გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L"-ის ჩა­ტა­რე­ბულ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურსს "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი" სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. კონ­კურ­სის მი­ზა­ნი მწერ­ლე­ბის გა­მოვ­ლე­ნა იყო, რო­მელ­თა წიგ­ნებს გა­მომ­ცემ­ლო­ბა სა­კუ­თა­რი და­ფი­ნან­სე­ბით და­ბეჭ­დავ­და. ამ მარ­თლაც უნი­კა­ლურ­მა შან­სმა 300 მწე­რა­ლი და მკი­თხვე­ლის უპ­რე­ცე­დენ­ტო, მრა­ვა­ლ­ა­თა­სი­ა­ნი არ­მია მი­ი­ზი­და.

სა­ბო­ლო­ოდ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლად ხუთი ახალ­გაზ­რდა მწე­რა­ლი მოგ­ვევ­ლი­ნა. ორი ავ­ტო­რის, თა­თუ­ლი ღვი­ნი­ა­ნი­ძი­სა და შო­რე­ნა ხუ­ხუ­ას წიგ­ნე­ბი კი უკვე გა­მო­ი­ცა და ახლა უამ­რა­ვი მკი­თხვე­ლის თა­როს ამ­შვე­ნებს. რო­გორც გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L"-ის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი მაია ალუ­და­უ­რი

ამ­ბობს, კონ­კურ­სით არა მხო­ლოდ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლებს გა­ე­კა­ფათ გზა ფარ­თო აუ­დი­ტო­რი­ის­კენ, - ამ ძა­ლი­ან თა­მამ­მა კონ­კურ­სმა და გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L"-მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ერ­თად ყვე­ლა ახალ­გაზ­რდა შე­მოქ­მედ­ში და­ტო­ვა იმის გან­ცდა, რომ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ზუს­ტად ისე­ვე, რო­გორც უცხო­ეთ­ში, შე­იძ­ლე­ბა ახალ­გაზ­რდა შე­მოქ­მე­დი წინ წა­ვი­დეს, წიგ­ნე­ბიც გა­მოს­ცეს და ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რა­დაც იქ­ცეს.

მაია ალუ­და­უ­რი, გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L"-ის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი:

"გა­მომ­ცემ­ლო­ბამ ამ კონ­კურ­სით მო­ინ­დო­მა, აღ­მო­ე­ჩი­ნა ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც, მხო­ლოდ იმის გამო, რომ არ ჰქონ­დათ სა­შუ­ა­ლე­ბა თუ ბიძ­გი, გზას ვერ იკა­ფავ­დნენ. სა­ბო­ლო­ოდ, მარ­თლაც სა­ინ­ტე­რე­სო ხუთი ავ­ტო­რი გა­მოვ­ლინ­და, რო­მელ­თა­გან ორის ნა­წარ­მო­ე­ბი გა­მომ­ცემ­ლო­ბამ უკვე გა­მოს­ცა და წარ­მა­ტე­ბით იყი­დე­ბა. შო­რე­ნა ხუ­ხუ­ას ნა­წარ­მო­ე­ბი "შე­მო­ვალ ეტ­ლით" სრუ­ლი­ად ახა­ლი სი­ტყვაა ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში და გულ­წრფე­ლად ვფიქ­რობ, რომ არამ­ხო­ლოდ ქარ­თულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში. ნა­წარ­მო­ე­ბი, რო­მე­ლიც ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე ახალ­გაზ­რდა ქალ­ზეა, ძა­ლი­ან გულ­წრფე­ლია და, იმავდრო­უ­ლად, მა­ღა­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბით და­წე­რი­ლი.

რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ბევრ რა­მეს გა­ნა­პი­რო­ბებს ისიც, რომ ავ­ტო­რი დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში თა­ვად სარ­გებ­ლობ­და ეტ­ლით და მის­თვის ნაც­ნო­ბია ასე­თი ადა­მი­ა­ნის გან­ცდე­ბი. თუმ­ცა ნა­წარ­მო­ე­ბის პო­პუ­ლა­რო­ბის­თვის მხო­ლოდ ეს არ კმა­რა - ავ­ტორ­მა შეძ­ლო ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე ადა­მი­ა­ნის ტკი­ვი­ლი და სუ­ლის­შემ­ძვრე­ლი ბრძო­ლა ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის იმ­დე­ნად ცო­ცხლად და და­მა­ჯე­რებ­ლად გად­მო­ე­ცა, რომ მკი­თხვე­ლი წიგ­ნის კი­თხვას თავს ვერ აღ­წევს. ავ­ტო­რი გვარ­წმუ­ნებს, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის, სი­ცო­ცხლის­თვის ბრძო­ლას აზრი ყო­ველ­თვის აქვს, მა­ში­ნაც კი, თუ ეტლს ხარ მი­ჯაჭ­ვუ­ლი, ხარ სხვა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

ნა­წარ­მო­ე­ბის მთა­ვა­რი გმი­რი თავს კი არ იცო­დებს, არა­მედ, პი­რი­ქით, სა­კუ­თარ თავს ქმნის, ქმნის თა­ვის ბედ­ნი­ე­რე­ბას. ვფიქ­რობ, "შე­მო­ვალ ეტ­ლით" ყვე­ლამ უნდა წა­ი­კი­თხოს, ნე­ბის­მი­ერ­მა, ვი­საც სურს, ის­წავ­ლოს ბრძო­ლა ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის. ეს წიგ­ნი უნდა წა­ვი­კი­თხოთ იმი­ტო­მაც, რომ უკეთ გა­ვუ­გოთ ამ ადა­მი­ა­ნებს, უკეთ ვიგ­რძნოთ, რო­გო­რია ცხოვ­რე­ბა ეტ­ლის ბორ­ბლებ­ზე... ის თვალს აგ­ვი­ხელს და დაგ­ვა­ნა­ხებს, რო­გორ უნდა ვიქ­ცე­ო­დეთ, როცა საქ­მე ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე­ებს ეხე­ბა. ეს წიგ­ნი და შო­რე­ნა ხუ­ხუ­ას გმი­რის ამ­ბა­ვი ჩვენ შეგვცვლის და, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ცო­ტა­თი მა­ინც უკე­თე­სე­ბი გავ­ხდე­ბით.

შო­რე­ნა ხუ­ხუა, წიგ­ნის ავ­ტო­რი:

"მე ჩემი წიგ­ნის გმი­რის გზა თა­ვად გა­ვი­ა­რე, თა­ვად ვსარ­გებ­ლობ­დი ეტ­ლით და იმ­დრო­ინ­დელ ჩემს სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბას აღვწერ­დი კი­დეც ჩემს ჩა­ნა­წე­რებ­ში. რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L", ამ წიგნს ვერ გა­მოვ­ცემ­დი. შე­სა­ბა­მი­სად, ვერ წა­ი­კი­თხავ­დნენ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ეს წიგ­ნი ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბათ. მე ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც სხე­უ­ლის ყვე­ლა უჯრე­დით იცის, რას გრძნობს ადა­მი­ა­ნი ეტ­ლით სარ­გებ­ლო­ბი­სას. ეს წიგ­ნი, რომ­ლის პრო­ტო­ტი­პი, ჩემ­თან ერ­თად, ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე ჩემი ორი მე­გო­ბა­რია, არის ცხოვ­რე­ბა, რო­მელ­საც ვერ გა­ი­გებს ის, ვინც არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ეტ­ლში. ეს არის სამ­ყა­რო, რო­მელ­საც სხვა წე­სე­ბი აქვს და ამას მა­შინ­ვე ხე­დავ, როცა ეტ­ლში ჯდე­ბი. შენ კი უნდა მი­ი­ღო ეს წე­სე­ბი ან შეც­ვა­ლო. ერ­თი­ცა და მე­ო­რეც ძნე­ლია და ტკი­ვი­ლი­ა­ნი, თუმ­ცა, როცა იბ­რძვი, ბედ­ნი­ე­რე­ბა, რო­მე­ლიც და­კარ­გუ­ლად მი­გაჩ­ნია, მხო­ლოდ მა­შინ მო­დის. შე­გუ­ე­ბა­ში ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ არ­სე­ბობს!

