"ნებისმიერი სისტემა და ტირანია უნდა დაინგრეს" - "ბერნარდა ალბას სახლის" პრემიერა ახმეტელის თეატრში

სანდრო ახმეტელის თეატრში სპექტაკლის "ბერნარდა ალბას სახლის" პრემიერა შედგა. "ბერნარდა ალბას სახლი" გარსია ლორკას ბოლო პიესაა, რომლის გამოქვეყნებიდან ორ თვეში დახვრიტეს. ავტორმა აბსოლუტური რეალობა ასახა ნამუშევარში და ასახა მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი პერსონაჟის - მკაცრი, შეუვალი, ტრადიციების დამცველი, კონსერვატორი ქალბატონის სახე, რომელიც დღესაც აქტუალურია. ესპანელი დარმატურგისა და პოეტის - ფედერიკო გარსია ლორკას პიესის ახლებური გააზრება ახმეტელის თეატრმა შემოგვთავაზა.

ბერნარდას ოჯახი მის და სოფლის მორალურ კოდექსს ეყრდნობა და იცავს - ყველა მას ექვემდებარება. მის სახლში ყველა თავისუფლებაზე ოცნებობს, მაგრამ როგორც კი ვინმე დამოუკიდებელ ნაბიჯს დგამს, დანარჩენები საერთო ძალებით უჭრიან გზას. თავისუფლებაზე ოცნებობს ბერნარდას 80 წლის დედა, სურს გათხოვდეს და შვილი გააჩინოს - ქალური საწყისი ხომ ჩაუკლეს.

ბერნარდა ალბა თავის სახლსა და ხუთ ქალიშვილს გარეშე თვალისგან გამალებით იცავს და ყველას სთხოვს, მის წესებს დაემორჩილონ, ყველანი საკუთარ პატარა ჩარჩოში ჩაკეტილან და ამ ჩარჩოდან იბრძვიან სიცოცხლისთვის, სიყვარულისთვის. სპექტაკლის რეჟისორები არიან: ირაკლი გოგია და ლაშა გოგნიაშვილი.

ირაკლი გოგია, ახმეტელის თეარის სამხატვრო ხელმძღვანელი: "ბერნანდა ალბას სახლი" ახლაც აქტუალურია და მაშინაც აქტუალური იყო, როცა ამ გენიოსმა თავისი ნაწარმოები დაწერა. ნებისმიერი სისტემა და ტირანია უნდა დაინგრეს იმიტომ, რომ ადამიანები სხვანაირად ვერ გააგრძელებენ მშვენიერებაში ცხოვრებას. იმიტომ ვიბადებით, რომ ამ ცხოვრებაში რაღაცები შევცვალოთ. ვიყოთ ნაკლებ ძალადობაში, კონფლიქტში. ჩვენი ინტერპრეტაცია არ არის ის, რომ ტირანია გაიმარჯვებს და ბერნანდას შვილი გახდება ამის მსხვერპლი. ჩვენ ვამარცხებთ ტირანიას და ეს ჩვენი ინტერპრეტაციაა! გავალთ აქედან და გავიმარჯვებთ, რაც ეს თავისუფლება, მშვენიერება და სიყვარულია.

- კმაყოფილი ხართ ბერნანდას როლის შემსრულებლით?

- არასდროს ვიწყებ არაფრის დადგმას ისე, თუ მსახიობში არ ვარ დარწმუნებული და თუ რომელიმე არ შეესაბამება როლს. ქალბატონი მზია ტალიაშვილი ის მსახიობია, ვისაც უნდა ეთამაშა ეს როლი და ეს ჩვენი ერთ-ერთი ინტერპრეტაციაა. თეატრი ვერ გახდება მუზეუმი, ინტერპრეტატორი უნდა იყოს და ტრანსფორმმირებელი თუნდაც იმ კატასტროფის, რაც ბოლოშია და ბოლო უნდა შევცვალოთ, ჩვენ უნდა მივიღოთ გადაწყვეტილება! პრობლემა უნდა დაიძლიოს და საზოგადოებას არ უნდა ჩავუბეჭდოთ რაღაც კონკრეტული შეუცვლელი დოგმები.

- მუშაობის პროცესში რა აღმოაჩინეთ ახალი?

- მთვარია, რომ, როცა ვმუშაობთ, ის იდეალური პროცესია, გვიყვარს ერთმანეთი და ამ ემოციას, სიყვარულს გავცემთ შემდგომ მაყურებელში. დღეს უკვე მაყურებლიდან გამომდინარე, მე კმაყოფილი ვარ...

