ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი, მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბის თე­ატ­რის და­მა­არ­სებ­ლი - თენ­გიზ ჩანტლა­ძე დღეს, 5 ივ­ნისს 84 წლის გახ­დე­ბო­და...

მისი რო­ლე­ბი მა­ყუ­რე­ბელს არ ავი­წყდე­ბა, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ლუ­არ­საბ თათ­ქა­რი­ძე, მი­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი გვა­რა­მია, ვანო ხიმ­ში­აშ­ვი­ლი და სხვა. ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ერთი წელი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მოღ­ვა­წე­ობ­და. იყო კონ­ფე­რან­სიე ფი­ლარ­მო­ნი­ას­თან არ­სე­ბუ­ლი მი­ნი­ა­ტუ­რე­ბის ან­სამ­ბლი­სა და მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, რე­ჟი­სო­რი და წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი...

თენ­გიზ ჩანტლა­ძე 1988 წლის 7 სექ­ტემ­ბერს თე­ატ­რში გუ­ლის შე­ტე­ვით გარ­და­იც­ვა­ლა...

AMBEBI.GE მსა­ხი­ო­ბის მე­უღ­ლეს, ასე­ვე მსა­ხი­ობ ზა­ი­რა ჩანტლა­ძეს ეს­ტუმ­რა, ის საყ­ვა­რელ მე­უღ­ლე­ზე, მე­გო­ბარ­სა და სას­ცე­ნო პარტნი­ორ­ზე ცრემ­ლე­ბის გა­რე­შე დღემ­დე ვერ სა­უბ­რობს:

- თენ­გი­ზი სა­კუ­თარ და­ბა­დე­ბის დღეს პომ­პე­ზუ­რო­ბით აღ­ნიშ­ნავ­და, და­ბა­დე­ბის დღე მის­თვის ნამ­დვი­ლი დღე­სას­წა­უ­ლი იყო, თუმ­ცა ბავ­შვო­ბა­ში თენ­გოს­თვის ეს დღე არას­დროს გა­და­უხ­დი­ათ. რო­დე­საც მისი მე­უღ­ლე გავ­ხდი და დე­დამ­თილს ვკი­თხე, რა­ტომ არ უხ­დი­დით და­ბა­დე­ბის დღეს-მეთ­ქი? ასე ამიხ­სნა: ჩემს შვი­ლებს (თენ­გოს და ჰყავ­და, მათ შო­რის ასაკ­ში მცი­რე გან­სხვა­ვე­ბა იყო) ერთი სა­მე­გობ­რო წრე ჰყავ­დათ, თა­ნა­ტო­ლე­ბი­ვით იყ­ვნენ, ლი­ა­კოს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე თუ 5 ამ­ხა­ნა­გი მო­დი­ო­და, თენ­გო­სი 50 იყოო, ამი­ტომ მიგ­ვაჩ­ნდა, რომ ერთი სა­ზე­ი­მო დღე ჰქონ­დათ. მაგ­რამ რო­დე­საც მათი რძა­ლი გავ­ხდი, ხომ ვამ­ბობ, ეს დღე მარ­თლა ზე­ი­მად გა­და­იქ­ცა, რაც თვი­თო­ნაც მოს­წონ­და. უყ­ვარ­და ჩემი და­ბა­დე­ბის დღეც, რო­მე­ლიც ერთი კვი­რა გრძელ­დე­ბო­და ხოლ­მე.

სა­ერ­თოდ თენ­გოს გვერ­დით ცხოვ­რე­ბა ზო­გა­დად ზე­ი­მი და ბედ­ნი­ე­რე­ბა გახ­ლდათ... წელს ის 83 წლის გახ­დე­ბო­და. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან სექ­ტემ­ბერ­ში 28 წელი გახ­დე­ბა... ჩემი და­ბა­დე­ბი­სა და თენ­გოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბის რი­ცხვი 7-ია. ასე და­ემ­თხვა, გან­გე­ბამ ასე­თი ბედი მარ­გუ­ნა, ეს იყო ჩემი ხვედ­რი და უნდა გა­ვუძ­ლო... ისე, ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი 83 წლის თენ­გიზს, რა­ტომ­ღაც ამ ასა­კის­თვის, მო­ხუ­ცო­ბი­სა და ხან­დაზ­მუ­ლო­ბის­თვის ვერ ვი­მე­ტებ. აი, კე­დელ­ზე ხე­დავთ ფო­ტო­ებს, ერთ-ერთი ნა­წყვე­ტია სპექ­ტაკ­ლი­დან "სტუმ­რად წას­ვლა", სა­დაც მე და ის მო­ხუც ცოლ-ქმარს ვთა­მა­შობ­დით. შე­სა­ბა­მი­სი პა­რი­კე­ბით ვი­ყა­ვით, ღრმად მო­ხუ­ცებს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დით და მთე­ლი ის პე­რი­ო­დი გული მტკი­ო­და, რომ ხან­დაზ­მუ­ლი ადა­მი­ა­ნის პა­რიკ­ში ვხე­დავ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ როლი იყო, მა­ინც ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი მე­უღ­ლის ჭა­ღა­რას.

