ოჯა­ხის წევ­რებ­თან შე­და­რე­ბით, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად ჩან­და თუნ­დაც პრე­სით, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბა­ლე­რი­ნაა და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სცე­ნა­ზე იდგა.

"ალ­ბათ არ ვი­ყა­ვი ისე­თი მე­ამ­ბო­ხე, რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი, ძა­ლი­ან თვითკრი­ტი­კუ­ლი ვარ. თუ რა­მეს ვა­კე­თებ, 100%-ით დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი უნდა ვიყო, რომ კარ­გია. არას­დროს ვრის­კავ, ირაკ­ლი მე­ამ­ბო­ხე და ბო­ბო­ქა­რი იყო. მამა სხვა­ნა­ი­რია, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი, თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც ყვე­ლა­ნი ასე­თე­ბი ვართ" - ამ­ბობს თე­ო­ნა ჩარ­კვი­ა­ნი, რო­მელ­საც არც ნიჭი აკ­ლია, არც გე­მოვ­ნე­ბა, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ქალ­ბა­ტო­ნია, უბ­რა­ლოდ, ბუ­ნე­ბი­თაა მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე გა­მო­ჩე­ნა დი­დად არ უყ­ვარს.

AMBEBI.GE-ის ახლა თა­ვის თავ­ზე, ძმა­ზე, მა­მა­ზე და სა­ერ­თოდ, ჩარ­კვი­ა­ნე­ბის ოჯახ­ზე უამ­ბობს.

- 7 წე­ლია, ლონ­დონ­ში ვმუ­შა­ობ სა­ბა­ლე­ტო სკო­ლა­ში სა­ხა­სი­ა­თო ცეკ­ვებს ვას­წავ­ლი. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი სკო­ლაა, გვაქვს სპექ­ტაკ­ლე­ბი, ვცეკ­ვავთ. ისეა, რომ 2 თვე იქით ვარ, 2 - აქ. ვას­წავ­ლე ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვე­ბიც სპექ­ტაკლზე დიდი წარ­მა­ტე­ბა გვქონ­და. მოს­წავ­ლე­ე­ბი მყავს 12-დან 20-მდე და დიდ და­ინ­ტე­რე­სე­ბას იჩე­ნენ.

ასევე დაგაინტერესებთ

18:36 / 20-09-2019

"ლონდონში სწავლისას მძღოლი მხოლოდ მე მყავდა, ბავშვები მეკითხებოდნენ, ბაბუაშენი რას საქმიანობსო?" - ნანა ჩარკვიანი ოჯახსა და სამომავლო გეგმებზე

- თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში რო­დის შე­წყვი­ტეთ საქ­მი­ა­ნო­ბა?

- 36 წლის ვი­ყა­ვი, რომ ჩვენს თე­ატ­რში ცეკ­ვას თავი და­ვა­ნე­ბე. მერე ნინო ანა­ნი­აშ­ვილ­მა და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. ეს იყო 2004 წელი. ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე 6 წელი ვი­მუ­შა­ვე, შემ­დეგ უკვე ლონ­დონ­ში წა­ვე­დი, რად­გა­ნაც ჩემი შვი­ლე­ბი იქ სწავ­ლობ­დნენ, სკო­ლა და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი იქ და­ამ­თავ­რეს, სა­დაც მეც და­ვი­წყე სამ­სა­ხუ­რი, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს.

თე­ატ­რში უზარ­მა­ზა­რი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მქონ­და. თან, იქ მკაც­რი, მომ­თხოვ­ნი ადა­მი­ა­ნია სა­ჭი­რო. ნი­ნოს თა­ვი­დან­ვე ვუ­თხა­რი - არ ვარ მკაც­რი და გა­მი­ჭირ­დე­ბა ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე მუ­შა­ობ-მეთ­ქი. ვცა­დო­თო. ვცა­დეთ, მაგ­რამ რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ადა­მი­ა­ნი რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე რომ იგ­ვი­ა­ნებს, უნდა გა­უბ­რაზ­დე, მე ეს არ შე­მეძ­ლო, ხა­სი­ათ­ში არ მაქვს.

- ბა­ლე­რი­ნო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ­ში სწავ­ლას სულ არ ვა­პი­რებ­დი. მა­მამ ერთხელ ისე მი­მიყ­ვა­ნა ქო­რე­ოგ­რაფ იური ზა­რეც­კის­თან, რად­გა­ნაც ბავ­შვო­ბი­დან ვცეკ­ვავ­დი. ზა­რეც­კიმ თქვა, რომ ისე­თი მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და, აუ­ცი­ლებ­ლად ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში უნდა მევ­ლო (ფი­ზი­კურ მო­ნა­ცე­მებ­ზე იყო ლა­პა­რა­კი). ვახ­ტანგ ჭა­ბუ­კი­ან­საც მო­ვე­წო­ნე და მი­მი­ღო. შემ­დგომ ჩემი პე­და­გო­გიც იყო. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მო­ცეკ­ვა­ვე და მას­წავ­ლე­ბე­ლი გახ­ლდათ.

სა­ინ­ტე­რე­სო იყო მას­თან მუ­შა­ო­ბა. ასე­ვე გი­ორ­გი ალექ­სი­ძეს­თან, რო­დე­საც რა­ღა­ცას დგამ­და, მთლი­ა­ნად შე­დი­ო­და როლ­ში. სას­წა­უ­ლი იყო მისი ყუ­რე­ბა.

- გა­მო­დის, მა­ინც მა­მას აღ­მო­უ­ჩე­ნია თქვენ­ში ცეკ­ვის მო­ნა­ცე­მე­ბი.

- რო­გორც გი­თხა­რით, მა­მამ უბ­რა­ლოდ მი­მიყ­ვა­ნა, რად­გა­ნაც ხე­დავ­და, რომ ვცეკ­ვავ­დი და ვმღე­რო­დი. მე და ირაკ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მუ­სი­კა­ლუ­რე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ბა­ლე­რი­ნას­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი, კლა­სი­კუ­რი ტანი არ მქონ­და, რაც ძა­ლი­ან დახ­ვე­წილ სხე­ულს ნიშ­ნავს (და ბა­ლე­ტი მა­შინ არის ლა­მა­ზი). ამი­ტომ სა­ხა­სი­ა­თო ცეკ­ვა ავირ­ჩიე და აქ­ტი­უ­რი კა­რი­ე­რის დამ­თავ­რე­ბამ­დე ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვცეკ­ვავ­დი.

ისე, მსა­ხი­ო­ბო­ბა­საც ვა­პი­რებ­დი, უფრო მი­უ­ზიკ­ლის მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ აქ არ არ­სე­ბობ­და მი­უ­ზიკ­ლი. ამე­რი­კა­ში 1989 წელს თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვის შე­სას­წავ­ლად ვი­ყა­ვი და შე­მეძ­ლო, ემიგ­რან­ტად დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. იმის გამო, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს აქა­უ­რო­ბა, არ დავ­რჩი. უცხო­ეთ­ში რომ ვარ, გული სულ აქეთ მო­მი­წევს. მეც ასე ვარ და ირაკ­ლიც ასე იყო. არა­სო­დეს არ­სად უნ­დო­და დარ­ჩე­ნა. გვე­ნატ­რე­ბო­და დედა, მამა, თბი­ლი­სი, სა­ქარ­თვე­ლო, რად­გან აქ ქარ­თვე­ლი ხარ, უცხო­ეთ­ში არა­ფერს წარ­მო­ად­გენ... მოკ­ლედ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა არ გა­მო­ვი­და, თუმ­ცა თე­ატ­რა­ლუ­რის­თვის მო­ვემ­ზა­დე, ქალ­ბა­ტონ ლილი იო­სე­ლი­ან­თა­ნაც მი­ვე­დი, მო­მის­მი­ნა, მო­ვე­წო­ნე, მაგ­რამ სწო­რედ იმ წელს გი­ორ­გი ალექ­სი­ძე ჩა­მო­ვი­და და ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში მი­მი­ღეს.

ახლა არ ვიცი, რა ჯობ­და, - მსა­ხი­ო­ბი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და თუ მო­ცეკ­ვა­ვე რომ ვარ. მსა­ხი­ო­ბო­ბი­სას ალ­ბათ უფრო დიდ­ხანს ვიქ­ნე­ბო­დი სცე­ნა­ზე, ცეკ­ვის შემ­თხვე­ვა­ში კა­რი­ე­რა ადრე და­ვას­რუ­ლე.

თუმ­ცა, და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლად მუ­შა­ო­ბი­სას შე­ვას­რუ­ლე როლი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ეს იყო "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა­ში" დე­დის, ლედი კა­პუ­ლე­ტის როლი, რო­მე­ლიც ირაკ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას და­ემ­თხვა. ტი­ბალ­ტი რომ კვდე­ბა, არის სცე­ნა, როცა ტი­რი­ლი უწევს. ის სცე­ნა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი იყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ ბა­ლეტ­ში ტირი და ვტი­რო­დი ბო­ლომ­დე, მოვ­თქვამ­დი. ამ დროს იმ­დე­ნად დიდი ემო­ცია მო­დის, სცე­ნა­ზე შე­გიძ­ლია იყ­ვი­რო კი­დეც...

მოკ­ლედ, ბა­ლე­ტი ჩემი ცხოვ­რე­ბაა და სა­ერ­თოდ, ცეკ­ვა. თუმ­ცა არა­სო­დეს მო­მე­ცა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, შე­მექ­მნა თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვის დასი. ამა­ზე გული ნამ­დვი­ლად მწყდე­ბა.

- გა­ვიხ­სე­ნოთ ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი...

- ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი, რომ კი­დევ რამ­დე­ნი რა­მის გა­კე­თე­ბა შე­ეძ­ლო და არ გა­მო­უ­ვი­და. ბოლო შა­ბათს გა­ვიხ­სე­ნებ, როცა შევ­ხვდით: შა­ბა­თო­ბით ტრა­დი­ცია გვქონ­და, - მე და ირაკ­ლი ოჯა­ხე­ბით დე­დას­თან და მა­მას­თან სა­დი­ლად მივ­დი­ო­დით და იქ ვიკ­რი­ბე­ბო­დით... მახ­სოვს, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვი­დე­ქით და მი­თხრა, - თეონ, ვე­ღარ ვას­წრებ 100 მე­ლო­დია მაქვს თავ­ში, რა ვუ­ყოო? და­წე­რე-მეთ­ქი. ვერ ვას­წრე­ბო...

რო­გორც ჩანს, სა­დღაც სულ ჰქონ­და შეგ­რძნე­ბა, რომ ვერ ას­წრებ­და. 100 მე­ლო­დია, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, კი­დევ რამ­დენ კარგ სიმ­ღე­რას და­წერ­და?

- ბავ­შვო­ბა­ში რო­გო­რი იყო?

- სუ­ლაც არ გვი­ჩხუ­ბია, მშვი­დე­ბი ვი­ყა­ვით. ბო­ლოს კი მაბ­რა­ლებ­და "ჟუ­ვა­ჩ­კებს" მი­მა­ლავ­დიო, მაგ­რამ მე მახ­სოვს. მა­მა­ჩემს უცხო­ე­თი­დან სა­ღე­ჭი რე­ზი­ნი რომ ჩა­მოჰ­ქონ­და, ერ­თნა­ი­რად გვი­ნა­წი­ლებ­და. ირაკ­ლი ღე­ჭავ­და, არი­გებ­და, მე ვი­ნა­ხავ­დი და როცა მთხოვ­და, ვაძ­ლევ­დი... ერ­თა­დაც ვმღე­რო­დით და მა­მა­ჩემ­თა­ნაც. რამ­დენ­ჯერ­მე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­შიც გა­მო­ვე­დით.

მუ­სი­კის კე­თე­ბა ადრე და­ი­წყო - სა­დღაც 14 წლის იყო, პირ­ვე­ლად გას­ტროლ­ზე რომ წა­ვი­და, ჯგუ­ფი იყო ასე­თი "არი­ში" და მის­თვის და­წე­რა სიმ­ღე­რა, რომ­ლი­თაც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მო­ი­ა­რა, სა­ი­და­ნაც დაღ­ლი­ლი დაბ­რუნ­და... კი, მაგ პე­რი­ოდ­ში და­ი­წყო მუ­სი­კის აქ­ტი­უ­რად წერა, თუმ­ცა ლექ­სებს ბავ­შვო­ბი­დან წერ­და.

მიყ­ვარ­და მისი ლექ­სე­ბი, მისი ხე­ლოვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის მავ­სებ­და და მავ­სებს მთლი­ა­ნად. სულ მგო­ნია, რომ ასე­თი ნი­ჭი­ე­რი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, იმა­ვეს გა­ვა­კე­თებ­დი.

თუმ­ცა და-ძმა ვართ, ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ და ბევ­რი სა­ერ­თო გვაქვს... რო­დე­საც რა­ღაც ახალს ქმნი­და, ჯერ "კა­სე­ტებ­ზე" ჩა­წერ­და, ბევ­რი სიმ­ღე­რაა ასე "კა­სე­ტებ­ზე" და მას მსმე­ნე­ლი არ იც­ნობს. ჩა­მი­წერ­და სიმ­ღე­რას და მე­უბ­ნე­ბო­და, - აბა, მო­უს­მი­ნე, რას ფიქ­რობ?

- რო­დე­საც მა­სობ­რი­ვად ცნო­ბი­ლი გახ­და, მა­შინ რა ემო­ცია გქონ­დათ?

- ირაკ­ლი ჩემ­თვის პირ­ველ რიგ­ში ყო­ველ­თვის ძმა იყო და ეს მი­ხა­რო­და. რო­დე­საც პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და, იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მის მუ­სი­კას სხვა­ნა­ი­რად აღიქ­ვამ­დნენ, თუმ­ცა სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იყ­ვნენ ისი­ნი, ვინც შე­სა­ბა­მი­სად აფა­სებ­დნენ მის შე­მოქ­მე­დე­ბას.

ეს არის ფან­ტას­ტი­უ­რი მე­ლო­დი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც მარ­თლაც ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბია, გე­ნი­ა­ლუ­რი მე­ლო­დი­ე­ბით, ქარ­თუ­ლი ტექ­სტით. სიმ­ღე­რე­ბი - "სულს მოგ­ცემ," "ნუ უს­მენ ხალ­ხს," - რა ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა? მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი სავ­სეა სევ­დით და ზო­გი­ერ­თი ტრა­გიზ­მი­თაც. "მოდი, წა­ვი­დეთ" - ამის გა­გო­ნე­ბა­ზე ცუ­დად ვხდე­ბი.

ირაკ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ 2 წელი სულ ვუს­მენ­დი, მინ­დო­და, რომ მუდ­მი­ვად გულ­თან ახ­ლოს მყო­ლო­და. მაგ­რამ ახლა რომ მეს­მის, ცუ­დად ვხდე­ბი... მოქ­მე­დებს.

შეგ­რძნე­ბაა ისე­თი, რომ ყო­ველ­თვის ჩემ­თან არის, იმ­ხე­ლა ბზა­რი მაქვს გულ­ზე, რა­საც არა­ფე­რი შე­ავ­სებს. ამ­ბო­ბენ, დრო გა­დის და ტკი­ვილს ეგუ­ე­ბიო. არ არის ასე. უბ­რა­ლოდ, ისე ხში­რად არ ფიქ­რობ, მაგ­რამ რო­გორც კი გახ­სენ­დე­ბა, ის ბზა­რი სულ არის. ზუს­ტად იმა­ვე ტკი­ვილს გა­ნიც­დი, რაც მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­სას გან­ვი­ცა­დე.

სულ მა­კან­კა­ლებს, როცა მის სიმ­ღე­რას ვმღე­რი, მი­ხა­რია, რომ მის სიმ­ღე­რებ­ზე ახალ­გაზ­რდე­ბი გა­ი­ზარ­დნენ. დღე­საც დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით უს­მე­ნენ. მი­ხა­რია, რომ მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ვლელ­ში მეს­მის ირაკ­ლის სიმ­ღე­რე­ბი, მი­ხა­რია, რომ არ­სე­ბობს და ყო­ველ­თვის იქ­ნე­ბა.

- რა­ი­მე წი­ნათ­გრძნო­ბა, გარ­და იმი­სა, რომ სიმ­ღე­რე­ბის ჩა­წე­რას ვერ ას­წრებ­და, რა ჰქონ­და?

- იმ დღეს ჩა­მე­ხუ­ტა და ერთი წუთი ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი იდგა, ვი­დე­ქით ჩუ­მად, არ ვლა­პა­რა­კობ­დით... სულ უკ­მა­რი­სო­ბის შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რა­ტომ არ ვუ­თხა­რი, თუ რო­გორ მიყ­ვარ­და... დღეს ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბი, რომ მიყ­ვარს. თუმ­ცა კი გრძნობ­და, რო­გორ მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ იმ წუ­თას რომ მეთ­ქვა, დღეს ბევ­რად უკე­თე­სად ვიქ­ნე­ბო­დი!

- ნა­ნობთ?

- ვნა­ნობ, რომ ეს ემო­ცია არ გა­მო­ვუშ­ვი...

-

- რო­გო­რია ირაკ­ლის გა­რე­შე გა­სუ­ლი წლე­ბი?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლია, სულ მე­ნატ­რე­ბა. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მას რა­ი­მე და­ე­წე­რა, რა­ზეც მე ვი­ცეკ­ვებ­დი, მაგ­რამ ესეც ვერ მო­ვა­ხერ­ხეთ. მინ­და, მჯე­რო­დეს, რომ არ­სე­ბობს რა­ღაც სხვა რე­ა­ლო­ბა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ ერთი შა­ბა­თი "ჩა­ვა­ტა­როთ", სა­დაც ყვე­ლა­ნი უფრო კარ­გე­ბი, კე­თი­ლე­ბი, ლა­მა­ზე­ბი, ჭკვი­ა­ნე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე­ე­ბი ვიქ­ნე­ბით.

ერთხელ ისიც ვთქვით, რომ მოვ­კვდე­ბით, რას ვი­ზამთ-თქო. მე ვამ­ბობ­დი, თუ შევ­ძლებ, იმ სხვა რე­ა­ლო­ბი­დან კა­რე­ბებს გა­ვა­ღებ-მეთ­ქი, ქე­თა­თო­მაც რა­ღაც თქვა, ირაკ­ლიმ ჭი­ქას გად­მო­ვაგ­დე­ბო...

არ მჯე­რა ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის, მაგ­რამ ფაქ­ტი ის იყო, რომ ირაკ­ლის პა­ნაშ­ვი­დებ­ზე, ყვე­ლა­ნი დიდ ფო­რი­აქს ვგრძნობ­დით. თით­ქოს იქ იყო. არ ვარ თავ­გა­დაკ­ლუ­ლი მორ­წმუ­ნე, მაგ­რამ იქ ირაკ­ლის ენერ­გია ნამ­დვი­ლად იყო. მერე მისი "კა­სე­ტაც" გად­მო­ვარ­და, რო­მელ­საც ვე­ძებ­დით, მისი წიგ­ნის პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე ღვი­ნის ჭი­ქაც ჩა­მო­ვარ­და, რო­მე­ლიც გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში იყო... როცა ასე­თი ფაქ­ტე­ბი ხდე­ბა, გინ­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ჯე­რო.

- ბა­ტონ გე­ლა­ზეც ვი­სა­უბ­როთ, რა არის მამა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მამა ბავ­შვო­ბი­დან ყვე­ლა­ფერ­ში მა­გა­ლი­თი იყო ჩემ­თვის. არ მახ­სოვს ტყუ­ი­ლად მჯდა­რი­ყო, სულ საქ­მე­ში იყო, მუ­შა­ობ­და, ჰყავ­და მოს­წავ­ლე­ე­ბი, მუ­შა­ობ­და, მუ­სი­კას წერ­და. სა­ერ­თოდ, ოჯახ­ში ყვე­ლა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თე­ბი ვი­ყა­ვით.

- ირაკ­ლის შვი­ლებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ გვყავს ნანა, 2 წლის იყო, ირაკ­ლი რომ გარ­და­იც­ვა­ლა. მამა არ ახ­სოვს. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ირაკ­ლის ნა­წი­ლი ჩვენ გვერ­დი­თაა. თვა­ლე­ბი ძა­ლი­ან უგავს ირაკ­ლის, სევ­დი­ა­ნი თვა­ლე­ბი. რა­ზეც სიმ­ღე­რაც დავ­წე­რე: "რა ვუყო თვა­ლებს, რო­მე­ლიც გავს შენს თვლებს, რა ვუ­თხრა ამ თვა­ლებს, ასე რომ გგავს შენს სევ­დი­ან თვა­ლებს". ძა­ლი­ან კარ­გი გო­გოა, ნი­ჭი­ე­რია, სწავ­ლობს ამე­რი­კულ აკა­დე­მი­ა­ში, კარ­გად იცის ინ­გლი­სუ­რი, ცეკ­ვავს.

მაქ­სი­მე 32 წლის გახ­დე­ბა, მოს­კოვ­შია, იქ სა­რეკ­ლა­მო სა­ა­გენ­ტო­ში მუ­შა­ობს. ქარ­თუ­ლად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ლა­პა­რა­კობს, ჰყავს ქარ­თვე­ლი მე­გობ­რე­ბი და ხში­რად ჩა­მო­დის აქ. 7 წლამ­დე თბი­ლის­ში ცხოვ­რობ­და, სკო­ლა­შიც აქ და­დი­ო­და. ირაკ­ლი ქარ­თუ­ლად ელა­პა­რა­კე­ბო­და, ძა­ლი­ან კარ­გი ბი­ჭია. გა­რეგ­ნუ­ლად იმ­დე­ნად ვერ ვამ­სგავ­სებ, მაგ­რამ გვერ­დით რომ მყავს, ვგრძნობ ირაკ­ლის ენერ­გი­ას, ქცე­ვაც ძა­ლი­ან უგავს.

- თქვე­ნი ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნით.

- ჩემი მე­უღ­ლე გია ითო­ნიშ­ვი­ლია, შვი­ლი­ე­ბი - გი­ორ­გი და ანა ითო­ნიშ­ვი­ლე­ბი. ანას ძა­ლი­ან უყ­ვარს ხატ­ვა, ეს მისი ჰო­ბია, ას­წავ­ლის ბიზ­ნეს-ინ­გლი­სურს, ჰყავს სტუ­დენ­ტე­ბი, უფ­რო­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­საც ეკო­ნო­მი­კა და ბიზ­ნე­სი ინ­გლი­სუ­რად სჭირ­დე­ბა, ნი­ჭი­ე­რი გო­გოა, 5 ენა იცის. გი­ორ­გი მუ­შა­ობს ბან­კში, ასე­ვე გა­დის მა­გის­ტრა­ტუ­რის კურსს, მუ­სი­კით ისიც და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია.

აი, ეს არის სულ, რისი თქმაც შე­მიძ­ლია და ბო­ლოს მინ­და, კი­დევ გა­ვი­მე­ო­რო, რაც ვთქვი: მინ­და, მჯე­რო­დეს, რომ არ­სე­ბობს რა­ღაც სხვა რე­ა­ლო­ბა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ ერთი შა­ბა­თი ჩა­ვა­ტა­როთ, სა­დაც ყვე­ლა­ნი უფრო კარ­გე­ბი, კე­თი­ლე­ბი, ლა­მა­ზე­ბი, ჭკვი­ა­ნე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე­ე­ბი ვიქ­ნე­ბით.