პოლიტიკა
საზოგადოება
მსოფლიო

7

ივნისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

შაბათი, მთვარის მეთორმეტე დღე დაიწყება 18:20-ზე, მთვარე მორიელში იქნება 06:22-დან – რეკომენდებულია მოლაპარაკებების წარმოება. დახმარების თხოვნა. გამოიჩინეთ ნებისყოფა, გამძლეობა, სიმტკიცე და პატიოსნება სამსახურში. გამოავლინეთ საკამათო საკითხების გადაჭრის, კონფლიქტების მოგვარების და კომპრომისებზე წასვლის უნარი. არ არის რეკომენდებული გადაჭარბებული ზრუნვა. ახალი წამოწყებები. აჩქარების და აურზაურის გამოვლინება. საუკეთესო დღეა ოჯახის შესაქმნელად. დღეს მაქსიმალური სიყვარული და მზრუნველობა გამოიჩინეთ პარტნიორის მიმართ და ეცადეთ, არ გაანაწყენოთ.
Faceამბები
მეცნიერება
სამხედრო
სამართალი
კულტურა/შოუბიზნესი
მოზაიკა
სპორტი
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"ქართველებმა გადამარჩინეს" - ტკივილით სავსე ცხოვრება, მოძალადის სინანული და მზრუნველობის საოცარი მაგალითი
"ქართველებმა გადამარჩინეს" - ტკივილით სავსე ცხოვრება, მოძალადის სინანული და მზრუნველობის საოცარი მაგალითი

სა­ხე­ლად - სა­მი­რი ჰქვია, გვა­რი - უც­ნო­ბია. და­ი­ბა­და უკ­რა­ი­ნა­ში, კი­ევ­ში. დე­და უკ­რა­ი­ნე­ლი ჰყავ­და, მა­მა - ბო­შა. ახ­სოვს სტუმ­რი­ა­ნო­ბა ოჯახ­ში, სა­დაც ხში­რად, ბო­შურ სიმ­ღე­რებს ას­რუ­ლებ­დ­ნენ. მის მეხ­სი­ე­რე­ბას ბავ­შ­ვო­ბი­დან კი­დევ ერ­თი "კად­რი" შე­მორ­ჩა, რო­მელ­მაც მთე­ლი მი­სი მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა გან­საზღ­ვ­რა.

4 წლის ბიჭს დე­და ეუბ­ნე­ბა, - წა­მო­დი, ქა­ლაქ­ში გა­ვი­სე­ირ­ნოთ. ბი­ჭი მიჰ­ყ­ვე­ბა. სახ­ლი­დან გას­ვ­ლის შემ­დეგ, ტაქ­სით ერთ-ერთ შე­ნო­ბას­თან (სა­ვა­რა­უ­დოდ, სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო იყო) მი­დი­ან. დე­და ეუბ­ნე­ბა: მო­დი, აბა, სარ­თუ­ლე­ბი და­ვით­ვა­ლოთ. ერ­თი, ორი, სა­მი... მერ­ვე სარ­თულ­ზე ჩერ­დე­ბი­ან. იქ დე­და თეთ­რებ­ში ჩაც­მულ მა­მა­კაცს (სა­ვა­რა­უ­დოდ, ექიმს) ესა­უბ­რე­ბა. შემ­დეგ შვილს ეუბ­ნე­ბა: დაბ­ლა ჩა­ვალ, აქ და­მე­ლო­დეო, - და მი­დის. ბი­ჭი დიდ­ხანს ელო­და, მაგ­რამ დე­და რომ აღარ გა­მოჩ­ნ­და, პირ­ველ სარ­თულ­ზე ჩა­ვი­და და ქუ­ჩა­ში გა­ვი­და. იმ დღის შემ­დეგ დე­და აღარ უნა­ხავს.

- სა­მირ, დე­დის წას­ვ­ლა დამ­შ­ვი­დო­ბე­ბას ჰგავ­და?

