35 წლის წინ, 1986 წლის 26 აპ­რილს, უკ­რა­ი­ნის ქა­ლაქ პრი­პი­ატ­ში სა­ში­ნე­ლი კა­ტას­ტრო­ფა მოხ­და. ქა­ლა­ქი­დან 3 კმ-ის და­შო­რე­ბით, ატო­მურ ელექტრო­სად­გურ­ზე - АЭС-ის მე­ო­თხე ენერ­გობ­ლოკ­ში ძლი­ე­რი აფეთ­ქე­ბა მოხ­და. რე­აქ­ტო­რის 1200-ტო­ნი­ა­ნი სა­ხუ­რა­ვი ჰა­ერ­ში ავარ­და.

და­ი­წყო 200 ტონა ბირ­თვუ­ლი საწ­ვა­ვის უკონ­ტრო­ლო ჯაჭ­ვუ­რი რე­აქ­ცია...

რა­დი­აქ­ტი­უ­ლი ღრუ­ბე­ლი ცაში აიჭ­რა და გავ­რცელ­და. საბ­ჭო­თა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ მომ­ხდა­რი ავა­რი­ის შე­სა­ხებ ოფი­ცი­ა­ლუ­რი გან­ცხა­დე­ბა არ გა­ა­კე­თა და პრობ­ლე­მის ლო­კა­ლუ­რად აღ­მო­ფხვრა სცა­და. ად­გილ­ზე სამ­ხედ­რო­ე­ბი გა­უშ­ვეს და ხან­ძრის ჩაქ­რო­ბა, ვერ­ტმფრე­ნე­ბი­დან ჩა­მოყ­რი­ლი ქვი­შით სცა­დეს.

28 ადა­მი­ან­მა რა­დი­ა­ცი­ის სა­სიკ­ვდი­ლო დოზა მი­ი­ღო და რამ­დე­ნი­მე დღე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მათ შო­რის იყ­ვნენ პი­ლო­ტე­ბიც. სა­ღა­მოს, ქა­ლაქ­ში გა­მოს­ხი­ვე­ბის დო­ზის სიმ­ძლავ­რე 600 000-ჯერ აღე­მა­ტე­ბო­და და­საშ­ვებ ნორ­მას. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მო­სახ­ლე­ო­ბის ევა­კუ­ა­ცია მხო­ლოდ მე­სა­მე დღეს და­ი­წყეს.

ასევე დაგაინტერესებთ

10:40 / 10-06-2019

“ჩერნობილით” აღშფოთებული რუსეთი - როგორ დაუპირისპირდნენ რუსული მედია და საბჭოთა ჩინოვნიკები გახმაურებულ სერიალს

10:18 / 30-12-2019

ჩერნობილის კატასტროფიდან 33 წლის შემდეგ, პრიპიატში პირველი ნაძვის ხე დადგეს - "1985-ში ნაძვის ხე წაიქცა... ადგილობრივებმა, ეს უბედურების ნიშნად მიიღეს"

11:41 / 28-04-2020

ჩერნობილის ტრაგედია და ქართველი ფეხბურთელი, რომელმაც ორი უკრაინული ოჯახი გადაარჩინა

და­ბინ­ძუ­რე­ბუ­ლი ზო­ნი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 200 000 ადა­მი­ა­ნი იქნა ევა­კუ­ი­რე­ბუ­ლი. ქა­ლა­ქი დღემ­დე მი­ტო­ვე­ბუ­ლია. იქ მხო­ლოდ სა­ექ­სკურ­სიო ტუ­რე­ბი ტარ­დე­ბა.

ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, ალექ­სან­დრე, ზედ­მეტ­სა­ხე­ლად "ალექს ჯე­ოს­ტალ­კი", პრო­ფე­სი­ით სის­ტე­მუ­რი ინ­ჟი­ნე­რია. ბავ­შვო­ბი­დან მოს­წონ­და თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი და სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლე­ბი. მას ბევ­რი ჰობი აქვს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მე­ტად, ურ­ბა­ნულ­მა ტუ­რიზ­მმა გა­ი­ტა­ცა.

რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ალე­სან­დრემ რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად, ჩერ­ნო­ბილ­ში იმოგ­ზა­უ­რა და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლე­ბი ნახა. გა­მომ­დი­ნა­რე იქე­დან, რომ ქარ­თვე­ლი სტალ­კე­რე­ბი პრი­პი­ატ­ში არა­ლე­გა­ლუ­რად გა­ემ­გზავრნენ, გა­რეთ გა­მოს­ვლა მათ მხო­ლოდ ღა­მით უწევ­დათ, დღის მან­ძილ­ზე კი თავს მი­ტო­ვე­ბულ კორ­პუ­სებს აფა­რებ­დნენ.

- რო­დის და რა­ტომ და­ინ­ტე­რეს­დი "დი­გე­რო­ბით" ("ქა­ლა­ქუ­რი კვლე­ვე­ბის" ერთ-ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბა)?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად, სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში დავ­დი­ო­დი მი­ტო­ვე­ბულ ქარ­ხნებ­ში, გვი­რა­ბებ­სა და სარ­და­ფებ­ში. რა­ი­მე პა­რა­ნორ­მა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნის ნახ­ვა მინ­დო­და, თუმ­ცა, დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში მივ­ხვდი, რომ მსგავ­სი რამ მხო­ლოდ გა­მო­გო­ნე­ბაა და ობი­ექ­ტებს სხვა კუ­თხით მი­ვუ­დე­ქი. მა­ინ­ტე­რე­სებ­და შე­ნო­ბე­ბის ის­ტო­რია და ერ­თმა­ნეთ­თან კავ­ში­რი. დი­გე­რი­დან სრულ­ფა­სო­ვა­ნი ურ­ბა­ნუ­ლი ტუ­რის­ტი დავ­დე­ქი. შემ­დეგ, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დით შევ­წყვი­ტე ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა. სწავ­ლა, სამ­სა­ხუ­რი და ა. შ. ბოლო ორი წე­ლია, რაც კვლავ გა­ვაგ­რძე­ლე ურ­ბა­ნუ­ლი კვლე­ვე­ბი და უამ­რა­ვი სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე.

- ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლი გი­ნა­ხავს?

- საკ­მა­ოდ. რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ასე­ვე სა­ზღვარ­გა­რეთ. ბირ­თვუ­ლი თავ­შე­საფ­რე­ბი, მარ­თვის პუნ­ქტე­ბი, მი­ტო­ვე­ბუ­ლი ქარ­ხნე­ბი და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ე­ბი. სა­ზღვარ­გა­რეთ ბევ­რი ად­გი­ლი დიდი ხა­ნია მუ­ზე­უ­მე­ბად არის ქცე­უ­ლი, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მსგავ­სი მუ­ზე­უ­მის გა­კე­თე­ბა.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე ჩერ­ნო­ბილ­ში წას­ვლა? ვის­თან ერ­თად და რო­გორ გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლე ეს იდეა?

- ჩერ­ნო­ბი­ლი ჩემი ბავ­შვო­ბის ერთ-ერთი ოც­ნე­ბაა. ვუ­ყუ­რებ­დი დო­კუ­მენ­ტურ ფილ­მებს, მერე გა­ვი­გე, რომ თურ­მე არ­სე­ბობს ექ­სკურ­სი­ე­ბი, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ ძვი­რია. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში უკ­რა­ი­ნელ "სტალ­კე­რებს" და­ვუ­მე­გობ­რდი. ისი­ნი საკ­მა­ოდ ხში­რად და­დი­ოდ­ნენ იქ და ბლო­გებ­საც წერ­დნენ, ამა­ში კი ფულს იღებ­დნენ. გა­მოჩ­დნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც უბ­რა­ლოდ გა­მი­წი­ეს კომ­პა­ნია.