ეს გან­ცდა მინ­დო­და, გა­და­მე­ცა მთე­ლი სამ­ყა­როს­თვის, რად­გა­ნაც მე თა­ვად ეს გზა ავირ­ჩიე.მხო­ლოდ ამი­ტომ გა­დავ­რჩი.

- ეს რო­გორ მოხ­და, რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით ეტ­ლში?

- წა­მე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­გორც ეს ხში­რად ხდე­ბა ხოლ­მე. 2009 წელს სომ­ხეთ-სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვარ­ზე აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ სკო­ლა­ში ვას­წავ­ლი­დი ქარ­თულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას. თბი­ლი­სი­დან 35 კი­ლო­მეტრზე 10 წლის მან­ძილ­ზე ყო­ველ­დღე დავ­დი­ო­დი ჩემი ორ­კა­რი­ა­ნი პა­ტა­რა ავ­ტო­მო­ბი­ლით, რო­მელ­საც ერთ დღეს თავ­ზე ბე-ემ-ვე და­ე­ცა და ჩე­მი­ა­ნად გას­რი­სა... "ბე-ემ-ვეს" მძღო­ლის 18 წლის ძმა და­ი­ღუ­პა.

- თქვენ რო­გორ გა­დარ­ჩით?

- ამას ექი­მე­ბი ახ­ლაც ვერ ხსნი­ან. ყვე­ლა­ფე­რი დამ­ტვრე­უ­ლი მქონ­და, მათ შო­რის, ორი­ვე ბარ­ძა­ყის ძვა­ლი და თორ­მე­ტი­ვე ნეკ­ნი. დაფ­ლე­თი­ლი მქონ­და ნაწ­ლა­ვე­ბი და ღვიძ­ლი, ფილ­ტვე­ბი, ელენ­თა... ელენ­თა ამომ­კვე­თეს, ოთხად გაგ­ლე­ჯი­ლი ღვიძ­ლი კი რო­გორ­ღაც შე­ა­ერ­თეს. ფილ­ტვებ­ში სის­ხლი მქონ­და ჩაქ­ცე­უ­ლი; ფე­ხებ­ზე ორი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი მქონ­და სიმ­ძი­მე­ე­ბი.

- გო­ნე­ბა არ და­გი­კარ­გავთ?

- სა­ოც­რე­ბა ის იყო, რომ - არა. და თუკი რა­ი­მემ გა­და­მარ­ჩი­ნა, ექი­მე­ბი სწო­რედ ამას ასა­ხე­ლე­ბენ. ამ სა­ში­ნე­ლი ტან­ჯვის პირ­ვე­ლი­ვე წა­მე­ბი­დან ვფიქ­რობ­დი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მე­ცო­ცხლა. სა­ბო­ლო­ოდ, ყვე­ლა ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ, ფე­ხებ­ზე ოპე­რა­ცია და­მი­ნიშ­ნეს. ოპე­რა­ცია აღ­მოჩ­ნდა წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი. ყა­ვარ­ჯნე­ბით უნდა მევ­ლო, მაგ­რამ არა ჩემი კი­დუ­რე­ბის, არა­მედ იმ ლი­თო­ნის დახ­მა­რე­ბით, რო­მე­ლიც ძვლებ­ში მქონ­და. ამა­სო­ბა­ში თვე­ე­ბი გა­ვი­და და უკვე თა­ვი­დან მო­მი­წია აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი სკო­ლის მას­წავ­ლებ­ლო­ბის­თვის კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბამ.მი­ვი­ღე და გა­ვი­მარ­ჯვე. სწო­რედ აქე­დან და­ი­წყო სხვა ბრძო­ლა - ბრძო­ლა, რო­მე­ლიც უკვე რო­გორც შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის პირს უნდა მო­მე­გო. მო­ვი­თხო­ვე, რომ ვი­ნა­ი­დან ყა­ვარ­ჯნე­ბით მე­ო­რე სარ­თულ­ზე ას­ვლა მი­ჭირ­და, ჩემ­თვის გა­მოც­დე­ბი პირ­ველ სარ­თულ­ზე და­ე­ნიშ­ნათ.

იმავდრო­უ­ლად, რად­გან ფე­ხებ­ში რკი­ნა მქონ­და ჩად­გმუ­ლი და ერთ ად­გილ­ზე ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი, გა­მოც­დი­სას დას­ვე­ნე­ბი­თაც უნდა მე­სარ­გებ­ლა. ასე ჩა­ვა­ბა­რე გა­მოც­და და და­ვუბ­რუნ­დი სკო­ლას სა­ზღვარ­ზე, სა­დაც ისევ მან­ქა­ნით დავ­დი­ო­დი. ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი ამო­მიდ­გნენ მხარ­ში, სკო­ლის კარ­თან მხვდე­ბოდ­ნენ და ხე­ლით ავ­ყავ­დი შე­ნო­ბა­ში. ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ექ­სკურ­სი­ებ­ზეც კი დავ­დი­ო­დი, ისევ მათი დახ­მა­რე­ბით. ეტ­ლით სარ­გებ­ლო­ბა და­ვი­წყე, როცა ბარ­ძაყ­ში თე­ძოს ძვა­ლი გა­და­ვი­ნერ­გე და ექიმ­მა მი­თხრა, რომ ყა­ვარ­ჯნე­ბით სი­ა­რუ­ლი შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, ან და­წო­ლა უნდა ამერ­ჩია, ან ეტლი. მე ეტლი ავირ­ჩიე. ყა­ვარ­ჯნებ­თან შე­და­რე­ბით ეტ­ლმა ცხოვ­რე­ბა შე­მიმ­სუ­ბუ­ქა, თა­ნაც, შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე პი­რე­ბის ის ცხოვ­რე­ბა და­მა­ნა­ხა, რა­საც ვე­რა­ვინ ვე­რა­სო­დეს და­ი­ნა­ხავს, თუ ეტ­ლში არ აღ­მოჩ­ნდა.

მე გა­ვი­ცა­ნი ეს თემი, რო­მელ­თა­გან ზო­გი­ერთს ად­რეც ვიც­ნობ­დი, თუმ­ცა, სა­ნამ ეტ­ლში არ აღ­მოვ­ჩნდი, ვე­რაფ­რით მივ­ხვდე­ბო­დი, რომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი, და მეც მათ­თან ერ­თად, ცალ­კე ვარ­სე­ბობ­დით. სხვა სამ­ყა­რო იყო, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გან­წყო­ბა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, რომ­ლის­თვი­საც ბედ­ნი­ე­რე­ბის თუ სრულ­ფა­სოვ­ნე­ბის მი­საღ­წე­ვად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ბრძო­ლა. სხვა­ნა­ი­რად არა­ფე­რი გა­მო­ვა. მე ეს ბრძო­ლა მიზ­ნად და­ვი­სა­ხე. მახ­სოვს, რა ამ­ბა­ვი ავ­ტე­ხე ერთ-ერთ ტრე­ნინგზე, სა­დაც 100 ლარი მქონ­და გა­დახ­დი­ლი - მე­ო­რე სარ­თულ­ზე რომ ვერ ავე­დი, მო­ვი­თხო­ვე, უკან და­მიბ­რუ­ნეთ ჩემი 100 ლარი, რად­გან თქვენ ჩემ­თვის პი­რო­ბე­ბი არ შე­გიქ­მნი­ათ-მეთ­ქი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, საქ­მე არა 100 ლარ­ში, არა­მედ იმა­ში იყო, რომ ჩე­მის­თა­ნა ადა­მი­ა­ნის ინ­ტე­რე­სი არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეს. აი, მერე იყო, რომ ყვე­ლა პი­რო­ბა შე­მექ­მნა.

- თქვენ მარ­ნე­უ­ლის სკო­ლის დი­რექ­ტო­რო­ბაც ეტ­ლში მჯდომ­მა მო­ი­პო­ვეთ.

- მახ­სოვს, ბევ­რი გა­ო­ცე­ბით მი­ყუ­რებ­და, რო­გორ მი­ვე­დი ეტ­ლში მჯდო­მი სკო­ლის დი­რექ­ტო­რო­ბის­თვის კონ­კურ­სში. მახ­სოვს კონ­კურ­სის ბოლო სა­ფე­ხუ­რიც, სა­დაც იმ ადა­მი­ან­მა, რო­მელ­საც ჩემი ბედი უნდა გა­და­ე­წყვი­ტა, მი­თხრა, კარ­გი, თუ გას­წვდე­ბი საქ­მეს... ახლა ვარ მარ­ნე­უ­ლის იმ არა­ქარ­თუ­ლი სკო­ლის დი­რექ­ტო­რი, რო­მელ­შიც 1300-ზე მეტი ბავ­შვი სწავ­ლობს.

- მოს­წავ­ლე­ე­ბის ცხოვ­რე­ბის შეც­ვლაც მო­ა­ხერ­ხეთ?

- მე ამ სკო­ლა­ში გა­ვა­კე­თე ის, რაც მა­შინ ჩა­ვი­ფიქ­რე, როცა კონ­კურ­სში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­და და ეტ­ლში ვი­ჯე­ქი - გა­დავ­წყვი­ტე, ჩვენს სკო­ლა­ში ის ბავ­შვე­ბი მო­მეყ­ვა­ნა სას­წავ­ლებ­ლად, რომ­ლე­ბიც ამ რა­ი­ონ­ში ეტ­ლით სარ­გებ­ლობ­დნენ. პირ­ვე­ლი 12 წლის მოს­წავ­ლის მოყ­ვა­ნა­ზე მისი მშობ­ლე­ბის ძა­ლი­ან დიდი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა შემ­ხვდა, მაგ­რამ მა­ინც წა­მო­ვიყ­ვა­ნე და პირ­ველ კლას­ში დავ­სვი, რად­გან წიგ­ნის არა­ფე­რი გა­ე­გე­ბო­და. სულ მოკ­ლე ხან­ში ამ ბავ­შვმა 6 კლა­სის პროგ­რა­მა დას­ძლია და დღეს წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლეა. ახლა ჩემს სკო­ლა­ში 17 შშმ მოს­წავ­ლეა.

- ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი რო­გორ გახ­დით? სა­ო­ცა­რი წიგ­ნია იმის შე­სა­ხებ, რო­გორ არ უნდა შე­ი­ცო­დოს თავი ეტლს მი­ჯაჭ­ვულ­მა ადა­მი­ან­მა, რო­გორ უნდა იბ­რძო­ლოს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის, რო­მელ­საც აუ­ცი­ლებ­ლად მი­აღ­წევს.

- ეს წიგ­ნი ნამ­დვი­ლი გან­ცდა და ნამ­დვი­ლი ბრძო­ლაა, რომ­ლი­თაც ვიბ­რძო­ლეთ მეც და ჩემ­მა ორმა ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე მე­გო­ბარ­მა. რო­დე­საც კონ­კურ­სი გა­მო­ცხად­და, მე­გობ­რებ­მა მირ­ჩი­ეს, მი­ი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. ნამ­დვი­ლად არ მინ­დო­და, რად­გან ეს სხვა აუ­დი­ტო­რი­აა - აუ­დი­ტო­რია, რო­მელ­საც სული უნდა გა­უხ­სნა. ბევ­რი ვი­ფიქ­რე და სა­ბო­ლო­ოდ ის ჩა­ნა­წე­რე­ბი გა­და­ვი­კი­თხე, რო­მელ­თაც ნამ­დვი­ლი ტკი­ვი­ლით ვწერ­დი, მერე ჩემს გრძნო­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე და ხე­ლახ­ლა დავ­წე­რე. პირ­ვე­ლი ტური რომ მო­ვი­გე, სხვა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გა­მოჩ­ნდა - არ შე­იძ­ლე­ბო­და, არ მეთ­ქვა ბო­ლომ­დე სათ­ქმე­ლი. არ ვიცი, არის კი მწე­რა­ლი, რო­მე­ლიც ეტ­ლში მჯდო­მი აღ­წერს ეტ­ლით მო­სარ­გებ­ლე ადა­მი­ა­ნე­ბის ტკი­ვილს და ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის ბრძო­ლას, ინ­ტი­მურ გან­ცდებს?

კი­დევ ერთხელ ვი­მე­ო­რებ - რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო გა­მომ­ცემ­ლო­ბა "პა­ლიტ­რა L", არ იქ­ნე­ბო­და ჩემი წიგ­ნიც. ჩემს ნა­წე­რებს, ალ­ბათ, მხო­ლოდ ჩემი მე­გობ­რე­ბი წა­ი­კი­თხავ­დნენ და ის­წავ­ლიდ­ნენ ბრძო­ლას ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის ნე­ბის­მი­ერ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, მე კი მინ­და, რომ ეს ყვე­ლამ ის­წავ­ლოს, უპირ­ვე­ლე­სად კი მათ, ვინც სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა და­კარ­გა

- თქვენს წიგნს ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის სა­უ­კე­თე­სო შე­ფა­სე­ბა ერგო - კონ­კურ­სის ჟი­უ­რის წევ­რის, ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლის თქმით, ეს არის "ნამ­დვი­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და გა­მარ­ჯვე­ბა ნამ­დვი­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რი­სა, რო­დე­საც მა­სა­ლამ ვერ დათ­რგუ­ნა სათ­ქმე­ლი. კარ­გია, რომ ავ­ტო­რი იც­ნობს ამ სფე­როს, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, რომ მას­ში არის ძალა სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და იმი­სა, რომ პრე­ტენ­ზი­ე­ბი არის სამ­ყა­როს მი­მართ ზუს­ტად ისე­თი, რო­გო­რიც შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს", სა­ქარ­თვე­ლოს პირ­ველ­მა ლე­დიმ, მაკა ჩი­ჩუ­ამ კი, წიგ­ნის გა­რე­კა­ნი გა­ა­ფორ­მა.

- ჩემ­თვის ბა­ტო­ნი ლე­ვა­ნის აზრი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან ის ლი­ტე­რა­ტუ­რის სა­უ­კე­თე­სო მცოდ­ნეა. რაც შე­ე­ხე­ბა პირ­ველ ლე­დის, თა­ვა­დაც გა­ოც­და ჩემს და­ნახ­ვა­ზე და მეც, როცა მისი ნა­ხა­ტი ვნა­ხე. ზუს­ტად ისე ჰქონ­და და­ხა­ტუ­ლი, რო­გორც მინ­დო­და - ეტ­ლში მჯდო­მი ქალი ზურ­გით, რო­მელ­საც ხვე­უ­ლი თმა აქვს (მეც ასე­თი­ვე თმა მაქვს). ქალ­ბა­ტონ­მა მა­კამ, ალ­ბათ, ის და­ი­ნა­ხა ჩემს წიგნ­ში, რაც მინ­და ჩემ­მა მკი­თხველ­მაც და­ი­ნა­ხოს - ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის ბრძო­ლა ყო­ველ­თვის ღირს.

ეთერ ერა­ძე