"კო­მე­დი შოუს" მსა­ხი­ო­ბი გი­ორ­გი გო­ცი­რი­ძე 27 აპ­რილს ღა­მით, დი­ღომ­ში, ბე­ლი­აშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მძი­მე ავა­რი­ა­ში მოჰ­ყვა. მსა­ხი­ო­ბი უმ­ძი­მე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბით ერის­თა­ვის სა­ხე­ლო­ბის ქი­რურ­გი­ის ეროვ­ნულ ცენ­ტრში გა­და­იყ­ვა­ნეს, სა­დაც 9 დღე უმ­ძი­მე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბით, რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში იყო უგო­ნოდ. თუმ­ცა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მე­ა­თე დღეს გონს მო­ვი­და და ნელ-ნელა, მდგო­მა­რე­ო­ბა უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­იც­ვა­ლა. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ კი, სახ­ლშიც გა­მო­წე­რეს. გი­ორ­გის შინ ვეს­ტუმ­რეთ და ამ უბე­დუ­რი შემ­თხვე­ვის შე­სა­ხებ მას და მის დას ვე­სა­უბ­რეთ.

გი­ორ­გი გო­ცი­რი­ძე: ყვე­ლა­ფე­რი 27 აპ­რილს მოხ­და. იმ დღის მხო­ლოდ ნა­ხე­ვა­რი მახ­სოვს. ოთხშა­ბა­თი იყო, სამ­სა­ხურ­ში ჩა­წე­რა მორ­ჩა და წა­მო­ვე­დი. ავა­რია დი­ღომ­ში, ბე­ლი­აშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მო­მი­ვი­და, და­ახ­ლო­ე­ბით სა­ღა­მოს 11-12 სა­ათ­ზე. იქ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად კა­რა­ო­კე ბარ­ში ვი­ყა­ვი. მაგ­რამ, სა­ერ­თოდ არ მახ­სოვს, არც იქ მის­ვლის და არც წა­მოს­ვლის მო­მენ­ტი. სრუ­ლი­ად ფხი­ზე­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ავა­რი­ამ­დე რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი და ავა­რი­ის მო­მენ­ტი, მეხ­სი­ე­რე­ბი­დან წაშ­ლი­ლი მაქვს. არც მომ­დევ­ნო 10 დღე მახ­სოვს, რად­გან უგო­ნოდ ვი­ყა­ვი.

ანი გო­ცი­რი­ძე: პირ­ვე­ლი ოპე­რა­ცია თით­ქმის 5 სა­ა­თი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­ფე­რი უთ­ქვამთ. ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ექი­მი 15 წუთი გვიხ­სნი­და სა­თი­თაო ორ­გა­ნო­ზე, რა სჭირ­და. გულ­მკერ­დის ფიც­რის გარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­მოთ­ვა­ლა და გვი­თხრა, რომ ყვე­ლა ორ­გა­ნო და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი ჰქონ­და. ისე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო, თვი­თონ ექი­მიც ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან ცახ­ცა­ხებ­და.

- ავა­რი­ის მო­მენტს იხ­სე­ნებ­და გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნის­ტრის მრჩე­ვე­ლი ოთარ აბე­სა­ძე, რო­მე­ლიც ამ ფაქტს შე­ეს­წრო და ძა­ლი­ან მძი­მედ აღ­წერ­და მომ­ხდარს.

გი­ორ­გი: კი, მეც წა­ვი­კი­თხე მისი მო­ნა­თხრო­ბი და ჩემი მე­გობ­რე­ბიც მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ მარ­თლა ძა­ლი­ან მძი­მე შემ­თხვე­ვა იყო. თუმ­ცა, მი­თხრეს, რომ მან­ქა­ნის და­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ, თა­ვი­დან გონ­ზე ვი­ყა­ვი. თურ­მე, შარ­ვალს ვის­წო­რებ­დი და ვამ­ბობ­დი, ფე­ხე­ბი მტკი­ვა-მეთ­ქი, თან, წა­მოდ­გო­მას ვცდი­ლობ­დი. მაგ­რამ, ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბო­და, არ ად­გეო.

