12
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
საბედისწერო შემთხვევა 17 მაისს, გამთენიისას, თბილისში მოხდა. "ოპელის" მარკის ავტომანქანა, რომელსაც მტკვრის მარჯვენა სანაპიროზე მღვდელ-მონაზონი ბასილ კორტავა მართავდა, ჯებირს შეეჯახა და მანქანა მტკვარში გადავარდა. ამ ფაქტს თვითმხილველები ჰყავს, რომლებმაც მაშინვე აცნობეს სამართალდამცავებს. მას მერე შინაგან საქმეთა სამინისტროს საგანგებო სიტუაციების მართვის სააგენტოს მაშველები დაკარგულს ეძებდნენ. მდგომარეობას მტკვრის ძლიერი დინება ართულებდა, მაშველებს წყალში სამძებრო სამუშაოების ჩატარება ძალიან უჭირდათ. მიუხედავად ამისა, უკან არ დაუხევიათ. საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად, მეექვსე დღეს, იუსტიციის სახლის მიმდებარე ტერიტორიაზე მტკვარში ცხედარი და მანქანა იპოვეს.
ენით აღუწერელი შრომა გასწიეს 5 დღე-ღამის განმავლობაში მაშველებმა. მაშველი ვარაზ წოწონავა 16 წელია, საგანგებო სიტუაციების მართვის სამსახურში მსახურობს და ამ წლების მანძილზე უამრავი ადამიანი გადაარჩინა სიკვდილს. ბევრი დაკარგულის ცხედარი იპოვა. იმ დღესაც დიდი რისკის ფასად მიაგნო მოძღვარს.
ვარაზ წოწონავა:
- შაბათს ვისვენებდი. დამირეკა უფროსმა და მითხრა, - კიდევ ერთხელ უნდა გავიდეთ მტკვარში, დაკარგულის მოსაძებნადო. წინა დღეებშიც ვეძებდით მოძღვარს. სადაც გადავარდა მანქანა, ის ტერიტორიები შესწავლილი მქონდა, რამდენჯერმე ჩავედი წყალში, მაგრამ ვერ ვიპოვე. გამუდმებით იმას ვფიქრობდი, სად შეიძლებოდა, წყალს წაეღო. მტკვარი ადიდებული იყო, მაგრამ ვფიქრობდი, ძალიან შორს ვერ წაიღებდა.
- იმ დღესაც დიდხანს ეძებდით?
- მაგნიტით ჩავედი. ყველგან არ ვმუშაობთ მაგნიტით, მაგრამ რადგან ვიცოდით, მანქანა იყო გადავარდნილი, შეიძლებოდა, მანქანა ეპოვა მაგნიტს. დღის სამი საათი იყო, პირველად წყალში რომ ჩავედი. ჩემებმა მომიტანეს სამსახურიდან ყველაფერი, რაც ეკიპირებისთვის მჭირდებოდა, რადგან სამსახურში გასვლას ვერ ვასწრებდი. ვითხოვე, ცოტა სიმძიმე მქონოდა, რადგან ძლიერი დინება იყო და შეიძლებოდა, წყალს წავეღე. იმ დღეს გაგვიმართლა, მალე ვიპოვეთ მანქანა. წყალში ბუნებრივია, ვერ ხედავ, მაგრამ ხელების ფათურით ვიგრძენი, რომ მანქანას მივაგენი. ამოვედი ზევით და დავიყვირე, - ბიჭებო, მანქანა ვიპოვე-მეთქი. ყველას გაუხარდა. მართალია, დიდი ტრაგედია მოხდა, მაგრამ ამ შემთხვევაში მთავარი იყო, ცხედარი გვეპოვა. ისევ ჩავედი წყალში, მძღოლის მხარეს ფანჯარა ჩამსხვრეული იყო. ეტყობა, გადავარდნის დროს დაიმსხვრა. ხელი შევყავი ფანჯარაში და ცხედარს ხელით შევეხე. ამის მერე დაიწყო მანქანის ჩაბმის ოპერაცია, რაც ძალზე რთული იყო. ბიჭები მეხმარებოდნენ, მაგრამ წყლის სიღრმეში მე ჩავდიოდი. მანქანას თოკი ჩავაბი. ეს ურთულესი წუთები იყო ჩემს ცხოვრებაში. ვერ ვმოძრაობდი თავისუფლად, წყლის დინებას შეიძლებოდა, გავეტაცე, ცალი ხელით ვმუშაობდი რამდენიმე საათის განმავლობაში. იმისიც მეშინოდა, მიცვალებული წყალს არ გაეტაცა. ძალიან ძლიერი დინება იყო. მიცვალებული დავაფიქსიროთ, არ გაიტაცოს წყალმაო. როცა პირველად შევეხე მის ცხედარს, ვთქვი, ღმერთმა აცხონოს მისი სული-მეთქი. როცა მანქანა ამოიყვანეს ჩემმა კოლეგებმა, მხოლოდ მაშინ ამოვისუნთქე.
ვცდილობდი, ცხედარი გამომეტანა მანქანიდან, მაგრამ ვერ დავძარი, ყველაფერში წყალი მიშლიდა ხელს, რადგან ჩქარი დინება იყო. მანქანა 900 მეტრზე ჰქონდა დინებას წაღებული და ის იუსტიციის სახლის მიმდებარედ ვიპოვეთ. საჭესთან არ იყო, ეტყობა, წყალმა გადაიტანა ცხედარი ან შეიძლება გადავარდნისას ცოცხალი იყო და თვითონ იბრძოდა. ამ სამუშაოების დროს ფაქტობრივად, სამი ჟანგბადის ბალონი დავცალე. ზემოდან მესმოდა ჩემი უფროსის ხმა, - ძალიან გადაიღალე, ამოდი ზევით და სხვას ჩავუშვებ, შეგცვლიანო, მაგრამ მაშინ დაღლაზე არ ვფიქრობდი.
- როგორც ვიცი, მაშველს მაქსიმუმ ერთი ჟანგბადის ბალონის დაცლის უფლება აქვს, მერე არ უნდა ჩავიდეს წყალში. ამდენ ხანს იქ ყოფნა არ გაგიჭირდათ?
- არ ვეშვებოდი, რადგან უკვე შესწავლილი მქონდა ყოველი წერტილი, რა სად იყო, ყველა დეტალი ხელებით ვიცოდი. ვცდილობდი, ბოლომდე მიმეყვანა საქმე. სანამ სხვა შეისწავლიდა, ამ ყველაფერში დრო დაიკარგებოდა. 3 საათზე ჩავედი და საღამოს 9-ის ნახევარზე ამოვიყვანეთ იქიდან გარდაცვლილი და მანქანა. ბუნებრივია, შესვენებებს ვაკეთებდი. ნავზე ჩამოვჯდებოდი და ისევ ჩავდიოდი. როცა ასეთ საქმეს აკეთებ, მაშინ არ ფიქრობ შენს თავზე. როცა ასეთი ძლიერი დინებაა, მყვინთავისთვის ჩასვლა აკრძალულია. 80-კილოგრამიანი გირით მიდიხარ ქვევით, წყალი არ გიშვებს, მაგრამ მაინც ჩადიხარ, წესით, ეს არ შეიძლება, მაგრამ როცა ადამიანს ეხება საქმე, უნდა გააკეთო. ვიცი, ეს ყველაფერი ჩემზე აისახება მომავალში, მაგრამ შენი საქმე უნდა აკეთო.
- ხელიც დაიზიანეთ, მაგრამ მაინც არ დაგინებებიათ თავი საქმისთვის.
- ხელთათმანები ვერ გამოვიყენე, მისრიალებდა და ამიტომ შიშველი ხელით ვმუშაობდი. ამ დროს შუშაზე გავიჭერი თითი. სისხლი მდიოდა, მაგრამ წყალი რეცხავდა ჩემს სისხლს და მე მაინც ვაგრძელებდი საქმეს. ჭრილობა რა მოსატანია, როცა ასეთ რამეს აკეთებ. ბოლომდე უნდა მიმეყვანა საქმე. არ ჩამითვალოთ მეტიჩრობაში. ყოფილა შემთხვევა, როცა მაქსიმუმი გამიკეთებია, დამიცლია რამდენიმე ჟანგბადის ბალონი, წყლიდან დაღლილი ამოვსულვარ და დამხვედრია დაკარგულის უკმაყოფილო ახლობლები, რომლებიც გეუბნებიან, - მიწამდე არ ჩასულხარო. განიცდი ამას, ბუნებრივია და იძულებული ხდები წყლიდან ქვები ამოიტანო და დაუმტკიცო, რომ ფსკერამდე იყავი ჩასული.
- რატომ აირჩიეთ ეს პროფესია?
- სიმართლე გითხრათ თავიდან მაშველობაზე არ მიფიქრია. მორაგბე ვიყავი და ჩემმა მწვრთნელმა მირჩია, სამაშველო სამსახურში დამეწყო მუშაობა. ეს 16 წლის წინ იყო. დღემდე მახსოვს ის პირველი ემოცია, როცა გავედი პირველად შემთხვევაზე. კუმისის ტბაზე, მაშინ სწავლებას გადიოდა სამხედრო სასწავლო ვერტმფრენი და ის ჩამოვარდა. სამწუხაროდ, ორი პიროვნება დაიხრჩო წყალში. პირველად მაშინ ამოვიყვანე წყლიდან მიცვალებული. ეს საშინელი ემოცია იყო, დაძაბულიც ვიყავი. ძალიან ძნელია, მიცვალებულს რომ ეხები. მაშინ მეორე დამხრჩვალი ვერ ვიპოვეთ და ისე განვიცადე, რომ ვიტირე.
ექსკლუზიური ინტერვიუ ვარაზ წოწონავასთან იხილეთ gza.ambebi.ge-ზე
