2 ნო­ემ­ბე­რი წმინ­და ღირ­სი მამა გაბ­რი­ელ აღმსა­რე­ბელ-სა­ლო­სის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეა. ის 22 წლის წინ, 1995 წლის 2 ნო­ემ­ბერს აღეს­რუ­ლა. მამა გაბ­რი­ე­ლი ქარ­თულ­მა მარ­თლმა­დი­დე­ბელ­მა ეკ­ლე­სი­ამ წმინ­და­ნად ცოტა ხნის წინ შე­რა­ცხა. იგი დღეს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის შემ­წეა და ამის გამო ყვე­ლას თა­ვის მამა გაბ­რი­ე­ლი ჰყავს. თუმ­ცა, ალ­ბათ მათ­თვის, ვის­თა­ნაც ცხოვ­რე­ბა­ში ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქო­ნია, გა­მორ­ჩე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია.

რო­გო­რი იყო წმინ­და­ნის ცხოვ­რე­ბის ბოლო წლე­ბი, რა პი­რო­ბებ­ში გა­ა­ა­ტა ის, რაზე ფიქ­რობ­და და ვინ მკურ­ნა­ლობ­და - ამა­ზე მამა გაბ­რე­ლის ექი­მი, სა­პატ­რი­არ­ქოს სო­ცი­ა­ლუ­რი დაც­ვის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, ექი­მი ზუ­რაბ ვა­რა­ზი გვე­სა­უბ­რე­ბა:

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვა და შეგ­რძნე­ბაა, როცა მას ცხოვ­რე­ბა­ში იც­ნობ­დი. დიახ, გაბ­რი­ელ აღმსა­რე­ბელს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, ხე­ლი­თაც შევ­ხე­ბი­ვარ, მის­თვის ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თე­ბია, სის­ხლი ავუ­ღე და ეს ადა­მი­ა­ნი დღეს წმინ­და­ნია, მისი ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით და მე­ო­ხე­ბით ყვე­ლა ქრის­ტი­ა­ნი სარ­გებ­ლობს, მის სა­ხელს ბევ­რი სას­წა­უ­ლი უკავ­შირ­დე­ბა. მის საფ­ლავ­თან, ხატ­თან ბევ­რი გა­კურ­ნე­ბუ­ლა, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, ცხოვ­რე­ბის წესი შეც­ვლი­ლა და ეს სას­წა­უ­ლი არის გუ­ლის­ხმის­ყო­ფის­თვის, რწმე­ნა­ში გან­მტკი­ცე­ბის­თვის...

ზუ­რაბ ვა­რა­ზი

- რო­გო­რი იყო მას­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა?

- პატ­რი­არ­ქის აღ­საყ­დრე­ბის შემ­დეგ სი­ო­ნის ტა­ძარ­ში ხში­რად დავ­დი­ო­დი, მერე მრევ­ლიც გავ­ხდი და მა­შინ ვხე­დავ­დი ხოლ­მე სი­ონ­ში - მო­დი­ო­და, გულ­ზე რამ­დე­ნი­მე ჯვა­რი ეკი­და, ლოც­ვის დროს ხან ტი­რო­და, ხან ხმა­მაღ­ლა ვი­ღა­ცას ამ­ხელ­და, ისე და­იყ­ვი­რებ­და, ყუ­რა­დღე­ბას მი­ი­პყრობ­და. ვინც იც­ნობ­და, ყო­ველ­თვის უკან დაჰ­ყვე­ბოდ­ნენ, ძა­ლი­ან კე­თი­ლი იყო და გუ­ლის­ხმი­ე­რი. მეც მივ­სულ­ვარ მას­თან სი­ონ­ში და მი­თხო­ვია, დამ­ლო­ცეთ-მეთ­ქი... თავ­ზე ხელს და­მა­დებ­და და იტყო­და: ქრის­ტე ღმერ­თმა დაგ­ლო­ცოს და გა­კურ­თხოს...

იხი­ლეთ ვი­დეო: მამა გაბ­რი­ე­ლის მოღ­ვა­წე­ო­ბის უც­ნო­ბი კად­რე­ბი - სრუ­ლი ვერ­სია

- იმ პე­რი­ოდ­ში სამ­თავ­როს მო­ნას­ტერ­ში იყო უკვე?

