კონფლიქტები
პოლიტიკა
მსოფლიო

10

ივნისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

სამშაბათი, მთვარის მეთხუთმეტე დღე დაიწყება 22:19-ზე, მთვარე მშვილდოსანშია – ენერგიული დღეა. ჯობია ემოციების მოთვინიერება, ვნებების აღკვეთა და თვითდისციპლინის გაძლიერება დაიწყება. მოიქეცით მშვიდად. მნიშვნელოვანი არაფერი გააკეთო. დაიწყეთ მარტივი ამოცანები, რომლებიც არ საჭიროებს ზედმეტ ძალისხმევას. ყურადღება მიაქციეთ საინტერესო იდეებს, შესაძლოა სამომავლოდ გამოგადგეთ. არ არის რეკომენდებული გამოიჩინოთ ამბიცია. გადაიტანოთ პასუხისმგებლობა სხვა ადამიანებზე. ჩაერთოთ ფინანსურ ოპერაციებში. მნიშვნელოვანი მოლაპარაკებების წარმოება. დღეს მოხმარებული პროდუქტები უნდა იყოს მაღალი ხარისხის და ახალი. უმჯობესია უარი თქვათ ძლიერ ჩაის, ყავასა და ალკოჰოლურ სასმელებზე.
კულტურა/შოუბიზნესი
სამართალი
Faceამბები
მეცნიერება
სამხედრო
მოზაიკა
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
რას იხსენებს მეფესთან ბოლო შეხვედრაზე ირაკლი ჩარკვიანის და თეონა - "სულ უკმარისობა მაქვს, რატომ არ ვუთხარი, როგორ მიყვარდა"
რას იხსენებს მეფესთან ბოლო შეხვედრაზე ირაკლი ჩარკვიანის და თეონა - "სულ უკმარისობა მაქვს, რატომ არ ვუთხარი, როგორ მიყვარდა"

ოჯა­ხის წევ­რებ­თან შე­და­რე­ბით, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად ჩან­და თუნ­დაც პრე­სით, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბა­ლე­რი­ნაა და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სცე­ნა­ზე იდგა.

"ალ­ბათ არ ვი­ყა­ვი ისე­თი მე­ამ­ბო­ხე, რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი, ძა­ლი­ან თვითკრი­ტი­კუ­ლი ვარ. თუ რა­მეს ვა­კე­თებ, 100%-ით დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი უნდა ვიყო, რომ კარ­გია. არას­დროს ვრის­კავ, ირაკ­ლი მე­ამ­ბო­ხე და ბო­ბო­ქა­რი იყო. მამა სხვა­ნა­ი­რია, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი, თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც ყვე­ლა­ნი ასე­თე­ბი ვართ" - ამ­ბობს თე­ო­ნა ჩარ­კვი­ა­ნი, რო­მელ­საც არც ნიჭი აკ­ლია, არც გე­მოვ­ნე­ბა, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ქალ­ბა­ტო­ნია, უბ­რა­ლოდ, ბუ­ნე­ბი­თაა მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე გა­მო­ჩე­ნა დი­დად არ უყ­ვარს.

AMBEBI.GE-ის ახლა თა­ვის თავ­ზე, ძმა­ზე, მა­მა­ზე და სა­ერ­თოდ, ჩარ­კვი­ა­ნე­ბის ოჯახ­ზე უამ­ბობს.

- 7 წე­ლია, ლონ­დონ­ში ვმუ­შა­ობ სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში სა­ხა­სი­ა­თო ცეკ­ვებს ვას­წავ­ლი. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი სკო­ლაა, გვაქვს სპექ­ტაკ­ლე­ბი, ვცეკ­ვავთ. ისეა, რომ 2 თვე იქით ვარ, 2 - აქ. ვას­წავ­ლე ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვე­ბიც სპექ­ტაკლზე დიდი წარ­მა­ტე­ბა გვქონ­და. მოს­წავ­ლე­ე­ბი მყავს 12-დან 20-მდე და დიდ და­ინ­ტე­რე­სე­ბას იჩე­ნენ.

- თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში რო­დის შე­წყვი­ტეთ საქ­მი­ა­ნო­ბა?

- 36 წლის ვი­ყა­ვი, რომ ჩვენს თე­ატ­რში ცეკ­ვას თავი და­ვა­ნე­ბე. მერე ნინო ანა­ნი­აშ­ვილ­მა და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. ეს იყო 2004 წელი. ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე 6 წელი ვი­მუ­შა­ვე, შემ­დეგ უკვე ლონ­დონ­ში წა­ვე­დი, რად­გა­ნაც ჩემი შვი­ლე­ბი იქ სწავ­ლობ­დნენ, სკო­ლა და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი იქ და­ამ­თავ­რეს, სა­დაც მეც და­ვი­წყე სამ­სა­ხუ­რი, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს.

თე­ატ­რში უზარ­მა­ზა­რი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მქონ­და. თან, იქ მკაც­რი, მომ­თხოვ­ნი ადა­მი­ა­ნია სა­ჭი­რო. ნი­ნოს თა­ვი­დან­ვე ვუ­თხა­რი - არ ვარ მკაც­რი და გა­მი­ჭირ­დე­ბა ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე მუ­შა­ობ-მეთ­ქი. ვცა­დო­თო. ვცა­დეთ, მაგ­რამ რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ადა­მი­ა­ნი რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე რომ იგ­ვი­ა­ნებს, უნდა გა­უბ­რაზ­დე, მე ეს არ შე­მეძ­ლო, ხა­სი­ათ­ში არ მაქვს.