- შენი მე­გობ­რე­ბიც შე­ეს­წრნენ ავა­რი­ას?

- ბარ­ში ჩემი ძმა­კა­ცე­ბი იყ­ვნენ. რო­გორც ისი­ნი მიყ­ვე­ბი­ან, მე წა­მოს­ვლა და­ვა­პი­რე და გა­რეთ გა­მო­ვე­დი. ამ დროს ერთ-ერთ მათ­განს ჩემ­გან მის­ვლია შე­ტყო­ბი­ნე­ბა. გა­რეთ გა­მო­სუ­ლა და და­უ­ძა­ხია: ეს ესე­მე­სი ახლა მომ­წე­რე თუ დაგ­ვი­ა­ნე­ბით მო­მი­ვი­დაო. მით­ქვამს, რომ გვი­ან მი­უ­ვი­და. ზუს­ტად ამ სა­უბ­რის მო­მენ­ტში გა­დავ­დი­ო­დი ქუ­ჩა­ზე და ამ დროს და­მე­ჯა­ხა მან­ქა­ნა. თუმ­ცა, ზუს­ტად რა ად­გი­ლას ვი­ყა­ვი - ქუ­ჩამ­დე თუ უკვე მე­ო­რე მხა­რეს, ეგ არ ვიცი. მე­გო­ბარს ყვე­ლა­ფე­რი და­უ­ნა­ხავს და ისიც შოკ­ში ყო­ფი­ლა.

- მი­თხრეს: ორი მან­ქა­ნა ერ­თმა­ნეთს ეჯიბ­რე­ბო­და და მათ­გან ერთ-ერთი და­ე­ჯა­ხაო.

- არა მგო­ნია, რომ ერ­თმა­ნეთს ეჯიბ­რე­ბოდ­ნენ, რად­გან და­ბა­ლი სიჩ­ქა­რით და­ვე­ჯა­ხეო - მძღოლს უთ­ქვამს და გა­მომ­ძი­ე­ბელ­მაც ასე მი­თხრა. რა ვიცი, ვნა­ხოთ, ყვე­ლა­ფერს და­ად­გე­ნენ. ამ­ბო­ბენ, რომ 60-70 სიჩ­ქა­რით და­მე­ჯა­ხა, მაგ­რამ ორ­ტო­ნი­ა­ნი მან­ქა­ნა რომ ამ სიჩ­ქა­რით და­გე­ჯა­ხე­ბა... რა დღე­ში ჩა­მაგ­დო, თქვენც ხე­დავთ. მე­გობ­რე­ბი მო­სუ­ლან, მი­ნის­ტრის მრჩე­ვე­ლიც, იქ მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბი: ნაც­ნო­ბი თუ უც­ნო­ბი, არც ის წა­სუ­ლა, ვინც და­მე­ჯა­ხა. სას­წრა­ფოც გა­მო­ი­ძა­ხეს და კი­დევ კარ­გი, სა­ა­ვად­მყო­ფოს­თან ახ­ლოს მოხ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა, ვე­ღარ გა­და­ვერ­ჩი­ნე ექი­მებს.

- გონს რო­დის მოხ­ვე­დი, მოვ­ლე­ნე­ბი რო­დი­დან გახ­სოვს?

- პირ­ვე­ლი, რაც მახ­სოვს, ის არის, რომ თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლე რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში და ნა­თე­სა­ვი ექი­მი და­ვი­ნა­ხე. ხელი და­ვუქ­ნიე, მოდი-მეთ­ქი და ვთხო­ვე, ჩემი და და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ენახ­ვე­ბი­ნათ. მერე ვთქვი, არა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ მო­იყ­ვა­ნოთ, არ მინ­და, ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მნა­ხოს-მეთ­ქი. მაგ­რამ 5 წუთ­ში გა­და­ვი­ფიქ­რე და ისევ ვთხო­ვე, მო­ეყ­ვა­ნათ. როცა ექიმ­მა მი­თხრა, 10 დღეა, აქ ხარო, არ და­ვი­ჯე­რე და ჩხუ­ბი და­ვი­წყე.

- ათი დღე ელოდ­ნენ რო­დის მოხ­ვი­დო­დი გონს. რო­გო­რი იყო ახ­ლობ­ლებ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა?

- კი, ამ დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ექი­მე­ბი იმედს ვერ იძ­ლე­ოდ­ნენ. არა­ვის ეგო­ნა, თუ გა­დავ­რჩე­ბო­დი და ასე მალე მო­ვი­დო­დი გონს. რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში ხმა რომ ამო­ვი­ღე, ექიმ­მა და­ი­ძა­ხა: ეს გო­ცი­რი­ძეა, შენ ლა­პა­რა­კო­ბო?! იმ­დე­ნად მძი­მედ ვყო­ფილ­ვარ, გა­დარ­ჩე­ნის იმე­დი არ ჰქო­ნი­ათ. ორ­გა­ნიზ­მში ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­წყვე­ტი­ლი მქონ­და. მუ­ცელ­ში ყვე­ლა­ფე­რი ამოჭ­რი­ლი და და­ჩე­ხი­ლი მაქვს, ფე­ხებ­ზე - ღია მო­ტი­ხი­ლო­ბე­ბი. ერ­თა­დერ­თი, რაც მთე­ლი მქონ­და, გულ­მკერ­დი და ნეკ­ნე­ბი იყო. თავ­ზეც შე­შუ­პე­ბა წა­ვი­და და ქა­ლაც ამ­ხა­დეს. ვინც ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თა, იმ ექი­მებს უთ­ქვამთ, რაღა მა­ინ­ცდა­მა­ინც ჩვენ­თან უნდა მოხ­დეს ესო, ყვე­ლას ეში­ნო­და. მაგ­რამ, ნელ-ნელა გა­მო­ვე­დი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. მა­ნამ­დე, ექი­მე­ბის თქმით, ზოგ­ჯერ ვფხიზ­ლდე­ბო­დი, მაგ­რამ არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი ვი­ყა­ვი: ლო­გი­ნი­დან ვხტე­ბო­დი, ნა­კე­რებს ვიგ­ლეჯ­დი და მერე ისევ მთი­შავ­დნენ. ვერ გე­ტყვით, რომ დას­თან და შეყ­ვა­რე­ბულ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი იყო-მეთ­ქი, რად­გან არა­ფე­რი მახ­სოვ­და და არ ვი­ცო­დი, რა ხდე­ბო­და. მათი ნამ­ტი­რა­ლე­ვი სახე რომ და­ვი­ნა­ხე, ვე­კი­თხე­ბო­დი: რა გა­ტი­რებთ-მეთ­ქი... მერე ჩემი და შე­პარ­ვით მიყ­ვე­ბო­და, რაც მოხ­და და არ მჯე­რო­და, მაგ­რამ სხვა გზა რომ არ მქონ­და, და­ვი­ჯე­რე. რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან სამ დღე­ში ჩა­მო­მიყ­ვა­ნეს პა­ლა­ტა­ში და ყვე­ლა გა­ო­ცე­ბუ­ლი იყო მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან ჩემი ასე მალე გა­მოს­ვლის გამო. ექი­მებ­მა მი­თხრეს, სამ­ჯერ წახ­ვე­დი იქით და ძლივს მო­გაბ­რუ­ნეთ, 98 პრო­ცენ­ტი მკვდა­რი იყა­ვიო. ორ­ჯერ გუ­ლიც გამ­ჩე­რე­ბია ოპე­რა­ცი­ის დროს. შენს ად­გი­ლას ფი­ზი­კუ­რად ცოტა პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ვერ გა­დარ­ჩე­ბო­დაო. ექი­მებ­მა ისიც მი­თხრეს, სა­ა­ვად­მყო­ფოს­გან შორს რომ ყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ცო­ცხა­ლი ვერ მო­აღ­წევ­დიო. ოთხი ლიტ­რი სის­ხლი მქო­ნია მუ­ცელ­ში ჩაქ­ცე­უ­ლი. რომ მი­მიყ­ვა­ნეს იმ­წამ­სვე გა­და­უს­ხამთ და ოპე­რა­ცია და­უ­წყი­ათ. თავ­ზე, მუ­ცელ­ზე ერ­თდრო­უ­ლად მი­კე­თებ­დნენ ოპე­რა­ცი­ას. სულ ხუთი ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თეს: თავ­ზე, ორი მუც­ლის ღრუ­ში და ორი ფე­ხებ­ზე. მე­სა­მე-მე­ო­თხე დღე იყო ურ­თუ­ლე­სი - კრი­ტი­კუ­ლი მო­მენ­ტი იყო და ექი­მებს იმე­დიც და­უ­კარ­გავთ. მაგ­რამ, მერე უკე­თე­სო­ბის­კენ წა­ვე­დი. მე ამ დროს სიზ­მრებს ვნა­ხუ­ლობ­დი და მხო­ლოდ ის მახ­სოვს, რომ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში აქეთ-იქით დავფრი­ნავ­დი, ყვე­ლა­ფერს ზე­მო­დან ვუ­ყუ­რებ­დი. გონს მოს­ვლის შემ­დეგ, სამ დღე­ში რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან რომ გა­მო­მიყ­ვა­ნეს, ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და, მაგ­რამ იმ გა­რე­მომ ძა­ლი­ან დამ­ღა­ლა. ექიმს ტვინს ვუ­ბურ­ღავ­დი, გა­მიშ­ვით-მეთ­ქი. გა­დას­ხმე­ბი რომ მორ­ჩა, შე­მა­მოწ­მეს ყვე­ლა­ნა­ი­რად და მე­ექ­ვსე დღეს სახ­ლში გა­მო­მიშ­ვეს. რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის­თვის დიდი დრო დამ­ჭირ­დე­ბა. სა­ნამ მუ­ცელ­ზე ნა­კე­რე­ბი და ძვლე­ბი არ შე­ხორ­ცდე­ბა, მოხ­რა და წა­მოჯ­დო­მა არ შე­მიძ­ლია. ექი­მე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ფეხ­ზე გავ­ლას 5-7 თვე­ში შევ­ძლებ, მაგ­რამ 3 თვე­ში წა­მოჯ­დო­მა და ფე­ხის დაბ­ლა და­დე­ბა შე­მეძ­ლე­ბა. ძა­ლი­ან რთუ­ლი ამ­ბა­ვი გა­და­ვი­ტა­ნე და ახლა რამ­დე­ნი დროც არ უნდა დამ­ჭირ­დეს, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. მთა­ვა­რია, გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დე.

ანი: სა­ნა­ხა­ვად რომ შე­ვე­დი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი, არ მე­ტი­რა. თვი­თონ გიომ მი­თხრა: შენ რომ და­გი­ნა­ხე, მინ­და ვი­ტი­რო და თუ გინ­და, შენც იტი­რე, არ შე­გე­შინ­დე­სო. მო­ვუ­ყე­ვი, მთე­ლი შენი მე­გობ­რე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი, მა­ყუ­რებ­ლე­ბი: ყვე­ლა­ნი ქვე­მოთ ვართ-მეთ­ქი. რამ­დე­ნი­მე წუთი ფიქ­რობ­და და მერე გულ­შე­მატ­კივ­რებ­თან ლექ­სი და­მა­ბა­რა: "გო­ცის მო­აჭ­რეს ხორ­ცი, მიყ­ვარ­ხართ, ყვე­ლას გკოც­ნით". რომ ჩახ­ვალ, ყვე­ლას ეს უთხა­რიო. ეს მოხ­და პირ­ვე­ლი­ვე დღეს, როცა მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან ახა­ლი გა­მო­სუ­ლი იყო. ექი­მე­ბი გა­გიჟ­დნენ, პას­ტა და ფურ­ცე­ლი მო­უ­ტა­ნე­თო (იცი­ნის).

გი­ორ­გი: რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში ღამე რომ ვერ ვი­ძი­ნებ­დი, ექი­მე­ბი გა­ვა­გი­ჟე, ათას კი­თხვას ვუს­ვამ­დი. ხან ქა­ლა­ქო­ბა­ნას ვე­თა­მა­შე­ბო­დი და ხან რას. იმა­თაც სხვა რა გზა ჰქონ­დათ?! იქ სხვა პე­ცი­ენ­ტე­ბიც ხომ წვა­ნან აპა­რატ­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლე­ბი. მათ რომ ვუ­ყუ­რებ­დი, ვი­ძა­ბე­ბო­დი და არ მინ­დო­და, შე­მემ­ჩნია. ამი­ტომ, ექი­მებს ტვინს ვუ­ბურ­ღავ­დი სა­ნამ შე­მეძ­ლო. მერე წა­მალს მი­კე­თებ­დნენ და ძა­ლით მა­ძი­ნებ­დნენ (იცი­ნის).

- იმ ადა­მი­ანს თუ შეხ­ვდი, ვინც სა­ჭეს­თან იჯდა. რო­გორც ვიცი, გვერ­დით ფეხ­მძი­მე ქალი ეჯდა, რო­მელ­საც ექ­ვსი წელი არ ჰყავ­და შვი­ლი.

- კი, ეგ მეც მი­თხრეს. თვი­თონ ის არ მი­ნა­ხავს, ვინც სა­ჭეს­თან იჯდა. მი­თხრეს, თვი­თო­ნაც არაა კარ­გა­დო. მისი ოჯა­ხი და ახ­ლობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნე­ბი არი­ან. მნა­ხუ­ლო­ბენ და გვერ­დში მიდ­გა­ნან. თა­ვი­დან სას­წრა­ფოც მათ გა­მო­უ­ძა­ხე­ბი­ათ.

- ფაქ­ტობ­რი­ვად, მე­ო­რედ და­ი­ბა­დე. ასეთ დროს ადა­მი­ა­ნე­ბი ყვე­ლა­ფერს სხვა­ნა­ი­რად აღიქ­ვა­მენ და ბევ­რი რა­მის გა­და­ფა­სე­ბა ხდე­ბა. შენ თუ გი­ფიქ­რია ამ სა­კი­თხზე?

- უპირ­ვე­ლე­სად, გულ­წრფე­ლად ვი­ტყვი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად და­ვარ­ღვიე წესი - შუქ­ნიშ­ნი­სა და ზებ­რის გა­რე­შე ქუ­ჩა­ზე გა­და­ვე­დი და მა­შინ­ვე მან­ქა­ნამ გა­მი­ტა­ნა. ფეხ­ზე რომ წა­მოვ­დგე­ბი, მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღა­ცე­ე­ბი შევ­ცვა­ლო. ეს სამ­სა­ხურს არ ეხე­ბა, უფრო პი­რად ცხოვ­რე­ბას. მინ­და, ეკ­ლე­სი­უ­რად ვი­ცხოვ­რო. ამას აქამ­დეც ვცდი­ლობ­დი, მაგ­რამ ისე არა, რო­გორც სა­ჭი­როა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ დღეს ცო­ცხა­ლი ვარ და იმე­დია, მალე, ბო­ლომ­დე გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დე­ბი.