20
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
"აბრეშუმის თეატრი" გასულ კვირას სპექტაკლით "უკომენტაროდ" გაიხსნა, უფრო სწორად, რეჟისორ ნიკოლოზ საბაშვილისა და მსახიობ ანა სანაიას შემოქმედებითი ჯგუფის მიერ განახლდა...
უმაღლესი თეატრალური ჯილდო "დურუჯის" 2-გზის მფლობელმა რეჟისორმა ამჯერად საქართველოს უახლესი ისტორია გაგვიცოცხლა. ამბავი გადმოცემულია ტექსტის გარეშე, უნივერსალური ენით, - თხრობა სინთეზურად მსახიობების, საგნების, ბგერებისა და ჩრდილების საშუალებით მიმდინარეობს, სადაც წარმოდგენილია საზოგადოების განვითარების ეტაპები, მათი ყოველდღიურობა, ბნელი 90-იანები და ნათელი 2000-იანები, პროტესტი, თავისუფლება, სერიალის საყურებლად შეკრებილი სამეზობლო, სეფაში გამართული ტრადიციული ქორწილი და ბოლოს სხვა რეალობა - ანთებული ნათურა და სწრაფვა ევროპისკენ.
სპექტაკლში მონაწილეობენ მსახიობები: ნიაზ ხუციანიძე, დავით ბეკოშვილი, რომან ქერქაძე, ხატია ხაზიური, ანა სანაია, თეკლა ჯავახაძე, ვასკა ამურველაშვილი, მარიამ როინიშვილი, პაატა ქვლივიძე, გიორგი მარშანია, დავით ბერიძე.
ამ წარმოდგენით დრამატული თეატრის სცენაზე ოპერის მომღერლის, მარიამ როინიშვილის დებიუტიც შედგა. ის მაყურებლის წინაშე მსახიობის ამპლუაში წარსდგა და ვფიქრობ, საკმაოდ კარგად.
AMBEBI.GE მარიამ როინიშვილს ესაუბრა.
- ცნობილია, რომ დრამის მსახიობი არ ხარ. ამ წარმოდგენაში როგორ აღმოჩნდი?
- ბავშვობიდან რაღაც ფარული სურვილი მქონდა, რომ დრამატული თეატრის სცენაზე ვმდგარიყავი. იმიტომ არა, რომ კულისებში ვარ გაზრდილი, უბრალოდ, ეს სამყარო ჩემთვის ყოველთვის მიუწვდომელი იყო და ამჯერად სწორედ ამან განაპირობა ამ მიმართულებით გადადგმული ჩემი თამამი ნაბიჯიც. თუმცა ამ სითამამის უკან იყო დიდი სიფრთხილე და ნერვიულობა...
სპექტაკლში კი ასე მოვხვდი: ჩემმა მეგობარმა, თეკლა ჯავახაძემ, რომელიც წარმოდგენაში მონაწილეობს, დამირეკა და მკითხა, - მოხვალ ნიკასთან, ამა და ამ სპექტაკლზე სამუშაოდ? დიდი სიამოვნებით-მეთქი. იმიტომ დავთანხმდი, რომ ვიცოდი, რომ ნიკა არაჩვეულებრივი რეჟისორია და თან, გამიხარდა, რომ მასთან მუშაობის საშუალება მექნებოდა. თუმცა მერე ვინერვიულე, ნაჩქარევი გადაწყვეტილება ხომ არ მივიღე-მეთქი?!
მოკლედ, მივედი. ნიკასთან ერთად, საოცარი გუნდი დამხვდა, არაჩვეულებრივი მსახიობები და ადამიანები, საქმის პროფესიონალები. ამის ფონზე ჩემი თამაში მეშინოდა, დილეტანტური არ ყოფილიყო, თუმცა ოჯახიდან გამომდინარე, ჩემში რაღაც ბაზას ვგრძნობდი, ეს ალბათ საქმის დიდი სიყვარული იყო, რამაც ჩემი გათამამება განაპირობა და თეატრის სცენაზე დამაყენა. მიხარია, ასეთი კარგი გუნდი რომ გავიცანი და მეტი დაინტერესება მათთან მუშაობამაც შემმატა. მოკლედ, გამიმართლა, რომ ნიკასთან და მის გუნდთნ მოვხვდი...
- წარმოდგენა, რომელიც უსიტყვოდ "აამეტყველეთ", ადვილი სამუშაო არ უნდა ყოფილიყო...
- კი, მასზე სამი თვის განმავლობაში ვმუშაობდით, თავის ღამის გათენებებით, მოკლედ, შრომატევადი აღმოჩნდა, რადგანაც ტექნიკურად რთულია ამ სპექტაკლის დადგმა, - აწყობილია ბგერაზე, პლასტიკაზე, ყველაფერს სხეულის ენით გადმოსცემ. საბოლოოდ კი, ეს ერთი დიდი ეტიუდია. თან, ეს ყველაფერი ჩემთვის რთულ პერიოდს დაემთხვა, ოპერაში სპექტაკლზე ვმუშაობდი, მაგრამ ბედნიერი ვარ, რომ შედგა და მგონი, გამომივიდა. არც თამრიკო შევარცხვინე და არც - გია... თან, ოპერის მომღერლისთვის სცენა უცხო არ არის, ამიტომ ამ ყველაფერთან დაახლოება ურიგო არ იყო...
- სცენაზე გათამაშებული ყოველი ეპიზოდი მაყურებლისთვის ახლობელია, რადგანაც ის მისი გუშინდელი დღეა, გადატანილი და განცდილია, რაშიც 90-იანებიდან დღემდე აღმოჩნდა...
- კი, პირდაპირ თუ ირიბად ეს ამბები ყველას შეგვეხო. მიუხედავად იმისა, რომ არც 9 აპრილი მახსოვს და არც სამოქალაქო ომი და ბუნდოვნად მხოლოდ თბილისში იარაღის გასროლის ხმას ვიხსენებ, რაზეც დედა გვეუბნებოდა - ფეიერვერკიაო და ასევე პურის რიგებსაც ბუნდოვნად ვიხსენებ...
9 აპრილს, ჩემზე არ გადაუვლია, მაგრამ ჩემთვის ახლობელია , რადგანაც მშობლები ამის შესახებ სულ გვიყვებოდნენ. ასე რომ, თითქოს მეც იქ ვიყავი...
- მაგრამ უსიტყვო წარმოდგენაში ვოკალს ვერ ასცდი... მაინც მოგიწია...
- მომიწია... თან, ეს ჩემი პროფესიაა და სიამოვნებით გავაკეთე სიმღერა და ეს იყო ვაჟა აზარაშვილის "ნოგტიურნი"...
- და კიდევ ერთი პატარა ეპიზოდი, - ელენე - შენი შვილი მთელი სპექტაკლის მანძილზე ფეხზე იდგა და დიდი ყურადღებით, კარგი რეჟისორივით უყურებდა სპექტაკლს... ასეთი რამ პირველად ვნახე - პატარა გოგონა ორი მოქმედების მანძილზე სკამზე არ დამჯდარა...
- სწორად შენიშნეთ. ელენე ყველა რეპეტიციას ესწრებოდა, ნიკას გვერდით ეჯდა, როგორც ასისტენტი. მთელი წარმოდგენა ზეპირად იცის. ამის გამო ნიკამ ბანერზე მიაწერა რეჟისორის ასისტენტი ე.მახარაძე... ყველა მსახიობზე ნერვიულობდა. მუდმივად გვამხნევებდა, - არ ინერვიულოთო... დიდი ადამიანისგანაც რომ ვერ იგრძნობ ასეთ თანდგომას, როგორსაც ელენესგან ვგრძნობდით და ვგრძნობ საერთოდ. მასთან როგორც ბავშვთან, არასდროს მილაპარაკია. პიროვნებაა და ბედნიერი ვარ, რომ მისი დედა ვარ... როდესაც ელენეს მსგავს სიტუაციებში ვუყურებ, ჩემი ბავშვობა მახსენდება, სცენას, ადამიანებს მეც თვალებგაფაციცებული ვუყურებდი. თუმცა ეს ყველაფერი ელენეს დიდი დოზით აქვს.
- ოპერის წარმოდგენაზე რას გვეტყვი, რომელიც შენს ცხოვრებაში ასევე სერიოზული ეტაპია და ცოტა ხნის წინ იყო...
- კი, არანაკლებ მნიშვნელოვანი რამ იყო, რეალურად კი დიდი ამბავი ჩემს ცხოვრებაში, დაუღალავი მუშაობის, ფიქრის შედეგი და აღმოვჩნდი ოპერისა და ბალეტის სცენაზე, სადაც მთავრი პარტია (ადინა) "სიყვარულის ნექტარში" არაჩვეულებრივ კოლეგებთან ერთად შევასრულე. ხშირად მსმენია ფრაზა, "მიშრომია, მაგრამ არ დამფასებია"... მეშინოდა ამის, მეგონა, ეს მომენტი ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება, როცა იშრომებ და არ ფასდება. ასე რომ, თუ ბოლომდე დაიხარჯები საქმეში, რასაც ემსახურები, არ არსებობს, რომ არ დაგიფასდეს.
არადა, შეიძლება ვიღაცას ეგონოს, ჩემი ბაზის მქონე ადამიანს, რაღაცები მარტივად გამოსდის. დამიჯერეთ, ბევრად რთულია - მუდმივად რაღაცის მტკიცება მიწევს, თუნდაც მშობლების ჩრდილიდან გამოსვლა. კი, ამის თქმის არ მრცხვენია. როგორი დიდი ბედნიერებაც არის ასეთი მშობლების შვილობა, რომლებიც თავიანთ პროფესიებში წარმატებულები არიან, ასევე მათი ჩრდილიდან გამოსვლაც სერიოზული სირთულეა.
ოპერა ჩემთვის უმთავრესი რამ არის, ბოლო-ბოლო სადაც შრომით, სასიამოვნო წვალებით მივედი და ბედნიერი ვარ. აქვე მადლიერი ვარ ბატონი ბადრი მაისურაძის, რომელმაც მოგვცა ამის საშუალება, ახალგაზრდა მომღერლებს დიდ სცენაზე საკუთარი თავი გამოგვეცადა. მოგეხსენებათ, ბევრი ფაქტორი სდევს ამ ყველაფერს. პრინციპში, ერთგვარი გამოცდა იყო. თავი გამოვცადე და მიხარია.
- რა არის საოპერო ხელოვნება შენთვის?
- ოპერა არის ჩემთვის კათარზისი. რომ არა ეს პროფესია, არ ვიცი, ჩემი ცხოვრება როგორი იქნებოდა და ეს კათარზისი როგორ მოხდებოდა. იმდენად მავსებს, მაბედნიერებს, არ მინდა, სხვა რამეზე ვიფიქრო და თუ შევძელი სხვისი გაბედნიერებაც, ე.ი. ეს პროფესია ჩემს ცხოვრებაში არსებობს.
ლალი ფაცია
