"რუსეთში ყოფნა არ ნიშნავდა იმას, რომ ქვეყანა, ახლობლები ფულზე გავცვალე" - "ცხვირტუოზი" მოსკოვიდან საქართველოში დაბრუნდა

"ადრე თუ ერთი-ორი კვირით ჩამოვდიოდი თბილისში, ახლა საერთოდ ჩამოვედი, ვნახოთ, რა და როგორ იქნება," - ამბობს პაროდისტი, მუსიკოსი და ზოგადად ნიჭიერი ადამიანი - ლევან შენგელია, რომელიც 2005 წლიდან მოსკოვში საქმიანობდა.

წლების წინ პროექტით, "იუმორინა" გაიცნეს, მანამდე კი ერთ პატარა კლუბში მაესტრო ჯემალ ბაღაშვილმა აღმოაჩინა და საკუთარ პროექტში მიიწვია. ლევანმა არნახული შესაძლებლობა და უნარები გამოავლინა: უკრავდა რამდენიმე ინსტრუმენტზე, მღეროდა, ცნობილი მუსიკოსების პაროდიას სიმღერით აკეთებდა და რაც ყველაზე უჩვეულო იყო, სალამურზე ცხვირით უკრავდა... მაყურებელმა მაშინვე მიიღო და შეიყვარა, "ცხვირტუოზად" მონათლა, თუმცა ლევან შენგელია მალე სამუშაოდ თბილისიდან მოსკოვში გადავიდა... ახლა, როგორც ამბობს, სამშობლოს დაუბრუნდა.

- შემთხვევით არაფერი ხდება, ჩამოვედი და ვნახოთ. რუსეთში ყოფნა არ ნიშნავდა იმას, რომ ქვეყანა, ნათესავები, ან ახლობლები ფულზე გავცვალე. უბრალოდ, სანამ წავიდოდი, საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებდი. მოსკოვში კი იმდენს მაინც გამოვიმუშავებდი, რომ ელემენტარულად, ჩემი ოჯახი მშიერი არ ყოფილიყო, ამას ვახერხებდი. მერე და მერე რუსეთში სიტუაცია შეიცვალა, მუდმივი სამუშაო არ მქონდა. სხვადასხვა დაწესებულებაში დავდიოდი, ჩემს რეპერტუარს ვასრულებდი და უკან მოვდიოდი...

ბოლოს, ერთი შინაური ადამიანი გამოჩნდა, რომელმაც თბილისში, აბანოთუბანში რესტორანი აიღო და იქ მუდმივი სამსახური შემომთავაზა, რასაც დავთანხმდი და თბილისში დავბრუნდი. ახლა იმ რესტორანში ყოველ საღამოს ჩემი პატარა რეპერტუარით გამოვდივარ... არაფერი შემიცვლია, ისევ იმ რეპერტუარს წარმოვადგენ. არც მომღერალს ვეძახი ჩემს თავს და არც ინსტრუმენტალისტს. რასაც ვაკეთებ, იმას 10-იანზე ვაკეთებ. ჩემს ძირითად საქმიანობას კლუბში დასარტყამი ინსტრუმენტებით, დიჯეისთან ერთად ვხედავ...

- როგორც ჩანს დირექციას მოსწონს თქვენი რეპერტუარი და ამიტომაც მოგიწვიათ.

- კი, დირექციისთვის მისაღებია, ხალხიც მოდის, მისმენს, რეპერტუარი პრინციპულად ერთი და იგივეა, მაგრამ ყოველთვის სხვადასხვანაირად სრულდება, ძირითადად იმპროვიზაციაა. მოკლედ, არაფერი შემიცვლია, ან რა უნდა შემეცვალა? სალამურს ცხვირით რომ ვუკრავდი, ახლა ყურით ხომ არ დავუკრავ?!

- სწორედ, ცხვირით სალამურზე დაკვრის გამო ცხვირტუოზი არ შეგარქვეს?.. თქვენგან, როგორც უჩვეულო მონაცემების პატრონისგან მოსალოდნელია ისევ მსგავსი რამ... რა გეგმები გაქვთ?

- რესტორანში ვმუშაობ და ველოდები დასვენების პერიოდის დასრულებას, რომ უფრო მეტი ხალხი მოვიდეს. ახალგაზრდობამ მნახოს, აქ სცენაზე მაშინ ვიდექი, როცა ისინი სათამაშოებით ერთობოდნენ, ახლა დიდები არიან და რესტორნებში, კლუბებში კონცერტებზე დადიან... მომავალში რა იქნება, არ ვიცი, ვნახოთ, წინასწარ არაფერი დამიგეგმავს. ყვეფერზე ფული გავაკეთო და სუპერ პოპულარული ვიყო, ეს არ არის ჩემი მიზანი, თუ ვინმე მნახავს და მომისმენს, ამით ბედნიერი ვარ.

- თავის დროზე ჯემალ ბაღაშვილს რომ არ ენახე, როგორ ფიქრობ, რა იქნებოდა მაშინ? ხალხმა ხომ მასობრივად "იუმორინას" კონცერტებით გაგიცნო.

- ძალიან ძნელია, რაიმეს თქმა, მაშინ სხვა რამ მოხდებოდა და იმ სხვა ფაქტით ვიცხოვრებდი. დღეს ვცხოვრობ ხალხისთვის, არასდროს დამიყოვნებია ჩემთან თუნდაც სურათის გადასაღებად მოსული ადამიანი. ღმერთისგან ბოძებული ნიჭით ხალხს უნდა მოვეფერო, ჩავეხუტო. მადლობელი ვარ უფლის, ჩემი მშობლების და ბატონი ჯემალ ბაღაშვილის, რომ საშუალება მომეცა, საზოგადოებას გავეცანი მე და ჩემი ხელოვნება. ბატონ ჯემალს პატივს იმიტომ ვცემ, რომ არ არსებობს ნიჭიერი ადამიანი დაკარგოს. მოგეხსენებათ, ხელი ხელს ბანს, ორივე - პირს. ასეც იყო... მაგრამ მისი დამსახურებაა, რომ ტალანტი აღმოაჩინა. არადა, კარგად იცით, მაგარი მუსიკოსები ბერდებიან მიწისქვეშა გადასასვლელბში, ქუჩებში და არავინ ყურადღებას არ აქცევს.

- როგორია ქართველისთვის ცხოვრება მოსკოვში?

- არავინ თქვას, რომ რადგან ქართველი ვარ, რამე პრობლემები მექნებოდა იქ, თუმცა იყო მომენტები, როცა დეპორტაციები ხდებოდა, საბუთებს მკაცრად ამოწმებდნენ. ყოფილა, რომ 10 დღე სახლში ვმჯდარვარ, არ გამოვსულვარ, მაგრამ სიმართლე გითხრათ, რუსი სამართალდამცველი მოხარულია, როდესაც ქართველს აჩერებს, იცის, რომ ქართველი ქართულად გადაუწყვეტს ამბავს, ამას ვერ დაუკარგავ რუსებს. მაგრამ ადამიანი თუ დეგენარტია, გინდა ქართველი იყოს და გინდა - ნებისმიერი ერის წარმომადგენელი, ის ყველგან დაისჯება. ქართველს რა საქართველოში არ სჯიან, როცა დააშავებს? თუ არ დააშავებ, არც იქ არაფერს გეუბნებიან.

საქართველოსთან კავშირი და მასზე ფიქრი არ გამიწყვეტია. დედაჩემს რომ ვერ ვხედავდი, წლების განმავლობაში მხოლოდ სკაიპით ველაპარკებოდი, ნოსტალგია ეს იყო. რუსეთში მილიონები რომ მეშოვა, ამიტომ არ დავჩენილვართ მოსკოვში, დავრჩი იმიტომ, რომ საჭმლის ფული მაინც გამომეგზავნა სახლში, ოჯახის წევრებისთვის. მაშინ აქ არ იყო საშუალება, რომ მეშოვა ის თანხა, რასაც იქ ვშოულობდი. თუმცა, თბილისში ნაშოვნი 2 თეთრი მირჩევნია, საზღვარგარეთ მოპოვებულ ას მანეთს. შეიძება ვიღაცამ ამაზე გაიცინოს, მაგრამ ასეა...

- როგორ დაგხვდნენ მეგობრები?

- ძალიან დიდი განსხვავებაა იმ ძველ პერიოდსა და ბოლო პერიოდს შორის. ასევე ითქმის ადამიანებზეც, რაზეც გული მწყდება. მეგობრები, რომლბთან ერთადაც წლები ვიყავით, მათგან 2-3 კაცი შეიძლება ვახსენო, რომლებიც ისეთი გულით დამხვდენ, როგორი გულითაც დავტოვე. თითქოს წლები საერთოდ არ გასულა, მაგრამ არ დავაკონკრეტებ და ზოგი საერთოდ შეიცვალა, არ ვიცი, რამ შეცვალა. გაგირბიან, სალაპარაკოდ დიდხანს არ გიჩერდებიან, გული მტკივა, მაგრამ მჯერა, რომ არაფერი შემთხვევით არ ხდება, ასეც უნდა იყოს, უფალმა ასე ინება და მოაწყო. როგორებიც არიან, ისეთები გამოჩნდნენ. ადამიანი არასდროს იცვლება, არის ისეთი, როგორიც დაიბადა. უბრალოდ, ყველას საშუალება ეძლევა სხვადასხვა დროს თავისი რეალური სახე წარმოაჩინოს.

თუმცა კოლეგებს, "იუმორინას" მეგობრებს, ადამიანებს სხვა სფეროდან არავის ვაძაგებ, ყველას უხარია, ჩემი დანახვა, მაგრამ ზოგადად რას ვიზამთ დღეს ისეთი ცხოვრებაა, ყველას თავის პრობლემა და საქმე აქვს და თავის გზაზე გაუმარჯოთ.

ლალი ფაცია

AMBEBI.GE