რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, რო­დე­საც რე­ჟი­სო­რი ზაზა ურუ­შა­ძე ფილმზე "მან­და­რი­ნე­ბი" მუ­შა­ობ­და, ინ­ტერ­ვი­უ­ში შვი­ლებ­ზე ვკი­თხე: რე­ჟი­სო­რო­ბა მა­თაც ხომ არ აინ­ტე­რე­სებთ-მეთ­ქი, "ანას უნდა, მაგ­რამ მე ეს დი­დად არ მომ­წონ­სო", - მი­პა­სუ­ხა თით­ქმის 5 წლის წინ...

ფაქ­ტია, ანა ურუ­შა­ძის სურ­ვილ­მა გა­ი­მარ­ჯვა, ბიზ­ნე­სის მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლას თავი და­ა­ნე­ბა და სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე გა­აგ­რძე­ლა - ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძის ჯგუ­ფი და­ამ­თავ­რა. იმის გამო, რომ კი­ნოს გა­და­ღე­ბა ძა­ლი­ან უნ­დო­და, სცე­ნა­რებს წერ­და, კი­ნო­ცენ­ტრში შეჰ­ქონ­და, მაგ­რამ კონ­კურ­სში ვერ იმარ­ჯვებ­და. ბოლო სცე­ნარ­მა - "სა­ში­ში დედა" წი­ნა­მორ­ბე­დე­ბის ბედი აღარ გა­ი­ზი­ა­რა და ანამ ფილ­მის გა­და­ღე­ბის უფ­ლე­ბა მო­ი­პო­ვა. თა­ვი­დან რო­გო­რი იქ­ნე­ბო­და ფილ­მი, ამა­ზე არ ფიქ­რობ­და, რად­გა­ნაც მი­აჩ­ნია, რომ ცუ­დია, როცა ადა­მი­ა­ნი წი­ნას­წარ გეგ­მავს და რა­ღა­ცებს წარ­მო­იდ­გენს. ამი­ტომ, არა­ფერ­ზე ფიქ­რობ­და გარ­და ერ­თი­სა - ემუ­შა­ვა და გა­და­ე­ღო კინო.

"თუ იმ კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი ხარ საქ­მე­ზე, მაქ­სი­მა­ლუ­რად აკე­თებ იმას, რაც შე­გიძ­ლია, შე­დეგს მი­ი­ღებ" - ამ­ბობს ახალ­გაზ­რდა და უკვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი რე­ჟი­სო­რი.

"სა­ში­ში დედა" 27 წლის ანას სა­დე­ბი­უ­ტო სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ნა­მუ­შე­ვა­რია, რო­მე­ლიც ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტრის მხარ­და­ჭე­რით შე­იქ­მნა. სუ­რათს არა­ერ­თი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ჯილ­დო აქვს მო­პო­ვე­ბუ­ლი, მათ შო­რის - "ოქ­როს ლე­ო­პარ­დი" (ლო­კარ­ნოს კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი), სა­რა­ე­ვოს კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის გრანპ­რი და Asia Pacific Screen AWARDS - "აზი­უ­რი ოს­კა­რი". "სა­ში­ში დედა" სა­ქარ­თვე­ლო­დან "ოს­კა­რის" ნო­მი­ნან­ტი ფილ­მიც გახ­და. "სა­ში­ში დედა" აკ­რძალ­ვებ­სა და სტე­რე­ო­ტი­პებ­ზე, მო­რა­ლურ ნორ­მებ­სა და სო­ცი­ა­ლურ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­ზე მოგ­ვი­თხრობს. 50 წლის ქალი - მა­ნა­ნა, ოჯა­ხის დედა, დი­ა­სახ­ლი­სი დი­ლე­მის წი­ნა­შე დგას, არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა უწევს ოჯა­ხურ ცხოვ­რე­ბა­სა და დიდი ხნის ვნე­ბი­ან გა­ტა­ცე­ბას შო­რის. ცხოვ­რე­ბის აზრს წიგ­ნის წე­რა­ში პო­უ­ლობს.

"სა­ში­ში დედა" 29 მარ­ტი­დან სა­ქარ­თვე­ლოს კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში გა­მო­დის, ფილ­მის ოფი­ცი­ა­ლურ პრე­მი­ე­რამ­დე, მისი შე­ფა­სე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მე­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლებს მოგ­ვე­ცა. კი­ნო­თე­ატრ "ამი­რან­ში" სპე­ცი­ა­ლუ­რი ჩვე­ნე­ბა გა­ი­მარ­თა. პი­რა­დად მე კრი­ტი­კუ­ლად გან­წყო­ბი­ლი მა­ყუ­რებ­ლი გახ­ლდით, მაგ­რამ ანას ნა­ფიქ­რმა და ნა­მუ­შე­ვარ­მა მა­ჯო­ბა - შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, გა­საკ­რი­ტი­კე­ბე­ლი ვე­რა­ფე­რი მო­ვუ­ძებ­ნე. ამას­თან, ვფიქ­რობ, რომ ეს არ არის ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი კინო და მო­აზ­როვ­ნე ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სორ­მა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ეს შეძ­ლო. მთა­ვარ როლს ფილმში ნატო მურ­ვა­ნი­ძე ას­რუ­ლებს, მას­თან ერ­თად, დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი, რა­მაზ იო­სე­ლი­ა­ნი, ავთო მა­ხა­რა­ძე.

ნატო მურ­ვა­ნი­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

"თა­ვი­დან, რო­დე­საც მა­სა­ლებს გა­ვე­ცა­ნი და ფიქ­რი და­ვი­წყე, ვის შე­იძ­ლე­ბო­და ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი დამ­სგავ­სე­ბო­და, რითი შე­იძ­ლე­ბა მისი გამ­დიდ­რე­ბა. ჩემ­თვის და­მა­ტე­ბი­თი ინ­სპი­რა­ცი­ის წყა­რო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის "კურ­დღე­ლის" პერ­სო­ნა­ჟი ქალი აღ­მოჩ­ნდა, რო­მე­ლიც გმი­რის შეკ­ვრა­ში ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. მა­ნა­ნა ქა­ლია, რო­მელ­საც ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და, ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, რა­ღაც სტრეს­მა ის გმი­რი და­ამ­სხვრია და გარ­დაქ­მნა ახალ პერ­სო­ნა­ჟად, ამის­კენ გა­რე­მო­ე­ბამ უბიძ­გა. მას ყვე­ლა შე­თხვე­ვა­ში თა­ნა­ვუგ­რძნობ, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, ვერ ვი­თა­მა­შებ­დი და მა­შინ მისი მსა­ჯუ­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი. ანას­თან მუ­შა­ო­ბა დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა იყო. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ჩვენ შო­რის ასაკ­ში გან­სხვა­ვე­ბაც. მისი სრუ­ლი­ად სხვა ხედ­ვა და რიტ­მი, ენერ­გე­ტი­კა - ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­სარ­გებ­ლო აღ­მოჩ­ნდა. სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნია, რო­მე­ლიც ამ პერ­სო­ნა­ჟის შექ­მნა­ში, რო­გორც რე­ჟი­სო­რი, და­მეხ­მა­რა.

ჯერ­ჯე­რო­ბით ახა­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რია და არ ვიცი, ეს როლი ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში რა ად­გილს და­ი­კა­ვებს. სა­ერ­თოდ, კი­ნო­პერ­სო­ნა­ჟე­ბის მი­მართ სხვა­ნა­ი­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს - ვი­ნა­ი­დან ვი­ღებ და იქ მთავ­რდე­ბა. რა­ტომ­ღაც ისე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს, თით­ქოს მე არ ვარ და გმი­რე­ბი თა­ვი­სით ცხოვ­რო­ბენ... იდე­ა­ლუ­რი ნა­მუ­შევ­რის­გან ღმერ­თმა დაგ­ვი­ფა­როს, მა­შინ ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ უნდა გა­ჩერ­დე და არა­ფე­რი აკე­თო. პარტნი­ო­რებ­შიც იღ­ბლი­ა­ნი ვარ, მყავ­და ისე­თი პარტნი­ო­რე­ბი, რო­გო­რე­ბიც არი­ან: დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი, რა­მაზ იო­სე­ლი­ა­ნი, ავთო მა­ხა­რა­ძე, ჩემი შვი­ლე­ბი - ტასო ჭან­ტუ­რა­ია, ლაშა გა­ბუ­ნია, ასე­ვე ლილი და ნანა ხუ­რი­თე­ბი (მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეპი­ზო­დია ფილმში მათი გა­მო­ჩე­ნა)...

ანა ურუ­შა­ძე, რე­ჟი­სო­რი:

"სა­ნამ ამ ფილ­მის­თვის სცე­ნარს დავ­წერ­დი, მა­ნამ­დეც მქონ­და რამ­დე­ნი­მე სცე­ნა­რი, რომ­ლე­ბიც შემ­ქონ­და კი­ნო­ცენ­ტრში, მაგ­რამ კონ­კურ­სში ვერ გავ­დი­ო­დი. რო­გორც კი ვერ გავ­დი­ო­დი, სურ­ვი­ლი იქვე მიქ­რე­ბო­და. მაგ­რამ ამ ფილ­მის სცე­ნა­რის მოკ­ლე ვერ­სია (მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნის­თვის მქონ­და და­წე­რი­ლი) რომ ვერ გა­ვი­და, სურ­ვი­ლი არ გა­მიქ­რა, პი­რი­ქით, უფრო გა­ვაქ­ტი­ურ­დი, მუ­შა­ო­ბა გა­ვაძ­ლი­ე­რე. მერე ისე მოხ­და, რომ და­მა­ფი­ნან­სეს და გა­და­ვი­ღე. რა­ტომ "სა­ში­ში დედა"? რაც მო­მა­ფიქ­რდა, ეს იყო და ასე დარ­ჩა. ცოტა ირო­ნი­უ­ლი სა­ხე­ლია და ამი­ტომ დავ­ტო­ვე. ეს ფილ­მი მა­ყუ­რებ­ლის თვა­ლით თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე მხო­ლოდ ერთხელ ვნა­ხე კი­ნო­თე­ატ­რში (მონ­ტა­ჟის პრო­ცესს არ ვგუ­ლის­ხმობ) და რო­გორც მა­ყუ­რე­ბელს მი­ჭირს შე­ფა­სე­ბა, სხვა დე­ტა­ლებ­ზე ვკონ­ცენ­ტრირ­დე­ბი და მი­ჭირს, რომ ერთი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი აზრი გა­მიჩ­ნდეს.

- სცე­ნა­რის წერა რა­ტომ და­ი­წყე?

- ყვე­ლა­ფე­რი ალ­ბათ იქი­დან და­ი­წყო, რომ ერთი პე­რი­ო­დი დედა წერ­და და მიკ­ვირ­და, რად­გა­ნაც ფსი­ქო­ლო­გია. თით­ქოს ფსი­ქო­ლოგს არ შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ ეწე­რა. მერე ამა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად დავ­ფიქ­რდი.

- რო­გორ გგო­ნია, ფილ­მს რო­გორ მი­ი­ღებს ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა?

- არ ვიცი... თუმ­ცა რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე - ზოგს მო­ე­წო­ნე­ბა და ზოგს – არა.

- მსა­ხი­ო­ბე­ბი რო­გორ შე­არ­ჩიე?

- ნა­ტოს დიდი ხა­ნია, ვიც­ნობ, ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო მსა­ხი­ო­ბია. მუ­შა­ო­ბას რომ ვი­წყებ­დი, მა­შინ­ვე ნატო გა­მახ­სენ­და. დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი კი ასე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე - მა­მა­ჩემ­თან გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ფო­ტოგ­რა­ფად ვმუ­შა­ობ­დი. იმ ფილმში დიმა და ნატო იყ­ვნენ და­კა­ვე­ბუ­ლი, კადრში ერ­თად რომ და­ვი­ნა­ხე, იდეა გა­მიჩ­ნდა, რომ ცოლ-ქმრის როლს ისი­ნი ითა­მა­შებ­დნენ. რა­მაზ იო­სე­ლი­ა­ნის ფოტო რომ ვნა­ხე, გან­წყო­ბა მო­ვი­და, რა­ღაც­ნა­ი­რად ვიგ­რძე­ნი და მივ­ხვდი, რომ ის შექ­მნი­და იმ პერ­სო­ნაჟს, რო­მე­ლიც შექ­მნა. სა­შინ­ლად გა­მი­მარ­თლა, რომ ასე­თი კარ­გი მსა­ხი­ო­ბე­ბი დამ­თან­ხმდნენ. მად­ლო­ბა გე­ნი­ა­ლურ მსა­ხი­ობ ავთო მა­ხა­რა­ძეს.

- რომ არ ყო­ფი­ლი­ყა­ვი რე­ჟი­სო­რის შვი­ლი, ფილ­მს თუ გა­და­ი­ღებ­დი?

- წარ­მოდ­გე­ნა არ აქვს. ფაქ­ტია, რომ რე­ჟი­სო­რო­ბა ძა­ლი­ან ად­რე­უ­ლი წლე­ბი­დან მინ­დო­და. ზა­ზას ახლა მგო­ნი, ჩემ­ზე მე­ტად უხა­რია, თუმ­ცა მა­ნამ­დე არ იყო ასე გან­წყო­ბი­ლი. მოკ­ლედ, გა­და­ღე­ბას ისევ ვა­პი­რებ, გა­და­სა­ღე­ბი მო­ე­და­ნი და პრო­ცე­სი მო­მე­ნატ­რა.

დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

"სცე­ნარს რომ გა­ვე­ცა­ნით, თა­ვი­დან­ვე ვთქვით, რომ ეს არ არის ქარ­თუ­ლი სცე­ნა­რი და სუ­რა­თიც არ არის ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი ფილ­მი. ამი­ტომ მო­მე­წო­ნა და დავ­თან­ხმდი, სა­ნამ ამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბას და­ვი­წყებ­დი, არც ისე დიდი ხანი იყო გა­სუ­ლი, რაც სხვა ფილმზე მქონ­და მუ­შა­ო­ბა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი. ანრი ჩემ­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რო­ლია, კარ­დი­ნა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი უნდა მე­თა­მა­შა. წინა ფილმში ნა­თა­მა­შე­ვი­დან უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი და ცოტა სხვა, ახა­ლი რა­ღაც შე­მექ­მნა. ამას­თან, მა­სა­ლას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რას თა­მა­შობ. თუ რო­გორ თა­მა­შობ, ამა­ში გა­მოც­დი­ლე­ბა და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი გეხ­მა­რე­ბა. რო­დე­საც გადსა­ღებ მო­ე­დან­ზე მუ­შა­ობ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ მომ­თხოვ­ნი ხარ. ანას ეს­მო­და ჩვე­ნი, ჩვენ - მისი.

ლაშა ხალ­ვა­ში, ფილ­მის პრო­დი­უ­სე­რი:

- ფილ­მი არის ქარ­თულ-ეს­ტო­ნუ­რი კოპ­რო­დუქ­ცი­აა. ამ­ჟა­მად სე­რი­ო­ზულ სა­ფეს­ტი­ვა­ლო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­შია, უკვე 50-ზე მეტ ქვე­ყა­ნა­ში იყო, ყველ­გან სხვა­დას­ხვა მნიშ­ვნე­ლო­ბის პრი­ზი მო­ი­პო­ვა. 2018 წლის გან­რი­გი ბო­ლომ­დეა შევ­სე­ბუ­ლი და 2019-შიც გვაქვს ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი, სა­დაც ფილ­მს ელო­დე­ბი­ან. სამ­წუ­ხა­როდ, ქარ­თულ კი­ნოს ძა­ლი­ან და­ბა­ლი ბი­უ­ჯე­ტი აქვს. 300 000 ლარი იყო კი­ნო­ცენ­ტრის მიერ გა­მო­ყო­ფი­ლი თან­ხა, შე­სა­ბა­მი­სად, ბევრ რა­მე­ზე უა­რის თქმა მოგ­ვიხ­და, უფრო ნაკ­ლე­ბი ჯგუ­ფით მუ­შა­ო­ბა. ეს­ტო­ნე­თის­გან მი­ვი­ღეთ კოპ­რო­დუქ­ცი­ის სერ­ვი­სი, რო­მე­ლიც და­ახ­ლო­ე­ბით, 80 000 ევრო იყო.

ერთ ეპი­ზოდს გა­ვიხ­სე­ნებ, როცა სა­რა­ე­ვოს კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე, ფილმმა გრანპ­რი მო­ი­პო­ვა, ჟი­უ­რის თავ­მჯდო­მა­რე, ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რი მი­ხე­ილ ფრან­კო ჩვენ­თან მო­ვი­და და გვი­თხრა: ფილ­მი რომ და­ი­წყო, კრი­ტი­კუ­ლად ვუ­ყუ­რებ­დი, თქვე­ნი ნა­მუ­შე­ვა­რი ზღვარ­ზე გა­დი­ო­და, მე­გო­ნა, ახლა გა­უ­ფუჭ­დე­ბათ საქ­მე და ახლა გა­უ­ფუჭ­დე­ბათ-მეთ­ქი. ისე დამ­თავ­რდა, არა­ფე­რი გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლა. ნაკ­ლი ვერ ვუ­პო­ვე, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნაო. რთუ­ლი იყო იმ ბა­ლან­სის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა, რაც ანამ, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბის დახ­მა­რე­ბით შეძ­ლო. თქვე­ნი ფილ­მი სა­უ­კე­თე­სო­აო".