- ვი­ნა­ი­დან მამა გაბ­რი­ე­ლი საბ­ჭო­თა მთავ­რო­ბის მიერ იდევ­ნე­ბო­და, ერ­თსა და იმა­ვე ად­გი­ლას დიდ­ხანს არ ჩერ­დე­ბო­და, მგო­ნი, სამ-სამი დღე შე­ეძ­ლო სხვა­დას­ხვა მო­ნას­ტერ­ში ეცხოვ­რა. ამი­ტომ, მო­ნას­ტრი­დან მო­ნას­ტერ­ში ფე­ხით მი­დი­ო­და... შემ­დგომ, რო­დე­საც მას და­ვუ­ახ­ლოვ­დი, მო­ყო­ლი­ლი აქვს, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა ტა­ძარ­ში იყო ნამ­ყო­ფი. ეკ­ლე­სია-სამ­ლოც­ვე­ლო თა­ვის სახ­ლშიც ჰქონ­და და იქაც არ ას­ვე­ნებ­დნენ, იქა­უ­რო­ბას უნ­გრევ­დნენ. ხან­და­ხან სა­საფ­ლა­ო­ზე ეძი­ნა, ან წა­ვი­დო­და რო­მე­ლი­მე მორ­წმუ­ნეს­თან და შე­ე­ფა­რე­ბო­და. დევ­ნი­ლი იყო...

მა­შინ ეჩ­ვე­ნე­ბო­დათ, რომ უც­ნა­უ­რი იყო. სხვა­თა შო­რის, ნა­ნა­ხი მაქვს მისი ჯან­მრთე­ლო­ბის ცნო­ბა, რო­მე­ლიც ფსი­ქი­ატ­რი­უ­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფოს მიერ იყო გა­ცე­მუ­ლი, ცნო­ბის ნო­მე­რი 666-ია (ამან მა­შინ­ვე მი­იქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა). იქ ეწე­რა, რომ ის არის ფსი­ქო­პა­თი­უ­რი პი­როვ­ნე­ბა და ეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ არ­სე­ბობს ღმერ­თი, ან­გე­ლო­ზე­ბი, ბუტ­ბუ­ტებს თა­ვი­სი სი­ტყვე­ბით, ლო­ცუ­ლობს... რა­საც მამა გაბ­რი­ე­ლი, რო­გორც სა­სუ­ლი­ე­რო პირი აკე­თებ­და, ამას ავად­მყო­ფო­ბად უთ­ვლიდ­ნენ, რად­გა­ნაც საბ­ჭო­თა ადა­მი­ა­ნი ასე­თი მორ­წმუ­ნე არ შე­იძ­ლე­ბო­და ყო­ფი­ლი­ყო.

კოშ­კი სამ­თავ­რო­ში, სა­დაც მამა გაბ­რი­ე­ლი ცხოვ­რობ­და

- აღ­ნიშ­ნეთ, რომ მის­თვის ოპე­რა­ცი­აც გა­გი­კე­თე­ბი­ათ. რო­გორ და რო­დის მოხ­და ეს?

- ეს მისი ცხოვ­რე­ბის ბოლო ეტა­პი იყო, ბოლო წე­ლი­წადს. მამა გაბ­რი­ე­ლი და­ე­ცა და მენჯ-ბარ­ძა­ყის სახ­სარ­ში­და მო­ტე­ხი­ლო­ბა მი­ი­ღო, ამი­ტომ, იწვა, სი­ა­რუ­ლი უჭირ­და, მერე გა­ურ­თულ­და, რად­გა­ნაც ჯან­მრთე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სხვა­დას­ხვა პრობ­ლე­მა ჰქონ­და - მუც­ლის ღრუ­ში წყალ­მან­კი, სი­თხეც და­უგ­როვ­და. პე­რი­ო­დუ­ლად სის­ხლს აღე­ბი­ნებ­და, საყ­ლა­პა­ვის ვე­ნე­ბი იყო გა­ფარ­თო­ე­ბუ­ლი... ერთხელ, ძა­ლი­ან ცუ­დად რომ იყო, მო­ნას­ტრის მო­ნაზვნებ­მა სთხო­ვეს, ექიმს მო­ვიყ­ვანთ, - უარი უთ­ქვამს, - არ მო­ვი­დეს, არ მინ­და, ექიმს არ მი­ვი­ღე­ბო. იქ ჩემი მე­უღ­ლის ნა­თე­სა­ვე­ბი იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ და უთ­ქვამთ, - ჩვე­ნი სიძე სა­პატ­რი­არ­ქო­ში საქ­მი­ა­ნობს, მორ­წმუ­ნეა, ექი­მია, ათო­ნის მთა­ზეა ნამ­ყო­ფი. ეს რომ გა­უ­გია, - მშვი­დო­ბით მობ­რძან­დე­სო. სუ­ლი­ე­რად გიც­ნო და მო­გიხ­მოო, - მი­თხრეს... ჩა­ვე­დი სამ­თავ­რო­ში. მის კე­ლი­ა­ში რომ შე­ვე­დი, იწვა და ვთხო­ვე: დამ­ლო­ცეთ მა­მაო-მეთ­ქი. "დახე, ექი­მი მო­ვი­და და პირ­ვე­ლად ლოც­ვა-კურ­თხე­ვას ითხოვს. აქ ვინც მო­დის, ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა - რა გა­წუ­ხებს? ვე­უბ­ნე­ბი - არა­ფე­რიც არ მა­წუ­ხებს, ბერი ვარ, რა უნდა მა­წუ­ხებ­დეს? ჩემი ძონ­ძი სხე­უ­ლიო..."

მოკ­ლედ, ვნა­ხე, რომ ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა ჰქონ­და, ვე­ღარ სუნ­თქავ­და, ორ­გა­ნიზ­მში ბევ­რი სი­თხე ჰქონ­და და ვუ­თხა­რი, გა­მო­ღე­ბაა სა­ჭი­რო-მეთ­ქი. იქვე ჩა­ვა­ტა­რეთ ეს პრო­ცე­დუ­რა. დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით სი­თხე გა­მო­ვი­ღეთ... იმის მერე, მას­თან მთე­ლი წე­ლი­წა­დი დავ­დი­ო­დი. სი­თხე უგ­როვ­დე­ბო­და, გა­მო­ვუ­ღებ­დი, წვე­თო­ვან გა­დას­ხმებს ვუ­კე­თებ­დი. იმ დროს მას­თან არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო სა­უ­ბა­რი და შეხ­ვედ­რა მქო­ნია. ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში, რო­გორც კი­ნო­ფილ­მი, ისე დევს ეს ყვე­ლა­ფე­რი და ვყვე­ბი ისე, რო­გორც იყო, რაც მას­ზე გა­მო­ცე­მულ წიგ­ნებ­შიც და­ი­წე­რა...

- ასე რომ, თქვენ იყა­ვით ერ­თა­დერ­თი ექი­მი, რო­მელ­საც ის ენდო...

- კი ბა­ტო­ნო... არ იყო ად­ვი­ლად და­სა­ყო­ლი­ე­ბე­ლი პა­ცი­ენ­ტი... ერთხელ ასე­თი შემ­თხვე­ვა იყო, მის­თვის სის­ხლი უნდა ამე­ღო ანა­ლი­ზის­თვის. არ აგა­ღე­ბი­ნებ­სო, - თქვეს. გავ­რის­კე და ვუ­თხა­რი: მამა გაბ­რი­ელ, სის­ხლი უნდა აგი­ღოთ-მეთ­ქი. რათა? - მკი­თხა. ანა­ლი­ზი უნდა გა­ვა­კე­თოთ-მეთ­ქი. რისი? - ისევ მკი­თხა. ჰე­მოგ­ლო­ბი­ნი გვა­ინ­ტე­რე­სებს, ღვიძ­ლის ფუნ­ქცია, სინ­ჯე­ბია სა­ჭი­რო-მეთ­ქი. ეგ თქვე­ნი გე­მაგ­ლო­ბი­ნე­ბი მე სულ არ მა­ინ­ტერ­სებს. მე მა­ინ­ტე­რებს-მეთ­ქი. ჰოდა, შენ გა­მო­ი­ღე სის­ხლიო. რამე რომ მო­გი­ვი­დეს, ღმერ­თი დამ­სჯის შენი გუ­ლის­თვის ღმერ­თს ჩემს თავს ნუ და­ას­ჯე­ვი­ნებ-მეთ­ქი. დახე, რა მი­თხრა? აიღე შვი­ლო, რამ­დე­ნიც გინ­და... ავი­ღეთ სის­ხლი, მაგ­რამ მა­შინ არ ვი­ცო­დით, რომ ის სის­ხლი 4 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ გა­იხ­რწნე­ბო­და.