- არა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად წა­ვი­და. ქუ­ჩა­ში რომ გა­ვე­დი, ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბა და­ვი­ნა­ხე. ერთ-ერთ ავ­ტო­ბუს­ში ავე­დი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ხალ­ხი იყო, მაგ­რამ ბო­ლო გა­ჩე­რე­ბას რაც უფ­რო უახ­ლოვ­დე­ბო­და, მგზავ­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა მცირ­დე­ბო­და. ბო­ლოს მე და ერ­თი კა­ცი დავ­რ­ჩით. მძღო­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო. მკი­თხა, - შენ რა­ტომ არ ჩა­დი­ხა­რო? - და­ვი­კარ­გე-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე და ტი­რი­ლი და­ვი­წყე.

და­კარ­გუ­ლი ბავ­შ­ვის ამ­ბა­ვი მძღოლ­მა პო­ლი­ცი­ას შე­ატყო­ბი­ნა და პა­ტა­რა სა­მი­რი ბავ­შ­ვ­თა თავ­შე­სა­ფარ­ში აღ­მოჩ­ნ­და. უცხო გა­რე­მო­ში მო­იწყი­ნა, თა­ნა­ტო­ლებ­თან თა­მა­შის დრო­საც კი არ შორ­დე­ბო­და ფიქ­რი მშობ­ლებ­ზე და სჯე­რო­და, ად­რე თუ გვი­ან დე­და მას აუცი­ლებ­ლად იპო­ვი­და, შინ წა­იყ­ვან­და. რამ­დე­ნი­მე თვე გა­ვი­და. ერთ დღეს სა­ნატ­რე­ლი სიტყ­ვე­ბი გა­ი­გო­ნა: სა­მირ, შე­ნი მშობ­ლე­ბი მო­ვიდ­ნენ. გა­ხა­რე­ბულ­მა ბიჭ­მა კი­ბე ჩა­ირ­ბი­ნა და მი­სი მშობ­ლე­ბის ნაც­ვ­ლად, კარ­თან სრუ­ლი­ად უცხო მა­მა­კა­ცი და ქალ­ბა­ტო­ნი დახ­ვ­დნენ.

- შენ ჩე­მი დე­და არ ხარ-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი იმ ქალს. ჩა­მე­ხუ­ტა, მო­მე­ფე­რა. - ჩემ­თან უნ­და წა­გიყ­ვა­ნოო, - მითხ­რა. თავ­და­პირ­ვე­ლად უარ­ზე ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჩემს სურ­ვილს ვინ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და? 2-3 დღის შემ­დეგ მო­მა­კი­თხეს და მა­ტა­რებ­ლით სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში წა­მო­მიყ­ვა­ნეს. დე­დო­ბი­ლი, ნი­ნა კო­ტო­ვა ეროვ­ნე­ბით რუ­სი იყო, მა­მო­ბი­ლი - პეტ­რე სავ­ჩუ­კი კი უკ­რა­ი­ნე­ლი. ისი­ნი ჭი­ა­თუ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ თა­ბაგ­რებ­ში ცხოვ­რობ­დ­ნენ.

- ახალ ოჯახ­ში შე­ნი ცხოვ­რე­ბა რო­გორ გაგ­რ­ძელ­და?

- ძა­ლი­ან ცუ­დად მეპყ­რო­ბოდ­ნენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - დე­დო­ბი­ლი. ქარ­თ­ვე­ლი ხალ­ხი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სო­ფელ­ში სა­ოც­რად თბი­ლი მე­ზობ­ლე­ბი მყავ­დ­ნენ და ყუ­რა­დღე­ბას მაქ­ცევ­დ­ნენ. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, ქარ­თ­ვე­ლებ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნეს. ჩე­მი მა­მო­ბი­ლი და დე­დო­ბი­ლი ხში­რად ჩხუ­ბობ­დ­ნენ, ალ­კო­ჰოლს ეტა­ნე­ბოდ­ნენ. მა­მო­ბი­ლი დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და და ძა­ლი­ან გვი­ან ბრუნ­დე­ბო­და. ასა­კი რაც მე­მა­ტე­ბო­და, დე­დო­ბი­ლი საქ­მე­ებს მით უფ­რო მი­მა­ტებ­და.

