კურიოზული ამბები, რომლებიც ქართველ პოლიტიკოსებს უცხოეთში ვიზიტისას გადახდათ
ქართველები თავისებური წეს-ჩვეულებების მატარებელი ხალხი ვართ და უცხოეთში ყოფნისას, სხვადასხვა თავშესაქცევ ისტორიებში ხშირად ვვარდებით. გამონაკლისს არც პოლიტიკოსები წარმოადგენენ. დღეს სწორედ მათთან დაკავშირებით გაგაცნობთ ქართული საზოგადოებისთვის რამდენიმე ნაკლებად ცნობილ ისტორიას.
სტატიის პირველი გმირი ბატონი ლევან ბერძენიშვილი გახლავთ - ნამდვილად არ ვიცი შორეულ ბრაზილიაში რა მანქანებით მოხვდა, მაგრამ ფაქტია, რომ პელეს სამშობლოში დიდ შარში გაეხვა.
ლევან ბერძენიშვილი: "რიო-დე-ჟანეიროში პლაჟზე მივსეირნობდით მე, ივლიანე ხაინდრავა და კიდევ ერთი რუსი მეგობარი. აზრზე მოსვლა ვერც მოვასწარით, რომ დანებით შეიარაღებული შვიდი - რვა ზანგის ბიჭი გვეძგერა და პირწმინდად გაგვფცქვნეს.
პოლიციამ მოახერხა, მძარცველები ეპოვა და განყოფილებაში ჩვენი ნივთები დაგვიბრუნეს. გამოვდივართ გარეთ და ხაინდრავა მეუბნება:
"ლევან, არ გეწყინოს და შენს გვერდით სეირნობა შარია, სანამ 100 კილოს არ ჩამოსცდები, ბრაზილიაში აღარ წამოგყვებიო. ეგ რა შუაშია-მეთქი? პოლიციელმა მითხრა, ბრაზილიაში რაც უფრო მსუქანია ადამიანი, მით უფრო მდიდარი ჰგონიათო და ამ 170 - კილოგრამიან კაცს რომ გდიო, ყელის გამოჭრა გარანტირებული მაქვსო", - მითხრა ივლიანემ.
ერთ მშვენიერ დღეს ბატონი დავით ბერძენიშვილი ქალაქ ბრიუსელში ჩაფრინდა. ბედის ირონიით, ევროპის შუაგულში ჩასულ ჩვენს თანამემამულეს ჯიბეში მხოლოდ ორი-სამი დოლარი ჰქონდა...
დავით ბერძენიშვილი: "ნატოს შტაბ-ბინაში შეხვედრა იყო დანიშნული. ბრიუსელში ვენის გავლით ჩავფრინდი, როგორც ხშირად ხდება ხოლმე. ჯიბეში ხურდები მაქვს და გავიხედოთ, ჩემოდანი არ ჩამოვიდა. სხვა გზა არ იყო, მივედი ნატო-ში ჯინსებით და გაუსკდათ გული! მეორე დილით ოფიციალური შეხვედრა უნდა შემდგარიყო და ზრდილობიანი ფორმით შემახსენეს, რომ კოსტიუმში გამოწყობილი უნდა ვყოფილიყავი და სასწრაფოდ მაღაზიები შემომევლო. კი, ორ-სამ დოლარად ასარჩევად მექნებოდა საქმე! ახლა რისი იმედი მაქვს - თუ ჩემოდანი ჩემთან 24 საათზე მეტის დაგვიანებით მოვა, ავიაკომპანია იძულებული იქნება, გვარიანი საკომპენსაციო თანხა გადამიხადოს, რომელიც მთელი ოჯახის გამოსაპრანჭად მეყოფოდა. თან დროში ვეტევი, ფულიც ავიღო და შეხვედრაზეც ოფიციალური სამოსით გამოვცხადდე. ვდგავარ შტაბბინის დერეფანში და საათს დავყურებ. 17 საათი გავიდა, 18, 19, 20. სიხარულისგან თვალები მიბრწყინდება ნელნელა. ყურადღებას აღარ ვაქცევ, რა უცნაურად მიყურებენ გამვლელ-გამომვლელები, ჩემი დარდი მაქვს, 24 საათი შესრულდეს. 21 საათი გავიდა და ვხედავ, ვიღაც, ჩემი ცოდვით სავსე, ჩემოდანს მოარბენინებს განწირული ყვირილით: მისტერ დავით, მისტერ დავით!
