ქა­ლი, რო­მელ­საც ძა­ლა­დო­ბის­გან თა­ვის დაღ­წე­ვა­ში შვი­ლი და­ეხ­მა­რა

"გა­ღი­მე­ბა 23 წლის ასაკ­ში ვის­წავ­ლე" "გარ­შე­მო ყვე­ლამ იცის ჩე­მი ერ­თი შე­ხედ­ვით, და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი, მაგ­რამ ვი­საც სა­კუ­თა­რი თვა­ლით არ დაუნახავს და სა­კუ­თა­რი ყუ­რით არ მო­უს­მე­ნია, იმას მარ­თ­ლა გა­უ­ჭირ­დე­ბა ამ ყვე­ლაფ­რის და­ჯე­რე­ბა. თუმ­ცა, მე მა­ინც გი­ამ­ბობთ და თქვენ გინდ და­ბეჭ­დეთ, გინდ - არა..." - ქალ­ბა­ტო­ნი მი­მო­ზას წე­რი­ლი ერ­თი ამო­სუნ­თ­ქ­ვით ჩა­ვი­კითხე. ბევ­რი რამ გა­და­უ­ტა­ნია უხ­მოდ, მაგ­რამ ბო­ლოს გაჰქ­ცე­ვია დეს­პოტ ქმარს, რო­მელ­მაც ცხოვ­რე­ბა ჯო­ჯო­ხე­თად უქ­ცია (წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლი­ა).

"ალ­ბათ, ჩემს წე­რილს რომ წა­ი­კითხავთ, ბევ­რი თქვენ­გა­ნი დას­ვამს შე­კითხ­ვას: კი, მაგ­რამ თუ ასე­თი დეს­პო­ტი ადა­მი­ა­ნის გვერ­დით გი­წევ­დათ ცხოვ­რე­ბა, მას დრო­უ­ლად რა­ტომ არ და­შორ­დი­თო? გი­პა­სუ­ხებთ: და­შო­რე­ბის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა არც ისე ად­ვი­ლია, რო­ცა გგო­ნია, რომ ქმრის­გან წიხ­ლი - ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია, რო­მე­ლიც თი­თო­ე­ულ­მა ქალ­მა უნ­და აიტა­ნოს, - ასე მზრდიდ­ნენ და ძნე­ლია, შეჩ­ვე­ულს გა­და­ეჩ­ვიო. რა­საც წლე­ბის მან­ძილ­ზე მი­ბეჭ­დავ­დ­ნენ გო­ნე­ბა­ში, იმას ად­ვი­ლად ვერ ამო­ვიგ­დებ­დი თა­ვი­დან. მით უმე­ტეს, რომ მე ბავ­შ­ვო­ბა­შიც მსხვერ­პ­ლი ვი­ყა­ვი - დი­ახ, სა­კუ­თა­რი მშობ­ლე­ბის­გა­ნაც არ მაკ­ლ­და ძა­ლა­დო­ბა, ცე­მა...

არ მინ­და, დაგ­ძა­ბოთ, მაგ­რამ რო­ცა უც­ნა­ურ, სა­დის­ტურ ამ­ბებს ვი­გებთ, ყო­ველ­თ­ვის ჩნდე­ბა კითხ­ვა, რომ­ლი­თაც ვი­ღაც დამ­ნა­შა­ვის გა­მარ­თ­ლე­ბას ცდი­ლობს: "ბავ­შ­ვ­მა გაკ­ვე­თი­ლი არ იცო­და და ამი­ტომ გა­ლა­ხეს!" "ქმარ­მა იეჭ­ვა, რომ მი­სი ცო­ლი სხვის კაცს ცუ­დად უყუ­რებ­და და აბა, რა უნ­და ექ­ნა? მის ად­გი­ლას ყვე­ლა ასე მო­იქ­ცე­ო­და!.." "გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რებ­და, აბა, რას იზამ­და, ისე გა­მომ­წ­ვე­ვად აც­ვია!" მე­რე მო­ძა­ლა­დეს დამ­ც­ვე­ლიც კი გა­მო­უჩ­ნ­დე­ბა, ძა­ლა­დო­ბის მსხვერპლს კი ჭო­რა­ვენ და ჭო­რა­ვენ!