- რას გა­კე­თე­ბი­ნებ­და?

- ყვე­ლა­ფერს, რა­საც სო­ფელ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი აკე­თე­ბენ. სით­ბო მაკ­ლ­და. ჩვენს სახ­ლ­ში ტკბილ სიტყ­ვას ვერ გა­ი­გო­ნებ­დი, აგ­რე­სია კი დი­დი დო­ზით იყო. მე­ზობ­ლებ­თან უფ­რო ახ­ლოს ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე მშობ­ლებ­თან. დე­დო­ბილს ჩემ მი­ერ გა­რე­ცხი­ლი სა­რე­ცხი, მოწ­მენ­დი­ლი იატა­კი ან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძი თუ არ მო­ე­წო­ნე­ბო­და, სას­ტი­კად მსჯი­და.

- "სას­ტიკ დას­ჯა­ში" რას გუ­ლის­ხ­მობ?

- ხან სარ­დაფ­ში მამ­წყ­ვ­დევ­და, ხან - სა­ღო­რე­ში. ერ­თხელ ლა­მის ღორ­მა დამ­გ­ლი­ჯა. მა­შინ 11-12 წლის ვი­ყა­ვი. მე­ზო­ბე­ლი თუ შე­მო­ვი­დო­და და ვინ­მე მო­მი­კი­თხავ­და, კარს მი­ღებ­და და მაფ­რ­თხი­ლებ­და, - ჩუ­მად იყა­ვი, არა­ფე­რი თქვაო. სხე­ულ­ზე არა­ერ­თი

ნა­ი­ა­რე­ვი მაქვს და ყვე­ლა - მის მი­ერ მო­ყე­ნე­ბუ­ლი ფი­ზი­კუ­რი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბის გა­მო. ბი­ცო­ლამ ბევ­რ­ჯერ გა­და­მარ­ჩი­ნა. მას ვე­ცო­დე­ბო­დი და ზოგ­ჯერ თა­ვის სახ­ლ­შიც მივ­ყავ­დი.

- მა­მო­ბი­ლიც ცუ­დად გეპყ­რო­ბო­და?

გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა

"ქართველებმა გადამარჩინეს" - ტკივილით სავსე ცხოვრება, მოძალადის სინანული და მზრუნველობის საოცარი მაგალითი

"ქართველებმა გადამარჩინეს" - ტკივილით სავსე ცხოვრება, მოძალადის სინანული და მზრუნველობის საოცარი მაგალითი

სა­ხე­ლად - სა­მი­რი ჰქვია, გვა­რი - უც­ნო­ბია. და­ი­ბა­და უკ­რა­ი­ნა­ში, კი­ევ­ში. დე­და უკ­რა­ი­ნე­ლი ჰყავ­და, მა­მა - ბო­შა. ახ­სოვს სტუმ­რი­ა­ნო­ბა ოჯახ­ში, სა­დაც ხში­რად, ბო­შურ სიმ­ღე­რებს ას­რუ­ლებ­დ­ნენ. მის მეხ­სი­ე­რე­ბას ბავ­შ­ვო­ბი­დან კი­დევ ერ­თი "კად­რი" შე­მორ­ჩა, რო­მელ­მაც მთე­ლი მი­სი მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა გან­საზღ­ვ­რა.

4 წლის ბიჭს დე­და ეუბ­ნე­ბა, - წა­მო­დი, ქა­ლაქ­ში გა­ვი­სე­ირ­ნოთ. ბი­ჭი მიჰ­ყ­ვე­ბა. სახ­ლი­დან გას­ვ­ლის შემ­დეგ, ტაქ­სით ერთ-ერთ შე­ნო­ბას­თან (სა­ვა­რა­უ­დოდ, სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო იყო) მი­დი­ან. დე­და ეუბ­ნე­ბა: მო­დი, აბა, სარ­თუ­ლე­ბი და­ვით­ვა­ლოთ. ერ­თი, ორი, სა­მი... მერ­ვე სარ­თულ­ზე ჩერ­დე­ბი­ან. იქ დე­და თეთ­რებ­ში ჩაც­მულ მა­მა­კაცს (სა­ვა­რა­უ­დოდ, ექიმს) ესა­უბ­რე­ბა. შემ­დეგ შვილს ეუბ­ნე­ბა: დაბ­ლა ჩა­ვალ, აქ და­მე­ლო­დეო, - და მი­დის. ბი­ჭი დიდ­ხანს ელო­და, მაგ­რამ დე­და რომ აღარ გა­მოჩ­ნ­და, პირ­ველ სარ­თულ­ზე ჩა­ვი­და და ქუ­ჩა­ში გა­ვი­და. იმ დღის შემ­დეგ დე­და აღარ უნა­ხავს.

- სა­მირ, დე­დის წას­ვ­ლა დამ­შ­ვი­დო­ბე­ბას ჰგავ­და?

- არა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად წა­ვი­და. ქუ­ჩა­ში რომ გა­ვე­დი, ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბა და­ვი­ნა­ხე. ერთ-ერთ ავ­ტო­ბუს­ში ავე­დი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ხალ­ხი იყო, მაგ­რამ ბო­ლო გა­ჩე­რე­ბას რაც უფ­რო უახ­ლოვ­დე­ბო­და, მგზავ­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა მცირ­დე­ბო­და. ბო­ლოს მე და ერ­თი კა­ცი დავ­რ­ჩით. მძღო­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო. მკითხა, - შენ რა­ტომ არ ჩა­დი­ხა­რო? - და­ვი­კარ­გე-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე და ტი­რი­ლი და­ვიწყე.

და­კარ­გუ­ლი ბავ­შ­ვის ამ­ბა­ვი მძღოლ­მა პო­ლი­ცი­ას შე­ატყო­ბი­ნა და პა­ტა­რა სა­მი­რი ბავ­შ­ვ­თა თავ­შე­სა­ფარ­ში აღ­მოჩ­ნ­და. უცხო გა­რე­მო­ში მო­იწყი­ნა, თა­ნა­ტო­ლებ­თან თა­მა­შის დრო­საც კი არ შორ­დე­ბო­და ფიქ­რი მშობ­ლებ­ზე და სჯე­რო­და, ად­რე თუ გვი­ან დე­და მას აუცი­ლებ­ლად იპო­ვი­და, შინ წა­იყ­ვან­და. რამ­დე­ნი­მე თვე გა­ვი­და. ერთ დღეს სა­ნატ­რე­ლი სიტყ­ვე­ბი გა­ი­გო­ნა: სა­მირ, შე­ნი მშობ­ლე­ბი მო­ვიდ­ნენ. გა­ხა­რე­ბულ­მა ბიჭ­მა კი­ბე ჩა­ირ­ბი­ნა და მი­სი მშობ­ლე­ბის ნაც­ვ­ლად, კარ­თან სრუ­ლი­ად უცხო მა­მა­კა­ცი და ქალ­ბა­ტო­ნი დახ­ვ­დნენ.

- შენ ჩე­მი დე­და არ ხარ-მეთ­ქი, - ვუთხა­რი იმ ქალს. ჩა­მე­ხუ­ტა, მო­მე­ფე­რა. - ჩემ­თან უნ­და წა­გიყ­ვა­ნოო, - მითხ­რა. თავ­და­პირ­ვე­ლად უარ­ზე ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჩემს სურ­ვილს ვინ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და? 2-3 დღის შემ­დეგ მო­მა­კითხეს და მა­ტა­რებ­ლით სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში წა­მო­მიყ­ვა­ნეს. დე­დო­ბი­ლი, ნი­ნა კო­ტო­ვა ეროვ­ნე­ბით რუ­სი იყო, მა­მო­ბი­ლი - პეტ­რე სავ­ჩუ­კი კი უკ­რა­ი­ნე­ლი. ისი­ნი ჭი­ა­თუ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ თა­ბაგ­რებ­ში ცხოვ­რობ­დ­ნენ.

- ახალ ოჯახ­ში შე­ნი ცხოვ­რე­ბა რო­გორ გაგ­რ­ძელ­და?

- ძა­ლი­ან ცუ­დად მეპყ­რო­ბოდ­ნენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - დე­დო­ბი­ლი. ქარ­თ­ვე­ლი ხალ­ხი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სო­ფელ­ში სა­ოც­რად თბი­ლი მე­ზობ­ლე­ბი მყავ­დ­ნენ და ყუ­რადღე­ბას მაქ­ცევ­დ­ნენ. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, ქარ­თ­ვე­ლებ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნეს. ჩე­მი მა­მო­ბი­ლი და დე­დო­ბი­ლი ხში­რად ჩხუ­ბობ­დ­ნენ, ალ­კო­ჰოლს ეტა­ნე­ბოდ­ნენ. მა­მო­ბი­ლი დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და და ძა­ლი­ან გვი­ან ბრუნ­დე­ბო­და. ასა­კი რაც მე­მა­ტე­ბო­და, დე­დო­ბი­ლი საქ­მე­ებს მით უფ­რო მი­მა­ტებ­და.

- რას გა­კე­თე­ბი­ნებ­და?

- ყვე­ლა­ფერს, რა­საც სო­ფელ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი აკე­თე­ბენ. სით­ბო მაკ­ლ­და. ჩვენს სახ­ლ­ში ტკბილ სიტყ­ვას ვერ გა­ი­გო­ნებ­დი, აგ­რე­სია კი დი­დი დო­ზით იყო. მე­ზობ­ლებ­თან უფ­რო ახ­ლოს ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე მშობ­ლებ­თან. დე­დო­ბილს ჩემ მი­ერ გა­რეცხი­ლი სა­რეცხი, მოწ­მენ­დი­ლი იატა­კი ან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძი თუ არ მო­ე­წო­ნე­ბო­და, სას­ტი­კად მსჯი­და.

- "სას­ტიკ დას­ჯა­ში" რას გუ­ლის­ხ­მობ?

- ხან სარ­დაფ­ში მამ­წყ­ვ­დევ­და, ხან - სა­ღო­რე­ში. ერ­თხელ ლა­მის ღორ­მა დამ­გ­ლი­ჯა. მა­შინ 11-12 წლის ვი­ყა­ვი. მე­ზო­ბე­ლი თუ შე­მო­ვი­დო­და და ვინ­მე მო­მი­კითხავ­და, კარს მი­ღებ­და და მაფ­რ­თხი­ლებ­და, - ჩუ­მად იყა­ვი, არა­ფე­რი თქვაო. სხე­ულ­ზე არა­ერ­თი

ნა­ი­ა­რე­ვი მაქვს და ყვე­ლა - მის მი­ერ მო­ყე­ნე­ბუ­ლი ფი­ზი­კუ­რი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბის გა­მო. ბი­ცო­ლამ ბევ­რ­ჯერ გა­და­მარ­ჩი­ნა. მას ვე­ცო­დე­ბო­დი და ზოგ­ჯერ თა­ვის სახ­ლ­შიც მივ­ყავ­დი.

- მა­მო­ბი­ლიც ცუ­დად გეპყ­რო­ბო­და?

განაგრძეთ კითხვა

ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"

უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"

ვინ არის შორენა ბეგაშვილის ყოფილი ქმრის მეუღლე, რომელიც უკრაინაში ცნობილი დიზაინერია