იფიქრა, გავახარებ და პატარა ფულს მაჩუქებსო, მაგრამ ისეთი თვალებით შევხედე, უკანმოუხედავად მოკურცხლა. შევედი იქვე ტუალეტში გამოსაცვლელად. მაშინვე დაცვის ხალხს აცნობეს, ვიღაც კაცი ჯერ საათს უყურებდა გახარებული, შემდეგ ტუალეტში გაბრაზებული შევარდა ჯინსებითა და ჩემოდნით, ხოლო უკან კოსტიუმით გამოვიდაო. ბუნებრივია, ოპერატიულად დამაკავეს და დიდი ბოდიშებით გამიშვეს, რა უცნაური ჩვევები გქონიათ ქართველებსო. ნატო-ს ხელმძღვანელობა ააშენა ღმერთმა, ყოველდღე ვახშმისთვის ფულს მაძლევდნენ, მაგრამ პრესტიჟულ რესტორანში ჯდომის ცდუნებას გავუძელი და ორი დოლარით წასული კაცი, 64 დოლარით დავბრუნდი ოჯახში".
კიდევ ერთი სახალისო ისტორია კოტე გაბაშვილს უკავშირდება, ადამიანი რომელიც ამჟამად ჩრდილში იმყოფება, ადრე კი რამდენიმე მთავრობის პირობებში ხელისუფლების მაღალ ეშელონებში ტრიალებდა. კოტე გაბაშვილი ერთი დროს გერმანიაში ელჩად მუშაობდა და იმ პერიოდიდან ასეთ ისტორიას იხსენებს:
კოტე გაბაშვილი: "ევროსაბჭოში წევრად მიღების საზეიმო ცერემონიალის შემდეგ სახელდახელო კონცერტი გავმართეთ. სტრასბურგში ოთხ იარუსიანი დარბაზი საპატიო ხალხით იყო გაჭედილი.
"ქართული ხმები" გვახლდა თან და დასჭექეს მადლიანი სიმღერები. პირველ სიმღერაზე ტაშით დაინგრა დარბაზი, მეორეზეც დიდი რეაქცია ჰქონდათ და დაიწყეს მესამე - გურული "კრიმანჭული". ახლა ეს, ჯერ ერთი, გრძელი სიმღერაა, თან პირველი ხმა უცნაურ ბგერებს გამოსცემს, შეკივლება-შეყვირების სახით. შუა სიმღერაა და გავიხედოთ, ნახევარი დარბაზი გარეთ გასულა და მეორე ნახევარიც გასაქცევად ემზადება. მოკლედ, სიმღერის ბოლოს მაყურებლის ხსენება აღარ იყო. გავედი მეც შეფიქრიანებული და უცებ ლაპარაკს მოვკარი ყური:
- ხედავ, ეს რა გადარეული ხალხი ყოფილა? ევროსაბჭოში მიღებას ასეთი უცნაური კივილით შეხვდნენ და ევროკავშირში რომ მივიღოთ, ხომ დაგვამხეს თავზე დარბაზი!"
ქართველი პოლიტიკოსების უმრავლესობა "ევროპულ" ენებთან მწყრალადაა. ამ მიზეზის გამო უცხოეთში ყოფნისას თავს არაერთხელ ირცხვენენ. კახა კუკავა იხსენებს:
"ერთი პერიოდი სახელმწიფო დაცვის სპეციალურ სამსახურში ვმუშაობდი სხვადასხვა თანამდებობაზე. ბუშის პირველი ინაუგურაციის დროს ამერიკაში მომიწია ყოფნამ. 14-კაციანი ჯგუფი ვიყავით ჩასულები მიწვევით სტაჟირებაზე.