სინ­ჯა­რა, რო­მელ­შიც წმინ­და­ნის უხრწნე­ლი სის­ხლი ინა­ხე­ბა

- რა მოხ­და?

- სინ­ჯა­რა­ში მო­ვა­თავ­სეთ 10 გრა­მი სის­ხლი, რო­მელ­საც თა­ვის სა­ცო­ბი გა­ვუ­კე­თეთ. ჩემ­თან ერ­თად იყო ექი­მი ნა­თია არა­ბი­ძე. იქი­დან რომ წა­მო­ვე­დით, ისე მოხ­და, რომ ნა­თი­ას გზა­ში სინ­ჯა­რა ხე­ლი­დან გა­უ­ვარ­და, დაბ­ლა და­ე­ცა, სა­ცო­ბი მოძ­ვრა, სის­ხლი და­იქ­ცა და შიგ მხო­ლოდ 2 გრა­მი დაჩა. სა­ცო­ბი ისევ მო­ვარ­გეთ და წა­მო­ვე­დით, რად­გან შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, მივ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი და მეთ­ქვა, სის­ხლი ისევ უნდა ავი­ღოთ-მეთ­ქი... დარ­ჩე­ნი­ლი 2 წვე­თი ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში მი­ვი­ტა­ნეთ, მაგ­რამ ცო­ტაა და არა­ფე­რი გა­მო­ვა, არ გვე­ყო­ფაო. მერე ნა­თი­ამ სინ­ჯა­რა შე­ი­ნა­ხა, რად­გა­ნაც ვუ­თხა­რი, შე­იძ­ლე­ბა, სად­მე მიკ­რო­ა­ნა­ლიზს აკე­თე­ბენ და იქ მი­ვი­ტა­ნოთ-მეთ­ქი.

2 დღის შემ­დეგ მამა გაბ­რი­ე­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­უ­ა­რეს­და, დამ­ძიმ­და, მარ­ცხე­ნა სა­ზარ­დუ­ლის თი­ა­ქა­რი ჩა­ე­ჭე­და. და­მი­რე­კეს, ჩა­ვე­დი და ვუ­თხა­რი, - სას­წრა­ფო ოპე­რა­ცია გჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­შიო. მერე შე­ვე­ცა­დე, თი­ა­ქა­რი ხე­ლით ჩა­მეს­წო­რე­ბი­ნა, თუმ­ცა ვუ­თხა­რი, შე­იძ­ლე­ბა გა­გი­მე­ორ­დეს და სა­ო­პე­რა­ციო გახ­დე-მეთ­ქი. თუ ოპე­რა­ცია მა­ინც გარ­და­უ­ვა­ლი იქ­ნე­ბა, მო­ვი­ტანთ ყვე­ლა­ფერს და აქ გა­გი­კე­თებთ, რო­გორც სამ­ხედ­რო ქი­რურ­გე­ბი, სა­ვე­ლე პი­რო­ბებ­ში ვი­მოქ­მე­დებთ-მეთ­ქი. კვლავ უარი მი­ვი­ღე. მე­ო­რე დღეს, გან­მე­ორ­და თი­აქ­რის ჩა­ჭედ­ვა, უფრო დიდი მას­შტა­ბით. გა­მო­ი­ბე­რა და ტკი­ვი­ლის­გან ძა­ლი­ან შე­წუ­ხე­ბუ­ლი იყო. ოპე­რა­ცი­ა­ზე კვლავ არ დამ­თან­ხმდა და თქვა: "12 წლი­დან მოგ­დევ უფა­ლო, და­ვი­ღა­ლე, ამო­ი­ღე სული!". მივ­ხვდი, არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ შე­მეძ­ლო, თუმ­ცა ჩა­ჭე­დი­ლი თი­აქ­რის გამო, რომ ადა­მი­ა­ნი არ გა­დარ­ჩეს, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ ოპე­რა­ცი­ა­ზე უარი მი­ვი­ღე.

მდგო­მა­რე­ო­ბა თან­და­თან მძიმ­დე­ბო­და, დღის 3 სა­ა­თი­დან აღარ ლა­პა­რა­კობ­და, თვალ­მო­უ­შო­რებ­ლად წმინ­და ნი­კო­ლო­ზის ხატს უყუ­რებ­და. ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა სა­ღა­მოს 9 სა­ა­თამ­დე გაგ­რძელ­და. იმ დროს მე­უ­ფე და­ნი­ე­ლი მობ­რძან­და. მკი­თხა, - რო­გორ არის? ვუ­თხა­რი, - მდგო­მა­რე­ო­ბა ტერ­მი­ნა­ლუ­რია, აგო­ნი­უ­რი... მე­უ­ფე და­ნი­ელ­მა სუ­ლის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ლოც­ვა წა­ი­კი­თხა. ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თის შემ­დეგ მამა გაბ­რილ­მა გა­ი­ღი­მა და სული გა­ნუ­ტე­ვა... მისი მაჯა ხელ­ში მე­ჭი­რა და ბოლო პულ­სიც შე­ვიგ­რძე­ნი... პულ­სი აღარც სა­ძი­ლე არ­ტე­რი­ა­ზე იყო.

- გა­მო­დის, სული თქვენ ჩა­გა­ბა­რათ...

- ასე აღ­მოჩ­ნდა. შემ­დგომ კურ­თხე­ვა­ნის მი­ხედ­ვით, მე­უ­ფე და­ნი­ე­ლის ლოც­ვით მოხ­და მისი, რო­გორც სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის, ბე­რის გან­მოს­ვა, სხე­უ­ლის გან­წმენ­და და შე­მოს­ვა. სხე­უ­ლი შავ სუ­და­რა­ში გა­ვახ­ვი­ეთ, იმა­ვე ქსო­ვი­ლის ლენ­ტი­ბით ჯვრე­ბი გა­ვა­კე­თეთ, სა­ხე­ზე, გულ­მკერ­დზე და ფე­ხე­ბის არე­ში და­ვუ­მაგ­რეთ. ბო­ლოს კი მი­სი­ვე თხოვ­ნით, ჭი­ლოფ­ში გა­ვახ­ვი­ეთ. იმ დროს დედა პა­რას­კე­ვა მო­ვი­და, რო­მე­ლიც მისი მესნე­უ­ლე გახ­ლდათ, ავად­მყოფს უვ­ლი­და, რო­მელ­მაც თქვა, - რო­გორ ვერ ვნა­ხე მა­მაო შენი სახე და აღ­მო­ა­ჩი­ნა, რომ გულ­ზე ჯვა­რის გა­კე­თე­ბა დაგვვი­წყნია. ასე დაკ­რძალ­ვა არ გა­მო­ვაო. მე­უ­ფემ კურ­თხე­ვა მის­ცა იქ მყო­ფებს, შეხ­სნეს სუ­და­რა, სახე გა­მო­უ­ჩი­ნეს და ჯვა­რი გა­უ­კე­თეს. დედა პა­რას­კე­ვამ თქვა, - მამა გაბ­რი­ელ­მა ისე არ დამ­ტო­ვა, სახე კი­დევ ერთხელ მაჩ­ვე­ნაო.

- ბა­ტო­ნო ზუ­რაბ, დარ­ჩე­ნილ 2 გრამ სის­ხლს რა ბედი ეწ­ვია?

- 4 წლის მერე თეამ მო­ი­ტა­ნა სინ­ჯა­რა­ში მო­თავ­სე­ბუ­ლი სის­ხლი და მი­თხრა, რომ ისევ ისეა, რო­გორც 4 წლის წინო. ამა­ში თა­ვა­დაც დავ­რწმუნ­დი. არც შე­დე­დე­ბუ­ლი­ყო, არც ფერი შე­ეც­ვა­ლა. ვერ მო­ვით­მი­ნე და წვე­თი შუ­შა­ზე გა­ვუს­ვი, ნა­ცხი გა­ვა­კე­თე, რაც რეს­პუბ­ლი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფოს ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში გა­ვაგ­ზავ­ნეთ. არც გვა­რი, არც სა­ხე­ლი, ასა­კი მიგ­ვი­წე­რია და არც ის გვით­ქვამს, რომ 4 წლის სის­ხლი იყო. წარ­მო­იდ­გინთ, რომ ფორ­მუ­ლა რიგ­ზე იყო - ლე­ი­კო­ცი­ტე­ბი, ერით­რო­ცი­ტე­ბი... სის­ხლმა ჰე­მო­ლი­ზი არ გა­ნი­ცა­და, უჯრე­დე­ბი არ და­ი­შა­ლა, არ გა­იხ­რწნა. იმ პა­სუ­ხით აკა­დე­მი­კოს თა­მარ დე­კა­ნო­სი­ძეს­თან (პა­თო­ლო­გა­ნა­ტო­მი) მი­ვე­დით და ყვე­ლა­ფე­რი ვუ­თხა­რით. გა­ოც­და. მოდი, კი­დევ გა­ა­კე­თეთ ერთი ნა­ცხი სის­ხლის გა­დას­ხმის ინ­სტი­ტუ­ტშიო. იქაც იგი­ვე პა­სუ­ხი მო­ვი­და. ბო­ლოს პატ­რი­არ­ქთან მი­ვე­დი და ყვე­ლა­ფე­რი ვუ­ამ­ბე, უწ­მინ­დე­სი არა­სო­დეს არის სენ­სა­ცი­ებ­ზე გა­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ფრთხი­ლია და მი­თხრა: და­ვაკ­ვირ­დეთ ამ სა­კითხს, სის­ხლი შე­ი­ნა­ხეთ და ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოჩ­ნდე­ბა, რას­თან გვაქვს საქ­მეო.

შემ­დეგ სა­ტა­ტია და­ი­წე­რა, სა­დაც ჩემი მო­საზ­რე­ბა და­ვა­ფიქ­სი­რე, - შე­საძ­ლოა, ადა­მი­ა­ნის ას­კე­ტურ­მა ცხოვ­რე­ბამ, ლოც­ვამ, ღმერ­თთან სი­ახ­ლო­ვემ და მის­მა მე­ო­ხე­ბამ გა­მო­იწ­ვია ის, რომ სის­ხლი გა­ნუხრწნე­ლი გახ­და-მეთ­ქი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მამა გაბ­რი­ელ­თან და­კავ­ში­რე­ბით რომ მოხ­და, არ გამ­კვირ­ვე­ბია, არ იყო ორ­დი­ნა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, სამ­თავ­როს მო­ნას­ტრის ეზო­ში, საფ­ლავ­თან უამ­რა­ვი მლოც­ვე­ლი ჩა­დი­ო­და, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბი იკურ­ნე­ბოდ­ნენ, ამ ამ­ბებს დედა პა­რას­კე­ვა მიყ­ვე­ბო­და ხოლ­მე. ბევ­რი რამ მოხ­და და მომ­წიფ­და სა­კი­თხი, რომ მამა გაბ­რი­ე­ლის კა­ნო­ნი­ზა­ცია მომ­ხდა­რი­ყო. ამას მი­ემ­ხრო მთე­ლი სი­ნო­დი და მამა გაბ­რი­ე­ლის წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბა, "ჩემს საფ­ლავ­ზე მი­ლი­ო­ნი ადა­მი­ა­ნი მოვა" - ახდა. მისი საფ­ლა­ვი­დან აღ­მოყ­ვა­ნე­ბის დროს ვერ გე­ტყვით, იქ რა რა­ო­დე­ნო­ბის ადა­მი­ა­ნი იყო. შემ­დგომ სა­მე­ბა­ში, სა­დაც დას­ვე­ნე­ბუ­ლი იყო, დღე და ღამე რიგი არ წყდე­ბო­და. ასე­თი რამ ხე­ლოვ­ნუ­რად არ ხდე­ბა, ხალ­ხს სურ­ვი­ლის გა­რე­შე ვერ­სად მი­იყ­ვან.

