ქარ­თუ­ლი სცე­ნის ყვე­ლა­ზე ინ­ტე­ლი­გენ­ტი მომ­ღე­რა­ლი, გა­მორ­ჩე­უ­ლი ხმი­სა და ტემ­ბრის პატ­რო­ნი, რო­მან­სე­ბის სა­ო­ცა­რი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი მე­დეა ძი­ძი­გუ­რი, თით­ქმის 20 წე­ლია, რაც აღარ არის, თუმ­ცა მისი სიმ­ღე­რე­ბი დარ­ჩა და ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნოდ ჟღერს... მა­გა­ლი­თად, ცნო­ბი­ლი სიმ­ღე­რა - "ისევ მი­დი­ხარ", რო­გორც მას, ვფიქ­რობ, არა­ვის უმ­ღე­რია...

გარ­და იმი­სა, რომ ქარ­თულ სცე­ნას ამ­შვე­ნებ­და, დიდი ქველ­მოქ­მე­დიც გახ­ლდათ, არა­ერთ ახალ­გაზ­რდას, ცნო­ბილ­სა თუ უც­ნობს დაჰ­ხმა­რე­ბია და ბევ­რი მად­ლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნიც ჰყავს... მე­დეა ძი­ძი­გუ­რის გახ­სე­ნე­ბა მის შვილს ბი­ძი­ნა ბა­რა­თაშ­ვილს ვთხო­ვეთ:

- დე­და­ჩე­მი 20 წლის იყო, როცა მე გავჩნდი... ძა­ლი­ან ხა­ლი­სი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, ყო­ველ­თვის ახალ­გაზ­რდუ­ლი. უპ­რობ­ლე­მო ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და. ჩემს მე­გობ­რებ­თან ისე­ვე მე­გობ­რობ­და, რო­გორც მე. ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ტიპი იყო ასე­თი, ეს თვი­სე­ბე­ბი მა­მა­მი­სის­გან მოჰ­ყვე­ბო­და. ბა­ბუ­ა­ჩე­მიც, კაკო ძი­ძი­გუ­რი ძა­ლი­ან თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ. ჩემს მე­გობ­რებ­თან ისიც მე­გობ­რობ­და. სახ­ლშიც რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ისი­ნი დე­დას­თან და ბა­ბუ­ას­თან ჩერ­დე­ბოდ­ნენ, სა­უბ­რობ­დნენ და მშვე­ნი­ე­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­დათ. ეს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი წლე­ბის შემ­დე­გაც გაგ­რძელ­და...

დე­და­ჩე­მის­თვის დე­ი­და მე­დი­კო, ან ქალ­ბა­ტო­ნო მე­დი­კო არ და­უ­ძა­ხი­ათ. ის მათ­თვის იყო მედი, ან მე­დი­კო, ისე­ვე რო­გორც ჩემ­თვის. სა­ხე­ლით მივ­მარ­თავ­დით. არა იმი­ტომ, რომ მისი პა­ტი­ვის­ცე­მა ვინ­მეს არ ჰქონ­და, ან ამით ზედ­მეტ ფა­მი­ლა­რო­ბას ავ­ლენ­და, სა­კითხს ასე თა­ვად აყე­ნებ­და...

ჩვენ, კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით, დე­დაშ­ვი­ლო­ბა არ გვქო­ნია, დე­დაშ­ვი­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ბე­ბი­ა­ჩემ­თან მქონ­და, რად­გა­ნაც ჩემი გამ­ზრდე­ლი ის უფრო იყო. დე­დას კი ალ­ბათ უფრო უფ­რო­სი დედ­მა­მიშ­ვი­ლის სტა­ტუ­სი ჰქონ­და. ამი­ტო­მაც მას­თან მე­ტად გახ­სნი­ლი ვი­ყა­ვი და ისეთ თე­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, რა­ზეც შვი­ლე­ბი მშობ­ლებს არ ელა­პა­რა­კე­ბი­ან ხოლ­მე.

- მარ­თა­ლია, კლა­სი­კუ­რი დე­დაშ­ვი­ლო­ბა არ გქონ­დათ, მაგ­რამ ალ­ბათ, რა­ღა­ცას მუდ­მი­ვად გას­წავ­ლი­დათ, რა­ღა­ცის­კენ მო­გი­წო­დებ­დათ...

- ბა­ბუ­ა­ჩემს მისი მომ­ღერ­ლო­ბა არ უნ­დო­და, რად­გა­ნაც სურ­ვი­ლი ჰქონ­და, მეც­ნი­ე­რე­ბას გაჰ­ყო­ლო­და. ამის მი­ზე­ზი ის იყო, რომ დე­და­ჩე­მი ფრან­გუ­ლის სპე­ცი­ა­ლის­ტი გახ­ლდათ. უცხო ენე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი საკ­მა­ოდ კარ­გად ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ბა­ბუა მის სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­საც შე­ე­წი­ნა­აღ­მდე­გა. ამი­ტომ, თა­ვი­სი მა­გა­ლი­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დედა მხარს მი­ჭერ­და იმა­ში, რომ თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ფერ­ში თვი­თონ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა არ­ჩე­ვა­ნი.

- თა­ვად ვინ ხართ პრო­ფე­სი­ით?

- ის­ტო­რი­კო­სი, ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე. მიყ­ვარ­და ჩემი სპე­ცი­ა­ლო­ბა, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ლექ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ როცა საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ნგრე­ვა და­ი­წყო, სამ­წუ­ხა­როდ, სა­მეც­ნი­ე­რო მუ­შა­ო­ბა, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე თით­ქოს მშვი­დო­ბი­ა­ნი და უზ­რუნ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბის გა­რან­ტი­ას იძ­ლე­ო­და, უცებ სა­რის­კო ჯგუფ­ში შე­ვი­და. არა და­ფი­ნა­სე­ბა, არა სტა­ბი­ლუ­რო­ბა, და­ბა­ლი ხელ­ფა­სი და ბუნ­დო­ვა­ნი პერ­სპექ­ტი­ვა. თუმ­ცა, პა­რა­ლე­ლუ­რად უკვე ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა მქონ­და და­წყე­ბუ­ლი, 80-იან წლებ­ში "ლე­ლო­ში" ვწერ­დი, მარ­თა­ლია, ის მუდ­მი­ვი საქ­მე არ იყო, უფრო ჰობი გახ­ლდათ და როცა დი­ლე­მის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდი, - რა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, - მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, გა­ზე­თი "8 1/2" და­ვა­არ­სეთ, - იმ პე­რი­ო­დის­თვის პირ­ვე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, აპო­ლი­ტი­კუ­რი კი­ნო­გა­ზე­თი... დედა გვერ­დით და­მიდ­გა, მი­თხრა, - და­ფიქ­რდი და გა­ა­კე­თე ის, რაც სწო­რად მი­გაჩ­ნია.

არა­და, ბა­ბუ­ა­ჩემს ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც სხვა გეგ­მე­ბი ჰქონ­და. მა­გა­ლი­თად, ყო­ველ­თვის თა­ვის ძმა, აკა­დე­მი­კო­სი შოთა ძი­ძი­გუ­რი მოჰ­ყავ­და, არა­და, ხა­სი­ა­თით მე­ტად ბა­ბუ­ას ვგავ­დი და ისე აღ­მოჩ­ნდა, რომ პრაქ­ტი­კუ­ლად, მისი გზაც გა­ვი­ა­რე. კი­ნოს­ტუ­დი­ის დი­რექ­ტო­რი იყო, ტე­ლეს­ტუ­დი­ის და­მა­არ­სე­ბე­ლი და დი­რექ­ტო­რიც და მეც გავ­ხდი მო­მა­ვალ­ში ტე­ლე­ვი­ზი­ის დი­რექ­ტო­რი, კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი იყო და ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე მეც ვი­მუ­შა­ვე, ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებს რე­დაქ­ტო­რობ­და და მეც ვი­ყა­ვი რე­დაქ­ტო­რი.

ერთი ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის დი­რექ­ტო­რი არ ვყო­ფილ­ვარ... დედა სულ იმას მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ თუ მი­იჩ­ნევ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ესა თუ ის ნა­ბი­ჯი გა­და­სად­გე­მე­ლია - არა­ვის და­უ­ჯე­რო, გა­დად­გი. შე­გეშ­ლე­ბა, არა უშავს, ის შეც­დო­მაც შე­ნია. ჯო­ბია, შეც­დო­მა და­უშ­ვა და გული დაგ­წყდეს სა­კუ­თარ შეც­დო­მა­ზე, ვიდ­რე რა­ღაც შან­სი გქონ­და და არ გა­მო­ი­ყე­ნო.

დედა ამ­დე­ნი წე­ლია, აღარ არის და ეს სი­ტყვე­ბი დღემ­დე მომ­ყვე­ბა. მან ქმე­დი­თი როლი ითა­მა­შა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რჩე­ვე­ბით და არა ჩა­რე­ვე­ბით. თა­ვი­სუ­ფალ ადა­მი­ა­ნად ვიზ­რდე­ბო­დი და ამა­ში არა მარ­ტო დე­დის, მა­მა­ჩე­მის მად­ლო­ბე­ლიც ვარ. არა­ნა­ი­რი შე­ზღუდ­ვა არ მქონ­და. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ადა­მი­ა­ნი თვი­თონ უნდა აკონ­ტრო­ლებ­დე სა­კუ­თარ თავს და ხვდე­ბო­დე, რო­გო­რი ჩარ­ჩო­ე­ბი და­უ­წე­სო თავს...

კი­დევ ერთი ის­ტო­რია ჩემს მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს უკავ­შირ­დე­ბა... მა­შინ, რო­დე­საც ჩემს მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს, ნა­ნას სტუ­დენ­ტო­ბი­სას (შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში) 2 წელი და­შო­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ერთხე­ლაც, შევ­ხვდი. მა­ნამ­დე რთულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი - არ ვი­ცო­დი, მი­მი­ღებ­და, თუ არა და იმ პე­რი­ოდ­ში რჩე­ვა დე­დას ვთხო­ვე, რო­მელ­მაც მი­თხრა, - შენს თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბას გა­და­ა­ბი­ჯე, წადი და შეხ­ვდი, რო­გორც ჩანს, შენი ბე­დია. დედა და­მეხ­მა­რა. მოკ­ლედ, მე და ნა­ნამ ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნით და უკვე 30 წე­ლია, ერ­თად ვართ.

- მამა და დედა ერ­თად რომ არ ცხოვ­რობ­დნენ, ამას თქვენ­ზე არ უმოქ­მე­დია?

- ჩემი მშობ­ლე­ბი რომ და­შორ­დნენ, 3 წლის ვი­ყა­ვი და ეს მე არ მიგ­ვრძნია. დე­და­ჩე­მი და მა­მა­ჩე­მი ბოლო წუ­თამ­დე სა­ო­ცარ ურ­თი­ერ­თო­ბას ინარ­ჩუ­ნებ­დნენ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­მას მე­ო­რე ოჯა­ხი ჰყავ­და, რო­მელ­თა­ნაც კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მყავს ძმა - არ­ჩი­ლი. არ­ჩილ­თან დე­და­საც თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა კი ჩვენს ძმო­ბას ხელი ძა­ლი­ან შე­უ­წყო. ამი­ტო­მაც არის, ჩემი და აჩი­კოს ძმო­ბა სა­მა­გა­ლი­თო. ასე­ვე შე­სა­ნიშ­ნა­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­დათ დე­და­ჩემ­სა და ნა­ნას, მის მშობ­ლებს, - ერთ ოჯა­ხად ვცხოვ­რობ­დით.

- რო­დის აღ­მო­ა­ჩი­ნეთ, რომ დედა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო?

- ამ ყვე­ლა­ფერს გვი­ან მივ­ხვდი, რად­გა­ნაც ისეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­სა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გა­ვი­ზარ­დე, რომ უამ­რა­ვი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი (კულ­ტუ­რის, სპორ­ტი­სა თუ მეც­ნი­ე­რე­ბის დარ­გის სპე­ცი­ა­ლის­ტი) ჩვე­ნი ოჯა­ხის მე­გო­ბა­რი იყო, რომ­ლე­ბიც მუდ­მი­ვად გვსტუმ­რობ­დნენ: სა­ერ­თო­დაც, მე­ზობ­ლე­ბი იყ­ვნენ მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე და რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი, ბა­ბუ­ას მე­გო­ბა­რი იყო ირაკ­ლი აბა­ში­ძე, რე­ჟი­სორ გუ­რამ პა­ტა­რა­ი­ას გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­და ჩვენ­თან სტუმ­რო­ბა...

ბა­ბუ­ას თა­ვის მე­გობ­რებ­ში მუდ­მი­ვად დავ­ყავ­დი, სა­დაც ყვე­ლა ცნო­ბი­ლი და დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. მა­გა­ლი­თად, ბა­ბუა და ირაკ­ლი აბა­ში­ძე (სა­ნამ ხმა უღა­ლა­ტებ­და), ერ­თად შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მღე­როდ­ნენ. ამის ფონ­ზე ის, რომ დედა მღე­რის და ცნო­ბი­ლია, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი იყო. მის კონ­ცერ­ტებ­ზე სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარ­და. არას­დროს ვმჯდარ­ვარ დარ­ბაზ­ში, ყო­ველ­თვის კუ­ლი­სებ­ში ვი­ყა­ვი. თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მერ­ჩივ­ნა.

ამი­ტომ იმ თა­ო­ბის სცე­ნის კო­რი­ფე­ებ­თან, თუნ­დაც ესტრა­დის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თან, მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. გარ­და იმი­სა, რომ დედა და ნანი ბრეგ­ვა­ძე ერთი თა­ო­ბის მომ­ღერ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ნანი ჩვე­ნი ნა­თე­სა­ვია. დედა ყო­ველ­თვის გულ­შე­მატ­კივ­რობ­და თა­ვის კო­ლე­გებს. ამა­ზე ერთხელ გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე­მაც სა­ჯა­როდ აღ­ნიშ­ნა... დედა მე­გობ­რობ­და უმ­ცრო­სი თა­ო­ბის კო­ლე­გებ­თან ისე­ვე, რო­გორც ჩემს მე­გობ­რებ­თან, მა­გა­ლი­თად, ნუკ­რი კა­პა­ნა­ძეს­თან, თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეს­თან, მაია ჯა­ბუ­ას­თან...

ერთხელ ქუ­ჩა­ში, მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ველ­ში მომ­ღერ­ლე­ბი ნახა, - ორი ბიჭი და ორი გოგო, უკ­რავ­დნენ კი­დეც. წა­იყ­ვა­ნა, ამე­ცა­დი­ნა, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი ჩა­უ­ტა­რა და მერე სცე­ნა­ზე აიყ­ვა­ნა. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში რომ მუ­შა­ობ­და, მის მიერ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი რამ­დე­ნი­მე გა­და­ცე­მა (ინო­ლა გურ­გუ­ლი­ა­ზე, პეტ­რე გრუ­ზინ­სკი­ზე და სხვ.) ოქ­როს ფონდში მოხ­ვდა. გა­და­ცე­მებს ჩვენს სახ­ლში იღებ­დნენ. მერე რო­გორც გა­ვი­გე, ის გა­და­ცე­მე­ბი ოქ­როს ფონ­დი­დან გაქ­რა... არ მეს­მის, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი რო­გორ ხდე­ბა? რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ოქ­როს ფონდში რამე და­ი­კარ­გოს?! კა­სე­ტე­ბი არ გვქონ­და და წავ­შა­ლე­თო. დიდი ხნის ამ­ბა­ვია, მაგ­რამ უსი­ა­მოვ­ნო ფაქ­ტია.

- თა­ვად სიმ­ღე­რა არ გიც­დი­ათ?

- მხო­ლოდ მე­გობ­რებ­თან, დე­დას­თან კი ერ­თა­დერ­თხელ მაქვს ნამ­ღე­რი, ჩემს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე... იმის მერე რამ­დე­ნი­მე თვე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. სიმ­ღე­რა დი­დად არ მი­ზი­დავ­და, ამი­ტომ არც დაკ­ვრა ვიცი და პრო­ფე­სი­უ­ლი სიმ­ღე­რა არას­დროს მიც­დია, თუმ­ცა სმე­ნა, რა თქმა უნდა, მაქვს...

- რა გახ­და ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დე­ას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი?

- მან გა­ი­კე­თა ოპე­რა­ცია, სიმ­სივ­ნე კი იყო, მაგ­რამ ეს არ გამ­ხდა­რა მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი, ოპე­რა­ცი­ის დროს იშ­ვი­ა­თი სინ­დრო­მი გან­ვი­თარ­და, - სის­ხლის შე­უ­დე­დებ­ლო­ბა. ოპე­რა­ცია, რო­მე­ლიც მარ­ტი­ვი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, ტრა­გი­კუ­ლად დას­რულ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში გა­ზეთ­ში მო­რი­გე ვი­ყა­ვი, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში რომ მი­ვე­დი, სა­ო­პე­რა­ცი­ო­ში ჰყავ­დათ შეყ­ვა­ნი­ლი, ცოტა და­მაგ­ვი­ან­და. თუმ­ცა, ექი­მის­გან ვი­ცო­დით, რომ არ იყო რთუ­ლი ოპე­რა­ცია. თან, კმა­ყო­ფი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით იმით, რომ წინა ეტაპ­მა წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ი­ა­რა და მე­ო­რე ოპე­რა­ცი­ას ფორ­მა­ლუ­რი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და. ასე რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სამ­სა­ხურ­ში რა გა­მა­ჩე­რებ­და?! მოკ­ლედ, ოპე­რა­ცი­ის დროს სის­ხლდე­ნა და­ი­წყო.

9 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მო­ვი­და, მად­ლო­ბე­ლი ვარ იმ ხალ­ხის, რომ­ლე­ბიც უსას­ყიდ­ლოდ სის­ხლს აბა­რებ­დნენ, რად­გა­ნაც ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­მო­ცხად­და, რომ მე­დეა ძი­ძი­გურს სის­ხლი ესა­ჭი­რო­ე­ბო­და. სამ­წუ­ხა­როდ, იმ ყვე­ლა­ფერ­მა შე­დე­გი ვერ გა­მო­ი­ღო. ეს ამ­ბა­ვი 1998 წლის 5-დან 6 ნო­ემ­ბრამ­დე გაგ­რძელ­და და 6 რომ თენ­დე­ბო­და, დედა გარ­და­იც­ვა­ლა... მერე ისე და­ემ­თხვა, რომ 8 წლის შემ­დეგ, 6 ნო­ემ­ბერს "იმე­დის" დი­რექ­ტო­რად და­ვი­ნიშ­ნე...

იმის მერე სულ ის მქონ­და ჩარ­ჩე­ნი­ლი გულ­ში, რომ ოპე­რა­ცი­ა­ზე შეყ­ვა­ნის წინ ვერ ვნა­ხე. არა­და, წინა სა­ღა­მოს, პა­ლა­ტა­ში მხი­ა­რულ გან­წყო­ბა­ზე დავ­ტო­ვე. მის სა­ნა­ხა­ვად ჟურ­ნა­ლის­ტი ზურა ოი­კაშ­ვი­ლი იყო მი­სუ­ლი და პა­ლა­ტა­ში მას­თან ერ­თად იცეკ­ვა... მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღე მუ­დამ ერთ-ერთ ტრა­გი­კულ დღედ დარ­ჩე­ბა, ისე­ვე რო­გორც, მა­მა­ჩე­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის...

- რო­გორ გაგ­რძელ­და ცხოვ­რე­ბა დე­დის და­კარ­გვის შემ­დეგ?

- ჩვენს ოჯახ­ში მუდ­მი­ვად 5 თა­ო­ბა ცხოვ­რობ­და, მე რომ და­ვი­ბა­დე, ცო­ცხლე­ბი იყ­ვნენ ბე­ბი­ა­ჩე­მის დედა, დე­ი­და და მა­მი­და. ჩემი შვი­ლი მო­ეს­წრო წინა თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს. ბე­ბი­ა­ჩემ­მაც დიდ­ხანს იცო­ცხლა... თუმ­ცა ბა­ბუა, ჩემი სი­მამ­რი, დედა ერ­თმა­ნე­თის მი­ყო­ლე­ბით წა­ვიდ­ნენ... ახლა ისეა საქ­მე, რომ მე ვარ ოჯახ­ში უფ­რო­სი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი. რა თქმა უნდა, რთუ­ლია ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის და­კარ­გვის შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ამას­თან შე­გუ­ე­ბა. გახ­სენ­დე­ბი­ან, გე­სიზ­მრე­ბი­ან, გე­ნატ­რე­ბი­ან, გაკ­ლია მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. მინ­დო­და, დე­დას დიდ­ხანს ეცო­ცხლა, რომ ჩემს შვილს მის­გან მეტი სით­ბო მი­ე­ღო, რად­გა­ნაც ხა­სი­ა­თით ძა­ლი­ან ჰგავს მას. მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვე­ნი სურ­ვი­ლე­ბი არ ემ­თხვე­ვა რე­ა­ლო­ბას...