- ბა­ლე­რი­ნო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ­ში სწავ­ლას სულ არ ვა­პი­რებ­დი. მა­მამ ერთხელ ისე მი­მიყ­ვა­ნა ქო­რე­ოგ­რაფ იური ზა­რეც­კის­თან, რად­გა­ნაც ბავ­შვო­ბი­დან ვცეკ­ვავ­დი. ზა­რეც­კიმ თქვა, რომ ისე­თი მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და, აუ­ცი­ლებ­ლად ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში უნდა მევ­ლო (ფი­ზი­კურ მო­ნა­ცე­მებ­ზე იყო ლა­პა­რა­კი). ვახ­ტანგ ჭა­ბუ­კი­ან­საც მო­ვე­წო­ნე და მი­მი­ღო. შემ­დგომ ჩემი პე­და­გო­გიც იყო. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მო­ცეკ­ვა­ვე და მას­წავ­ლე­ბე­ლი გახ­ლდათ.

სა­ინ­ტე­რე­სო იყო მას­თან მუ­შა­ო­ბა. ასე­ვე გი­ორ­გი ალექ­სი­ძეს­თან, რო­დე­საც რა­ღა­ცას დგამ­და, მთლი­ა­ნად შე­დი­ო­და როლ­ში. სას­წა­უ­ლი იყო მისი ყუ­რე­ბა.

- გა­მო­დის, მა­ინც მა­მას აღ­მო­უ­ჩე­ნია თქვენ­ში ცეკ­ვის მო­ნა­ცე­მე­ბი.

- რო­გორც გი­თხა­რით, მა­მამ უბ­რა­ლოდ მი­მიყ­ვა­ნა, რად­გა­ნაც ხე­დავ­და, რომ ვცეკ­ვავ­დი და ვმღე­რო­დი. მე და ირაკ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მუ­სი­კა­ლუ­რე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ბა­ლე­რი­ნას­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი, კლა­სი­კუ­რი ტანი არ მქონ­და, რაც ძა­ლი­ან დახ­ვე­წილ სხე­ულს ნიშ­ნავს (და ბა­ლე­ტი მა­შინ არის ლა­მა­ზი). ამი­ტომ სა­ხა­სი­ა­თო ცეკ­ვა ავირ­ჩიე და აქ­ტი­უ­რი კა­რი­ე­რის დამ­თავ­რე­ბამ­დე ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვცეკ­ვავ­დი.

ისე, მსა­ხი­ო­ბო­ბა­საც ვა­პი­რებ­დი, უფრო მი­უ­ზიკ­ლის მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ აქ არ არ­სე­ბობ­და მი­უ­ზიკ­ლი. ამე­რი­კა­ში 1989 წელს თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვის შე­სას­წავ­ლად ვი­ყა­ვი და შე­მეძ­ლო, ემიგ­რან­ტად დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. იმის გამო, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს აქა­უ­რო­ბა, არ დავ­რჩი. უცხო­ეთ­ში რომ ვარ, გული სულ აქეთ მო­მი­წევს. მეც ასე ვარ და ირაკ­ლიც ასე იყო. არა­სო­დეს არ­სად უნ­დო­და დარ­ჩე­ნა. გვე­ნატ­რე­ბო­და დედა, მამა, თბი­ლი­სი, სა­ქარ­თვე­ლო, რად­გან აქ ქარ­თვე­ლი ხარ, უცხო­ეთ­ში არა­ფერს წარ­მო­ად­გენ... მოკ­ლედ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა არ გა­მო­ვი­და, თუმ­ცა თე­ატ­რა­ლუ­რის­თვის მო­ვემ­ზა­დე, ქალ­ბა­ტონ ლილი იო­სე­ლი­ან­თა­ნაც მი­ვე­დი, მო­მის­მი­ნა, მო­ვე­წო­ნე, მაგ­რამ სწო­რედ იმ წელს გი­ორ­გი ალექ­სი­ძე ჩა­მო­ვი­და და ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში მი­მი­ღეს.

ახლა არ ვიცი, რა ჯობ­და, - მსა­ხი­ო­ბი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და თუ მო­ცეკ­ვა­ვე რომ ვარ. მსა­ხი­ო­ბო­ბი­სას ალ­ბათ უფრო დიდ­ხანს ვიქ­ნე­ბო­დი სცე­ნა­ზე, ცეკ­ვის შემ­თხვე­ვა­ში კა­რი­ე­რა ადრე და­ვას­რუ­ლე.

თუმ­ცა, და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლად მუ­შა­ო­ბი­სას შე­ვას­რუ­ლე როლი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ეს იყო "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა­ში" დე­დის, ლედი კა­პუ­ლე­ტის როლი, რო­მე­ლიც ირაკ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას და­ემ­თხვა. ტი­ბალ­ტი რომ კვდე­ბა, არის სცე­ნა, როცა ტი­რი­ლი უწევს. ის სცე­ნა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი იყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ ბა­ლეტ­ში ტირი და ვტი­რო­დი ბო­ლომ­დე, მოვ­თქვამ­დი. ამ დროს იმ­დე­ნად დიდი ემო­ცია მო­დის, სცე­ნა­ზე შე­გიძ­ლია იყ­ვი­რო კი­დეც...

მოკ­ლედ, ბა­ლე­ტი ჩემი ცხოვ­რე­ბაა და სა­ერ­თოდ, ცეკ­ვა. თუმ­ცა არა­სო­დეს მო­მე­ცა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, შე­მექ­მნა თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვის დასი. ამა­ზე გული ნამ­დვი­ლად მწყდე­ბა.

- გა­ვიხ­სე­ნოთ ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი...

- ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი, რომ კი­დევ რამ­დე­ნი რა­მის გა­კე­თე­ბა შე­ეძ­ლო და არ გა­მო­უ­ვი­და. ბოლო შა­ბათს გა­ვიხ­სე­ნებ, როცა შევ­ხვდით: შა­ბა­თო­ბით ტრა­დი­ცია გვქონ­და, - მე და ირაკ­ლი ოჯა­ხე­ბით დე­დას­თან და მა­მას­თან სა­დი­ლად მივ­დი­ო­დით და იქ ვიკ­რი­ბე­ბო­დით... მახ­სოვს, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვი­დე­ქით და მი­თხრა, - თეონ, ვე­ღარ ვას­წრებ 100 მე­ლო­დია მაქვს თავ­ში, რა ვუ­ყოო? და­წე­რე-მეთ­ქი. ვერ ვას­წრე­ბო...

რო­გორც ჩანს, სა­დღაც სულ ჰქონ­და შეგ­რძნე­ბა, რომ ვერ ას­წრებ­და. 100 მე­ლო­დია, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, კი­დევ რამ­დენ კარგ სიმ­ღე­რას და­წერ­და?

- ბავ­შვო­ბა­ში რო­გო­რი იყო?

- სუ­ლაც არ გვი­ჩხუ­ბია, მშვი­დე­ბი ვი­ყა­ვით. ბო­ლოს კი მაბ­რა­ლებ­და "ჟუ­ვა­ჩ­კებს" მი­მა­ლავ­დიო, მაგ­რამ მე მახ­სოვს. მა­მა­ჩემს უცხო­ე­თი­დან სა­ღე­ჭი რე­ზი­ნი რომ ჩა­მოჰ­ქონ­და, ერ­თნა­ი­რად გვი­ნა­წი­ლებ­და. ირაკ­ლი ღე­ჭავ­და, არი­გებ­და, მე ვი­ნა­ხავ­დი და როცა მთხოვ­და, ვაძ­ლევ­დი... ერ­თა­დაც ვმღე­რო­დით და მა­მა­ჩემ­თა­ნაც. რამ­დენ­ჯერ­მე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­შიც გა­მო­ვე­დით.

მუ­სი­კის კე­თე­ბა ადრე და­ი­წყო - სა­დღაც 14 წლის იყო, პირ­ვე­ლად გას­ტროლ­ზე რომ წა­ვი­და, ჯგუ­ფი იყო ასე­თი "არი­ში" და მის­თვის და­წე­რა სიმ­ღე­რა, რომ­ლი­თაც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მო­ი­ა­რა, სა­ი­და­ნაც დაღ­ლი­ლი დაბ­რუნ­და... კი, მაგ პე­რი­ოდ­ში და­ი­წყო მუ­სი­კის აქ­ტი­უ­რად წერა, თუმ­ცა ლექ­სებს ბავ­შვო­ბი­დან წერ­და.

მიყ­ვარ­და მისი ლექ­სე­ბი, მისი ხე­ლოვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის მავ­სებ­და და მავ­სებს მთლი­ა­ნად. სულ მგო­ნია, რომ ასე­თი ნი­ჭი­ე­რი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, იმა­ვეს გა­ვა­კე­თებ­დი.

თუმ­ცა და-ძმა ვართ, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ და ბევ­რი სა­ერ­თო გვაქვს... რო­დე­საც რა­ღაც ახალს ქმნი­და, ჯერ "კა­სე­ტებ­ზე" ჩა­წერ­და, ბევ­რი სიმ­ღე­რაა ასე "კა­სე­ტებ­ზე" და მას მსმე­ნე­ლი არ იც­ნობს. ჩა­მი­წერ­და სიმ­ღე­რას და მე­უბ­ნე­ბო­და, - აბა, მო­უს­მი­ნე, რას ფიქ­რობ?

- რო­დე­საც მა­სობ­რი­ვად ცნო­ბი­ლი გახ­და, მა­შინ რა ემო­ცია გქონ­დათ?

- ირაკ­ლი ჩემ­თვის პირ­ველ რიგ­ში ყო­ველ­თვის ძმა იყო და ეს მი­ხა­რო­და. რო­დე­საც პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და, იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მის მუ­სი­კას სხვა­ნა­ი­რად აღიქ­ვამ­დნენ, თუმ­ცა სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იყ­ვნენ ისი­ნი, ვინც შე­სა­ბა­მი­სად აფა­სებ­დნენ მის შე­მოქ­მე­დე­ბას.

ეს არის ფან­ტას­ტი­უ­რი მე­ლო­დი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც მარ­თლაც ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბია, გე­ნი­ა­ლუ­რი მე­ლო­დი­ე­ბით, ქარ­თუ­ლი ტექ­სტით. სიმ­ღე­რე­ბი - "სულს მოგ­ცემ," "ნუ უს­მენ ხალ­ხს," - რა ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა? მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი სავ­სეა სევ­დით და ზო­გი­ერ­თი ტრა­გიზ­მი­თაც. "მოდი, წა­ვი­დეთ" - ამის გა­გო­ნე­ბა­ზე ცუ­დად ვხდე­ბი.

ირაკ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ 2 წელი სულ ვუს­მენ­დი, მინ­დო­და, რომ მუდ­მი­ვად გულ­თან ახ­ლოს მყო­ლო­და. მაგ­რამ ახლა რომ მეს­მის, ცუ­დად ვხდე­ბი... მოქ­მე­დებს.

