სა­აღ­დგო­მო ეპის­ტო­ლე

უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს–პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა–თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ–აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლიტ ილია II-ისა

“და­ინ­თქა სიკ­ვდი­ლი ძლე­ვი­თა!” (ფს. 25.8)

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის წევ­რნო, სამ­შობ­ლო­ში მკვიდ­რნო და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო,

ქრის­ტე აღ­დგა!

მე­ნელ­სა­ცხებ­ლე დე­დებ­თან და მა­ცხოვ­რის მო­წა­ფე­ებ­თან ერ­თად საფ­ლა­ვის ლოდსა ზედა მჯდო­მა­რე ან­გე­ლო­ზი ჩვენც გვამ­ცნობს, რომ ჯვარ­ცმუ­ლი ღმერ­თი საფ­ლავ­ში აღარ არის, რომ

ქრის­ტე აღ­დგა!

აღ­დგა ღმერ­თი, უძ­ლურ­თა ძლი­ე­რე­ბა, მდა­ბალ­თა აღ­მაღ­ლე­ბა, მოკ­ვდავ­თა უკ­ვდა­ვე­ბა¥.

"სად არი­ან დამ­ბეჭდ­ველ­ნი საფ­ლა­ვი­სა­ნი? სად არის დასი პი­ლა­ტე­სი და მხე­დარ­ნი, რო­მელ­ნიც სცვი­დენ აკ­ლდა­მა­სა?”

„სადა არის, სიკ­ვდი­ლო, სა­წერ­ტე­ლი შენი, სად არის, ჯო­ჯო­ხე­თო, ძლე­ვაი შენი? „

მო­ვე­დით, ერნო, ვა­დი­დებ­დეთ სა­მე­ბა­სა ყოვ­ლად­წ­მი­და­სა და ვმად­ლობ­დეთ აღ­დგო­მილ­სა მხო­ლოდ­შო­ბილ­სა ძესა და სი­ტყვა­სა.

“ქება შენ­და ქრის­ტე, ქება შენ­და და დი­დე­ბა¥ მოს­ვლა­სა შენ­სა, დი­დე­ბა¥ ჯვარ­ცმა­სა შენ­სა, დაფვ­ლა­სა და აღ­დგო­მა­სა.“

დღეს ტა­რი­გი უფ­ლი­სა სა­ზე­პუ­რო სუფ­რა­ზე გვიხ­მობს და არა აქვს გარ­ჩე­ვა მდიდ­რი­სა და გლა­ხა­კი­სა, უბი­რი­სა და გან­სწავ­ლუ­ლი­სა, ყრმი­სა და ხან­დაზ­მუ­ლი­სა; ტრა­პე­ზი გაშ­ლი­ლია და ლხი­ნი გან­მზა­დე­ბუ­ლი.

მიწ­ვე­უ­ლია ყვე­ლა, ვინც გა­აც­ნო­ბი­ე­რა ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის აზრი, ვინც მად­ლი­ე­რე­ბით მი­ი­ღო იე­სოს გა­მომხსნე­ლო­ბი­თი ღვაწ­ლი და ნათ­ლო­ბით ქრის­ტეს­თან შე­ერ­თე­ბულს სურს, მას­თან ერ­თად აღ­დგო­მა;

მათ კი, რო­მელ­თაც ჯერ არ გა­უ­აზ­რე­ბი­ათ მომ­ხდა­რის სიღ­რმე და თა­ვი­სი ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი მი­სია, მოკ­ლედ შე­ვახ­სე­ნებთ შემ­დეგს:

ბიბ­ლია გვას­წავ­ლის, რომ დე­და­მი­წაც და მთე­ლი სამ­ყა­როც უფ­ლის დი­დე­ბის გა­მოვ­ლი­ნე­ბაა. ღვთის ხა­ტად და მსგავ­სად შე­იქ­მნენ ჩვე­ნი პირ­ველმშობ­ლე­ბი და ხი­ლუ­ლი ქვეყ­ნის პატ­რო­ნად და გან­მგე­ბე­ლად დად­გინ­დნენ; მათი სრულ­ქმნა დღე-ყო­ველ წა­რე­მარ­თე­ბო­და და სუ­ლი­ერ კი­ბე­ზე ზეს­ვლა ხორ­ცი­ელ­დე­ბო­და.

ამას­თან, ადამ­სა და ევას მი­ე­ცათ კურ­თხე­ვა, რომ გამ­რავ­ლე­ბუ­ლიყ­ვნენ და მო­ეც­ვათ ქვე­ყა­ნა. ამით და­ე­კის­რათ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, შთა­მო­მა­ვალ­ნიც აღე­ზარ­დათ ღვთი­სად­მი რწმე­ნით და იმ სუ­ლის­კვე­თე­ბით, რომ ზედ­მი­წევ­ნით აღეს­რუ­ლე­ბი­ნათ უფ­ლის­გან მი­ცე­მუ­ლი აკ­რძალ­ვა (არ ეგე­მათ კე­თი­ლი­სა და ბო­რო­ტის შეც­ნო­ბის ხის ნა­ყო­ფი), რათა სრუ­ლი ჰარ­მო­ნია ყო­ფი­ლი­ყო შე­მოქ­მედ­სა და ქმნი­ლე­ბას შო­რის.

ღმერ­თი სიყ­ვა­რუ­ლია და სამ­ყა­რო­შიც ეს გრძნო­ბა სუ­ფევ­და. ამი­ტო­მაც, და­ცე­მამ­დე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო სიყ­ვა­რუ­ლით, სი­ხა­რუ­ლით, ღვთი­სა და ერ­თმა­ნე­თი­სად­მი მსა­ხუ­რე­ბით აღ­სავ­სე სი­ცო­ცხლე.

მაგ­რამ ეს ნე­ტა­რე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა დას­რულ­და. დას­რულ­და იგი მას შემ­დეგ, როცა ადამ­მა და ევამ აღარ შე­ას­რუ­ლეს მი­ცე­მუ­ლი მცნე­ბა, ერ­წმუნ­ნენ შუ­რით აღ­ძრულ ბო­როტ ძა­ლას და მისი რჩე­ვი­სა­მებრ მო­იქ­ცნენ.

ასეთ­მა ქმე­დე­ბამ ისი­ნი ღვთის მადლს გა­ნა­შო­რა, გა­მო­იწ­ვია მათი ხორ­ცი­ე­ლი და სუ­ლი­ე­რი სიკ­ვდი­ლი და ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა შთა­მო­მავ­ლებ­საც მემ­კვიდ­რე­ო­ბით გა­და­ე­ცათ.

და­ცე­მა მოხ­და იმი­ტომ, რომ ადამ­მა და ევამ, გვე­ლის შე­გო­ნე­ბით, მო­ინ­დო­მეს, ღვთის გა­რე­შე გამ­ხდა­რიყ­ვნენ უფრო და­მო­უ­კი­დე­ბელ­ნი და შე­მოქ­მედს გა­ტო­ლე­ბოდ­ნენ. არა­და, ბო­როტ­მა შე­საქ­მის გვირ­გვინს სიც­რუ­ი­თა და მზაკ­ვრო­ბით სწო­რედ თა­ვი­სუ­ფა­ლე­ბა წა­არ­თვა და ცოდ­ვას და­ა­მო­ნა. ამის გამო გა­ნე­ძარ­ცვათ მათ ცხო­ველსმყო­ფე­ლი მად­ლი ღმერ­თშე­მო­სი­ლო­ბი­სა, საღვთო სი­კე­თე­თა სუ­ლი­ე­რი ხედ­ვის უნა­რი, სუ­ლი­ე­რი უმან­კო­ე­ბა და უვ­ნე­ბო­ბა ეგო­ის­ტუ­რი ზრახ­ვე­ბი­თა და ვნე­ბე­ბით შე­ეც­ვა­ლათ და მწუ­ხა­რე­ბა და გან­საც­დე­ლი თა­ნამ­გზავ­რად ექ­ცათ.

ღვთის­გან გა­უ­ცხო­ე­ბულ­მა ცხოვ­რე­ბის წეს­მა სხვა­დას­ხვა ეპო­ქა­სა და სივ­რცე­ში სხვა­დას­ხვა გა­მოვ­ლი­ნე­ბა ჰპო­ვა. ჩვენს დრო­ში კი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიმწვა­ვე შე­ი­ძი­ნა.

ყველ­გან თვალ­ში­სა­ცე­მია ტრა­დი­ცი­ულ ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა მოს­პო­ბის, პატ­რი­ო­ტუ­ლი სუ­ლის­კვე­თე­ბის დაკ­ნი­ნე­ბის, ეროვ­ნუ­ლი მე­ო­ბის გაქ­რო­ბის ტენ­დენ­ცია დი­დია მცდე­ლო­ბა ზო­გი­ერ­თი მძი­მე ცოდ­ვის ბუ­ნებ­რივ მდგო­მა­რე­ო­ბად გა­მო­ცხა­დე­ბი­სა, მა­ს­მე­დი­ი­თაც, ნებ­სით თუ უნებ­ლი­ედ, ხში­რად ხელი ეწყო­ბა აგ­რე­სი­ი­ი­სა და უზ­ნე­ო­ბის, ნარ­კო­მა­ნი­ი­სა და აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბის პრო­პა­გან­დას; ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბა, ტყუ­ი­ლი, ცი­ნიზ­მი, სა­ჯა­რო შე­უ­რა­ცყო­ფა… ჩვე­უ­ლებ­რივ მოვ­ლე­ნად იქცა;

გაჩ­ნდა გრძნო­ბა და­უც­ვე­ლო­ბი­სა და ხვა­ლინ­დე­ლი დღის ში­ში­სა, სუ­ლი­ე­რი სი­ცა­რი­ლის ფონ­ზე ახალ­გაზ­რდებ­ში გახ­შირ­და თვით­მკვლე­ლო­ბა, რისი ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ისიც არის, რომ მოქ­მე­დე­ბენ გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფე­ბი, რო­მელ­ნიც მო­ზარ­დებს სხვა­დას­ხვა სა­ხით აი­ძუ­ლე­ბენ, სი­ცო­ცხლე ამ სა­ხით და­ამ­თავ­რონ. და­ე­ცა გა­ნათ­ლე­ბის დონე, მო­ზარ­დი თა­ო­ბა ინ­ტერ­ნეტს მი­ე­ჯაჭ­ვა და წიგ­ნი და­ი­ვი­წყა. და­ი­კარ­გა უფ­რო­სის პა­ტი­ვის­ცე­მა, ებ­რძვი­ან ავ­ტო­რი­ტე­ტებს, ქმი­ან ახა­ლი „ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის“ შე­სა­ბა­მის პერ­სო­ნებს და მათ წარ­მო­ა­ჩე­ნენ მი­სა­ბა­ძად.

ამ მოვ­ლე­ნებს მეტ-ნაკ­ლე­ბად სა­ქარ­თვე­ლო­შიც აქვს ად­გი­ლი. ჩვენ­თან დი­დია უმუ­შე­ვარ­თა, სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ­თა და უცხო­ეთ­ში სა­მუ­შა­ოდ წა­სულ­თა რი­ცხვი; იც­ლე­ბა სოფ­ლე­ბი და რა­ი­ო­ნე­ბი; და­მა­ფიქ­რე­ბე­ლია ხალ­ხის ჯან­მრთე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბიც, რა­საც ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში სტრე­სუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა და მდა­რე პრო­დუქ­ტე­ბით კვე­ბა იწ­ვევს.

შე­მო­ტე­ვაა ეკ­ლე­სი­ა­ზე და მრა­ვალ­წლი­ა­ნი მცდე­ლო­ბა, შე­ურ­ყი­ონ ხალ­ხს მის­და­მი სიყ­ვა­რუ­ლი. მა­ვან­ნი შე­უ­რა­ცხყო­ფენ სიწ­მინ­დე­ებს, რე­ლი­გი­ურ გრძნო­ბებს და გა­ნუ­კი­თხა­ო­ბით ხა­რო­ბენ.

ყუ­რა­დღე­ბა მინ­და, შე­ვა­ჩე­რო დე­მოგ­რა­ფი­ულ სა­კი­თხზე.

რო­გორც სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი ამ­ბო­ბენ, მოკ­ლე დრო­ში ნა­ვა­რა­უ­დე­ვია მო­სახ­ლე­ო­ბის 28% -ით კლე­ბა, რაც ისე­დაც მცი­რე­რი­ცხო­ვა­ნი ჩვე­ნი ერის­თვის უმ­ძი­მე­სი შე­დე­გის მომ­ტა­ნი იქ­ნე­ბა.

ამ სა­გან­გა­შო მდგო­მა­რე­ო­ბის ნა­წი­ლობ­რივ მა­ინც გა­მოს­წო­რე­ბი­სათ­ვის, ჩვე­ნი აზ­რით, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია აბორ­ტის, რო­გორც უმ­ძი­მე­სი ცოდ­ვის, სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო გან­წყო­ბის შექ­მნა და პირ­ველ ეტაპ­ზე მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლის­თვის ცალ­კე კა­ნო­ნის შე­მუ­შა­ვე­ბა, რათა მათ და­სახ­მა­რებ­ლად ქმე­დი­თი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­იდ­გას.

უნდა შევ­ნიშ­ნოთ, რომ რო­დე­საც ჩვენს ხალ­ხზე ვსა­უბ­რობთ, არ უნდა დაგ­ვა­ვი­წყდეს მსგავს, და ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში, უა­რეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მცხოვ­რე­ბი სხვა­დას­ხვა ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი. ვგუ­ლის­მობ, მა­გა­ლი­თად, აფხა­ზებს, უდი­ნებს, ქის­ტებს, ჩერ­ქე­ზებს, ოსებს, ასი­რი­ე­ლებს, ლე­კებს, ეზი­დებს და სხვათ.

კარ­გი იქ­ნე­ბა, ქვე­ყა­ნამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბი შე­უქ­მნას რო­გორც ქარ­თველ, ისე ამ ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბის იმ ოჯა­ხებს, რო­მელ­თაც ოთხი და მეტი შვი­ლი ჰყავთ და გა­უ­წი­ოს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბა, რაც უნდა მა­ტუ­ლობ­დეს შვილ­თა რა­ო­დე­ნო­ბის ზრდის მი­ხედ­ვით. ოჯა­ხებ­მა უნდა იგ­რძნონ, რომ სა­ხელ­მწი­ფო ზრუ­ნავს მათ­ზე და მად­ლი­ე­რია მათი თავ­და­დე­ბი­სა.

ხოლო რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო ეკო­ნო­მი­უ­რად გაძ­ლი­ერ­დე­ბა, შე­ღა­ვა­თე­ბი უნდა გავ­რცელ­დეს სა­ერ­თოდ ყვე­ლა მრა­ვალ­შვი­ლი­ან­ზე.

ზე­მოთ­ქმულ­ზე, რა თქმა უნდა, დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ეკის­რე­ბა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, სამ­თავ­რო­ბო და არა­სამ­თავ­რო­ბო სტრუქ­ტუ­რებ­ში მო­მუ­შა­ვეთ, მა­ს­მე­დი­ა­სა და ეკ­ლე­სი­ას, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი, – კა­ნონ­მდე­ბელთ.

მინ­და, მივ­მარ­თო სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბას, ჩვენს გა­უ­ტე­ხელ, ქრის­ტეს­მოყ­ვა­რე ერს: არ შე­უ­შინ­დეთ დრო­ის გა­მოწ­ვე­ვებს, თავს და­ტე­ხილ გან­საც­დელთ, პრობ­ლე­მა­თა სიმ­რავ­ლეს.

ჩვენ მა­ცხოვ­რის ეკ­ლე­სი­ის წევ­რნი ვართ და ისე­თი ბედ­ნი­ე­რე­ბა გვაქვს მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი, რომ ვე­რა­ვი­თა­რი გა­რე­მო­პი­რო­ბე­ბი ამ სი­ხა­რულს ვერ დაჩ­რდი­ლავს.

რა სი­ხა­რუ­ლია ეს?

ეს არის სი­ხა­რუ­ლი, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა იმი­სა, რომ ჩვენ გა­მოხ­სნილ­ნი ვართ! მოხ­და სას­წა­უ­ლი, რო­მელ­საც ათა­სო­ბით წლის მან­ძილ­ზე ელო­დე­ბო­და ადა­მის მოდ­გმა და ეს სწო­რედ დღე­ვან­დელ დღეს გან­ხორ­ცი­ელ­და.

სი­ხა­რუ­ლი გვაქვს იმი­სა, რომ ვინც ქრის­ტეს სა­ხე­ლით ჭეშ­მა­რიტ ეკ­ლე­სი­ა­ში ინათ­ლე­ბა, ღვთის­გან, რო­გორც სა­ბოძ­ვარს იღებს სუ­ლიწ­მინ­დის მადლს, უფალ­თან ერ­თო­ბას და ისეთ სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბას, რო­მელ­შიც აღ­მო­ფხვრი­ლია ადა­მი­სე­უ­ლი ცოდ­ვის ის ფეს­ვი, მთე­ლი თა­ო­ბე­ბი სიკ­ვდილს რომ და­უქ­ვემ­დე­ბა­რა.

სი­ხა­რუ­ლი გვაქვს იმი­სა რომ ჩვენ გვეძ­ლე­ვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ღვთის შემ­წე­ო­ბით და ჩვე­ნი ძა­ლის­ხმე­ვით მო­ვი­პო­ვოთ ის მდგო­მა­რე­ო­ბა, რის­თვი­საც სა­მო­თხე­ში მყოფ ჩვენს პირ­ველმშობ­ლებს უნდა მი­ეღ­წი­ათ.

იე­სომ ახალ ერს, ბო­რო­ტე­ბის ძი­რი­სა­გან თა­ვი­სუ­ფალ ახალ კა­ცობ­რი­ო­ბას, და­უ­დო სა­თა­ვე და ამი­ტო­მაც იწო­დე­ბა მე­ო­რე ადა­მად; პირ­ვე­ლი ადა­მის­გან სიკ­ვდი­ლი შე­მო­ვი­და, მე­ო­რეს­გან კი, – სი­ცო­ცხლე. „და რო­გორც ადამ­ში კვდე­ბი­ან ყვე­ლა­ნი, ისე ქრის­ტე­ში იცო­ცხლებს ყვე­ლა“ (I კორ.15,22)

მაგ­რამ ჩვე­ნი ცხო­ნე­ბის­თვის, – ფი­ზი­კუ­რი და სუ­ლი­ე­რი სიკ­ვდი­ლი­სა­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სათ­ვის, – ქრის­ტი­ა­ნად გახ­დო­მა არ არის საკ­მა­რი­სი, რად­გან მა­ცხო­ვარ­მა ზო­გა­და­და­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბა გა­მო­იხ­სნა და, რო­გორც სა­მო­თხე­ში, ახ­ლაც კვლავ თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ­ჩე­ვა­ნი შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა.

ჩვე­ნი გა­და­სა­წყვე­ტია, რას მო­ვინ­დო­მებთ, – ისევ ცოდ­ვებს და­მო­ნე­ბულ ყო­ფას, თუ ცხოვ­რე­ბის იმ წესს, რომ­ლის მა­გა­ლი­თიც ამ ქვეყ­ნად ღმერ­თმა მოგ­ვცა.

“სო­ფე­ლი ბო­როტ­სა ზედა დგას“ და, ბუ­ნებ­რი­ვია, ად­ვი­ლად არ დათ­მობს ადა­მი­ა­ნებს. ამი­ტო­მაც მორ­წმუ­ნეთ სე­რი­ო­ზუ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბის დაძ­ლე­ვა უხ­დე­ბათ და ყო­ველ­დღი­უ­რი ბრძო­ლა სა­ბო­ლოო გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის;

არ­სე­ბუ­ლი ყოფა არის ას­პა­რე­ზი ჩვე­ნი პი­როვ­ნე­ბის წარ­მო­სა­ჩე­ნად და რამ­დე­ნა­დაც ეს გა­რე­მო და­შო­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა ქრის­ტი­ა­ნულ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებს, იმ­დე­ნად დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დაგ­ვჭირ­დე­ბა მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად, თუმ­ცა სა­ზღა­უ­რი, შე­სა­ბა­მი­სი­ვე იქ­ნე­ბა ცათა შინა.

ჩვენს ყო­ველ მოქ­მე­დე­ბას უდი­დე­სი დატ­ვირ­თვა აქვს, რად­გან იმ­ქვეყ­ნად კარ­გიც და ცუდი საქ­მე­ე­ბიც სხვა მას­შტა­ბით გა­მოვ­ლინ­დე­ბა და ჩვენს იქა­ურ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს გა­ნა­პი­რო­ბებს.

მორ­წმუ­ნე გა­ჭირ­ვე­ბის ჟამს ხში­რად სთხოვს დახ­მა­რე­ბას წმინ­და­ნებს, ან­გე­ლო­ზებს, ღვთის­მშო­ბელს…

გა­ვიხ­სე­ნოთ, მა­გა­ლი­თად, წმინ­და გი­ორ­გი და წმინ­და ნი­კო­ლო­ზი; ერ­თმა დიდ­მო­წა­მე­ო­ბით და­ა­მოწ­მა ქრის­ტეს სიყ­ვა­რუ­ლი და მისი მცნე­ბე­ბის ერ­თგუ­ლე­ბა, მე­ო­რემ კი, – საკ­ვირ­ვე­ლი ღვთის­სათ­ნო ცხოვ­რე­ბით; ისი­ნი კონ­კრე­ტულ ად­გი­ლას და კონ­კრე­ტულ დრო­ში მოღ­ვა­წე­ობ­დნენ, მაგ­რამ გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ყვე­ლა გულ­მხურ­ვა­ლე მლოც­ვე­ლის შემ­წე და მფარ­ველ­ნი გახ­დნენ ყვე­ლა ეპო­ქა­ში.

აღა­რა­ფერს ვამ­ბობთ მო­ცი­ქუ­ლებ­ზე და ღვთის­მშო­ბელ­ზე.

ასე­თი სა­ო­ცა­რი პო­ტენ­ცი­ა­ლია ჩა­დე­ბუ­ლი თი­თო­ე­ულ ჩვენ­გან­ში!

და მხო­ლოდ ჩვენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ხა­რის­ხობ­რი­ვად რა მდგო­მა­რე­ო­ბას გან­ვი­კუთ­ვნებთ ზე­ცა­ში ან ქვეს­კნელ­ში.

რო­გო­რია ჩვე­ნი გული და გო­ნე­ბა? რო­გორ ნი­ა­დაგს და­ახ­ვედ­რებს იგი ღვთის სი­ტყვას? ნარ-ეკ­ლი­ანს? სა­დაც ვე­რა­ფე­რი გა­ი­ხა­რებს, კლდო­ვანს? სა­დაც აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლი ნერ­გი მალე გახ­მე­ბა, თუ ნოყი­ერ მი­წას, დიდი ხეც რომ ად­ვი­ლად ფესვს გა­იდ­გამს?

უფ­ლის სა­მე­ფო არის ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ პი­როვ­ნე­ბა­თა კრე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც ცხოვ­რობს ურ­თი­ერ­თსიყ­ვა­რუ­ლი­თა და ურ­თი­ერ­თმსა­ხუ­რე­ბით, იმ წე­სით, და­ცე­მამ­დელ ადა­მი­ა­ნებს რომ ჰქონ­დათ და შემ­დეგ ჯვარ­ცმულ­მა იე­სომ აღ­ვიდ­გი­ნა.

უფ­ლის სა­მე­ფო არის იქ, სა­დაც მორ­წმუ­ნე­ნი სათ­ნო­ე­ბე­ბით არი­ან შე­მო­სილ­ნი, ღვთის დი­დე­ბა­სა და მას­თან ერ­თო­ბას ეს­წრაფ­ვი­ან და შთა­მო­მავ­ლო­ბა­საც ამ პრინ­ცი­პით ზრდი­ან.

უფ­ლის სა­მე­ფო არის იქ, სა­დაც, თუნ­დაც დიდი შეც­დო­მე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, დიდი სი­ნა­ნუ­ლია, სა­დაც მუდ­მი­ვი ხსოვ­ნაა ზე­ცი­უ­რი სა­სუ­ფევ­ლი­სა.

უფ­ლის სა­მე­ფო დე­და­მი­წა­ზე ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­აა და აქ უხ­მობს იგი გა­დარ­ჩე­ნის ყვე­ლა მსურ­ველს.

ამ წი­ა­ღის გა­ნუ­ყო­ფელ ნა­წი­ლად გახ­დო­მა უნდა იყოს ჩვე­ნი უმ­თავ­რე­სი მი­ზა­ნი და ამო­ცა­ნა.

გა­ვიხ­სე­ნოთ რო­გორ გვა­რი­გებს ძე ღვთი­სა: „ეძი­ებ­დით პირ­ვე­ლად სა­სუ­ფე­ველ­სა ღვთი­სა­სა და სი­მარ­თე­ლე­სა მის­სა და ესე ყო­ვე­ლი შე­გე­ძი­ნოს თქვენ“ (მათე 6, 33)

მის­გან ნას­წავ­ლებ ლოც­ვა­შიც, ვამ­ბობთ: „მო­ვე­დინ სუ­ფე­ვა შენი (ანუ შენი მე­უ­ფო­ბა), იყავნ ნება შენი, ვი­თარ­ცა ცათა შინა, ეგ­რე­ცა ქვე­ყა­ნა­სა ზედა.“

ვამ­ბობთ ამას იმი­ტომ, რომ ჩვე­ნი მო­ვა­ლე­ო­ბაა, ზე­ცი­უ­რი მე­უ­ფე­ბის ცხოვ­რე­ბის წე­სის დამ­კვიდ­რე­ბა ჩვენ­შიც და ჩვენს გა­რე­მო­შიც და არა აქვს გა­დამ­წყვე­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რო­გორ სა­ხელ­მწი­ფო წყო­ბა­სა და რო­მელ ეპო­ქა­ში მოგ­ვი­წევს არ­სე­ბო­ბა. ჩვენ­თვის მი­სა­ღე­ბი უნდა იყოს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მო­წყო­ბის ისე­თი წე­სე­ბი, რაც ცათა სა­სუ­ფე­ველ­თან არ დაგ­ვა­პი­რის­პი­რებს.

თუ ჩვენ მკვეთრ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა­ში მოვ­დი­ვართ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბულ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­თან და კა­ნო­ნებ­თან, ჩვე­ნი პრო­ტეს­ტი უნდა იყოს მკა­ფიო, მაგ­რამ ღირ­სე­უ­ლი, რომ არ და­ვა­ზა­რა­ლოთ იდეა, რა­საც ვი­ცავთ, არ და­ვა­ზი­ა­ნოთ სხვი­სი და სა­კუ­თა­რი სული.

სიყ­ვა­რუ­ლია,- რისი აღ­სრუ­ლე­ბაც ამ­ქვეყ­ნად გვე­ვა­ლე­ბა. ქმე­დი­თი, ცო­ცხა­ლი, ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ღვთი­სა და მოყ­ვა­სი­სა.

რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ეს გა­მოვ­ლინ­დეს?

-ქრის­ტეს სა­ხე­ლით მოყ­ვა­სი­სად­მი მსა­ხუ­რე­ბა­ში.

ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს იგი: „მში­ო­და, და მე­ცით მე ჭა­მა­დი; მწყუ­რო­და და მა­სუთ მე; უცხო ვი­ყავ და შე­მი­წყნა­რეთ მე; ში­შუ­ელ ვი­ყავ და შემ­მო­სეთ მე; სნე­ულ ვი­ყავ და მომ­ხე­დეთ მე; სა­პყრო­ბი­ლე­სა ვი­ყავ, და მო­ხუ­ე­დით ჩემ­და“ (მათე 25, 35-36).

სიყ­ვა­რუ­ლი არის სა­კუ­თა­რი ინ­ტე­რე­სე­ბის ნე­ბა­ყო­ფი­ლო­ბი­თი დათ­მო­ბა, თა­ვის უარ­ყო­ფა იმის­თვის, ვინც გვიყ­ვარს.

მა­გა­ლი­თად, მშო­ბე­ლი ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს შვი­ლი­სათ­ვის და ეს მას სი­ხა­რულს ანი­ჭებს, რად­გან უყ­ვარს, ვის­თვი­საც იღ­ვწის და შვილ­საც უყ­ვარს რა მშო­ბე­ლი, მთე­ლი გუ­ლით ცდი­ლობს, ასი­ა­მოვ­ნოს მას.

უფრო მეტი სიძ­ლი­ე­რით უნდა გვიყ­ვარ­დეს უფა­ლი, რომ მისი ღირ­სე­უ­ლი შვი­ლე­ბი ვი­ყოთ.

ქრის­ტი­ა­ნო­ბა არის ერ­თა­დერ­თი რე­ლი­გია, სა­დაც მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნე­ბი კი არ ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან ღმერ­თს, არა­მედ თა­ვად ღმერ­თი გვიჩ­ვე­ნებს კაც­თათ­ვის მსა­ხუ­რე­ბის, სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და თავ­გან­წირ­ვის სა­ო­ცარ მა­გა­ლითს და ჩვენს წი­ნა­შე წარ­მოს­დგე­ბა, რო­გორც მეფე-მსა­ხუ­რი. (შდრ.: „ძე კა­ცი­საი … მო­ვი­და … მსა­ხუ­რე­ბად და მი­ცე­მად სული თვი­სი“ მათე 20,20; და ახ­ლად ნა­თელ­ღე­ბულ­თა პა­სუ­ხი: „მრწამს იგი, – ქრის­ტე, – ვი­თარ­ცა მე­უ­ფე და ღმერ­თი“).

ქრის­ტე, – მეფე-მსა­ხუ­რი უნდა იყოს ნი­შან-სვე­ტი ყო­ვე­ლი ქრის­ტი­ა­ნის­თვის!

სერ­თოდ არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა თა­ნამ­დე­ბობ­რი­ვად ან ქო­ნებ­რი­ვად, თუნ­დაც გავ­ლე­ნით, რას წარ­მო­ვად­გენთ. ყო­ველ ჩვენ­განს, ნე­ბის­მი­ე­რი სო­ცი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის მქო­ნეს, უნდა ქონ­დეს გან­ცდა იმი­სა, რომ მა­ცხოვ­რის მსგავ­სად, თვი­თო­ნაც იყოს მეფე-მსა­ხუ­რი.

შენ ხარ მეფე იმ­დე­ნად, რამ­დე­ნა­დაც გაქვს უფ­ლე­ბა, რომ შენი ცხოვ­რე­ბა თა­ვი­სუ­ფა­ლი ნე­ბით წარ­მარ­თო და ღვთის­გან­ვე შენ­თვის ბო­ძე­ბუ­ლი ყვე­ლა სხვა ნიჭი და უნა­რი ამ არ­ჩე­ვა­ნის მი­ხედ­ვით გა­მო­ი­ყე­ნო.

ამი­ტო­მაც, მეფე შე­იძ­ლე­ბა იყოს ბევ­რი, მაგ­რამ მეფე-მსა­ხუ­რი, – მხო­ლოდ ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ა­ნი.

თუ არ ვცხოვ­რობთ მცნე­ბე­ბით, არა ვართ სათ­ნო­ე­ბე­ბით შე­მო­სილ­ნი და სხვი­სი მსა­ხუ­რე­ბა თუ არ არის ჩვე­ნი სურ­ვი­ლი, მეფე-მსა­ხურ­ნი, ანუ ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ან­ნი, ვერ ვიქ­ნე­ბით, თუნ­დაც რომ მა­ღა­ლი სა­სუ­ლი­ე­რო წო­დე­ბა გვქონ­დეს;

სამ­წუ­ხა­როდ, ადა­მი­ან­თა დიდი ნა­წი­ლი ეს­წრაფ­ვის, მას მო­ემ­სა­ხუ­რონ და მზრუნ­ვე­ლო­ბა მას­ზე გას­წი­ონ, რომ ეგო­ის­ტუ­რი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბე­ბი და­იკ­მა­ყო­ფი­ლონ. სხვის­თვის მსა­ხუ­რე­ბა მათ­თვის ტვირ­თია ან ღი­მი­ლის­მომ­გვრე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა და, რად­გან თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის წე­სის გამო სუ­ლი­ე­რი სი­ხა­რუ­ლი არ იცი­ან რა არის, ბედ­ნი­ე­რე­ბას მხო­ლოდ წარ­მა­ვალ, მი­წი­ერ კე­თილ­დღე­ო­ბა­ში ეძე­ბენ; ამ ძებ­ნა­ში კი ცოდ­ვებს ცოდ­ვებ­ზე ამა­ტე­ბენ და ბო­რო­ტი­სა­გან სულ უფრო და­მო­ნე­ბულ­ნი ხდე­ბი­ან.

ეკ­ლე­სი­ის მი­სია, რა თქმა უნდა, არის სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­შიც ჩარ­თუ­ლო­ბა, მაგ­რამ უმ­თავ­რე­სია, სი­მარ­თლის გზა და­ა­ნა­ხოს ხალ­ხს და, ვი­საც აქვს სურ­ვი­ლი, მო­ამ­ზა­დოს გოლ­გო­თის გავ­ლით ცათა სა­მე­ფოს წევ­რო­ბი­სათ­ვის.

ამი­ტო­მაც გან­საც­დე­ლე­ბის არ უნდა გვე­ში­ნო­დეს და უნდა ვი­ცო­დეთ: თუ ჭეშ­მა­რიტ მორ­წმუ­ნე­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დე­ბით, ვე­რა­ვინ დაგ­ვა­მარ­ცხებს, თუნ­დაც რომ დიდ ძა­ლას და­ვუ­პი­რის­პირ­დეთ, რად­გან ჩვენ კი არა, ჩვენს გვერ­დით ჩვენს გა­და­სარ­ჩე­ნად მებ­რძო­ლი უფა­ლი იქ­ნე­ბა უძ­ლე­ვე­ლი და გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი.

ფაქ­ტია, ყვე­ლას გვინ­და ძლი­ე­რი, გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნა გვქონ­დეს. ამის მიღ­წე­ვა კი მხო­ლოდ მა­შინ არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი, თუ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში სწორ ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა სის­ტე­მა იარ­სე­ბებს და ამ სა­ფუძ­ველ­ზე მოხ­დე­ბა პო­ლი­ტი­კუ­რი, ეკო­ნო­მი­კუ­რი თუ სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა. დე­ზო­რი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა კი ქა­ოს­ში ჩა­ი­ძი­რე­ბა და სა­ხელ­მწი­ფოს დი­დად და­ა­ზა­რა­ლებს.

მიგ­ვაჩ­ნია, რომ, მარ­თა­ლია, ეკ­ლე­სია და სა­ხელ­მწი­ფო ინ­სტი­ტუ­ცი­ო­ნა­ლუ­რად ერ­თმა­ნე­თი­სა­გან გა­მიჯ­ნუ­ლი უნდა იყოს და არის კი­დეც, მაგ­რამ ქვეყ­ნის შე­ნე­ბის საქ­მე­ში აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა თა­ნამ­შრომ­ლობ­დნენ და ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა შე­იძ­ლე­ბა შე­ე­და­როს ადა­მი­ა­ნის სუ­ლი­სა და სხე­უ­ლის კავ­შირს.

ღვთის მად­ლით, ჩვენ გა­დაკ­ვე­თის არა­ერ­თი სფე­რო გვაქვს, მაგ­რამ მინ­და გა­მოვ­ყო აწყუ­რის ყოვ­ლად­წ­მი­და ღვთის­მშობ­ლის ტაძ­რის აღ­დგე­ნა-რეს­ტავ­რა­ცია, რო­მე­ლიც ძი­რი­თა­დად სა­ხელ­მწი­ფოს ძა­ლის­ხმე­ვით მიმ­დი­ნა­რე­ობს. ეს ის ეკ­ლე­სი­აა, სა­დაც პირ­ვე­ლი სა­უ­კუ­ნი­დან დაბ­რძა­ნე­ბუ­ლი იყო წმ. ან­დრია პირ­ველ­წო­დე­ბუ­ლი­სათ­ვის ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მის მიერ გა­და­ცე­მუ­ლი მისი ხელ­თუქ­მნე­ლი ხატი ყრმა იე­სოს­თან ერ­თად.

დღეს, როცა ეს ტაძ­რი იწყებს გან­მზა­დე­ბას ზე­ცი­უ­რი დე­დოფ­ლის ხა­ტის და­საბ­რძა­ნებ­ლად, ახალ სი­ცო­ცხლეს იძენს დედა ღვთი­სას ეს სი­ტყვე­ბიც, წმ. მო­ცი­ქულს რომ და­ა­ბა­რა: "შვი­ლო ან­დრია, წა­აბ­რძა­ნე სახე ჩემი და სახე ძისა ჩე­მი­სა, ქვე­ყა­ნა­სა ჩემ­და წილ­ხვდო­მი­ლი­სა, რათა მე ვიყო გან­მგე­ბელ ცხოვ­რე­ბი­სა მა­თი­სა, ხელი აღ­ვუ­პყრა და შე­ვე­წიო და არა­ვინ სძლოს მათ“ (ქარ­თლის ცხოვ­რე­ბა).

"შენ, ზე­ცი­სა წვი­მი­სა საწ­მი­სო, მა­რი­ამ, მხე­ვა­ლო და დე­დაო და ქალ­წუ­ლო, ცაო ცა­თაო, მხო­ლოო ხიდო ღმრთი­საო კაც­თა მო­მართ მოს­ვლი­სა, ნუ დას­ცხრე­ბი ხსნად სულ­თა ჩვენ­თა­ცა, ამინ!

ყო­ველ­ნო ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, უკ­რა­ი­ნე­ლე­ნო, რუს­ნო, ებ­რა­ე­ლე­ბო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბო, სო­მეხ­ნო, უდინ­ნო, იე­ზიდ­ნო, ასი­რი­ელ­ნო, ქურთნო, ინ­გუ­შე­ბო, ჩერ­ქე­ზე­ბო, ჩეჩ­ნე­ბო, ლეკ­ნო … ყო­ველ­ნო მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლოAსა და სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო,

ქრის­ტე აღ­დგა!

ინე­ბოს ღმერ­თმა, სა­ქარ­თვე­ლოც აღ­დგეს!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი,

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს–პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი,

აღ­დგო­მა ქრის­ტე­სი,

8.04.2018