სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცნო­ბილ და გავ­რცე­ლე­ბულ მა­მა­კაც­თა სა­ხე­ლე­ბი­დან თი­თო­ე­ულს ცხა­დია, თა­ვი­სი ის­ტო­რია და წარ­მო­მავ­ლო­ბა აქვს, რი­თაც ყვე­ლა ინ­ტე­რეს­დე­ბა. ვაგ­რძე­ლებთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცის სა­ხე­ლე­ბის წარ­დგე­ნას, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სორ ზუ­რაბ ჭუმ­ბუ­რი­ძის წიგ­ნის - "რა გქვია შენ?" მი­ხედ­ვით არის მომ­ზა­დე­ბუ­ლი.

გივი - (სპარ­სუ­ლი) მნიშ­ვნე­ლო­ბა გა­ურ­კვე­ვე­ლია. აქე­და­ნაა გვა­რი გი­ვიშ­ვი­ლი. გივი-ს მო­ფე­რე­ბი­თი ფორ­მაა გი­უ­ნა, სა­ი­და­ნაც წარ­მომ­დგა­რია გვა­რი გი­უ­ნაშ­ვი­ლი.

გიო - (ბერ­ძნუ­ლი) მი­ღე­ბუ­ლია გი­ორ­გი-ს შე­მოკ­ლე­ბით. მნიშ­ვნე­ლო­ბით უდ­რის "მი­წას" (აქვს ისე­თი­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ბა რო­გორც გი­ორ­გი-ს).

გი­ორ­გი - (ბერ­ძნუ­ლი) "მხვნელ-მთეს­ვე­ლი," "მი­წათ­მოქ­მე­დი". მსოფ­ლი­ო­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი სა­ხე­ლია. ქარ­თულ­ში ამ სა­ხე­ლის ფარ­თოდ გავ­რცე­ლე­ბას მოწ­მობს გვა­რე­ბი: გი­ორ­გა­ძე, გი­ორ­გი­ძე, გორ­გა­ძე, გორ­გი­ძე, გო­გა­ძე, გო­გი­ძე, გო­გია, გო­გი­ა­ვა. გო­გიშ­ვი­ლი, გო­გი­აშ­ვი­ლი, გო­გი­ტაშ­ვი­ლი, გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი და სხვ.

გოგი, გო­გია, გო­გი­ტა, გოგ­ლა - გი­ორ­გი-ს კნი­ნო­ბი­თი ფორ­მე­ბია. ამა­ვე სა­ხე­ლის შე­მოკ­ლე­ბაა ქარ­თულ­ში და­მო­უ­კი­დე­ბელ სა­ხე­ლად ქცე­უ­ლი გიო.

გო­დერ­ძი - (ირა­ნუ­ლი) "ძლი­ე­რი ხარი". აქე­და­ნაა გვა­რე­ბი: გო­დერ­ძიშ­ვი­ლი, გო­დე­რი­ძე, გორ­დე­ზი­ა­ნი (გო­დერ­ძი­ა­ნი).

ვა­სილ (ბერ­ძნუ­ლი) "სა­მე­ფო", "მე­ფი­სა" (დაწ­ვრი­ლე­ბით იხ. ბა­სილ). ქარ­თულ­ში ხში­რად გვხვდე­ბა შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ფორ­მით: ვასო. ვა­სილ-ისა­გან ნა­წარ­მო­ე­ბია სა­ხე­ლი - ვა­სი­ლი­სა.

ვაჩე - ძვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლო­ში ფარ­თოდ გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი სა­ხე­ლი იყო. "ქარ­თლის ცხოვ­რე­ბის" მი­ხედ­ვით, ვაჩე ერ­ქვა ქარ­თლის მე­ო­ცე მე­ფეს. ამ სა­ხე­ლის­გან არის ნა­წარ­მო­ე­ბი გვა­რე­ბი ვა­ჩე­იშ­ვი­ლი, ვა­ჩა­ძე და ვაჩ­ნა­ძე. აგ­რეთ­ვე სოფ­ლის სა­ხე­ლი ვა­ჩი­ა­ნი. ვაჩე წარ­მო­შო­ბით ირა­ნუ­ლი სა­ხე­ლია და "ყმაწ­ვილს," "ბავ­შვს," "ბიჭს," "შვილს" ნიშ­ნავს (მსგავ­სია ქარ­თუ­ლი ბი­ჭი­კო­სი).

