სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, უწ­მინ­დე­სის და უნე­ტა­რე­სის, ილია II-ის სა­აღ­დგო­მო ეპის­ტო­ლე

"და­მიხ­სნის მე უფა­ლი ყო­ვე­ლი ბო­რო­ტი საქ­მი­სა­გან

და მა­ცხო­ნებს მე თა­ვის ზე­ცი­ურ სა­სუ­ფე­ველ­ში" (II ტიმ. 4,18)

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, სა­ე­რო დას­ნო, საყ­ვა­რელ­ნო დანო და ძმა­ნო!

ქრის­ტე აღ­დგა!

ქრის­ტე აღ­დგა! – გუ­გუ­ნე­ბენ ეკ­ლე­სი­ის ზა­რე­ბი,

ქრის­ტე აღ­დგა! დღე­სას­წა­უ­ლობს ცა და ქვე­ყა­ნა

ქრის­ტე აღ­დგა! – სი­ხა­რუ­ლით ვღა­ღა­დებთ ჩვენც და არა­მი­წი­ე­რი გრძნო­ბით აღვსილ­ნი ბო­რო­ტე­ბის ბა­ტო­ნო­ბის დას­რუ­ლე­ბას ვზე­ი­მობთ.

"სადა არს, სიკ­ვდი­ლო, სა­წერ­ტე­ლი შენი?

სადა არს, ჯო­ჯო­ხე­თო, ძლე­ვაი შენი?" (I კორ. 15,55).

დღეს ყვე­ლა ბედ­ნი­ე­რია, - მდი­და­რი თუ ღა­რი­ბი, მო­ხუ­ცი თუ ახალ­გაზ­რდა, ჯან­მრთე­ლი თუ სნე­უ­ლი... ურ­წმუ­ნო ადა­მი­ა­ნიც კი სხვა გრძნო­ბი­თაა გან­მსჭვა­ლუ­ლი.

- რა­ტომ არის ასე­თი ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი ეს ზე­ი­მი?

- იმი­ტომ, რომ მა­ცხო­ვარ­მა აღ­დგო­მით ზე­ცის კა­რიბ­ჭე­ნი გახ­სნა ყვე­ლას­თვის და ადა­მის მთე­ლი მოდ­გმა ადა­მის ცოდ­ვის გა­მომსყიდ­ველს შეჰ­ხა­რის.

- მაგ­რამ რის ფა­სად მოგ­ვე­ნი­ჭა ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბა?

"შენ­თვის ღმერ­თი შენი ვიქ­მენ ძედ შენ­და; შენ­თვის უმაღ­ლე­სი ზეს­კნელ­თა გარ­და­მოვ­ხედ ქუ­ე­ყა­ნად და ქვე­ყა­ნით შთავ­ხედ ქუ­ე­შე ქუ­ე­ყა­ნი­სა, რათა ხრწნი­ლე­ბი­სა­გან აღ­გად­გი­ნო," - ვკი­თხუ­ლობთ დიდი შა­ბა­თის სა­კი­თხავ­ში.

დიახ "ცოდ­ვის არმ­ცოდ­ნე (უფა­ლი) ცოდ­ვის მსხვერ­პლი გახ­და ჩვე­ნი გუ­ლის­თვის, რათა მას­ში ღმერ­თის სი­მარ­თლედ ვქცე­უ­ლი­ყა­ვით" (II კორ. 5.21).

ამ მოვ­ლე­ნის არსი რომ ნა­წი­ლობ­რივ მა­ინც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­როთ, ჯერ სუ­ლი­ე­რად გოლ­გო­თას უნდა მი­ვე­ახ­ლოთ, სა­დაც ჯვარ­ცმულ მა­ცხო­ვარ­თან ერ­თად ორი დამ­ნა­შა­ვეა გაკ­რუ­ლი ძელ­ზე.

ორი­ვე ავა­ზა­კი ცოდ­ვე­ბით და უკე­თუ­რე­ბე­ბით იყო სავ­სე, მაგ­რამ სუ­ლი­ე­რად სრუ­ლი­ად გან­სხვავ­დე­ბოდ­ნენ ერ­თმა­ნე­თის­გან.

ერთი შე­უ­რა­ცხყოფ­და უფალს და დას­ცი­ნო­და მას, მე­ო­რე კი თა­ვის ხვედრს სა­მარ­თლი­ა­ნად მი­იჩ­ნევ­და და სთხოვ­და იე­სოს შე­წყა­ლე­ბას.

დი­ა­დი რწმე­ნა! – ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ წმინ­და მა­მე­ბი მე­ო­რე ავა­ზა­კის ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას. სა­აღ­დგო­მო ერ­თერთ ჰო­მი­ლი­ა­ში ვკი­თხუ­ლობთ: თვით მო­ცი­ქუ­ლე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ხე­დავ­დნენ უკვე მკვდრე­თით აღ­მდგარ იე­სოს, კი­დევ მერ­ყე­ობ­დნენ და და­მამ­ტკი­ცე­ბელ სა­ბუ­თებს ეძი­ებ­დნენ, ჯვარ­ცმულ­მა ავა­ზაკ­მა კი ყვე­ლა­ზე და­მამ­ცი­რე­ბე­ლი სას­ჯე­ლით დას­ჯი­ლი ქრის­ტე იწა­მა და შეს­თხო­ვა: "მო­მიხ­სე­ნე მე, უფა­ლო, ოდეს მოხ­ვი­დე სუ­ფე­ვი­თა შე­ნი­თა"(ლუკა, 23,42); პა­სუ­ხად კი მი­ი­ღო: "ამინ, გე­ტყვი შენ: დღეს ჩემ­თა­ნა იყო სა­მო­თხე­სა"(ლუკა 23,43).

თავ­მდაბ­ლო­ბამ, სა­კუ­თარ ცოდ­ვა­თა გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბამ და სი­ნა­ნულ­მა ავა­ზაკს სუ­ლი­ე­რი თვა­ლი აუ­ხი­ლა, ჯვარ­ცმულ იე­სო­ში მა­ცხო­ვა­რი და­ა­ნა­ხა, რაც გახ­და მი­ზე­ზი ჯვრი­დან ზე­ცა­ში მისი მსწრაფლ აღყ­ვა­ნე­ბი­სა.