- სამ­წუ­ხა­როდ, ცხოვ­რე­ბამ უკვე ბევ­რი წე­ლია, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის ქვრი­ვად გაქ­ცი­ათ...

- იცით, ეს რა სას­ჯე­ლია?!. 50 წლის დავ­ქვრივ­დი... ახლა 78 წლის ვარ, დამ­ღა­ლა ცხოვ­რე­ბამ... ატა­რო ქვრი­ვის სა­ხე­ლი, ნე­ბის­მი­ე­რი ქა­ლის­თვის დიდი ტვირ­თვია (ამ­ბი­ცი­ა­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ) და კი­დევ უფრო რთუ­ლია თენ­გიზ ჩანტლა­ძის ქვრი­ვო­ბა... თენ­გო რამ­დე­ნი­მე ამ­პლუ­ა­ში დავ­კარ­გე, სა­ო­ცა­რი მე­გო­ბა­რი იყო და რა თქმა უნდა, პარტნი­ო­რიც, სცე­ნა­ზე მას­თან ერ­თად დგო­მა სა­სი­ა­მოვ­ნო და ამა­ვე დროს რთუ­ლიც იყო, ძი­რი­თა­დად იმ­პო­ვი­ზა­ტო­რი გახ­ლდათ. არ არის ად­ვი­ლი იმპრო­ვი­ზა­ტორს პარტნი­ო­რო­ბა გა­უ­წიო. იტყვის რა­ღა­ცას და შენც შე­სა­ბა­მი­სად უნდა უპა­სუ­ხო... ასე­ვე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, თუმ­ცა ცხოვ­რე­ბა­შიც, ჭკვი­ა­ნი ქალი ასეთ ადა­მი­ან­თან სხვა­ნა­ი­რად უნდა მო­იქ­ცეს.

- თქვენს წარ­მოდ­გე­ნებ­ზე, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, დარ­ბა­ზი გა­და­ჭე­დი­ლი იყო...

- ყო­ველ­თვის სას­წა­უ­ლი დას­წრე­ბა იყო, დიდი და პა­ტა­რა დარ­ბა­ზი არ არ­სე­ბობ­და, ყველ­გან ივ­სე­ბო­და. თენ­გო რომ თა­მა­შობ­და, მუდ­მი­ვად ანშლა­გი იყო. ჩვენს დარ­ბაზს (ძველ შე­ნო­ბა­ში, რომ­ლის დან­გრე­ვა­საც პრაქ­ტი­კუ­ლად შე­ვე­წი­რეთ) 400 ად­გი­ლი ჰქონ­და, არც ავან­სცე­ნა ჰქონ­და, მა­ყუ­რებ­ლებ­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვი­ყა­ვით. თენ­გო წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო ვინ­მე ფეხ­ზე მდგა­რი­ყო, ან სკა­მე­ბი ჩა­ე­მა­ტე­ბი­ნათ. სპექ­ტაკ­ლებ­ზე სა­ოც­რე­ბა ხდე­ბო­და. კარ­გი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გვყავ­და, მარ­თა­ლია თენ­გი­ზის ფონ­ზე ვერ ვჩან­დით, მაგ­რამ მშვე­ნი­ე­რი დასი იყო...

მის­თვის გრი­მი­ო­რიც მე ვი­ყა­ვი, სცე­ნის­თვის კოს­ტი­უმ­საც ვაც­მევ­დი და ყვე­ლა ამ­პლუ­ა­ში კარ­გად ვგრძნობ­დი თავს. არა­და, სცე­ნა­ზე მეც გავ­დი­ო­დი და თვი­თო­ნაც ხომ უნდა მოვ­წეს­რი­გე­ბუ­ლი­ყა­ვი? ერთხელ სპექ­ტაკ­ლის მსვლე­ლო­ბი­სას კუ­ლი­სებ­ში ვუ­თხა­რი: რა ბედ­ნი­ე­რი კაცი ხარ, რო­გორ უყ­ვარ­ხარ მა­ყუ­რე­ბელს, რა ხდე­ბა, გა­და­ჭე­დი­ლია დარ­ბა­ზი-მეთ­ქი. ჯერ გა­ჩუმ­და, მერე კი მი­თხრა: რა­ტომ? შენ რომ გა­მოხ­ვე­დი, ტაშ­მა მა­შინ მო­ი­მა­ტაო... შენი პა­ტი­ვის­ცე­მით, ეს შენი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე...

ერთხე­ლაც, ხე­ლოვ­ნე­ბის მუ­შაკ­თა სახ­ლში სას­ცე­ნო კოს­ტი­უ­მით მი­ვე­დი, ვერ მიც­ნეს და ჩემი დარ­ბა­ზი­დან გა­ძე­ვე­ბა უნ­დო­დათ. ყვე­ლას ქუ­ჩი­დან შე­მო­სუ­ლი მა­თხო­ვა­რი ვე­გო­ნე. არა­და, იყო ასე­თი პერ­სო­ნა­ჟი, სოფ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი, ფლო­რენ­ცია კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვი­ლი და ამ გმი­რის სა­მოს­ში ვი­ყა­ვი გა­მო­წყო­ბი­ლი. იქ ბუბა კი­კა­ბი­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი სა­ღა­მო იყო, ჩვენც მიწ­ვე­უ­ლე­ბი გახ­ლდით,

თენ­გი­ზიც გვერ­დში მო­მიჯ­და, გა­და­ი­რია დაც­ვის სამ­სა­ხუ­რი, - ვინ არის ეს ქალი, რა­ტომ ზის თენ­გი­ზის გვერ­დი­თო? ის იყო ჩემ გაყ­ვა­ნას აპი­რებ­დნენ, რომ გა­მოგ­ვა­ცხა­დეს და სცე­ნა­ზე ავე­დით. სა­ო­ცა­რი ამ­ბა­ვი ატყდა...

- მა­ყუ­რე­ბე­ლე­ბი, ვი­საც თქვე­ნი სპექ­ტაკ­ლე­ბი ახ­სოვთ, ყვე­ბი­ან, - მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი არ იყო, ეს ხელს არ უშ­ლი­და, სცე­ნა­ზე მა­ყუ­რე­ბე­ლი პირ­ვე­ლი წუ­თე­ბი­დან­ვე აღეფრ­თო­ვა­ნე­ბი­ნაო...

- კი, გე­ო­ლო­გი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მშობ­ლე­ბის ოც­ნე­ბა და სურ­ვი­ლი იყო, ექი­მი გა­მო­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ არ გა­მო­ვი­და, და­ბა­დე­ბი­დან მსა­ხი­ო­ბი იყო... ბავ­შვო­ბი­დან იმი­ტა­ცი­ის ნიჭი ჰქონ­და. მა­მა­მი­სი აკა­დე­მი­კო­სი, ფი­ნან­სის­ტი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტე­ტის კა­თედ­რის გამ­გე გახ­ლდათ. ერთხე­ლაც, მას­თან კა­თედ­რის წევ­რე­ბი სტუმ­რად უნდა მო­სუ­ლიყ­ვნენ. კვი­რა დღე იყო, ჩემი დე­დამ­თი­ლი გა­სა­მას­პინ­ძლებ­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და. უცებ ზარი გა­ის­მა, მე გა­ვა­ღებ კარ­სო, - თენ­გოს შე­მო­ურ­ბე­ნია. 7 წლის იყო მა­შინ. შემ­დეგ კი კარ­თან ადა­მი­ა­ნე­ბის ხმე­ბი ის­მო­და, რო­მელ­თაც თენ­გო ესალ­მე­ბო­და - ხან ერთს, ხან მე­ო­რეს, - მოკ­ლედ, მთე­ლი 5-6 პი­როვ­ნე­ბის იმი­ტა­ცია ისე გა­უ­სა­ხი­ე­რე­ბია, მშობ­ლე­ბი ვერ მიხ­ვდნენ, რომ ამას თენ­გი­ზი აკე­თებ­და.

- რო­გორ გა­ი­ცა­ნით მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე?

- თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ვსწავ­ლობ­დი, დრა­მის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ვარ, დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სო­ხუმ­ში გა­მა­ნა­წი­ლეს, სა­დაც სა­ბო­ლო­ოდ დე­დამ არ გა­მა­ჩე­რა, სი­ტუ­ა­ცია არ მო­ე­წო­ნა, - აქ ვერ დაგ­ტო­ვე­ბო და ისევ თბი­ლის­ში ჩა­მო­მიყ­ვა­ნა. თურ­მე ჩემს მე­გობ­რებს თენ­გო იც­ნობ­და, რო­მელ­საც რა­ღაც ჯგუ­ფი შე­ექ­მნა და ჩემი თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბი: მზია მაღ­ლა­კე­ლი­ძე, მა­ნა­ნა მა­ჩა­ბე­ლი მი­ეწ­ვია. ეს ამ­ბა­ვი ერთ-ერ­თის­გან შე­ვი­ტყვე, რომ ბი­ჭი­კო ჩხე­ი­ძეს­თან ერ­თად (თე­მურ ჩხე­ი­ძის მამა), მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბის ჯგუფს ქმნი­და და ადა­მი­ა­ნებს ეძებ­დნენ. ნანა ჯა­ფა­რი­ძეს­თან, ერთ-ერთ მე­გო­ბარ­თან, ვა­კე­ში 5 გო­გო­ნა შე­ვიკ­რი­ბეთ, სა­დაც თენ­გომ თა­ვი­სი პროგ­რა­მა წაგ­ვი­კი­თხა, მაგ­რამ იმ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე თენ­გო უფრო მო­მე­წო­ნა. იქ პა­ტა­რა სუფ­რა გა­ი­მარ­თა, მე და მან ბლუ­ზი ვი­ცეკ­ვეთ (იმის მერე სულ მაყ­ვედ­რი­და ხოლ­მე, შენ იაქ­ტი­უ­რეო), ცეკ­ვის დროს ცოტა და­ვახ­ლო­ვე­ბულ­ვარ... ჭავ­ჭა­ვა­ძის გამ­ზირ­ზე ვი­ყა­ვით და იქი­დან გა­მო­მა­ცი­ლა, "პლე­ხა­ნო­ვამ­დე" (შე­რო­ზი­ას ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დი), ფე­ხით გა­მო­ვი­ა­რეთ მთე­ლი მან­ძი­ლი... 

მიყ­ვარს მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი და თენ­გო ასე­თი აღ­მოჩ­ნდა, ჯი­ბი­დან კრი­ა­ლა და გატ­კი­ცი­ნე­ბუ­ლი ცხვირ­სა­ხო­ცი რომ ამო­ი­ღო (რო­მე­ლიც ახ­ლაც თვალ­წინ მიდ­გას), ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა... ცირკთან რომ მი­ვე­დით, გა­ი­გო, რომ ცირ­კიც მიყ­ვარ­და და მე­ო­რე დღეს იქ წას­ვლა დავ­გეგ­მეთ. მა­შინ სი­გა­რეტს ვე­წე­ო­დი, წი­თე­ლი პო­მა­და მეს­ვა და სახ­ლთან რომ მი­მიყ­ვა­ნა, მი­თხრა, - წი­თელ პო­მა­დას აღარ წა­ის­ვამ და არც სი­გა­რეტს მოს­წე­ვო... ამ ქვეყ­ნი­დან ისე წა­ვი­და, რა­ტომ ამეკ­რძა­ლა ეს, ვერ გა­ვი­გე, არ მი­კი­თხავს.

იმ პე­რი­ოდ­ში ამუ­შავ­და სწო­რედ ის ჯგუ­ფი, რო­მელ­საც აყა­ლი­ბებ­და და ფი­ლარ­მო­ნი­ას­თან არ­სე­ბუ­ლი მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბის თე­ატ­რი შე­იქ­მნა. თე­ატ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თაც გა­ი­ზარ­და, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელს ძა­ლი­ან მოს­წონ­და და 1975 წელს სა­ხელ­მწი­ფო წო­დე­ბაც მი­ე­ნი­ჭა. მე დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტი ვარ, თენ­გიზ­მა დამ­სა­ხუ­რე­ბულ­თან, სა­ხალ­ხო წო­დე­ბაც მი­ი­ღო.

- მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზად გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი ხმე­ბის მი­ხედ­ვით, თე­ატ­რის პრობ­ლე­მე­ბი სა­ხელ­დე­ბო­და, რომ თით­ქოს ამა­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბას შე­ე­წი­რა.

- თენ­გი­ზი, მა­ესტრო ჯან­სუღ კა­ხი­ძე, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე რა­ი­კომ­ში და­ი­ბა­რეს და შეს­თა­ვა­ზეს, - ამ­დე­ნი მა­ყუ­რე­ბე­ლი გყავს და ეს პა­ტა­რა დარ­ბა­ზი რად გინ­და, კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში პრო­ექ­ტიც არ­სე­ბობ­და, რომ ჩვენ­თვის თე­ატ­რის ახა­ლი შე­ნო­ბა აე­შე­ნე­ბი­ნათ, უფრო სწო­რად გორ­კის კლუ­ბის (ვარ­დე­ბის ბაღი) რე­კონ­სტრუქ­ცია ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნათ, სა­დაც გა­და­ვი­დო­დით. გი­გამ შეს­თა­ვა­ზა, მუს­კო­მე­დი­ის შე­ნო­ბა­ში გა­და­დი­თო (მა­შინ ის მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რის მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი გახ­ლდათ). თენ­გო და­თან­ხმდა, თუმ­ცა ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - არ და­თან­ხმდე, ის სცე­ნა რაც გვაქვს, ჩვენ­თვის საკ­მა­რი­სია-მეთ­ქი...

- მოკ­ლედ, ძვე­ლი შე­ნო­ბა უნდა და­გეთ­მოთ, - ამას გთხოვ­დნენ?

- კა­ხი­ძის მუ­სი­კა­ლუ­რი ცენ­ტრის რე­კონ­სტრუქ­ცია უნდა ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი­ყო, ჩვე­ნი შე­ნო­ბაც იქვე იყო და გარ­შე­მო ტე­რი­ტო­რია უნდა გა­ეწ­მინ­დათ, ვი­თომ იმ მო­ტი­ვით, რომ მუ­სი­კა­ლურ ცენ­ტრს მი­მა­ტე­ბო­და. მოკ­ლედ, და­ინ­გრა ჩვე­ნი თე­ატ­რი და მის ად­გი­ლას მხო­ლოდ სამი ნაძ­ვი დარ­გეს. ის ტე­რი­ტო­რია არა­ფერ­ში გა­მო­უ­ყე­ნე­ბი­ათ. ხომ ვამ­ბობ, ხრე­ში და­ყა­რეს და სამი ძირი პა­წა­წი­ნა ნაძ­ვი ჩა­არ­გეს, რომ­ლის­თვი­საც თითო ჩაფი წყა­ლი რომ და­ეს­ხათ, არ გახ­მე­ბო­და. მოკ­ლედ, მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რის შე­ნო­ბა­ში გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს, სა­დაც რა­ღა­ცებ­ში შე­ვიწ­რო­ე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, დარ­ბაზ­ში მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვერ ეტე­ო­და, ბი­ლე­თე­ბი არ იყო ხოლ­მე... ერთხე­ლაც, სექ­ტემ­ბერ­ში გას­ტროლ­ზე ვი­ყა­ვით და რომ ჩა­მო­ვე­დით, მე­ო­რე დღეს და­სას­ვე­ნებ­ლად ქო­ბუ­ლეთ­ში მივ­დი­ო­დით. თენ­გოს ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­ვუ­ლა­გე, ჩემი არა­ფე­რი მო­მიმ­ზა­დე­ბია, არ ვიცი რა­ტომ, რა ძალა მკარ­ნა­ხობ­და. წინა დღეს მე­გობ­რის ბავ­შვის და­ბა­დე­ბის დღე იყო, შინ გამ­თე­ნი­ი­სას დავ­ბრუნ­დით და თენ­გო უკვე ვერ იყო კარ­გად...

- სა­ერ­თოდ აწუ­ხებ­და რამე?

- გას­ტრო­ლი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დით, ნახა, რომ მუს­კო­მე­დი­ის შე­ნო­ბა ინ­გრე­ო­და, ჭერი ახ­დი­ლი ჰქონ­და, ამა­ზე ინერ­ვი­უ­ლა. მოკ­ლედ, მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რის დან­გრე­ვაც და­ი­წყეს და ახლა რა შე­ნო­ბაც არის, მისი აშე­ნე­ბა უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო. იმის გამო, რომ კარ­გად ვერ გრძნობ­და თავს, ექიმ­თან წა­სუ­ლა (პირ­ვე­ლად ჩემ გა­რე­შე), უთ­ქვამთ, თუ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში არ დაწ­ვე­ბით, თე­ატ­რში არ წახ­ვი­დეთ, შინ წაბ­რძან­დი­თო. მა­ინც თე­ატ­რში წა­სუ­ლა, სა­დაც ის­მენ­და რა­ღაც თათ­ბირს და პა­რა­ლე­ლუ­რად ეს­მო­და შე­ნო­ბის ნგრე­ვის ხმა ისე, რომ მის­თვის არა­ფე­რი უკი­თხავთ. მოკ­ლედ, სწო­რედ მა­შინ, გული გა­უ­ჩერ­და, უფრო სწო­რად, გა­უს­კდა...

- მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ თე­ატრმა კი­დევ 20 წელი იარ­სე­ბა, მოგ­ვი­ყე­ვით, სად და რო­გორ საქ­მი­ა­ნობ­დით?

- ვი­ყა­ვით მე­დი­ცი­ნის მუ­შაკ­თა სახ­ლში, გორ­კის კლუბ­შიც, მუ­ნი­ცი­პა­ლურ დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა­ში იყო თე­ატ­რი. სა­ბო­ლო­ოდ კი 2007 წელს გიგი უგუ­ლა­ვამ გაგ­ვა­ნად­გუ­რა, აღარ დაგ­ვა­ფი­ნან­სა და "სა­ჩუქ­რად" კი­დევ მი­ვი­ღე ინ­ფარ­ქტი...

- ახლა გის­მენთ და ცრემ­ლის გა­რე­შე ვერ სა­უბ­რობთ. ალ­ბათ ეს არის სიყ­ვა­რუ­ლი, გრძნო­ბა, და­მო­კი­დებ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის მი­მართ, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც წლები გა­ა­ტა­რეთ. რა იყო და არის ეს სიყ­ვა­რუ­ლი თქვენ­თვის?

- სიყ­ვა­რუ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბაა, მას რო­გორც ყვე­ლა­ზე სა­ნუკ­ვარს, მოფრ­თხი­ლე­ბა და მო­ფე­რე­ბა უნდა და სა­ერ­თოდ მა­მა­კაცს, მე­უღ­ლეს... ჩვენ შვი­ლი არ ვი­სურ­ვეთ, ამ სი­ტყვებს გულ­წრფე­ლად გე­უბ­ნე­ბით და ეს ასე მოხ­და, დაწ­ვრილ­მა­ნე­ბას არ ვა­პი­რებ. ამ თე­მა­ზე ერთხელ ვუ­საყ­ვე­დუ­რე (მისი ინი­ცი­ა­ტი­ვა იყო, რომ შვი­ლი არ გვყო­ლო­და), შენ ის უფრო გეყ­ვა­რე­ბო­და, ვიდ­რე მეო, - მი­პა­სუ­ხა... ისე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, რომ არ გვიგ­რძვნია ამის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა, დღემ­დე ამ ჭკუ­ა­ზე ვარ... ამას სიყ­ვა­რუ­ლი აღარ ჰქვია, თენ­გო ჩემ­თვის კერ­პი იყო და ასე­ვე დარ­ჩა. 10 შვი­ლი რომ მყო­ლო­და, ის ენე­გია და შრო­მა არ ეყო­ფო­და, რო­გორც თენ­გოს ვუვ­ლი­დი. ვცხოვ­რობ­დი მის­თვის... დღემ­დე ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ აღარ არის...

რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, მისი სიკ­ვდი­ლი ჩემ­ზე ადრე?! არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე თვით ადრე მი­თხრა, - ღმერ­თმა ჩემი სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ერთ კვი­რა­ზე მეტი არ გა­ცო­ცხლო­სო... წარ­მო­გიდ­გი­ნი­ათ, რა უსინ­დი­სო ვარ, რომ 28 წე­ლია ვცო­ცხლობ. მაგ­რამ ამას ცხოვ­რე­ბა არ ჰქვია. ალ­ბათ ვუძ­ლებ, თო­რემ გა­უ­საძ­ლი­სია თა­ვის­თა­ვად, თუმ­ცა სი­ა­მა­ყით ვა­ცხა­დებ, რომ თენ­გიზ ჩანტლა­ძის ქვრი­ვი ვარ! ამ ქვეყ­ნი­დან 55 წლის წა­ვი­და, ვი­ტყო­დი, რომ და­უ­ხარ­ჯა­ვი...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE