ცხო­ვე­ლე­ბის ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­გორც ჩვენს რეს­პონ­დენტს შე­უძ­ლია, ალ­ბათ იშ­ვი­ა­თია - ჟურ­ნა­ლის­ტი თიო ბე­გო­ი­ძე, რო­მე­ლიც საიტ zooclub.ge-ს რე­დაქ­ტო­რია, შინ ოთხ ოთხფე­ხა მე­გო­ბარ­თან ერ­თად წლე­ბია ცხოვ­რობს და მათ ოჯა­ხის სრულ­ფა­სო­ვან წევ­რე­ბად მი­იჩ­ნევს.

"ჩვენ ერ­თად ვცხოვ­რობთ! ისი­ნი ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის და ცხოვ­რე­ბის სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ა­ნი წევ­რე­ბი და ნა­წი­ლე­ბი არი­ან. მათ­ში ის ერ­თგუ­ლე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლის უნა­რია უსა­ზღვრო და წრფე­ლი, რაც ადა­მი­ა­ნებ­ში თით­ქოს მი­სუს­ტე­ბუ­ლი და მი­მა­ლუ­ლია. სწო­რედ ამის გამო ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ცხო­ვე­ლებ­თან მე­ტად გახ­სნი­ლია. ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვის ში­ნა­ურ ცხო­ვე­ლებს ესა­უბ­რე­ბი­ან კი­დეც. სა­ღა­მო­ო­ბით სამ­სა­ხუ­რი­დან რომ ვბრუნ­დე­ბი, ჩემი ოთხი­ვე ძაღ­ლი ისე­თი სი­ხა­რუ­ლით მხვდე­ბა, რომ თუკი რამე უარ­ყო­ფი­თი მოხ­და იმ დღეს, მო­მენ­ტა­ლუ­რად მა­ვი­წყდე­ბა. ეს ძა­ლი­ან დიდი პო­ზი­ტი­ვია და სი­ცო­ცხლის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დიდი, და­დე­ბი­თი მხა­რე. ცხო­ვე­ლე­ბი და ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ სამ­ყა­რო­ში ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბი­ან, აძ­ლი­ე­რე­ბენ და ავ­სე­ბენ" - გვე­უბ­ნე­ბა თიო.

- მოგ­ვი­ყე­ვით თქვე­ნი სახ­ლის მო­ბი­ნად­რე ძაღ­ლებ­ზე. რო­გორ მოხ­ვდნენ ისი­ნი თქვენ­თან?

- უკვე 6 წე­ლია, შინ 4 ძაღ­ლი მყავს და ისი­ნი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არი­ან. ყვე­ლა­ზე დიდი ასა­კის ბა­საა, რო­მე­ლიც ერთ-ერთი თავ­შე­საფ­რი­დან დე­მო­დე­კო­ზით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ავიყ­ვა­ნე. ბასა მა­შინ 3-4 წლის იქ­ნე­ბო­და, ახლა ის ჩვე­ნი ოჯა­ხის უხუ­ცე­სი წევ­რია. მე­ო­რე, ხა­ტუ­ლი­კა ეზო­ში დარ­ბო­და ლეკ­ვო­ბი­სას და ჯერ მისი გა­ჩუ­ქე­ბა ვცა­დე, მაგ­რამ არ გა­ჩუქ­და და ჩემ­თან დარ­ჩა. ტო­ტო­ნი­კაც თავ­შე­საფ­რი­დან არის აყ­ვა­ნი­ლი. სულ ციც­ქნა ლეკ­ვი იყო და სო­კო­თი და­ა­ვა­დე­ბულს ბეწ­ვი თით­ქმის აღარ ქონ­და. ექიმ­მა თქვა, რომ ეს თან­და­ყო­ლი­ლია და რო­გორც კი კვე­ბა მო­აკ­ლდე­ბა, მა­შინ­ვე სოკო ისევ იჩენს თავ­სო. ჰოდა, ვერ გა­ვი­მე­ტე ტო­ტო­ნი­კა - ისიც და­ვი­ტო­ვე. და­დუ­ლი­ნა ჩემს ეზო­ში ფეხ­ნატ­კე­ნი გა­მოჩ­ნდა. ის კლი­ნი­კა­ში წა­ვიყ­ვა­ნე, ფეხ­ზე ოპე­რა­ცია და სტე­რი­ლი­ზა­ცია გა­ვუ­კე­თე და გა­ჩუ­ქე­ბა ვცა­დე. დადუ არ გა­ჩუქ­და და ჩემ­თან დარ­ჩა - უკვე 5 წე­ლია მე და ჩემი 4 ცუგა ერ­თად ვცხოვ­რობთ.

- რა ჯი­შის ძაღ­ლია თი­თო­ე­უ­ლი, რით კვე­ბავთ და რო­გორ უვ­ლით მათ?

- ბასა ტა­ნით პა­ტა­რაა, თუმ­ცა ყუ­რე­ბი აქვს დაჭ­რი­ლი. რო­გორც ჩანს, მის პირ­ველ პატ­რონს ნა­გა­ზი ეგო­ნა და ყუ­რე­ბი და­აჭ­რა, მაგ­რამ რო­დე­საც ბა­სამ ტანი აღარ აი­ყა­რა, ქუ­ჩა­ში გა­მო­აგ­დო. ხა­ტუ­ლი­კა ნა­გა­ზის მე­ტი­სია და ხა­სი­ა­თი­თაც ძა­ლი­ან გავს. ტო­ტო­ნი­კას პო­ინ­ტე­რი ურე­ვია, და­დუს კი "გონ­ჩის" - ორი­ვეს მა­ძებ­რის მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვთ რო­გორც ვი­ზუ­ა­ლუ­რად, ისე - ხა­სი­ათ­ში. ჯამ­ში, ოთხი­ვე ერ­თმა­ნეთს მშვე­ნივ­რად ეწყო­ბა. მათ ძი­რი­თა­დად მშრა­ლი საკ­ვე­ბით ვკვე­ბავ, პა­რა­ლე­ლუ­რად გა­ზა­ფხულ­ზე და შე­მოდ­გო­მა­ზე ვი­ტა­მი­ნებს ვაძ­ლევ, ასე­ვე ხილს, რო­მე­ლიც მათ­თვის და­საშ­ვე­ბია.

ჩემი ყვე­ლა ძაღ­ლი და­ჩი­პუ­ლია და აც­რი­ლი, შე­სა­ბა­მი­სად ჯან­მრთე­ლი. 3 თვე­ში ერთხელ ყვე­ლას ჭიის წა­მალს ვაძ­ლევ და თვე­ში ერთხელ ყვე­ლას ვა­მუ­შა­ვებ რწყი­ლებ­ზე. ყო­ველ დი­ლით და სა­ღა­მოს ვა­სე­ირ­ნებ ორ-ორს ჩემი სახ­ლის მიმ­დე­ბა­რედ მინ­დორ­ში, სა­დაც ისი­ნი დარ­ბი­ან და ძა­ლი­ან კარ­გად ერ­თო­ბი­ან. როცა მცა­ლია შუ­ა­დღი­თაც ჩამ­ყავს - მათ­თვის სირ­ბი­ლი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია მით უმე­ტეს, როცა კორ­პუს­ში ვცხოვ­რობთ და არა კერ­ძო სახ­ლში. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, მალე კერ­ძო სახ­ლში გა­და­ვი­დე - ეს ჩემ­თვის და ჩემი ბი­ნად­რე­ბის­თვის იდე­ა­ლუ­რი ვა­რი­ან­ტი იქ­ნე­ბა.

- ერ­თმა­ნეთ­თან რო­გორ ურ­თი­ერ­თო­ბენ?

- ერ­თმა­ნეთ­თან და ჩემ­თა­ნაც შე­წყო­ბი­ლე­ბი არი­ან. ეს არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ოჯა­ხი, სა­დაც არის სა­კუ­თა­რი და ერ­თი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა, არის გან­სხვა­ვე­ბა ხა­სი­ა­თებ­ში, არის ეჭვი, ჯიბ­რი, სიყ­ვა­რუ­ლი, დათ­მო­ბა, ერ­თგუ­ლე­ბა, დახ­მა­რე­ბა, დამ­შვი­დე­ბა, გაბ­რა­ზე­ბა… ერ­თია გან­სხვა­ვე­ბა - ისი­ნი ვერ ლა­პა­რა­კო­ბენ სი­ტყვე­ბით ვერ გად­მოს­ცე­მენ ემო­ცი­ას - სა­მა­გი­ე­როდ, თვა­ლე­ბით, ქცე­ვით და ყე­ფით ყვე­ლა­ფერს გვა­გე­ბი­ნე­ბენ. რთუ­ლი არა­ფე­რია. პი­რი­ქით - მე მათ გა­რე­მოც­ვა­ში თავს მშვე­ნივ­რად ვგრძნობ, ასე ვთქვათ - ეს არის ჩემი კომ­ფორ­ტის ზონა.

ტო­ტო­ნი­კას ჩემ­თან სძი­ნავს. ძა­ლი­ან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლია, მაგ­რამ უსაყ­ვარ­ლე­სი ხა­სი­ა­თის ცუ­გაა. მი­ვაჩ­ვიე ასე და ახლა სხვა გზა არ მაქვს და ამას იფე­რებს. თუმ­ცა, სიყ­ვა­რუ­ლი და ყუ­რა­დღე­ბა ყვე­ლა­ზე თა­ნაბ­რად უნდა გა­ნა­წილ­დეს - ისი­ნი ხომ სულ თვა­ლებ­ში შე­მოგ­ვცქე­რი­ან და ჩვენს გან­წყო­ბა-და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას ზუს­ტად კი­თხუ­ლო­ბენ. მხო­ლოდ ერთ შემ­თხვე­ვა­ში ვუ­წევ ხმას სახ­ლში - თუ რო­მე­ლი­მე ღამე წა­მო­ი­ყე­ფებს.

- კორ­პუ­სის ბი­ნა­ში ისი­ნი პრობ­ლე­მებს არ ქმნი­ან? მე­ზობ­ლე­ბი არ გი­ჩი­ვი­ან?

- სახ­ლი - ჩემი ცი­ხე­სი­მაგ­რეა, ჩემი პი­რა­დი სივ­რცე და ამ სივ­რცის დარ­ღვე­ვის უფ­ლე­ბა არა­ვის აქვს - ეს ჩემ­მა მე­ზობ­ლებ­მაც იცი­ან და ამ მო­მენტს შეგ­ნე­ბით ეკი­დე­ბი­ან. ჩემი ძაღ­ლე­ბი დღი­სით ყე­ფენ, რა თქმა უნდა, სა­მა­გი­ე­როდ, ღა­მით ხმას არ იღე­ბენ. არი­ან მოვ­ლი­ლე­ბი, აც­რი­ლე­ბი, ჩი­პი­რე­ბუ­ლე­ბი, ვა­სე­ირ­ნებ ყვე­ლა­ნა­ი­რი წე­სის მი­ხედ­ვით - ამი­ტომ სა­მარ­თლებ­რი­ვად ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს გა­მარ­თუ­ლი და რომც მო­ე­სურ­ვოს ვინ­მეს ჩემი ცუ­გე­ბის "შე­ვიწ­რო­ე­ბა", უბ­რა­ლოდ მი­ზეზს ვერ იპო­ვის. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იმ ხალ­ხის, რომ­ლე­ბიც დი­დად არ სწყა­ლო­ბენ ცხო­ვე­ლებს, "მე ასე მინ­და"-ზე არ ხდე­ბა ცხო­ვე­ლე­ბის და ადა­მი­ა­ნე­ბის ბე­დის გა­და­წყვე­ტა, აქვე არ­სე­ბობს მე­ზობ­ლე­ბის თმე­ნის ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა და ეს ძა­ლი­ან კარ­გია. ამი­ტომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ ცხო­ვე­ლე­ბის პატ­რო­ნებ­მა ვი­ცო­დეთ კა­ნო­ნით ჩვე­ნი უფ­ლე­ბე­ბი, რი­თაც და­ვი­ცავთ ცხო­ვე­ლებს და სა­კუ­თა­რი კომ­ფორ­ტის ზო­ნას ისე, რომ არც სხვის უფ­ლე­ბებს და­ვარ­ღვევთ.

- რო­გორც ძაღ­ლე­ბის დიდი მოყ­ვა­რუ­ლი და დამ­ცვე­ლი, ვიცი, რომ სხვა ძაღ­ლებ­ზეც გაქვთ პატ­რო­ნო­ბა აღე­ბუ­ლი.

- დიახ, ჩემს უბან­ში მყავს რამ­დე­ნი­მე მი­კედ­ლე­ბუ­ლი ძაღ­ლი. მი­კედ­ლე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი წლე­ბია, რაც არ­სე­ბობს თბი­ლის­ში. მე, რო­გორც მიმ­კედ­ლე­ბე­ლი, ყუ­რა­დღე­ბას ვაქ­ცევ ქუ­ჩა­ში მცხოვ­რებ საჭ­დი­ან (სტე­რი­ლი­ზე­ბულ/კას­ტრი­რე­ბულ) ცხო­ველს. მიმ­კედ­ლებ­ლის ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა, რა­საც ისე­დაც აკე­თებს თა­ვის უბან­ში ცხო­ვე­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ანუ ძაღ­ლებს აჭ­მევს, ას­მევს, თუ ავა­დაა მკურ­ნა­ლობს. მიმ­კედ­ლებ­ლის მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში კი­დევ ერთი რამ არის - წე­ლი­წად­ში ერთხელ ცხო­ველ­თა მო­ნი­ტო­რინ­გის სამ­სა­ხურ­ში დარ­ე­კოს და უფა­სოდ ააც­რე­ვი­ნოს ცოფ­ზე ოფი­ცი­ა­ლუ­რად მი­კედ­ლე­ბუ­ლი ძაღ­ლე­ბი. კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ მო­სახ­ლე­ო­ბა მი­ი­კედ­ლებს თა­ვის უბან­ში ქუ­ჩა­ში მცხოვ­რებ ძაღ­ლებს - ასე მათ უბან­ში ძაღ­ლე­ბი უფრო მე­ტად მოვ­ლი­ლე­ბი, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლე­ბი ეყო­ლე­ბათ, ძაღ­ლე­ბი აღარ გამ­რავ­ლდე­ბი­ან ქუ­ჩა­ში და სხვა ძაღ­ლე­ბის­გან და­ი­ცა­ვენ უბანს.

- ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე თქვე­ნი სა­ი­ტი - zooclub.ge ხში­რად გვაწ­ვდის ინ­ფორ­მა­ცი­ას.

- სა­ი­ტის შექ­მნის მი­ზე­ზი­დან და­წყე­ბუ­ლი, მისი პრინ­ცი­პი, მი­ზა­ნი, სურ­ვი­ლი, საქ­მი­ა­ნო­ბა ერ­თა­დერ­თია - სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ცხო­ვე­ლე­ბის შე­სა­ხებ მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვა­წო­დოთ. და­ვეხ­მა­როთ ადა­მი­ა­ნებს ცხო­ვე­ლე­ბის მოვ­ლა­ში, კვე­ბის შერ­ჩე­ვა­ში, გა­ვაც­ნოთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, თუ სა­ზღვარ­გა­რეთ მიმ­დი­ნა­რე სი­ახ­ლე­ე­ბი, ასე­ვე კა­ნო­ნე­ბი. სა­ი­ტი არის დიდი ბაზა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნებ­მა მათ­თვის სა­სურ­ველ სა­კი­თხზე შე­სა­ბა­მი­სი პა­სუ­ხი ამო­ი­კი­თხონ.

სა­ი­ტი 2014 წლი­დან არ­სე­ბობს და მას უკვე ძა­ლი­ან ბევ­რი მკი­თხვე­ლი ყავს. მას ასე­ვე და­ე­მა­ტა მა­ღა­ზი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა, სა­დაც მკი­თხველს შერ­ჩე­ულ საკ­ვებს მა­შინ­ვე მი­უ­ტა­ნენ ად­გილ­ზე ჩვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი - და ეს ძა­ლი­ან ხელ­საყ­რე­ლია. მა­ღა­ზი­ის პრო­დუქ­ცი­ა­ში უკვე არა მხო­ლოდ საკ­ვე­ბი შე­დის, არა­მედ ვი­ტა­მი­ნე­ბი და ცხო­ვე­ლის მოვ­ლის სხვა პრო­დუქ­ტე­ბი თუ აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი. სა­იტ­ზე ასე­ვე არის და­კარ­გუ­ლი, გა­სა­ჩუ­ქე­ბე­ლი და ნა­პოვ­ნი ცხო­ვე­ლე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბა, რო­მელ­საც მალე შე­საჯ­ვა­რე­ბე­ლი და გა­სა­ყი­დი ცხო­ვე­ლე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბა და­ე­მა­ტე­ბა. ასე­ვე არის გან­ყო­ფი­ლე­ბა "ზო­ო­რუ­კა", სა­დაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბუ­ლი ის ობი­ექ­ტე­ბია შე­ტა­ნი­ლი, რომ­ლე­ბიც ცხო­ვე­ლებს ემ­სა­ხუ­რე­ბა.

თვე­ზე მე­ტია, რაც მუ­შა­ო­ბა ცხო­ველ­თა მუ­ნი­ცი­პა­ლურ თავ­შე­სა­ფარ­ში და­ვი­წყე. იქ მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, უამ­რა­ვი ცუგა და ფი­სოა. სახ­ლში როცა მოვ­დი­ვარ, ჩე­მე­ბი ყო­ველ­თვის მყნო­სა­ვენ, სა­ვა­რა­უ­დოდ ასე იგე­ბენ, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მქონ­და თუ არა შე­ხე­ბა სხვა ცხო­ველ­თან. ბოლო დროს მათი ინ­ტე­რე­სი უფრო გამ­ძაფ­რდა. თით­ქოს მარ­თლაც უამ­რავ სხვა­დას­ხვა ძაღ­ლის სუნს გრძნო­ბენ და ისე სა­სა­ცი­ლოდ მი­ყუ­რე­ბენ, თით­ქოს მე­უბ­ნე­ბი­ან: „შენ რა, სამ­სა­ხურ­ში სხვა ძაღ­ლე­ბი გა­ი­ჩი­ნე?“ - ეს მარ­თლაც ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოა.

- რა რჩე­ვე­ბის მი­ცე­მა შე­გიძ­ლი­ათ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, ვი­საც ცხო­ვე­ლე­ბი არ უყ­ვართ?

- ასეთ ადა­მი­ა­ნებს ვთხოვ­დი, რომ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, უყ­ვართ თუ არა ცხო­ვე­ლი, ის სუ­ლი­ე­რია და რო­დე­საც უჭირს, გვერდს ნუ აუვ­ლი­ან, არა­მედ აუ­ცი­ლებ­ლად და­ეხ­მა­რონ, მი­ა­წო­დონ ერთი ლუკ­მა საჭ­მე­ლი, ერთი ყლუ­პი წყა­ლი - შე­იძ­ლე­ბა სწო­რედ მათ­მა დახ­მა­რე­ბამ გა­და­არ­ჩი­ნოს სი­ცო­ცხლე. ისე­ვე მო­ექ­ცნენ ცხო­ვე­ლებს, იმ სიყ­ვა­რუ­ლით და გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბით, რო­გორც უნ­დათ, რომ თა­ვად მათ მო­ექ­ცნენ სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი! ჩვენ ხომ ერ­თად ვცხოვ­რობთ! ამი­ტომ ჩვენ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ვეხ­მა­როთ, მო­ვუფრ­თხილ­დეთ ერ­თმა­ნეთს. ეს არის ნამ­დვი­ლი ადა­მი­ა­ნო­ბა!

ხან მი­ფიქ­რია, რომ თითო ოჯახ­მა თუ ერთი ცუგა, ან ფისო აიყ­ვა­ნა სახ­ლში, ქუ­ჩა­ში ბევ­რად ნაკ­ლე­ბი გან­საც­დელ­ში მყო­ფი არ­სე­ბა იქ­ნე­ბო­და, თა­ვად კი შე­უც­ვლელ ოჯა­ხის წევ­რს შე­ი­ძენ­დნენ და კი­დევ ერთს ვი­ტყო­დი, რომ არ მეს­მის მათი, ვინც თა­ვის ცხო­ველს ტო­ვებს, აბა­რებს თავ­შე­სა­ფარ­ში, ან უშ­ვებს ქუ­ჩა­ში. ამას დაკ­ვირ­ვე­ბა მა­ლა­პა­რა­კებს. ხში­რად ხდე­ბა, რომ ქუ­ჩა­ში ჯი­ში­ა­ნი ცხო­ვე­ლე­ბი, ან მოვ­ლი­ლი პატ­რო­ნი­ა­ნი მე­ტი­სე­ბი იმი­ტომ ჩნდე­ბი­ან, რომ ისი­ნი პატ­რო­ნებ­მა მი­ა­ტო­ვეს. არ მეს­მის გყავ­დეს, უვ­ლი­დე, ეფე­რე­ბო­დე, აჭ­მევ­დე და უცებ მი­ა­ტო­ვო... მი­ტო­ვე­ბას ცხო­ვე­ლი ადა­მი­ან­ზე მე­ტად გა­ნიც­დის. ამი­ტომ ისი­ნი ენი­თა­ღუ­წრე­ლი ტკი­ვი­ლით გა­ნიც­დი­ან პატ­რო­ნის ღა­ლატს. არა­სო­დეს მი­ვა­ტო­ვოთ ერ­თმა­ნე­თი!