ინგლისურ ენას მარტო ორი ადამიანი ვფლობდით, ტელევიზორში რვაასი არხი იყო და ტვინი გვქონდა ადუღებული, ამან რა თქვა, იმან რა თქვაო. მარტო პორნოგრაფიულ ფილმებზე ისუსებოდნენ, იმას რა თარგმნა უნდოდა და ჩვენი დასვენებაც ეს იყო. ახლა, ქართველების მარიაჟობის ამბავი ხომ იცით. იფიქრეს, რა გახდა ეს ინგლისური და რამდენიმე სიტყვა დაიზეპირეს ადგილობრივებთან წასატრაბახებლად.
ერთხელაც, შევდივართ სასადილოში, საჭმელს ფერადკანიანი ქალი არიგებს და ჩემს წინ მდგომმა ერთმა დამშეულმა ქართველმა თვალებით ხორცის კერძს შეხედა, თითი გაიშვირა და ეკითხება:
- ჰუ იზ ით?
წესით "ვოთ ით იზ" უნდა ეთქვა, რისი ხორციაო, ხოლო გამოუვიდა, ვისი ხორციაო.
თქვენ იმ ქალის სახე უნდა გენახათ! მარტო ის იცოდა, რომ რომელიღაც შორეული ქვეყნიდან ვიყავით და იქ, ჯუნგლებში ვცხოვრობდით, თუ კორპუსებში, წარმოდგენა არ ჰქონდა. ჩვენს თვალწინ გათეთრდა! ნელ-ნელა დაიხია უკან, სადღაც შევარდა და "კაციჭამიებთან" აღარ გამოსულა".
ყოფილმა პარლამენტარმა ვალერი გელბახიანმა ერთხელ თავი შორეულ ჩინეთში ამოყო. მხოლოდ ქართველებს თუ დაგვემართება ასეთი შემთხვევა. მაო-ძე-დუნის სამშობლოში ჩასულ ჩვენებურს სამშობლოდან ცეცხლსასროლი იარაღი - პისტოლეტი "ჩეზე" "გაჰყვა" და ამის გამო კინაღამ იქაურ ციხეში აღმოჩნდა.
ვალერი გელბახიანი: "რამდენიმე წლის წინ საპარლამენტო ჯგუფი ჩინეთს ვეწვიეთ საქმიანი ვიზიტით. თბილისი-ბათუმის გზაზე მანქანაში ყოველთვის მქონდა პისტოლეტი "ჩეზე", 15-ვაზნიანი. რა იცი, რა ხდება. დამირეკეს, ბათუმიდან არის გაფრენაო, ჩავედი, შევკარი პატარა ჩანთა და ეს იარაღიც შიგ არ ჩავდე?!
ყველა საკონტროლო პუნქტზე თავიდან-ფეხებამდე შეგვამოწმეს ბარგიანად, მაგრამ ამ პატარა ხელჩანთას იქვე, გვერდზე ვდებდი ხოლმე და კაციშვილი არ დაინტერესებულა. ჩავედით პეკინში, გაგვაფრთხილეს, ქალაქში დიდი ამბებია, სასტუმროს ნომრის ყოველ ოთახში და ტუალეტშიც კი ფარული კამერებია დაყენებული ტერორისტების გამოსაჭერად და არ შეგეშინდეთო.
შეხვედრაზე მიგვიწვიეს. შევედი აბაზანაში თავის მოსაწესრიგებლად და წვერის გასაპარსად, გავხსენი ჩანთა - პისტოლეტი! თუ იქვე სული არ გამძვრებოდა, არ მეგონა! თან ვიცი, კამერით მიყურებენ. ჩვენებს დავურეკე. თავს ცუდად ვგრძნობ, უჩემოდ წადით-მეთქი და დავიწყე ფიქრი, როგორ მოვიშორო. ბოლოს ჩავიდე ჯიბეში, გავედი ქუჩაში და ვაზნები თითო-თითოდ ურნებში ჩავყარე. უცებ ტვინში დამარტყა, ვარიანტი არაა, ვიღაც არ მითვალთვალებდეს-მეთქი და გადავწყვიტე, პოლიციას ჩავბარებოდი. მივედი სასტუმროში, მირეკავენ, შეხვედრა დამთავრდა და ოპერაში გელოდებითო. ჰამლეტ ჭიპაშვილი გამახსენდა, გამოცდილი დიპლომატია, იქნებ რამე მიშველოს-მეთქი. ვეცი ტაქსს და მძღოლს ოპერაში წაყვანა მოვსთხოვე. ეს ადამიანი თურმე ტაივანელი ყოფილა, მარტო ჩინური იცის და სადღაც მიყრუებულ ბარამდე მიმიყვანა. ძლივს ავუხსენი რომ იქ არ მინდოდა. მალე ძალიან პრესტიჟულ დასახლებაში აღვმოჩნდი. ტაქსი რომელიღაც კაზინოს წინ გაჩერდა. კარის წინ ორმეტრიანი რუსი ეროვნების მუტრუკები იდგნენ და მივადექი.
- ოპერა მინდა!
- ახლავე, შევიდა ერთ-ერთი კაზინოში.
- სად წავიდა? - ვეკითხები მეორეს.
- "ოპერა" ჩვენი უფროსის საიდუმლო "კლიჩკაა", ახლავე მოიყვანს.
ვაი, შენს თავს ვალერი გელბახიანო! შიგნით რომ შემათრიონ და ეს იარაღი მიპოვონ ჯიბეში, იქვე გამაფრთხობინებენ სულს. გავვარდი გულისხეთქებით ტაქსისკენ და ისევ სასტუმროში დავბრუნდი. თავდაპირველად დასამშვიდებელი წამალი დავლიე, შემდეგ კი აღმოვაჩინე, რომ ოპერა სასტუმროს მეორე მხარეს მდებარეობდა. მივედი ჩინურ ოპერაში, მოვნახე ჰამლეტ ჭიპაშვილი და ჩემი გასაჭირი მოვუყევი. ჰამლეტმა, იარაღი ამ შენობის ტუალეტში გადააგდეო, მირჩია. მაშინვე წამოვხტი, პისტოლეტი ქართულ(!) გაზეთში გავახვიე და ტუალეტში დავტოვე. გამოვბრუნდი გახარებული და დარბაზში შესვლა ვერ მოვასწარი, დამლაგებელი ქალის ყვირილი გავიგონე. ამ ჩინელმა ქალბატონმა ჩემთან მოირბინა, მაჩვენა, აი, ეს დაგრჩათო და გაზეთში გახვეული იარაღი ხელში ჩამიდო!
მოკლედ, სასტუმროში "ჩეზე" ნაწილებად დავშალე და ყველას ჩამოვურიგე, რომ თბილისამდე ჩაეტანათ და იქ ამეწყო. გაუჩნდათ სალაპარაკო, მაშაყირებენ და ვატყობ, საქვეყნოდ მეჭრება თავი. აეროპორტში, კონტროლზე რომ გავიარეთ, ჰამლეტი დაიჭირეს. ერთი საათი ჰყავდათ დაკავებული და თვითმფრინავიც იცდიდა, სიტუაციის გარკვევამდე. ახლა ამაზე დარდით გავთავდი კაცი, ჩემი მიზეზი ხომ არ იყო, სასხლეტი გამოჰქონდა. როგორც გაირკვა, ხანჯლები უპოვეს, ძლივს გავათავისუფლეთ და მთელი გზა მისი ამბავი ეკერათ პირზე".
გიორგი გაჩეჩილაძე