა ამას ივი­წყე­ბენ, გულ­სატ­კე­ნი და სა­წყე­ნია...

შაკო ღე­ლე­ღყა:

- ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ გა­და­ცე­მი­დან ჩვე­ნი ნა­ლა­პა­რა­კე­ვიც ამო­უჭ­რი­ათ...

ლე­ვა­ნი:

- ამის შემ­დეგ, ხან­და­ხან მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ხა­რის­ხი­ა­ნი მუ­სი­კო­სე­ბის მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლი დაბ­ლოკ­ვა მი­დის. წლე­ბია ამას ვუ­ყუ­რებ და ამ ხერ­ხე­ბით მუ­სი­კო­სე­ბის ჩა­ჩო­ჩე­ბა ხდე­ბა.

შაკო:

- ვფიქ­რობ, რომ ძვე­ლი თა­ო­ბის მუ­სი­კო­სე­ბის ჩა­ჩო­ჩე­ბა უფრო ხდე­ბა. არა­და, მუ­სი­კა­ში რაც უფრო გა­მოც­დი­ლი ხარ, მა­გა­რი ტიპი ხარ. მუ­სი­კა ძი­ე­ბის პრო­ცე­სია, მას დრო სჭირ­დე­ბა, ახალ­გაზ­რდა შე­იძ­ლე­ბა ვირ­ტუ­ო­ზია, მაგ­რამ მუ­სი­კა­ში ყო­ველ­თვის გა­მოც­დი­ლე­ბა ფა­სობს, რაც დროს მო­აქვს.

ლე­ვა­ნი:

- მე და შაკო ამ სფე­რო­ში 1995 წლის მერე ვართ, ბევ­რი რამ გა­მო­ვი­ა­რეთ. ყო­ფი­ლა, რომ რა­დი­ო­ში მი­ტა­ნი­ლი მუ­სი­კა და ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში კლი­პე­ბი არ გა­სუ­ლა... მაგ­რამ ეს უკვე წარ­სუ­ლია... ახლა სხვა სი­ტუ­ა­ცი­აა... ამას ვე­ღარ შვრე­ბი­ან.

ლე­ვა­ნი:

- მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, და­ჩაგ­რუ­ლე­ბი არას­დროს ვყო­ფილ­ვართ, მე და შა­კოს რაც კი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტი ყო­ფი­ლა, ყვე­ლა­ში მიგ­ვი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. "ჯე­ოს­ტა­რი", "ანა-ბანა", "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი", მაია დარსმე­ლი­ძის პრო­ექ­ტი, "მხო­ლოდ ქარ­თუ­ლი", ჯგუფ­თან "ირი­აო", მთე­ლი მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე პრეს­ტი­ჟუ­ლი ჯას­ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი მო­ვი­ა­რეთ, ევ­რო­საბ­ჭოს სა­მი­ტებ­ზე, სტრას­ბურ­გში, ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რულ პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბა­ში ორ­ჯერ დაგ­ვიკ­რავს.

- მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ვფიქ­რობ, რომ არ ხართ მა­სობ­რი­ვე­ბი...

ლე­ვა­ნი:

- ჩვენ მუ­სი­კას მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად იმის­თვის არ ვქმნით, რომ "მარ­შრუტ­კა­ში" ვინ­მემ გვიც­ნოს. ვინც სა­ჭი­როა, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ნა­წი­ლი, ვი­საც პა­ტივს ვცემთ, გვცნო­ბენ. ზოგს კი "ნი­უ­ტო­ნი" ქა­ვერჯგუ­ფი ჰგო­ნია და ასე­ვე ტი­პე­ბი პრო­ექ­ტებ­ში, რომ­ლე­ბიც რა­ღა­ცებს ზვი­ად ბოლ­ქვა­ძეს­თან ერ­თად "ჩა­ლი­ჩო­ბენ". არა­და, ეგრე არ არის, სა­ავ­ტო­რო მუ­სი­კო­სე­ბი ვართ... თუმ­ცა ვი­ღა­ცე­ე­ბის­გან გვსმე­ნია, ქა­ვე­რებს რა­ტომ აკე­თებ­თო? ეტყო­ბა, ჰგო­ნი­ათ, რომ პრო­ექ­ტებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ჩვე­ნი არ­ჩე­ვა­ნია. არა, ეს მუ­სი­კა ჩვე­ნით არ აგ­ვირ­ჩე­ვია... "ნი­უ­ტო­ნის" დიდი პლუ­სი, ქა­ვე­რის ამ­ბავ­ში ვი­ტყვი, რომ პერ­ფო­მან­სია. მსმე­ნელს იმი­ტომ მოს­წონს, რომ ერთი და იგი­ვე თემა არა­სო­დეს ერ­თნი­რად არ იკვრე­ბა.

შაკო:

- გე­ტყვი, რა გან­სხვა­ვე­ბაა ჩვენს (პრო­ექ­ტებ­ში რომ ვუკ­რავთ) და აქა­ურ ელი­ტურ მუ­სი­კო­სებს შო­რის. მათ­გან ზოგი ბან­კში მუ­შა­ობს და სა­ღა­მოს სა­დღაც ხა­რის­ხი­ან მუ­სი­კას უკ­რავს, მაგ­რამ სხვებს (მა­გა­ლი­თად, ჩვენ) აკ­რი­ტი­კებს. მას სხვა შე­მო­სა­ვა­ლი ხომ აქვს, ჩვე­ნი შე­მო­სა­ვა­ლი კი მხო­ლოდ მუ­სი­კაა. ამი­ტომ, გვირ­ჩევ­ნია, პრო­ექ­ტში და­ვუკ­რათ და თუნ­დაც არ­სა­სურ­ველ მუ­სი­კას ვემ­სა­ხუ­როთ, ვიდ­რე სხვა­გან ვმუ­შა­ობ­დეთ და ღამე ამას ვა­კე­თებ­დეთ, რა­საც ვა­კე­თებთ.

ლე­ვა­ნი:

- ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლე­ბი ვართ, არა­სო­დეს ვემ­ხრო­ბო­დი მუ­სი­კო­სებს, რომ­ლე­ბიც ამ­ბობ­დნენ, ამას არ ვი­ზამ... მერე მი­ნა­ხავს, მშივ­რე­ბი რო­გორ კვდე­ბი­ან და ერს თა­ვის არ­სე­ბო­ბას ამად­ლი­ან. ეგ ტი­პე­ბი სახ­ლში სხე­დან, ბევ­რი მა­ხა­თი აქვთ მო­მა­რა­გე­ბუ­ლი და დროს სხვის კრი­ტი­კა­ში ატა­რე­ბენ. მა­გათ "ფე­ის­ბუ­ქის" რა­ინ­დებს ვე­ძა­ხი... რო­გორც შა­კომ თქვა, "ნი­უ­ტო­ნის" სა­მი­ვე წევ­რს მეტი შე­მო­სა­ვა­ლი არ გვაქვს, მაგ­რამ უკ­მა­ყო­ფი­ლო­ე­ბი არ ვართ. ამი­ტომ, კი არ უნდა იწუ­წუ­ნონ, ცოტა გა­ან­ძრი­ონ ერთი ად­გი­ლი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად მი­უდ­გნენ და სახ­ლში არ ის­ხდე­ბი­ან. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვინც ნორ­მა­ლუ­რი მუ­სი­კო­სი ვიცი, ოდ­ნავ აზ­რზეა, ვინც საქ­მეს აკე­თებს, მში­ე­რი არ არის. ხოლო ის ტი­პე­ბი, ვინც მში­ე­რია, ჩვენ­ნა­ი­რებ­ზე "ბაზ­რობ­დნენ", აუ, ეგე­ნი პრო­ექ­ტში "ია­გუდს" უკ­რა­ვე­ნო, მოდი, "ია­გუნ­დიც" ჩვენ­სა­ვით და­უკ­რან...

- "მხო­ლოდ ქარ­თულ­ზეც" ვი­სა­უბ­როთ. მარ­თლაც რა­ტომ "ქარ­თუ­ლი" და რა­ტომ თქვენ?

შაკო:

- დავ­თან­ხმდით იმი­ტომ, რომ გვჯე­რო­და, ისე­თი ქარ­თუ­ლი არ იქ­ნე­ბო­და, რაც მი­უ­ღე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და ჩვენ­თვის. თუმ­ცა რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რა გაჟ­ღერ­და, რაც არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ ისიც გათ­ვლი­ლი ჰქონ­დათ... მა­ყუ­რებ­ლის, მსმე­ნე­ლის მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი არა­ფე­რი დაგ­ვიკ­რავს. კი­დევ იმი­ტომ მიგ­ვიწ­ვი­ეს, რომ უნ­დო­დათ, ცოტა თა­ნა­მედ­რო­ვე ჟღე­რა­დო­ბით გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო და არა ისე, რო­გორც არ­სე­ბობს ის სიმ­ღე­რე­ბი ორი­გი­ნალ­ში. მოკ­ლედ, იმ არ­სე­ბულს სხვაგ­ვა­რად შევ­ხე­ბო­დით და წარ­მო­ვა­ჩენ­დით.

ლე­ვა­ნი:

- ეგ ტი­პე­ბი, ვინც პრო­ექტს აკ­რი­ტი­კებ­დნენ, ერთი კას­ტაა და ალა­პა­რაკ­დნენ იმის გამო, რომ რა­ტომ ჩვენ. იმი­ტომ, რომ ზვი­ად ბოლ­ქვა­ძის­თვის კომ­ფორ­ტუ­ლი ტი­პე­ბი ვართ, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ერ­თად მოვ­დი­ვართ, ზვი­ა­დის სა­ავ­ტო­რო მუ­სი­კა­შიც ჩვენ ვართ. ეს არის იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ერ­თობ­ლი­ო­ბა, რომ­ლებ­საც ერ­თმა­ნე­თის ეს­მით. იმას, რა­ზეც სხვებს თვე­ე­ბი სჭირ­დე­ბათ, ჩვენ რამ­დე­ნი­მე სა­ათ­ში ვა­კე­თებთ... პი­რა­დად მე მი­მაჩ­ნია, რომ ჩვენ უკვე ამ პრო­ექ­ტის ნა­წი­ლე­ბი გავ­ხდით. ის­ტო­რია ამ ყვე­ლა­ფერს სხვა­ნა­ი­რად და­ა­ხა­რი­სებს.

- მახ­სოვს, ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძის სიმ­ღე­რის ახ­ლე­ბუ­რი ვერ­სი­ის­თვის ერთი-ორი წლის წინ მკაც­რად გა­გაკ­რი­ტი­კეს...

- კრი­ტი­კა ერ­თიც არ მო­მის­მე­ნია, ჩვენ მა­შინ გაგ­ვლან­ძღა კომ­პო­ზი­ტორ­მა ოთარ ტა­ტიშ­ვილ­მა. ცი­ნი­კუ­რად თქვა და პა­სუ­ხი არ გა­ვე­ცით, რად­გან არ იყო კო­ლე­გი­ა­ლუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. რე­ა­ლუ­რად კი რაში იყო საქ­მე? გარ­კვე­უ­ლი პრო­ექ­ტის­თვის ავირ­ჩი­ეთ ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძის სიმ­ღე­რა "შე­მოდ­გო­მის ყვა­ვი­ლებს". გვი­თხრეს, "სა­ავ­ტო­რო" ნა­ყი­დია, ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბა გაქვთ, თუ გინ­და, მი­სამ­ღე­რი არ გა­ა­კე­თო­თო. ჯერ ერთი, ავირ­ჩი­ეთ იმი­ტომ, რომ კარგ მა­სა­ლად მიგ­ვაჩ­ნდა, რო­გორც გა­ვა­კე­თეთ, ბევრ კომ­პე­ტენ­ტურ მუ­სი­კოსს მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, რომ ჯერ ჩვენ მოგ­ვწონ­დეს, მერე კო­მერ­ცი­უ­ლი გათ­ვლის უნა­რიც გვაქვს და ბევ­რი რამ სა­ი­მი­სოდ, რომ ვხვდე­ბო­დეთ, რა და რო­გორ. ამ ვერ­სი­ა­ში კი­დევ კომ­პრო­მის­ზე წა­ვე­დით, ანუ რა­ღა­ცე­ბი გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნეთ და ბო­ლოს გა­ვა­კე­თეთ ის, რაც მოგ­ვწონ­და... სცე­ნა­ზე კი ტექ­ნი­კუ­რი პრობ­ლე­მა მოხ­და, ხმის რე­ჟი­სო­რუ­ლი კუ­თხით. ასეთ დროს ბო­ლოს ჯოხი მა­ინც მუ­სი­კო­სებ­ზე ტყდე­ბა... არ­სე­ბუ­ლი რთუ­ლი ვი­თა­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ბა­ბიმ კი­დევ მაგ­რად იმ­ღე­რა. თუმ­ცა იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ალ­ბათ ჯობ­და, გავ­ჩე­რე­ბუ­ლი­ყა­ვით და პირ­და­პირ ეთერ­ში სცე­ნი­დან ჩა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით...

