3
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
75 წლის მანძილზე იმდენად საინტერესო ცხოვრების გზა გაიარა, რომ ყველანი - მეგობრები, კოლეგები და ნაცნობებიც კი ეუბნებოდნენ, მოგონებები ქაღალდზე გადაიტანეო. თავადაც უფიქრია ამაზე და როგორც ამბობს, სათქმელის თითქმის ნახევარი უკვე დაწერა. ბატონი თემურ მამაცაშვილი - ინგლისში საქართველოს ყოფილი ელჩი ამბებს აზარტულად ყვება და ღიმილით იხსენებს წარსულს.
პროფესია
- თბილისის 55-ე საშუალო სკოლა დავამთავრე. სკოლის პერიოდი კარგად მახსენდება, თანაკლასელებთან დღემდე მეგობრობა და სიყვარული მაკავშირებს. მერე იყო "გეპეი", მექანიკა-ავტომატიკის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. ინსტიტუტის შემდეგ ავტომატიზაციისა და ხელსაწყოთმშენებლობის სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში ვმუშაობდი, იქიდან ახალგახსნილ მეტროლოგიის ინსტიტუტში გადავედი. მოგვიანებით გავიგე, რომ არსებობდა საგარეო ვაჭრობის აკადემია, ძალიან დავინტერესდი და ჩემი მონაცემები მოსკოვში გავგზავნე. პირველ წელს ჩაბარებაზე უარი მითხრეს, პარტიის წევრობის არასაკმარისი სტაჟის გამო. მაშინ მამაჩემი ცოცხალი იყო. ის წლების მანძილზე დიდ თანამდებობებზე მუშაობდა, იყო: ვაგონშემკეთებელი ქარხნის დირექტორი, პარტიის კომიტეტში მეორე მდივანი, მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის მოდგილე, ამიერკავკასიის რკინიგზის უფროსი. მოკლედ, არა პარტიული ფუნქციონერი, არამედ სახალხო მეურნეობის მცოდნე და მოღვაწე კაცი გახლდათ. 1969 წელს მამა სრულიად მოულოდნელად, 60 წლისა გარდაიცვალა. დედამ მამას მეგობრებს: დავით ჩხიკვიშვილსა და ფარნა ანანიაშვილს დახმარება სთხოვა. ისინი "ცეკას" განყოფილების გამგეები იყვნენ, მოსკოვში მინისტრის მოადგილესთან დარეკეს და გამოცდებზე დაშვების უფლება მივიღე. ეს უკვე პრაქტიკულად, ჩარიცხვას ნიშნავდა. აკადემია ყოველ წელს ას კაცს იღებდა, რესპუბლიკებიდან 10-12 კაცს რიცხავდნენ, დანარჩენი ადგილები მოსკოველებს ეკუთვნოდათ. გამოცდებზე დაშვებული ხალხის სიის ბოლოს, ჩემი გვარი ხელით იყო მიწერილი (იცინის). აკადემიის დამთავრების შემდეგ გზა ხსნილი გვქონდა, საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა და ა.შ. საკმაოდ რთული შვიდი გამოცდა უნდა ჩაგვებარებინა. გავდივართ გამოცდებზე და ნიშნებს არ გვეუბნებიან. ბოლოს გამოაცხადეს, რომ ჩარიცხული ვარ. სამი წელი ვსწავლობდი. საკმაოდ პოპულარული ვიყავი და ურთიერთობებიც კარგად ავაწყე. აკადემიის დამთავრების შემდეგ ერთ-ერთი საუკეთესო ქვეყნის - ავსტრალიის სავაჭრო წარმომადგენლობაში გამანაწილეს.
ავსტრალიური შთაბეჭდილებები
- მე, ჩემი მეუღლე და 5 წლის ქალიშვილი ზღაპრულ ქვეყანაში ჩავედით. სასიამოვნო კლიმატის მქონე უზარმაზარ კონტინენტზე ქალაქები ძირითადად, ოკეანის სანაპიროზეა გაშენებული, მხოლოდ დედაქალაქია ქვეყნის სიღრმეში. "კუკლა" ქალაქია, ლამაზ პარკებში გაზონებზე თუთიყუშები სხედან. ტროტუარებიც კი არ არის, ყველა მანქანით დადის. იქ მარტო მთავრობა და დიპლომატიური კორპუსია, არც წარმოება, არც ვაჭრობა. ჩემი ფუნქციაა ვაჭრობის, ძირითადად, საბჭოთა ექსპორტის განვითარება ავსტრალიაში, რომელიც იმ დროს საოცრად დაბალი იყო. საქმეს ვაკეთებ, მაგრამ საშინლად მოსაწყენია ცხოვრება. გამიმართლა იმ მხრივ, რომ სავაჭრო წარმომადგენელი, მიშა ვილენჩიკი გადასარევი კაცი აღმოჩნდა. ჩასვლიდან რამდენიმე დღის მერე "მერსედესში" თავისი ცოლი, მისი პატარა ბიჭი, მე ჩემი ცოლ-შვილით ჩაგვსვა და კანბერიდან 160 კმ-ში, ოკეანის პირას წაგვიყვანა. გზად, საშუალო ზომის ტომრით რაღაც იყიდა, რა დევს, არ ვიცით... განაგრძეთ კითხვა
