მსა­ხი­ობ­მა ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვილ­მა ბოლო პე­რი­ოდ­ში გა­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პო­პუ­ლა­რო­ბა სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი კო­ლო­რი­ტუ­რი პერ­სო­ნა­ჟის - ეგო­ნა გუ­ნა­ვას გან­სა­ხი­ე­რე­ბით მო­ი­პო­ვა.

ვიდ­რე ეგო­ნას "თავი არ წე­იქ­ციო" ყვე­ლას­თვის ნაც­ნო­ბი ფრა­ზა გახ­დე­ბო­და, ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის მიერ გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ას სა­კულ­ტო ფილმში - "სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას უნდა" გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი გმი­რის რეპ­ლი­კე­ბით ლა­პა­რა­კობ­და მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვილს ინ­ტერ­ვი­უს­თვის მის მშობ­ლი­ურ "კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რში" შევ­ხვდი. თე­ატ­რში, რომ­ლის სცე­ნა­ზეც რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი წე­ლია დგას და სა­დაც მის­მა პე­და­გოგ­მა, მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­მა მო­იყ­ვა­ნა.

თე­ატ­რში შეს­ვლამ­დე, თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ძეგლის და­ნახ­ვი­სას მისი წიგ­ნის სა­თა­უ­რი გა­მახ­სენ­და - "სა­ნამ რე­პე­ტი­ცია და­ი­წყე­ბა", თუმ­ცა ეს ის დროა, როცა რე­პე­ტი­ცია კარ­გა ხნის დას­რუ­ლე­ბუ­ლია, თე­ატ­რში სი­ჩუ­მეა, სცე­ნა ცა­რი­ე­ლი. ვხვდე­ბი ქალ­ბა­ტონ ლა­უ­რას, რო­მე­ლიც მის პი­რად ფოტო-არ­ქივს მაჩ­ვე­ნებს, ჩვენც ქრო­ნო­ლო­გი­უ­რად მივ­ყვე­ბით მისი ცხოვ­რე­ბი­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბის გზებს. ერ­თმა­ნეთს ცვლის კად­რე­ბი სხვა­დას­ხვა ფილ­მე­ბი­დან, 1980 წელს გა­მო­სუ­ლი გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ას ცნო­ბი­ლი კო­მე­დი­ის გვერ­დით არის ფო­ტო­ე­ბი ფილ­მე­ბი­დან: "ზოგი ჭირი მარ­გე­ბე­ლია", "რო­ბი­ზო­ნი­ა­და ანუ ჩემი ინ­გლი­სე­ლი პაპი", გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლის "ბა­კურ­ხე­ვე­ლი ხევ­სუ­რი", რო­მელ­საც მსა­ხი­ო­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სით­ბო­თი იხ­სე­ნებს და ამ­ბობს, რომ ჩო­ხე­ლი მის­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი შე­მოქ­მე­დი იყო.

სპექ­ტაკ­ლი "ახალ­გაზ­რდა გვარ­დი­ის სა­ხე­ლით", 1975 წელი

ასევე დაგაინტერესებთ

04:22 / 10-02-2017

"ჩემი 4 წლის შვილი გაჰყვიროდა: "დედას პური, არტისტის პური იყიდეთ!" - ლაურა რეხვიაშვილი ოჯახზე და სოფელში გატარებულ წლებზე

ვსა­უბ­რობთ ფილ­მებ­ზე, რომ­ლებ­საც უც­ნა­უ­რი ბედი დაჰ­ყვათ, მა­გა­ლი­თად ჯორ­ჯა­ძე - კვი­რი­კა­ძის ფილ­მი "ფოს­ტა­ლი­ო­ნი", სამ­წუ­ხა­როდ მსა­ხი­ობ­საც კი არ უნა­ხავს კარ­გა ხა­ნია, არა­და ამ ფილმში ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი პარტნი­ო­რო­ბას რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძეს უწევს. ეს არის ის ფილ­მე­ბი, სა­დაც ნა­ხავთ ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვილს, ამ კი­ნო­ფილ­მებ­მა არა­თუ ვერ ამო­წუ­რეს მსა­ხი­ო­ბის ში­ნა­გა­ნი მა­რა­გი, არა­მედ მისი ნა­ხე­ვა­რიც კი ვერ აჩ­ვე­ნეს. ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­უ­რა იუ­მო­რით იხ­სე­ნებს "კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რის" მსოფ­ლიო ტურ­ნეს, როცა მსოფ­ლი­ოს დე­და­ქა­ლა­ქე­ბის ქუ­ჩებ­ში ხალ­ხი ჩერ­დე­ბო­და და უყუ­რებ­და მომ­ხიბ­ვლელ მსა­ხი­ობს...

მის­თვის სა­ე­ტა­პო მნიშ­ვნე­ლო­ბა ჰქონ­და მო­კარ­ნა­ხის როლს მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის სპექ­ტაკლში "დონ ჟუ­ა­ნი", მო­ლი­ე­რის ნა­წარ­მო­ებ­ში ასე­თი პერ­სო­ნა­ჟი არ არის, რე­ჟი­სორ­მა სპე­ცი­ა­ლუ­რად ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის­თვის მო­ი­გო­ნა ეს პერ­სო­ნა­ჟი. ამ როლ­მა მას მსოფ­ლიო აღი­ა­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ლა­უ­რა, მი­გაჩ­ნი­ათ რომ "დონ ჟა­უნ­ში" მო­კარ­ნა­ხის როლი სა­ე­ტა­პოა თქვენს სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­ში?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, "დონ ჟუ­ა­ნით" ავიდ­გი ფეხი, ეს იყო ჩემი ტრამ­პლი­ნი, ასე ვთქვათ. არ დარ­ჩე­ნი­ლა ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­მაც იცის ხე­ლოვ­ნე­ბა რა არის, რომ ჩვენ მიწ­ვე­ვა არ გვქო­ნო­და. მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა აღი­ა­რე­ბულ ფეს­ტი­ვალ­ზე ნა­თა­მა­შე­ბი გვაქვს ეს სპექ­ტაკ­ლი და იყო თავ­და­უ­ზო­გა­ვი, ის­ტე­რი­უ­ლი მო­თხოვ­ნა, იმ შავი და ბნე­ლი კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს. ეჭვი არ მე­პა­რე­ბა, რომ ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი ახ­ლაც და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი არი­ან, უბ­რა­ლოდ, ასე­თი სპექ­ტაკ­ლე­ბი აღარ არ­სე­ბობს.

- დღეს რომ აღარ იდ­გმე­ბა ასე­თი სპექ­ტაკ­ლე­ბი ამის მი­ზე­ზად რას მი­იჩ­ნევთ?

- იმი­ტომ რომ ძა­ლი­ან გა­ბი­თურ­და და და­ი­კარ­გა ამ დარ­გის ღერ­ძი, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ცოდ­ნა, რა­საც გარ­და­სახ­ვის ხე­ლოვ­ნე­ბა ჰქვია, ეს იმ­დე­ნად რთუ­ლია, რო­გორც ნე­ბის­მი­ე­რი ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა, გა­და­ნერგვა და ა.შ ვი­ნა­ი­დან ასე­თი რთუ­ლია ეს ყო­ვე­ლი­ვე, ამი­ტომ იოლი გზა აირ­ჩი­ეს ამ დარ­გში მოღ­ვა­წე დღე­ვან­დელ­მა რე­ჟი­სო­რებ­მა და მსა­ხი­ო­ბე­ბაც, ცო­ტა­თი შე­ა­პა­რეს სხვა ეს­თე­ტი­კა, რაც პი­რა­დად ჩემ­თვის არის მი­უ­ღე­ბე­ლი, იმი­ტომ რომ მე ვიცი რა­ტომ შე­ე­პა­რათ ეს სიო.

გარ­და­სახ­ვის თე­ო­რი­ის შემ­სრუ­ლებ­ლე­ბი აღარ არი­ან, რე­ჟი­სო­რე­ბი ვი­საც გარ­და­სახ­ვის თე­ო­რია ზედ­მი­წევ­ნით ეცო­დი­ნე­ბათ. არ­ტის­ტე­ბი უფრო არი­ან ასე­თე­ბი, რად­გან არ­ტის­ტიზ­მი თვი­თონ ერ­შია, არ­ტის­ტიზ­მი და შე­მოქ­მე­დე­ბის უნა­რი. ეს დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი გვაქვს ჩვე­ნი კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის მა­რა­გით. კულ­ტუ­რა მხო­ლოდ ცეკ­ვა და სიმ­ღე­რა არ არის, თუმ­ცა­ღა სხვა­ნა­ი­რად ვრო­კავთ, სხვა­ნა­ი­რად ვღი­ღი­ნებთ, ნო­ტებს შუა ვღი­ღი­ნებთ, როცა გუ­რულ კრი­მან­ჭულს ვის­მენთ. ქარ­თულ მრა­ვალ­ხმი­ა­ნო­ბა­ზე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად თქვა სტრა­ვინ­სკიმ. ზუსტ ცი­ტი­რე­ბას ვერ მო­ვახ­დენ, მაგ­რამ ასე თქვა - რომ არა­ფე­რი ადა­მი­ა­ნის მოდ­გმას იმა­ზე დიდი არ შე­უქ­მნია, ვიდ­რე ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა.

ეს მო­ცე­მუ­ლო­ბაა, ერი მღე­რის, ცეკ­ვავს, პო­ე­ზი­ას ქმნის, ღვი­ნოს წუ­რავს, სამ­ნა­ი­რად წერს და ა.შ მაგ­რამ ეს ყო­ვე­ლი­ვე ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ვინ ბიზ­ნე­სად არ აქ­ცია, რომ ერთხელ მა­ინც და­ფი­ნან­სე­ბუ­ლი­ყო სე­რი­ო­ზუ­ლი კი­ნოპ­რო­ექ­ტი. აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მოხ­დეს სა­ხელ­მწი­ფოს მხრი­დან და­ფი­ნან­სე­ბა, კინო თა­ვის თავს თვი­თონ ვერ და­ი­ფი­ნან­სებს ამ ქვე­ყა­ნა­ში. უნდა გა­კეთ­დეს სე­რი­ო­ზუ­ლი კი­ნოპ­რო­ექ­ტი, სა­დაც გა­მოჩ­ნდე­ბა ჩვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პო­ტენ­ცი­ა­ლი. იქ­ნებ ავ­წი­ოთ მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე თა­მა­მად, ად­ვი­ლად ჩვე­ნი დრო­შა და მი­ვიქ­ცი­ოთ მსოფ­ლი­ოს ყუ­რა­დღე­ბა.

სპექ­ტაკ­ლი "დონ ჟუ­ა­ნი"

1980-იან წლებ­ში მსოფ­ლიო თე­ატ­რის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი მოვ­ლე­ნა იყო მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის "დონ ჟუ­ა­ნი", ათე­უ­ლო­ბით რე­ცენ­ზი­ა­ში რო­მე­ლიც სპექ­ტაკ­ლის შე­სა­ხებ მსოფ­ლიო პრე­სა­ში და­ი­ბეჭ­და, ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის მი­სა­მარ­თით უმაღ­ლე­სი შე­ფა­სე­ბე­ბი გა­კეთ­და. მსოფ­ლი­ო­ში სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი არ­გენ­ტი­ნე­ლი კრი­ტი­კო­სი ხა­ი­მე პო­ტენ­ზე ბუ­ე­ნოს-აი­რეს­ში "კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რის" გას­ტრო­ლე­ბი­სას და­წე­რილ რე­ცენ­ზი­ა­ში აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას ვერ მა­ლავ­და ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის მი­მართ, ის აღ­ტა­ცე­ბუ­ლი იყო მო­კარ­ნა­ხის პერ­სო­ნა­ჟით, რო­მე­ლიც მო­ლი­ე­რის "დონ ჟუ­ან­ში" არ არის, მაგ­რამ სპექ­ტაკ­ლის­თვის იმ­დე­ნად ორ­გა­ნუ­ლია, რომ თვით მო­ლი­ერ­საც აღაფრ­თო­ვა­ნებ­და. პო­ტენ­ზე ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის შე­სა­ხებ ამ­ბობ­და, რომ "ის სა­უ­კე­თე­სო კო­მი­კო­სია, ვი­საც კი ფეხი და­უდ­გამს არ­გენ­ტი­ნის მი­წა­ზე". იმ ათე­უ­ლო­ბით სტა­ტი­ა­ში, რო­მე­ლიც "დონ ჟუ­ა­ნის" მოგ­ზა­უ­რო­ბას მოჰ­ყვა გან­სა­კუთ­რე­ბულ აღ­ნიშ­ვნას ზუ­რაბ ყიფ­ში­ძის, ამი­რან ამი­რა­ნაშ­ვი­ლი­სა და ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი იმ­სა­ხუ­რებ­დნენ.