რო­ცა შენს უბე­დუ­რე­ბას უყუ­რე­ბენ, ვი­თომ ეცო­დე­ბი, - საწყა­ლი, რი­სი გა­და­ტა­ნა უწევ­სო, მაგ­რამ პი­რა­დად მე, გუ­ლი­დან ამო­სუ­ლი სით­ბო არას­დ­როს არა­ვის­გან მიგ­რ­ძ­ნია. არა­ვის უც­დია ჩე­მი დაც­ვა.

ჩე­მი "დი­დი ჯო­ჯო­ხე­თი" კი ასე და­იწყო: 15-16 წლის ვი­ყა­ვი, რო­ცა გა­დაწყ­ვი­ტეს, რომ ჩე­მი გათხო­ვე­ბის დრო იყო. ოჯახ­ში 2 ვა­ჟი ჰყავ­დათ მი­სა­ხე­დი და მე ზედ­მე­ტი ვი­ყა­ვი. მარ­თა­ლია, ქა­ლის ხე­ლი ზედ­მე­ტი არას­დ­როს არის, მაგ­რამ დე­და­საც არა­ვინ ზო­გავ­და მუ­შა­ო­ბით და, - რა უჭირს, თუ ზედ­მეტ ტვირ­თ­საც ავ­კი­დებ­თო ზურ­გ­ზე, - ასე ფიქ­რობ­დ­ნენ სახ­ლ­ში მა­მა­კა­ცე­ბი. ქა­ლი ხომ ეშ­მაკ­ზე რამ­დე­ნი­მე წუ­თით ად­რეა და­ბა­დე­ბუ­ლი და ყვე­ლა­ფერს გა­უძ­ლებ­სო, - ურ­ცხ­ვად ამ­ბობ­დ­ნენ...

მოკ­ლედ, აქ­ტი­უ­რად და­იწყეს სა­სი­ძოს ძებ­ნა და რო­ცა ჩე­მი შერ­თ­ვის მსურ­ვე­ლი გა­მოჩ­ნ­და, არც უკითხავთ, მე რას ვფიქ­რობ­დი, მა­შინ­ვე მი­მათხო­ვეს 18 წლით უფ­როს მა­მა­კაცს, რო­მე­ლიც მე­ზო­ბე­ლი რა­ი­ო­ნი­დან იყო: ჩვე­ნე­ბუ­რი კა­ცია და ცუ­დი სი­ძე არ იქ­ნე­ბაო. გა­მა­ყო­ლეს ისე, რო­გორც გა­სა­ყიდ ძრო­ხას ატან­დ­ნენ მსურ­ველს. ქორ­წი­ლიც კი არ მქო­ნია მე უბე­დურს. არა­ვის გა­მო­უ­ხა­ტავს სი­ხა­რუ­ლი, რო­ცა ახალ ოჯახ­ში შე­ვე­დი და არა­ვის მო­ურ­თ­მე­ვია ჩემ­თ­ვის ოქ­რო-ვერ­ცხ­ლი ან თუნ­დაც, ყვა­ვი­ლე­ბი. შე­მიყ­ვა­ნეს სახ­ლ­ში, პა­ტა­რა მა­გი­დას­თან დამ­ს­ვეს, თვი­თონ­ვე და­ლი­ეს, ჭა­მეს, მე­რე კი სო­რო­სა­ვით პა­ტა­რა ოთახ­ში შე­მაგ­დეს, სა­დაც ჩე­მი ტან­ჯ­ვა-წა­მე­ბა და­იწყო.

განაგრძეთ კითხვა