- ინ­სტრუ­მენ­ტი, რო­მელ­ზეც თი­თო­ე­უ­ლი უკ­რავთ, რა არის თქვენ­თვის?

ლე­ვან:

- ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, მუ­სი­კა­ზე "ვი­კა­ი­ფო", თუ თვი­თონ არ ვუკ­რავ. ამი­ტომ, მხო­ლოდ ვო­კა­ლის­ტი, დი­ჯეი ვერ ვიქ­ნე­ბო­დი, თუმ­ცა არ ვარ ტიპი, რო­მე­ლიც ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლია მხო­ლოდ დრა­მე­რო­ბა­ზე. არ ვთვლი, რომ ცუდი დრა­მე­რი ვარ და შაკო ცუდი ბა­სის­ტია, - ჩემ­თვის პირ­ვე­ლია - ჩვენ მუ­სი­კო­სე­ბი ვართ. შაკო არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა დე­ტალ­ზე, ბგე­რი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ნა­მუ­შე­ვა­რი აქვს. მუდ­მი­ვად უნდა ახალ ინ­სტრუ­მენტზე და­უკ­რას, რის­თვი­საც შე­უძ­ლია მან­ქა­ნა გა­ყი­დოს და ინ­სტრუ­მენ­ტი იყი­დოს. მის ხელ­ში ცუდი ინ­სტრუ­მენ­ტი არ მი­ნა­ხავს და რაც მთა­ვა­რია, ხა­რის­ხი­ა­ნად უკ­რავს... ჯგუ­ფის სა­მი­ვე წევ­რი ორ­გა­ნუ­ლად ვართ შერ­წყმუ­ლი. კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბის ავ­ტო­რე­ბიც ჩვენ­ვე ვართ...

შაკო:

- ინ­სტრუ­მენ­ტი ჩემ­თვის გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბაა, რაც უფრო კარ­გი ინ­სტრუ­მენ­ტი გაქვს, უკეთ გად­მოს­ცემ ნი­უ­ან­სებს.

- თქვენს მე­სა­მე წევ­რზე, ბა­ბი­ზე ვი­სა­უბ­როთ, ელე­ნე ბა­ბი­ლუ­ა­ზე.

ლე­ვა­ნი:

- ბაბი ჩვენ­თან სამი წე­ლია, რაც არის. ის ნე­ბის­ყო­ფის, უდი­დე­სი ძა­ლის, ნი­ჭი­ე­რე­ბის მა­გა­ლი­თია. რაც მას გა­და­უ­ტა­ნია, ქი­მი­ა­გა­კე­თე­ბუ­ლი მო­სუ­ლა და ზე­დი­ზედ, სხვა­დას­ხვა ობი­ექ­ტზე 2 "ლა­ი­ვი" ჩაგ­ვი­ტა­რე­ბია. მის­გან ერთი და­წუ­წუ­ნე­ბა არ გა­მი­გია, ში­ნა­გა­ნად მყა­რი ადა­მი­ა­ნია. მე­ო­რე ასე­თი ადა­მი­ა­ნი არ გვი­ნა­ხავს... ასე რომ, შეხ­მატ­კბი­ლე­ბუ­ლად ვმუ­შა­ობთ, ერ­თმა­ნე­თის გვეს­მის და ვა­კე­თებთ საქ­მეს, რო­მე­ლიც გვიყ­ვარს.