სტატისტიკის ეროვნული სამსახურის მონაცემებით, საქართველოში საშუალო თვიური ანაზღაურება 913 ლარია. ოფიციალური მონაცემები არსებული რეალობისგან მნიშვნელოვნად განსხვავდება და ექსპერტთა უმრავლესობაც მიიჩნევს, რომ ეს ციფრი ხელოვნურადაა გაზრდილი.
დასაქმებულთა დიდ ნაწილს ძალიან მცირე შემოსავალი აქვს. რიგ შემთხვევაში ხელფასი, რომლითაც ადამიანთა გარკვეული კატეგორია ოჯახს არჩენს, მცირედით ან სულაც არ აღემატება იმ სოციალურ შემწეობას, რასაც სოციალურად დაუცველის სტატუსის მინიჭების შემთხვევაში მიიღებდა. დაბალი შემოსავლის მიღების პერსპექტივა, შრომისუნარიანი მოსახლეობის გარკვეულ კატეგორიას შესაძლოა, უჩენდეს სურვილს, რომ იყოს დაუსაქმებელი და სახელმწიფო შემწეობით დაკმაყოფილდეს. ამ და კიდევ ბევრი სხვა მიზეზის გამო, წლიდან წლამდე სოციალური დახმარების მიმღებთა რაოდენობა მხოლოდ მცირედით იცვლება.
მიმდინარე წლის ივნისის მონაცემებით, საქართველოში სოციალური დახმარებით სარგებლობს 469 600 პირი. მსურველი კი გაცილებით მეტია. ყოველთვიურად სახელწიფოსგან დაახლოებით 22 მილიონი ლარია გამოყოფილი სოციალურად დაუცველის სტატუსის მქონე ადამიანებისთვის.
სოციალური დახმარება დიფერენცირებულია. შემწეობის მიმღებთა მცირე ნაწილი თანხას ძველი მეთოდოლოგიით იღებს და ის შეადგენს ოჯახის უფროსზე 60 ლარს, ხოლო ოჯახის დანარჩენ წევრებზე - 48 ლარს. ახალი მეთოდოლოგიით კი, სოციალური დახმარება გაიცემა მინიჭებული ქულების მიხედვით. კერძოდ, 30 ათას ქულამდე ოჯახის თითოეულ წევრზე გათვალისწინებულია 60 ლარი, 30-დან 57 ათასამდე - 50 ლარი, 57-60 ათას ქულამდე 40 ლარი და 60-დან 65 ათასამდე 30 ლარი. მარტივად რომ ავხსნათ, თუ ოჯახში არის 7 წევრი და მათთვის მინიჭებული ქულა არ აღემატება 30 ათასს, ოჯახი ყოველთვე მიიღებს 420 ლარს.
დანამდვილებით შეიძლება ითქვას, რომ უარყოფითი კორელაცია სოციალურ დახმარებასა და დასაქმებისადმი სტიმულებს შორის არსებობს. რაც უფო მაღალია სოციალური დახმარება და დაბალია საზოგადოების განვითარების დონე, მით უფრო ძლიერია ეს კორელაცია. შესაბამისად, სოციალური დახმარების მოლოდინი ხშირ შემთხვევაში, ბევრ შრომისუნარიან მოქალაქეს გამორიცხავს შრომითი ბაზიდან.