ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მა­მა­ნო და დე­და­ნო, ძმა­ნო და დანო, მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო,

"შვი­ლო, თუ უფალს მი­ე­ახ­ლე­ბი სამ­სა­ხუ­რად,

გან­საც­დე­ლი­სათ­ვის გა­ამ­ზა­დე თავი… ოქრო

ცე­ცხლში გა­მო­იც­დე­ბა, უფ­ლის სათ­ნო­ნი

კი,- მორ­ჩი­ლე­ბის ქუ­რა­ში"(ზირქ. 2,1,5.)

ქრის­ტე აღ­დგა!

გვეს­მის ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მის, მა­რი­ამ მაგ­და­ლი­ნე­ლი­სა და სხვა მე­ნელ­სა­ცხე­ბე­ლე დე­და­თა გუ­ლან­თე­ბუ­ლი, სუ­ლის­შემ­ძვრე­ლი ძა­ხი­ლი:

ქრის­ტე აღ­დგა!

სი­ხა­რუ­ლით აღვსილ­ნი ადას­ტუ­რე­ბენ წმინ­და მო­ცი­ქულ­ნი, - პეტ­რე და იო­ა­ნე და სხვა მო­წა­ფე­ნი ქრის­ტეს­ნი:

ქრის­ტე აღ­დგა!

ხმობს ასო­ბით სხვა თვითმხილ­ვე­ლიც.

დღეს იშ­ვებს ცანი და ქვე­ყა­ნა, გან­სცხრე­ბის სი­ო­ნი და ჩვენც, თა­ნა­ზი­არ­ნი ამ ზე­ი­მი­სა, ვის­მენთ აღ­დგო­მი­ლი მა­ცხოვ­რის დიად სი­ტყვებს:

"გი­ხა­რო­დეთ!" (მთ.28;9), "მშვი­დო­ბა თქვენ­და!" (ინ.20;19), "ნუ გე­ში­ნინ, მე ვარ პირ­ვე­ლი და უკა­ნას­კნე­ლი მკვდა­რი ვი­ყა­ვი და, აჰა, ცო­ცხალ ვარ უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე. მი­პყრია სიკ­ვდი­ლი­სა და ჯო­ჯო­ხე­თის კლი­ტე­ნი" (გა­მო­ცხ.1, 17-18) და "მო­ცე­მუ­ლი მაქვს მთე­ლი ხელ­მწი­ფე­ბა ცაში და დე­და­მი­წა­ზე" (მთ 28;18); "ვინც ჩემს სი­ტყვებს ის­მენს და სწამს ჩემი მო­მავ­ლი­ნე­ბე­ლი, მას აქვს სა­უ­კუ­ნო სი­ცო­ცხლე" (ინ.5;24);

რა უნდა იყოს ჩვენ­თვის ამა­ზე უფრო ტკბი­ლი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­სას­მე­ნად?! იხა­რეთ, ერნო!

აღ­დგა ქრის­ტე და მას­თან ერ­თად ძვე­ლი აღ­თქმის მარ­თალ­თა სულ­ნიც; ქრის­ტეს აღ­დგო­მით თი­თო­ე­ულ ასე­ვე ჩვენ­განს მი­ე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა სიკ­ვდი­ლის დაძ­ლე­ვი­სა და სა­მო­თხის დამ­კვიდ­რე­ბი­სა, რად­გან მა­ცხოვ­რის კა­ცობ­რი­ვი ბუ­ნე­ბა მო­ი­ცავს ადა­მი­ან­თა მოდ­გმის მთელ სი­სავ­სეს, ერთ კა­ცად ქმნილ კა­ცობ­რი­ო­ბას და მას­ში ვართ ჩვენ ყვე­ლა­ნი; მაგ­რამ მის ჰი­პოს­ტასს ასე­ვე აქვს სრუ­ლი საღვთო ბუ­ნე­ბაც და ეს ორი ბუ­ნე­ბა შე­უ­რევ­ნე­ლად, შე­ურ­წყმე­ლად და გა­ნუ­ყოფ­ლად არის ურ­თი­ერ­თდამ­ტევ­ნე­ლი.

და­უშ­ვე­ბე­ლი რომ და­ვუშ­ვათ და წარ­მო­ვიდ­გი­ნოთ, რომ ძე კა­ცი­სას მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბა ჰქო­ნო­და და მკვდრე­თით აღ­დგო­მა შე­ეძ­ლო, სიკ­ვდილს ოდენ თა­ვის თავ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში დას­ძლევ­და და ისიც მხო­ლოდ დრო­ე­ბით, რო­გორც ეს მოხ­და, მა­გა­ლი­თად, სი­ნა­გო­გის მთავ­რის ქა­ლიშ­ვი­ლის, ნა­ი­ნე­ლი ქვრი­ვის ვა­ჟის, ან თუნ­დაც ლა­ზა­რეს მკვდრე­თით აღ­დგი­ნე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში (უფრო ადრე კი ელია წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლი­სა და ელი­სეს მიერ აღ­სრუ­ლე­ბულ სას­წა­უ­ლებ­ში).

მა­ცხო­ვარ­თან მი­მარ­თე­ბით კი ჯო­ჯო­ხე­თი მო­ტყუვ­და! იე­სო­ში ვერ შე­იც­ნო ღმერ­თკა­ცი. გა­ნიზ­რა­ხა მისი ადა­მი­ა­ნუ­რი სუ­ლის სხვა ადა­მი­ან­თა სუ­ლე­ბის მსგავ­სად შთან­თქმა.

მაგ­რამ მოხ­და წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი და სრუ­ლი­ად სა­პი­რის­პი­რო რამ! იმის ნაც­ვლად, რომ ჯო­ჯო­ხეთს და­ენ­თქა ჯვარ­ცმუ­ლი "მე­უ­ფე ჰუ­რი­ა­თა," თვი­თონ და­ინ­თქა და შე­ი­მუს­რა, რად­გან ვერ და­ი­ტია ქრის­ტე და მის საღვთო ძა­ლას ვერ შე­ე­წი­ნა­აღ­მდე­გა.

სიკ­ვდი­ლი შე­დე­გია ცოდ­ვი­სა და ისი­ნი ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე არ არ­სე­ბე­ო­ბენ; ხოლო ვი­ნა­ი­დან მა­ცხო­ვა­რი უცოდ­ვე­ლი იყო, მას ვერც სიკ­ვდი­ლი და­ე­უფ­ლა და ვერც ჯო­ჯო­ხე­თი; პი­რი­ქით, ორი­ვე იძ­ლია და გან­ქარ­და.

"სადა არის სიკ­ვდი­ლო, სა­წერ­ტე­ლი შენი, სად არს "ჯო­ჯო­ხე­თო" ძლე­ვაი შენი" (1 კორ. 15;55)!

იესო ქრის­ტე თა­ვის­კენ უხ­მობს ცხო­ნე­ბის ყვე­ლა მსურ­ველს, ახალ­შო­ბას ანი­ჭებს მათ მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლი­სათ­ვის, და, ამას­თან, ცასა და მი­წას ახალ ცად და ახალ მი­წად გარ­დაქ­მნის. ამი­ტო­მაც იგი "მე­ო­რე ადა­მად" იწო­დე­ბა. "რო­გორც ერთი კა­ცის ურ­ჩო­ბით ბევ­რი გახ­და ცოდ­ვი­ლი, ასე­ვე ერ­თის მორ­ჩი­ლე­ბით ბევ­რი გახ­დე­ბა მარ­თა­ლი" (რომ. 5,19), - ვკი­თხუ­ლობთ ახალ აღ­თქმა­ში.

უფალ­თან პირ­ვე­ლი და უმ­თავ­რე­სი კავ­ში­რის დამ­ყა­რე­ბა ნათ­ლის­ღე­ბით ხდე­ბა. ეს უდი­დე­სი სა­ი­დუმ­ლოა და ქრის­ტეს ჯვარ­ცმას, დაფლვა­სა და აღ­დგო­მას­თან თა­ნა­ზი­ა­რე­ბას ნიშ­ნავს; "ვინც მო­ვი­ნათ­ლეთ ქრის­ტე იე­სო­ში, მის სიკ­ვდილ­ში მო­ვი­ნათ­ლეთ, … ხოლო თუ და­ვე­ნერ­გეთ მას სიკ­ვდი­ლის მსგავ­სე­ბა­ში, ასე­ვე ვიქ­ნე­ბით მისი აღ­დგო­მი­სას, რად­გან ვი­ცით, რომ მას­თან ერ­თად ჯვარს ეცვა … ჩვე­ნი ძვე­ლი კაცი, რათა გა­უქ­მდეს ცოდ­ვის სხე­უ­ლი და აღარ ვი­ყოთ ცოდ­ვის შვი­ლე­ბი"(რომ; 6, 3, 4, 6).

ასე რომ, წყალ­ში სამ­გზის შთაფლვით ჯო­ჯო­ხეთ­ში მა­ცხოვ­რის სამი დღით ყოფ­ნას, შემ­დეგ კი მის ძლე­ვა­სა და აღ­დგო­მას ვე­მოწ­მე­ბით, ცოდ­ვა­თა­გან სრუ­ლი­ად ვთა­ვი­სუფ­ლდე­ბით, ახალ ადამ­ში, ქრის­ტე­ში, გა­ნახ­ლე­ბულ პი­როვ­ნე­ბად ვი­ბა­დე­ბით. მი­რონ­ცხე­ბა კი გვა­ნი­ჭებს სუ­ლიწ­მინ­დის ბე­ჭედს. ნათ­ლის­ღე­ბი­სა და მი­რონ­ცხე­ბის სა­ი­დულ­მოს მად­ლმო­სი­ლე­ბით იც­ვლე­ბა გული და გო­ნე­ბა, ძლი­ერ­დე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი შე­მო­დის სიმ­შვი­დე, უცხო ხდე­ბა რის­ხვა, მძვინ­ვა­რე­ბა, შური, თვალ­თმაქ­ცო­ბა, ყო­ველ­გვა­რი ბო­რო­ტე­ბა და უწ­მინ­დუ­რე­ბა.

თუმ­ცა ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა შე­იძ­ლე­ბა დიდ­ხანს არ გაგ­რძელ­დეს. ხელ­მე­ო­რედ შო­ბის (ნათ­ლო­ბის) შემ­დეგ ადა­მი­ა­ნი, თა­ვი­სი სუს­ტი ნე­ბის­ყო­ფის გამო, ხში­რად ეშ­მა­კის მა­ხე­ში კვლავ ებ­მე­ვა და იწყე­ბა სა­კუ­თარ თავ­თან, ჩვენს მან­კი­ე­რე­ბებ­თან ჭი­დი­ლის პრო­ცე­სი, რო­მე­ლიც გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე გრძელ­დე­ბა.

გა­ვიხ­სე­ნოთ მო­ცი­ქუ­ლის სი­ტყვე­ბი: "გო­ნე­ბით რჯულს ვე­მო­ნე­ბი, საქ­მით კი ცოდ­ვით რჯულს, არ ვა­კე­თებ კე­თილს, რო­მე­ლიც მსურს, არა­მედ ვა­კე­თებ ბო­როტს, რო­მე­ლიც არც მსურს. ჩემს ასო­ებ­ში (სხე­უ­ლის ნა­წი­ლებ­ში) მე ვხე­დავ სხვა რჯულს, რო­მე­ლიც წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას უწევს ჩემი გო­ნე­ბის რჯულს და მხდის ცოდ­ვის რჯუ­ლის ტყვედ. უბად­რუ­კი ადა­მი­ა­ნი ვარ!" (მთ.8, 19-24)

ჩვენ რაღა გვეთ­ქმის? თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის გუ­ლიც ას­პა­რე­ზია კე­თილ­სა და ბო­როტს შო­რის ბრძო­ლი­სა; ამას­თან, უფრო სუს­ტი ბრძო­ლი­სა, რად­გან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვის უნა­რი ჩვენ ნაკ­ლე­ბად გვაქვს.

რა თქმა უნდა, არი­ან ისე­თი პი­როვ­ნე­ბე­ბი, თა­ვი­დან­ვე მტკი­ცე ბა­რი­ერს რომ უქ­მნი­ან საც­დურს; სხვა­ნი უფრო ად­ვი­ლად თმო­ბენ პო­ზი­ცი­ებს, ზო­გი­ერ­თნი კი სა­ერ­თოდ ვერ გრძნო­ბენ ნათ­ლო­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბას და მე­ო­რე დღეს­ვე ცოდ­ვილ ცხოვ­რე­ბას უბ­რუნ­დე­ბი­ან.

ეშ­მა­კის საც­დურ­თა­გან თავ­დახ­სნას კე­თილ­ნი და თავ­მდა­ბალ­ნი შეძ­ლე­ბენ, - წე­რენ წმინ­და მა­მე­ბი.

წმ. ან­ტო­ნი დიდი კი ბრძა­ნებს: ვინც არ არის კე­თი­ლი, ვერც ვე­რა­სო­დეს შე­ი­მეც­ნებს უფალს და იგიც ასეთს თა­ვის­თან არ მი­ი­ღებს. ერ­თა­დერ­თი სა­შუ­ა­ლე­ბა ღმერ­თის შეც­ნო­ბი­სა არის სი­კე­თი­სა და სიყ­ვა­რუ­ლის გზა.

შევ­ნიშ­ნავთ იმა­საც, რომ თუ კე­თი­ლი საქ­მე სხვა­თა და­სა­ნა­ხად და დი­დე­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბი­სათ­ვის აღეს­რუ­ლე­ბა, იგი ცოდ­ვად გარ­და­იქ­ცე­ვა; ასე­ვეა სი­მარ­თლის შემ­თხვე­ვა­შიც: სი­მარ­თლით ქედ­მაღ­ლო­ბა აცამ­ტვე­რებს სი­მარ­თლეს (წმ. იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი).

სა­ერ­თოდ, ცოდ­ვა მომ­დი­ნა­რე­ობს იქე­დან, რომ ადა­მი­ა­ნი თა­ვის თავს უფრო ბრძნად მი­იჩ­ნევს, ვიდ­რე ღვთის მცნე­ბე­ბი და კა­ნო­ნე­ბია. ასეთ­ნი სა­კუ­თარ წე­სებ­სა და კა­ნო­ნებს გვთა­ვა­ზო­ბენ ან თა­ვის ნა­აზ­რევს ღმერ­თს მი­ა­წე­რენ. ამ მხრივ ყვე­ლა­ზე დიდი და­ნა­შა­უ­ლი არის ეკ­ლე­სი­ა­ში გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის ან მწვა­ლებ­ლო­ბის შე­მო­ტა­ნა. ამის ჩამ­დენ­ნი მო­წა­მე­ობ­რი­ვი სიკ­ვდი­ლი­თაც რომ აღეს­რუ­ლონ, ცოდ­ვას ვერ ჩა­მო­ი­ბა­ნენ. ასე­ვე უდი­დე­სი ცოდ­ვაა ქვეყ­ნის მტრო­ბა და მისი ერ­თი­ა­ნო­ბის დარ­ღვე­ვის მცდე­ლო­ბა.

ვნე­ბა­თა შო­რის ყვე­ლა­ზე და­ფა­რუ­ლი და გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი პა­ტივ­მოყ­ვა­რე­ო­ბაა. ასე­თი კაცი ყო­ველ­თვის სა­კუ­თარ "მეს" უკ­მევს გუნ­დრუკს, თუმ­ცა ცდი­ლობს, ეს და­ფა­როს და სხვა­თა თვალ­ში კე­თილ­მსა­ხუ­რად გა­მოჩ­ნდეს.

ეგო­ის­ტუ­რი "მე" - სგან გან­დგო­მა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის პი­რუთ­ვნე­ლი შე­ფა­სე­ბა უდი­დე­სი ღირ­სე­ბა და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბაა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბი­სა.

უპა­ტი­ე­ბე­ლი ცოდ­ვაა სა­სო­წარ­კვე­თა და სი­ცო­ცხლის თვით­მკვლე­ლო­ბით დამ­თავ­რე­ბა. ვინც ამ ნა­ბიჯს შეგ­ნე­ბუ­ლად დგამს, რა თქმა უნდა, ვე­ღარ უძ­ლებს თა­ვი­სი ჯვრის სიმ­ძი­მეს და გა­მო­სავლს ასეთ ქმე­დე­ბა­ში­ღა ხე­დავს. ამ ადა­მი­ა­ნებს, სი­ნამ­დვი­ლე­ში არას­წო­რი აზ­როვ­ნე­ბა აქვთ. მათი მთა­ვა­რი შეც­დო­მა ის არის, რომ მარ­ტო ცდი­ლო­ბენ შე­ე­ჭი­დონ სიძ­ნე­ლე­ებს და მხო­ლოდ თა­ვი­სი შე­საძ­ლე­ბო­ბე­ბით სურთ, გა­უმკლავ­დნენ სირ­თუ­ლე­ებს. ვერ ხვდე­ბი­ან იმას, რომ ჯვა­რი იქამ­დეა მძი­მე, ვიდ­რე მის ტვირ­თვას მხო­ლოდ შენს თავ­ზე მინ­დო­ბი­ლი ცდი­ლობ; რო­გორც კი ჩვე­ნი პი­რა­დი ჯვა­რი ქრის­ტეს ჯვრად იქ­ცე­ვა, ანუ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა ქრის­ტეს რწმე­ნი­თა და მისი მცნე­ბე­ბით გა­ნიმსჭვა­ლე­ბა, ყო­ველ­გვა­რი დაბ­რკო­ლე­ბა, ყო­ველ­გვა­რი სა­შიშ­რო­ე­ბა სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში გა­და­დის და აღ­მო­ვა­ჩენთ, რომ უმ­ძი­მე­სი გან­საც­დე­ლიც კი ჩვე­ნი სი­კე­თი­სათ­ვის ყო­ფი­ლა უფ­ლის­გან დაშ­ვე­ბუ­ლი. ამის შეგ­ნე­ბა ჩვენ­ში სიმ­შვი­დეს ასად­გუ­რებს და ღვთი­სად­მი იმე­დით, მად­ლი­ე­რე­ბი­თა და მორ­ჩი­ლე­ბით გან­გვა­წყობს.

ერთ-ერთი ფი­ლო­სო­ფო­სი ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თდა­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის ორ ძი­რი­თად სა­ხეს ასე ახა­სი­ა­თებს: ეს არის კავ­ში­რი: "მე და შენ" და "მე და ის."

"მე და ის", - ამ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში "მე" და­შო­რე­ბუ­ლია "ის"-ისა­გან, ანუ მე­სა­მე პი­რის­გან. "ის" უცხოა, სხვაა, ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში მი­უწ­ვდო­მე­ლიც. აქ ნდო­ბას, ახ­ლობ­ლო­ბას ად­გი­ლი არა აქვს. იგია და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სუ­ბი­ექტსა და ობი­ექტს შო­რის.

რაც შე­ე­ხე­ბა კავ­შირს "მე და შენ," აქ "შენ" აღარ არის ობი­ექ­ტი, არა­მედ იგიც სუ­ბი­ექ­ტია, "მე-ს" თა­ნას­წო­რია და მათ შო­რის ურ­თი­ერ­თგა­გე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლია.

თუმ­ცა ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა ხში­რად იც­ვლე­ბა და "შენ"-ს ელის სა­შიშ­რო­ე­ბა, იქ­ცეს ობი­ექ­ტად. ამის მი­ზე­ზი ცოდ­ვით და­ცე­მუ­ლი ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბაა, ჩვე­ნი ნაკ­ლუ­ლე­ვა­ნე­ბაა, ადრე თუ გვი­ან იმ რე­ა­ლო­ბის აღ­მო­ჩე­ნაა, რომ ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ან­თან შე­იძ­ლე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა შე­იც­ვა­ლოს.

ამი­ტო­მაც, თუ გვინ­და, ამ­ქვეყ­ნად ვი­ცხოვ­როთ სწო­რად, გულ­გა­ტე­ხი­ლო­ბი­სა და სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბი­სა­გან და­ცუ­ლად, ჩვენ­თვის "შენ", უპირ­ვე­ლე­სად, უნდა იყოს მა­რა­დი­უ­ლი, უც­ვა­ლე­ბე­ლი ღმერ­თი, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა დავძლი­ოთ ნე­ბის­მი­ე­რი გა­უ­ცხო­ე­ბა, ნე­ბის­მი­ე­რი სირ­თუ­ლე, ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნუ­რი სი­სუს­ტე "მე და შენ" ურ­თი­ერ­თო­ბი­სა.

დიახ, ქრის­ტე გან­ყე­ნე­ბუ­ლი ღმერ­თი კი არ არის, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს პი­რად მე­გობ­რო­ბას გვთა­ვა­ზობს; მისი შეც­ნო­ბა და მას­თან და­ახ­ლო­ე­ბა ეკ­ლე­სი­ა­ში და ეკ­ლე­სი­უ­რი სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი: ევ­ქა­რის­ტი­ით თა­ნა­ზი­არ­ნი ვხდე­ბით მა­ცხოვ­რის ჭეშ­მა­რი­ტი ხორ­ცი­სა და სის­ხლი­სა და ვიმსჭვა­ლე­ბით მისი ცხო­ველ­მყო­ფე­ლი მად­ლით; ამას­თან გვე­უფ­ლე­ბა სა­კუ­თა­რი უღი­რე­სე­ბის შეგ­რძნე­ბა და მიმ­ტე­ვე­ბელ­ნი ვხდე­ბით. ღვთის დახ­მა­რე­ბის გა­რე­შე კი ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი, რო­გორც არ უნდა მო­ინ­დო­მოს მან ეს, უკე­თე­სო­ბის­კენ ვერ შე­იც­ვლე­ბა და ვერც ცოდ­ვი­სა­გან გა­ნიწ­მინ­დე­ბა.

და რო­გორც მა­ცხო­ვარ­მა საღვთო ძა­ლით შე­მუს­რა ჯო­ჯო­ხე­თი და სიკ­ვდი­ლი, ჩვენც მხო­ლოდ ქრის­ტეს მად­ლი­თა და ძა­ლით აღვსილთ ძალ­გვიძს მათი და­მარ­ცხე­ბა. ჩვენ ყვე­ლას ჩვე­ნი გოლ­გო­თა გვე­ლის და ყვე­ლა მარ­თალს აღ­დგო­მა და ამაღ­ლე­ბა.

შე­საძ­ლოა გაჩ­ნდეს კი­თხვა: თუ მა­ცხო­ვარ­მა სიკ­ვდი­ლი დათ­რგუ­ნა, რა­ტომ­ღა არ­სე­ბობს იგი ჩვენს ყო­ველ­დღი­ურ ყო­ფა­ში?

შე­გახ­სე­ნებთ, რომ აღ­დგო­მი­ლი ქრის­ტე იწო­დე­ბა რო­გორც "მე­ო­რე ადა­მად," ისე "პირ­მ­შოდ შეს­ვე­ნე­ბულ­თა", რად­გან გა­რა­დაც­ვლილ­თა შო­რის პირ­ველ­მა მან შე­ი­მო­სა უხრწნე­ლი სხე­უ­ლი, ანუ აღ­დგა იმ სა­ხით, რაც ადამს, ღვთის მად­ლით, ჰქონ­და ცოდ­ვით და­ცე­მა­მა­დე. ყვე­ლა ჩვენ­გა­ნი კი მა­ცხოვ­რის მე­ო­რედ მოს­ვლი­სას აღვდგე­ბით უხრწნე­ლი სხე­უ­ლით; მა­ნამ­დე კი ხორ­ცი­ე­ლი სიკ­ვდი­ლი იარ­სე­ბებს, ვიდ­რე თუნ­დაც ერთი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბა დე­და­მი­წა­ზე.

სა­ყო­ველ­თაო გან­კი­თხვი­სას კი სიკ­ვდი­ლი სა­ბო­ლო­ოდ გან­ქარ­დე­ბა, რად­გან აღარც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბაც დას­რულ­დე­ბა და ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნის სუ­ლიც, თა­ვის უნივ­თო სხე­ულ­თან შე­ერ­თე­ბუ­ლი, სა­ბო­ლოო ხვედრს გა­ნი­კუთ­ვნებს,- მარ­თალ­ნი, დამ­სა­ხუ­რე­ბი­სა­მებრ, ზე­ცი­უ­რი იე­რუ­სა­ლი­მის სახ­დას­ხვა სა­ვა­ნე­ში, ცოდ­ვილ­ნი, - მა­რა­დი­უ­ლი სა­ტან­ჯვე­ლის სხვა­დას­ხვა სამ­ყო­ფელ­ში.

ხოლო ვიდ­რე ეს ჟამი დამ­დგა­რა, ჯო­ჯო­ხეთ­ში მყოფ გარ­დაც­ვლილ­თა მდგო­მა­რე­ო­ბის შეც­ვლა, ღვთის მო­წყა­ლე­ბით, კი­დევ არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი. მათ თა­ვი­სი თა­ვის­თვის არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ ძა­ლუძთ, მაგ­რამ ეკ­ლე­სი­ის მე­ო­ხე­ბა, ახ­ლო­ბელ­თა მხურ­ვა­ლე ლოც­ვა და მათ სა­ხელ­ზე აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი ქვე­ლის­საქ­მე­ნი, თვით ჯო­ჯო­ხე­თი­და­ნაც იხ­სნის იმ ადა­მი­ან­თა სუ­ლებს, რომ­ლე­ბიც სი­ნა­ნუ­ლით აღეს­რულ­ნენ, თუმც კი საქ­მით ვერ მო­ას­წრეს ეჩ­ვე­ნე­ბი­ნათ ამის ნა­ყო­ფი. ასეთ­ნი გა­მოხ­სნად­ნი არი­ან და ჩვე­ნი ვა­ლია, ვიზ­რუ­ნოთ მათ­თვის.

რაც შე­ე­ხე­ბა ცხო­ნე­ბულ­თა მდგო­მა­რე­ო­ბას, მარ­თა­ლია, ისი­ნი ზე­ცად ნე­ტა­რე­ბენ, მაგ­რამ თა­ვი­სი რწმე­ნი­სა და ღვაწ­ლის სრულ სა­ზღა­ურს ისი­ნიც მა­ცხოვ­რის მე­ო­რედ მოს­ვლი­სას მი­ი­ღე­ბენ.

ეს არის მარ­თალ­მა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის სწავ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც, რა თქმა უნდა, ბევ­რმა იცის, მა­გა­რამ ბევ­რსაც სწო­რი წარ­მოდ­გე­ნა არა აქვს, ამი­ტო­მაც ამ თე­მას შე­ვე­ხეთ. რაც შე­ე­ხე­ბა ამ­ქვეყ­ნად მყოფთ: ჩვენ ერ­თმა­ნეთს ხან­გრძლივ და ჯან­მრთელ სი­ცო­ცხლეს ვუ­სურ­ვებთ ხოლ­მე და ამი­სათ­ვის მეტ-ნაკ­ლე­ბად ყვე­ლა­ნი ვზრუ­ნავთ, მაგ­რამ ყვე­ლა არ ზრუ­ნავს იმი­სათ­ვის, რომ სწო­რად, ღვთის­ნი­ე­რად იცხოვ­როს; არა­და, სი­ცო­ცხლის ხან­გრძლი­ვო­ბა უფ­ლის ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, სწო­რად ცხოვ­რე­ბა კი,- ჩვენ­ზე. შევ­თხოვთ ღმერ­თს, ეს იქ­ცეს ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნის უმ­თავ­რეს მიზ­ნად.

- რით და­ვი­წყოთ?

- სი­ნა­ნუ­ლით, რო­გორც გვას­წავ­ლის წმინ­და იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცე­მე­ლი, რო­გორც გვას­წავ­ლის იესო ქრის­ტე.

იგია სას­წა­ულთმოქ­მე­დი წა­მა­ლი ჩვე­ნი სუ­ლი­სა!

სი­ნა­ნუ­ლი ზე­ცი­უ­რი ნი­ჭია და წყა­ლო­ბაა, რო­მე­ლიც ღვთის მსჯავ­რსაც კი სცვლის; სცვლის პი­როვ­ნე­ბი­სად­მი რო­გორც შე­მოქ­მე­დის, ისე მოყ­ვა­სის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას. მე­ძა­ვიც, ქურ­დიც, ამ­პარ­ტა­ვა­ნიც, მო­შურ­ნეც, ლო­თიც, შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლიც და მო­ძა­ლა­დეც… გულ­წრფე­ლი სი­ნა­ნუ­ლით, აღ­სა­რე­ბი­თა და ზი­ა­რე­ბით მთელ ჭუ­ჭყს იცი­ლებს და ბო­რო­ტე­ბას ასა­მა­რებს.

სი­ნა­ნუ­ლი სინ­დი­სის გან­წმენ­დაა, ნათ­ლის­ღე­ბის გა­ნახ­ლე­ბაა, ცოდ­ვით მომ­კვდარ­თა აღ­დგო­მა და ღმერ­თთან კავ­ში­რის გა­ნახ­ლე­ბაა, ოღონდ მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ იგი ჩა­დე­ნი­ლი ცოდ­ვის შე­სა­ბა­მი­სი იქ­ნე­ბა.

უფ­ლი­სათ­ვის ცოდ­ვის სიმ­ძი­მე იმ­დე­ნად გა­მამ­წა­რე­ბე­ლი არ არის, რამ­დე­ნა­დაც გა­მოს­წო­რე­ბის სურ­ვი­ლის არ­ქო­ნა. ხოლო ცოდ­ვით თავ­მო­წო­ნე­ბა ან სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის მისი თავ­სმოხ­ვე­ვა გა­ცი­ლე­ბით დიდი და­ნა­შა­უ­ლია.

უნდა ვი­ცო­დეთ ისიც, რომ სი­ნა­ნუ­ლი დრო­ის ხან­გრძლი­ვო­ბით არ გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა, არა­მედ გან­ცდის სიღ­რმით, რად­გან სხვა არის სა­მარ­თა­ლი ღვთი­სა და სხვა ადა­მი­ა­ნი­სა. ამა­სა­თან სუ­ლი­ერ კი­ბე­ზე ამაღ­ლე­ბა ნე­ბის­მი­ერ პი­როვ­ნე­ბას ნე­ბის­მი­ერ დროს, ნე­ბის­მი­ე­რი ად­გი­ლი­დან შე­უძ­ლია და ამ წუ­თი­სო­ფელ­ში არ არ­სე­ბობს ბო­რო­ტე­ბა, არ არ­სე­ბობს ისე­თი და­ცე­მუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა, სა­ი­და­ნაც უფ­ლი­სა­კენ მობ­რუ­ნე­ბა იყოს შე­უძ­ლე­ბე­ლი, რად­გან არ არ­სე­ბობს ისე­თი ცოდ­ვა, რო­მე­ლიც აღე­მა­ტე­ბა ღვთის სიყ­ვა­რულ­სა და მო­წყა­ლე­ბას.

გა­ვიხ­სე­ნოთ ვნე­ბის კვი­რა­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბი: გამ­ცე­მე­ლი იუდა, უფ­ლის სამ­გზის უარ­მყო­ფე­ლი, - გულ­მხურ­ვა­ლე მო­ცი­ქუ­ლი პეტ­რე, შე­ში­ნე­ბუ­ლი მო­წა­ფე­ე­ბი, ერ­თგუ­ლი იო­ა­ნე და მე­ნალ­სა­ცხებ­ლე დე­დე­ბი, ფა­რუ­ლი ქრის­ტი­ა­ნე­ბი, პი­რა­დი კე­თილ­დღე­ო­ბი­სათ­ვის უსა­მარ­თლო მსჯავ­რის გა­მომ­ტა­ნი პი­ლა­ტე, ასე­ვე უსა­მარ­თლო სი­ნედ­რი­ო­ნი, მათ მინ­დო­ბი­ლი გუ­ლუბ­რყვი­ლო ხალ­ხი და სხვა­ნი.

გა­ვიხ­სე­ნოთ ორი ავა­ზა­კიც, ისი­ნი ხომ ჯვარ­ცმამ­დე, ფაქ­ტი­უ­რად, მსგა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობ­დე­ნენ და ერთი ხვედ­რი ამი­ტო­მაც ერ­გოთ. სულ ბოლო მო­მენ­ტში, კი, - ჯვარ­ზე, - მათი გზე­ბი რა­დი­კა­ლუ­რად გა­ი­ყო: ერ­თმა სი­ნა­ნუ­ლი­თა და ქრის­ტეს რწმე­ნით სა­მო­თხე და­იმ­კვიდ­რა, მე­ო­რემ კი, უტიფ­რო­ბი­თა და უგუ­ლის­ხმო­ბით, -ჯო­ჯო­ხე­თი.

თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ჩვე­ნი გზა და ჯვა­რი გვაქვს. რო­გო­რი იქ­ნე­ბა იგი და სა­დამ­დე მიგ­ვიყ­ვანს? ინე­ბოს ღმერ­თმა, ჩვენც ჩვე­ნი გულ­წრფე­ლო­ბით და ცოდ­ვის გან­ცდით მა­ცხოვ­რის შე­წყა­ლე­ბის ღირ­სნი გავ­ხდეთ და სა­ყო­ველ­თაო აღ­დგო­მის დღეს ჩვენც გან­გვე­ცხა­დოს მისი სი­ტყვე­ბი: "მო­ვე­დით, კურ­თხე­ულ­ნო მა­მი­სა ჩე­მი­სა­ნო, და და­იმ­კვიდ­რეთ სამ­ყა­როს შექ­მნი­დან თქვენ­თვის გან­მზა­დე­ბუ­ლი სა­სუ­ფე­ვე­ლი" (მთ.25,34).

გი­ხა­რო­დეთ, ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, უდინ­ნო, ქურთნო, იე­ზიდ­ნო, ბერ­ძენ­ნო, რუს­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, ქისტნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო და ყო­ველ­ნო შვილ­ნო ივე­რი­ი­სა, ჩვენს სამ­შობ­ლო­ში მკვიდ­რნო და ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო,

სიკ­ვდი­ლი შე­ი­მუს­რა!

ქრის­ტე აღ­დგა!

უფა­ლი მე­ფობს!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი ილია II, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი, ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტი

თბი­ლი­სი, აღ­დგო­მა ქრის­ტე­სი, 16.04. 2017"