...ერთხელ, მის თავ­თით ვი­ჯე­ქი, რა­ღა­ცებს გვიყ­ვე­ბო­და, ცოტა გაგ­ვე­ხუმ­რა, გაგ­ვა­ცი­ნა კი­დეც და უც­ბად სე­რი­ო­ზუ­ლი სახე მი­ი­ღო, შე­ხე­და მა­ცხოვ­რის ხატს, ხე­ლე­ბი აღა­პყრო, გა­ი­რინ­და, 10 წუთი არ ინ­ძრე­ო­და. დედა პა­რას­კე­ვას ვკი­თხე: - რა მოხ­და? ცუ­დად ხომ არ არის-მეთ­ქი? მან თითი მი­ი­დო ტუ­ჩებ­ზე და მა­ნიშ­ნა, - გა­ჩერ­დიო. მამა გაბ­რი­ელ­მა მერე ხე­ლე­ბი ჩა­მო­უშ­ვა, გულ­ზე და­იკ­რი­ფა და თქვა: უფა­ლი მო­დის. მთე­ლი კოს­მო­სი ძრწის მის წი­ნა­შე, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი არ­სე­ბო­ბა მთავ­რდე­ბა. ამ ხალ­ხს ჰგო­ნია, რომ სულ ასე ტაშ-ფან­დუ­რა­ში იქ­ნე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მალე დამ­თავ­რდე­ბა. თქვენ ამას მო­ეს­წრე­ბით. მე თქვენს სიყ­ვა­რულს ღმერ­თთან ავი­ტან. ტან­ში დამ­ბუ­რძგლა და სუნ­თქვა გა­მი­ჩერ­და, - ისე­თი უც­ნა­უ­რი რამ იყო. და­ვი­ნა­ხეთ, რომ ადა­მი­ა­ნი ხე­დავ­და კოს­მოსს, ღმერ­თმა ამის­თვის თვა­ლი გა­უხ­სნა და რომ ამის და­ნახ­ვა ჩვენ არ შეგ­ვეძ­ლო, ეს გვა­უ­წყა.

- დღეს რა ად­გი­ლი უკა­ვია წმინ­და გაბ­რი­ელ სა­ლოსს თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის მე­ო­ხი და შემ­წეა, მათ შო­რის, ჩემი. მამა გაბ­რი­ელს ერთხელ, გა­ჭირ­ვე­ბის ჟამს ვთხო­ვე, - შე­მე­წიე, ცუ­დად ვარ, არ ვიცი, რა გა­ვა­კე­თო-მეთ­ქი. ოჯა­ხის წევ­რს მძი­მე ოპე­რა­ცია ჰქონ­და გა­და­სა­ტა­ნი, შე­წუ­ხე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. გა­მო­მე­ცხა­და, მო­ვი­და: ღა­მის 4 სა­ა­თი იყო, წყა­ლი და­მა­ლე­ვი­ნეო. წყა­ლი დიდი ჭი­ქით გა­მო­ვუ­ტა­ნე და და­ვა­ლე­ვი­ნე. სა­ხე­ზე გა­ვარ­დის­ფრდა, თავ­ზე ხელი და­მა­დო და რო­გორც იცო­და ხოლ­მე, მი­თხრა - ქრის­ტე ღმერ­თმა დაგ­ლო­ცოს და გა­კურ­თხოს. ჩემს ბუ­ხარ­თან, სა­დაც ხა­ტე­ბის კუ­თხე მაქვს იქ იდგა. ფან­ჯა­რა­ში ის­მო­და ხმე­ბი, გუ­გუ­ნი - მამა გაბ­რი­ლე­ლი აღ­დგა! გა­და­ვი­ხე­დე და ხალ­ხი იქ მარ­თლაც იყო, ბახ­ტრი­ო­ნის ქუჩა გავ­სე­ბუ­ლი გახ­ლდათ ადა­მი­ა­ნე­ბით და ზე­ვით იყუ­რე­ბოდ­ნენ შე­ძა­ხი­ლით: მამა გაბ­რი­ე­ლი აღ­დგა! გა­ო­ცე­ბულ­მა მზე­რა ისევ მამა გაბ­რი­ე­ლის­კენ, ოთახ­ში გა­მო­ვა­პა­რე და იქ აღარ იყო და ხალ­ხიც ქუ­ჩი­დან გაქ­რა. მივ­ხვდი, რომ ეს იყო ხილ­ვა და არა სიზ­მა­რი. არ მე­ძი­ნა, ფეხ­ზე ვი­დე­ქი. მა­შინ­ვე სან­თე­ლი და­ვუნ­თე... დიახ, მან მა­ნიშ­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რდე­ბო­და. ჩემი ოჯა­ხის წევ­რის ჯან­მრთე­ლო­ბა თა­ვის თავ­ზე აიღო.