შეგ­რძნე­ბაა ისე­თი, რომ ყო­ველ­თვის ჩემ­თან არის, იმ­ხე­ლა ბზა­რი მაქვს გულ­ზე, რა­საც არა­ფე­რი შე­ავ­სებს. ამ­ბო­ბენ, დრო გა­დის და ტკი­ვილს ეგუ­ე­ბიო. არ არის ასე. უბ­რა­ლოდ, ისე ხში­რად არ ფიქ­რობ, მაგ­რამ რო­გორც კი გახ­სენ­დე­ბა, ის ბზა­რი სულ არის. ზუს­ტად იმა­ვე ტკი­ვილს გა­ნიც­დი, რაც მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­სას გან­ვი­ცა­დე.

სულ მა­კან­კა­ლებს, როცა მის სიმ­ღე­რას ვმღე­რი, მი­ხა­რია, რომ მის სიმ­ღე­რებ­ზე ახალ­გაზ­რდე­ბი გა­ი­ზარ­დნენ. დღე­საც დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით უს­მე­ნენ. მი­ხა­რია, რომ მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ვლელ­ში მეს­მის ირაკ­ლის სიმ­ღე­რე­ბი, მი­ხა­რია, რომ არ­სე­ბობს და ყო­ველ­თვის იქ­ნე­ბა.

- რა­ი­მე წი­ნათ­გრძნო­ბა, გარ­და იმი­სა, რომ სიმ­ღე­რე­ბის ჩა­წე­რას ვერ ას­წრებ­და, რა ჰქონ­და?

- იმ დღეს ჩა­მე­ხუ­ტა და ერთი წუთი ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი იდგა, ვი­დე­ქით ჩუ­მად, არ ვლა­პა­რა­კობ­დით... სულ უკ­მა­რი­სო­ბის შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რა­ტომ არ ვუ­თხა­რი, თუ რო­გორ მიყ­ვარ­და... დღეს ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბი, რომ მიყ­ვარს. თუმ­ცა კი გრძნობ­და, რო­გორ მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ იმ წუ­თას რომ მეთ­ქვა, დღეს ბევ­რად უკე­თე­სად ვიქ­ნე­ბო­დი!

- ნა­ნობთ?

- ვნა­ნობ, რომ ეს ემო­ცია არ გა­მო­ვუშ­ვი...

-

- რო­გო­რია ირაკ­ლის გა­რე­შე გა­სუ­ლი წლე­ბი?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლია, სულ მე­ნატ­რე­ბა. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მას რა­ი­მე და­ე­წე­რა, რა­ზეც მე ვი­ცეკ­ვებ­დი, მაგ­რამ ესეც ვერ მო­ვა­ხერ­ხეთ. მინ­და, მჯე­რო­დეს, რომ არ­სე­ბობს რა­ღაც სხვა რე­ა­ლო­ბა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ ერთი შა­ბა­თი "ჩა­ვა­ტა­როთ", სა­დაც ყვე­ლა­ნი უფრო კარ­გე­ბი, კე­თი­ლე­ბი, ლა­მა­ზე­ბი, ჭკვი­ა­ნე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე­ე­ბი ვიქ­ნე­ბით.

ერთხელ ისიც ვთქვით, რომ მოვ­კვდე­ბით, რას ვი­ზამთ-თქო. მე ვამ­ბობ­დი, თუ შევ­ძლებ, იმ სხვა რე­ა­ლო­ბი­დან კა­რე­ბებს გა­ვა­ღებ-მეთ­ქი, ქე­თა­თო­მაც რა­ღაც თქვა, ირაკ­ლიმ ჭი­ქას გად­მო­ვაგ­დე­ბო...

არ მჯე­რა ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის, მაგ­რამ ფაქ­ტი ის იყო, რომ ირაკ­ლის პა­ნაშ­ვი­დებ­ზე, ყვე­ლა­ნი დიდ ფო­რი­აქს ვგრძნობ­დით. თით­ქოს იქ იყო. არ ვარ თავ­გა­დაკ­ლუ­ლი მორ­წმუ­ნე, მაგ­რამ იქ ირაკ­ლის ენერ­გია ნამ­დვი­ლად იყო. მერე მისი "კა­სე­ტაც" გად­მო­ვარ­და, რო­მელ­საც ვე­ძებ­დით, მისი წიგ­ნის პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე ღვი­ნის ჭი­ქაც ჩა­მო­ვარ­და, რო­მე­ლიც გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში იყო... როცა ასე­თი ფაქ­ტე­ბი ხდე­ბა, გინ­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ჯე­რო.

- ბა­ტონ გე­ლა­ზეც ვი­სა­უბ­როთ, რა არის მამა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მამა ბავ­შვო­ბი­დან ყვე­ლა­ფერ­ში მა­გა­ლი­თი იყო ჩემ­თვის. არ მახ­სოვს ტყუ­ი­ლად მჯდა­რი­ყო, სულ საქ­მე­ში იყო, მუ­შა­ობ­და, ჰყავ­და მოს­წავ­ლე­ე­ბი, მუ­შა­ობ­და, მუ­სი­კას წერ­და. სა­ერ­თოდ, ოჯახ­ში ყვე­ლა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თე­ბი ვი­ყა­ვით.

- ირაკ­ლის შვი­ლებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ გვყავს ნანა, 2 წლის იყო, ირაკ­ლი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა. მამა არ ახ­სოვს. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ირაკ­ლის ნა­წი­ლი ჩვენ გვერ­დი­თაა. თვა­ლე­ბი ძა­ლი­ან უგავს ირაკ­ლის, სევ­დი­ა­ნი თვა­ლე­ბი. რა­ზეც სიმ­ღე­რაც დავ­წე­რე: "რა ვუყო თვა­ლებს, რო­მე­ლიც გავს შენს თვლებს, რა ვუ­თხრა ამ თვა­ლებს, ასე რომ გგავს შენს სევ­დი­ან თვა­ლებს". ძა­ლი­ან კარ­გი გო­გოა, ნი­ჭი­ე­რია, სწავ­ლობს ამე­რი­კულ აკა­დე­მი­ა­ში, კარ­გად იცის ინ­გლი­სუ­რი, ცეკ­ვავს.

