გასული წლის ადრიან შემოდგომაზე ისრაელში წავედი. იქაურთაგან მხოლოდ მანანა და მარინა არონაშვილებს ვიცნობდი. ისინი ქუთაისში გაზრდილი ქართველი ებრაელები არიან, რომლებსაც საქართველოს სიყვარული არაერთხელ დაუმტკიცებიათ საქმით. მანანას რჩევით, პირველ წასვლაზე ჟურნალისტის მოწმობა თვალსაჩინოდ მქონდა მკერდზე დამაგრებული და საზღვარი გართულებების გარეშე გადავლახე. აეროპორტში მანანა მელოდებოდა, - თუ დაბრკოლება იქნება, დამირეკე და დავადასტურებ, რომ არალეგალად არ რჩებიო. მაშინ ეს არ დამჭირვებია, მაგრამ მეორე ვიზიტზე მანანასთან გასაუბრებამაც ვერ მიშველა: საზღვრის გადაკვეთის უფლება არ მომცეს.
ძველებს უთქვამთ, ბრიყვი საკუთარ შეცდომებზე სწავლობს, ჭკვიანი კი - სხვისაზეო. აღნიშნული სტატია ბევრი ადამიანისთვის იქნება ჭკუის სასწავლებელი, ამიტომ მისი წაკითხვა სასარგებლო იქნება როგორც ტურისტისთვის, ასევე - შრომითი მიგრაციის მსურველისთვის. დეტალებში გაგაცნობთ ჩემი "უიღბლო კრუიზის" შესახებ, ეპიზოდურად კომენტარებსაც დავურთავ.
თბილისის აეროპორტში ჩემს პასპორტს ყასიდად ჩახედეს, რადგან იქ თვალნათლივ ჩანდა, რომ არა მარტო უვიზო მიმოსვლის ქვეყნებში ვიყავი "პირნათლად" ნამყოფი, არამედ - ვიზირებულშიც. ნამოგზაურებ ქვეყნებს შორის იყო ისრაელიც. თვითმფრინავის ბორტი თითქმის სავსე იყო, მათ შორის, უმეტესობა ისრაელის მოქალაქეები იყვნენ, ქართველები კი, როგორც ბოლოს აღმოჩნდა, ძალიან ცოტა.
სასაზღვრო კონტროლის ჯიხურთან მიახლოებულს, გამეხებულსახიანმა ახალგაზრდა ქალმა ჩემს პასპორტს დახედა და წამოიძახა: "ოი, გრუზინი!" დოკუმენტის გადაშლის გარეშე მიმითითა, ოფისში მიდიო, სადაც დამხვდა რამდენიმე ადამიანი. თან გამომყვა ჩემი თანმხლები ქალბატონიც, რომელიც ჩემთან ერთად აპირებდა რუსთაველის საიუბილეო საღამოზე დასწრებას. ჩვენი პასპორტები სლავური გარეგნობის ქალბატონის კაბინეტში ელაგა. იქვე იდგა ახალგაზრდა კაცი, რომელიც ყურადღებით ისმენდა საუბარს და მხოლოდ ფინალში, როცა საქმე უკვე საბოლოოდ გაფუჭებული იყო, დაილაპარაკა წმინდა ქართულით...
პირველი კითხვა, რომელიც ჩემი ბიოგრაფიის მოსმენის შემდეგ დამისვეს, იყო ასეთი: ვისთან ერთად იყავი პირველ ჯერზე ისრაელში? ვუპასუხე, ვისთან ერთადაც ვიყავი და იქვე მივუთითე, რომ მას 10-წლიანი აშშ-ის ვიზაც აქვს, მაგრამ საქართველოში ცხოვრობს და მუშაობს ამჟამადაც. მეგობარ ქალზეც მივუთითე და ვთქვი, რომ მასთან ერთად დავტოვებდი ისრაელს მეოთხე დღეს, თუმცა, ეს არ აღმოჩნდა საკმარისი... განაგრძეთ კითხვა gza.ambebi.ge-ზე