...მე­ო­რე­დაც გა­მო­მე­ცხა­და, 90-იანი წლე­ბი იყო, მე­გო­ბა­რი ისან­ში, სა­გა­რე­ჯოს ავ­ტო­ბუს­თან მი­ვა­ცი­ლე. იქი­დან რომ წა­მო­ვე­დი, ჩემი ძლივს რომ და­ღო­ღავ­და ისე­თი "ზა­პო­რო­ჟე­ცი" ჩა­მიქ­რა. ვუტ­რი­ა­ლე და ვე­რა­ფე­რი გა­ვუ­გე. ვი­ფიქ­რე, ამას ახლა და­ვაგ­დებ და და წა­ვალ-მეთ­ქი. იმ დღეს ეკ­ლე­სი­ა­ში სათ­ლე­ბი, ხა­ტე­ბი და მამა გაბ­რი­ე­ლის კა­ლენ­და­რი მქონ­და ნა­ყი­დი. ყვე­ლა­ფე­რი მან­ქა­ნა­ში მედო. უეც­რად იმ კა­ლენ­დარს თვა­ლი მოვ­კა­რი და წა­მომ­ცდა: მიშ­ვე­ლე, მამა გაბ­რი­ელ, გა­მა­გი­ჟა ამ მან­ქა­ნამ-მეთ­ქი. ის იყო მან­ქა­ნი­დან უნდა გად­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი და სი­ნათ­ლემ მო­მა­ნა­თა. მან­ქა­ნა მო­მი­ახ­ლოვ­და, მძღო­ლი გად­მო­ვი­და, ჩემ­თან მო­ვი­და, ფან­ჯა­რას­თან დად­გა და მე­უბ­ნე­ბა, - გა­გა­გი­ჟა ამ მან­ქა­ნამ? მეც მქონ­და ასე­თი და ეგრე მა­გი­ჟებ­და. ავ­ტო­მო­ბი­ლი­დან არც კი გა­და­მიყ­ვა­ნა, კა­პო­ტი ახა­და, ჩა­ი­ხე­და, აკუმ­ლა­ტო­რი იქ­ნე­ბა დამ­ჯდა­რი, ტრო­სით გავ­ქა­ჩოთ და და­ი­ქო­ქე­ბაო. ყვე­ლა­ფე­რი თვი­თონ გა­ა­კე­თა, ხელი არ გა­მან­ძრე­ვი­ნა, შენ მხო­ლოდ პე­დალს მი­ა­ჭი­რეო. მოკ­ლედ, და­ი­ქო­ქა. მერე ისე არ დაგ­ტო­ვებთ, სად ცხოვ­რობ, სახ­ლამ­დე მი­გა­ცი­ლებთ (მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად იყო), იქ­ნებ კი­დევ ჩა­გიქ­რე­სო. სახ­ლამ­დე, სა­ბურ­თა­ლოს ქუ­ჩამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა. მერე ვუ­თხა­რი, მამა გაბ­რი­ელს დახ­მა­რე­ბა შევ­თხო­ვე და აი, ასე უც­ბად და­მეხ­მა­რა-თქო. მან მი­თხრა, არ ვიცი, მაგ "სას­ტავს" არ ვიც­ნობ, მა­გათ­თან კავ­ში­რი არ მაქვს, მე გა­ჭირ­ვე­ბულ კაცს და­ვეხ­მა­რეო. ცოლ­მა უთხრა, - რო­გორც ჩანს, მაგ "სას­ტავ­ში" ყო­ფილ­ხარ და ვერ გა­გი­გი­აო... მამა გაბ­რი­ე­ლი თვი­თონ კი არ მო­ვი­და, შენ მოგ­ცა ის აზრი, რომ ასე­თი სი­კე­თე გა­გე­კე­თე­ბი­ნა. აქ მეტი არა­ფე­რიც არ ხდე­ბა-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი მე...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE