"ციხეში მასწავლებლად გატარებული ორი წელი უმნიშვნელოვანეს გამოცდილებად მექცა..." - ცნობილების პირველი სამსახური და ხელფასი

როგორც წესი, პირველ ხელფასი ყოველთვის არის დაბალი, სიმბოლური და არაფრის მომცემიც, თუმცა იქვე ტკბილიც და დასამახსოვრებელი. შესაბამისად, ნებისმიერ ადამიანს თავისი შრომითი გამოცდილება აქვს, ზოგი შრომას გარკვეული მიზეზით, ადრეულ ასაკში იწყებს. ძირითადად ეს გზა არ არის იოლად გასავლელი და მარტივად დაწყებული...

პირველი ხელფასით მიღებული განცდების, ემოციებისა და შრომითი გამოცდილების პირველი ეტაპის შესახებ AMBEBI.GE- რამდენიმე ცნობილ და წარმატებულ ადამიანს გაესაუბრა.

გია ჯაჯანიძე, თოქშოუ "სხვა რაკურსის" წამყვანი:

- ჩემი შრომითი გამოცდილება საკმაოდ ადრეულ ასაკში იწყება, - 12 წლის ვიყავი, ლიმონათის ბოთლების ჩასაწყობ ხის ყუთებს რომ ვაჭედებდი. ერთი ყუთის შეკვრა 7 კაპიკი ღირდა. თავიდან მუშაობა რომ დავიწყე, ცერა და საჩვენებელი თითი სულ ჩალურჯებული მქონდა, ჩაქუჩს ხელში ვირტყამდი. პატარა ლურსმნებით ვაჭედებდი. რამდენ ყუთსაც შევკრავდი, საამქროს უფროსი მითვლიდა და იმდენ 7 კაპიკს მიხდიდა. პირველად 30 ლარამდე ავიღე. ხელფასს ყოველი თვის 5 რიცხვში მაძლევდნენ.

- ასე პატარა რატომ მუშაობდი?

- მინდოდა, ჩემი ფული მქონოდა იმიტომ, რომ დედა, მამა და ბებიას დაბალი ხელფასები ჰქონდათ. ვნერვიულობდი იმაზე, რომ სკოლაში წასასვლელ ფულს ისინი მაძლევდნენ. თუ ვთქვათ, 20 კაპიკს მომცემდნენ, იქიდან ბუფეტში ერთ ენას ვიყიდდი, რომელიც 8 კაპიკი ღირდა და ფულს ასე ვაგროვებდი. რომ მეტყოდნენ, - გია, ფული მოგცეთ? უარს ვამბობდი, იმ ძველი თანხიდან კიდევ მაქვს შემონახული-მეთქი.

- სკოლის საათების შემდეგ მუშაობდი?

- ძირითადად, ზაფხულის სამთვიან არდადეგებზე. პირველი გამომუშავებული ხელფასით სასექტემბროდ, სკოლის ფორმა, რევულები და წიგნები ვიყიდე. ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ვერ აგიღწერთ. ჩემი შემდგომი სამსახური, ამისგან რადიკალურად განსხვავებული გახლდათ: ჭიათურის აკაკი წერეთის სახელობის სახელმწიფო თეატრში, სპექტაკლში "მონანიება" მთავარი როლი მომცეს. მასში ნოდარ ჩაჩანიძეს, სახალხო არტისტს, მთავარი როლის შემსრულებელს ჭრიდნენ, რომელიც მეორე მოქმედების განმავლობაში ბავშვობას იგონებდა, რასაც მე ვასახიერებდი.

თითო სპექტაკლში 3 მანეთ-ნახევარს მაძლევდნენ... ეს რეები გამახსენე?! მოკლედ, ის წამება, ყუთებს რომ ვაჭედებდი, ეტყობა, ღმერთმა დაინახა და შემდეგ ოცნების ახდენით, ანუ თეატრში მსახიობობით დამაჯილდოვა. მერე სხვადსხვა სპექტაკლში ვთამაშობდი და ბედნიერი ვიყავი. ახლაც ბედნიერი ვარ, რადგანაც სულ შრომაში ვარ, რაზეც ასე ვამბობ, ბრეჟნევის დროიდან მოყოლებული, პერიოდი არ ყოფილა, უმუშევარი ვყოფილიყავი. ახლაც, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე წარმატებული შოუს წამყვანი ვარ, ძალიან საღად ვუყურებ ცხოვრებას: ერთ მშვენიერ დღეს ეს შოუც ხომ დაიხურება? თუმცა უკვე მოფიქრებული მაქვს, რას გავაკეთებ...

როგორც გითხარით, შრომას და წვალებას პატარობიდანვე შევუდექი, მაგრამ მივხვდი, რომ ამ ასაკში უკეთესი ყოფილა წარმატების მიღწევა. არადა პატარა ხომ აღარ ვარ, 55 წლის გახლავართ, ყველაზე ბებერი წამყვანი ქართულ ტელესივრცეში.

გოგა ჩანადირი, ფოტოგრაფი:

- ჩემი პირველი შრომითი გამოცდილება მედიას და ჟურნალისტიკას უკავშირდება, - 9 აპრილის ერთ წლისთავზე გაზეთებს ვყიდდი ქუჩაში, რომელიც ამ მოვლენის ისტორიას ასახავდა. ეს იყო არასაბჭოთა პრესა. ხან მხატვრის სახლთან ვიდექი და ხან - ქაშუეთთან. გაზეთი 10 კაპიკი ღირდა. დიდი მოთხოვნა იყო მასზე. მახსოვს, პირველ დღეს 30 მანეთი მომცეს. მერე ავდექი და ის თანხა 9 აპრილს მოწამლულთა ფონდში გადავრიცხე. მაშინ 11 წლის ვიყავი... მოგვიანებით სამსახური ტელევიზიაში დავიწყე, პირველ-მეორე არხზე (1991-1992 წლები): გადაცემა მიმყავდა, "საინფორმაციოშიც" ვიყავი. მერე კი 90-იანებში თითქმის ყველა გამოცემაში ვმუშაობდი: "ბომონდსა" და "კვირის პალიტრაში" ჩემი გამოგონილი კროსვორდები ("ასოციაცია") იბეჭდებოდა. ამას მოჰყვა სხვა გაზეთებში დაბეჭდილი კროსვორდებიც. ფოტოგრაფიაში კი უკვე "დილის გაზეთში" ჩავერთე, თუმცა პროფესიით კინოსცენარისტი ვარ...

- იმ პირველმა სამსახურმა შემდგომ რა განსაზღვრა?

- საკუთარი შრომით მოპოვებული ფულის სიტკბო და ისიც, რომ შეიძლება ამ ფულით სხვასაც დაეხმარო. ვფიქრობ, რომ ყველაზე მაგარი განცდაა, როცა ადამიანი პირველ ხელფასს ქველმოქმედებას მოახმარს.

გიორგი კეკელიძე, ეროვნული ბიბლიოთეკის გენერალური დირექტორი:

- პირველი სამსახური იმ დროს მოვიპოვე, როცა ძალიან გავბრაზდი და მივხვდი, რომ მხოლოდ მაშინ გავიმარჯვებდი, როცა თვითონ შევძლებდი იმას, რაც სხვაზე დამოკიდებულს მაჩენდა. უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. მე და ჩემი მეგობრები ლექსებს ვწერდით და ვთარგმნიდით, ვფიქრობ, არცთუ ურიგოდ. მაგრამ როგორც წესია, უკვე სხვების მიხურული კარის შეღება რთული იყო. ამიტომაც, ერთ დღეს ზაალ ჩხეიძესთან ერთად, გადავწყვიტე, ლიტერატურული ჟურნალი გამოგვეცა, სადაც მერე არაერთი ძალიან კარგი ლექსი, მოთხრობა და თარგმანი გამოქვეყნდა, ბოლოს კი ელექტრონულ ბიბლიოთეკა lib.ge-დ ვაქციეთ. თუმცა, ამისთვის ფული იყო საჭირო, ფულისთვის სამსახური - მშობლების გამოგზავნილი თვიური სამოცი ლარი გზას ყოფნიდა და მასაც აკლდებოდა ხოლმე.

სად აღარ ვიყავით, რა აღარ ვქენით. ზოგი მცდელობა, მაგალითად, მანდარინების ბიზნესის, "გურული დღიურების" მეორე წიგნშიც მაქვს აღწერილი და აქვე დავურთავ, ამბავ-დანართად. სამსახურის პოვნა კი სრულიად შემთხვევით მოვახერხე. ჩემი მამიდაშვილი, გელა სასულიერო აკადემიაში სწავლობდა. ნაშუადღევს მასთან საერთო საცხოვრებელეში მივდიოდი. ვჭამდით, ვლაპარაკობდით, ხან ვრჩებოდი. ერთხელ მივედი და საპატრიარქოში გადასული დამხვდა. გადავედი მეც. ქვევით, მოსაცდელში დავჯექი. სხვებიც ისხდნენ. არასამთავრობო ორგანიზაცია იყო. "ევროკავშირის" პროექტს - ციხეებში დამატებით სწავლებას იწყებდნენ. საპატრიარქოს ცენტრიდან აჰყავდათ ერთი მასწავლებელი - რეზო შარაბიძე. სულ ორი უნდოდათ და მეორეს ეძებდნენ. თქვეს კიდეც ხმამაღლა და მე ვარ-მეთქი! გამომხედეს და ამიყვანეს. მერე ეს პროექტი დასრულდა და მე დავწერე ახალი - ხუთკაციანად გადავაკეთე. ამ ფულით ჟურნალს ვუშვებდით. ციხეში მასწავლებლად გატარებული ორი წელი კი ჩემთვის უმნიშვნელოვანეს გამოცდილებად იქცა. მეგობრებიც მომყვება იქაური მოსწავლეებიდან და რაც მთავარია, დიდი ცოდნა. პირველი ხელფასი კი მგონი, 200 ლარი...

ლალი ფაცია

AMBEBI.GE