გაიცანით ქართველი ფოტოგრაფი, რომელმაც რიოს ოლიმპიადის ყველაზე ემოციური კადრები გადაიღო

თამარ ყულუმბეგაშვილი ერთ-ერთია იმ ქართველ ფოტოჟურნალისტებს შორის, რომელსაც რიოს ოლიმპიადის შთამბეჭდავ და ემოციურ კადრებს უნდა ვუმადლოდეთ. ოლიმპიადის მსვლელობისას, სამი კვირის მანძილზე, მისმა ფოტოობიექტივმა უამრავი საინტერესო ფაქტი თუ ეპიზოდი დააფიქსირა...

უკვე მეშვიდე წელია სპორტულ ჟურნალისტიკაში მუშაობს, სადაც სრულიად შემთხვევით მოხვდა - მასწავლებელმა ლელი ბლაგონრავოვამ (პრეზიდენტის ფოტოგრაფი) ურჩია და ცნობილ სპორტულ ფოტოგრაფს მიუყვანა. "ბადრი კეთილაძემ ბევრი რამ მასწავლა, რაც მთავარია, მომენტის სწორად შერჩევას და გადაღებას დავეუფლე" - ამბობს თამარი. განათლებით იურისტი ფოტოჟურნალისტიკაში თავს შესანიშნავად გრძნობს და სპორტი იმაზე მეტად უყვარს, ვიდრე მანამდე, სანამ ამ სფეროს გადაღებას დაიწყებდა...

დღეს სპორტის გარეშე ცხოვრება ვერც კი წარმოუდგენია. ხოლო იმაზე, თუ როგორ მოხვდა ოლიმპიადაზე, უდიდეს სპორტულ მოვლენაზე, ასე გვპასუხობს: "2010 წლიდან სპორტის სამინისტროში ვმუშაობ, ბოლო წლების მანძილზე ინტენსიურად ვემზადებოდი ამ მოვლენისთვის. იქ მოხვედრა და მუშაობა ოცნება იყო. თუმცა, ჩემთვის პირველი მასშტაბური სპორტული ღონისძიება მაინც 2014 წლის სოჭის ზამთრის ოლიმპიადა აღმოჩნდა, რაც რიოს წინ რეპეტიცია გახლდათ. ვცდილობდი, დამემტკიცებინა, რომ რიოში გამგზავრებას ვიმსახურებდი," - ამბობს თამუნა, რომელსაც ხანგრძლივი მოლოდინისა და შრომის შემდეგ ოცნება აუხდა. სპორტის სამინისტრომ, ოლიმპიურმა კომიტეტმა მხარი დაუჭირა.

"საქართველოს ნაკრებს 2 ფოტოგრაფი, მე და ჩემი კოლეგა, ლაშა კუპრაშვილი ვახლდით. გახსნის ცერემონიაზე, ორივე მარაკანას ლეგენდარულ სტადიონზე რომ მოვხვდით, ერთმანეთს გაოცებულები ვუყურებდით და ვეკითხებოდით: - ეს სად ვართ? იქ 4 საათით ადრე მივედით და ჩვენი ადგილები დავიკავეთ. არაჩვეულებრივი შეგრძნება იყო, ირგვლივ თითქმის სულ ბრაზილიელები იყვნენ ენერგიითა და სიყვარულით სავსეები... ისე კი, ძალიან დატვირთული რეჟიმი გვქონდა, მუდმივად დარბაზიდან დარბაზში გადავაადგილდებოდით და შეგრძნება, რომ რიო-დე-ჟანეიროში ვიყავით, ამის გამო, არ გვქონდა", - ამბობს ჩვენი რესპონდენტი.

იმდენად ბევრი რამ იყო გადასაღები, რომ არა მარტო ფოტოგრაფებს, ზოგადად, ჟურნალისტებს დროც კი არ ჰყოფნიდათ. საქართველოდან ოლიმპიადაზე 40 სპორტსმენი იყო და ისე ხდებოდა, რომ ერთდროულად 2-3 მაინც გამოდიოდა. "თან, რიო იმხელაა, ადგილიდან ადგილამდე მისასვლელად საათნახევარი მაინც გვჭირდებოდა. მოკლედ, დრო არ გვყოფნიდა, დილით ადრე უნდა გავქცეულიყავით, რომ მეტნაკლებად ყველაფერი მოგვესწრო. ოლიმპიადის მონაწილეებს ტრანსპორტი კი გვემსახურებოდა, მაგრამ ყოველთვის ვერ მოგვერგებოდა, რადგანაც თავისი განრიგი ჰქონდათ", - გვეუბნება თამუნა.

მისთვის მნიშვნელოვანი კადრები ჩვენი სპორტსმენების ტრიუმფი, მედლები, ფინალში გასვლა, ბრინჯაოს მედლისთვის ბრძოლა იყო, რომლებიც ძალიან შთამბეჭდავი და ემოციური გამოვიდა, მაგრამ როცა კი მცირე დრო გამოჩნდებოდა, სხვა სპორტულ ღონისძიებებზეც გარბოდნენ, სადაც სპორტის ლეგენდები გამოდიოდნენ. "კორტებზე ნიკოლოზ ბასილაშვილის თამაშს ველოდებოდით, 2-3 საათით გვიან დაიწყო და იმ პერიოდში აღმოვაჩინეთ, რომ დები უილიამსები თამაშობდნენ. შევედით სანახავად, საოცრება იყო... ჩოგბურთის ლეგენდა - სერენა უილიამსის ასპარეზობისას, ერთი საინტერესო კადრი დავაფიქსირე, - მისი სახე არ ჩანს, მხოლოდ ტანის ნაწილი, და ხელი, რომელშიც ბურთი უჭირავს, - აქვს გრძელი, ლამაზი მანიკიურიანი ფრჩხილები. ძალიან სახასიათო მომენტია. შემდეგ მაიკლ ფელფსის (ამერიკელი მოცურავე ოლიმპიურ თამაშებზე, 23 მედალი აქვს მოპოვებული) გამოსვლას დავესწარით, რაც ასევე ძალიან საინტერესო იყო. შემდეგ უსაინ ბოლტის 100 მეტრზე გარბენს (ფინალი). სავსე სტადიონი ფინალის წინ უცებ გაჩუმდა და როცა გარბენი დაიწყო, ისეთი გუგუნი ატყდა, გავოცდით...

- ლაშა ტალახაძის გამოსვლამ, პირადად ჩემზე დიდი ზემოქმედება მოახდინა. იქნებ გაიხსენო მისი ასპარეზობაც...

- ეგ დღე უკარგესი იყო ჩვენი სპორტისთვის, - ჯერ ჭიდაობაში შმაგი ბოლქვაძემ მოიპოვა ბრინჯაოს მედალი და უკვე ძალიან კარგი ხასიათით გადავერთეთ ძალოსნობაზე, გვჯეროდა ლაშა ტალახაძის, ძლიერი პორტსმენია და მისგან მედალს ველოდებოდით. მოკლედ, მაგ დღეს 2 ქართველი - ლაშა ტაახაძე და ირაკლი თურმანიძე ავიდა კვარცხლბეკზე. ორი ქართული დროშა აფრიალდა. თან, ლაშამ მსოფლიო ოლიმპიური რეკორდი დაამყარა.

თუმცა, ლაშას გამოსვლამდე ირანელმა ძალოსანმა წონა ვერ აწია, რამაც ირანელ გულშემატკივრებში აგრესია გამოიწვია, რომლებიც დარბაზში საკმაოდ იყვნენ. ამიტომ ლაშას გამოსვლაზე სტვენა და ყვირილი ატეხეს, მაგრამ დიდი მნიშვნელობა აქვს ფსიქოლოგიურ მომზადებას, ლაშამ ეს ბარიერიც დაძლია. როცა წონა ასწია, დარბაზში არა მარტო ქართველი, უცხოელი გულშემატკივარიც აღფრთოვანდა, დიდი ემოციები იყო. ფოტოებს სხვადასხვა კუთხიდან იღებდნენ. ჩვენც ცხადია, დავრბოდით...

ლადო ხინჩეგაშვილმა რომ მოიგო, ყველას გაგვიხარდა. ჩვენი პოზიციიდან, სადაც ვიდექით, კარგად ჩანდა ყველაფერი და ველოდებოდი იმ მომენტის კულმინაციას, როცა ლადო დროშით გამოიქცეოდა, რასაც გადავიღებდი. მოვემზადე, დავინახე სახე ჩემსკენ ჰქონდა, კამერაში ვიყურებოდი და შუა კადრში მოულოდნელად "კრანი" ამოვიდა და ლადოს სახე დაფარა. ძალიან გავბრაზდი.

დაჯილდოების დრო რომ მოვიდა და ლაშა კუპრაშვილმა ლადოს გამარჯვება მომილოცა, მე იქვე შევჩივლე, რომ კადრი არ მქონდა... მოკლედ, ვინერვიულე და სიმწრის ცრელები წამომივიდა. იმ მომენტში სპორტის მინისტრი - ტარიელ ხეჩიკაშვილი და მოადგილეები შემოვიდნენ. დამინახეს, რომ ვტიროდი. რა გჭირსო? - მკითხეს. ამაზე უფრო ამეტირა, ვეღარ ვჩერდებოდი. ასეთი კადრი ვერ გადავიღე, აქ ყოფნის ღირსი არ ვარ-მეთქი. რას ამბობ? იმდენი კადრი გაქვს გადაღებული, ვერც კი წარმოიდგენო, - მითხრა მინისტრმა და მოულოდნელად ასეთი ჟესტი გააკეთა: ლადო ხინჩეგაშვილის ოქროს მედალი აიღო, დამკიდა და ფოტო გადამიღო, - ამას იმსახურებო, რაზეც კიდევ მეტად ამეტირა...

- მოკლედ, დიდ გაწამაწიაში გიწევდათ ყოფნა, ორი აპარატით, ობიექტივებით, მაშუქებით, ლეპტოპებით, აიპადებით და ყველანაირი ტექნიკით აღჭურვილები დარბოდით და წუთი მოცლა არ გქონდათ. ამის ფონზე რიოს დათვალიერება შეძელით?

- ერთადერთი და ისიც ძლივს, ქრისტეს ქანდაკება და კოპაგაბანას საოცარი პლაჟის ნახვა შევძელით. როდესაც ჩვენი სპორტსმენი, ზაზა ნადირაძე კანოეთი ასპარეზობდა, ის ადგილი ცენტრთან ახლოს იყო. ვინაიდან ზაზას გამოსვლა დილას იყო და მერე გარკვეული დრო რჩებოდა, ვიფიქრეთ, ნახევარი დღე ქალაქის დასათვალიერებლად გამოგვეყენებინა და ქრისტეს ქანდაკებაზე ავედით. შაქრის მთა, სამწუხაროდ, ვერ ვნახეთ, ამინდი გაფუჭდა, სამაგიეროდ, მოვინახულეთ კოპაკაბანაც, ლეგენდარული პლაჟი. შთამბეჭდავი იყო ქრისტეს ქანდაკება, სადაც ცნობილია, რომ ყოველთვის ბევრი ტურისტია, ხელს ვერ გაშლი და ფოტოს ვერ გადაიღებ, მაგრამ მოვახერხეთ. იქიდან რიოზე კარგი ხედია... კოპაკაბანა ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე მაგარი პლაჟია მთელს მსოფლიოში, სადაც ძალიან თავისუფალი ხალხი იყო თავმოყრილი, ყველა ისვენებდა, ცხოვრება უხაროდათ. უყვართ მზე, ოკეანე, წყალი, ქვიშა, თამაშობენ ოკეანესთან ფრენბურთს და ბედნიერები არიან ისე, რომ ამ ენერგიას და ემოციას შენც გადმოგცემენ. მართლა საოცარი ატმოსფეროა პლაჟზე...

ბრაზილია საერთოდ, კონტრასტების ქვეყანაა, ის, რაც ხდება პლაჟზე, დასახლებებში ამას ვერ ნახავ, სადაც მოსახლეობა ცხოვრობს. იქ ღრმად ვერ შევედით, მაგრამ ტრანსპორტიდან ჩანდა, რომ ხალხს უჭირს ცხოვრება და პლაჟზე, როგორც შეუძლიათ, ვაჭრობენ, რაღაცების გაყიდვით ირჩენს თავს. მნიშვნელოვანი იყო, რომ სამბა ყველგან ჟღერდა და სადაც უნდა იყოს ბრაზილიელი, ყველაფერს თავს ანებებს და ცეკვას იწყებს. სამბა ისმის კაფეში, პლაჟზე, რესტორანში, ოლიმპიადის დახურვის ცერემონიაზე, - მთელი იმ დღეების ლეიტმოტივი იყო, რადგან სამბა იქ სისხლში აქვთ. ქალაქის მოსახლეობამ ინგლისური არ იცის, ამიტომ, კომუნიკაცია ცოტა ჭირდა, მაგრამ იმდენად საინტერესო ხალხია, რომ ეს ბარიერიც იკარგებოდა...

ჩემს კოლეგებს ვეუბნებოდი, არ მგონია, რომ სამი კვირა გავიდა, ისეთ რიტმში ვმუშაობდით და ვცხოვრობდით, დღეები გაფრინდა და დამიტოვა შეგრძნება, რომ ის ყველაფერი იყო ერთი გრძელი და ცეცხლოვანი დღე... უზარმაზარი გამოცდილება მივიღე. ჩემს კარიერაში დიდი ნაბიჯი იყო. მოკლედ, არასდროს მინანია, რომ სამუშაოდ სპორტში მივედი, მიუხედავად იმისა, რომ ერთ-ერთი რთული დარგია...

ლალი ფაცია

AMBEBI.GE