ეს ინ­ტერ­ვიუ რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ჟურ­ნალ "გზის­თვის" ჩა­ი­წე­რა, რო­მე­ლიც არც ახლა კარ­გავს აქ­ტუ­ა­ლო­ბას.

ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი, შრო­მის­მოყ­ვა­რე და საკ­მა­ოდ აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ცხოვ­რე­ბამ არა­ერ­თი გან­საც­დე­ლი მო­უვ­ლი­ნა, დღეს თავს უბედ­ნი­ე­რეს ქალ­ბა­ტო­ნად მი­იჩ­ნევს. ამ­ბობს, რომ იუ­მო­რის გრძნო­ბამ იხ­სნა და გა­და­არ­ჩი­ნა. ეს გრძნო­ბა მარ­თლაც, არ ღა­ლა­ტობს - ამა­ში მას­თან სა­უბ­რი­სას მეც დავ­რწმუნ­დი...

ჩემი თა­ნა­მო­სა­უბ­რე ანაკ­ლი­ა­ში და­ი­ბა­და და სე­ნაკ­ში, პე­და­გო­გე­ბის ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. დამ­თავ­რე­ბუ­ლი აქვს სამ­კურ­ნა­ლო ფი­ზკულ­ტუ­რის ფა­კულ­ტე­ტი... იმის გამო, რომ მა­ღა­ლი (182 სმ) იყო, ერთი პე­რი­ო­დი, კა­ლათ­ბურთს თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­შიც" თა­მა­შობ­და. მაგ­რამ ახლა ამ­ბობს, რომ დიდი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი არას­დროს ყო­ფი­ლა. "შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ კა­ლათ­ბურ­თის­თვის ცოტა ნა­ზიც გახ­ლდით, რად­გა­ნაც ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი არ ვყო­ფილ­ვარ. ბიჭს არ ექ­ნე­ბა სხე­ულ­ზე იმ­დე­ნი ნა­ი­ა­რე­ვი, რამ­დე­ნიც მე მაქვს, სულ მო­ე­დან­ზე "ვეგ­დე..." - ამ­ბობს ქალ­ბა­ტო­ნი მა­რი­ნა კო­დუა, რო­მე­ლიც დღეს უკვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლის - ზაზა ფა­ჩუ­ლი­ას დე­დაა. "ზაზა რა­ღა­ცებ­ში მგავს. ბავ­შვო­ბა­ში ისიც ხში­რად ეცე­მო­და... ახ­ლაც, მო­ე­დან­ზე რამ­დენ­ჯე­რაც და­ე­ცე­მა, ვი­ტყვი, - დე­დას ჰგავს-მეთ­ქი, რად­გა­ნაც მამა ფი­ზი­კუ­რად ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ჰყავ­და, ისიც სპორ­ტსმე­ნი იყო.

- ზა­ზა­სა­ვით მა­ღა­ლი იყო?

ასევე დაგაინტერესებთ

10:50 / 24-01-2020

"ისე არ ითამაშო, ტელეფონიდან შენი ნომერი ამოვშალოო" - როგორ მოხვდა "ჩემი ცოლის დაქალებში" ზაზა ფაჩულიას სიდედრი და რას ყვება ქალიშვილის ოჯახზე

- კი, მაგ­რამ ზა­ზამ ყვე­ლას გვა­ჯო­ბა - სი­მაღ­ლე­ში 210 სმ-ია. რა­საც არ მინ­დო­და, რომ ზაზა გაჰ­ყო­ლო­და, ეს კა­ლათ­ბურ­თი გახ­ლდათ. ბავ­შვო­ბა­ში, კა­ლათ­ბურ­თის გარ­და, სპორ­ტის თით­ქმის ყვე­ლა სა­ხე­ო­ბა­ზე დამ­ყავ­და. ამას­თან, ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, გი­ტა­რა­ზე, უცხო ენებ­ზე, ცეკ­ვა­ზეც ვა­ტა­რებ­დი, მაგ­რამ ცეკ­ვი­დან გა­მოგ­ვიშ­ვეს - ისე­თი მა­ღა­ლი იყო, რომ შე­სა­ფე­რი­სი მე­წყვი­ლე ვერ უშო­ვეს (იღი­მე­ბა). სა­ბო­ლო­ოდ კი იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, მა­ინც კა­ლათ­ბურთზე შე­მეყ­ვა­ნა...

- საკ­მა­ოდ ახალ­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტო­ნი ბრძან­დე­ბით. რო­გორც ჩანს, ზაზა ად­რე­ულ ასაკ­ში შე­გე­ძი­ნათ, არა?

- 22 წლის ვი­ყა­ვი, დედა რომ გავ­ხდი; სხვა­თა შო­რის, ზაზა ათ­თვი­ა­ნი და­ი­ბა­და - "გა­დამ­წი­ფე­ბუ­ლი" და "ბე­ბე­რი" იყო (იცი­ნის)... არ მიყ­ვარს, შვი­ლებს რომ აქე­ბენ, მაგ­რამ მარ­თლა ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი ბავ­შვი გახ­ლდათ, ამა­ვე დროს, კარ­გი აღ­საზ­რდე­ლიც...

- რო­დის მიხ­ვდით, რომ ის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი გა­მო­ვი­დო­და?

- თა­ვი­დან­ვე ვი­ცო­დი, რომ კა­ლათ­ბურთს გაჰ­ყვე­ბო­და, რად­გა­ნაც კარ­გად სწავ­ლობ­და: კა­ლათ­ბურ­თი რომ ითა­მა­შო, ჭკუაა სა­ჭი­რო, თუ ჭკვი­ა­ნი არ ხარ და სწო­რად არ აზ­როვ­ნებ, ვერ ითა­მა­შებ. ეს კარ­გად ვი­ცო­დი, რად­გა­ნაც თა­ვად კა­ლათ­ბურ­თე­ლი გახ­ლდით და სა­კა­ლათ­ბურ­თო "სამ­ზა­რე­უ­ლო" ჩემ­თვის ნაც­ნო­ბი იყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ ვი­ყა­ვი დიდი სპორ­ტსმე­ნი, კარ­გად ვაზ­როვ­ნებ­დი - მო­ე­დან­საც ვხე­დავ­დი და ვხე­დავ­დი ჩემს შვილ­შიც იმას - თუ კა­ლათ­ბურთზე შე­ვიყ­ვან­დი, აუ­ცი­ლებ­ლად კარ­გი მო­თა­მა­შე გა­მო­ვი­დო­და, რის­თვი­საც ზაზა მე­ნა­ნე­ბო­და.

- რა­ტომ?

- იმი­ტომ, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი სპორ­ტი ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის სა­ხარ­ბი­ე­ლო არ არის. სპორ­ტსმე­ნე­ბი უზარ­მა­ზარ ენერ­გი­ას ხარ­ჯა­ვენ... არა­ერ­თი ტრავ­მა აქვს მი­ღე­ბუ­ლი, დას­ვე­ნე­ბა მის­თვის არ არის და გარ­თო­ბა. სპორ­ტის გამო უამ­რა­ვი შე­ზღუდ­ვა აქვს.

ხუმ­რო­ბა ხომ არ არის ამ­ხე­ლა დატ­ვირ­თვა?! თან, ფე­რად­კა­ნი­ა­ნებ­თან "ჭი­და­ო­ბა" არ არის ად­ვი­ლი. ისი­ნი ძა­ლი­ან ძლი­ე­რე­ბი არი­ან, ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აქვთ, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სპორ­ტის­თვის არი­ან გა­ჩე­ნი­ლე­ბი. თეთრკა­ნი­ა­ნებს მათ­თან შე­და­რე­ბით, ყო­ველ­თვის უჭირთ. ევ­რო­პუ­ლი კა­ლათ­ბურ­თი სრუ­ლი­ად სხვა რამ არის, მას­ში ტვი­ნი უფრო მე­ტად არის ჩარ­თუ­ლი, ხოლო ფი­ზი­კუ­რი ძალა მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნია. ფე­რად­კა­ნი­ა­ნებ­თან კი - პი­რი­ქი­თაა. სა­ო­ცა­რი ენერ­გია სჭირ­დე­ბა ადა­მი­ანს, რომ მათ გა­უ­თა­ნაბრდეს და შე­ე­ჭი­დოს. ის კი არა, კუნ­თე­ბის წყო­ბაც კი სხვა­ნა­ი­რი აქვთ. სე­ზო­ნის წინ, დიდ­ხანს არ ვარ­ჯი­შო­ბენ, ფორ­მა­ში მო­სას­ვლე­ლად, ერთი კვი­რაც ჰყოფ­ნით...

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, ზაზა ძა­ლი­ან ად­ვი­ლი აღ­საზ­რდე­ლი იყო...

- კი, მაგ­რამ ძალ­ზე თა­ვი­სე­ბუ­რი ბავ­შვი გახ­ლდათ. ერთხელ, ბაღ­ში, ჩიტი და­ხა­ტა, რო­მელ­საც ოთხი ფეხი მი­უ­ხა­ტა. მას­წავ­ლე­ბე­ლი, მე, მა­მა­მი­სი - ყვე­ლა­ნი ვუხ­სნი­დით, რომ ჩიტს ოთხი ფეხი არა აქვს, ის კი და­ჟი­ნე­ბით ამ­ბობ­და, - ეს ამე­რი­კუ­ლი ჩი­ტი­აო! - ასე­თი წარ­მოდ­გე­ნა ჰქონ­და, ვე­რაფ­რით გა­და­ვათ­ქმე­ვი­ნეთ... ყო­ველ­თვის თა­ვი­სე­ბუ­რი ხედ­ვა ჰქონ­და. ბავ­შვო­ბი­დან მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი იყო...

სა­ერ­თოდ, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ძლი­ე­რი ოჯა­ხი­დან ვი­ყა­ვი და ამის წყა­ლო­ბით, არა­ფე­რი გვაკ­ლდა, მაგ­რამ 90-იან წლებ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე­თი რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო, რო­გორც ყვე­ლას, ჩვენც გაგ­ვი­ჭირ­და. ყვე­ლა­ფე­რი გავ­ყი­დე იმის­თვის, რომ ზა­ზას დე­მი­რე­ლის კო­ლე­ჯში ეს­წავ­ლა. გა­და­სა­რე­ვად სწავ­ლობ­და, ყვე­ლა ტურ­ში (მა­თე­მა­ტი­კა­ში, ფი­ზი­კა­ში...) იმარ­ჯვებ­და და სი­გე­ლებს იღებ­და. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ბავ­შვი იყო, ყვე­ლა­ფერს თვი­თონ აკე­თებ­და. ერთხელ შევ­ნიშ­ნე, რომ რა­ღა­ცას თა­ვის­თვის ბუტ­ბუ­ტებ­და.

რას ლა­პა­რა­კობ-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - იცი, რა?.. მე კარ­გად უნდა ვი­ცხოვ­როო, - მი­თხრა. - რო­გორ-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - ბევ­რი უნდა ვიშ­რო­მო და ვის­წავ­ლოო. - რას ნიშ­ნავს კარ­გად ცხოვ­რე­ბა-მეთ­ქი? - უნდა მქონ­დეს დიდი სახ­ლიო, - და წარ­მო­სახ­ვა­ში თა­ვი­სე­ბუ­რი გეგ­მა ჰქონ­და. მე­ო­რე დღეს­ვე კა­ლათ­ბურთზე შე­ვიყ­ვა­ნე. თუკი ზაზა მო­მა­ვალ­ში და­ძა­ბულ შრო­მას აპი­რებს, სხვა რა გზა მაქვს-მეთ­ქი?! თან, ვა­ტყობ­დი, რომ მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი ენერ­გი­აც ჰქონ­და. იმ დრო­ი­სათ­ვის მე­უღ­ლე ავად მყავ­და და ოჯახ­ში მხო­ლოდ მე ვმუ­შა­ობ­დი.

- მე­უღ­ლე რო­დის გარ­და­გეც­ვა­ლათ?

- ზაზა 12 წლის იყო, მამა რომ გარ­და­ეც­ვა­ლა... 11 წლის ასაკ­ში კი კა­ლათ­ბურთზე, ზურა სამ­ხა­რა­ძეს­თან მი­ვიყ­ვა­ნე... ვერ ვი­ტყვი, რომ ზაზა ნა­ცე­მი არ მყავს, ერთხელ ტყუ­ი­ლის გამო ისე ვცე­მე, რომ დედა-შვი­ლი 2 კვი­რა სა­წოლ­ში ვი­წე­ქით, სი­ცხე გვქონ­და. მას მერე დას­ჯის ასე­თი მკაც­რი მე­თო­დი მის მი­მართ აღარ გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია; მხო­ლოდ ასე ვსჯი­დი ხოლ­მე - ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - თუ კო­ლე­ჯში და­ბალ ნი­შანს მი­ი­ღებ, ვარ­ჯიშ­ზე არ წახ­ვალ-მეთ­ქი. მარ­თლაც, მის მიერ მი­ღე­ბუ­ლი და­ბა­ლი ნი­შა­ნი არ მახ­სოვს... ახლა რომ ამ­ბო­ბენ, ბავ­შვე­ბის­თვის სა­ვარ­ჯი­შო პი­რო­ბე­ბი არ არი­სო, ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი. პი­რო­ბე­ბი, როცა ზა­ზამ და­ი­წყო ვარ­ჯი­ში, არც მა­შინ იყო. დარ­ბაზ­ში ისე­თი გამ­ყინ­ვა­რე­ბა მახ­სოვს, ბავ­შვე­ბი ხელ­თათ­მა­ნე­ბით ვარ­ჯი­შობ­დნენ. დი­დუ­ბის დარ­ბაზს მი­ნე­ბი არ ჰქონ­და და მათ ორ­პირ ქარ­ში უწევ­დათ ვარ­ჯი­ში... მოკ­ლედ, თუ გინ­და, გა­ჭირ­ვე­ბა­შიც მი­აღ­წევ შენ­სას და ყვე­ლა­ნა­ირ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას დას­ძლევ.

- დე­მი­რე­ლის კო­ლე­ჯის შემ­დეგ სწავ­ლა სად გა­ნაგ­რძო?

- თურ­ქეთ­ში წა­ვე­დით, სა­დაც "სეიმ პარ­სის" კო­ლე­ჯში სწავ­ლობ­და. იქ მა­თე­მა­ტი­კის გაძ­ლი­ე­რე­ბულ ჯგუფ­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს და სპორ­ტის პა­რა­ლე­ლუ­რად, იმ დატ­ვირ­თვას ვე­ღარ გა­უძ­ლო, რად­გა­ნაც 15 წლი­სა უკვე ევ­რო­პის ტურ­ნი­რებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზეც თა­მა­შობ­და და სულ უცხო­ეთ­ში უწევ­და ყოფ­ნა. ამის გამო ბევ­რი გაც­დე­ნა ჰქონ­და. ჩვენს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ტუ­რიზ­მის ფა­კულ­ტეტ­ზეც კი ჩა­ა­ბა­რა, მაგ­რამ ვერც აქ შეძ­ლო სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა. ლექ­ცი­ებს ვერ ეს­წრე­ბო­და.

- ნი­ჭი­ე­რი იყო, კარ­გად სწავ­ლობ­დაო... რო­გორ გგო­ნი­ათ - სხვა სფე­როს რომ გაჰ­ყო­ლო­და, მი­აღ­წევ­და ისეთ წარ­მა­ტე­ბას, რო­გორ­საც კა­ლათ­ბურთში მი­აღ­წია?

- მისი ცხოვ­რე­ბის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მხა­რის­თვის, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ისე ჯობ­და, რო­გორც მოხ­და, მაგ­რამ ზა­ზას ახ­ლაც სულ იმას ვუ­ჩი­ჩი­ნებ, რომ რა­მე­ნა­ი­რად სწავ­ლა­საც მოჰ­კი­დოს ხელი. გულს არ მტკენს და ამის­თვის დრო რო­გორც კი გა­მო­უჩ­ნდე­ბა, სწავ­ლობს, ძი­რი­თა­დად - იტერ­ნე­ტით; რა­ღაც სერ­ტი­ფი­კა­ტებს იღებს, და­დის რა­ღაც კლა­სებ­ში, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერც ერთი ვერ მი­იყ­ვა­ნა. ფლობს: რუ­სულს, ინ­გლი­სურს, თურ­ქულს, ცოტა იტა­ლი­ურ­სა და ეს­პა­ნურს. ბოლო დროს ბიზ­ნე­სი­თაა და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი და ამ სფე­რო­ში დედა-შვილს ერ­თგვა­რი შე­ჯიბ­რე­ბაც გვაქვს გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი: მე ხომ აქ მის ბიზ­ნესს ვმარ­თავ - "ვა­მუ­შა­ვებ" სას­ტუმ­როს, რო­მელ­საც "ზიფი" - ჩემი შვი­ლის სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის ინი­ცი­ა­ლე­ბი და­ვარ­ქვი.

- თა­ვად თუ გაქვთ ბიზ­ნეს­ში გა­ნათ­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი?

- არა, მაგ­რამ და­მი­ჯე­რეთ, ყვე­ლაფ­რის სწავ­ლა შე­იძ­ლე­ბა. სხვა­თა შო­რის, თურ­ქეთ­ში რომ წა­ვე­დით, იქ თურ­ქუ­ლი ვის­წავ­ლე, ამე­რი­კა­ში - ინ­გლი­სუ­რი. მაგ­რამ ზა­ზას თან­დას­წრე­ბით ინ­გლი­სუ­რად ვერ ვსა­უბ­რობ: ის ჩემს ინ­გლი­სურ­ზე კი არ იცი­ნის, არა­მედ ხარ­ხა­რებს... დამ­ცი­ნის. არა­და, ამე­რი­კე­ლებს ყვე­ლა­ფერს გა­და­სა­რე­ვად ვა­გე­ბი­ნებ...

- ზაზა 2 წლის წინ და­ო­ჯახ­და. რას გვე­ტყვით ამა­ზე?

- ამ ფაქ­ტით უბედ­ნი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი ვარ. სა­ო­ცა­რი ცოლ-შვი­ლი ჰყავს. ჩემს რძალ­ზე ბევ­რი ლა­პა­რა­კი მე­რი­დე­ბა, მაგ­რამ მა­ინც ვი­ტყვი: მე არ გა­მი­ჩე­ნია და გა­მიზ­რდია, მაგ­რამ მად­ლო­ბა მის მშობ­ლებს, რომ ასე­თი გა­მი­ზარ­დეს! მე და ჩემი თიკა (ალა­ვი­ძე) და­ქა­ლე­ბი­ვით ვართ. ზა­ზას წა­მოს­ცდე­ბა ხოლ­მე, - ვერ გა­ვი­გე, თი­კაა შენი შვი­ლი თუ - მეო. მაგ­რამ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, არ მიყ­ვარ­დეს რძა­ლი, რო­მელ­მაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი მა­ჩუ­ქა, ჩემს შვილს უვ­ლის?!. ისე, არ მე­გო­ნა, თუ ზაზა ასე­თი კარ­გი ქმა­რი იქ­ნე­ბო­და. მაგ­რამ ეტყო­ბა, თი­კაა ძა­ლი­ან კარ­გი...

- რო­გორ ფიქ­რობთ - რაში მდგო­მა­რე­ობს ზა­ზას წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო?

- მას­ზე უკე­თე­სი ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი ბევ­რს აქვს, მაგ­რამ მის­ნა­ი­რი შრო­მის­მოყ­ვა­რე ცოტა თუ მე­გუ­ლე­ბა. ამას­თან, აქვს ჭკუა...

- ადრე ზაზა იყო "მა­რი­ნას შვი­ლი", ახლა თქვენ გახ­დით "ზა­ზას დედა". რო­გო­რი გრძნო­ბაა ეს?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი. სწო­რედ ამით ვარ ამა­ყი და ბედ­ნი­ე­რი, რომ ზა­ზას დედა ვარ. დე­დის­თვის ამა­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ფე­რია! თუნ­დაც იმის­თვის ღირ­და ცხოვ­რე­ბა, რომ ზაზა გა­მე­ჩი­ნა! რა საკ­ვირ­ვე­ლია, ღვთი­სა და ნი­ჭი­ე­რე­ბის წყა­ლო­ბით მი­აღ­წია ამ­ხე­ლა წარ­მა­ტე­ბას, მაგ­რამ (არ მიყ­ვარს ამა­ზე ლა­პა­რა­კი) ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა მაქვს ჩა­დე­ბუ­ლი ამ ყვე­ლა­ფერ­ში. ზა­ზას­თან ერ­თად, მეც იმ ცივ დარ­ბაზ­ში ვი­ჯე­ქი და ვი­ყი­ნე­ბო­დი ხოლ­მე, რომ მე­ნა­ხა, რა შეც­დო­მას და­უშ­ვებ­და და შემ­დეგ, სახ­ლში გა­მერ­ჩია მის­თვის თა­მა­ში...

ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძნე­ლი იყო, იმ ტრა­გე­დი­ე­ბის შემ­დეგ, რაც თავს გა­დამ­ხდა, ზა­ზას­თან ერ­თად, თურ­ქეთ­ში გამ­გზავ­რე­ბა. ენა არ ვი­ცო­დი, არა­ვის ვიც­ნობ­დი; ზაზა კვი­რა­ო­ბით წა­სუ­ლი იყო; რომ დაბ­რუნ­დე­ბო­და, გა­დარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი მის მოვ­ლა­ზე: წვე­ნი დრო­ზე და­მე­წუ­რა, ცხე­ლი სა­დი­ლი მი­მე­წო­დე­ბი­ნა... და ვი­ყა­ვით უცხო ქვე­ყა­ნა­ში დედა-შვი­ლი მარ­ტო...

- მა­ინც თუ იფიქ­რებ­დით, რომ ასეთ გუნდში ითა­მა­შებ­და და ამე­რი­კა­ში ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქარ­თვე­ლი იქ­ნე­ბო­და?

- კი, ამის იმე­დით ვი­ყა­ვი. ზაზა ისე­თი ტი­პია, ყვე­ლა­ფერს გა­და­გა­ტა­ნი­ნებს... სტამ­ბოლ­ში, ჩემს და­ბა­დე­ბის დღეს, სრუ­ლი­ად მარ­ტო შევ­ხვდი. კარ­ზე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ზარი გა­ის­მა. გა­მიკ­ვირ­და, რად­გა­ნაც არა­ვის ვე­ლო­დი, ნაც­ნო­ბი, ამ­ხა­ნა­გი და მე­ზო­ბე­ლი იქ არ მყავ­და. ვი­ფიქ­რე, ვი­ღა­ცას შე­ე­შა­ლა-მეთ­ქი და კარი არ გა­ვა­ღე. ზარი არ გა­ჩერ­და. მი­ვე­დი კარ­თან და ვხე­დავ უზარ­მა­ზარ თა­ი­გულს, რო­მე­ლიც ხელ­ში ვი­ღაც პა­ტა­რა თურქ მა­მა­კაცს უჭი­რავს: თურ­მე ის ყვა­ვი­ლე­ბი ჩემ­თვის ზა­ზას გა­მო­უგ­ზავ­ნია... ამ ამ­ბის გამო ერთი კვი­რა ცუ­დად ვი­ყა­ვი; რომ ვიხ­სე­ნებ, ახ­ლაც მე­ტი­რე­ბა: ბავ­შვმა პირ­ვე­ლად აიღო ხელ­ფა­სი და ასე­თი სა­ჩუ­ქა­რი მო­მი­ძღვნა. იმ თა­ი­გულს მა­შინ სუ­რა­თი გა­და­ვუ­ღე, რომ სა­მახ­სოვ­როდ დამ­რჩე­ნო­და.

- ტრა­გე­დი­ე­ბი მაქვს გა­და­ტა­ნი­ლიო, - ბრძა­ნეთ, რას გუ­ლის­ხმობ­დით?

- ცხოვ­რე­ბა­ში ბევრ მძი­მე დღეს შევ­სწრე­ბი­ვარ. იმ არე­უ­ლო­ბის წლებ­ში სე­ნაკ­ში ძმა და­მიხვრი­ტეს, ექი­მი გახ­ლდათ და ერთი თვის და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი იყო მა­შინ. მის სიკ­ვდილს მა­მა­ჩე­მი გა­დაჰ­ყვა. სულ მალე ქმა­რი და­მე­ღუ­პა. ერ­თდრო­უ­ლად ოჯა­ხი­დან 3 მთა­სა­ვით ვაჟ­კა­ცი, უძ­ვირ­ფა­სე­სი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გე!.. მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დი, ეს ტკი­ვი­ლი ჩემს შვილს არ ეგ­რძნო და მას არ შე­ხე­ბო­და. არა­და, ძნე­ლია ბი­ჭის აღ­ზრდა მარ­ტო ქა­ლის­თვის; თან, ამ­ხე­ლა ბი­ჭი­სა, რო­მელ­საც უზარ­მა­ზა­რი ენერ­გია აქვს. მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის­გან იუ­მორ­მა მიხ­სნა და გა­და­მარ­ჩი­ნა, ამი­ტომ ყვე­ლას ვურ­ჩევ, რომ ხში­რად გა­ი­ღი­მონ. სხვა­თა შო­რის, ზა­ზას მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად რომ არ უჭირს, დღეს ესეც დიდი ტვირ­თია ჩემ­თვის, რად­გა­ნაც ირ­გვლივ უამ­რა­ვი გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლია. ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ, კარ­გად იყ­ვნენ, რომ მეც კარ­გად ვიყო; მათი შემ­ხედ­ვა­რე, ცუ­დად ვხდე­ბი. ყვე­ლას ხომ ვერ და­ეხ­მა­რე­ბი? თვე­ში 400 მო­ხუცს ვკვე­ბავ, კი­დევ არის რა­ღაც წვრილ-წვრი­ლი ქველ­მოქ­მე­დე­ბა, მაგ­რამ ძნე­ლია, რომ ყვე­ლას ვერ ვეხ­მა­რე­ბი და ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE