სას­წრა­ფო-სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის ცენ­ტრის ექი­მი ხა­ტია სუ­ლა­ბე­რი­ძე "ფე­ის­ბუქ­ზე" 13 ივ­ნი­სის ტრა­გე­დი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ემო­ცი­ურ პოსტს აქ­ვეყ­ნებს, რო­მელ­საც უც­ვლე­ლად გთა­ვა­ზობთ:

"სკამ­ზე გა­და­კი­დე­ბუ­ლი, წინა ღა­მით მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სას­წრა­ფოს ფორ­მა სწრა­ფად ჩა­ვიც­ვი და სამ­სა­ხუ­რის­კენ გა­ვე­შუ­რე. მზი­ა­ნი, ნა­თე­ლი და თბი­ლი ამინ­დი კი­დევ უფრო და­დე­ბითს ხდი­და ჩემს გან­წყო­ბას. სამ­სა­ხურ­ში მის­ვლის ფურ­ცელს ხელი მო­ვა­წე­რე, წამ­ლე­ბის ყუთი და მან­ქა­ნა "გა­და­ვი­ბა­რე" და პირ­ველ გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე გა­ვე­დით! მან­ქა­ნის დაძ­ვრის­თა­ნა­ვე, რო­გორც წესი, პირ­ჯვა­რი გა­და­ვი­წე­რეთ და მშვი­დო­ბი­ა­ნი მო­რი­გე­ო­ბა ვუ­სურ­ვეთ ერ­თმა­ნეთს. ნონა (დევ­და­რი­ა­ნი) ექიმ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა მთე­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა. მძღო­ლად უთ­ბი­ლე­სი და ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი სუ­რე­ნა გვყავ­და. დღე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მი­დი­ო­და. სა­ღა­მოს 9 - ის ნა­ხე­ვარ­ზე ფი­ლი­ალ­ში ყა­ვის და­სა­ლე­ვად შე­ვე­დით. სამ­ზა­რე­უ­ლოს ფან­ჯრი­დან წი­თე­ლი ცა და­ვი­ნა­ხე. უც­ნა­უ­რად ლა­მა­ზი იყო. ფოტო, რა თქმა უნდა, გა­და­ვი­ღე და - ხვალ ქარი იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი, ვთქვი თავ­და­ჯე­რე­ბულ­მა. "წი­თელ ცას ქარი მოს­დევ­სო" - ბავ­შვო­ბა­ში მქონ­და გა­გო­ნი­ლი. სა­ღა­მოს ათ სა­ათ­ზე სხვა­ნა­ი­რი წვი­მა და­ი­წყო. "ბა­რა­ქი­ა­ნი" წვი­მა.

დიდი და რა­ღაც­ნა­ი­რი. მძღოლ­მა მან­ქა­ნა სა­დარ­ბა­ზოს­თან ახ­ლოს მი­იყ­ვა­ნა, მაგ­რამ მე და ნონა ექი­მი მა­ინც ძა­ლი­ან დავ­სველ­დით. სულმთლად გა­ლუმ­პუ­ლე­ბი შე­ვე­დით გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე. სკა­მიც არ მოგ­ვა­წო­დეს. (პირ­სა­ხოც­ზე და სალ­ფეთ­ქზე სა­უ­ბა­რი ხომ ზედ­მე­ტი იყო). ერ­თა­დერ­თი და იმე­დი მაქვს, უკა­ნას­კნე­ლი პა­ცი­ენ­ტი იყო, რომ­ლის მი­მარ­თაც უარ­ყო­ფი­თი გან­ცდა და­მე­უფ­ლა, რად­გან არც მე­დი­კა­მენ­ტო­ზუ­რი და არც ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი დახ­მა­რე­ბა არ სჭირ­დე­ბო­და ამ მა­მა­კაცს . აი, ისე­თი იყო - "112-ის 50 თეთ­რს ყო­ველ თვე ვიხ­დი და ზუს­ტა­დაც მო­მემ­სა­ხუ­რეთ, მე­კუთ­ვნი­სო!". ამ დროს კი ვი­ღა­ცის სი­ცო­ცხლე ბეწ­ვზე კი­დია. ამ მი­სა­მარ­თის შემ­დეგ თა­მა­რაშ­ვილ­ზე ვი­დეო გა­და­ვი­ღე, თუ რო­გო­რი თავ­სხმა იყო გა­რეთ და მო­სახ­ლე­ო­ბის გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლი რა უაზ­როდ(!) იძა­ხებ­და ასეთ ამინ­დში სას­წრა­ფოს. არა­და, ვინც კარ­გად მიც­ნობს, იცის, რომ მსგავ­სი სა­წუ­წუ­ნო და უარ­ყო­ფი­თი ტექ­სტე­ბი არ მა­ხა­სი­ა­თებს. გა­მო­მეხ­მა­ურ­ნენ სახ­ლში ტკბი­ლად მო­კა­ლა­თე­ბუ­ლი კლა­ვი­ა­ტუ­რის "არამ­კი­თხე მო­ამ­ბე­ე­ბი" და გა­მაკ­რი­ტი­კეს ... მა­შინ ჩემი თა­ვის შემ­რცხვა -ეს რამ და­მა­წე­რი­ნა-თქო და "პოს­ტი" წავ­შა­ლე. შემ­დე­გი მი­სა­მარ­თი კე­კე­ლი­ძე­ზე მოგ­ვცეს. სა­დარ­ბა­ზოს კარი რომ გა­ვა­ღეთ და შე­ვე­დით, მუხ­ლე­ბამ­დე წყალ­ში აღ­მოვ­ჩნდით, სწრა­ფად ავირ­ბი­ნეთ კი­ბე­ე­ბი. ძა­ლი­ან მძი­მე პა­ცი­ენ­ტი დაგ­ვხვდა ბრონ­ქუ­ლი ას­თმით. ამ შემ­თხვე­ვა­ში არც ჩემი სვე­ლი ტა­ნი­სა­მო­სი და არც სულ მთლად გა­ლუმ­პუ­ლი თავი არ მა­დარ­დებ­და! შე­საძ­ლოა, პა­თე­ტი­კუ­რა­დაც ჟღერს, მაგ­რამ ჩემ­თვის პა­ცი­ენ­ტის გა­დარ­ჩე­ნა იყო მთა­ვა­რი! ცხრა­ჯერ რომ გა­მო­ე­ძა­ხა სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა, ცხრა­ჯერ­ვე არ და­მე­ზა­რე­ბო­და თუნ­დაც კის­რამ­დე წყლის გა­ტოპ­ვა. საქ­მე სი­ცო­ცხლის გა­დარ­ჩე­ნას­თან გვქონ­და. უფ­ლის წყა­ლო­ბით, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რდა. "იქ­ნებ ხუთი წუ­თით ფი­ლი­ალ­ში შეს­ვლა მო­ვა­ხერ­ხოთ. ორი მა­ი­სუ­რი მაქვს და გა­მო­ვიც­ვა­ლოთ" -მეთ­ქი, ვთხო­ვე ნონა ექიმს.

დის­პე­ჩე­რის ნე­ბარ­თვის შემ­დეგ ფი­ლი­ა­ლის­კენ და­ვი­ძა­რით. უკვე თორ­მე­ტი სრულ­დე­ბო­და, ვე­რეს ხე­ო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ( სწო­რედ აქ მდე­ბა­რე­ობს ჩვე­ნი სამ­სა­ხუ­რი) რომ და­ვი­ძა­რით. ფი­ლი­ა­ლი­დან რა­მო­დე­ნი­მე მეტ­რის და­შო­რე­ბით ჩვენს ექი­მებს ვხე­დავ, რომ­ლე­ბიც თავ­სხმა წვი­მა­ში დგა­ნან და ვე­რეს მდი­ნა­რეს გა­დაჰ­ყუ­რე­ბენ. "გა­ა­ჩე­რე, "უეჭ­ვე­ლი" მან­ქა­ნა გა­და­ვარ­და. აბა, ასეთ წვი­მა­ში აქ რა­ტომ დად­გე­ბოდ­ნენ-მეთ­ქი, შევ­ძა­ხე კო­ლე­გებს, მან­ქა­ნი­დან ჩავ­ხტი და ნი­კუ­შას, ნა­თი­ას და ეკა ექიმს მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი. "რა ხდე­ბა?" - კი­თხვა და მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­ფა­სე­ბა ერ­თდრო­უ­ლად მოხ­და. რა­მო­დე­ნი­მე წა­მიც და მდი­ნა­რე გად­მოს­ვლას და­ი­წყებ­და. ხე­ე­ბის მტვრე­ვის ხმა­ში და წყლის უზარ­მა­ზარ ხმა­ურ­ში ერ­თმა­ნე­თის აღარ გვეს­მო­და. რე­ა­ლუ­რად ვერ შე­ვა­ფა­სე მდგო­მა­რე­ო­ბა, ამ ყვე­ლა­ფერს იუ­მო­რით შევ­ხე­დე და ექი­მებს ფი­ლი­ა­ლის სა­ხუ­რავ­ზე ას­ვლის­კენ მო­ვუ­წო­დე - იქ არ ამო­ვა წყა­ლი-მეთ­ქი... ამ ყვე­ლა­ფერს არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად აღ­ვიქ­ვამ­დი. არ ვიცი, რა და­მე­მარ­თა,მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს თვალ­წინ ხდე­ბო­და და ვერ ვა­ა­ნა­ლი­ზებ­დი. შე­მო­სა­ზღვრულ ჯე­ბირს გა­და­ვა­ბი­ჯეთ და მდი­ნა­რის­კენ და­ვი­ძა­რით. მე და ნა­თია ექიმ­მა ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყეთ. "ხატი, სწრა­ფად! ხუთი წუთი გვაქვს!" - და­მი­ძა­ხა ნონა ექიმ­მა. " მიწა არ ჩა­მო­ი­შა­ლოს... სა­ში­შია! წამო!" - მე­უბ­ნე­ბო­და ნა­თია. "წყა­ლი გად­მოს­ვლას იწყებს" - იყ­ვი­რა ნი­კუ­შამ. მე ფი­ლი­ალ­ში ავირ­ბი­ნე, დინ­ჯად გა­მო­ვიც­ვა­ლე. დაბ­ლა ჩა­სულ­მა ფა­ნა­რი ჩა­ვა­ნა­თე მდი­ნა­რეს (რო­მე­ლიც, არც კი ვი­ცო­დი, თუ ასე ახ­ლოს მდე­ბა­რე­ობ­და ჩვენს სამ­სა­ხურ­თან) და... თვა­ლე­ბი გა­მი­ფარ­თოვ­და და სუნ­თქვა შე­მეკ­რა... ტე­ლე­ვი­ზო­რი, სა­წო­ლი, კა­რა­და, გა­ზ­ქუ­რა, "გა­რა­ჟი", მან­ქა­ნა... წყალს მოჰ­ქონ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი! ავ­ტო­სად­გო­მი­დან ნა­ხევ­რად გა­მო­სუ­ლი ავ­ტო­მო­ბი­ლი ამოყი­რა­ვე­ბულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მოჰ­ქონ­და წყალს. მი­წამ შლა და­ი­წყო! ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენს ჯე­ბირ­თან მოგ­როვ­და. წყა­ლი სწრა­ფად იწევ­და ზე­ვით. ვყვი­რო­დით და უკვე პა­ნი­კუ­რად ვიქ­ნევ­დით ხე­ლებს. სხვა­დას­ხვა ნივ­თე­ბის სა­ხე­ლებს ვი­ძახ­დით , რომ­ლებ­საც წყალ­ში ვხე­დავ­დით.