დღეს ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბულ აქ­ცენტს ამ რე­ცენ­ზი­ებ­ზე არ აკე­თებს, ალ­ბათ იმი­ტომ რომ როცა ამ აღი­ა­რე­ბის შემ­დეგ ახა­ლი რო­ლე­ბის შე­საქ­მენ­ლად იწყებ­და მზა­დე­ბას, ამ ტრი­უმფს მა­ლე­ვე საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დან­გრე­ვას­თან ერ­თად კი­ნოს მთე­ლი სის­ტე­მის ჩა­მოშ­ლა და ქვე­ყა­ნა­ში მდგო­მა­რე­ო­ბის იმგვა­რი ცვლი­ლე­ბა მოჰ­ყვა, რომ თე­ატ­რი და კინო პრი­ო­რი­ტე­ტებს მიღ­მა აღ­მოჩ­ნდა. თუმ­ცა, დღემ­დე სი­ა­მოვ­ნე­ბით იხ­სე­ნებს, რო­გორ ხვდე­ბოდ­ნენ ქარ­თულ დასს სხვა­დას­ხვა ქა­ლა­ქებ­ში:

"მახ­სოვს ლე­ნინ­გრად­ში ვართ და ვემ­ზა­დე­ბით გა­საფ­რე­ნად ინ­გლის­ში, სა­ი­და­ნაც ჯერ ავ­სტრა­ლი­ა­ში, ხოლო შემ­დეგ ზე­ლან­დი­ა­ში გვაქვს სპექ­ტაკ­ლე­ბი. ლე­ნინ­გრად­ში ეროვ­ნულ ბიბ­ლი­ო­თე­კას ჩა­ვუ­ა­რეთ გვერ­დით და წიგ­ნე­ბი გად­მოგ­ვი­ყა­რეს ფან­ჯრე­ბი­დან, რომ­ლებ­საც ეწე­რა რომ გვჩუქ­ნიდ­ნენ, რო­გორც უნი­ჭი­ე­რეს ადა­მი­ა­ნებს, დასს. არც ვიცი რო­გორ გა­ი­გეს რომ ჩვენ ვი­ყა­ვით, ვინც მივ­დი­ო­დით ქუ­ჩა­ში ჟრი­ა­მუ­ლით და სი­ცი­ლით, მა­შინ ხომ მო­ბი­ლუ­რი არ იყო და ვერ და­უ­რე­კავ­დნენ და შე­ა­ტყო­ბი­ნებ­დნენ ერ­თმა­ნეთს. ალ­ბათ ხმა გავ­რცელ­და. ლე­ნინ­გრა­დის თე­ატ­რში, სა­დაც ჩვენ გვქონ­და სპექ­ტაკ­ლი, იქ იყ­ვნენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი - ნამ­დვი­ლი მხე­ცე­ბი, ბა­სი­ლაშ­ვი­ლი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ლე­ბე­დე­ვი და მრა­ვა­ლი სხვა ამ რან­გის მსა­ხი­ო­ბი, რომ­ლე­ბიც შე­მო­დი­ოდ­ნენ და კან­კა­ლებ­დნენ, რომ გვი­ლო­ცავ­დნენ ისე­თი ემო­ცია ჰქონ­დათ. სწო­რედ მა­შინ ით­ქვა იქ, რომ ეს არის დასი, რო­მელ­საც ჰყავს ისე­თი მა­ესტრო, თუ მო­უნ­დე­ბა ტე­ლე­ფო­ნე­ბის წიგნ­საც კი პი­ე­სად აქ­ცევ­სო. ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა­ში სა­დაც ჩავ­დი­ო­დით მთავ­რო­ბა გხვდე­ბო­და და ჩვე­ნი ჩას­ვლა იყო მოვ­ლე­ნა. როცა მთავ­რდე­ბო­და სპექ­ტაკ­ლი, ხალ­ხი არ მი­დი­ო­და და სა­ა­თო­ბით გვე­ლო­დე­ბო­და, უნ­დო­დათ რომ პი­რა­დად მო­სუ­ლიყ­ვნენ და მო­ე­ლო­ცათ" - იხ­სე­ნებს რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი.

