გელა ჩარკვიანს მოგზაურობის თემაზე სასაუბროდ დავუკავშირდი და სხვადასხვა ქვეყნიდან გამოყოლილი შთაბეჭდილებების გარდა, ბოლოდროინდელ სიახლეებზე, თავის წიგნებზე, ირაკლისა და მის შვილებზე გვესაუბრება:
მოგზაურობა და მისი მთავარი კომპონენტები
- მოგზაურობა ახლა უკვე ბევრისთვის გახდა ხელმისაწვდომი, ინტერნეტმა კი ისეთი სიტუაცია შექმნა, შეგიძლია სახლში იჯდე და ყველაფერი ნახო. ჩემს დროში მოგზაურობას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა კულტურის საჭირო ელემენტების გადმოღების თვალსაზრისით. მარკო პოლო ჩინეთიდან 25 წლის შემდეგ დაბრუნდა და ევროპას ჩინური ცივილიზაცია გააცნო. რომ არა მისი წიგნი, ვერაფერს გაიგებდნენ, რადგან სხვა ტექნოლოგიური საშუალებები არ არსებობდა.
მოგზაური არ ვიყავი, თუმცა, ბევრგან ვარ ნამყოფი, უმეტესად, მივლინებაში მგზავნიდნენ. აშშ-ში 40-ჯერ ვარ ნამყოფი, ევროპის ყველა ქვეყანაში არაერთგზის, ასევე ავსტრალიაში, ტაილანდში, ზოგან კი - არც ერთხელ.
მოგზაურობისას ჩემთვის რამდენიმე რამაა საინტერესო - ბუნება, არქიტექტურა, რადგან პროფესიით არქიტექტორი ვარ, ქუჩის ატმოსფერო, სამზარეულო და სასმელი. ამ თვალსაზრისით, ყველა ქვეყანა სხვადასხვაგვარად საინტერესოა. ბუნების თვალსაზრისით კი ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული სვანეთია. პირველად უშგულში 1990 წელს ავედი, ჩარკვიანების გვარი წარმოშობით იქიდანაა. ამას წინათ გამოაცხადეს, ჩარკვიანების კოშკი ჩამონგრეულაო და ძალიან არ მესიამოვნა.
გეოგრაფიული გადაცემა კულტურებზე
- მოგზაურობაზე საუბრისას აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ გადაცემა, რომელიც 18 წლის განმავლობაში - 1976 წლიდან 1994 წლამდე მიმყავდა პირველ არხზე - "გლობუსი". ჩემამდე, მისი წამყვანი გეოგრაფი გახლდათ და გადაცემაც გეოგრაფიული იყო, მე კი გადავწყვიტე, აქცენტი ქვეყნების კულტურაზე, მათ განსხვავებულობაზე, ურთიერთგავლენაზე გამეკეთებინა და ბევრ ადამიანს, ვინც ჩემს გადაცემებს უყურებდა, ეგონა, რომ ყველა იმ ქვეყანაში ვიყავი ნამყოფი - მთელი მსოფლიო გაქვთ მოვლილიო, მეუბნებოდნენ (იცინის). მე კი ამ ყველაფერს ლიტერატურაზე დაყრდნობით ვამზადებდი, აბა, იმდენი მოგზაურობის საშუალება სად ჰქონდა ტელევიზიას ან ვინ გაგიშვებდა?
"ირაკლის სულ სახლში დაბრუნება უნდოდა"
- სამოგზაუროდ ერთად არ ვყოფილვართ საზღვარგარეთ. ერთხელ დამხვდა გერმანიაში. მოსკოვში უკვე არეული ჰქონდა ურთიერთობა ყოფილ მეუღლესთან და დამირეკა, წასასვლელი არსად მაქვს, გერმანიაში ჩავალ და ცოტა ხანს "ვიბრადიაგებო". პრინციპში, "ბრადიაგობა" შემოქმედებით ადამიანს რაღაცას აძლევს, ჯეკ ლონდონი, მაქსიმ გორკი "ბრადიაგობდნენ", ამიტომაც, არაფერი ვუთხარი. მეგობარ გოგონასთან ერთად იყო. რაღაცით ხომ უნდა გაეტანათ თავი და ალბათ ეს "ბრადიაგობა" იმაში გამოიხატებოდა, რომ რომელიმე რესტორანში მივიდოდნენ, დაუკრავდნენ, იმღერებდნენ და ამაში გასამრჯელოს აიღებდნენ. მე რომ ჩავედი, დამირეკა და ინგლისურად მელაპარაკა, მეორე დილით მომადგნენ - ირაკლი, ეს ქართველი გოგონა, ერთი ინდოელი ბიჭი და ერთიც - სომეხი. ვისაუბრეთ. ცივილიზებულ ცხოვრებაში დაბრუნება არ უნდოდა, ისევ იმ ცხოვრების გაგრძელება სურდა. რესტორანში შევიყვანე, ყავა დავალევინე და მერე, ჩემივე მანქანით, რომელიც მემსახურებოდა, ავტოსტრადაზე გავიყვანე, დიდ თეთრ ქაღალდზე ბერლინი ეწერათ, სადაც ავტოსტოპით უნდა წასულიყვნენ. ირაკლი მხოლოდ მანდ მყავს ნანახი საზღვარგარეთ. ლონდონში რამდენჯერმე იყო, თუმცა, საერთო ჯამში, მას ბევრი არც უმოგზაურია, აშშ-ში, მგონი არც იყო ნამყოფი. ირაკლი დიდხანს ვერსად ჩერდებოდა, რაღაც პერიოდის მერე, სულ სახლში დაბრუნება უნდოდა. ორი თვე რომ გავიდოდა, რეკვას იწყებდა, ვხვდებოდი, რომ მალე გამოჩნდებოდა... განაგრძეთ კითხვა