მექვევრეობის უმსხვილესი კერები საქართველოში და ოჯახები, რომლებიც ამ მნიშვნელოვან ტრადიციას გვინახავენ

ორი წლის წინ ქვევრი (ჭური) "იუნესკომ" კულტურული მემკვიდროების ძეგლად აღიარა და დასაცავ მემკვიდრეობათა ნუსხაში შეიტანა, რაც არა მხოლოდ ქვევრის ფენომენის, არამედ ზოგადად ქართული მეღვინეობისა და მეთუნეობის (თიხის დამუშავების ტრადიცია) მსოფლიო აღიარებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ. ჯერ კიდევ დაახლოებით 15 წლის წინ საქართველოში მექვევრეობა პრაქტიკულად გაქრობის პირას იყო და მთელს ქვეყანაში შემორჩენილი თითოოროლა მექვევრეც მხოლოდ შიშველი ენთუზიაზმის ხარჯზე აგრძელებდა საქმიანობას. სწორედ ამ ადამიანების დამსახურებაა ის, რომ საქართველოში მექვევრეობა და თიხის საღვინედ დამუშავების ტრადიცია უწყვეტია ათასწლეულების მანძილზე და, იმედია, კიდევ მრავალ საუკუნეს გაუძლებს.

საქართველოში მექვევრეები ტრადიციულად ოთხ რეგიონში იყვნენ: კახეთში, სამეგრელოში, გურიასა და იმერეთში. ამ ოთხიდან, სამწუხაროდ, სამეგრელოში უკვე დაკარგულია მექვევრეობის ტრადიცია. მეგრულ ოჯახებში ალაგ-ალაგ შემორჩენილი ქვევრების დამღები უტყვი მოწმეები არიან იმისა, თუ მეთუნეობის როგორი დიდი ტრადიცია არსებობდა, რაც სამწუხაროდ დავიწყებასაა მიცემული.

დღეს საქართველოში მექვევრობის ყველაზე დიდი კერა იმერეთშია შემორჩენილი. სოფლები: შროშა, მაქათუბანი და ტყემლოვანა იმერული მეთუნეობის უძველესი კერებია და სასიხარულია, რომ ადგილობრივ მექვევრეებს დღეს კლიენტურაც ბევრი ჰყავთ და ასაკოვანი ხელოსნების უმეტესობა შეგირდებსაც ზრდის.

გაგრძელება+ფოტოები