დღეს ის და­კა­ვე­ბუ­ლია, რო­გორც სე­რი­ალ­ში, ასე­ვე მის მშობ­ლი­ურ თე­ატ­რში და ექ­სკლუ­ზი­უ­რად გაგ­ვიმ­ხი­ლა, რომ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ახალ როლ­ზე მუ­შა­ობს - მა­ყუ­რე­ბელს სულ მალე შეს­თა­ვა­ზე­ბენ დე­ტექ­ტივს "იდე­ა­ლუ­რი მკვლე­ლო­ბა", რომ­ლის რე­ჟი­სო­რიც ნინო შო­თა­ძეა და მთა­ვარ როლს ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი ას­რუ­ლებს.

ამ­ბობს, რომ რო­დე­საც "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი­დან" ჰქონ­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, მთა­ვა­რი რი­თაც მო­ი­ხიბ­ლა, ეს მისი გმი­რის სა­ხე­ლი იყო - ეგო­ნა. და­ფიქ­რდა, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და ამ ქა­ლის თა­მა­ში. გაგ­ვიმ­ხი­ლა ისიც, რომ თით­ქმის ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი სე­რი­ა­ლი­დან ჰქო­ნია სხვა­დას­ხვა დროს შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერ­ზე უარს ამ­ბობ­და, იმ მარ­ტი­ვი მი­ზე­ზის გამო, რომ კი­ნოს ელო­დე­ბო­და, კი­ნომ კი ძა­ლი­ან და­აგ­ვი­ა­ნა.

მსა­ხი­ო­ბი თე­ატრთან ახ­ლოს ცხოვ­რობს, იმ­დე­ნად ახ­ლოს, რომ გზას სახ­ლი­დან თე­ატ­რამ­დე ყო­ველ­დღი­უ­რად ფე­ხით გა­დის, ინ­ტერ­ვი­უს შემ­დეგ ამ გზას ერ­თად მივ­ყვე­ბით და ღი­მი­ლით მე­უბ­ნე­ბა, რომ არ არის შემ­თხვე­ვა გზის ეს მო­ნაკ­ვე­თი აღ­მა­შე­ნებ­ლის გამ­ზირ­ზე ისე გა­ი­ა­როს, რომ არ გა­ა­ჩე­რონ, კომ­პლი­მენ­ტი არ უთხრან და "სელ­ფი" არ გა­და­ი­ღონ. ბო­ლოს ამ­ბობს, რომ ძა­ლი­ან ენატ­რე­ბა მხატ­ვრულ ფილმში გა­და­ღე­ბა:

"მე­ნატ­რე­ბა ფილმში გა­და­ღე­ბა თა­ვი­სი მხატ­ვრუ­ლი გა­ნა­თე­ბით, ახლო, სა­შუ­ა­ლო და მსხვი­ლი ხე­დე­ბით, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს კად­რი როცა ახლო ხედ­ზე, ყო­ველ­გვა­რი სი­ტყვის გა­რე­შე მი­მი­კე­ბით და გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბით თა­მა­შობ, სხვა­თა­შო­რის ამის გამო ვთქვი ეს­თე­ტი­კუ­რი მე­დი­ცი­ნის ამ­ბებ­ზე უარი, ბო­ტოქ­სიც ამი­ტომ არ გა­ვი­კე­თე, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ეს მი­მი­კა მქო­ნო­და, მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში რა გა­მო­ვი­და? არ არის არც ბო­ტოქ­სი და აღარც კინო!" - ამ­ბობს ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი.

ავ­ტო­რი: ზაურ მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი