"პადნოშკებით" დავიღალე" - თემები, რომელზეც ნინი ბადურაშვილს აქამდე არ ულაპარაკია

ინტერვიუსას ასეთი გულწრფელები იშვიათად არიან, როგორიც მომღერალი ნინი ბადურაშვილი ჩვენთან ინტერვიუში იყო, რუბრიკისთვის: "ჩემი ცხოვრების პალიტრა", რომელშიც რესპონდენტი თავისი ცხოვრების ეტაპებს ფერებს ადარებს.

ვინაიდან არც ისე მოსახელთებელი რესპონდენტია და პრესისთვის ინტერვიუს, პრაქტიკულად, არ იძლევა, ამიტომ, ვიდრე მთავარ სათქმელზე გადავიდოდით, შესავალში დრო მის ამჟამინდელ საქმიანობას დავუთმეთ. ის საქართველოს მასშტაბით სოლო კონცერტებს აქტიურად მართავს.

- შემოთავაზება ქუთაისიდან მივიღე, - პროდიუსერმა სოფომ მითხრა, შენი სოლო კონცერტები საქართველოს მასშტაბით გავმართოთო. იდეა მომეწონა, რადგანაც არასდროს მქონია ასეთი კონცერტები. უკვე ბევრი რეგიონი მოვიარე.

- ბილეთი იყიდება?

- კი. მიუხედავად იმისა, რომ რეგიონებში სოციალური მდგომარეობა არც ისე სახარბიელოა, სარისკო იყო გაიყიდებოდა ბილეთები, თუ - არა. საოცრება მოხდა, - გაიყიდა, პროექტი წარმატებით მიმდინარეობს.

- კონცერტებს სად მართავ?

- რაიონულ ცენტრებში არსებული თეტარების შენობებსა და კულტურის სახლებში, რაც ძველი დროიდან შემორჩა. ვერ წარმოიდგენთ, კონცერტზე რამდენი ხალხი დადის. მართალია ცივა, არ არის კარგი გარემო (მხოლოდ ორ ადგილას იყო გათბობა), მაგრამ ყველა გამგებელი, ვისაც შევხვდით, დაგვპირდა, რომ იმ შენობებს აღადგენენ.

- სცენაზე მხოლოდ შენ მღერი?

- კი, შუალედებში ადგილობრივი ცეკვის ანსამბლი თუ მომღერალი მენაცვლება, რომ ცოტა დავისვენეო. დიდი დატვირთვაა, 13- 14 სიმღერას ვასრულებ, დღეში ორი კონცერტი მიწევს. მართალია აქედან დიდი შემოსავალი არ მაქვს, მაგრამ ამ სამუშაოთი სიამოვნებას ვიღებ, თან ცხოვრება სხვანაირად არ გამოდის.

ამბობენ, ამ სფეროში არაფერი ხდება თუ თავად არ გააკეთე რამე, ორგანიზება არ გაუწიე ამ ყველაფერს, რამე არ მოახდინე, თუ სახლში დაჯექი, მართლა არაფერი მოხდება. ეს არის ჩვენი ქვეყანა, ასეთი პატარა ბაზარი გვაქვს და ამ ბაზარზე უნდა იმუშავო.

- სურვილი არ გაგჩენია, რომ უცხო ქვეყანაში აგეწყო კარიერა?

- არა, ღმერთს დიდი მადლობა, რომ ჩემს ქვეყანაში ყოველთვის მაქვს სამუშაო და არ მიჩნდება სურვილი, აქედან წავიდე, თუმცა სერიოზული შემოთავაზება რომ იყოს, შეიძლება მეფიქრა, რადგანაც შრომისმოყვარე ვარ. სხვა შემთხვევაში, ალბათ არა, რომ ასე ავდგე და 30 წლისამ ბედი სხვაგან ვეძიო, აქ ყოფნა მირჩევნია, მათთან, ვინც მაფასებს. ჯობია, ჩემს ხალხს ვუმღერო და ჩემი საქმიანობა აქ განვავითარო. ადრე, ვიდრე ელენე მეყოლებოდა, სხვანაირად ვფიქრობდი. ახლა უცხო ქვეყანაში წასვლა კი არა, სახლიდან რომ გამოვდივარ 2- 3 საათით, ბავშვის წინაშე თითქოს დანაშაულს ვგრძნობ, მიუხედვად იმისა, რომ ელენეს საკმაოდ დიდ დროს ვუთმობ.

- მოდი, ჩვენი რუბრიკის მთავრ თემაზეც გადავიდეთ. გაგიმართლა და ცნობილ ოჯახში დაიბადე. რა ადგილი უკავია ოჯახს შენს ცხოვრებაში და რა ფერს მიანიჭებდი მას?

- ბავშვობა იმდენად ნათელი მახსოვს, რომ აუცილებლად ასეთივე ნათელ ფერს უნდა შევადარო, ალბათ რაღაც ღია ვარდისფერს. იმ პერიოდიდან ცუდი არაფერი მახსენდება. მართლაც ისე მოხდა, რომ გავჩნდი ოჯახში, სადაც გავჩნდი, - ეს ღმერთის საჩუქარია. გარდა იმისა, რომ ჩემ გარშემო ყველა პოპულარული ადამიანი იყო, ჩვენთან ყოველთვის საოცარი ადამიანები იკრიბებოდნენ, უმრავლესობა სამწუხაროდ დღეს ცოცხალი აღარ არის. ბაბუაჩემ იმედასთან მართლა კარგი სტუმრები მოდიოდნენ - თემიკო ჩირგაძე, გურამ ლორთქიფანიძე (ლორთქია), გურამ ფირცხალავა, ელდარ შენგელაია ხომ ჩვენი ახლობელია და იყო საოცარი საღამოები... ასევე კარგად მახსოვს დედაჩემის მეგობრები - "მზიურიდან", - თამრიკო ჭოხონელიძე და მაია ჯაბუა საერთოდ, ჩემი ნათლიები არიან. როგორც დედას მეგობარი, პატარაობიდანვე მახსოვს დათო ევგენიძეც, ეკას სამეგობრო წრეში იყვნენ მისი მსახიობი მეგობრები: გია გაჩეჩილაძე, თემიკო ჭიჭინაძე, ლევან წულაძე (ჭოლა), ჩემს მშობლებს ფართო და საერთო სამეგობრო წრე ჰყავდა. დედას თეატრში დავყავდი, ცოცხალი გენიოსი, მიხეილ თუმანიშვილი მახსოვს, მის რეპეტიციებს ვესწრებოდი. ღმერთის დიდი საჩუქარი იყო, რომ ამ გარემოცვაში გავჩნდი და გავიზარდე.

ორწლინახევრის ვიყავი, როცა პირველად სცენაზე ავედი და რაღაც კონცერტში, თამრიკო ჭოხონელიძის ინიციატივით, ვიმღერე, მაგრამ როგორც მეუბნებიან, მინერვიულია, თან, თურმე შემრცხვა კიდეც. რა სიმღერა შევასრულე, არ მახსოვს. ასეთი იყო ჩემი პირველი სასცენო გამოცდილება.

- შენს თინეიჯერობას რა ფერს შეადარებდი?

განაგრძეთ კითხვა