მაქ­სი­მე 32 წლის გახ­დე­ბა, მოს­კოვ­შია, იქ სა­რეკ­ლა­მო სა­ა­გენ­ტო­ში მუ­შა­ობს. ქარ­თუ­ლად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ლა­პა­რა­კობს, ჰყავს ქარ­თვე­ლი მე­გობ­რე­ბი და ხში­რად ჩა­მო­დის აქ. 7 წლამ­დე თბი­ლის­ში ცხოვ­რობ­და, სკო­ლა­შიც აქ და­დი­ო­და. ირაკ­ლი ქარ­თუ­ლად ელა­პა­რა­კე­ბო­და, ძა­ლი­ან კარ­გი ბი­ჭია. გა­რეგ­ნუ­ლად იმ­დე­ნად ვერ ვამ­სგავ­სებ, მაგ­რამ გვერ­დით რომ მყავს, ვგრძნობ ირაკ­ლის ენერ­გი­ას, ქცე­ვაც ძა­ლი­ან უგავს.

- თქვე­ნი ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნით.

- ჩემი მე­უღ­ლე გია ითო­ნიშ­ვი­ლია, შვი­ლი­ე­ბი - გი­ორ­გი და ანა ითო­ნიშ­ვი­ლე­ბი. ანას ძა­ლი­ან უყ­ვარს ხატ­ვა, ეს მისი ჰო­ბია, ას­წავ­ლის ბიზ­ნეს-ინ­გლი­სურს, ჰყავს სტუ­დენ­ტე­ბი, უფ­რო­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­საც ეკო­ნო­მი­კა და ბიზ­ნე­სი ინ­გლი­სუ­რად სჭირ­დე­ბა, ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა, 5 ენა იცის. გი­ორ­გი მუ­შა­ობს ბან­კში, ასე­ვე გა­დის მა­გის­ტრა­ტუ­რის კურსს, მუ­სი­კით ისიც და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია.

აი, ეს არის სულ, რისი თქმაც შე­მიძ­ლია და ბო­ლოს მინ­და, კი­დევ გა­ვი­მე­ო­რო, რაც ვთქვი: მინ­და, მჯე­რო­დეს, რომ არ­სე­ბობს რა­ღაც სხვა რე­ა­ლო­ბა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ ერთი შა­ბა­თი ჩა­ვა­ტა­როთ, სა­დაც ყვე­ლა­ნი უფრო კარ­გე­ბი, კე­თი­ლე­ბი, ლა­მა­ზე­ბი, ჭკვი­ა­ნე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე­ე­ბი ვიქ­ნე­ბით.

მკითხველის კომენტარები / 3 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
ჩემი მომენტარი
0

საოცრად გულწრფელი ინტერვიუა. არ ვიცოდი ბ-ნ გელას ქალიშვილიც თუ ჰყავდა. გარდაცვლილებს ღმერთმა დაუმკვიდროს ცათა სასუფეველი, ცოცხლებს კი გაძლება და ბედნიერი ცხოვრება ჰქონოდეთ. ჩარკვიანების ოჯახის ყველა წევრი თბილ ემოციას იწვევს ჩემში. 

???
5

მლიქვნელებს რა გამოლევს.რა არაგულწრფელი კომენტარებია! მადლობა ღმერთს ყავს საქართველოს მართლა კარგი ახალგაზრდობა და ამათზე უკეთესი ოჯახები.

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
უკონტროლო ვითარება ლოს-ანჯელესის ქუჩებში - პოლიციასა და მომიტინგეებს შორის შეტაკებები გრძელდება
ავტორი:

რას იხსენებს მეფესთან ბოლო შეხვედრაზე ირაკლი ჩარკვიანის და თეონა - "სულ უკმარისობა მაქვს, რატომ არ ვუთხარი, როგორ მიყვარდა"

რას იხსენებს მეფესთან ბოლო შეხვედრაზე ირაკლი ჩარკვიანის და თეონა - "სულ უკმარისობა მაქვს, რატომ არ ვუთხარი, როგორ მიყვარდა"

ოჯახის წევრებთან შედარებით, ყოველთვის ყველაზე ნაკლებად ჩანდა თუნდაც პრესით, მიუხედავად იმისა, რომ ბალერინაა და მთელი ცხოვრება სცენაზე იდგა.

"ალბათ არ ვიყავი ისეთი მეამბოხე, რევოლუციონერი, ძალიან თვითკრიტიკული ვარ. თუ რამეს ვაკეთებ, 100%-ით დარწმუნებული უნდა ვიყო, რომ კარგია. არასდროს ვრისკავ, ირაკლი მეამბოხე და ბობოქარი იყო. მამა სხვანაირია, ინტელექტუალი, შემოქმედებითი, თუმცა საბოლოოდ მაინც ყველანი ასეთები ვართ" - ამბობს თეონა ჩარკვიანი, რომელსაც არც ნიჭი აკლია, არც გემოვნება, შემოქმედებითი ქალბატონია, უბრალოდ, ბუნებითაა მოკრძალებული და საზოგადოების წინაშე გამოჩენა დიდად არ უყვარს.

AMBEBI.GE-ის ახლა თავის თავზე, ძმაზე, მამაზე და საერთოდ, ჩარკვიანების ოჯახზე უამბობს.

- 7 წელია, ლონდონში ვმუშაობ საბალეტო სკოლაში სახასიათო ცეკვებს ვასწავლი. პროფესიონალური სკოლაა, გვაქვს სპექტაკლები, ვცეკვავთ. ისეა, რომ 2 თვე იქით ვარ, 2 - აქ. ვასწავლე ქართული ცეკვებიც სპექტაკლზე დიდი წარმატება გვქონდა. მოსწავლეები მყავს 12-დან 20-მდე და დიდ დაინტერესებას იჩენენ.

- თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრში როდის შეწყვიტეთ საქმიანობა?

- 36 წლის ვიყავი, რომ ჩვენს თეატრში ცეკვას თავი დავანებე. მერე ნინო ანანიაშვილმა დასის ხელმძღვანელობა შემომთავაზა. ეს იყო 2004 წელი. ამ თანამდებობაზე 6 წელი ვიმუშავე, შემდეგ უკვე ლონდონში წავედი, რადგანაც ჩემი შვილები იქ სწავლობდნენ, სკოლა და უნივერსიტეტი იქ დაამთავრეს, სადაც მეც დავიწყე სამსახური, რაც ძალიან მომწონს.

თეატრში უზარმაზარი პასუხისმგებლობა მქონდა. თან, იქ მკაცრი, მომთხოვნი ადამიანია საჭირო. ნინოს თავიდანვე ვუთხარი - არ ვარ მკაცრი და გამიჭირდება ამ პოზიციაზე მუშაობ-მეთქი. ვცადოთო. ვცადეთ, მაგრამ რთული აღმოჩნდა. ადამიანი რეპეტიციაზე რომ იგვიანებს, უნდა გაუბრაზდე, მე ეს არ შემეძლო, ხასიათში არ მაქვს.

- ბალერინობა რატომ გადაწყვიტეთ?

- ქორეოგრაფიულში სწავლას სულ არ ვაპირებდი. მამამ ერთხელ ისე მიმიყვანა ქორეოგრაფ იური ზარეცკისთან, რადგანაც ბავშვობიდან ვცეკვავდი. ზარეცკიმ თქვა, რომ ისეთი მონაცემები მქონდა, აუცილებლად ქორეოგრაფიულ სასწავლებელში უნდა მევლო (ფიზიკურ მონაცემებზე იყო ლაპარაკი). ვახტანგ ჭაბუკიანსაც მოვეწონე და მიმიღო. შემდგომ ჩემი პედაგოგიც იყო. შესანიშნავი მოცეკვავე და მასწავლებელი გახლდათ.

საინტერესო იყო მასთან მუშაობა. ასევე გიორგი ალექსიძესთან, როდესაც რაღაცას დგამდა, მთლიანად შედიოდა როლში. სასწაული იყო მისი ყურება.

- გამოდის, მაინც მამას აღმოუჩენია თქვენში ცეკვის მონაცემები.

- როგორც გითხარით, მამამ უბრალოდ მიმიყვანა, რადგანაც ხედავდა, რომ ვცეკვავდი და ვმღეროდი. მე და ირაკლი ბავშვობიდან მუსიკალურები ვიყავით, მაგრამ ვინაიდან ბალერინასთვის დამახასიათებელი, კლასიკური ტანი არ მქონდა, რაც ძალიან დახვეწილ სხეულს ნიშნავს (და ბალეტი მაშინ არის ლამაზი). ამიტომ სახასიათო ცეკვა ავირჩიე და აქტიური კარიერის დამთავრებამდე ამ მიმართულებით ვცეკვავდი.

ისე, მსახიობობასაც ვაპირებდი, უფრო მიუზიკლის მსახიობობა მინდოდა, მაგრამ აქ არ არსებობდა მიუზიკლი. ამერიკაში 1989 წელს თანამედროვე ცეკვის შესასწავლად ვიყავი და შემეძლო, ემიგრანტად დავრჩენილიყავი. იმის გამო, რომ ძალიან მიყვარს აქაურობა, არ დავრჩი. უცხოეთში რომ ვარ, გული სულ აქეთ მომიწევს. მეც ასე ვარ და ირაკლიც ასე იყო. არასოდეს არსად უნდოდა დარჩენა. გვენატრებოდა დედა, მამა, თბილისი, საქართველო, რადგან აქ ქართველი ხარ, უცხოეთში არაფერს წარმოადგენ... მოკლედ, მსახიობობა არ გამოვიდა, თუმცა თეატრალურისთვის მოვემზადე, ქალბატონ ლილი იოსელიანთანაც მივედი, მომისმინა, მოვეწონე, მაგრამ სწორედ იმ წელს გიორგი ალექსიძე ჩამოვიდა და ოპერისა და ბალეტის თეატრში მიმიღეს.

ახლა არ ვიცი, რა ჯობდა, - მსახიობი რომ ვყოფილიყავი და თუ მოცეკვავე რომ ვარ. მსახიობობისას ალბათ უფრო დიდხანს ვიქნებოდი სცენაზე, ცეკვის შემთხვევაში კარიერა ადრე დავასრულე.

თუმცა, დასის ხელმძღვანელად მუშაობისას შევასრულე როლი, რომელიც ჩემთვის ძალიან საყვარელი აღმოჩნდა. ეს იყო "რომეო და ჯულიეტაში" დედის, ლედი კაპულეტის როლი, რომელიც ირაკლის გარდაცვალებას დაემთხვა. ტიბალტი რომ კვდება, არის სცენა, როცა ტირილი უწევს. ის სცენა ჩემთვის ყველაზე საყვარელი იყო. წარმოიდგინეთ, რომ ბალეტში ტირი და ვტიროდი ბოლომდე, მოვთქვამდი. ამ დროს იმდენად დიდი ემოცია მოდის, სცენაზე შეგიძლია იყვირო კიდეც...

მოკლედ, ბალეტი ჩემი ცხოვრებაა და საერთოდ, ცეკვა. თუმცა არასოდეს მომეცა იმის საშუალება, შემექმნა თანამედროვე ცეკვის დასი. ამაზე გული ნამდვილად მწყდება.

- გავიხსენოთ ირაკლი ჩარკვიანი...

- ძალიან განვიცდი, რომ კიდევ რამდენი რამის გაკეთება შეეძლო და არ გამოუვიდა. ბოლო შაბათს გავიხსენებ, როცა შევხვდით: შაბათობით ტრადიცია გვქონდა, - მე და ირაკლი ოჯახებით დედასთან და მამასთან სადილად მივდიოდით და იქ ვიკრიბებოდით... მახსოვს, სამზარეულოში ვიდექით და მითხრა, - თეონ, ვეღარ ვასწრებ 100 მელოდია მაქვს თავში, რა ვუყოო? დაწერე-მეთქი. ვერ ვასწრებო...

როგორც ჩანს, სადღაც სულ ჰქონდა შეგრძნება, რომ ვერ ასწრებდა. 100 მელოდია, წარმოგიდგენიათ, კიდევ რამდენ კარგ სიმღერას დაწერდა?

- ბავშვობაში როგორი იყო?

- სულაც არ გვიჩხუბია, მშვიდები ვიყავით. ბოლოს კი მაბრალებდა "ჟუვაჩკებს" მიმალავდიო, მაგრამ მე მახსოვს. მამაჩემს უცხოეთიდან საღეჭი რეზინი რომ ჩამოჰქონდა, ერთნაირად გვინაწილებდა. ირაკლი ღეჭავდა, არიგებდა, მე ვინახავდი და როცა მთხოვდა, ვაძლევდი... ერთადაც ვმღეროდით და მამაჩემთანაც. რამდენჯერმე პიონერთა სასახლეშიც გამოვედით.

მუსიკის კეთება ადრე დაიწყო - სადღაც 14 წლის იყო, პირველად გასტროლზე რომ წავიდა, ჯგუფი იყო ასეთი "არიში" და მისთვის დაწერა სიმღერა, რომლითაც მთელი საქართველო მოიარა, საიდანაც დაღლილი დაბრუნდა... კი, მაგ პერიოდში დაიწყო მუსიკის აქტიურად წერა, თუმცა ლექსებს ბავშვობიდან წერდა.

მიყვარდა მისი ლექსები, მისი ხელოვნება, რომელიც ყოველთვის მავსებდა და მავსებს მთლიანად. სულ მგონია, რომ ასეთი ნიჭიერი რომ ვყოფილიყავი, იმავეს გავაკეთებდი.

თუმცა და-ძმა ვართ, ერთად გავიზარდეთ და ბევრი საერთო გვაქვს... როდესაც რაღაც ახალს ქმნიდა, ჯერ "კასეტებზე" ჩაწერდა, ბევრი სიმღერაა ასე "კასეტებზე" და მას მსმენელი არ იცნობს. ჩამიწერდა სიმღერას და მეუბნებოდა, - აბა, მოუსმინე, რას ფიქრობ?

- როდესაც მასობრივად ცნობილი გახდა, მაშინ რა ემოცია გქონდათ?

- ირაკლი ჩემთვის პირველ რიგში ყოველთვის ძმა იყო და ეს მიხაროდა. როდესაც პოპულარული გახდა, იყვნენ ადამიანები, რომლებიც მის მუსიკას სხვანაირად აღიქვამდნენ, თუმცა საბედნიეროდ, იყვნენ ისინი, ვინც შესაბამისად აფასებდნენ მის შემოქმედებას.

ეს არის ფანტასტიური მელოდიები, რომლებიც მართლაც ქართული სიმღერებია, გენიალური მელოდიებით, ქართული ტექსტით. სიმღერები - "სულს მოგცემ," "ნუ უსმენ ხალხს," - რა ალტერნატივა? მისი ნამუშევრები სავსეა სევდით და ზოგიერთი ტრაგიზმითაც. "მოდი, წავიდეთ" - ამის გაგონებაზე ცუდად ვხდები.

ირაკლის გარდაცვალების შემდეგ 2 წელი სულ ვუსმენდი, მინდოდა, რომ მუდმივად გულთან ახლოს მყოლოდა. მაგრამ ახლა რომ მესმის, ცუდად ვხდები... მოქმედებს.

შეგრძნებაა ისეთი, რომ ყოველთვის ჩემთან არის, იმხელა ბზარი მაქვს გულზე, რასაც არაფერი შეავსებს. ამბობენ, დრო გადის და ტკივილს ეგუებიო. არ არის ასე. უბრალოდ, ისე ხშირად არ ფიქრობ, მაგრამ როგორც კი გახსენდება, ის ბზარი სულ არის. ზუსტად იმავე ტკივილს განიცდი, რაც მისი გარდაცვალებისას განვიცადე.

სულ მაკანკალებს, როცა მის სიმღერას ვმღერი, მიხარია, რომ მის სიმღერებზე ახალგაზრდები გაიზარდნენ. დღესაც დიდი სიყვარულით უსმენენ. მიხარია, რომ მიწისქვეშა გადასასვლელში მესმის ირაკლის სიმღერები, მიხარია, რომ არსებობს და ყოველთვის იქნება.

- რაიმე წინათგრძნობა, გარდა იმისა, რომ სიმღერების ჩაწერას ვერ ასწრებდა, რა ჰქონდა?

- იმ დღეს ჩამეხუტა და ერთი წუთი ჩახუტებული იდგა, ვიდექით ჩუმად, არ ვლაპარაკობდით... სულ უკმარისობის შეგრძნება მაქვს, რატომ არ ვუთხარი, თუ როგორ მიყვარდა... დღეს ყველას ვეუბნები, რომ მიყვარს. თუმცა კი გრძნობდა, როგორ მიყვარდა, მაგრამ იმ წუთას რომ მეთქვა, დღეს ბევრად უკეთესად ვიქნებოდი!

- ნანობთ?

- ვნანობ, რომ ეს ემოცია არ გამოვუშვი...

-

- როგორია ირაკლის გარეშე გასული წლები?

- ძალიან რთულია, სულ მენატრება. ძალიან მინდოდა, მას რაიმე დაეწერა, რაზეც მე ვიცეკვებდი, მაგრამ ესეც ვერ მოვახერხეთ. მინდა, მჯეროდეს, რომ არსებობს რაღაც სხვა რეალობა, სადაც შეიძლება, კიდევ ერთი შაბათი "ჩავატაროთ", სადაც ყველანი უფრო კარგები, კეთილები, ლამაზები, ჭკვიანები და სიყვარულით სავსეები ვიქნებით.

ერთხელ ისიც ვთქვით, რომ მოვკვდებით, რას ვიზამთ-თქო. მე ვამბობდი, თუ შევძლებ, იმ სხვა რეალობიდან კარებებს გავაღებ-მეთქი, ქეთათომაც რაღაც თქვა, ირაკლიმ ჭიქას გადმოვაგდებო...

არ მჯერა ასეთი რაღაცების, მაგრამ ფაქტი ის იყო, რომ ირაკლის პანაშვიდებზე, ყველანი დიდ ფორიაქს ვგრძნობდით. თითქოს იქ იყო. არ ვარ თავგადაკლული მორწმუნე, მაგრამ იქ ირაკლის ენერგია ნამდვილად იყო. მერე მისი "კასეტაც" გადმოვარდა, რომელსაც ვეძებდით, მისი წიგნის პრეზენტაციაზე ღვინის ჭიქაც ჩამოვარდა, რომელიც გარდაცვალებიდან რამდენიმე დღეში იყო... როცა ასეთი ფაქტები ხდება, გინდა, რომ ეს ყველაფერი დაიჯერო.

- ბატონ გელაზეც ვისაუბროთ, რა არის მამა თქვენს ცხოვრებაში?

- მამა ბავშვობიდან ყველაფერში მაგალითი იყო ჩემთვის. არ მახსოვს ტყუილად მჯდარიყო, სულ საქმეში იყო, მუშაობდა, ჰყავდა მოსწავლეები, მუშაობდა, მუსიკას წერდა. საერთოდ, ოჯახში ყველანი შემოქმედებითები ვიყავით.

- ირაკლის შვილებზე რას გვეტყვით?

- ბედნიერებაა, რომ გვყავს ნანა, 2 წლის იყო, ირაკლი რომ გარდაიცვალა. მამა არ ახსოვს. ძალიან მიხარია, რომ ირაკლის ნაწილი ჩვენ გვერდითაა. თვალები ძალიან უგავს ირაკლის, სევდიანი თვალები. რაზეც სიმღერაც დავწერე: "რა ვუყო თვალებს, რომელიც გავს შენს თვლებს, რა ვუთხრა ამ თვალებს, ასე რომ გგავს შენს სევდიან თვალებს". ძალიან კარგი გოგოა, ნიჭიერია, სწავლობს ამერიკულ აკადემიაში, კარგად იცის ინგლისური, ცეკვავს.

მაქსიმე 32 წლის გახდება, მოსკოვშია, იქ სარეკლამო სააგენტოში მუშაობს. ქართულად ჩვეულებრივად ლაპარაკობს, ჰყავს ქართველი მეგობრები და ხშირად ჩამოდის აქ. 7 წლამდე თბილისში ცხოვრობდა, სკოლაშიც აქ დადიოდა. ირაკლი ქართულად ელაპარაკებოდა, ძალიან კარგი ბიჭია. გარეგნულად იმდენად ვერ ვამსგავსებ, მაგრამ გვერდით რომ მყავს, ვგრძნობ ირაკლის ენერგიას, ქცევაც ძალიან უგავს.

- თქვენი ოჯახი გაგვაცანით.

- ჩემი მეუღლე გია ითონიშვილია, შვილიები - გიორგი და ანა ითონიშვილები. ანას ძალიან უყვარს ხატვა, ეს მისი ჰობია, ასწავლის ბიზნეს-ინგლისურს, ჰყავს სტუდენტები, უფროსი ადამიანები, ვისაც ეკონომიკა და ბიზნესი ინგლისურად სჭირდება, ნიჭიერი გოგოა, 5 ენა იცის. გიორგი მუშაობს ბანკში, ასევე გადის მაგისტრატურის კურსს, მუსიკით ისიც დაინტერესებულია.

აი, ეს არის სულ, რისი თქმაც შემიძლია და ბოლოს მინდა, კიდევ გავიმეორო, რაც ვთქვი: მინდა, მჯეროდეს, რომ არსებობს რაღაც სხვა რეალობა, სადაც შეიძლება, კიდევ ერთი შაბათი ჩავატაროთ, სადაც ყველანი უფრო კარგები, კეთილები, ლამაზები, ჭკვიანები და სიყვარულით სავსეები ვიქნებით.