აქვე მინ­და შე­გახ­სე­ნოთ "ქარ­თლის ცხოვ­რე­ბა­ში" და­ცუ­ლი შემ­დე­გი ის­ტო­რია: იე­რუ­სა­ლი­მი­დან მო­სუ­ლი მოწ­ვე­ვის თა­ნახ­მად, დღე­სას­წა­ულ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად და, ამას­თან, მა­ცხოვ­რის ჯვარ­ცმა­ზე და­სას­წრე­ბად წას­ვლა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მცხოვ­რე­ბი ებ­რა­ე­ლე­ბი­დან, ლონ­გი­ნოზ­თან ერ­თად, მო­უ­წია წმინ­და სი­დო­ნი­ას ძმას, ელი­ოზს;

მათი დედა დი­დად წუხ­და იმის გამო, რაც შე­იძ­ლე­ბა წმინ­და ქა­ლაქ­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი­ყო, რად­გან გრძნობ­და, უსა­მარ­თლო გან­სჯა ხდე­ბო­და მარ­თლი­სა; ამი­ტო­მაც შვი­ლი და­ა­რი­გა, არ მი­ე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მა­ცხოვ­რის დას­ჯა­ში, რაც ელი­ოზ­მა აღას­რუ­ლა და მცხე­თა­ში მა­ცხოვ­რის კვარ­თი სწო­რედ მან და ლონ­გი­ნოზ­მა ჩა­მო­აბ­რძა­ნეს.

მა­ნა­მა­დე კი, პა­რას­კევ დღეს, როცა პა­სა­ნიკ­მა (ჯა­ლათ­მა) კვე­რი (იგი­ვე ურო) და­არ­ტყა იე­სოს ჯვარ­ზე მი­სა­ჭე­დებ­ლად, ელი­ო­ზის და წმინ­და სი­დო­ნი­ას დედა იმ­დე­ნად თა­ნა­ე­ზი­ა­რა ვნე­ბებს უფ­ლი­სას, რომ და­ჭე­დე­ბის ხმა მას გოლ­გო­თი­დან მცხე­თას მო­ეს­მა, სამ­სჭვალ­მა თით­ქოს გულ­ში გა­უ­ა­რა, ტკი­ვი­ლი­სა­გან სულ­შეძ­რულ­მა "იკრჩხი­ა­ლა მწა­რედ" აღ­მოთ­ქვა რა: "მშვი­დო­ბით, მე­ფო­ბაო ჰუ­რი­ა­თაო, რა­მე­თუ მოჰ­კალთ თა­ვი­სა მა­ცხო­ვა­რი და მხსნე­ლი" და სული გა­ნუ­ტე­ვა.

ეს არის იესო ქრის­ტეს, რო­გორც ჭეშ­მა­რი­ტი ღმერ­თის, სრუ­ლი აღი­ა­რე­ბა და ამას­თან, მის­თვის პირ­ვე­ლი მარ­ტვი­ლო­ბის მა­გა­ლი­თი კა­ცობ­რი­ო­ბის ის­ტო­რი­ა­ში.

ასე რომ, მა­ცხოვ­რის ჯვარ­ცმი­სას მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის ღირ­სი ორი პი­როვ­ნე­ბა აღეს­რუ­ლა ქრის­ტეს რწმე­ნით, - იე­რუ­სა­ლიმ­ში ავა­ზა­კი და მცხე­თას წმინ­და სი­დო­ნი­ას და ელი­ო­ზის დედა. წმ.სი­დო­ნი­ას დედა წმინ­და­ნად ახ­ლა­ხანს იქნა კა­ნო­ნი­ზე­ბუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის მიერ.

აღ­ვნიშ­ნავთ იმა­საც, რომ კე­თილ­გო­ნი­ე­რი ავა­ზა­კი ამა­ვე დროს, არის მო­ნა­ნუ­ლი ქრის­ტი­ა­ნის სიმ­ბო­ლო, რად­გან ჩვენ ყვე­ლა­ნი ცოდ­ვილ­ნი ვართ ღვთის წი­ნა­შე. მარ­თა­ლია, უფ­ლის ნათ­ლის­ღე­ბით ნა­თელ­ვი­ღეთ და გან­ვი­ბა­ნეთ სუ­ლი­სა და ხორ­ცის ბი­წი­სა­გან, მაგ­რამ ჩვე­ნი და­ცე­მუ­ლი ბუ­ნე­ბის გამო ნათ­ლო­ბის შემ­დე­გაც არ ვიშ­ლით ავ ზნეს და ვნე­ბა­თა მონა ვხდე­ბით ყო­ველ­დღი­უ­რად, რაც სა­უ­კუ­ნო და­ღუპ­ვას გვი­ქა­დის.

- რო­გორ მო­ვიქ­ცეთ?

- ღმერ­თს უნდა მი­ვუ­ახ­ლოვ­დეთ.

- და რა გა­ვა­კე­თოთ ამი­სათ­ვის?

- უნდა ვის­წავ­ლოთ სა­კუ­თარ თავ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა, თი­თო­ე­უ­ლი ჩვე­ნი ქმე­დე­ბის სწო­რი შე­ფა­სე­ბა, უნდა ვის­წავ­ლოთ ანა­ლი­ტი­კუ­რი აზ­როვ­ნე­ბა, თეთ­რი­სა და შა­ვის გარ­ჩე­ვა, რაც სა­შუ­ა­ლე­ბას მოგ­ვცემს ბო­როტს გან­ვე­შო­როთ და სი­კე­თეს ვემ­სა­ხუ­როთ.

სამ­წუ­ხა­როდ, თუნ­დაც მორ­წმუ­ნე, მაგ­რამ არა­ეკ­ლე­სი­უ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა­საც თავ­და­პირ­ვე­ლად ჰგო­ნია, რომ მათ, თით­ქოს, ცოდ­ვა არა აქვთ, რომ კარ­გი თვი­სე­ბე­ბი­სა­ნი არი­ან და არა­ფე­რი აქვთ სა­აღ­სა­რე­ბო და მო­სა­ნა­ნი­ე­ბე­ლი; მა­შინ, რო­დე­საც, მარ­თლაც, წმინ­დად მცხოვ­რებ­ნი გულ­წრფე­ლად მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ უღირ­სნია და მათ­ზე ცოდ­ვი­ლი სხვა არა­ვი­ნაა.

- ასე რა­ტომ ხდე­ბა?

- შე­გახ­სე­ნებთ აბბა დო­რო­თეს სა­უ­ბარს ქა­ლაქ ღა­ზას ერთ წარ­ჩი­ნე­ბულ და ფრი­ად გავ­ლე­ნი­ან მო­ქა­ლა­ქეს­თან:

- რო­გო­რად მი­გაჩ­ნია შენი თავი ამ ქა­ლაქ­ში? - ჰკი­თხა მას წმინ­დან­მა.

- ფაქ­ტია, ყვე­ლა მიც­ნობს და მა­ფა­სებს, - იყო პა­სუ­ხი.

- თუ კე­სა­რი­ა­ში წახ­ვალ, იქ რო­გო­რად მი­იჩ­ნევ შენს თავს?

- იქა­ურ დი­დე­ბულ­თა შო­რის უმ­ცი­რე­სად.

- ან­ტი­ო­ქი­ა­ში თუ იქ­ნე­ბო­დი?

- ჩვე­უ­ლებ­რივ მო­ქა­ლა­ქედ.

- და თუ კონ­სტან­ტი­ნე­პოლ­ში მე­ფის კარ­ზე მოხ­ვდე­ბო­დი?

- გლა­ხა­კად და არაფ­რის­მქო­ნედ.

ასე არის ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნიც, - უთხრა აბბა დო­რო­თემ, - რაც უფრო უახ­ლოვ­დე­ბა ღმერ­თს, მით მე­ტად ხე­დავს თა­ვის არა­რა­ო­ბას და უღირ­სო­ბას.

ხოლო ვინც მის­გან შორს არის, თავ­სი ცხოვ­რე­ბით თავ­მომ­წო­ნე­ობს.

ჩვენ უნდა და­ვი­წყოთ ჩვე­ნი თა­ვის შეც­ნო­ბა და ჩვე­ნი სი­სუს­ტე­ე­ბი­სა და ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბე­ბის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა.

რო­გორც წმინ­და მა­მე­ბი აღ­ნიშ­ნა­ვენ, მო­მაკ­ვდი­ნე­ბელ ვნე­ბე­ბი შემ­დე­გია: გე­მოთ­მოყ­ვა­რე­ბა, სიძ­ვა, ვერ­ცხლის­მოყ­ვა­რე­ბა, მრის­ხა­ნე­ბა, მო­წყი­ნე­ბა, უი­მე­დო­ბა, დი­დე­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა და ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა. სხვა ყვე­ლა­ფე­რი მათ­გან მომ­დი­ნა­რე­ობს. ამა თუ იმ ცოდ­ვამ ადა­მი­ან­ში თუ ღრმად გა­იდ­გა ფეს­ვი, მას დამ­ღუპ­ვე­ლი ზე­მოქ­მე­დე­ბა აქვს.

ამი­ტო­მაც, ნუ იფიქ­რებ, რომ თუ შენ, მა­გა­ლი­თად, კე­თი­ლი ხარ, მაგ­რამ ლოთი, ეს ცოდ­ვა მძი­მედ არ იმოქ­მე­დებს შენს მო­მა­ვალ ცხოვ­რე­ბა­ზე. ან, თუ გო­ნი­ე­რი ხარ, მაგ­რამ შუ­რით სავ­სე, ეს ხელს არ შე­გიშ­ლის ცხო­ნე­ბა­ში.

"ვინც თქვა არ იმ­რუ­შო, ისიც თქვა: არა კაც ჰკლა. ამი­ტომ, თუ არ იმ­რუ­შებ, მაგ­რამ კაცს მოკ­ლავ, რჯუ­ლის დამ­რღვე­ვი ხარ." (II ტიმ. 2, 10-11). ამას­თან, ვნე­ბებს შო­რის უხი­ლა­ვი, მტკი­ცე მი­ზეზ-შე­დე­გობ­რი­ვი კავ­ში­რია და თუ ადა­მი­ა­ნი ერთ-ერ­თმა მათ­გან­მა ჩა­ით­რია, ის ერთი სხვა ვნე­ბებ­საც მო­ი­ზი­დავს.

თუმ­ცა, რო­გორც ერთი ცოდ­ვა შობს მე­ო­რეს, ასე­თი­ვე თვი­სე­ბი­საა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სი­კე­თე­ნიც. იცო­დე, ერთ ღვთის­სათ­ნო საქ­მე­ში თუ გან­მტკიც­დე­ბი, სხვა სათ­ნო­ე­ბებ­საც შე­და­რე­ბით ად­ვი­ლად მო­ი­პო­ვებ.

მო­წა­ფის კი­თხვა­ზე: რა გა­ვა­კე­თო, რომ ღმერ­თს სათ­ნო ვეყო?, - ცნო­ბილ­მა ბერ­მა უპა­სუ­ხა: განა ყვე­ლა კე­თი­ლი საქ­მე კე­თი­ლი არ არის? აბ­რა­ა­მი იყო სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე და ღმერ­თი იყო მას­თან. და­ვით მეფე იყო მშვი­დი და ღმერ­თი იყო მას­თან, შენც და­უკ­ვირ­დი, რო­მე­ლი ქვე­ლი საქ­მის­კენ ის­წრაფ­ვის შენი სული, აკე­თე იგი ღვთის სა­დი­დე­ბე­ლად და სხვა მად­ლიც გან­მრავ­ლდე­ბა შენ­ში. ოღონდ, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, მო­ი­პო­ვე სი­ნა­ნუ­ლი და თავ­მდაბ­ლო­ბა, რაც არის ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი.

"შე­ი­ნა­ნეთ"! - ქა­და­გებ­და წმ. იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცე­მე­ლი.

"შე­ი­ნა­ნეთ, რა­მე­თუ მო­ახ­ლო­ე­ბულ არს სა­სუ­ფე­ვე­ლი ცათა" (მთ.4.17) - მო­უ­წო­დებ­და და მო­უ­წო­დებს მა­ცხო­ვა­რი და ამას­თან გვაფრ­თხი­ლებს:

"ყავთ ნა­ყო­ფი ღირ­სი სი­ნა­ნუ­ლი­სა," - რაც ნიშ­ნავს იმას, რომ სი­ნა­ნუ­ლი ჩა­დე­ნი­ლი ცოდ­ვის ტოლ­ფა­სი უნდა იყოს, ანდა ჭარ­ბობ­დეს მას, თუ გვინ­და, რომ აღი­ხო­ცოს იგი ჩვე­ნი სუ­ლი­დან. გა­ვიხ­სე­ნოთ მეზ­ვე­რე ზაქე წმინ­და სა­ხა­რე­ბი­დან. უფალ­თან შეხ­ვედ­რამ იგი ისე შეც­ვა­ლა, რომ უფალს აღუთ­ქვა მე­ბა­ჟე­ო­ბი­სას ხალ­ხის­გან უსა­მარ­თლოდ წარ­თმე­ულ ზედ­მეტს ოთხწი­ლად და­უბ­რუ­ნებ­და უკან ყვე­ლას, რად­გან იგ­რძნო თა­ვი­სი და­ნა­შა­უ­ლის სიმ­ძი­მე.

ღმერ­თს უყ­ვარს გულ­წრფე­ლად მო­ნა­ნუ­ლი ასე­თი ადა­მი­ა­ნი; უყ­ვარს იმ­დე­ნად, რომ მისი მო­წყა­ლე­ბა ფა­რავს ყვე­ლა­ზე დიდ და მძი­მე ცოდ­ვებ­საც.

- რო­გორ მივ­ხვდეთ, ცოდ­ვის ტოლ­ფა­სია თუ არა ჩვე­ნი სი­ნა­ნუ­ლი?

- თუ შე­დე­გად ჩვენ­ში ხდე­ბა ცოდ­ვას­თან სრუ­ლი გან­შო­რე­ბა და აზ­როვ­ნე­ბის და ცხოვ­რე­ბის წე­სის შეც­ვლა, - მიზ­ნის­თვის მიგ­ვიღ­წე­ვია.

ასე­თი სი­ნა­ნუ­ლი არის სინ­დი­სის განმწმენ­დე­ლი და აღ­მად­გი­ნე­ბე­ლი ძალა, სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დის მომ­ნი­ჭე­ბე­ლი და სას­წა­ულთმოქ­მე­დე­ბის უნა­რის მქო­ნე მად­ლი, ღვთის მო­წყა­ლე­ბის გამ­ღე­ბი ერ­თა­დერ­თი კარი.

სუ­ლი­ე­რი თვა­ლის ახე­ლა ზო­გი­ერთ პი­როვ­ნე­ბა­ში ნელ-ნელა ხდე­ბა, ზო­გი­ერ­თში კი - ერ­თბა­შად, თუმ­ცა ორი­ვე შემ­თხვე­ვა­ში სიწ­მინ­დის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა სე­რი­ო­ზულ ძა­ლის­ხმე­ვას მო­ი­თხოვს.

ამ ბრძო­ლა­ში დიდ შეც­დო­მას და­ვუშ­ვებთ, თუ მხო­ლოდ ჩვენს თავს და­ვეყ­რდნო­ბით, არა­მედ მუდ­მი­ვად უნდა ვლო­ცუ­ლობ­დეთ და უფალს ვუხ­მობ­დეთ, რად­გან მხო­ლოდ იგია ბო­რო­ტის შემ­მუს­ვრე­ლი და ჩვე­ნი გან­მაძ­ლი­ე­რე­ბე­ლი.

არ შე­ვუ­შინ­დეთ დრო­ე­ბით წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბებს!

წმინ­და მა­მე­ბი გვას­წავ­ლი­ან, რომ ის კი არ არის სა­ში­ში, თუ ვნე­ბე­ბი გვებ­რძვის და ჩვენც ვებ­რძვით მათ, არა­მედ ისე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა, როცა ვე­მორ­ჩი­ლე­ბით სხვა­დას­ხვა ვნე­ბას და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვის სურ­ვი­ლი აღარ გვაქვს.

უბე­დუ­რე­ბა იმა­ში კი არ არის, რომ შეს­ცო­დე, არა­მედ იმა­ში, რომ და­ცე­მულს ად­გო­მა არ გინ­და; უბე­დუ­რე­ბა ის კი არ არის რომ ვნე­ბებ­მა დრო­ე­ბით დაგძლია, არა­მედ ის, რომ ცოდ­ვა­ში ცხოვ­რე­ბა მოგ­წონს და ჯი­უ­ტად აგ­რძე­ლებ ასეთ ყო­ფას და სხვა­თაც ღუ­პავ.

ზოგს მი­აჩ­ნია, რომ ღვთის მცნე­ბე­ბის დაც­ვა ძნე­ლია და რად­გან ამის უნა­რი არა აქვს, ურ­ჩევ­ნია, ძვე­ლე­ბუ­რად გა­ნაგ­რძოს ცხოვ­რე­ბა, თუმ­ცა იცის, რომ სწო­რად არ იქ­ცე­ვა. დიდი ნა­წი­ლი კი ფიქ­რობს, რომ მის­თვის მთა­ვა­რია, დღეს, აქ ჰქონ­დეს ყვე­ლა­ფე­რი, აქ იგე­მოს ყვე­ლა შე­საძ­ლო სი­ა­მოვ­ნე­ბაც და გან­საც­დე­ლიც, რად­გან რა იქ­ნე­ბა გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, არ იცის და არ ეს­მის, რა­ტომ უნდა და­ი­ტან­ჯოს თავი რა­ღაც გა­ურ­კვე­ვე­ლი მო­მავ­ლი­სათ­ვის, რო­მე­ლიც მარ­თლა არ­სე­ბობს თუ არა, არა­ვინ უწყის.

ასე­თად მო­აზ­როვ­ნე­თათ­ვის, რა თქმა უნდა, რა­ი­მეს მტკი­ცე­ბას აზრი არა აქვს. ისი­ნი იმა­საც ვერ ხვდე­ბი­ან, რომ თუ ჩვენ მხო­ლოდ ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის ვი­ყა­ვით შექ­მნილ­ნი, მა­შინ, წე­სით, სიკ­ვდი­ლი არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო და ჩვე­ნი ყო­ფაც აქ, ამ მი­წა­ზე და­უს­რუ­ლებ­ლად უნდა გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო.

ხმე­ლე­თი­სა და ზღვის­ქვე­შე­თი, ფლო­რა და ფა­უ­ნა, მზის გა­ლაქ­ტი­კა (სხვა­ზე რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვათ) მთე­ლი თა­ვი­სი ურ­თუ­ლე­სი მე­ქა­ნიზ­მე­ბით ნუთუ მარ­ტო იმის­თვის შე­იქ­მნა, რომ ჩვენ ამ გა­რე­მო­ში 40, 80 თუ 100 წელი დავ­ყოთ მხო­ლოდ და მერე უკ­ვა­ლოდ გავ­ქრეთ? ეს ხომ უაზ­რო­ბაა.

ნუ მი­ვემ­სგავ­სე­ბით მა­ცხოვ­რის გვერ­დით ჯვარ­ცმულ იმ ავა­ზაკს, რო­მელ­მაც მთე­ლი სი­ცო­ცხლის მან­ძილ­ზეც და ძელ­ზე ყოფ­ნი­სა­საც ვერ გა­ი­გო, რა იყო სი­ცო­ცხლის აზრი, ვერც ქრის­ტე შე­იც­ნო, და კი­დევ უა­რე­სი, - ბო­ლომ­დე შე­უ­რა­ცხყოფ­და და დას­ცი­ნო­და მას.

ღმერ­თმა ყვე­ლა და­ი­ფა­როს ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა­გან.

თუ ძელ­ზედ გაკ­რუ­ლი მე­ო­რე ავა­ზა­კი სიმ­ბო­ლოა მორ­წმუ­ნე და მო­ნა­ნუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბი­სა, ეს ავა­ზა­კი სა­ხეა ურ­წმუ­ნო და უგუ­ლის­ხმო, სი­ნა­ნუ­ლის არმ­ქო­ნე ხალ­ხი­სა. ჩვენ რო­მელ ავა­ზაკს ვგა­ვართ? რო­გო­რი იქ­ნე­ბა ჩვე­ნი ჯვა­რი, - გა­დამ­რჩე­ნე­ლი, თუ წარმ­წყმე­დე­ლი?

"ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ჩვე­ნი ყოფა ქარ­ვას­ლას ჰგავს, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი იყი­დე­ბა, - წე­რენ წმინ­და მა­მე­ბი, - წა­რუ­ვა­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბის შე­ძე­ნა თუ გსურთ, წარ­მა­ვა­ლი დრო­ე­ბი­თი სი­კე­თე­ნი უნდა დათ­მოთ, რად­გან იგი მხო­ლოდ ასე­თი სა­ფა­სუ­რით მო­ი­პო­ვე­ბა; მაგ­რამ თუ ამ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას ახლა ხე­ლი­დან გა­უშ­ვებთ, მას სა­მუ­და­მოდ და­კარ­გავთ, რად­გან ასე­თი სა­შუ­ა­ლე­ბა აღა­რა­სო­დეს გვექ­ნე­ბა."

რო­დე­საც ვსა­უბ­რობთ, რომ დრო­ე­ბი­თი სი­კე­თე­ნი უნდა დავ­თმოთ მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის­თვის, ეს სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს იმას, რომ მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნი (სა­ე­რო თუ სა­სუ­ლი­ე­რო პირი) ამ­ქვეყ­ნი­ურ ცხოვ­რე­ბას მუდ­მივ მწუ­ხა­რე­ბა­ში ატა­რებს; სუ­ლაც არა. ცოდ­ვას­თან და სხვა­დას­ხვა ბო­რო­ტე­ბას­თან სუ­ლი­ე­რი ბრძო­ლა თუ ხდე­ბა ლოც­ვი­თა და ღმერ­თზე მინ­დო­ბით, უფალ­თან უხი­ლა­ვი, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რი ისე­თი კავ­ში­რი მყარ­დე­ბა, ისე­თი სხვა გან­ცდა შე­მო­დის, რომ იგი თა­ვი­სი სიძ­ლი­ე­რით ფა­რავს ნე­ბის­მი­ერ ტკი­ვილს. ამი­ტო­მაც ამ­ბო­ბენ, რომ ამ­გვა­რად მცხოვ­რებ­თათ­ვის სა­მო­თხე დე­და­მი­წი­დან იწყე­ბაო.

დიახ, ადა­მი­ა­ნი ბედ­ნი­ე­რე­ბი­სათ­ვი­საა შექ­მნი­ლი და ამას ეს­წრაფ­ვის იგი მა­ში­ნაც, რო­დე­საც ვნე­ბებს ემო­ნე­ბა და მა­ში­ნაც, რო­დე­საც ცოდ­ვებს გა­ნე­შო­რე­ბა.

ვი­საც ცოდ­ვის მო­რევ­ში ყოფ­ნა მოს­წონს და ამა­ში ჰპო­ვებს მხო­ლოდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას, მის­თვის გა­უ­გე­ბა­რი და მი­უ­ღე­ბე­ლია ის სი­ხა­რუ­ლი და ნე­ტა­რე­ბა, რო­მელ­საც ჯვარ­ცმუ­ლი იესო გვთა­ვა­ზობს.

მას სხვა ვე­რაფ­რით და­ვეხ­მა­რე­ბით, გარ­და ლოც­ვი­სა და ჩვენც შევ­თხო­ვოთ აღ­დგო­მილ მა­ცხო­ვარს, ყვე­ლას გა­უ­ნა­თოს გული და გო­ნე­ბა წა­რუ­ვა­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბის შე­საგ­რძნო­ბად.

რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბა სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის დაძ­ლე­ვას გუ­ლის­ხმობს. რა თქმა უნდა, ამ გზა­ზე ხში­რად გვხვდე­ბა ცი­ლის­წა­მე­ბა, ღვარ­ძლი, გა­ჭირ­ვე­ბა, შური...და დგე­ბა ისე­თი მო­მენ­ტე­ბიც, როცა ჩვენც აღ­მოგ­ვხდე­ბა: "მა­მაო ჩემო! თუ შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ამა­რი­დე ეს სას­მი­სი" (მთ. 26,39), ანდა "ღმერ­თო ჩემო, ღმერ­თო ჩემო, რა­ი­სათ­ვის და­მი­ტე­ვებ მე" (მთ. 27,46), მაგ­რამ ყო­ველ­თვის უნდა გვახ­სოვ­დეს, რომ ღმერ­თი იმა­ზე დიდ ჯვარს არ მოგ­ვცემს, რისი ტვირ­თვაც არ ძალ­გვიძს. ამი­ტო­მაც, გა­ჭირ­ვე­ბის ჟამს მას­ვე უნდა მივ­მარ­თოთ, სუ­ლი­ე­რი ღვაწ­ლი გან­ვაძ­ლი­ე­როთ და პრობ­ლე­მე­ბი მა­ლე­ვე და­იძ­ლე­ვა.

გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა არ არ­სე­ბობს!

ხოლო ის, ვინც სი­სუს­ტის, ში­შის თუ სხვა რა­ი­მე მი­ზე­ზის გამო თვით­მკვლე­ლო­ბით ამ­თავ­რებს სი­ცო­ცხლეს, რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ას კი არ გა­ნე­რი­დე­ბა, არა­მედ მა­რა­დი­უ­ლი ტან­ჯვის მო­რევ­ში შე­დის. ამი­ტო­მაც, ვი­საც ასე­თი ფიქ­რე­ბი გა­უჩ­ნდე­ბა, მსწრაფლ უნდა მო­ი­შო­როს თა­ვი­დან, მო­ძღვარ­თან მი­ვი­დეს აღ­სა­რე­ბა თქვას, რათა სუ­ლი­ე­რად გან­მტკიც­დეს და ბო­რო­ტის მარ­წუ­ხე­ბის­გან თავი და­იც­ვას.

სამ­წუ­ხა­როდ, ბოლო დროს თვით­მკვლე­ლო­ბის ფაქ­ტე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბით გახ­შირ­და გარ­და­მა­ვა­ლი ასა­კის ახალ­გაზ­რდებს შო­რის.

მათ­ში ემო­ცი­უ­რი ფონი გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლია. ამას­თან, გა­რე­მოს შეც­ნო­ბი­სა და ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი მიმ­დი­ნა­რე­ობს, რა­საც შე­იძ­ლე­ბა არას­წო­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა მი­ე­ცეს. ამი­ტო­მაც, ჩვენს გო­გო­ნებ­სა და ვა­ჟებს ამ პე­რი­ოდ­ში მშობ­ლე­ბი­სა­გან მეტი ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბათ. მარ­თა­ლია, ეკო­ნო­მი­ურ­მა გა­ჭირ­ვე­ბამ დე­დაც და მა­მაც აი­ძუ­ლა, რომ ლუკ­მა-პუ­რის სა­შოვ­ნე­ლად მთე­ლი დღე სახ­ლის გა­რეთ დაჰ­ყონ, მაგ­რამ შვილ­ზე მზრუნ­ვე­ლო­ბა უმ­თავ­რე­სია და აქ, რო­გორც ქა­ლის, ისე მა­მა­კა­ცის, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა თა­ნა­ბა­რია.

მო­ზარ­დე­ბი­სათ­ვის ყუ­რა­დღე­ბის მიქ­ცე­ვა მკაცრ მო­პყრო­ბას არ გუ­ლის­ხმობს. პი­რი­ქით, ეს ისე­თი ასა­კია, რო­დე­საც თქვენ, მშობ­ლე­ბი, მათ მე­გობ­რად უნდა ექ­ცეთ, მეტი სით­ბო აჩ­ვე­ნოთ, და­ინ­ტე­რეს­დეთ მათი მიზ­ნე­ბით, ცხოვ­რე­ბის წე­სით, სა­მე­გობ­რო წრით, რომ თა­ნამ­დგო­მად მი­გი­ღონ და გუ­ლახ­დილ­ნი გახ­დნენ. ეს თქვენ­თვი­საც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია და მათ­თვი­საც.

აქვე შე­ვე­ხე­ბი ქუ­ჩის ბავ­შვე­ბის პრობ­ლე­მას. ისი­ნიც ჩვე­ნი ხვა­ლინ­დე­ლი დღის შე­მომ­ქმედ­ნი იქ­ნე­ბი­ან და, ბუ­ნებ­რი­ვია, მე­ტად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, თუ რო­გორ პი­როვ­ნე­ბე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბი­ან.

უკვე 21 წე­ლია ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით იღ­ვწის ჩვე­ნი ეკ­ლე­სია; სა­თა­ნა­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი, არა­სამ­თავ­რო­ბო სექ­ტო­რი, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ამ თე­მა­ზე კარ­გა­ხა­ნია სე­რი­ო­ზუ­ლად მუ­შა­ობს. ჩვენ მზად ვართ მო­მა­ვალ­შიც, შე­საძ­ლებ­ლო­ბი­სა­მებრ, გვერ­დში და­ვუდ­გეთ მათ. უმეთ­ვალ­ყუ­რე­ოდ დარ­ჩე­ნი­ლი პა­ტა­რე­ბი ქუ­ჩა­ში არ უნდა ცხოვ­რობ­დნენ და ამას მალე უნდა მი­ვაღ­წი­ოთ.

ეკ­ლე­სი­ას დიდი სურ­ვი­ლი აქვს, მზრუნ­ვე­ლო­ბა გა­უ­წი­ოს იმ ახალ­გაზ­რდებს, რო­მელ­თაც ასა­კის გამო ბავ­შვთა სახ­ლებ­ში აღარ აჩე­რე­ბენ, წა­სას­ვლე­ლიც არ­სად აქვთ და არც ცხოვ­რე­ბის­თვის არი­ან მომ­ზა­დე­ბულ­ნი.

ჩვენ გა­მოვ­ყა­ვით რო­გორც ტე­რი­ტო­რია, ასე­ვე შე­ნო­ბა და არა­სამ­თავ­რო­ბო სექ­ტორ­თან, ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­სა და მე­რი­ას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბით ვფიქ­რობთ, აქ გავ­ხსნათ სა­ხე­ლო­ბო-პრო­ფე­სი­უ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი, სა­დაც 18 წლის გო­გო­ნე­ბი­სა და ვა­ჟე­ბის გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბა 23 წლამ­დე იცხოვ­რებს კი­დეც და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი არ­სე­ბო­ბის­თვი­საც მო­ემ­ზა­დე­ბა.

ეს, რა თქმა უნდა, მე­ტად მცი­რეა იმ საქ­მეს­თან შე­და­რე­ბით, რაც გა­სა­კე­თე­ბე­ლია, რო­გორც ეკ­ლე­სი­ის, ისე სა­ხელ­მწი­ფოს მხრი­დან.

მრა­ვალ პრობ­ლე­მას ეშ­ვე­ლე­ბა, თუ მო­სახ­ლე­ო­ბა და­საქმდე­ბა, თუ მცი­რე ბიზ­ნე­სი გან­ვი­თარ­დე­ბა და სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბა აღორ­ძინ­დე­ბა.

მეტი გა­სა­ქა­ნი უნდა მი­ე­ცეს მი­ნან­ქრის, ოქ­რო­სა და ვერ­ცხლის და­მუ­შა­ვე­ბას, მზი­სა და ქა­რის ენერ­გი­ის გა­მო­ყე­ნე­ბას, წყლის ექ­სპორ­ტს, კე­რა­მი­კის, შუ­ში­სა და თი­ხის წარ­მო­ე­ბას, მცი­რე ჰე­სე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბას, ტუ­რიზმს და სხვა.

სამ­წუ­ხა­როა, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ დღე­ის­თვის სა­ქარ­თვე­ლოს შე­მო­აქვს სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის კვე­ბის პრო­დუქ­ტე­ბის 80%; არა­და ქვე­ყა­ნას აქვს რე­ა­ლუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იმი­სა, რომ სრუ­ლად და­აკ­მა­ყო­ფი­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა და მის გა­ტა­ნა­ზეც იფიქ­როს. ამის­თვის კი, უნდა გაძ­ლი­ერ­დეს რო­გორც ოჯა­ხუ­რი მე­ურ­ნე­ო­ბე­ბი და წა­ხა­ლის­დეს სხვა კერ­ძო ინი­ცი­ა­ტი­ვე­ბი; ად­გილ­ზე უნდა აშენ­დეს გა­და­მა­მუ­შა­ვე­ბე­ლი მცი­რე სა­წარ­მო­ე­ბი, შე­იქ­მნას მე­ქა­ნი­ზე­ბუ­ლი ჯგუ­ფე­ბი, რომ­ლე­ბიც სოფ­ლებს მო­ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან.

სა­სურ­ვე­ლი იქ­ნე­ბა, თუ თი­თო­ე­ულ რე­გი­ონს თან­ხის გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბა გა­მო­ე­ყო­ფა და თავ­და­პირ­ვე­ლად სა­ხელ­მწი­ფო­ვე იზ­რუ­ნებს გა­სა­ღე­ბა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და ამ მხა­რი­სათ­ვის ყვე­ლა­ზე მომ­გე­ბი­ა­ნი მი­მარ­თუ­ლე­ბე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე. მო­სახ­ლე­ო­ბას ბიძ­გის და ორი­ენ­ტა­ცი­ის მი­ცე­მა სჭირ­დე­ბა, გო­ნივ­რუ­ლი დახ­მა­რე­ბა უნდა, რომ თა­ვი­სი შრო­მის ნა­ყო­ფი და­ი­ნა­ხოს და იგ­რძნოს, რომ მისი საქ­მი­ა­ნო­ბა შე­დე­გის მომ­ტა­ნია.

მა­შინ ქვე­ყა­ნა მა­ლე­ვე და­ი­წყებს აღორ­ძი­ნე­ბას და ხალ­ხში შრო­მის სიყ­ვა­რუ­ლი აღ­დგე­ბა. სა­ყო­ველ­თაო ჯან­დაც­ვა, მთის კა­ნო­ნი, სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის მიზ­ნით და­გეგ­მი­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი იმე­დით გან­გვა­წყობს, თუმ­ცა მათ მიერ გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი დახ­მა­რე­ბე­ბის თა­ო­ბა­ზე ხალ­ხის ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლო­ბა მეტი უნდა იყოს, რომ მო­სახ­ლე­ო­ბამ სრუ­ლად გა­მო­ი­ყე­ნოს არ­სე­ბუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი.

ჩვენ­თვის ამ ქვეყ­ნად მო­ცე­მუ­ლი სი­ცო­ცხლის დრო უდი­დე­სი დატ­ვირ­თვი­საა, რად­გან ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის ამ პე­რი­ოდ­ში ხდე­ბა მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის მო­პო­ვე­ბა ან და­კარ­გვა.

სწო­რად რომ ვი­ცხოვ­როთ, ფი­ზი­კუ­რი, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი და სუ­ლი­ე­რი შრო­მა უნდა შე­ვუ­თავ­სოთ ერ­თმა­ნეთს და ამას­თან, უნდა ვი­ცო­დეთ ისიც, რომ ყო­ველ დროს თა­ვი­სი მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი აქვს. იგი ამა თუ იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბას ხელს უწყობს, ან უგუ­ლე­ბელ­ჰყოფს. უნდა გა­ვაც­ნო­ბი­ე­როთ, რო­გო­რია ჩვე­ნი დრო­ის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, რომ ად­ვი­ლად გან­ვსა­ზღვროთ ჩვე­ნი ად­გი­ლი ამ სამ­ყა­რო­ში და ვუ­პა­სუ­ხოთ მის გა­მოწ­ვე­ვებს.

თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბამ "სი­ახ­ლის" სა­ხე­ლით წინ წა­მოს­წია "მეს" პრინ­ცი­პი, გარ­თო­ბა, ბუნ­დო­ვა­ნი აზ­როვ­ნე­ბა, ვულ­გა­რუ­ლი მე­ტყვე­ლე­ბა, აქ­ცენ­ტი ნა­წილ­ზე და არა მთელ­ზე...ანუ ის, რა­საც არა აქვს დიდი დატ­ვირ­თვა და სიღ­რმე.

სა­ნაც­ვლოდ, და­მამ­ცი­რებ­ლად წარ­მო­ა­ჩე­ნენ ისეთ ცნე­ბებს, რო­გო­რი­ცაა ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა, ღირ­სე­ბა, გო­ნი­ე­რე­ბა, სამ­შობ­ლო, მოყ­ვა­სი და სხვა.

ასე­თი ტენ­დენ­ცი­ე­ბი ახალ­გაზ­რდას პი­როვ­ნე­ბად კი არა, მა­სის ნა­წი­ლად აყა­ლი­ბებს და სა­შუ­ა­ლო დო­ნის, ყვე­ლაფ­რის შემ­გუ­ე­ბელ არ­სე­ბად აქ­ცევს, რო­მე­ლიც ცხოვ­რობს დღე­ვან­დე­ლი დღით და მო­მა­ვა­ლი არ აინ­ტე­რე­სებს.

შენ არ აჰ­ყვე წუ­თი­სოფ­ლის დი­ნე­ბას და მის­გან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბულ გან­წყო­ბას. ამა სოფ­ლის სული არის სული სიც­რუ­ი­სა. იგი დღეს ერთ რა­მეს გა­ნა­დი­დებს, ხვალ სხვას. განა ჩვენ მოწ­მე­ნი არა ვართ იმი­სა, რომ რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წილს 10-20-40 წლის წინ კარ­გად და მი­სა­ბა­ძად მი­აჩ­ნდა, დღეს მას დას­ცი­ნის?! ასე­ვე იქ­ნე­ბა ცოტა ხნის შემ­დეგ იმ "ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბის" მი­მართ, რა­საც იგი დღეს ხოტ­ბას ას­ხამს.

შენ იფიქ­რე მა­რა­დი­ულ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­ზე და ეცა­დე, შენი მე­ო­ბა, შენი ღირ­სე­ბა არა­სო­დეს და­კარ­გო. უფ­ლის მცნე­ბე­ბი იყოს შენი წარმ­მარ­თვე­ლი. ეცა­დე შენი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მი­ხედ­ვით მაქ­სი­მუ­მი გა­ი­ღო. ამას­თან, ზო­მი­ე­რე­ბა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნე, გა­ა­კე­თე ისე, რომ შენ­მა სწორ­მა ქმე­დე­ბამ სი­ხა­რუ­ლი მო­გი­ტა­ნოს და არა შფო­თი და ასე, ნელ-ნელა გან­მტკიც­დე­ბი სათ­ნო­ე­ბებ­ში.

მი­ემ­სგავ­სე ლოტს, რო­მე­ლიც ცხოვ­რობ­და სო­დომ­ში, სა­დაც ყვე­ლა უკა­ნო­ნო­ბას სჩა­დი­ო­და, მაგ­რამ იგი სხვე­ბი­ვით არ იქ­ცე­ო­და, არა­მედ აკე­თებ­და იმას, რაც ღვთის­თვის სათ­ნო იყო, ამი­ტო­მაც გა­დარ­ჩა.

ის­წავ­ლე ლოც­ვა!

ლოც­ვა სა­უ­ბა­რია ღმერ­თთან, გუ­ლის­ნა­დე­ბის მის წი­ნა­შე გან­ფე­ნაა, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მის შვი­ლად შეც­ნო­ბა და ღვთის მად­ლი­სა და შე­წევ­ნის მო­პო­ვე­ბაა; თუმ­ცა სუ­ლი­ე­რი შრო­მა მარ­ტო ლოც­ვას არ გუ­ლის­ხმობს. რო­გორც უკვე აღ­ვნიშ­ნეთ, ეს, რა თქმა უნდა, აგ­რეთ­ვე, არის სწო­რი სუ­ლი­ე­რი აზ­როვ­ნე­ბა და სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა. ეს რომ შევ­ძლოთ უფ­ლის მხსნელ მარ­ჯვე­ნას ხელი უნდა ჩავ­ჭი­დოთ და მას­თან ვი­ყოთ გა­ნუ­შო­რებ­ლად.

მაშ, არ შე­ვუ­შინ­დეთ დაბ­რკო­ლე­ბებს, არ შევ­წყვი­ტოთ ბრძო­ლა გან­წმენ­დი­სათ­ვის და ვი­ცო­დეთ, რომ რო­გო­რი და­ცე­მუ­ლიც არ უნდა ვი­ყოთ, უფალს ვუყ­ვარ­ვართ და გვე­ლო­დე­ბა,ელო­დე­ბა ჩვენს სი­ნა­ნულს; ამი­ტო­მაც ბრძა­ნებს: "არ მოვ­სულ­ვარ მარ­თალ­თა მო­სა­წო­დებ­ლად, არა­მედ ცოდ­ვილ­თა სი­ნა­ნუ­ლის­თვის" (მთ.9,13), "მო­ვე­დით ჩემ­და ყო­ველ­ნი მაშ­ვრალ­ნი და ტვირ­თმძი­მე­ნი და მე გან­გის­ვე­ნოთ თქვენ" (მთ.11,28), "რა­მე­თუ უღე­ლი ჩემი ტკბილ არს, და ტვირ­თი ჩემი სუ­ბუქ არს" (მთ. 11,30).

ოღონდ ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა არ გა­დავ­დოთ ხვა­ლი­სათ­ვის, რად­გან ეს ხვა­ლე შე­იძ­ლე­ბა აღარ დად­გეს.

თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს სას­წა­ულთმოქ­მე­დე­ბის უდი­დე­სი უნა­რი გვაქვს; თუ ღმერ­თს მი­ვე­ახ­ლე­ბით და ცოდ­ვე­ბი­სა­გან გან­ვთა­ვი­სუფ­ლდე­ბით, ჩვენს სულ­ში დიდი ცვლი­ლე­ბის მომსწრე­ნი გავ­ხდე­ბით. ამი­სი მა­გა­ლით­ნი არი­ან წმინ­და­ნე­ბი. ისი­ნიც ისე­თი­ვე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ, რო­გო­რიც ჩვენ ყვე­ლა­ნი, ბევრ მათ­განს ადრე ჩვენ­ზე არა­ნაკ­ლე­ბი სი­სუს­ტე­ე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­და, მაგ­რამ სი­ნა­ნუ­ლით, აღ­სა­რე­ბით, ზი­ა­რე­ბით და სუ­ლი­ე­რი ღვაწ­ლით ზე­ცი­ურ სა­სუ­ფე­ველს მი­აღ­წი­ეს. ამი­ტო­მაც წერს ნე­ტა­რი ავ­გუს­ტი­ნე, წმინ­დან­თა რი­ცხვი ყო­ფილ ცოდ­ვილ­თა რი­გე­ბი­დან მრავ­ლდე­ბაო.

მაშ, შე­ვი­მო­სოთ სი­ხა­რუ­ლი, ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, რუს­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, სო­მეხ­ნო, ასი­რი­ელ­ნო, უდინ­ნო, ქისტნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო, ქურთნო, იე­ზიდ­ნო და ყო­ველ­ნო მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და უცხო­ეთ­ში მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო!

მა­ცხო­ვა­რი დღეს იმე­დით აღავ­სებს მთელ სამ­ყა­როს; თი­თო­ე­ულ­მა ჩვენ­გან­მაც ვი­ქო­ნი­ოთ სა­სო­ე­ბა იმი­სა, რომ: "და­მიხ­სნის მე უფა­ლი ყო­ვე­ლი ბო­რო­ტი საქ­მი­სა­გან და მა­ცხო­ნებს მე თა­ვის ზე­ცი­ურ სა­სუ­ფე­ველ­ში."

ქრის­ტე აღ­დგა!

აღვდგეთ და ამი­ე­რი­დან ჩვენც "წარ­ვი­დეთ სიკ­ვდი­ლი­სა­გან ცხოვ­რე­ბად, წარ­ვი­დეთ ხრწნი­ლე­ბი­სა­გან უხრწნე­ლე­ბად, ბნე­ლი­სა­გან ნათ­ლად, მო­ნე­ბი­სა­გან თა­ვი­სუფ­ლე­ბად, რათა ვი­ხა­როთ ორ­სავ სო­ფელ­სა შინა, ამინ!

თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი,

აღ­დგო­მა ქრის­ტე­სი

2016 წელი

"No trouble without outlet" – Easter Epistle by Patriarch of Georgia