"ისე წავიდა ჩემი ცხოვრება, სულ ლურჯას როლში ვიყავი" - რატომ არ ისურვა მსახიობობა "სოფომ", ფილმიდან "მაგდანას ლურჯა"

1956 წელს, რეზო ჩხეიძისა და თენგიზ აბულაძის ერთ-ერთმა პედაგოგმა, სერგეი იუდკევიჩმა ფილმი - "მაგდანას ლურჯა" კანის ფესტივალზე წაიღო. თავდაპირველად ფილმი შესვენებაზე უჩვენებიათ, რასაც ისეთი რეაქცია მოჰყოლია, რომ საღამოს ჟიურის მთელი შემადგენლობის მოთხოვნით, ჩვენება გაუმეორებიათ. ამ ფესტივალზე "მაგდანას ლურჯას" პრიზი - "საუკეთესო ფილმი გამოგონილი სიუჟეტით" - ერგო. ამ წარმატების შესახებ რეზო ჩხეიძემ და თენგიზ აბულაძემ მოგვიანებით, რადიოს საშუალებით შეიტყვეს. რაც შეეხება პრიზს - მას საქართველომდე არ ჩამოუღწევია და მისი ადგილსამყოფელი დღემდე უცნობია.

ფილმი მთელმა საქართველომ დაიმახსოვრა და შეიყვარა, განსაკუთრებული სიყვარული და ყურადღება მაგდანას ობლებს: კატოს, მიხოსა და სოფოს როლის შემსრულებლებს ერგოთ. როგორც გვახსოვს, კატოს ნანი ჩიქვინიძე ასახიერებდა, მიხოს - როლანდ ბორაშვილი, სოფოს კი ლიანა მოისწრაფიშვილი, რომელმაც ეკრანული და-ძმისაგან განსხვავებით, თავისი პროფესია კინოს არ დაუკავშირა... ერთ დღეს, იმ მუსიკალურ სასწავლებელში, რომელშიც ქალბატონი ლიანა სწავლობდა, ორი ახალგაზრდა მამაკაცი შევიდა - თენგიზ აბულაძე და რეზო ჩხეიძე.

ლიანა მოისწრაფიშვილი:

- მასწავლებელმა თეორიის გაკვეთილიდან გამომაგდო - ალბათ, ვიცელქე. დერეფანში დავაბიჯებდი, როდესაც დირექტორის კაბინეტიდან გამომავალი ორი მამაკაცი გამოჩნდა. დირექტორმა ჩემს დანახვაზე წამოიძახა: აი, ეს ალქაჯი გამოგადგებათო. ბატონი რეზო და ბატონი თენგიზი გამომელაპარაკნენ, - კინოში რომ გადაგიღოთ, გინდაო? მე მშვიდად, ყოველგვარი ემოციების გარეშე ვუპასუხე: არ ვიცი, დედას შევეკითხები-მეთქი. ორი დღის შემდეგ დედამ სინჯებზე წამიყვანა. ჯერ ლექსი მათქმევინეს, მერე ის სცენა გამათამაშებინეს, სადაც მაგდანა ეუბნება სოფოს: შვილო, ლურჯას პატრონი გამოჩნდა და უნდა წაიყვანოსო. ფილმში ამ მომენტში, ცეცხლზე შემდგარ სპილენძის ქვაბში ვასხამ წყალს, სინჯებზე კი მაწონს ვჭამდი და ისე ვისმენდი ამ ამბავს. სინჯები მთელი დღე გაიწელა და შესაბამისად, მეც მთელი დღე მომიწია მაწვნის ჭამამ. შინ რომ მივედი, ვიძახდი: მორჩა! არც მაწონი გამაგონოთ და არც ფილმში გადაღებაზე მითხრათ რამე-მეთქი.

- მაგრამ მაინც ითამაშეთ...

- ჰო, ამ ამბიდან 2-3 თვის შემდეგ შეგვატყობინეს, რომ სოფოს როლზე დამამტკიცეს. მიხოს როლის შემსრულებელიც სკოლაში აღმოუჩენიათ. სასწაული ბავშვი იყო. თურმე, უკანა მერხზე მჯდარა, როდესაც კლასში ბატონები - თენგიზი და რეზო შესულან. სახელი უკითხვათ და ამასაც, უპასუხია: ლორანდი მქვიაო (იღიმის). ნანი გადასაღებ მოედანზე გავიცანი - 5 წლის იყო, ტიტინა და საყვარელი. უფროსი თაობის მსახიობები, ბავშვებს თავს გვევლებოდნენ, გვეფერებოდნენ და როგორც პატარა წიწილებს, ისე დაგვფოფინებდნენ.

პირველად პავილიონში, სასა­მართლოს სცენები გადავიღეთ. მე ამ დროს მუსიკალურ შვიდწლედს ვამთავრებდი და გამოცდის მოსამზადებლად დრო არ მყოფნიდა - საბჭოთა და საქართველოს ჰიმნები უნდა დამეკრა. ამიტომ, როცა ჩემი სცენები არ იყო, პავილიონის ბოლოში მდგარ როიალთან განვმარტოვდებოდი ხოლმე. ასე გრძელდებოდა მანამ, ვიდრე ბატონმა რეზომ არ იყვირა: მომაშორეთ ეს ბავშვიო.

- ერთი პერიოდი გადაღებები შეაჩერეს, არა?

- კი, ასე იყო. თურმე, კინოსტუდიის უფროს თაობას მოსკოვში უჩივლია, - ახალგაზრდები ფილმს ვერ "აკეთებენ", ფირი კი ტყუილად იხარჯება. მოგვეცით უფლება, რომ მათზე შეფობა ავიღოთო. 6 თვე შეჩერებული იყო გადაღებები, მერე მწერალთა კავშირის წარმომადგენლები მოვიდნენ: გიორგი ლეონიძე, გალაკტიონი და სხვები. ნახეს გადა­ღებული მასალა და თქვეს, - მშვენიერი ფილმი გამოდის. აცალეთ, ამ ახალგაზრდებს, მიაყვანინეთ საქმე ბოლომდეო... წაიკითხეთ სრულად gza.ambebi.ge