"მი­ი­ი­ი­ი­იშ­ვე­ლეთ!" - ის­მის გან­წი­რუ­ლი ხმა - "მი­ი­ი­ი­იშ­ვე­ლეთ!" "გად­მოხ­ტი" - კორ­პუ­სის აივ­ნი­დან უყ­ვი­რო­და ვი­ღაც. კა­ცის ხმა იყო. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, შემ­დე­გი თან­მიმ­დევ­რო­ბა, რა და რო­გორ მოხ­და - ბუნ­დოვ­ნად მახ­სოვს. მახ­სოვს კად­რე­ბი. სახ­ლი, რო­მე­ლიც, რო­გორც ნავი, ისე მოჰ­ქონ­და წყალს. მეს­მო­და სახ­ლში მყო­ფი მა­მა­კა­ცის ხმა, რო­მე­ლიც შვე­ლას ითხოვ­და და ძა­ლი­ან დიდი მსხვრე­ვის ხმა. სულ რამ­დე­ნი­მე წამ­ში სახ­ლი ჯე­ბირს შე­მო­ას­კდა და "ნაფ­ლე­თე­ბად" და­ი­შა­ლა. მახ­სოვს, ფე­ხებ­ში რო­გორ მირ­ტყამ­და მიწა. ფი­ლი­ალ­თან მყო­ფი ჩვე­ნი მან­ქა­ნე­ბის გაყ­ვა­ნა­ზე და­ვი­წყეთ ფიქ­რი წა­მი­ე­რად. ჩემს მან­ქა­ნას რო­მე­ლიც ჯე­ბირ­ზე მყავ­და გა­ჩე­რე­ბუ­ლი, ქვე­მო­დან წყლის ძალა არ­ყევ­და . "წა­მო­დი, ნი­კუშ... ეკა ექი­მო, რა­მიშ­ვილ­ზე ავი­დეთ, პო­ლი­ცი­ას­თან გა­ვა­ჩე­როთ მან­ქა­ნე­ბი. ნინო ექი­მიც ჩვენ­თან ერ­თად იყო. ნონა ექი­მო, სუ­რენ, რა­მიშ­ვილ­ზე დავ­ტო­ვებ მან­ქა­ნას და იქ მო­მა­კი­თხეთ" - გავ­ძა­ხე კო­ლე­გა მე­გობ­რებს და ჩავ­ხტი მან­ქა­ნა­ში, რო­მე­ლიც ზე­ვით ხტო­და. უკვე პა­ნი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცია იყო შექ­მნი­ლი. გზა­ზე გა­მოს­ვლი­სას "ლექ­სუ­სის" მარ­კის ჯიპი და "x 5"-ის მარ­კის მან­ქა­ნე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ თა­მა­რაშ­ვი­ლის მხრი­დან გმირ­თა მო­ედ­ნის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. რო­გორც წესი, გა­ვა­ტა­რე ეს მან­ქა­ნე­ბი და უკან მივ­ყე­ვი. გვი­რა­ბის ხი­დის ქვეშ რომ გავ­ძვე­რი, სა­ცო­ბი იყო. ზო­ო­პარ­კის მხა­რეს და რა­მიშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზეე ასას­ვლე­ლი გზაც მან­ქა­ნე­ბით იყო ჩა­ხერ­გი­ლი. მან­ქა­ნის უკა­ნა ფა­რე­ბი ანა­თებ­და. და­ნარ­ჩენს ვე­რა­ფერს ვხე­დავ­დი. "აქ რო­დის ავალ, მა­ნამ­დე რომ გა­მო­ძა­ხე­ბა მო­ვი­დეს, რა ვქნა" -გა­ვი­ფიქ­რე და იმ წამს დამ­ნა­შა­ვე­დაც ვიგ­რძე­ნი თავი... არა­და, უკან მიბ­რუ­ნე­ბაც აღარ შე­მეძ­ლო.ამა­სო­ბა­ში მან­ქა­ნე­ბიც ოდ­ნავ და­იძ­რნენ. სა­ბუ­რა­ვებს ფა­რავ­და, იმ­ხე­ლა წყა­ლი იყო გზა­ზე. მივ­გო­რავთ. წინ მდგომ მან­ქა­ნებ­თან დის­ტან­ცია და­ახ­ლო­ე­ბით ნა­ხე­ვა­რი მეტ­რი მქონ­და. მე მე­სა­მე ზოლ­ში ვი­დე­ქი. მარ­ჯვნივ ორი მან­ქა­ნა მედ­გა. უკან სარ­კე­ში გა­ვი­ხე­დე - ნი­კუ­შა, ნინო და ეკა ექი­მი აგ­ვი­ა­ნე­ბენ წა­მოს­ვლას და კი­დევ კარ­გი

რომ რა­მო­დე­ნი­მე

წუ­თით ფი­ლი­ალ­თან შე­ყოვ­დნენ. მარ­ცხე­ნა მხრი­დან წა­მო­ვი­და, ალ­ბათ, სამ სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლის "სი­მაღ­ლე" წყა­ლი. ამ ად­გი­ლას მდი­ნა­რე ვერე კა­ლა­პოტს იც­ვლის და გზის მე­ო­რე მხა­რეს გა­მო­დის. რო­გორც ჩანს, ერ­თი­ა­ნად გა­მო­ხეთ­ქა გვი­რა­ბი­დან წყალ­მა და არც მეტი, არც ნაკ­ლე­ბი - ჩემი მან­ქა­ნის კა­პო­ტის წინ "ჩა­ი­ა­რა". "ჩა­ი­ა­რა" - თქო, ვამ­ბობ, თო­რემ "ჩავ­ლა" ნამ­დვი­ლად არ იყო ეს! მარ­ცხე­ნა მხრი­დან და­არ­ტყა წყლის ნა­კად­მა ჩემს წინ მდგომ ავ­ტო­მო­ბი­ლებს... უკა­ნა ფა­რე­ბის მოძ­რა­ო­ბით მივ­ხვდი, რომ ჩემს წინ მდგო­მი მან­ქა­ნე­ბი "კა­პოტ­ზე" და­ვარ­დნენ, მერე ატივ­ტივ­დნენ და გმირ­თა მო­ედ­ნის­კენ მტვერ­სას­რუ­ტი­ვით შე­ის­რუ­ტა აღელ­ვე­ბულ­მა ვე­რემ... წინ ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ფა­რა. გვერ­დზე მდგომ მან­ქა­ნებს ვუყ­ვი­რი, ვა­ნიშ­ნებ - უკან წა­ვი­დით დრო­ზე - მეთ­ქი, მაგ­რამ... დღემ­დე ვერ ვხვდე­ბი, რა­ტომ, მაგ­რამ ჩემს გვერ­დით მდგო­მი მან­ქა­ნა წინ და­იძ­რა და წყალ­მა წა­ი­ღო ისიც... ალ­ბათ, აე­რია რა­ღაც... მე­სა­მე მან­ქა­ნა აღარ მახ­სოვს. უკუს­ვლით წა­მო­ვე­დი. მო­ვუხ­ვიე. მახ­სოვს, გა­ნა­თე­ბის ბოძს ვე­ჯა­ხე­ბო­დი და მი­ლი­მეტ­რებ­ში და­ვა­მუხ­რუ­ჭე, თუმ­ცა იმ მო­მენ­ტში უკვე სუ­ლერ­თი იყო ყვე­ლა­ფე­რი! მახ­სოვს, სა­ვარ­ძელ­ზე არ ვი­ჯე­ქი, ისე მომ­ყავ­და მან­ქა­ნა... მახ­სოვს, გზად მო­მა­ვა­ლი რა­მო­დე­ნი­მე მან­ქა­ნის მძღო­ლი ფა­რე­ბი­თა და სიგ­ნა­ლით მა­ნიშ­ნებ­და, მოძ­რა­ო­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო მი­მარ­თუ­ლე­ბით რომ მივ­დი­ო­დი 270 კმ/სთ სიჩ­ქა­რით... "მივ­დი­ო­დი" არ ერ­ქვა ამ სვლას, რა თქმა უნდა... ნა­ხევ­რად ფან­ჯა­რა­ში ვი­ყა­ვი "გა­ხი­დუ­ლი" და ხე­ლე­ბის ქნე­ვი­თა და ყვი­რი­ლით ვე­მუ­და­რე­ბო­დი გზად შემ­ხვედ­რებს - უკან წა­დით, უკან, ქვე­ვით ყვე­ლა­ფე­რი წყლით და­ი­ფა­რა - მეთ­ქი. თა­მა­რაშ­ვილ­ზე რომ გა­ვე­დი, პატ­რუ­ლი გზის გა­და­კეტ­ვას იწყებ­და. მახ­სოვს, დე­დას­თან დავ­რე­კე. "დე­ე­ე­ე­ე­და­ა­აა, ცო­ცხა­ლი ვარ, დე­და­აა" - ვყვი­რი... კაი რა, ხატი, ნუ მა­ი­მუ­ნობ! -

ახალ­გა­მოღ­ვი­ძე­ბულს ეგო­ნა, ვხუმ­რობ­დი. "დედა, ადა­მი­ა­ნე­ბი და­ი­ხოც­ნენ, წყალ­დი­დო­ბაა, დედა, წყალ­მა მან­ქა­ნე­ბი და სახ­ლე­ბი წა­ი­ღო. ადა­მი­ა­ნე­ბი და­ი­ხოც­ნენ, დედა! - ვყვი­რო­დი, ვინ იცის, რამ­დენ ხანს. დე­და­ჩე­მის ხმა გა­წყდა. ტე­ლე­ფო­ნი და­მიჯ­და.

გონს რომ მო­ვე­დი, "ვაჟა-ფშა­ვე­ლა­ზე" ვი­ყა­ვი. "რუს­თა­ვი 2"-ის ძვე­ლი შე­ნო­ბის სი­ახ­ლო­ვეს, პო­ლიკ­ლი­ნი­კის წინ.

მან­ქა­ნი­დან გად­მო­სუ­ლი ბორ­დი­ურ­ზე ვი­ჯე­ქი და ვკან­კა­ლებ­დი. მან­ქა­ნის კარი ღია იყო, მან­ქა­ნა კი და­ქო­ქი­ლი. მე გა­მო­ვი­ქე­ცი, ნონა ექი­მი მარ­ტო დავ­ტო­ვე. თავს სა­შინ­ლად დამ­ნა­შა­ვედ ვგრძნობ­დი. ნო­დარ დუმ­ბა­ძე გა­მახ­სენ­და. "მე ვხე­დავ მზეს"... სო­სო­ი­ას მა­მი­დის დე­ზერ­ტი­რი და­თი­კო ბრი­გა­დი­რი. ქუ­ჩა­ში არა­ვინ მოძ­რა­ობ­და. უცებ ქოლ­გი­ა­ნი ბიჭი და­ვი­ნა­ხე, რო­მე­ლიც კეკ­ლუ­ცად ახ­ტე­ბო­და წყლის გუ­ბე­ებს და ტაქ­სის გა­ჩე­რე­ბას ლა­მობ­და. ავ­დე­ქი და ბი­ჭის­კენ და­ვი­ძა­რი. ამათ­ვა­ლი­ერ - ჩა­მათ­ვა­ლი­ე­რა და უცებ მე­კი­თხე­ბა - ვა­ი­მეე, ვინ ალისსს ცუ­უ­უ­და­ა­ად?

ახლა უკვე მე ავა­თავ­ლი­ერ - ჩა­ვათ­ვა­ლი­ე­რე...

_ "და­მა­რე­კი­ნე, გთხოვ!"

_ "და­ლე­ე­ე­კე, ხოოო". ტუ­ჩე­ბი კიდე უფრო დაპ­რუ­წა.

- ალო, ნონა ექი­მო მე ვარ!

- ხა­ტი­ა­ა­აა სად ხარ? ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და ჩემი ხმის გა­გო­ნე­ბა ნონა ექიმს რად­გან არ იცო­და ცო­ცხა­ლი ვი­ყა­ვი თუ არა.

- მე კარ­გად ვარ.

"ხა­ტია, ფეხი არ მო­იც­ვა­ლო, მანდ იყა­ვი. 17-13 სას­წრა­ფოს მან­ქა­ნა, ლექ­სოს მან­ქა­ნა და გიას მან­ქა­ნა წყალ­მა წა­ი­ღო. ფი­ლი­ა­ლი წყლით და­ი­ფა­რა. ჩვენ ზე­ვით ვდგა­ვართ. მანდ იყა­ვი თუ უსაფრ­თხოდ ხარ და მალე მო­გა­კი­თხავთ. მა­რი­ნამ და­მი­რე­კა და ვუ­თხა­რი, რომ ჩემ­თან ერ­თად ხარ" - მე­უბ­ნე­ბა ნონა ექი­მი ....

და ასე გა­ი­წე­ლა ორი­ო­დე სა­ა­თიც...

მერე მთელ­მა ქვე­ყა­ნამ იცის, რო­გორც დატ­რი­ალ­და ყვე­ლა­ფე­რი...

15 დღე­ში - 13 ივ­ნი­სია!

P.S. იმ ად­გი­ლას, მან­ქა­ნას­თან, გუ­ბე­ში, ნაწ­ვი­მარ-ნა­ტი­რალ­ში - პა­ტა­რა სა­თა­მა­შო".