ნი­კო­ლოზ ბი­ჭი­აშ­ვი­ლი თვით­ნას­წავ­ლი, ვირ­ტუ­ო­ზი გი­ტა­რის­ტია, ჯაზს უკ­რავს და მე­ო­თხე ქარ­თვე­ლია, ვინც ნიუ-იორ­კის პრეს­ტი­ჟულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში New School-ში ჩა­ა­ბა­რა, თუმ­ცა ამე­რი­კა­ში გამ­გზავ­რე­ბას უსახ­სრო­ბის გამო ვერ ახერ­ხებს. იქ სწავ­ლის­თვის კი სე­რი­ო­ზუ­ლი თან­ხა სჭირ­დე­ბა... ნი­კუ­შა იმედს არ კარ­გავს და არც ფარ­ხმალს ჰყრის, სჯე­რა, რომ "ნიუ სქულ­ში" აუ­ცი­ლებ­ლად ის­წავ­ლის. სწავ­ლი­სათ­ვის სა­ჭი­რო თან­ხის ნა­წი­ლი "თი­ბი­სი ბან­კმა" და­უ­ფი­ნან­სა, თუმ­ცა სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბა ჯერ კი­დევ მო­სა­პო­ვე­ბე­ლი აქვს.

New School მსოფ­ლი­ოს ტოპ 5-ეულ­ში შე­მა­ვა­ლი მუ­სი­კი­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბის ყვე­ლა­ზე პრეს­ტი­ჟუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტია. ნი­კო­ლოზ ბი­ჭი­აშ­ვი­ლი ამ უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ჯა­ზის სკო­ლა­ში ჩა­ი­რი­ცხა, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე, ისეთ­მა ლე­გენ­და­რულ­მა ჯაზ­მე­ნებ­მა და­ას­რუ­ლეს, რო­გო­რე­ბიც არი­ან: საქ­სო­ფო­ნის­ტი ჯო­შუა რედ­მა­ნი, ჯაზ-პი­ა­ნის­ტი ბრედ მელ­დაუ, რო­ბერტ გლას­პერ­სი და სხვე­ბი.

ნი­კუ­შა სა­ქარ­თვე­ლო­დან პირ­ვე­ლი ჯაზ-გი­ტა­რის­ტია, რო­მე­ლიც "ნიუ სქუ­ლის" კო­მი­სი­ამ მსოფ­ლი­ოს 3000-ზე მეტი კონ­კურ­სან­ტი­დან სა­უ­კე­თე­სო თხუთ­მე­ტე­ულ­ში მი­ი­ღო! მას­თან სა­უ­ბა­რი ზო­გა­დად მუ­სი­კა­ზე და მუ­სი­კის სიყ­ვა­რულ­ზე და­ვი­წყეთ:

ნი­კო­ლოზ ბი­ჭი­აშ­ვი­ლი:

ასევე დაგაინტერესებთ

12:08 / 12-07-2018

"მისგან ისეთი სითბო ვიგრძენი, მხოლოდ ბაბუა თუ მოიქცევა ასე" - ქართველი მუსიკოსის წარმატება აშშ-ში, რომელიც ჯაზის ლეგენდებთან ერთად უკრავს

- ის, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი გაქვს, ან არა, ამ აზრს ბო­ლომ­დე არ ვე­თან­ხმე­ბი, რად­გა­ნაც მუ­სი­კა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა გა­დამ­წვე­ტი თუნ­დაც დიდი მუ­სი­კო­სე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში. ის, ვინც მუ­სი­კა­ლუ­რი არ არის, მუ­სი­კა იმ დო­ნე­ზე არც ენ­დო­მე­ბა, რომ მას დიდი დრო და­უთ­მოს... ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც სურ­ვი­ლი­დან მომ­დი­ნა­რე­ობს. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ან­ში ალ­ბათ რა­ღაც ნიჭი არ­სე­ბობს და მან ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში უნდა გა­ი­გოს, რის­კენ არის მიდ­რე­კი­ლი. ხში­რად ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბის ნი­ჭი­ე­რე­ბას სა­ზო­გა­დო­ე­ბა გან­სა­ზღვრავს და უმე­ტე­სად სცდე­ბა ხოლ­მე, ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თია ჯუ­ზე­პე ვერ­დი, როცა კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში არ მი­ი­ღეს და უს­მე­ნო­ბა და­აბ­რა­ლეს...

- შენს შემ­თხვე­ვა­ში რა მოხ­და, რამ გა­და­გა­წყვე­ტი­ნა მუ­სი­კას გაჰ­ყო­ლო­დი?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მო­უს­ვე­ნა­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და მუდ­მი­ვად ში­ნაც არ ვი­ჯე­ქი ხოლ­მე, ფორ­ტე­პი­ა­ნოს მხო­ლოდ იმის გამო ვე­კა­რე­ბო­დი, რომ ბგე­რე­ბი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და მათ სე­რი­ო­ზუ­ლად ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი. 6 წლი­სა ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე მი­მიყ­ვა­ნეს, ცოტა ხან­ში კლა­სი გა­მო­მა­ტო­ვე­ბი­ნეს იმი­ტომ, რომ კარ­გი სმე­ნა და მუ­სი­კი­სად­მი ემო­ცი­უ­რი კავ­ში­რი აღ­მო­მაჩ­ნდა, ეტყო­ბა, ცოტა მე­ტად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე ჩემი ასა­კის ბავ­შვე­ბი. ცხა­დია, მო­ნა­ცე­მე­ბიც მქონ­და, ასე რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ამ საქ­მი­სად­მი იმ­ხე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლიც არ მექ­ნე­ბო­და, რომ ბოლო პე­რი­ოდ­ში მთე­ლი დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუ­სი­კას ჩავ­ჯდო­მო­დი. თუმ­ცა ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც იმის ფონ­ზე ხდე­ბო­და, რომ თან სპორ­ტსმე­ნიც ვი­ყა­ვი, რამ­დე­ნი­მე სა­ხე­ო­ბა­ში და­კა­ვე­ბუ­ლი, ნაკ­რე­ბის წევ­რიც (ცხე­ნოს­ნო­ბა, წყალ­ბურ­თის ახალ­გაზ­რდუ­ლი ნაკ­რე­ბი, ბოლო სამი წე­ლია, სნო­უ­ბორ­დის ნაკ­რებ­ში ვარ)... მოკ­ლედ, სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლე­ბე­ლი­დან 2-წლი­ა­ნი სწავ­ლის შემ­დეგ გა­მო­ვე­დი...

- რა­ტომ?

- პრო­ფე­სორ-აკა­დე­მი­კო­სე­ბის ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ჩე­მებს ისე­თი აღ­ზრდის მე­თო­დე­ბი ჰქონ­დათ, რომ ბავ­შვს ყვე­ლა­ფე­რი უნდა შეძ­ლე­ბო­და და ამის დამ­სა­ხუ­რე­ბა იყო, რომ დავ­დი­ო­დი სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ფერ­ზე... მა­მა­ჩემს ვი­ო­ლი­ნოს კლა­სი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და ერთ მშვე­ნი­ერ დღე­საც, სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლე­ბელ­ში მო­მა­კი­თხა, სა­დაც უთხრეს, რომ ნო­ტე­ბი არ ვი­ცო­დი იმი­ტომ, რომ სოლ­ფე­ჯი­ო­ზე არ დავ­დი­ო­დი, მე­ზა­რე­ბო­და. არა­და, ბავ­შვო­ბი­დან ასე ვი­ყა­ვი, რაც არ მინ­დო­და, გული არ მიმ­დი­ო­და, არ ვა­კე­თებ­დი...

- აბა, წარ­მა­ტე­ბუ­ლად რო­გორ ით­ვლე­ბო­დი?

- მას­წავ­ლე­ბე­ლი რომ უკ­რავ­და, იმას ვი­მახ­სოვ­რებ­დი და მერე ვუკ­რავ­დი. სხვა­თა შო­რის, დღემ­დე არ ვიცი ნო­ტე­ბი... მოკ­ლედ, ეს რომ მა­მამ გა­ი­გო, გაბ­რაზ­და და სას­წავ­ლებ­ლი­დან გა­მო­მიყ­ვა­ნა. იმის მერე სწავ­ლა-გა­ნათ­ლე­ბას ისე მივ­ხე­დე, რო­გორც მშობ­ლებს უნ­დო­დათ...

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- რამ­დე­ნი­მე სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბა­ზე ერ­თდრო­უ­ლად დავ­დი­ო­დი. ასე­ვე ინ­გლი­სურ­ზე, სკო­ლა­ში. რა მექ­ნა - მა­ღა­ლი მო­თხოვ­ნე­ბი ჰქონ­დათ ჩემ მი­მართ პრო­ფე­სორ მშობ­ლებს და აკა­დე­მი­კოს ბე­ბია-ბა­ბუ­ებს. სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვი­ყა­ვი დამ­ჯე­რი, ცუდი ყო­ფაქ­ცე­ვის გამო ხუთი სკო­ლა მო­ვი­ა­რე. მას მერე, რაც სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლებ­ლი­დან გა­მო­მიყ­ვა­ნეს, მე­ცხრე კლა­სამ­დე მუ­სი­კას­თან შე­ხე­ბა აღარ მქო­ნია...

იმ პე­რი­ოდ­ში სპორ­ტი და ინ­გლი­სუ­რი ჩემი მშობ­ლე­ბის­თვის პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი იყო. თუ შე­ჯი­ბე­ბას მო­ვი­გებ­დი, უხა­რო­დათ, ეა­მა­ყე­ბო­დათ. 7 წლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ინ­გლი­სურ­ში აღე­ბუ­ლი მაქვს ყვე­ლა სერ­ტი­ფი­კა­ტი, რაც კი არ­სე­ბობ­და. ჩე­მებს უნ­დო­დათ, სას­წავ­ლებ­ლად კემ­ბრი­ჯში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ამის­თვის მამ­ზა­დებ­დნენ. რე­ა­ლუ­რად კი "ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში" ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, რაც ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი იყო.

თა­ვი­დან გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრა თვი­თონ ვის­წავ­ლე იმის­თვის, რომ კლა­სე­ლე­ბის­თვის თავი მო­მე­წო­ნე­ბი­ნა. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, მე-10 კლას­ში თავ­ში რა­ღაც გა­დატ­რი­ალ­და. გვერ­დით მუ­სი­კა­ლუ­რი ბავ­შვე­ბი მყავ­და, ტა­ძარ­შიც ვგა­ლობ­დით, ჩვე­ნი სკო­ლე­ლი იყო მე­რაბ სა­ნო­ძის შვი­ლი - ოთო, რო­მელ­მაც მა­მის სტუ­დი­ი­დან და­სარ­ტყა­მი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი მო­ი­ტა­ნა, რა­ზეც დაკ­ვრა და­ვი­წყეთ. იმ დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ო­ცა­რი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ვიგ­რძე­ნი. შემ­დეგ უკვე ბენ­დის შეკ­ვრა გა­დავ­წყვი­ტეთ. იმის გამო, რომ ბლუ­ზი ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­და, ვუკ­რავ­დით საყ­ვა­რელ კომ­პო­ზი­ცი­ებს, ბიბი კინ­გით და­ვი­წყეთ. სა­ერ­თოდ, გი­ტა­რას თა­ვი­დან რომ შე­ვე­ხე, ბიბი კინ­გის დამ­სა­ხუ­რე­ბა იყო. სულ ჩე­მით ვის­წავ­ლე ყვე­ლა­ფე­რი, ზოგი სპე­ცი­ა­ლუ­რი წიგ­ნი­დან და ზოგი - ინ­ტერ­ნე­ტით. მოკ­ლედ, ჩე­მით ჩავ­წვდი და და­ვე­უფ­ლე ყვე­ლა­ფერს...

- გა­მო­დის, შენ ხარ შენი თა­ვის მას­წავ­ლე­ბე­ლი.

- ასე გა­მო­ვი­და. სა­ერ­თოდ, გა­რე­მოს ადა­მი­ა­ნი ქმნის და თუ ძლი­ე­რია, გა­რე­მოს მი­მარ­თუ­ლე­ბა­საც კი უც­ვლის... ასე რომ, მუ­სი­კა არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ენა, ზოგი თა­ვის სათ­ქმელს წე­რით გა­მო­ხა­ტავს, ზოგი სპორ­ტით და ა.შ. უამ­რა­ვი გზა არ­სე­ბობს, რომ სათ­ქმე­ლი თქვა...

- მუ­სი­კა შენ­თვის ამ­ბის თხრო­ბაა?

- დიახ და არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში სხა­პას­ხუ­პით სხვი­სი ლექ­სის მო­ყო­ლა. მას დიდი ძალა აქვს, ბევ­რი რამ შე­უძ­ლია. მაგ­რამ ხა­რის­ხი­ა­ნი და უხა­რის­ხოს შო­რის დიდი სხვა­ო­ბაა. ხა­რის­ხი­ა­ნი რჩე­ბა, მდა­რე ქრე­ბა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ ფოლკ­ლო­რიც ასე იფილტრე­ბა. ამ პრინ­ცი­პით ქარ­თულ ფოლკ­ლორ­ში ბევ­რი რამ დავ­კარ­გეთ და დაგ­ვრჩა "ჩაკ­რუ­ლო", "მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რი", "სვა­ნუ­რი ნანა", "კრი­მან­ჭუ­ლი" და ა.შ. ანუ რაც ღი­რე­ბუ­ლია, არ იკარ­გე­ბა...

- რო­გო­რია შენ­ნა­ი­რი მუ­სი­კო­სის ბედი დღე­ვან­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

- მთავ­რი ალ­ბათ ეპო­ქაა, დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე­თი დროა, რომ უხა­რის­ხო­სა და ხა­რის­ხი­ა­ნის ნა­ზავს ვხე­დავთ და მო­ვიხ­მართ. ხა­რის­ხი­ან­საც აკ­ლია პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი, რად­გა­ნაც აქ არ არის ის დონე, რაც უნდა გვქონ­დეს. თუ გვინ­და, მარ­თლა მა­ღა­ლი დო­ნის მუ­სი­კო­სე­ბი - ინ­სტრუ­მენ­ტა­ლის­ტე­ბი ვი­ყოთ, ამე­რი­კას­თან შე­და­რე­ბით აქ ძა­ლი­ან და­ბა­ლი დო­ნეა. თუმ­ცა მგო­ნია, რომ 20 წე­ლი­წად­ში ბევ­რი მა­გა­რი ხე­ლო­ვა­ნი გვე­ყო­ლე­ბა, რად­გა­ნაც ჩემი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში არი­ან. ჩვენ, სხვა თა­ო­ბის შვი­ლე­ბი ვართ, სხვა თა­ო­ბას წარ­მო­ვად­გენთ. თით­ქოს ახლა გა­მოვ­დი­ვარ კლი­ში­რე­ბუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი­დან და შევ­დი­ვართ ახალ­ში, თუმ­ცა ადა­მი­ა­ნე­ბის ტვი­ნებ­ში ჯერ დომ­ხა­ლია. ეს კარ­გიც არის, მთა­ვა­რია, ამ ყვე­ლა­ფერს მი­მარ­თუ­ლე­ბა მი­ე­ცეს. უმ­ჯო­ბე­სია, თუ გა­ნათ­ლე­ბას უცხო­ეთ­ში მი­ი­ღე­ბენ, ანუ აქე­დან წავ­ლენ.

- ყვე­ლა რომ წა­ვი­დეს, სა­ქარ­თვე­ლო ხომ და­ცა­რი­ელ­დე­ბა?

- უცო­ეთ­ში სა­მუ­და­მო დარ­ჩე­ნას არ ვგუ­ლის­ხმობ. ჩემი ქვეყ­ნის პატ­რი­ო­ტი ვარ, ადა­მი­ა­ნი თუ ფუ­ძეს მო­წყდა, უფუძო კაცი ხდე­ბა, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი უსა­ხოა... ასე­თი­ვე უსა­ხოა თუნ­დაც თბი­ლის­ში მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც სა­კუ­თარ ფუ­ძეს­თან არა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი არ აქვს და არც უნდა, რომ ჰქონ­დეს. ჩემ­თვის ის სუს­ტი არ­სე­ბაა!

თუმ­ცა უცხო­ეთ­ში წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­დი­ან იმი­ტომ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში წარ­მა­ტე­ბა რთუ­ლია. აქ თუ იმ­პო­რო­ვი­ზე­ბუ­ლი მუ­სი­კით წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვერ გახ­დე­ბი, მაგ­რამ უცხო­ეთ­ში გა­ღი­ა­რე­ბენ, მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ ხდე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში შენი და­ფა­სე­ბა!

- სპორ­ტის არა­ერთ სა­ხე­ო­ბა­ში მიღ­წე­უ­ლი შენი წარ­მა­ტე­ბა ახლა ჰა­ერ­ში დარ­ჩე­ბა?

- კი, სპორ­ტი ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი იყო, მით უმე­ტეს მა­შინ, რო­დე­საც მუ­სი­კო­სო­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. უბ­რა­ლოდ, ასე ხდე­ბო­და ხოლ­მე, რომ შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე გა­ვი­დო­დი და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ვი­გებ­დი.

მაგ­რამ რაც მე­ტად გინ­და, რა­შიც უფრო შრო­მობ, შენი საქ­მე ის არის. მა­გა­ლი­თად, ცხე­ნოს­ნო­ბა სხვა რა­ღაც იყო, მაგ­რამ იპოდ­რო­მი გა­ი­ყი­და და გა­რეთ დავ­რჩით... ვთა­მა­შობ­დი კა­ლათ­ბურთს, რაგ­ბი­საც, არ ვამ­ბობ, რომ ტა­ლან­ტი ვი­ყა­ვი, დი­დად არც ვშრო­მობ­დი, მაგ­რამ წარ­მა­ტე­ბა თა­ვი­სით მო­დი­ო­და, სნო­უ­ბორდში დღემ­დე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერს მა­ინც ისე ვერ ვუ­ყუ­რებ, რო­გორც მუ­სი­კას, - უკვე 4 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში დღე­ში 5 სა­ათ­ზე ნაკ­ლებს არ ვუკ­რავ. ამის­თვის დრო მე­მე­ტე­ბა, ასე­ვე დაგ­ლე­ჯი­ლი თი­თე­ბი, ნერ­ვე­ბიც...

- მაგ­რამ უსახ­სრო­ბის გამო ნიუ-იორკში ჯერ ვერ მი­ემ­გზავ­რე­ბი, რად­გა­ნაც იმ სას­წავ­ლე­ბელ­ში სწავ­ლას და ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რე­ბას შე­სა­ბა­მი­სი თან­ხე­ბი სჭირ­დე­ბა. გჯე­რა, რომ ამ თან­ხებს მო­ი­პო­ვებ და წახ­ვალ?

- რა თქმა უნდა. მჯე­რა, რომ წა­ვალ, ეს რწმე­ნის ამ­ბა­ვია, ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც სჯე­რა, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რია, ოღონდ, მხო­ლოდ ეს არ არის საკ­მა­რი­სი. ამის­თვის უნდა იშ­რო­მო. სა­ნამ იქ ჩა­ვა­ბა­რებ­დი, ესეც ისე­თი­ვე წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ჩან­და, რო­გორც დღეს რომ და­ფი­ნან­სე­ბას ვე­ძებ. მჯე­რო­და, ასეც მოხ­და, ჩა­ვა­ბა­რე და ყვე­ლას ვუ­თხა­რი: ხომ გი­თხა­რი-მეთ­ქი?! ახ­ლაც ვი­ტყვი, - ხომ გე­უბ­ნე­ბო­დით-მეთ­ქი...

ხა­სი­ა­თის სიმ­ტკი­ცე ბევ­რს ნიშ­ნავს, ჩემს თავს და­ვუმ­ტკი­ცე, რომ შე­მიძ­ლია, არა­და, ბოლო სამი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში 2014 წელს რომ ვა­ბა­რებ­დი, მთა­ში წა­ვი­ქე­ცი და ორი­ვე ხელი მო­ვი­ტე­ხე, 2015 წელ­საც ვა­ბა­რებ­დი და იმ დროს, როცა ჩემი მო­თხოვ­ნა უნდა გა­მეგ­ზავ­ნა, საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თითი მან­ქა­ნის კარ­ში მო­ვი­ყო­ლე, სა­შინ­ლად და­ვი­ზი­ა­ნე. ფრჩხი­ლი სა­ნამ ამო­მი­ვი­დო­და, თით­ზე პა­ტა­რა მუ­ყა­ოს ვი­დებ­დი და ისე ვუკ­რავ­დი. მოკ­ლედ, ამ ყვე­ლა­ფერს თავი არ და­ვა­ნე­ბე და ნიუს სქულ­ში მე­ო­თხე ქარ­თვე­ლი ვარ, ვინც მოხ­ვდა. ამ­ჯე­რად იქ არ წას­ვლას ხომ ვამ­ბობ, არც გან­ვი­ხი­ლავ, მი­უ­ხე­და­ვად სე­რი­ო­ზუ­ლი სირ­თუ­ლი­სა. მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო, "თი­ბი­სი ბანკს", რო­მე­ლიც გვერ­დში და­მიდ­გა და გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა გად­მო­მი­რი­ცხა, თუმ­ცა სპონ­სო­რის ძებ­ნას მე ისევ გავ­ნაგ­რძობ!