"სა­ქარ­თვე­ლოს გან­ვი­თა­რე­ბის ფონ­დის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე პო­ლი­ტი­კა­ში მი­დის. აღ­ნიშ­ნულ­თან და­კავ­ში­რე­ბით პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე გან­ცხა­დე­ბას ავ­რცე­ლებს, სა­დაც ნათ­ქვა­მია, რომ იწყებს პო­ლი­ტი­კურ მოძ­რა­ო­ბას "სა­ხელ­მწი­ფო ხალ­ხი­სათ­ვის".

ბურ­ჭუ­ლა­ძის გან­ცხა­დე­ბას AMBEBI.GE უც­ვლე­ლად გთა­ვა­ზობთ: "ძვირ­ფა­სო თა­ნა­მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბო, 25 წელი გა­ვი­და. 25 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა იშ­რო­მა და იბ­რძო­ლა ამ ქვეყ­ნის­თვის, მისი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბი­სათ­ვის, და პირ­ვე­ლი, რაც მინ­და გი­თხრათ, რის ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა­საც ვგრძნობ, არის ჩემი გა­ნუ­სა­ზღვრე­ლი პა­ტი­ვის­ცე­მა ყვე­ლა იმ ადა­მი­ა­ნი­სად­მი, ვინც ქვე­ყა­ნა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნა, ვინც ქვეყ­ნის და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის მიღ­წე­ვა­ში, მისი გან­ვი­თა­რე­ბის საქ­მე­ში თა­ვი­სი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა. ჩემი უდი­დე­სი მად­ლო­ბა და პა­ტი­ვის­ცე­მა ყვე­ლა ამ ადა­მი­ანს, გმად­ლობთ!

იხი­ლეთ ვი­დეო| პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძის პირ­ვე­ლი გან­ცხა­დე­ბა მას შემ­დეგ, რაც და­ა­დას­ტუ­რა, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში მი­დის - "რას გპირ­დე­ბით? ბრძო­ლას!"

იმავდრო­უ­ლად, 25 წელი ჩვენ ვყოფ­დით ქვე­ყა­ნას, პატ­რი­ო­ტე­ბად და მო­ღა­ლა­ტე­ბად; 25 წელი ვე­ძებთ და ვპო­უ­ლობთ მტრებს ჩვენს შო­რის; 25 წელი ვო­მობთ, ვა­შე­ნებთ, ვშრო­მობთ, ვღა­ლა­ტობთ, ვგმობთ, გვიყ­ვარს, გვძულს; 25 წელი, მუდ­მი­ვად, ჩვენს შო­რის ჩნდე­ბი­ან პატ­რი­ო­ტე­ბი და მტრე­ბი. პატ­რი­ო­ტე­ბი მო­დი­ან ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში და იბ­რძვი­ან არა ქვეყ­ნის გამ­თლი­ა­ნე­ბის­თვის, გაძ­ლი­ე­რე­ბის­თვის, ხალ­ხის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის, არა­მედ მტრე­ბის დას­ჯის­თვის, მათ­ზე უპი­რა­ტე­სო­ბის მო­პო­ვე­ბი­სათ­ვის, მათ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბი­სათ­ვის. 25 წელი პატ­რი­ო­ტე­ბი სჯი­ან მტრებს, რომ­ლე­ბიც მა­ნამ­დე თა­ვად იყ­ვნენ პატ­რი­ო­ტე­ბი და თა­ვის მტრებს სჯიდ­ნენ, აპა­ტიმ­რებ­დნენ, მათ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბას ზე­ი­მობ­დნენ.

25 წელი - იმე­დი, იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, პრო­ტეს­ტი; იმე­დი, იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, პრო­ტეს­ტი - ესაა მან­კი­ე­რი წრე, რო­მელ­ზეც 25 წელი ვტრი­ა­ლებთ. ჩვენ უნდა გა­ვარ­ღვი­ოთ ეს მან­კი­ე­რი წრე და ქვე­ყა­ნა გა­ვიყ­ვა­ნოთ სამ­შვი­დო­ბოს. შე­უძ­ლე­ბე­ლია ვერ და­ი­ნა­ხოს ადა­მი­ან­მა, რომ ამ 25 წელ­მა გა­ი­ა­რა, ეს ეპო­ქა დას­რულ­და, დამ­თავ­რდა, ის წარ­სუ­ლია, ის უკან აღარ დაბ­რუნ­დე­ბა. ეს გა­მარ­ჯვე­ბე­ბი­თა და მარ­ცხით სავ­სე 25 წელი, რა თქმა უნდა, მშე­ნებ­ლო­ბის, მაგ­რამ იმავდრო­უ­ლად, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის სრუ­ლი იგ­ნო­რი­რე­ბის 25 წელი, ადა­მი­ა­ნე­ბის სა­არ­ჩევ­ნოდ ყიდ­ვის და მერე გა­ყიდ­ვის, სიც­რუ­ის, მაგ­რამ იმავდრო­უ­ლად გმი­რო­ბის, თავ­და­დე­ბის, ნამ­დვი­ლი პატ­რი­ო­ტიზ­მის, სიყ­ვა­რუ­ლის 25 წე­ლია. ეპო­ქა დას­რულ­და, და ყვე­ლა, ვინც ცდი­ლობს ეს ეპო­ქა ვირ­ტუ­ა­ლუ­რად უკან და­აბ­რუ­ნოს, წარ­სულ­ში გვა­ცხოვ­როს, წარ­სუ­ლით გა­მოგ­ვკვე­ბოს, მტრის ხა­ტით შეგ­ვა­ში­ნოს, არის იმ 25 წლის სა­კუთ­რე­ბა, მისი მძე­ვა­ლი და ასე­თი ხალ­ხი პო­ლი­ტი­კი­დან უნდა წა­ვი­დეს.

უნდა მო­ვიდ­ნენ სხვე­ბი. ვინ? მე გე­ტყვით ვინც! უნდა მო­ვიდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც აქამ­დე პო­ლი­ტი­კა­ში არ მო­დი­ოდ­ნენ, რად­გან ბევ­რი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი პო­ლი­ტი­კო­სის გვერ­დზე დგო­მა არ უნ­დო­დათ, უნდა მო­ვიდ­ნენ ისი­ნი, ვი­საც ადა­მი­ა­ნი არ სძულს. უნდა მო­ვიდ­ნენ ისი­ნი, ვი­საც საქ­მის კე­თე­ბა შე­უძ­ლია და არა ისი­ნი, რომ­ლებ­საც ეს ქვე­ყა­ნა გა­სარ­თო­ბად უნ­დათ და უნდა დარ­ჩნენ სა­ხელ­მწი­ფო სამ­სა­ხურ­ში ისი­ნი, ვინც ამ 25 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქმნი­და, აშე­ნებ­და, წინ მიჰ­ყავ­და ქვე­ყა­ნა, ვინც რე­ა­ლურ რე­ფორ­მებს ატა­რებ­და და ვი­საც პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი იყე­ნებ­დნენ, მათ ნა­მოღ­ვა­წარს სა­კუ­თარ დამ­სა­ხუ­რე­ბად თვლიდ­ნენ და იყე­ნებ­დნენ თა­ვი­ან­თი დი­დე­ბი­სათ­ვის.

ნუ იფიქ­რებთ, რომ ქვე­ყა­ნას მხო­ლოდ მავ­ნე წარ­სუ­ლი ჰქონ­და, გვახ­სოვ­დეს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო ნი­ჭი­ე­რი და მშრო­მე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის სამ­შობ­ლოა, თქვე­ნი სამ­შობ­ლო ჩემო ქარ­თვე­ლე­ბო, ჩემო თა­ნა­მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბო. მე­კი­თხე­ბი­ან, კონ­კრე­ტუ­ლად რის გა­კე­თე­ბას ვა­პი­რებ ან რო­გორ. მე გე­ტყვით, რომ როცა "იავ­ნა­ნას" ფონ­დი შევ­ქმე­ნი, გავ­ხდი ნი­ჭი­ე­რი და გულ­წრფე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ერ­თად შეკ­რე­ბის, მათ­თან ერთ გუნდში ყოფ­ნი­სა და მუ­შა­ო­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტი. სწო­რედ ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა მინ­და გა­მო­ვი­ყე­ნო ჩემი ქვეყ­ნის­თვის, ხელი შე­ვუ­წყო ნი­ჭი­ე­რი და გულ­წრფე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბას, ერთ გუნ­დად შეკ­ვრას და მათ­თან ერ­თად და­უ­ღა­ლავ შრო­მას. და ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩვენს გუნდში არი­ან, და იქ­ნე­ბი­ან მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად მეტ­ნი, იმ­დე­ნი, რამ­დე­ნიც სა­ჭი­როა, რომ ქვე­ყა­ნას ჰქონ­დეს დიდი წარ­მა­ტე­ბე­ბი. გვინ­და ის, რომ ქვე­ყა­ნამ არ გა­და­უხ­ვი­ოს ევ­რო­პულ გზას, გვინ­და რომ ამ ევ­რო­პულ ოჯახ­ში და­ვი­წყოთ ცხოვ­რე­ბა, გვინ­და რომ ვი­ყოთ არა მხო­ლოდ ეკო­ნო­მი­კუ­რად ძლი­ე­რი სა­ხელ­მწი­ფო, არა­მედ ღირ­სე­უ­ლი, სა­კუ­თა­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბის მქო­ნე, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი და სა­მა­გა­ლი­თო. გვინ­და რომ ევ­რო­პულ ოჯახ­ში თა­ნა­ცხოვ­რე­ბით მო­ვი­გოთ ჩვენ და გა­ვამ­დიდ­როთ ევ­რო­კავ­ში­რი ჩვე­ნი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით. არ გვინ­და რომ ქვე­ყა­ნას ჰყავ­დეს არა­ფორ­მა­ლუ­რი ბა­ტო­ნი და მისი გე­მოვ­ნე­ბით ვცხოვ­რობ­დეთ, მი­სი­ვე გე­მოვ­ნე­ბით შექ­მნილ სამ­ყა­რო­ში.

არ გვინ­და, ცოტა არ იყოს, შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა, რო­დე­საც სხვა­გან, და­სავ­ლეთ­ში თუ აღ­მო­სავ­ლეთ­ში გა­კე­თე­ბულ შე­ფა­სე­ბებს ვე­ლო­დე­ბო­დეთ ყო­ველ დი­ლით, გა­დი­დე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით და მო­ლო­დინ­ში გა­სუ­სუ­ლე­ბი, რას იტყვი­ან ჩვენ­ზე, შეგ­ვიშ­ვე­ბენ თუ არა რო­მე­ლი­მე ქვე­ყა­ნა­ში, დაგ­ვეხ­მა­რე­ბი­ან თუ არა ფუ­ლით, პო­ლი­ტი­კუ­რი გან­ცხა­დე­ბე­ბით თუ დე­მოკ­რა­ტი­ის მშე­ნებ­ლო­ბა­ში რჩე­ვე­ბით. გვინ­და ვი­ყოთ ფრან­გე­ბის, გერ­მა­ნე­ლე­ბის, ამე­რი­კე­ლე­ბის, ინ­გლი­სე­ლე­ბის, უელ­სე­ლე­ბის, შოტ­ლან­დი­ე­ლე­ბი­სა და ირ­ლან­დი­ე­ლე­ბის, ნორ­ვე­გი­ე­ლე­ბის, შვე­დე­ბი­სა და და­ნი­ე­ლე­ბის, ეს­პა­ნე­ლე­ბი­სა და იტა­ლი­ე­ლე­ბის მე­გო­ბა­რი, ყვე­ლა ევ­რო­პე­ლის მე­გო­ბა­რი, მათი ოჯა­ხის სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ა­ნი წევ­რი, ჩვე­ნი ევ­რო­პუ­ლი ოჯა­ხის ნამ­დვი­ლი წევ­რი, ევ­რო­პის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი, ევ­რო­პე­ლე­ბის ტოლი და სწო­რი, და არა ღა­რი­ბი, კო­რუმ­პი­რე­ბუ­ლი და ოკუ­პი­რე­ბუ­ლი, რო­მელ­საც სულ ხელი აქვს გაწ­ვდი­ლი, რო­მე­ლიც სულ დახ­მა­რე­ბას ითხოვს, და­ჩო­ქი­ლია, შე­ში­ნე­ბუ­ლი და უთავ­მოყ­ვა­რეო. ჩვენ ვართ ქარ­თვე­ლე­ბი! გვქვია სა­ქარ­თვე­ლო! ჩვენ, ყვე­ლა­ნი, ყვე­ლა ერის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვცხოვ­რობთ ერთ სახ­ლში და ამ სახ­ლს ჰქვია სა­ქარ­თვე­ლო. ჩვენ უნდა ვი­ყოთ და ვიქ­ნე­ბით ღირ­სე­უ­ლი ერის ღირ­სე­უ­ლი ქვე­ყა­ნა და ევ­რო­პე­ლე­ბი და ამე­რი­კე­ლე­ბი იქ­ნე­ბი­ან ჩვე­ნი ტოლი და სწო­რი, ჩვე­ნი თა­ნა­ბა­რუფ­ლე­ბი­ა­ნი მე­გობ­რე­ბი! რო­გორ? და­სა­წყი­სის­თვის, და­ვემ­შვი­დო­ბოთ წარ­სულს, უნდა გა­ვი­გოთ, რომ ეს ეპო­ქა დას­რულ­და, დამ­თავ­რდა, წარ­სულს ჩა­ბარ­და და თან გა­ი­ყო­ლა ყვე­ლა ის პო­ლი­ტი­კო­სი, რომ­ლის ამო­ცა­ნა იყო სხვა პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლა და არა ქვეყ­ნის აღ­ზე­ვე­ბა, სხვა პო­ლი­ტი­კოს­ზე გა­მარ­ჯვე­ბა და არა ქვეყ­ნის გა­მარ­ჯვე­ბა. 25 წელ­მა მოგ­ვი­ტა­ნა ის, რომ ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა მსოფ­ლი­ოს პო­ლი­ტი­კურ რუ­კა­ზე არ­სე­ბობს, მად­ლო­ბა ყვე­ლას, ვინც ამის­თვის იხარ­ჯე­ბო­და. იმავდრო­უ­ლად, მსოფ­ლი­ოს რუ­კა­ზე არ­სე­ბობს ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­საც არ აქვს მი­ზა­ნი, რო­მელ­საც არ აქვს მი­მარ­თუ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც არ გეგ­მავს მო­მა­ვალს, რო­მე­ლიც არ ცდი­ლობს იყოს თავ­მოყ­ვა­რე, ღირ­სე­უ­ლი, მებ­რძო­ლი, გავ­ლე­ნი­ა­ნი.

ჩვენ ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში მი­ვი­ღეთ ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­მაც არ იცის რა უნდა, გარ­და იმი­სა, რომ მე­დია თურ­მე უნდა იყოს თა­ვი­სუ­ფა­ლი და ბიზ­ნე­სი ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლი. 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ეს არ შე­იძ­ლე­ბა იყოს ქვეყ­ნის ამო­ცა­ნა, ეს უთავ­მოყ­ვა­რეო, უმიზ­ნო, უსაგ­ნო პო­ლი­ტი­კის ამო­ცა­ნაა. პო­ლი­ტი­კა უნდა გვთა­ვა­ზობ­დეს, ჩვენ კი უნდა ვირ­ჩევ­დეთ ჩვენს მო­მა­ვალს, ისეთს, რო­გო­რიც მოგ­ვწონს. ამის­თვის ცხოვ­რობს პენ­სი­ო­ნე­რი, რომ შიმ­ში­ლი­თა და ავა­დო­ბით არ მოკ­ვდეს?! ეს არის ჩვე­ნი ოც­ნე­ბა, რომ მე­დია იქ­ნე­ბა და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი? რომ სა­ხელ­მწი­ფო ბიზ­ნესს არ შე­უქ­მნის პრობ­ლე­მებს? ამის­თვის გავჩნდით? ეს გაგ­ვხდის ჩვენ ბედ­ნი­ერს? არა! ჩვენ ამის­თვის არ გავჩნდით, ჩვენ გავჩნდით არა მხო­ლოდ მოთ­მი­ნე­ბი­სათ­ვის, არა­მედ ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის. ჩვენ გვაქვს უფ­ლე­ბა ვი­ყოთ ბედ­ნი­ე­რი ერი! ჩვენ უნდა ვგრძნო­დეთ, რომ ჩვენ ზურგს სა­ხელ­მწი­ფო გვი­მაგ­რებს, ძლი­ე­რი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ხელ­მწი­ფო! ამას გრძნო­ბენ ებ­რა­ე­ლე­ბი ის­რა­ელ­ში, ამას გრძნო­ბენ ფრან­გე­ბი საფ­რან­გეთ­ში, ამას გრძნო­ბენ შვე­ი­ცა­რე­ლე­ბი შვე­ი­ცა­რი­ა­ში! ჩვე­ნი პო­ლი­ტი­კა არ გვე­უბ­ნე­ბა, რო­გო­რი უნდა იყოს ქვე­ყა­ნა სტრა­ტე­გი­უ­ლად, რა როლი უნდა ითა­მა­შოს მსოფ­ლიო თა­ნა­მე­გობ­რო­ბა­ში, რას გვინ­და მი­ვაღ­წი­ოთ რო­გორც ევ­რო­პე­ლებ­მა ევ­რო­პულ ოჯახ­ში, რა როლი უნდა ვი­თა­მა­შოთ იქ, რის გამო უნდა გვცენ პა­ტი­ვი ჩვენ­მა მე­ზობ­ლებ­მა და სხვა ქვეყ­ნებ­მა. და ამი­ტომ ჩვენ, სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი ვერ ვხე­დავთ, რო­გო­რი სამ­შობ­ლო გვექ­ნე­ბა ხვალ.

ეს ეტყო­ბა ჩვე­ნი საქ­მე არ არის, ეტყო­ბა, ჩვენ ეს არ უნდა ვი­ცო­დეთ. და რა­ტომ გინ­დათ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბავ, რომ ხალ­ხმა კი­დევ 4 წელი გით­მი­ნოთ? რო­გორ მო­ა­ხერ­ხებთ იმის გა­კე­თე­ბას, რაც აქამ­დე ვერ შეს­ძე­ლით? რო­გორ გა­ა­კე­თებთ იმას, რაც არ გინ­დათ გა­ა­კე­თოთ? რაც არ შე­გიძ­ლი­ათ? ჩვენ ვაკ­ვირ­დე­ბო­დით ყვე­ლას, ვინც ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში რა­ი­მე პო­ზი­ტი­უ­რის შექ­მნას ცდი­ლობ­და და გვერ­დით ვე­დე­ქით; ჩვენ გვტკი­ო­და და გვი­ხა­რო­და და ბო­ლოს გა­სა­გე­ბი გახ­და, რომ არ შეგ­ვიძ­ლია გა­რე­დან ყვე­ლაფ­რის ამის ყუ­რე­ბა. ჩვენ მოვ­დი­ვართ პო­ლი­ტი­კა­ში! ჩვენ­თან ერ­თად მსოფ­ლი­ოს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ქმნი­ან ჯგუ­ფებს ჩვენს და­სახ­მა­რებ­ლად და თქვენ მათ იხი­ლავთ! ჩვენ ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­სუ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი გვი­კავ­შირ­დე­ბი­ან და დახ­მა­რე­ბას აღგ­ვით­ქვა­მენ და თქვენ იხი­ლავთ მათ! და ჩვენ ვე­ლით ყვე­ლას, ვინც პირ­ველ რიგ­ში არის პა­ტი­ო­სა­ნი და კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი, რომ შე­მო­უ­ერ­თდეს ჩვენს გუნდს. თქვენ, კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რო და პა­ტი­ო­სა­ნო ადა­მი­ა­ნე­ბო, შე­მოგ­ვი­ერ­თდით, ჩვენ არ ვყოფთ ქვე­ყა­ნას ორ ნა­წი­ლად! ჩვენ სა­ერ­თოდ არ ვყოფთ ქვე­ყა­ნას ნა­წი­ლე­ბად! ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ ყვე­ლა, ვინც ცხოვ­რობს სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ჩვენ­თვის არის ქარ­თვე­ლი, თუნ­დაც ის სხვა ეროვ­ნე­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყოს.

ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ შე­იძ­ლე­ბა პო­ლი­ტი­კის კე­თე­ბა სუფ­თა ხე­ლე­ბით! დიახ, ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ არა­კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის ად­გი­ლი არ არის ჩვენს გვერ­დით! დიახ, ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ კა­ნო­ნი ყვე­ლას­თვის ერ­თია და ის იქ­ნე­ბა ერთი მდიდ­რი­სათ­ვის და ღა­რი­ბის­თვის; ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ პო­ლი­ტი­კო­სებს არ უნდა ჰქონ­დეთ შე­ღა­ვა­თი­ა­ნი პი­რო­ბე­ბი სხვა ადა­მი­ა­ნებ­თან შე­და­რე­ბით; დიახ, ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ ჩვენ ვართ უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი, დიახ, ჩვენ ვართ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი და ჩვენ ბევ­რნი ვართ. ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კის ტრა­გე­დია სწო­რედ ისაა, რომ არ­სე­ბო­ბენ პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც ზე­მო­დან გვი­ყუ­რე­ბენ, სა­კუ­თა­რი თავი პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლი ჰგო­ნი­ათ და და­ა­ვი­წყდათ, რომ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, და­ი­ბად­ნენ სა­ქარ­თვე­ლოს სოფ­ლებ­სა და ქა­ლა­ქებ­ში, გა­ი­ზარ­დნენ სა­ქარ­თვე­ლოს სოფ­ლებ­სა და ქა­ლა­ქებ­ში და ხში­რად ივი­წყე­ბენ ამას. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რმა ჩვენ­მა მო­ქა­ლა­ქემ უარი უთხრა ასეთ პო­ლი­ტი­კო­სებს, ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ემიჯ­ნე­ბა სიც­რუ­ეს სა­არ­ჩევ­ნო და­პი­რე­ბებ­ში, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი აც­ნო­ბი­ე­რებს, რომ ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კა ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში წარ­მა­ტე­ბას­თან კი არა, გა­ჭირ­ვე­ბას­თა­ნაა ასო­ცი­რე­ბუ­ლი.

არ შე­მიძ­ლია ორი­ო­დე სი­ტყვა არ ვთქვა თბი­ლის­ზე, ჩემს ქა­ლაქ­ზე. ეს ლა­მა­ზად და­გეგ­მი­ლი, უნი­კა­ლუ­რი, მდი­და­რი არ­ქი­ტექ­ტუ­რის ქა­ლა­ქი იყო, სა­ნამ თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კა არ მო­ვი­და ქა­ლაქ­ში. და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კის ერთ ნა­წილს ეს ქა­ლა­ქი გან­სა­კუთ­რე­ბით სძულ­და: პრაქ­ტი­კუ­ლად აღარ არის ვერა და ვაკე, სა­ბურ­თა­ლო სა­ცხოვ­რი­სად გა­მო­უ­სა­დე­გა­რი გახ­და იქ არ­სე­ბუ­ლი ეკო­ლო­გი­უ­რი პი­რო­ბე­ბის გამო და ახლა მი­ვა­დე­ქით ქა­ლა­ქის ძველ უბ­ნებს და მისი სა­უ­კე­თე­სო ნა­წი­ლი გვინ­და გარ­დავ­ქმნათ, გა­და­ვა­კე­თოთ, ძვე­ლი გა­ვა­ცუ­დოთ, ახა­ლი გა­ვა­ფე­ტი­შოთ. აღმშე­ნებ­ლო­ბა აუ­ცი­ლებ­ლია, მაგ­რამ არა კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის გა­ნად­გუ­რე­ბის ხარ­ჯზე. სო­ფე­ლი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნია ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კის­თვის, თით­ქოს იქ ჩვენ არ ვცხოვ­რობ­დეთ, თით­ქოს სო­ფე­ლი სხვა ქვე­ყა­ნაა, სხვა სა­ხელ­მწი­ფო. სოფ­ლის გან­ვი­თა­რე­ბის კონ­ცეფ­ცია არ არის ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კის პრი­ო­რი­ტე­ტი, სო­ფე­ლი ტვირ­თია, სამ­წუ­ხა­რო აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა პო­ლი­ტი­კის­თვის, იმი­ტომ რომ არ­ჩევ­ნე­ბიც მოვა, იმი­ტომ რომ სოფ­ლის ხმე­ბი გვჭირ­დე­ბა და გვახ­სენ­დე­ბა სო­ფე­ლი პე­რი­ო­დუ­ლად...

სა­ქარ­თვე­ლო მთის ქვე­ყა­ნაა და ჩვენ მთას ვკარ­გავთ. ძა­ლი­ან დაგ­ვი­ან­და მთის შე­სა­ხებ კა­ნონ­მდებ­ლო­ბის მი­ღე­ბა და რა­საც მი­ვაღ­წი­ეთ, ის სრუ­ლი­ად არა­საკ­მა­რი­სია. მთა და­იც­ლე­ბა, მთის­გან მუ­ზე­უ­მიც აღარ დარ­ჩე­ბა, ასე თუ გაგ­რძელ­და. და ამ საქ­მეს გული სჭირ­დე­ბა, გო­ნე­ბა და გული, თუმ­ცა არ გვცა­ლია, არ გვა­დარ­დებს, არ გვა­ღო­ნებს, მთა ჩვენ­გან შორს არის . . . ამი­ტომ, ამო­ცა­ნა შემ­დე­გია: ჩვენ უნდა შევ­ცვა­ლოთ ხალ­ხი პო­ლი­ტი­კა­ში, ჩვენ უნდა შევ­ცვა­ლოთ თა­ვად პო­ლი­ტი­კა და გვექ­ნე­ბა შან­სი შევ­ცვა­ლოთ ქვე­ყა­ნა. ეპო­ქა დას­რულ­და! ჩვენ, უბ­რა­ლოდ, უნდა გა­ვაც­ნო­ბი­ე­როთ ეს! აღარ არის პო­ლი­ტი­კა­ში არც უმეც­რე­ბის, არც უსინ­დი­სო­ე­ბის ად­გი­ლი, ისი­ნი მა­ინც იქ­ნე­ბი­ან, მაგ­რამ შე­ვე­ცა­დოთ, რომ ისი­ნი იყ­ვნენ უმ­ცი­რე­სო­ბა­ში. რას გპირ­დე­ბით? ბრძო­ლას! ჩვენ ვი­წყებთ პო­ლი­ტი­კურ მოძ­რა­ო­ბას "სა­ხელ­მწი­ფო ხალ­ხი­სათ­ვის"! პა­ა­ტა ბურ­ჭუ­ლა­ძე ერთ-ერთი თქვენ­თა­გა­ნი", - ნათ­ქვა­მია გან­ცახ­დე­ბა­ში.