4
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ვაგრძელებთ ქართველი სამშვიდობოების მიერ მსოფლიოს სხვადასხვა ცხელ წერტილში გაკეთებული ჩანაწერების გამოქვეყნებას, სადაც ისინი მისიის შესრულებისას მომხდარ განსაკუთრებულ შემთხვევებს აღწერენ...
სოსო ომაიძე, 2005 წელი ივნისი, ერაყი, მდინარე დაილა. ერაყში "პატრულირების" ერთი დღე.
"საგუშაგოზე ლურჯი ფერის "მარშუტკა" ნელი სვლით შემოვიდა და "სდექ" ნიშანზე, თითქმის ჩემს ფეხებთან გაჩერდა... კარი გამოვაღე და შევიხედე, - სალონში ხუთი ასაკოვანი მამაკაცი ისხდა. მძღოლის გვერდით კი, ასე ოციოდე წლის ბიჭი იჯდა.
არაფერი მიკითხავს, მაგრამ თითქოს მელოდებოდნენო, უცებ ყველამ ერთნაირად დაიწყო ლაპარაკი, ემოციურად და ხმამაღლა. მათი საუბრიდან, რა თქმა უნდა, ვერაფერი გავიგე, მაგრამ ეს ჩემთვის სრულად გაუგებარ ენაზე მოსაუბრე ადამიანები, ერთბაშად მივხვდი, მიხსნიდნენ ვინ იყვნენ და საიდან მოდიოდნენ. გამეცინა მხრები ავიჩეჩე და ავტომანქანის კარი მივხურე.
ის იყო მოვტრიალდი წასასვლელად მოვემზადე, რომ ძახილმა შემაჩერა, - სოლჯერ! (ჯარისკაცო) - მოვტრიალდი... მძღოლის გვერდით მჯდომი ბიჭი მეძახდა - რა ხდება-მეთქი? - ვკითხე. - არ გინდა ეს იყიდო? - მკითხა და საიდანღაც მზის სათვალე ამოიღო. მომეწონა, რა ღირს-მეთქი - 15 დოლარიო... მეძვირა და თან მართლა არ მქონდა იმდენი ფული ჯიბეში... - არ მაქვს, მეგობარო, მაგდენი ფული. მადლობა-მეთქი, - ვუთხარი და ისევ გამოვტრიალდი.
- ერთი წუთით, არ წახვიდე, - დამიძახა ვიღაცამ. ეს "სათვალის ბიჭი" არ იყო. უკანა სალონის კარი გაიღო და ასაკოვანი მამაკაცი გადმოვიდა. ხელი პიჯაკის გულის ჯიბეში ჩაიყო და იქიდან, ერთი დიდი შეკვრა ერაყული დრამები ამოიღო, რამდენიმე გადათვალა და სათვალის გამყიდველ ბიჭს მიაწოდა. შემდეგ, დაბნეულ ბიჭს სათვალე თითქმის ძალით გამოართვა ხელიდან და მომაწოდა... მე იმ ბიჭზე მეტად დაბნეული და გაოცებული ვიყავი და სათვალე დაუფიქრებლად გამოვართვი... ერაყელმა საჩუქარი გამიკეთა, მაგრამ ვერ მივხვდი, - რატომ...
დეტალებში გარკვევაზე არც დავფიქრებულვარ... უცებ თავში ერთმა აზრმა გამიელვა, - წყალი! ამათთვის ყველაზე კარგი საჩუქარი წყალი იქნება-მეთქი. არ წახვიდე, ვუთხარი მძღოლს. იქვე, ჩვენს ბუნკერში შევედი და ორი ყუთი წყალი ამოვიღე, მგზავრებს, სამ-სამი ბოთლი დავურიგე, ერთი ყუთი კი, იმ მოხუცს მივეცი, ვინც სათვალე მაჩუქა...
მიკროავტობუსი ნელა დაიძრა, გარკვეული მანძილის შემდეგ გაჩერდა, უკუსვლით წამოვიდა და ბუნკერთან გაჩერდა. - სოლჯერ, სოლჯერ! - ისევ შემომესმა ავტომანქანიდან. ახლოს მივედი, -რა ხდება-მეთქი? - მაპატიე, მითხრა ახალგაზრდამ ჯიბიდან ფული ამოიღო და მოხუცს ჩემს თვალწინ დაუბრუნა... ვერაფერი გავიგე. - რატომ დაუბრუნე, რაშია საქმე-მეთქი? ბიჭმა ენის ბორძიკით და დამტვრეული ინგლისურით დაიწყო, - შენ ამერიკელი არ ხარ ხომ?.. - დავინახე როგორ გაექცა, დიდი შავი თვალები მარცხენა მხარეს, ჩემს ფორმაზე დაკერებულ საქართველოს დროშაზე - რომელი ქვეყნიდან ხარ? - მკითხა.
- არა, ამერიკელი არ ვარ, გურჯისტანი იცი? - ღიმილით ვკითხე. კი, კი, გურჯები ვიცი... წყალს რომ არიგებდი, არ მეგონა, მეც თუ მომცემდი... მე ხომ შენ ფული გამოგართვი სათვალისთვის... თან ამერიკელები ასე, ტყუილუბრალოდ არ არიგებენ წყალს... - ამოთქვა როგორც იქნა. გაწითლდა და ყურებამდე გამიღიმა. გაოფლილი ხელის გული ჯერ შარვალზე შეიწმინდა და გამომიწოდა, - მადლობა. მე აბრაამი ვარ! - მითხრა. - სოსო, - ვუთხარი, ხელი მაგრად ჩამოვართვი და თვალი გავუსწორე.
ეს ბაზის გარეთ ერაყელ მოსახლეობასთან ჩემი პირველი შეხვედრა იყო და ვიგრძენი, როგორ ვღელავდი. მეგონა, მის თვალებში სულ სხვა მზერას დავინახავდი, მტრულს და სასტიკს, მაგრამ რაღაცნაირი, ბავშვური და თბილი თვალები ჰქონდა. მიკროავტობუსის ღია კარიდან მისი თანამგზავრი მოხუცების გაღიმებული სახე დავინახე... - ახლა ისინი შენ გლოცავენ, - მითხრა აბრაამმა, - ამბობენ, - სამყაროს შექმნელს შევთხოვთ, მშვიდობით დააბრუნოს თავის ოჯახშიო!.. - მითხრა. ამ სიტყვების გაგონებაზე ლამის შევტორტმანდი, - აქ, უცხო მიწაზე, სადაც ისინი მტრად აღგვიქვამდნენ, მცირედმა ყურადღებამ უცებ ახლობელ ადამიანებად გვაქცია... აბრაამმა, თითქოს მზეს აარიდაო, თვალები მოჭუტა და მზერა ამარიდა. მივხვდი, უცნობთან ასეთი გულახდილი საუბარი ეუხერხულა... რამდენიმე ნაბიჯი უკუსვლით გადადგა და ისე დამემშვიდობა"...
ლალი პაპასკირი
AMBEBI.GE
