"არც ვფიქრობდი, რომ სოფლელ ბიჭს მთავარ როლზე დამამტკიცებდნენ..." - როგორ ცხოვრობს ყველასთვის საყვარელი "ჩიორა"

ცხოვრება ხშირად გვიწყობს სიურპრიზებს. ალბათ ასეთ სიურპრიზად შეიძლება ჩაითვალოს გოჩა აფციაურისთვის ფილმი "ჩიორა". არასდროს უოცნებია მსახიობობაზე, თუმცა ერთ მშვენიერ დღეს ბევრისთვის ნანატრი მთავარი როლის შემსრულებლად მოგვევლინა...

"ჩიორა" 1984 წელს გამოვიდა ეკრანებზე. მას შემდეგ გოჩა აფციაურის სახელი დაივიწყეს და დღემდე ყველა ჩიორას ეძახის. დღეს იგი 55 წლისაა - 2 შვილის მამა და 2 შვილიშვილის პაპა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩიორას პერსონაჟმა დიდი სიყვარულითა და პოპულარობით დააჯილდოვა, მაინც მეტყევე ინჟინერის პროფესიას დაეუფლა. უკვე 12 წელია, დაცული ტერიტორიების სააგენტოში, ალგეთის ეროვნული პარკის დაცვის განყოფილების უფროსია. ცხოვრობს მანგლისში, მეუღლესთან, ქალბატონ ნინოსთან ერთად.

გოჩა აფციაური: "ჩიორა" რომ გამოვიდა ,რეჟისორმა ნელი ნენოვამ შემომთავაზა თეატრალურში ჩაგაბარებინებო, მაგრამ მაშინაც ვფიქრობდი და ახლაც, ამ აზრზე ვარ, რომ მსახიობობა ჩემი საქმე არ იყო"

- არა და ჩიორას როლი შესანიშნავად ითამაშეთ...

- საქმეც მაგაშია, რომ არ მითამაშია. ჩიორა მე მგავს, ფილმში საკუთარი თავი განვასახიერე. რაც ეკრანზე ვიყავი, ის ვიყავი ეკრანის მიღმაც.

- როგორ გახდით ამ ფილმის პერსონაჟი?

- მამაჩემის მეგობარი გარდაიცვალა, რომელიც თავის დროზე კინოსტუდიის მუშაკი გახლდათ. მის გასვენებაში კინოსტუდიის თანამშრომლებმა მოიყარეს თავი. ერთ-ერთი მათგანი, ვაჟა ბასილაია მოვიდა და შემომთავაზა: სინჯებზე ჩამოდიო. იმ დროს უკვე ვსწავლობდი სასოფლო სამეურნეო ინსტიტუტში. მშობლებმა მირჩიეს და კინოსტუდიაში მივედი. ფოტოები გადამიღეს, გამესაუბრნენ და დამემშვიდობნენ, 10 დღეში პასუხს გეტყვითო. სიმართლე გითხრათ, არ ვფიქრობდი რომ სოფლელ ბიჭს მთავარ როლზე დამამტკიცებდნენ, მაგრამ 2 კვირაში დამიკავშირდნენ და მამცნეს - დამტკიცებული ხართ ჩიორას როლზეო.

ნიკას როლის შემსრულებელი, თენგიზ გიორგაძე კინოსტუდიაში გავიცანი. ის ჩემამდე ჰყავდათ შერჩეული. მარის ძიება ყველაზე დიდხანს მიმდინარეობდა. შესარჩევ პროცესს მე და თენგოც ვადევნებდით თვალს. ბევრი გოგო მოდიოდა და მიდიოდა. ერთ დღეს ხათუნა ჩაგელიშვილი გამოჩნდა, დიდი ცისფერი თვალებით და ბავშვური, გულუბრყვილო მზერით. გვათამაშეს სამივე რამდენიმე სცენაში და ყველა მიხვდა, რომ ჩვენი სამეული შეიკრა.

გადაღებები 1983 წელს დაიწყო. ჯერ თბილისში, მერე 4 თვის განმავლობაში სოხუმში და გაგრაში. ეს იყო დაუვიწყარი პერიოდი ჩემს ცხოვრებაში. რომ გითხრათ, გადაღებების დროს ვიღლებოდი-მეთქი, მოგატყუებთ. ახალგაზრდა ბიჭების ამბავი ხომ იცით, ყოველ საღამოს ვუჩინარდებოდი... ამიტომ რეჟისორმა გათვალა, გამოვასწორებო და ოთახში ოპერატორ სერგეი ბეზსმერტნისთან ერთად გამამწესა. სერიოჟა რეჟიმით ცხოვრობდა, არც სვამდა, არც ეწეოდა. კინოზე აბოდებდა, სქელი რვეულები ჰქონდა გავსებული, რომლებშიც ჩამოწერილი იყო ყველა ფილმის რეჟისორის, მსახიობის კარიერული დეტალები. გადაღებებს რომ მოვრჩებოდით ხოლმე: წამო, კინოშიო - მეპატიჟებოდა. გამანებე სერიოჟა თავი, ისედაც მთელი დღე კინოს არ ვიღებთ-თქო?! - ვეუბნებოდი.

ასე გაგრძელდა რამდენიმე დღე და მალევე მივხვდი, რომ ასეთ მეზობელთან დიდხანს ვერ ვიცხოვრებდი. გადავწყვიტე "გამომესწორებინა", ამიტომ ერთ საღამოს ოთახში სასმელი ავიტანე. რომ დაინახა, ხელები გაასავსავა - ხომ იცი, არ ვსვამო. დღეს ჩემი დაბადების დღეა და ერთი ჭიქით არ უნდა მადღეგრძელო-მეთქი?! - არ მივეცი გასაქანი. მერე მშობლების სადღეგრძელო შევსვი. მამა არ მყავსო მითხრა - მაშინვე მისი შესანდობარი ვთქვი და სერიოჟასაც გული ავუჩუყე. გულაჩუყებულზე ბოთლი ადვილად ჩაიცალა... ძილის წინ, რეჟისორმა რომ შემოიხედა ოთახში, სერგეი გალეშილი დახვდა სიგარეტით ხელში, მე კი უმწიკვლო მზერა მივაპყარი და ღამე მშვიდობისა ვუსურვე. მეორე დღიდან სერგეი სხვა ოთახში გადაიყვანეს.

- კლდიდან გადახტომის სცენებში კასკადიორი გცვლით?

- მანდ მონტაჟი გააკეთეს. მიუხედავად იმისა, რომ სურვილი გამოვთქვი თვითონ ვითამაშებ-თქო, მაინც კასკადიორი გადმოახტუნეს. მე კი 3 მეტრი სიმაღლიდან გადავეშვი, ლეიბების გროვაში და მონტაჟის წყალობით სასურველი ეფექტი მიიღეს.

- ველოსიპედით რომ ავარიებს აწყობთ, მანდაც კასკადიორი გცვლით?

- არა, მანდ ყველა კადრი ჩემს მიერ არის განსახიერებული, კასკადიორის გარეშე. ერთგან, ექიმი რომ მეჯახება იმ მომენტში, ვერ მოზომა მძღოლმა და კინაღამ მართლა ტრაგედია მოხდა. ეს კადრი უცვლელად შევიდა ფილმში.

"ჩიორას" ძალიან ალამაზებს ალექსანდრე ბასილაიას მუსიკა. ყოველთვის დიდი თაყვანისმცემელი ვიყავი ამ კომპოზიტორის, თუმცა გადაღებების მომენტში მასთან შეხვედრის საშუალება არ გვქონია. როდესაც ფილმი გამოვიდა, მოსკოვში ფესტივალზე გავიცანით მე, თენგომ და ხათუნამ.

- ფილმის გამოსვლის შემდეგ ალბათ უცებ არნახულად პოპულარული გახდით.

- გადაღებების დასრულებისთანავე, წელიწადნახევრით საბჭოთა ჯარში გამიწვიეს. რაც იქიდან დავბუნდი, მას შემდეგ ჩემთვის გოჩა აღარავის დაუძახია. ყველა ჩიორას მეძახის.

სცენარი თავიდანვე მომწონდა, თუმცა ფილმი სულ სხვანაირი წარმომედგინა. კინოდარბაზში, გვერდიდან რომ შევხედე, არ მომეწონა საკუთარი თავი. ახლა რაც დრო გადის, მით უფრო დიდი სიმოვნებით ვუყურებ "ჩიორას".

- ჩიორა აფხაზეთის ომში მონაწილეობდაო, მართალია?

- მანამდე განსაკუთრებული დანიშნულების სამხედრო ბატალიონში ვმსახურობდი. ომის დაწყებიდან მალევე ჯერ სოხუმში ჩავფრინდით, იქიდან - გაგრაში. გაგრის აღებისას ბატალიონიდან 19 ბიჭი მოგვიკლეს, გადარჩენილი 40 კი ტყვედ აგვიყვანეს. 2 კვირა გუდაუთის იზოლატორში ვყავდით, მერე საკონცენტრაციო ბანაკივით მოწყობილ ადგილას გადაგვიყვანეს, სადაც დაახლოებით თვენახევარი ვყავდით, გვცემდნენ, გვაშიმშილებდნენ, საშინელი დღეები გადავიტანეთ... "ჩიორას" გადაღებისას, გაგრაში, ჩვენი გადამღები ჯგუფიდან ერთ გოგოს შეურაცხყოფა მიაყენა ადგილობრივმა და ამის გამო წამოვარტყი. ტყვეობისას ამ ადამიანმა მიცნო, თავი გამახსენა, გისოსების მეორე მხრიდან, გახსოვს როგორ მცემეო?! ჰოდა გამიყვანა და გამიერთიანა ძველ-რბილი. ტყვეობისას რამდენიმე ბიჭი გარდაგვეცვალა, არც დანარჩენებს გვქონდა იმედი რომ გადავრჩებოდით, თუმცა მოულოდნელად აფხაზ ტყვეებში გაგვცვალეს, რომელთა შორის არძიმბას ძმიშვილიც ერია. ჩვენ 33 ვიყავით, ისინი თერთმეტნი იყვნენ...

- ოჯახზე გვიამბეთ...

- მანგლისში დავიბადე, გავიზარდე და დღემდე აქ ვცხოვრობ. 2 შვილი და 2 შვილიშვილი მყავს, მეუღლე მუსიკის პედაგოგია, მეც ვმუშაობ და ვეწევით ასე ცხოვრების ჭაპანს უფლის წყალობით და ხვალინდელი დღის იმედით...

ფოტო: საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის ფოტოარქივი