მზია ტალიაშვილი, ბერნანდა ალბას როლის შემსრულებელი:

- ისეთი როლია, რომ ყველა მსახიობთან უნდა იყოს ახლოს, ბედნიერია, ვისაც ეს როლი უთამაშია და ბედნიერებაა, როცა ეს როლი შეგხვდება. როგორ და რანაირად გაართმევ თავს, ეს სხვა საკითხია... ჩვენ სპექტაკლით ძალადობას ვუპირისპირდებით და სწორედ ეს იყო რეჟისორების - ირაკლი გოგიას და ლაშა გოგონიაშვილის მიზანიც. ეს იყო მათ მიერ ჩადებული, რომ მსხვერპლშეწირვით არ დამთავრებულიყო წარმოდგენა... თუმცა ლორკასთან კვდება ადელა და ტირანია იმარჯვებს. ჩვენი გადაწყვეტილებაა, რომ ტირანიამ არ გაიმარჯვოს! ბრძოლას ყოველთვის აქვს გამართლება, ყოველთვის მოაქვს რაღაც სიკეთე. ინგრევა ჩარჩოები და უნდა დაანგრიო ის. ეს გზავნილია, საზოგადოებისთვის, რომ არაფრის არ უნდა შეგეშინდეს. უნდა იბრძოლო.

სოფია სებისკვერაძე, მაგდალენა, ბერნანდას ერთ-ერთი ქალიშვილი:

- მაგდალენა მამაკაცური ენერგეტიკის მქონეა. რაღაცნაირად შევეცადე, ქალურობა ამ პერსონაჟში მინიმუმამდე დამეყვანა და მამის სამყარო ყოფილიყო ამ გოგოსთვის მნიშვნელოვანი. მამა ხომ ყველაზე მეტად უყვარს. არის ეპიზოდები, როდესაც მაგდალენა მამის ტანსაცმელში გამოწყობილი გამოდის, სასეირნოდ მიდის და დები არ უშვებენ. მამის გარდაცვალების შემდეგ მეტ წნეხში მოექცა, თავისუფლება კიდევ უფრო შეეზღუდა, მიუხედავად ამისა, ის მაინც ვერ გარბის სახლიდან, ამას პირველად ადელა აკეთებს. ჩემთვის საინტერესო იყო ასეთი პერსონაჟის სახის მორგება.

ვერო კალანდარიშვილი, მარტირიო, ბერნანდას ქალიშვილი:

- ძალიან საინტერესო პერსონაჟია, თან, რთული სამუშაოა. როდესაც დავფიქრდით იმაზე, ამ სპექტაკლით თუ რისი თქმა გვინდოდა, აქედან გამომდინარე ფინალიც დაიდგა და ფორმაც ვიპოვეთ. ძალიან საინტერესო იყო მუშაობა. თვითონ მარტირიო ბევრჯერ უთამაშიათ, მაგრამ შევეცადე, კიდევ უფრო სიღრმეში ჩავსულიყავი. მისი კუზი თავდაცვის მექანიზმადაა ქცეული და ცდილობს, გასაწყლებით თავი დაიცვას და თან, ამ პოზიციიდან იბრძვის კიდეც. ასევე მნიშვნელოვანია, რას უშვრება ასეთი გარემო ადამიანს, როგორ შეიძლება გააბოროტოს, დაჩაგროს, დაასუსტოს, შეიძლება, ტირანადაც კი გადააქციოს. ასე რომ, ბევრი ვიმსჯელეთ, ვიფიქრეთ და საბოლოოდ იმაზე შევჯერდით, რაც მაყურებელმა ნახა. მე სხვა წარმოდგენაში ასეთი მარტირიო არ მინახავს. ეს მნიშვნელოვანია ჩვენთვის და მაყურებლისთვისაც. ზუსტად ამ მესიჯის გაგზავნა გვინდოდა სპექტაკლით. არ უნდა დავხაროთ თავი, მით უმეტეს, არ უნდა შევეწიროთ. თავდახრილები უნდა ვიბრძოდეთ, ზოგჯერ უბრალოდ, მარტივადაც შეგვიძლია წასვლა. პირდაპირ ამ ტირანიას გამოვეცალოთ და ეს იმაზე მარტივია, ვიდრე ჩვენ გვგონია, უბრალოდ, მთავარია, პირველი ნაბიჯი ვიღაცამ გადადგას.