იტალიელი მეღვინე, რომელიც წლებია ღვინოს ქვევრებში აყენებს - როგორ აღმოაჩინა მან საქართველო სრულყოფილი გემოს ძიებაში

იოშკო გრავნერი იტალიელი მეღვინეა, რომელიც უკვე მრავალი წელია ღვინოს ქართული ტექნოლოგიით - ქვევრში ამზადებს. როგორც ის ამბობს, სრულყოფილი ღვინის დასაყენებლად, საჭიროა სწორად შერჩეული მეთოდი, რომელიც სასმელის ხარისხსა და დახვეწილ გემოს განაპირობებს. სწორედ ასეთი მეთოდის ძიებამ მიიყვანა იოშკო ქართულ ქვევრთან.

იოშკო გრავნერმა ქვევრის ღვინის ტექნოლოგია საქართველოში აღმოაჩინა და მას შემდეგ გადაწყვიტა, მრავალსაუკუნოვანი ტექნოლოგია იტალიაშიც დაენერგა.

"ვიდრე ჩემი ღვინის გემოს გასინჯავთ, მინდა გიამბოთ, როგორ მივედი იმ იდეამდე, რომ ღვინო ქვევრში დამემზადებინა, - იხსენებს იტალიელი მეღვინე, - 1987 წელს ღვინის დამზადების ტექნოლოგიისა და ახალი გემოების ძიებაში კალიფორნიას ვეწვიე. სულ რაღაც 10 დღეში ათასობით ღვინო გავსინჯე და მივხვდი, რომ იქ არ ვეძებდი, სადაც საჭირო იყო.

შინ დაბრუნებულს სრული გულგატეხილობისა და იმედგაცრუების შეგრძნება მქონდა. ჩემს მეუღლეს ვუთხარი, რომ დავიღალე და უკვე ცუდად მხდიდა ეს ერთფეროვანი ღვინო. მათი მიდგომები არ ამართლებდა, ისინი ყველაფერს პირიქით აკეთებდნენ".

მიღებული გამოცდილების შემდეგ, იოშკო ღვინის ისტორიის შესწავლით დაინტერესდა, კვლევა-ძიებამ კავკასიაში, კერძოდ, საქართველოში ჩამოიყვანა. როგორც ის ამბობს, ამ რეგიონში მოგზაურობამ მისთვის ახალი სამყაროს შესწავლას დაუდო სათავე. იტალიელი მეღვინე ქართული ღვინის დამზადების ტექნოლოგიებით აღფრთოვანებული დარჩა.

"დიდი ხნის წინ სწორედ აქ, კავკასიაში დაიბადა ქვევრის ღვინო, რომელიც 5000 წელს ითვლის", - აღნიშნავს იოშკო გრავნერი.

საბჭოთა პერიოდში არსებული პოლიტიკური ვითარების გამო, იოშკომ საქართველოში დიდი ხნით დარჩენა და ქვევრის ღვინის ტექნოლოგიის სრულყოფილად შესწავლა ვერ შეძლო. 1991 წელს, როდესაც საქართველო საბჭოთა კავშირს გამოეყო, იტალიელ მეღვინეს ღვინის სამშობლოში დაბრუნების იმედი მიეცა, თუმცა, მალევე საქართველოში სამოქალაქო ომი დაიწყო... გრავნერმა კავკასიაში დაბრუნება მხოლოდ 2000 წელს მოახერხა.

"2000 წლის მაისში მოგზაურობა კახეთის რეგიონიდან დავიწყე - ეს არის საუკეთესო ადგილი საქართველოში, სადაც წითელი და თეთრი ღვინოები მზადდება. პირველად სწორედ მაშინ გავსინჯე ადგილობრივი ღვინო. მათ თავი მოხსნეს ქვევრს, შემდეგ ღვინის მორევა დაიწყეს, ამ პროცესის ყურებამ გამაოცა. თავიდან ნახევარი ჭიქა ღვინო მომაწოდეს, მაგრამ ვუთხარი, რომ მხოლოდ გასინჯვა მსურდა. ნახევარი ჭიქის დალევის შემდეგ, თავად მოვითხოვე დამატება, რადგან ღვინოს ღვთაებრივი გემო აღმოაჩნდა".

იოშკო გრავნერი ნატურალური მეღვინეობის თაყვანისმცემელია. იგი ცდილობს ღვინის დამზადების პროცესში ხელოვნური ჩარევა მინიმუმამდე დაიყვანოს.

"სწორად გამიგეთ, არაფერი მაქვს პროგრესის, კომპიუტერებისა და თვითმფრინავების საწინააღმდეგო, ისინი საჭიროა, მაგრამ ღვინო, კომპიუტერებისგან განსხვავებით, საბოლოოდ ორგანიზმში ხვდება, ამიტომ მას არ სჭირდება ხელოვნური ჩარევა. ჩვენ პატივი უნდა ვცეთ ბუნებას. ვენახის დამუშავების ჩემეული მეთოდი ძალიან მარტივია. მე იდეალურ გარემოს ვქმნი ყურძნისთვის. გარემოს, სადაც ფლორის, ფაუნისა და იმ უმცირესი დეტალების სიმბიოზია, რომლებიც საბოლოო პროდუქტზე უდიდეს ზეგავლენას ახდენს. არ უარვყოფ, რომ ვენახს გარკვეული წამლობა მაინც ესაჭიროება, ასეთი ტიპის ჩარევას თავისი სარგებელი აქვს. თუმცა მნიშვნელოვანია, რომ ის მინიმუმადე დავიყვანოთ. ვაზი ცოცხალი ორგანიზმია. მე პატივისცემით ვეპყრობი ვაზს და ისიც საუკეთესო მტევნების სახით მიბრუნებს პატივისცემას. ქვევრი, რა თქმა უნდა, ღვინის ხარისხის გაზრდას უწყობს ხელს, თუმცა თუ ყურძნის მტევნები უხარისხოა, კარგი ღვინის დაყენება შეუძლებელია".

როგორც იოშკო ამბობს, დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს ასევე მთვარის ფაზებს. მისი თქმით, გარკვეული ტიპის სამუშაოები სწორედ მთვარის ამა თუ იმ ფაზის შესაბამისად უნდა შესრულდეს.

"ვიდრე კავკასიაში პირველად ჩავიდოდი, 2000 წლის მაისში, ჩემს სამშობლოში, საკუთარ მარანში 230 ლიტრიან ქვევრში უკვე მქონდა ღვინის დაყენების გამოცდილება. აღნიშნული ქვევრი საქართველოში მცხოვრებმა ჩემმა მეგობარმა ჩამომიტანა. ეს იყო ქვევრში ღვინის დაყენების ჩემი პირველი გამოცდილება. 2000 წლის ნოემბერში ახალი ქვევრები ჩამომივიდა. სამწუხაროდ, მათში 2000 წლის მოსავლის დაყენება უკვე დაგვიანებული იყო. მე ისინი საკუთარ მარანში მოვათავსე და 2001 წლის მოსავლით დავაყენე ღვინო. შედეგი საოცარი აღმოჩნდა, იმდენად, რომ შთაბეჭდილებისგან ღამეები არ მეძინა. ვფიქრობდი, რომ ამიერიდან ღვინო მხოლოდ ქვევრებში დამეყენებინა, ვფიქრობდი ასევე იმაზე, რომ ახალი ქვევრებისთვის ახალი მარანი მომეწყო.

ქვევრის მთავარი უპირატესობა ის გახლავთ, რომ ის ბუნების პატივისცემის საშუალებას გაძლევს. ქვევრის გამოყენების შემთხვევაში, დუღილის პროცესში ჩარევა არ გიწევს. ამ მეთოდს უძველესი რომაელებიც იყენებდნენ. და რადგან 2000 წლის შემდეგ ის კვლავ აქტუალურია, ესე იგი ჩვენც უნდა გამოვიყენოთ".

განაგრძეთ კითხვა

იხილეთ ფოტოგალერეა

იხილეთ ვიდეო