თბი­ლის­ში დროს­თან ერ­თად, ცხა­დია, ბევ­რი რამ იც­ვლე­ბა, მათ შო­რის, დიდი თუ პა­ტა­რა ქუ­ჩი­სა თუ ცენ­ტრა­ლუ­რი გამ­ზი­რის სა­ხელ­წო­დე­ბე­ბიც. დიახ, მათ­თვის სა­ხე­ლე­ბი სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზით, არა­ერ­თხელ გა­და­ურ­ქმე­ვი­ათ, რისი აუ­ცი­ლებ­ლო­ბაც ყო­ველ­თვის დრო­ის კარ­ნა­ხით იყო გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი...

ხში­რად ისეც ხდე­ბა, რომ საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ქუჩა, სა­დაც უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობს და ყო­ველ­დღი­უ­რად მოძ­რა­ობს, მო­ბი­ნად­რე­ებ­მა არც კი იცი­ან, ვის სა­ხელს ატა­რებს. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ თბი­ლის­ში ასე­თი არა­ერ­თი ქუ­ჩაა...

ეს რომ ასეა, ამის და­სად­გე­ნად, გა­მო­კი­თხვაც კი ჩა­ვა­ტა­რეთ და უნდა ვა­ღი­ა­როთ, რომ ადა­მი­ა­ნებს მარ­თლაც გა­უ­ჭირ­დათ პა­სუ­ხი, თუ ვინ იყო, მა­გა­ლი­თად, წი­ნამ­ძღვრიშ­ვი­ლი, რო­მე­ლის სა­ხე­ლიც ჩუ­ღუ­რეთ­ში, ერთ-ერთი მთა­ვა­რი ქუჩა ჰქვია, ვერ თქვეს ასე­ვე ვინ იყო წურ­წუ­მია, არა­და, ამ ადა­მი­ა­ნის სა­ხე­ლი ავ­ლა­ბარ­ში ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე მოძ­რავ და აქ­ტი­ურ ქუ­ჩას აქვს მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი...

AMBEBI.GE-მ გა­და­წყვი­ტა, რამ­დე­ნი­მე ასეთ პი­როვ­ნე­ბა­ზე მო­გა­წო­დოთ ინ­ფორ­მა­ცია, რო­მელ­თა სა­ხე­ლო­ბის ქუ­ჩებ­ზე დავ­დი­ვართ, მაგ­რამ მათ შე­სა­ხებ მწი­რი ინ­ფორ­მა­ცია გვაქვს, ან ზოგ­ჯერ სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი ვი­ცით.

(ფო­ტო­ე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის არ­ქი­ვი­დან)

წი­ნამ­ძღვრიშ­ვი­ლის ქუჩა

მი­ხე­ილ წი­ნამ­ძღვრიშ­ვი­ლი გა­მო­ჩე­ნი­ლი მკურ­ნა­ლი, თე­რა­პევ­ტი და კარ­დი­ო­ლო­გი იყო. ამას­თან, კარ­გი პე­და­გო­გი, მეც­ნი­ე­რი, სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე, სა­ქარ­თვე­ლოს მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ის ნამ­დვი­ლი წევ­რი, პრო­ფე­სო­რი, მეც­ნი­ე­რე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი მოღ­ვა­წე. და­ი­ბა­და დაბა სუ­რამ­ში. 1910 წელს და­ამ­თავ­რა ხარ­კო­ვის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სა­მე­დი­ცი­ნო ფა­კულ­ტე­ტი.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში კარ­დი­ო­ლო­გია, რო­გორც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი დარ­გი, წი­ნამ­ძღვრიშ­ვილ­მა და­ა­ფუძნა. აკა­დე­მი­კო­სის ინი­ცი­ა­ტი­ვი­თა და ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით და­არ­სე­ბუ­ლი კარ­დი­ო­ლო­გი­ის სა­მეც­ნი­ე­რო-კვლე­ვი­თი ინ­სტი­ტუ­ტი 16 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ყო­ფი­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სივ­რცე­ში ამ პრო­ფი­ლის ერ­თა­დერ­თი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა იყო.

50-იან წლებ­ში წი­ნამ­ძღვრიშ­ვი­ლი უე­ცა­რი სიკ­ვდი­ლის პრობ­ლე­მით და­ინ­ტე­რეს­და, რა­ზეც სე­რი­ო­ზუ­ლად მუ­შა­ობ­და... მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მეც­ნი­ე­რის ნა­ყო­ფი­ე­რი, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ძი­ე­ბის უკა­ნას­კნელ წლებ­ში (1955-56 წწ.) და გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი შრო­მე­ბი მი­ო­კარ­დი­ო­დის­ტრო­ფი­ე­ბის პრობ­ლე­მის გამო. ეს ნაშ­რო­მე­ბი დღე­საც აქ­ტუ­ა­ლო­ბას ინარ­ჩუ­ნებს. მისი ინი­ცი­ა­ტი­ვი­თა და ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ინ­სტი­ტუ­ტში პირ­ვე­ლად და­ი­ნერ­გა გუ­ლის და­ა­ვა­დე­ბე­ბის მკურ­ნა­ლო­ბის ქი­რურ­გი­უ­ლი მე­თო­დე­ბი. შე­იქ­მნა კარ­დი­ო­ქი­რურ­გი­უ­ლი გან­ყო­ფი­ლე­ბა.

ხუ­და­დო­ვის ქუჩა და ტყე

თბი­ლის­ში ხუ­და­დო­ვის სა­ხელს მტკვრის მარ­ცხე­ნა ნა­პი­რის ფერ­დობ­ზე გა­შე­ნე­ბუ­ლი ქუჩა (გა­და­სას­ვლე­ლი ხი­დი­დან ზე­მოთ, ლოტ­კი­ნის­კენ მი­მა­ვა­ლი) და ასე­ვე მწვა­ნე მა­სი­ვი ატა­რებს. ტყის მა­სი­ვი 1893 წელს, ქა­ლა­ქის სა­თათ­ბი­როს წევ­რის, ექიმ ნი­კო­ლოზ ხუ­და­დო­ვის ინი­ცი­ა­ტი­ვით, სა­ხა­ზი­ნო მი­წა­ზე, ნა­ძა­ლა­დე­ვის სა­ზღვარ­ზე და­ი­წყეს. თბი­ლი­სე­ლებ­მა ტყეს თა­ვი­დან­ვე ხუ­და­დო­ვის სა­ხე­ლი შე­არ­ქვეს.

ნი­კო­ლოზ ხუ­და­დო­ვი XIX სა­უ­კუ­ნის ბო­ლოს გარ­და­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ თბი­ლი­სის ის­ტო­რი­ა­ში დღემ­დე მყა­რი ად­გი­ლი აქვს დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი. პრო­ფე­სი­ით ექი­მი ნა­ძა­ლა­დევ­ში მდე­ბა­რე ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზით და­ა­ვა­დე­ბულ­თა სა­ა­ვად­მყო­ფო­საც ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და და უნ­დო­და, კლი­ნი­კის გარ­შე­მო ჰა­ე­რი გა­ჯან­სა­ღე­ბუ­ლი­ყო, ამი­ტო­მაც მთის ფერ­დო­ბე­ბის გამ­წვა­ნე­ბა გა­და­წყვი­ტა. მის ინი­ცი­ა­ტი­ვას ნა­ძა­ლა­დევ­ში მცხოვ­რე­ბი მუ­შე­ბი გა­მო­ეხ­მა­ურ­ნენ. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ტყე რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი მუ­შე­ბის შეკ­რე­ბის საყ­ვა­რელ ად­გი­ლად ქცე­უ­ლა. ალ­ბათ ამის გა­მოა, რომ დღემ­დე ხუ­და­დო­ვი ბევ­რს რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი ჰგო­ნია.

ჩი­ტა­ძის ქუჩა

ეს ქუჩა პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბის მიმ­დე­ბა­რედ არის. შიო ჩი­ტა­ძე ქარ­თვე­ლი კრი­ტი­კო­სი, პე­და­გო­გი, პუბ­ლი­ცის­ტი იყო, რო­მე­ლიც გორ­ში 1873 წელს და­ი­ბა­და და საკ­მა­ოდ ახალ­გაზ­რდა, 32 წლი­სა გარ­და­იც­ვა­ლა.

შიოს გო­რის სა­სუ­ლი­ე­რო სას­წავ­ლე­ბე­ლი და­უმ­თავ­რე­ბია და მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი თბი­ლი­სის მე­ო­რე გიმ­ნა­ზი­ა­ში ჩა­უ­ბა­რე­ბია. გიმ­ნა­ზი­ა­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში აქ­ტი­უ­რად ჩარ­თუ­ლა სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ-რე­ვო­ლუ­ცი­ურ მუ­შა­ო­ბა­ში; გიმ­ნა­ზი­ის კურ­სის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, კი­ე­ვის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ი­რი­ცხა, სა­დაც სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტი ყო­ფი­ლა;

მალე ქარ­თველ სტუ­დენ­ტთა სათ­ვის­ტო­მოს გამ­გე­ო­ბის თავ­მჯდო­მა­რედ აურ­ჩე­ვი­ათ. კი­ე­ვის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის კურ­სი წარ­მა­ტე­ბით და­ას­რუ­ლა და კი­ე­ვის გიმ­ნა­ზი­ა­ში რუ­სუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად მი­იწ­ვი­ეს, მათ შო­რის, ცნო­ბილ ქალ­თა კერ­ძო გიმ­ნა­ზი­ა­შიც; აქ­ტი­უ­რად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და კი­ე­ვის პროგ­რე­სულ ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­ში, რომ­ლებ­შიც სის­ტე­მა­ტუ­რად ფსი­ქო­ლო­გი­ურ და ლი­ტე­რა­ტუ­რულ-კრი­ტი­კულ სტა­ტია-ნარ­კვე­ვებს ათავ­სებ­და; ეწე­ო­და რე­ვო­ლუ­ცი­ურ მუ­შო­ბას;

1904 წელს თბი­ლი­სის ქარ­თუ­ლი გიმ­ნა­ზი­ის გამ­გე-კო­მი­ტეტ­მა ის რუ­სუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად მო­იწ­ვია და თბი­ლი­სის ქარ­თულ გიმ­ნა­ზი­ა­ში და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა; სო­ცი­ალ-ფე­დე­რა­ლის­ტთა პარ­ტი­ის ორ­გა­ნო­ე­ბის "ცნო­ბის ფურ­ცლი­სა" და "შრო­მის" სა­რე­დაქ­ციო კო­ლე­გი­ის წევ­რი და მუდ­მი­ვი თა­ნამ­შრო­მე­ლი იყო; ჩი­ტა­ძე 1906 წელს ცა­რიზ­მის აგენ­ტებ­მა მის­სა­ვე სა­ცხოვ­რე­ბელ ბი­ნა­ში მოკ­ლეს.

თა­მა­რაშ­ვი­ლის ქუჩა (ვაკე-სა­ბურ­თა­ლოს და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი ქუჩა)

მი­ხე­ილ თა­მაშ­ვი­ლი იყო ქარ­თვე­ლი მეც­ნი­ე­რი, სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე, თე­ო­ლო­გი­ის დოქ­ტო­რი, პრო­ფე­სო­რი, რო­მის კა­თო­ლი­კუ­რი ეკ­ლე­სი­ის აბა­ტი (ერის­კა­ცო­ბა­ში ალექ­სან­დრე), რო­მე­ლიც ახალ­ცი­ხე­ში, 1858 წელს "რა­ბა­თის" უბან­ში, ქარ­თველ კა­თო­ლი­კე­თა მრა­ვალ­შვი­ლი­ან ოჯახ­ში და­ი­ბა­და.

და­წყე­ბი­თი გა­ნათ­ლე­ბა ახალ­ცი­ხე­ში "ქვე­მო ეკ­ლე­სი­ის" სამ­რევ­ლო სკო­ლა­ში მი­ი­ღო, 1878 წელს სტამ­ბოლ­ში ქარ­თველ კა­თო­ლი­კე­თა ფე­რი­ქო­ის ეკ­ლე­სი­ის სამ­რევ­ლო სას­წავ­ლე­ბელ­ში გა­აგ­ზავ­ნეს, სა­ი­და­ნაც, ქარ­თველ კა­თო­ლი­კე­თა ძმო­ბის და­ფი­ნან­სე­ბით, სწავ­ლის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად ეს­პა­ნეთ­ში გა­ემ­გზავ­რა. სამი წლის შემ­დეგ, სტამ­ბოლ­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, მღვდლად ეკურ­თხა.

1888 წელს თბი­ლის­ში დაბ­რუნ­და, სა­დაც კა­თო­ლი­კე­თა მი­ძი­ნე­ბის ტაძ­რის მღვდლად გა­ამ­წე­სეს, თუმ­ცა პრო­ქარ­თუ­ლი ქა­და­გე­ბე­ბის გამო, ცა­რის­ტუ­ლი მთავ­რო­ბის გან­კარ­გუ­ლე­ბით, რო­გორც არა­კე­თი­ლი აზ­რე­ბის მო­ძღვარს, ნა­ცი­ო­ნა­ლის­ტუ­რი პრო­პა­გან­დის­თვის სა­ქარ­თვე­ლო­დან გა­ძე­ვე­ბა მი­ე­სა­ჯა და მღვდელმსა­ხუ­რე­ბა აეკ­რძა­ლა. 1891 წლი­დან მი­ხე­ილ თა­მა­რაშ­ვილ­მა სწავ­ლა რომ­ში სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მი­ა­ში გა­აგ­რძე­ლა და სამი წლის შემ­დეგ ღვთის­მე­ტყვე­ლე­ბის დოქ­ტო­რის წო­დე­ბა მო­ი­პო­ვა, მალე აკა­დე­მი­ის პრო­ფეს­ო­რად და­ი­ნიშ­ნა.

მი­ხე­ილ თა­მა­რაშ­ვილ­მა, რო­მელ­საც იტა­ლი­ა­ში მი­ქელ თა­მა­რა­თის სა­ხე­ლით იც­ნობ­დნენ, ვა­ტი­კა­ნის, იტა­ლი­ის, თურ­ქე­თის, მოს­კო­ვის, ალექ­სან­დრი­ი­სა და ლონ­დო­ნის არ­ქი­ვებ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ის ამ­სახ­ვე­ლი დი­დძა­ლი დო­კუ­მენ­ტუ­რი მა­სა­ლა გა­მო­ავ­ლი­ნა, და­ა­მუ­შა­ვა სა­ქარ­თვე­ლო-ევ­რო­პის ურ­თი­ერ­თო­ბის და, კერ­ძოდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში კა­თო­ლი­კუ­რი სარ­წმუ­ნო­ე­ბის გავ­რცე­ლე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი მა­სა­ლე­ბი და გა­მოს­ცა, რო­მელ­თაც უდი­დე­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ენი­ჭე­ბა.

მი­ხე­ილ თა­მა­რაშ­ვი­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა სი­ცი­ა­ლი­ა­ში კრის­ტე­ფო­რო დე კას­ტე­ლის სუ­რა­თე­ბის ალ­ბო­მის აღ­მო­ჩე­ნა, დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის სულ­ხან-საბა ორ­ბე­ლი­ა­ნის ევ­რო­პა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბის შე­სა­ხებ მა­სა­ლე­ბის მო­ძი­ე­ბა­ში. მი­ხე­ილ თა­მა­რაშ­ვილ­მა ერთ-ერ­თმა პირ­ველ­მა აზი­ა­რა ევ­რო­პე­ლი მკი­თხვე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­სა და კულ­ტუ­რას.

1911 წლის 16 სექ­ტემ­ბერს იტა­ლი­ის სო­ფელ სან­ტა-მა­რი­ნე­ლას­თან მეც­ნი­ე­რი და­ი­ღუ­პა, როცა სხვი­სი სი­ცო­ცხლის გა­დარ­ჩე­ნას ცდი­ლობ­და. ის მხო­ლოდ 53 წლის იყო. დაკ­რძა­ლეს სან­ტა-მა­რი­ნე­ლას ეკ­ლე­სი­ა­ში. გა­ურ­კვე­ვე­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, მალე ჩი­ვი­ტა­ვე­კი­ას წმ. მა­რი­ნის პან­სი­ონ­ში გა­და­ას­ვე­ნეს, ხოლო 1978 წელს რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლის ძა­ლის­ხმე­ვით, თბი­ლის­ში, სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე­თა დი­დუ­ბის პან­თე­ონ­ში დაკ­რძა­ლეს.

ყიფ­ში­ძის ქუჩა

თბი­ლის­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი ქუჩა ვა­კე­ში მდე­ბა­რე­ობს, გა­ლა­კტი­ო­ნის ძეგლ­თან. ნი­კო­ლოზ ყიფ­ში­ძე, ვის სა­ხელ­საც ეს ქუჩა ატა­რებს, ღვაწლ­მო­სი­ლი ექი­მი გახ­ლდათ, რო­მელ­საც დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მე­დი­ცი­ნო მეც­ნი­ე­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში. ცხოვ­რე­ბის 40 წელი ადა­მი­ა­ნე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბის დაც­ვას ემ­სა­ხუ­რა.

წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ნა­გებ­და სა­ხელ­მწი­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტის პე­დი­ატ­რი­უ­ლი და სა­ნი­ტა­რულ-ჰი­გი­ე­ნურ სა­ფა­კულ­ტე­ტო თე­რა­პი­ის კა­თედ­რას. ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და ექიმ­თა და­ხე­ლოვ­ნე­ბის კა­თედ­რას. პირ­ველ­მა გა­მო­აქ­ვეყ­ნა შრო­მე­ბი ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბის სულ­ფი­დი­ნით მკურ­ნა­ლო­ბის შე­სა­ხებ (1942-1944 წწ.) მის კლი­ნი­კა­ში ყვე­ლა­ზე ადრე და­ი­ნერ­გა სის­ხლის გა­დას­ხმა.

ყიფ­ში­ძემ შექ­მნა ორი­გი­ნა­ლუ­რი სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო ში­ნა­გან სნე­უ­ლე­ბა­ში. არა­და, წარ­მა­ტე­ბულ კა­რი­ე­რამ­დე საკ­მა­ოდ რთუ­ლი გზა ჰქონ­და გავ­ლი­ლი, და­ბა­დე­ბუ­ლი იყო გორ­ში, ფოს­ტის ღა­რი­ბი მო­სამ­სა­ხუ­რის ოჯახ­ში და ადრე და­ობ­ლდა. თუმ­ცა მა­ინც მო­ა­ხერ­ხა, პე­ტერ­ბურ­გის სამ­ხედ­რო-სა­მე­დი­ცი­ნო აკა­დე­მი­ის წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი სტუ­ნენ­ტი გამ­ხდა­რი­ყო. ერთხე­ლაც, სტუ­დენ­ტე­ბის სა­ხე­ლით, ლევ ტოლსტო­ის დაკ­რძალ­ვა­ზე სამ­გლო­ვი­ა­რო სი­ტყვის წარ­მოთ­ქმაც მო­უხ­და. და კი­დევ ერთი სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტა­ლი: ის 15 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მკურ­ნა­ლობ­და სტა­ლი­ნის დე­დას ეკა­ტე­რი­ნეს, რო­მე­ლიც შაქ­რი­ა­ნი დი­ა­ბე­ტით იყო და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი.

წურ­წუ­მი­ას ქუჩა

ალექ­სან­დრე წურ­წუ­მი­ას ქუჩა ავ­ლა­ბარ­შია. ეს ადა­მი­ა­ნი კი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის გმი­რი გახ­ლავთ, მფრი­ნა­ვი. მას თა­ვის დრო­ზე, მშობ­ლი­ურ კუ­თხე­ში, სე­ნაკ­ში, ერთ-ერთ პარკში ბრინ­ჯა­ოს ძეგლი და­უდ­გეს.

ალექ­სან­დრე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარ­დათ მშობ­ლი­ურ სო­ფელ­ში (თეკ­ლა­თი), მის საგ­მი­რო საქ­მე­ებ­ზე წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მშობ­ლი­ურ კუ­თხე­ში თა­ო­ბებს ზრდიდ­ნენ. თეკ­ლა­თი­დან მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომში 300-ზე მეტი ახალ­გაზ­რდა წა­სუ­ლა და მათ­გან ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი არ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა.

იო­სე­ბი­ძის ქუჩა

ეს ქუჩა სა­ბურ­თა­ლო­ზე, შარ­ტა­ვა­სა და პე­კი­ნის ქუ­ჩე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რი და მოზ­რდი­ლი ქუ­ჩაა, თუმ­ცა ჩვენ მიერ გა­მო­კი­თხუ­ლი მო­სახ­ლე­ო­ბი­დან, არა­ვინ იცის, ვინ იყო თინა იო­სე­ბი­ძე. ეს ადა­მი­ა­ნი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის გმი­რი, მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომში და­ღუ­პუ­ლი გახ­ლავთ, თუმ­ცა ის­ტო­რია მე­ორ­დე­ბა და იო­სე­ბი­ძე­ე­ბის გვარ­ში 2008 წელს რუ­სეთ­თან ბრძო­ლა­ში და­ღუ­პუ­ლი ლე­ვან იო­სე­ბი­ძე, თინა იო­სე­ბი­ძის ძმის შვი­ლიშ­ვი­ლია.

ლე­ვა­ნის სა­ხე­ლი კი რუს­თავ­ში პირ­ვე­ლი მა­ი­სის ქუ­ჩას (სა­დაც 20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ცხოვ­რობ­და) ეწო­და. თინა იო­სე­ბი­ძე სწო­რედ ლე­ვან იო­სე­ბი­ძის პა­პის და იყო. თინა, თა­ვის დრო­ზე საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის გმი­რის წო­დე­ბით და­ა­ჯილ­დო­ეს, ლე­ვა­ნი - გორ­გას­ლის პირ­ვე­ლი ხა­რის­ხის ორ­დე­ნით.

ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლის ქუჩა

ეს ქუჩა გლ­დან­შია, მთა­ვა­რი გამ­ზი­რია და აქაც ზუს­ტად ის შემ­თხვე­ვაა, როცა არა­ვინ იცის, ვინ არის ომარ ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლი, არა­და, ქუჩა ასე­თი ცნო­ბი­ლია და ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მოძ­რა­ობს იქ. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­ძი­ე­ბა ჩვენც გაგ­ვი­ჭირ­და.

ერ­თა­დერ­თი, რაც გა­ვარ­კვი­ეთ - ომარ ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლი გლ­და­ნის რა­ი­კო­მის პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი ყო­ფი­ლა, რო­მელ­საც ამ რა­ი­ო­ნის­თვის ბევ­რი საქ­მე გა­უ­კე­თე­ბია და მად­ლი­ერ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ქუ­ჩას მისი სა­ხე­ლი მი­ა­ნი­ჭა. სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის სა­იტ­ზე ატ­ვირ­თუ­ლია ფოტო, რო­მელ­ზეც ომარ ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლია ასა­ხუ­ლი, თუმ­ცა აქ ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მეტ­რო­პო­ლი­ტე­ნის უფ­რო­სა­დაა მი­თი­თე­ბუ­ლი.

ფო­ტო­ე­ბი: სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კა; მფლო­ბე­ლი - ბა­ა­დურ ქობ­ლი­ა­ნი­ძე