ჩერ­ნო­ბი­ლის ზო­ნას­თან უახ­ლო­ეს და­სახ­ლე­ბულ პუნ­ქტში სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სით წა­ვე­დით. წა­ვი­ღე სამ­ხედ­რო ფორ­მა და ფეხ­საც­მე­ლი, ფა­რა­ნი, ელე­მენ­ტე­ბი, სამი "ფო­ვერ ბან­კი" (დამ­ტე­ნი), ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი აბე­ბი, კო­ღო­ე­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სი­თხე და სხვა სა­ლაშ­ქრო ინ­ვენ­ტა­რი. წინა დღეს შე­ვი­ძი­ნე რა­დი­ა­ცი­ის სა­ზო­მი მო­წყო­ბი­ლო­ბა. ის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჩერ­ნო­ბილ­ში გა­და­სა­ად­გი­ლებ­ლად.

ვი­ყი­დეთ საკ­ვე­ბი, კონ­სერ­ვე­ბი, ბურ­ღუ­ლე­უ­ლი, ტკბი­ლე­უ­ლი, გვქონ­და სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­მო­ღე­ბუ­ლი ჩურ­ჩხე­ლე­ბი, ღვი­ნო და პური. სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ და­ვე­ლო­დეთ ე.წ. "სტალ­კერ ტაქსს", რო­მელ­მაც მიგ­ვიყ­ვა­ნა ჩერ­ნო­ბი­ლის ზო­ნის სა­ზღვარ­თან. ჩა­ვიც­ვით სა­ლაშ­ქრო ტან­საც­მე­ლი, სამ­ხედ­რო ფორ­მე­ბი და და­ვი­ძა­რით. მკვდარ ქა­ლაქ პრი­პი­ა­ტამ­დე ორი დღე ვი­ა­რეთ, სულ 40 კი­ლო­მეტ­რი. გზად მი­ტო­ვე­ბულ სოფ­ლებ­ში ვჩერ­დე­ბო­დით საჭ­მე­ლად და და­სა­ძი­ნებ­ლად.

- რო­გო­რი იყო მო­ლო­დი­ნი და რო­გო­რი დაგ­ხვდათ რე­ა­ლო­ბა?

- რე­ა­ლო­ბამ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. მშვე­ნი­ე­რი ამინ­დი იყო, გარ­შე­მო ხე­ლუხ­ლე­ბე­ლი ფოთ­ლო­ვა­ნი ტყე და ბუ­რუ­სი­ა­ნი მინ­დვ­რე­ბი. ბედ­ნი­ე­რე­ბის და შიშ­ნა­რე­ვი გრძნო­ბა მქონ­და და ალ­ბათ სი­ა­მა­ყეც, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­დან პირ­ვე­ლი სტალ­კე­რი ვი­ყა­ვი, ვინც ჩერ­ნო­ბილ­ში არა­ლე­გა­ლუ­რად, ექ­სკურ­სი­ის გა­რე­შე წა­ვი­და. გზა­ზე არც ერთი ცხო­ვე­ლი არ შეგ­ვხვედ­რია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სოფ­ლე­ბი მი­ტო­ვე­ბუ­ლია, საფ­ლა­ვე­ბი საკ­მა­ოდ კარ­გა­დაა შე­ნა­ხუ­ლი. შეგ­ვხვდა რამ­დე­ნი­მე ეკ­ლე­სი­აც.

ვმოძ­რა­ობ­დით ძი­რი­თა­დად ღა­მის სა­ა­თებ­ში და ნე­ბის­მი­ერ ხმა­ურ­ზე ვჩერ­დე­ბო­დით. ად­რე­ნა­ლი­ნი იმ­დე­ნად გვქონ­და მო­მა­ტე­ბუ­ლი, რომ დაღ­ლი­ლო­ბაც არ გვიგ­რძვნია. ქა­ლაქ­ში ბევ­რი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი და კერ­ძო ექ­სკურ­სი­ე­ბია, ჩვენ­სა­ვით არა­ლე­გა­ლუ­რად შე­სუ­ლი სტალ­კე­რე­ბიც და­დი­ან. რა თქმა უნდა, პო­ლი­ცია და დაც­ვის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი, მო­ვაჭ­რე­ე­ბი და ა.შ.

- რო­მე­ლი ლო­კა­ცი­ე­ბი ნა­ხეთ? რამ­დე­ნად სა­რის­კო იყო პრი­პი­ატ­ში არა­ლე­გა­ლუ­რად წას­ვლა?

- გზა­ში ვნა­ხეთ რამ­დე­ნი­მე მი­ტო­ვე­ბუ­ლი სო­ფე­ლი, სა­ი­დუმ­ლო სამ­ხედ­რო ბაზა "ვოლ­ხო­ვო", მისი სამ­ხედ­რო ნა­წი­ლი და ბუნ­კე­რი. ქა­ლა­ქი პრი­პი­ა­ტის 16-სარ­თუ­ლი­ა­ნი კორ­პუ­სე­ბი, კაფე, კი­ნო­თე­ატ­რი "პრო­მე­თე", კულ­ტუ­რის სახ­ლი "ენერ­გე­ტი­კი", ცნო­ბი­ლი ეშ­მა­კის ბორ­ბა­ლი და ატ­რაქ­ცი­ო­ნე­ბის პარ­კი, 126-ე სა­ა­ვად­მყო­ფო, სა­დაც მი­იყ­ვა­ნეს პირ­ვე­ლი მე­ხან­ძრე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც ხან­ძარს აქ­რობ­დნენ.

სარ­დაფ­ში ჩას­ვლის­გან თავი შე­ვი­კა­ვეთ, ვი­ნა­ი­დან იქ სი­ცო­ცხლეს­თან არა­თავ­სე­ბა­დი რა­დი­ა­ცი­ის დონე იყო. ვნა­ხეთ სა­ნა­პი­რო, სტა­დი­ო­ნი, სას­ტუმ­რო "პო­ლე­სია". ერთი დღე და­ვუთ­მეთ ქარ­ხა­ნა "იუ­პი­ტე­რის" დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბას. ეს გახ­ლდათ გა­სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბუ­ლი ქარ­ხა­ნა, სა­დაც აწარ­მო­ებ­დნენ სამ­ხედ­რო და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ტექ­ნი­კას და კოს­მო­სურ ტექ­ნო­ლო­გი­ებს.

და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა კორ­პუ­სი და სა­ამ­ქრო. რა­ტომ­ღაც უფრო დიდი მე­გო­ნა იქ­ნე­ბო­და, და­ახ­ლო­ე­ბით თბი­ლი­სის სა­ა­ვი­ა­ციო ქარ­ხნის­ხე­ლა. დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­სას შეგ­ვხვდა პო­ლი­ცია და ორი ექ­სკურ­სია, თუმ­ცა მო­ვას­წა­რით და­მალ­ვა. უკა­ნა გზა­ზე წა­ვე­დით "ჩერ­ნო­ბილ 2"-ზე. ეს არის უზარ­მა­ზა­რი რა­დი­ო­ლო­კა­ცი­უ­რი ცენ­ტრი. და­ხუ­რუ­ლი ქა­ლა­ქია, პრი­პი­ა­ტი­დან 15 კი­ლო­მეტრში.

მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნა­ლი­სათ­ვის გან­კუთ­ვნი­ლი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სე­ბი, რა­დი­ო­ცენ­ტრი, ანძა "დუგა" და რა­დიო კომ­პლექ­სი "კრუ­გი". პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლი დატ­ბო­რი­ლი იყო, ხოლო მე­ო­რე­ზე დაგ­ვხვდა გა­ძარ­ცუ­ლი კა­რა­დე­ბი, სა­დაც თა­ვის დრო­ზე საკ­მა­ოდ თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნი­კა ეწყო. გარ­შე­მო რგოლ­ზე უნდა ყო­ფი­ლი­ყო 240 ან­ტე­ნა, თუმ­ცა მო­ი­პა­რეს და ჯარ­თში ჩა­ა­ბა­რეს.

სა­ღა­მოს წა­ვე­დით "დუგა"-ზე. ამ ორი ან­ტე­ნით საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი უს­მენ­და და­სავ­ლეთს. თუმ­ცა, ამ პრო­ექ­ტმა ვერ გა­ა­მარ­თლა. ერთი ან­ძის სი­მაღ­ლე 150 მეტ­რი, ხოლო სიგ­რძე და­ახ­ლო­ე­ბით 300 მეტ­რია, მე­ო­რე ანძა 130 მეტ­რია სი­მაღ­ლე­ში და 500 მეტ­რამ­დეა სიგ­რძე­ში. გა­დავ­წყვი­ტეთ 150 მეტ­რი­ან ან­ძა­ზე ავ­სუ­ლი­ყა­ვით. ას­ვლას და­ახ­ლო­ე­ბით ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი მო­ვუნ­დი.

ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და სუნ­თქვა, თუმ­ცა, ან­ძის უმაღ­ლეს წერ­ტილ­ზე მზის ჩას­ვლის ხე­დებ­მა და ქარ­თულ­მა ღვი­ნომ მშვე­ნი­ერ ხა­სი­ათ­ზე დაგ­ვა­ყე­ნა. დაშ­ვე­ბი­სას ჩან­თი­დან რა­დი­ა­ცი­ის სა­ზო­მი გად­მო­მი­ვარ­და და და­ნარ­ჩე­ნი გზა "ბრმად" ვი­ა­რეთ. თუმ­ცა, რო­გორც გა­მოც­დილ­მა სტალ­კე­რებ­მა გვი­თხრეს, სა­ში­ში დონე ჩვენს მარ­შრუტ­ზე არ ყო­ფი­ლა. უკა­ნა გზა 10 სა­ათ­ში გა­ვი­ა­რეთ, 30-35 კი­ლო­მეტ­რი და­ახ­ლო­ე­ბით, ფე­ხე­ბი სა­შინ­ლად მტკი­ო­და.

დავ­დი­ო­დით სიბ­ნე­ლე­ში და დი­ლის 6 სა­ათ­ზე გა­დავკვე­თეთ ჩერ­ნო­ბი­ლის სა­ზღვა­რი. გა­ჩე­რე­ბამ­დე სა­შინ­ლად დაღ­ლი­ლებ­მა და ბედ­ნი­ე­რებ­მა მი­ვაღ­წი­ეთ. ჩვენ ეს შევ­ძე­ლით!

- რამ­დენ ხანს გაგ­რძელ­და თქვე­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბა? ღა­მეს სად ათევ­დით?

- მოგ­ზა­უ­რო­ბას 7 დღე მო­ვუნ­დით. გვე­ძი­ნა სა­ძი­ლე ტომ­რებ­ში, მი­ტო­ვე­ბულ სახ­ლებ­ში. პრი­პი­ატ­ში ბევ­რი ე.წ. სტალ­კე­რუ­ლი ბი­ნაა. მათ ად­გილმდე­ბა­რე­ო­ბას არ ასა­ჯა­რო­ვე­ბენ. არის კე­თილ­მო­წყო­ბი­ლი ბინა, სა­დაც არაა ჩამ­ტვრე­უ­ლი შუ­შე­ბი, დგას ავე­ჯი, იკე­ტე­ბა კარი და არ ჩა­დის წყა­ლი. ფან­ჯრებ­ზე აკ­რუ­ლია შავი ცე­ლო­ფა­ნი, რომ შუქი არ გა­ვი­დეს გა­რეთ და დაც­ვამ არ და­გი­ნა­ხოს.

საჭ­მელს ვამ­ზა­დებ­დით წა­მო­ღე­ბულ გა­ზ­ქუ­რა­ზე და წყალს ვავ­სებ­დით მი­ტო­ვე­ბუ­ლი წყალ­სა­ქა­ჩის სარ­დაფ­ში. შემ­დგომ ვფილტრავ­დით და რა­დი­ა­ცი­ა­ზე ვზო­მავ­დით. ბი­ნა­ში საკ­მა­ოდ მყუდ­რო გა­რე­მო იყო, რო­გორც სტალ­კე­რის თა­მაშ­ში. იყო ბიჭი, ვინც გი­ტა­რა­ზე უკ­რავ­და. სა­ხუ­რავ­ზე ქა­ლა­ქი­სა და ვარ­სკვლა­ვე­ბი­ა­ნი ცის სა­ყუ­რებ­ლად ავ­დი­ო­დით. იქი­დან კარ­გად ჩან­და მე-4 აფეთ­ქე­ბუ­ლი რე­აქ­ტო­რი, სა­დაც იდგა ფი­ჭუ­რი კავ­ში­რის ანძა და იქე­დან ვუ­კავ­შირ­დე­ბო­დით სამ­ყა­როს და ვპოს­ტავ­დით სუ­რა­თებს "ფე­ის­ბუქ­ზე". ბი­ნებ­ში რა­დი­ა­ცი­ის დონე იყო თით­ქმის ნუ­ლო­ვა­ნი, თბი­ლის­ზე ნაკ­ლე­ბი.

- რა­დი­ა­ცი­ის არ გე­ში­ნო­დათ? უსაფრ­თხო­ე­ბის რა ზო­მებს მი­მარ­თავ­დი?

- დო­ზი­მეტ­რი იყო პირ­ვე­ლი, რაც შე­ვი­ძი­ნე გამ­გზავ­რე­ბი­სას. მეც­ვა სამ­ხედ­რო ფორ­მა. კანი და­ფა­რუ­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, არ ვჯდე­ბო­დი რა­დი­ა­ცი­ულ ზე­და­პირ­ზე, მე­კე­თა სქე­ლი ხელ­თათ­მა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ყო­ველ დღე ვცვლი­დი. მტვრი­ან ად­გი­ლებ­ში პირ­ბა­დე მე­კე­თა და კანს სვე­ლი ხელ­სა­ხო­ცით ვიწ­მენ­დდი. ვსვამ­დი იო­დის შემ­ცველ აბებს და რა­დი­ა­ცი­ულ ად­გი­ლებ­ში ვა­ტა­რებ­დი მი­ნი­მა­ლურ დროს, სუ­რა­თე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად მხო­ლოდ.

ჩერ­ნო­ბი­ლის ზო­ნას რომ გა­მოც­დე­ბი, კონ­ტე­ი­ნერს და­ი­ნა­ხავ, სა­დაც სტალ­კე­რე­ბი ყრი­ან ტან­საც­მელს, რომ­ლი­თაც იქ მოძ­რა­ობ­დნენ. რათა არ გა­ავ­რცე­ლონ რა­დი­ა­ცი­უ­ლი ნა­წი­ლა­კე­ბი ზო­ნის გარ­შე­მო. მეც ანა­ლო­გი­უ­რად მო­ვი­ქე­ცი და ტან­საც­მლის და ფეხ­საც­მლის გარ­და, დავ­ტო­ვე პა­რა­ლო­ნი და სა­ძი­ლე ტო­მა­რაც.

- ბევ­რი სტალ­კე­რი და­დის? ზო­გა­დად რა სი­ტუ­ა­ცი­აა?

- სტა­ტის­ტი­კის მი­ხედ­ვით, ოფი­ცი­ა­ლურ ექ­სკურ­სი­ა­ზე წე­ლი­წად­ში 30 000-ზე მეტი ადა­მი­ა­ნი მი­დის იქ და ეს რი­ცხვი გე­ო­მეტ­რი­უ­ლი პროგ­რე­სი­ით მა­ტუ­ლობს. რაც შე­ე­ხე­ბა სტალ­კე­რებს, ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი არ არ­სე­ბობს. ჩვენ 9 კაცი ვი­ყა­ვით და სულ 100-მდე სტალ­კე­რი შეგ­ხვდა. ყვე­ლა საკ­მა­ოდ კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლია ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ.

- ყვე­ლა­ზე დიდი ემო­ცია და მძაფ­რი შეგ­რძნე­ბა რო­დის და­გე­უფ­ლა? რო­მელ ობი­ექ­ტზე?

- პრი­პი­ატ­ში და სამ­ხედ­რო რა­დი­ო­ლო­კა­ცი­უ­რი ან­ძის და­ნახ­ვი­სას გან­ვი­ცა­დე ემო­ცი­ე­ბის პიკი, რომ ავის­რუ­ლე ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა და ვი­ყა­ვი პირ­ვე­ლი არა­ლე­გა­ლი ქარ­თვე­ლი ტუ­რის­ტი, რო­მელ­მაც ჩერ­ნო­ბილ­ში იმოგ­ზა­უ­რა!

თეა ინა­სა­რი­ძე; AMBEBI.GE