ვახ­ტანგ - ქარ­თულ­ში ძველ­თა­გან ცნო­ბი­ლი და ამ­ჟა­მა­დაც გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი სა­ხე­ლია. ეს სა­ხე­ლი ერ­ქვა სა­ქარ­თვე­ლოს არა­ერთ მე­ფე­სა და გა­მო­ჩე­ნილ პი­როვ­ნე­ბას, მათ შო­რის, თბი­ლი­სის და­მა­არ­სე­ბელს ვახ­ტანგ გორ­გა­სალს (V ს.). წარ­მო­შო­ბით უკავ­შირ­დე­ბა ირა­ნულ ენებს და ნიშ­ნავს "მგლის­ტა­ნი­ანს," "მგე­ლას". აქე­და­ნაა გვა­რე­ბი: ვახ­ტან­გა­ძე, ვახ­ტან­გი­ძე, ვახ­ტან­გაშ­ვი­ლი, ვახ­ტან­გიშ­ვი­ლი, ვახ­ტან­გუ­რი.

ვა­ხუშ­ტი - (ირა­ნუ­ლი) "სა­უ­კე­თე­სო," "სა­მო­თხე". ამ სა­ხე­ლით ცნო­ბილ ქარ­თველ მოღ­ვა­წე­თა შო­რის გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია გა­მო­ჩე­ნი­ლი მეც­ნი­ე­რი - გე­ოგ­რა­ფი და ის­ტო­რი­კო­სი ვა­ხუშ­ტი ბა­ტო­ნიშ­ვი­ლი (XVIII ს.).

ვე­ფხია - (ქარ­თუ­ლი) მნიშ­ვნე­ლო­ბით მას ედ­რე­ბა უცხო­უ­რი სა­ხე­ლე­ბი: პარ­დი, ტიგ­რია, ყაფ­ლან. ვე­ფხი­ას ვა­რი­ან­ტე­ბია: ვე­ფხია, ვე­ფხო, ეფხო, ეფხია, მის­გან ნა­წარ­მო­ე­ბი გვა­რე­ბია: ვე­ფხვა­ძე, ვე­ფხვი­აშ­ვი­ლი, ვე­ფხი­აშ­ვი­ლი, ვე­ფხიშ­ვი­ლი, ეფხოშ­ვი­ლი.

ვლა­დი­მერ - ძვე­ლი სლა­ვუ­რი სა­ხე­ლია, ნიშ­ნავს "ქვეყ­ნის მფლო­ბელს". მას­თან ფორ­მით ახ­ლოს დგას აგ­რეთ­ვე გო­თუ­რი ვოლ­დე­მარ, რო­მე­ლიც ნიშ­ნავს "გან­თქმულ (ცნო­ბილ) ბა­ტონს," "მფლო­ბელს". ვლა­დი­მე­რის შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ქარ­თუ­ლი ფორ­მაა ლადო, მო­ფე­რე­ბი­თი - ლა­დი­კო.

ვლა­სი - (ბერ­ძნუ­ლი) "უხე­ში," "მო­უ­ხერ­ხე­ბე­ლი". მისი მო­ფე­რე­ბი­თი ფორ­მაა ლა­სი­კო.

კარ­ლო - იტა­ლი­უ­რი ფორ­მაა ძვე­ლი გერ­მა­ნუ­ლი სა­ხე­ლი­სა, რო­მე­ლიც "მა­მა­კაცს" ნიშ­ნავს. გერ­მა­ნუ­ლად გა­მო­ით­ქმის კარლ, ფრან­გუ­ლად - შარლ, ინ­გლი­სუ­რად - ჩარლზ (მნიშ­ვნე­ლო­ბის მხრივ შე­ა­და­რეთ ქარ­თუ­ლი კა­ცია, მეგ­რუ­ლი კო­ჩია, ბერ­ძნუ­ლი არ­სე­ნი და სხვ.). კარლ-ისა­გან ნა­წარ­მო­ე­ბია ქა­ლის სა­ხე­ლიც კა­რო­ლი­ნა ("კარ­ლი­სა", ე.ი. "მა­მა­ცი­სა").

კახა, კახი - (ქარ­თუ­ლი) პი­როვ­ნულ სა­ხე­ლად ქცე­უ­ლია ქარ­თველ­თა ერთ-ერთი სა­ტო­მო სა­ხე­ლი (ეთ­ნო­ნი­მი), რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ სა­ხე­ლად ცნო­ბი­ლია VIII ს-დან. ამდრო­ინ­დე­ლი მოღ­ვა­წეა ქარ­თვე­ლი წმინ­და­ნი კოს­ტან­ტი კახი, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც მისი ბი­ოგ­რა­ფი გვამ­ცნობს: "მას ჟამ­სა ოდენ იყო ვინ­მე ქუ­ე­ყა­ნა­სა ქარ­თლი­სა­სა, სა­ნა­ხებ­სა ზენა სოფ­ლი­სა­სა, კაცი, რო­მელ­სა სა­ხე­ლი ერ­ქუა კოს­ტან­ტი, რო­მელ­სა ეწო­და კა­ხაი სა­ხე­ლად მა­მუ­ლი­სა მის ქვეყ­ნი­სა" (აგი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი ძეგ­ლე­ბი, I, 165). რო­გორც ვხე­დავთ, კახა კოს­ტან­ტის ზედ­წო­დე­ბაა, და­მა­ტე­ბი­თი სა­ხე­ლია, შერ­ქმე­უ­ლი "მა­მუ­ლი ქვეყ­ნის" მი­ხედ­ვით. სხვა­გან, ატე­ნის სი­ო­ნის წარ­წე­რა­ში (853 წ.), იგი­ვე პირი მხო­ლოდ კა­ხას სა­ხე­ლით იხ­სე­ნი­ე­ბა: "და მას­ვე თთუ­ე­სა აგუს­ტოს­სა კვ-სა, დღე­სა შა­ბათ­სა­ვე, ზი­რაქ შე­ი­პყრა კა­ხაი და ძეც მისი თარ­კუ­ჯი". ამ წყა­რო­თა მი­ხედ­ვით უნდა და­ვას­კვნათ, რომ კახა მეტ­სა­ხე­ლი კი არაა, ნამ­დვი­ლად სა­ხე­ლია, ოღონდ, ოფი­ცი­ა­ლურ სა­ხელს არ წარ­მო­ად­გენ­და (ამ ფუნ­ქცი­ას კოს­ტან­ტი ას­რუ­ლებ­და). როცა ქრის­ტეს­თვის წა­მე­ბუ­ლი კოს­ტან­ტი ეკ­ლე­სი­ამ წმინ­და­ნად აღი­ა­რა, ამის შემ­დეგ კახი (კახა) უკვე ქრის­ტი­ნულ კა­ლენ­და­რულ სა­ხე­ლად იქცა. კოს­ტან­ტი კახი არა­ბებ­მა სიკ­ვდი­ლით და­სა­ჯეს 853 წელს, როცა ის 85 წლის მო­ხუ­ცი იყო. ამ­რი­გად, ის და­ბა­დე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლა 768 წელს და ამ დრო­ის­თვის სა­ხე­ლი კახა (კახი) უკვე არ­სე­ბობ­და, ოფი­ცი­ლურ სა­ხე­ლად კი IX ს-დან იქცა. კახი და მისი ვა­რი­ან­ტე­ბი კახა, კახო, კა­ხუა სა­ფუძ­ვლად უდევს გვა­რებს: კა­ხი­ძე, კა­ხიშ­ვი­ლი, კა­ხი­ა­ნი, კა­ხაშ­ვი­ლი, კა­ხა­ძე, კა­ხა­ია, კა­ხო­ი­ძე, კა­ხო­ი­ა­ნი, კა­ხოშ­ვი­ლი, კა­ხი­აშ­ვი­ლი, კა­ხუ­აშ­ვი­ლი. იმა­ვე სა­ხე­ლი­ა­სა­გან "ბერ" ბო­ლო­სარ­თით ნა­წარ­მო­ე­ბია კა­ხა­ბე­რი, რო­მე­ლიც გვხვდე­ბა რო­გორც გვა­რად, ისე სა­ხე­ლად. კა­ხა­ბერ-ისა­გან შემ­დგომ­ში ხე­ლახ­ლა ნა­წარ­მო­ე­ბია გვა­რე­ბია: კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი, კა­ხა­ბე­რი­ძე, კახ­ბე­რი­ძე. და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი გვა­რე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე ადრე (XIVს.) გვხვდე­ბა კა­ხა­ბე­რი­ძე და კა­ხი­ა­ნი.

კა­ხა­ბერ - (ქარ­თუ­ლი) კომ­პო­ზი­ტია (რთუ­ლი სა­ხე­ლი), შედ­გე­ბა ორი ნა­წი­ლი­სა­გან: კახა და ბერი. კა­ხა­ბე­რი სა­ხე­ლიც არის და გვა­რიც. კა­ხა­ბე­რი ერ­ქვა სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში ცნო­ბილ არა­ერთ პირს – რა­ჭის, თაკ­ვე­რის, გუ­რი­ის ერის­თა­ვებს (XI-XV სს.).

კვი­რი­კე - (ბერ­ძნუ­ლი) "უფ­ლი­სა". ქარ­თულ­ში ად­რი­დან­ვე გვხვდე­ბა არა­ერ­თი ის­ტო­რი­უ­ლი პი­რის სა­ხე­ლად. მის­გან ნა­წარ­მო­ე­ბია გვა­რე­ბი: კვი­რი­კა­ძე, კვი­რი­კაშ­ვი­ლი, კვი­რი­კი­ძე, კვი­რი­კე­იშ­ვი­ლი, კვირ­კვა­ია, კვირ­კვე­ია. კვი­რი­კეს ქარ­თუ­ლი შე­სა­ტყვი­სია უფ­ლი­სა (აქე­დან გვა­რი – უფ­ლი­საშ­ვი­ლი). სომ­ხურ­ში ეს სა­ხე­ლი და­ცუ­ლია კი­რა­კოს-ის ფორ­მით. სა­ერ­თოდ უნდა აღი­ნიშ­ნოს, რომ ბერ­ძნუ­ლი სი­ტყვა კვი­რი­ოს ("უფა­ლი," "ბა­ტო­ნი"), სა­ი­და­ნაც ნა­წარ­მო­ე­ბია კვი­რი­კე, სა­ფუძ­ვლად უდევს აგ­რეთ­ვე არა­ერთ სა­ხელ­საც, რო­გო­რი­ცაა, მა­გა­ლი­თად, კა­ცის სა­ხე­ლე­ბი: კვი­რი­ონ (კი­რი­ონ), კვი­რო­სი (კი­რო­სი), კი­რი­აკ, კი­რი­ან და ამათ­გან წა­მოქ­მნი­ლი ქა­ლის სა­ხე­ლე­ბი: კირა, კი­რი­ა­კა, კი­რი­ა­ნა, და სხვ.

კი­ა­ზო - (ბერ­ძნუ­ლი) "მკურ­ნა­ლი" (ეტი­მო­ლო­გია სა­ეჭ­ვოა).

კი­რი­ლე - (სპარ­სუ­ლი) "მზე," სხვაგ­ვა­რი ეტი­მო­ლო­გი­ით - ესაა ბერ­ძნუ­ლი სა­ხე­ლის კვი­როს-ის კნი­ნო­ბი­თი ფორ­მა ("პა­ტა­რა ბა­ტო­ნი," "ბა­ტო­ნიშ­ვი­ლი").

კიტა - ეტი­მო­ლო­გია გა­ურ­კვე­ვე­ლია. შე­საძ­ლოა წარ­მო­ად­გენ­დეს ზე­მოხ­სე­ნე­ბუ­ლი კი­კი­ტას შე­მოკ­ლე­ბულ ფორ­მას.

კობა - (ქარ­თუ­ლი) მიჩ­ნე­უ­ლია ია­კო­ბის შე­მოკ­ლე­ბულ ფორ­მად, მაგ­რამ ამ­გვა­რი და­კავ­ში­რე­ბა გვი­ან­დე­ლი ამ­ბა­ვი უნდა იყოს. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, კობა ქარ­თულ­ში და­მო­უ­კი­დე­ბელ სა­ხე­ლად არის ქცე­უ­ლი. ეს სა­ხე­ლი ჰქვია ალექ­სან­დრე ყაზ­ბე­გის "მა­მის მკვლე­ლის" ერთ-ერთ მოქ­მედ გმირს. კობა იო­სებ ჯუ­ღაშ­ვი­ლის (სტა­ლი­ნის) ფსევ­დო­ნი­მი იყო. ამ სა­ხე­ლის­გან წარ­მოქ­მნი­ლია გვა­რე­ბი: კო­ბა­ი­ძე, კო­ბი­ძე, კო­ბი­აშ­ვი­ლი.

კოკი - (ქარ­თუ­ლი) მისი კნი­ნო­ბი­თი ფორ­მე­ბია: კოკა, კო­კი­ნია, კო­კი­ლა. ამათ­გან მო­დის გვა­რე­ბი: კო­კა­ია, კო­კაშ­ვი­ლი, კო­კი­ლაშ­ვი­ლი.

კონ­სტან­ტი­ნე - (ლა­თი­ნუ­რი) "უმ­ტკი­ცე­სი," "ურ­ყე­ვი­სა," "მედ­გა­რი­სა" (იგ­ლის­ხმე­ბა: შვი­ლი). მისი შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ფორ­მე­ბია: კოტე, კოს­ტა, კო­წია, კოწო. ამათ­გა­ნაა გვა­რე­ბი: კო­ტე­ტიშ­ვი­ლი, კოს­ტა­ვა.

კორ­ნე­ლი - (ლა­თი­ნუ­რი) "რქი­ა­ნი," ან "შინ­დი," "შვინ­და" (ორი­ვე ახ­სნა სა­ეჭ­ვოა). ევ­რო­პულ ენებ­ში გვხვდე­ბა მის­გან ნა­წარ­მო­ე­ბი ქა­ლის სა­ხე­ლიც: კორ­ნე­ლია.

კოტე - კონ­სტან­ტი­ნე-ს შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ფორ­მაა ქარ­თულ­ში, აქვს და­მო­უ­კი­დე­ბელ სა­ხე­ლად ქცე­ვის ტენ­დენ­ცია. მისი კნი­ნო­ბი­თი ფორ­მა უნდა იყოს კო­ტია, კო­ტუა, კო­ტე­ტი, რომ­ლე­ბიც და­ცუ­ლია გვა­რებ­ში: კო­ტაშ­ვი­ლი, კო­ტი­აშ­ვი­ლი, კო­ტე­ტიშ­ვი­ლი, კო­ტუა.

კუ­კუ­რი - (ქარ­თუ­ლი) "კო­კო­ბი ვარ­დი," "ვარ­დის კო­კო­რი".

გუგა, გუგუ, გუ­გუა - (ქარ­თუ­ლი) ერთი და იმა­ვე სა­ხე­ლის ვა­რი­ან­ტე­ბია. მათ­გან წარ­მოქ­მნი­ლია გვა­რე­ბი: გუ­გა­ვა, გუ­გეშ­ვი­ლი, გუ­გოშ­ვი­ლი, გუ­გუშ­ვი­ლი, გუ­გუ­ბე­რი­ძე. ამათ­გან გუ­გა­ვა ძველ სა­ბუ­თებ­ში იხ­სე­ნი­ე­ბა XVI სა­უ­კუ­ნი­დან. გუ­გუა ჰქვია ალექ­სან­დრე ყაზ­ბე­გის "ხე­ვის­ბე­რი გო­ჩას" ერთ-ერთ მოქ­მედ გმირს.

გუ­გუ­ლი - (ქარ­თუ­ლი) გვხვდე­ბა რო­გორც ვა­ჟის, ისე ქა­ლის სა­ხე­ლად (ვა­ჟის სა­ხე­ლად იშ­ვი­ა­თად).

დევი - წარ­მო­შო­ბით სპარ­სუ­ლი სი­ტყვაა, ქარ­თულ­ში ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი, მაგ­რამ უჭ­კუო ზღაპ­რუ­ლი არ­სე­ბის სა­ხე­ლია. ამა­ვე დროს დევი და­ვით-ის ინ­გლი­სუ­რი ფორ­მაა (ადა­მი­ა­ნის სა­ხე­ლად უმ­თავ­რე­სად სწო­რედ აქე­დან გავ­რცელ­და). მის­გან ნა­წარ­მო­ე­ბი გვა­რე­ბია: დე­ვა­ძე, დე­ვი­ძე, დე­ვა­უ­რი.

დე­მეტ­რე - (ბერ­ძნუ­ლი) "მიწა - დედა," სხვაგ­ვა­რი გან­მარ­ტე­ბის მი­ხედ­ვით "დე­მეტ­რა­სი". ან­ტი­კუ­რი მი­თო­ლო­გი­ის მი­ხედ­ვით დე­მეტ­რა მი­წათ­მოქ­მე­დე­ბის და ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბის ქალღმერ­თია (იგი­ვე ცე­რე­რა). ეს სა­ხე­ლი ერ­ქვა სა­ქარ­თვე­ლოს რამ­დე­ნი­მე მე­ფეს, მათ შო­რის - დე­მეტ­რე (იგი­ვე დი­მიტ­რი) თავ­და­დე­ბულს. დი­მიტ­რი ამ სა­ხე­ლის გვი­ან­დე­ლი ფორ­მაა, სა­დაც ე ხმო­ვანს ენაც­ვლე­ბა ი (ეს ცვლი­ლე­ბა ბერ­ძნულ­ში­ვე მოხ­და). ასე­თი­ვე ცვლი­ლე­ბა სხვა სა­ხე­ლებ­შიც მომ­ხდა­რა: ელია – ილია, ჰე­რეკ­ლე-ერეკ­ლე-ირაკ­ლი, ესა­ია-ისა­ია და სხვ. უფრო ძვე­ლი ფორ­მე­ბი და­ცუ­ლია გვა­რებ­ში: დე­მეტ­რა­ძე, დე­მეტ­რაშ­ვი­ლი, ელი­აშ­ვი­ლი, ელოშ­ვი­ლი, ელი­ა­ძე, ელი­ა­ვა, ესა­ი­აშ­ვი­ლი და ა.შ. დე­მეტ­რე-სა და დი­მიტ­რი-ს შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ფორ­მე­ბია: დიტო, მიტო, დუტუ.

ედი­შერ - (სპარ­სუ­ლი) "ლო­მის დღე­სას­წა­უ­ლი". აქე­და­ნაა გვა­რი ედი­შე­რაშ­ვი­ლი. ეს სა­ხე­ლი­ცა და გვა­რიც დას­ტურ­დე­ბა ქარ­თულ ის­ტო­რი­ულ სა­ბუ­თებ­ში XVII ს-დან. შე­და­რე­ბით იშ­ვი­ა­თად გვხვდე­ბა აგ­რეთ­ვე გვა­რი ედი­შე­რი­ძე.

ედუ­არდ - (გერ­მა­ნუ­ლი) "სა­კუთ­რე­ბა­ზე მზრუნ­ვე­ლი".

მო­ამ­ზა­და ლალი ფა­ცი­ამ

AMBEBI.GE

ასე­ვე და­გა­ინ­ტე­რე­სებთ: გა­ი­გე რას ნიშ­ნავს შენი სა­ხე­ლი - სა­ქარ­თვე­ლო­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის სა­ხე­ლე­ბის გან­მარ­ტე­ბა

გა­ი­გე რას ნიშ­ნავს შენი სა­ხე­ლი - სა­ქარ­თვე­ლო­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი 30 ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ლის გან­მარ­ტე­ბა