ლაშა ღლონტის მოუშუშებელი ტკივილი და "სამი ცხოვრება"

"ჩვენს ოჯახში ბევრი ცნობილი ადამიანი მოდიოდა. რეჟისორებიდან, მაგალითად, თენგიზ აბულაძე იყო ჩვენი ხშირი სტუმარი. ლადო გუდიაშვილი მამას უფროსი მეგობარი გახლდათ. თბილისში რომ ჩამოვედი, ბიძაჩემთან ვცხოვრობდი, ის კი წიგნის პალატის თავმჯდომარე გახლდათ და მწერლები მასთან იკრიბებოდნენ. უცხოელებიც ჩამოდიოდნენ", - ამბობს ექიმი და მომღერალი ლაშა ღლონტი, რომელიც მისთვის ძვირფას ადამიანებს იხსენებს.

- ერთხელ, ჯანსუღ ჩარკვიანი იყო ჩვენთან და ჩემს შვილს - ანის ასანთის კოლოფზე ლექსი დაუწერა, რომელიც დღემდე შენახული გვაქვს. ბავშვობისას, ანი ძალიან კარგად მღეროდა და შეეძლო, ეს პროფესია აერჩია კიდეც, მაგრამ კინომცოდნეობას მიჰყო ხელი. ბატონ ჯანსუღს მისი ნამღერი ძალიან მოეწონა და ასეთი ლექსი დაუწერა - "შენ მეორე არა ხარ, შენ პირველი ანა ხარ, ღმერთმა ქნას, შენისთანა, კიდევ ბევრი მანახა..."

რა არის ადამიანი? - "ფილოსოფიური შეკითხვის" პასუხი

- ადამიანი ჩემთვის არის სიკეთე. არსება, ვისაც შეგიძლია ენდო, გაჰყვე, რაღაცებს მოუყვე. ცხოვრებაში ბევრნაირი ადამიანი შემხვედრია, მათ შორის, ბოროტიც, მაგრამ მასშიც მიძებნია ის სიკეთე, რომელიც ყველაშია. როცა ვინმესთან ერთად, დუეტში ვმღერი, ვცდილობ, პარტნიორს კომფორტი შევუქმნა და მეც ამ კომფორტით ვისიამოვნო ანუ "კაგდა ტებე პრიატნო, მნე ტოჟე პრიატნო" - ამ პრინციპით ვცხოვრობ. არ არსებობს ადამიანი, რომელთანაც საერთო ენას ვერ გამონახავ. ადრე, ციხის რესპუბლიკურ საავადმყოფოში ექიმად ვმუშაობდი და საერთო ენას ყველა პატიმართან ვპოულობდი. სხვას ცხოვრებას ვერ ვასწავლი, მაგრამ რაღაც-რაღაცებს თუ მეტ ყურადღებას მივაქცევთ, ადამიანის გაგება არ გაგვიჭირდება.

"სამი ცხოვრება" და დიპლომატიური ურთიერთობები

- ვამბობ ხოლმე, - სამი ცხოვ­რებით ვიცხოვრე-მეთქი. სიკვ­დილ­მისჯილებთან, სხვადასხვა ფსიქოლოგიის ადამიანებთან და იმდენ ადგილას ვარ ნამუშევარი, იმდენი მიმოგზაურია, რომ დიდი გამოცდილება დამიგროვდა. ურთიერთობებში ყოველთვის დიპლომატი ვიყავი და ვუთმობდი. ადამიანს არასდროს ვეკამათები. როცა რაღაცის სჯერა, ვცდილობ, მისი თვალით შევხედო იმ კონკრეტულ რაღაცას. შეძლებისდაგვარად უნდა ეცადო, სხვის მდგომარეობაში შეხვიდე. საერთოდ, ქრისტიანობაც ხომ ესაა: ერთმანეთს გავუგოთ. ყველაფერი რომ შევასრულოთ, რასაც ქრისტიანობა გვასწავლის, იდეალურად ვიცხოვრებდით. ზოგი ამბობს, - ერთ ლოყაში რომ გაგარტყამენ, მეორე როგორ უნდა მივუშვიროო? "მეორე ლოყის" მიშვერა, ჩემი აზრით, ნიშნავს იმას, რომ შეეცადო, ადამიანში სინდისი გამოაღვიძო. ილია ჭავჭავაძე ხომ ამბობდა, ჩვენი პატარა ღმერთი სინდისიაო. როცა ადამიანისგან აგრესია მოდის, ვცდილობ, მიზეზი გავარკვიო და მას სიკეთით ვუპასუხო, მაგრამ იმიტომ კი არა, რომ ასეა საჭირო, უბრალოდ, ჩემში ზის ასე.

მშობლები...

- დედა გვარად ერისთავია. ქართულ ლიტერატურას, საქართველოს ისტორიასა და ქართულ სიმღერას დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა და სწორედ მისი დამსახურებაა, რომ მე ქართულ სიმღერას ვმღერი. სპეციალურად კი არ მასმენინებდა, სახლში სულ ჩართული ჰქონდა, ნებისმიერი რუტინული სამუშაოს შესრულების დროს...

მამა - თენგო ღლონტი ახლახან დავკარგე და ჩემთვის ეს მოუშუშებელი ტკივილია. საოცრად განათლებული, კულტურული, ინტელიგენტი ადამიანი იყო, შესანიშნავად იცოდა ქართული და ევროპული ლიტერატურა. პროფესიით დიზაინერი გახლდათ. ხშირად მოგზაურობდა, განსაკუთრებით - იტალიაში. შესანიშნავი იუმორი ჰქონდა. მთელი ბავშვობა მეუბნებოდა: გაინძერი, წონა დაიგდე, იმოძრავეო. ბათუმში "ინტურისტის" უკან ვცხოვრობდი და

ერთხელ, იქიდან გადმოიყვანა ე.წ. "ნასილშიკები", შვილი მყავს ინვალიდი და ეგებ, ბულვარში გაასეირნოთო (იცინის). თან გააფრთხილა: ძალიან აგრესიული და ნერვიულია, წინააღმდეგობას გაგიწევთ, მაგრამ ყურადღება არ მიაქციოთო (იცინის). დილით რომ ავდგებოდი და საპირპარეშოში მივდიოდი, - ნელა, კედელს გაჰყევიო, - მეხუმრებოდა. ტყუილს ვერ ათქმევინებდი. ყოველთვის მეუბნებოდა, - ზრდილობიანად უნდა მოიქცე, უფროსი და უმცროსი იცოდე, ადამიანს დაუთმო, სხვის შრომას პატივი უნდა სცეო. პური შრომის სიმბოლოა და როცა მას აგდებ ანუ იმდენს ყიდულობ, რამდენიც არ გჭირდება, შენ ამით სხვის შრომას არ სცემ პატივს... მამას ალცჰაიმერის დაავადება ჰქონდა და ბოლო წელს, საკმაოდ მძიმე ფორმა ჩამოუყალიბდა. სამწუხაროდ, სახლიდან გავიდა, დაღამდა და აღარ დაბრუნებულა, ტრაგიკულად დაიღუპა. 4-5 დღე ვეძებდით და უკვე იმასღა ვფიქრობდი, ცხედარი მაინც მეპოვა, სასაფლაო რომ მქონოდა. იმ დღეებში იმედით ვცოცხლობდით...  განაგრძეთ კითხვა