წელს ლიანა ისაკაძე 70 წლის ხდება. იუბილე მთელი წლის განმავლობაში მსოფლიოს სხვადასხვა ქალაქში კონცერტებით აღინიშნება. მევიოლინე, რომელიც საფრანგეთში ცხოვრობს, ბევრს მოგზაურობს, მართავს კონცერტებს, უტარებს მასტერკლასებს ახალგაზრდა მუსიკოსებს, აწყობს საინტერესო შემოქმედებით საღამოებს. ქალბატონი ლიანა ამჟამად მცირე ხნით საქართველოშია. მისი საიუბილეო საღამო მოგვიანებით თბილისში გაიმართEება.
- ქალბატონო ლიანა, წლები ხომ არ გაშინებთ?
- არა, სიბერე ჯერ არ მოსულა. ერთ გენიალურ მწერალს აქვს ნათქვამი: "ბავშვობა სიცოცხლის ბოლომდე რჩება ჩვენში, რადგან მას წასასვლელი არსად აქვს". მე ახლა ისე ვგრძნობ თავს, როგორც 18 წლის გოგო. ვერაფერმა შემცვალა, ვერც ჭკუის დარიგებამ, ვერც მარცხმა, დარდმა, ასაკმა, წლებმა, ჩემში ისევ ცოცხლობს ბავშვი.
- რას იტყვით თქვენს ცხოვრებაზე?
- ძალიან კმაყოფილი ვარ იმით, როგორც ვიცხოვრე. ღმერთს მინდობილი - ყოველთვის ღმერთს მივყავდი. მხოლოდ ერთი ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა მქონდა -კარგად დამეკრა. თუ ამას ვეღარ შეძლებ, მაშინ უნდა მოკვდე. მე მიყვარს ადამიანი, ყველაფერი ამქვეყნად. დოსტოევსკიმ თქვა, - თუ გინდა ადამიანი შეგიყვარდეს, უნდა გაიცნო, მაგრამ თუ გინდა გაიცნო, უნდა შეგიყვარდესო. პირველი იმპულსი სიყვარულია, შემდეგ - მოწონება. ვარ ძალიან მკაცრი, მაგრამ მხოლოდ სამუშაოს გამო.
- ერთხელ თბილისში თქვენს სახლს ცეცხლი გაუჩნდა. მაშინვე თქვენთან გავჩნდი. დამინახეთ თუ არა, მითხარით, - ყველაფერი კარგად არის. მე არ ვიცი, შიგნით რა ხდება, მაგრამ მთავარია, ვიოლინო გადავარჩინეო. როდის მიხვდით, რომ ვიოლინო თქვენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია?
- მაგაზე სულ ვფიქრობ და პასუხს ვერ ვპოულობ. დედაჩემმა მითხრა, პირველად ხმა რომ ამოიღე, იმღერეო. 3 წლის ვიყავი, რომ უკვე დავუკარი. ალბათ ასე მეწერა, მე და ვიოლინო განუყრელი უნდა ვყოფილიყავით. 7 წლისას მუსიკალურ სკოლაში კონცერტი მქონდა, ახლაც მახსოვს ის გრძნობა. კულისებში ვიდექი და ვფიქრობდი, როდის გავალ, რომ კარგად დავუკრა და ხალხს სიამოვნება მივანიჭო-მეთქი. ეს გრძნობა დღემდე მომდევს. არასოდეს ვფიქრობ, კარგი კონცერტი გამომივიდეს, შეუცდომლად დავუკრა. მთავარია, ვიყო ბუნებრივი.